هرگز دلی زغم چو دل مجتبی نسوخت
ور سوخت ز اجنبی دگر از آشنا نسوخت
هرگز برادری به عزای برادری
در روزگار چون شه گلگون قبا نسوخت
آندم که سوخت زاده ی زهرا زسوز زهر
در حیرتم که خرمن گردون چرا نسوخت
ای از ازل به ماتم تو در بسیط خاک
گیسوی شام باز و گریبان صبح، چاک
ذات قدیم، بهر عزاداری تو بس
هستی پس از هلاک تو یک سر سزد هلاک
خود نام آسمان و زمین وآن چه اندرو
از نامه ی وجود چه باک ار کنند پاک؟
تا جسم چاک چاک تو عریان به روی دشت
جان جهانیان همه زیبد به زیر خاک
ارواح شاید ار همه قالب تهی کنند
تا رفت جان پاک تو از جسم تابناک
تخت زمین به جنبش اگر اوفتد چه بیم؟
رخش سپهر از حرکت ایستد چه باک؟
هم آه سِفلیان به فلک خیزد از زمین
هم اشک عِلْویان به سمک ریزد از سماک
خون تو آمده ست امان بخش خون خلق
خون را به خون که گفته نشاید نمود پاک؟
تنها مقیم بارگهت، قَلبنا لَدَیک
سرها نثار خاک رهت، روحنا فِداک
شاع
مناجات با امام حسین (ع)
کار من گر فنا شدن باشد
من فنای تو می شوم ارباب
عاقبت در غروب عاشورا
من فدای تو می شوم ارباب
تو برای تمام دل ها و
من برای تو می شوم ارباب
چون گدایی کوی تو شاهی است
من گدای تو می شوم ارباب
مثل سوز درون رگهایت
سوز نای تو می شوم ارباب
وقت هر روضه ی رقیه ببین
های های تو می شوم ارباب
شکر لله که از دعاهای
هر دعای تو می شوم ارباب
آخرش هم کبوتر جلدی
در هوای تو می شوم ارباب
سروده جعفر ابوالفتحی
همه حیرون دوست،دلا مجنون دوست
چشما گریون دوست
هر چی دارم مال اوست،همه قربون دوست
یار كربلایی ،عشقمه خدایی
چه شور و نوایی
محرمای هر سال،سالگرد آشنایی
سینه بزن سینه زن،به یاد عریان بدن
كفن نخر مسافر،ارباب نداره كفن
هر كه دارد به سرش شور و نوا بسم الله
هر كه دارد هوس كرببلا بسم الله
جاده و اسب محیا است بیا تا برویم
كربلا منتظر ماست بیا تا برویم
می رود كاروان،جمع دیوانگان
مست و سینه زنان
پرچم ارباب به دوش،ذكر همه حسین جان
شال و پرچم علم،دلای هم قسم
مست شاه كرم
صدای چاووشیه،پیش به سمت حرم
ای دل پر ماجرا،بزن بریم كربلا
اجازه شو بگیر از،شاه خراسان رضا
هر كه دارد به سرش شور و نوا بسم الله
هر كه دارد ه
باورم نمی شه می خوام برم كربلا
قراره ببینم شیش گوشو ایوون طلا
خدا رو شكر دلا آماده و مبتلاست
بارارو بستیم و مقصد ما كربلاست
كربلا كربلا ما داریم میاییم
هركی توی روضه امشب دلش شكسته
دوتا گنبد طلا منتظرش نشسته
هركی داره به سر شور حسین بسم الله
هركی می خواد یه بین الحرمین بسم الله
كربلا كربلا ما داریم میاییم
رسیدی كربلا با لطف و بخشش و بزل
نگی اول حسین یا حرم اباالفضل
برو اول كنار ساقی ِ با شعف
بگو نوبت بده می خوام برم اونطرف
كربلا كربلا ما داریم میاییم
وقتی پیش ارباب رسیدی زانو بزن
هرچی می خوای بگو تعارف نكن رو بزن
آی جوونی كه یك نوكر سرفرازی
نری كرببلا جوونی تو می بازی
كربلا كربلا ما داریم میای
تا آشنا شدم آقا، با كربلای تو
نفس كشیده ام همیشه، تو روضه های تو
روز و شب این دل تنگم، بیاد حرم می گیره
مثل شب های محرم ،دل من رو غم می گیره
این دل دیوونه ،داره می خونه
برای كربلا می میرم، خدا می دونه
بیاد شش گوشه ی تو،آروم نداره دل
برای دیدن حرم،چه بیقراره دل
از چشای بیقرارم،شبیه یه ابر پاره
روز و شب از غم دوری، بارون گریه می باره
این سینه بی تابه،مست سردابه
اونی كه كربلا می بره،خود اربابه
این دل دیوونه ،داره می خونه
برای كربلا می میرم، خدا می دونه
زیارت كرببلا،اگر كه پا بده
می خوام خدا به عشق تو ،به من بها بده
دل زار من شب و روز، می گیره برات بهونه
آرزوش اینه كناره،ضریح آقاش بمونه
این دل دیو
گلی بود و بهاری
حسین بود و نگاری
همه مردم كوفه
زدورش متواری
همه یار یزیدن
زدین حق فراری
یكی نیست بیاید
كند حق را یاری
حسین تشنه و عطشان
هوا گرد و غباری
دلش تنگ و دلش تنگ
اسیر شر و نیرنگ
دلش پر ز زمانه
از این مردم صد رنگ
امان از دل زینب
به دنبال حسین است
یكی خواهر زاری
كند گریه و ناله
ندارد اختیاری
كه ای یاور زینب
مرا جا نگذاری
تو را بعد شهادت
نه قبری نه مزاری
دلش تنگ و دلش تنگ
اسیر شر و نیرنگ
دلش پر ز زمانه
از این مردم صد رنگ
وحی خداست در سخنش، کیست این حسین؟
ریزد شفاعت از دهنش، کیست این حسین؟
ریحانۀ پیمبر و از سوز تشنگی
آتش فتاده در چمنش کیست این حسین؟
سوزد صدایش از عطش سینه سوز و باز
جاری ست کوثر از دهنش کیست این حسین؟
در خاک و خون فتاده مناجات می کند
با ذوالجلال ذو المنن کیست این حسین؟
زخم هزار و نهصد و پنجاه تیغ و تیر
بنشسته است بر بدنش کیست این حسین؟
تا خلعت شهادت زیبای او شود
زهرا سرشته پیرهنش کیست این حسین؟
دشنه است روی دشنه و تیر است روی تیر
مرهم به زخم های تنش کیست این حسین؟
در عرضه «رضاً بقضائک » فتاده است
پامال اسب ها بدنش کیست این حسین؟
دشمن سرش به نیزه نشانده است و می چکد
آیات وحی از سخنش کیست این حسین
گذر کردی به قبرستان کم و بیش
کفن بردند دولتمند و درویش
ولی ارباب عالم بی کفن ماند
مدام این غم به قلبم می زند نیش
سپاهی را که من دیدم برادر
تو را از دست من می گیرد آخر
عزیزم ساربان نامهربان است
خودت انگشترت را در بیاور
تمام شاخه ها را تر بریدند
بدن بی جان، سر از پیکر بریدند
هنوز اما نفس می زد حسینم
گلم را زنده زنده سر بریدند
همه چیزِ مرا یک باره بردند
قرار از این دل بیچاره بردند
یتیمانی که حیدر نانشان داد
تلافی کرده و گهواره بردند
شاعر:داود رحیمی
دیدم که ناگهان نفس آسمان گرفت
یکباره شد کبود و کران تا کران گرفت
دیدم دهان گشوده و فریاد می‌کشد
با خود مرا به سلسله‌ی باد می‌کشد
طوفان به هر اشاره مرا پرت می‌کند
پا می‌شوم دوباره مرا پرت می‌کند
تا ناگهان درخت بزرگی میان باد
آغوش شد به این تن لرزان پناه داد
چشمان سرخ باد رهایم نکرده است
دارد سوی درخت می‌آید تبر به دست
با زوزه‌ها برید امان درخت را
بیرون کشید ریشه جان درخت را
از هول باد لرزه‌ای افتاد بر تنم
دیدم گرفته است به یک شاخه دامنم
آویختم به شاخه ولی باد سر رسید
در من وزید و نعره‌زنان شاخه را برید
در گیر و دار باد و درخت و غبار و خار
چشمم به سوی شاخه‌ای افتاد استوار
تا شاخه را گرفتم و آرام
مناجات با امام حسین (ع)
خود را فدای حضرت ارباب می کنم
این دیده را به عشق تو بی خواب می کنم
اسم مرا گذار فدائی زینبت
چربی دیده را ز غمش آب می کنم
با سر شکستن ای همه ی بود و هست من
مجنون شدن به کوی تو را باب می کنم
هر شب به وقت دیدن عکس حرم حسین
دل را درون عکس حرم قاب می کنم
با دیدن ضریح شما ایها العزیز
گویا نگه به چهره ی مهتاب می کنم
اصلا حسین جنس غمت جنس دیگری است
من جنس دل ز جنس غمت ناب می کنم
زیباترین بهانه ی رحمت تویی حسین
پس من چرا نگاه به ابواب می کنم
در وقت روضه ای همه ی بود و هست من
دل را به سمت داغ تو پرتاب می کنم
سروده جعفر ابوالفتحی
مناجات با سیدالشهدا (ع)
الحق حسین بی تو که پرپر نمی شویم
بی تو عزیز ساقی کوثر نمی شویم
با ما شبیه حضرت حر تا بکن عزیز
ما که شبیه حضرت اکبر نمی شویم
باشد حسین عکس حرم روبروی ماست
ما زائران و نوکر اصغر نمی شویم
باشد حسین تو طرف خواب ما میا
بی خواب روی ماه تو نوکر نمی شویم
پستی ما فدای بلندی مرقدت
یعنی همین که با تو برابر نمی شویم
بیچاره گنبدت که شده باب این دلم
این دل سیاه، ما که مکدر نمی شویم
باشد حسین از حرمت دور می شوم
هستم کلاغ ، حضرت کفتر نمی شویم
ما کافر تمامی باطل شدیم پس
الحق که مسلمیم ، وَ کافر نمی شویم
آقا درست... گریه کن روضه ی توایم
اما شبیه حضرت مادر نمی شویم
آنان
مگر كسی كه می كُشند، تنش برهنه می كنند
مگر سری كه می بُرند، به روی نیزه می زنند
چقدر جوهرت رقیق شده
لب تو چاك چاك تیغ شده
چقدر عمق دارد این گودال
كه تنت توی خون غریق شده
پیش از این یك خراش سطحی بود
زخم پیشانیت عمیق شده
توی گودال ظاهراً دعوا
سر انگشتر عقیق شده
لااَقل پیرهن را نبرید
جامعه اش كهنه و عتیق شده
خیمه هایت به گریه اُفتادند
دخترت طعمه ی حریق شده
یك نفر داد می زد ای شمر
ببُر از پشت وقت ذیق شده
شاعر:عباس احمدی
وقتی غمت همیشه به عالم مقدس است
هر ماه مثل ماه محرم مقدس است
هم در مرام عشق و هم در مسلک شعور
این غم به صد ادله محکم مقدس است
در بارگاه قدس که جای ملال نیست
تنها به عشق کرب وبلا غم مقدس است
سینه زنی و گریه بماند به جای خود
پیراهن عزای شما هم مقدس است
تا آیه های اشک غمت هست غصه چیست
این قصه مثل سوره مریم مقدس است
معراج کربلا به خدا هیئت است و بس
این روضه های فاطمه ای بس مقدس است
چون که فقط برای شما گریه می کنم
چشمم شبیه چشمه زمزم مقدس است
این دوره هم نشستن ما پای روضه ها
از عصر قبل دوره آدم مقدس است
عبد خدا شدم من اگر هیئتی شدم
با مهر کربلاست نمازم مقدس است
پایین پای بیرق تو هیئت خداست
پس مرگ ز
هر جا که می روم ز غمت دیده پر نم است
هر ماه من ز داغ تو ماه محرم است
یک لحظه بی محبت تو کی کشم نفس
دنیای بی حسین برایم جهنم است
عمری گریستم که موظف به گریه ام
گر نه فلک بگریه شود باز هم کم است
در مکتب تو بحث سیاه و سفید نیست
نام تو افتخار خداوند عالم است
شرح غلام ترک تو متن کتاب هاست
یک موی به قیمت صد جام و صد جم است
مریم که در کتاب خدا ذکر نام اوست
یک زینب تو اسوه و استاد مریم است
انگشتری که هست در انگشت مصطفی
بی شهد نام نامی تو نقش خاتم است
یک کشتی نجات به امت دهد نجات
فرمایش نبی است حدیث مسلم است
سنی هم اعتراف نموده به آن حدیث
حکم تو یا حسین ز هر حکم محکم است
در روز حشر عفو تو عفو عمومی است
آقا شروع من تویی به نام اسمت
مولا تموم آدما غلام اسمت
وقتی کشیدی دستتو رو سرم
شدم گدای دور حرم
تو میدونی که من یه روسیاهم
عشقم، همه ی دل خوشیم همینه
یه روز چشام اینو ببینه، عزیز فاطمه دادی پناهم
بمیرم آقا کفن نداری، چرا تو سر در بدن نداری
تو زینت اهل آسمونی، حالا چرا پیراهن نداری
من از تو دل نمیکنم، آقام اگه قابل بدونی
اگه میون عاشقات، این دل مارو دل بدونی
من از تو دل نمیکنم، مگه میشه از تو جدا شد؟
مگه میشه دل به تو داد، و بی خیال کربلا شد؟
تموم زندگیمو من مدیون دستای تو هستم
نمیدونم چجوری شد، ندیده من دل به تو بستم
ولی بدون هرجا باشم، نشون نوکری باهامه
تموم عالم بدونه هرجا باشم، حسین آقا
بمیر
آمده ام بر سر پیمان من
الهی با همه یاران من
آمده ام بر سر عهد ازل
تا که به میثاق نمایم عمل
صحنه عشق است مرا این محل
جان بدهم به حب جانان من
الهی با همه یاران من
آمده ام بر سر پیمان من
آمده ام که حج اکبر کنم
چهره اسلام منوّر کنیم
جهاد با مردم ابتر کنم
نتیجه گیرم ز رقیبان من
الهی با همه یاران من
آمده ام بر سر پیمان من
به معرض بیع فرآمده ام
هرآنچه بوده باخود آورده ام
گلشن اخلاص پرورده ام
گلاب گیرم ز گلستان من
الهی با همه یاران من
آمده ام بر سر پیمان من
این من و عباس و علی اکبرم
این من واین عون وعلی اصغرم
این من واین قاسم و این جعفرم
این من و این جمع محبّان من
الهی با همه یاران من
آمده ام بر سر پی
عشق تورا حسین به عالم نمی دهم
در دست غیر حلقه خاتم نمی دهم
زلف من از ازل به تو پیوند خورده است
این وصل را به گیسوی پر خم نمی دهم
حمد خدا به بزم عزای تو آمدیم
این بزم را به جنت اعظم نمی دهم
روزی که بر غمت بگرییم دل خوشیم
حزن تو را به عید عجم هم نمی دهم
نام مقدست نمک زندگی ماست
جز شور یا حسین دگر دم نمی دهم
این اشک نیست چشمه جوشان فاطمه است
این آبرو به چشمه زمزم نمی دهم
سینه زن تو بیمه عبا س تا که هست
دیگر محل به دارو و مرهم نمی دهم
بیرق علم کتیبه بود اعتقاد ما
در دست دشمنان تو پرچم نمی دهم
شور و نشا ط سال جهان را
به لحظه ای از روضه های ماه محرم نمی دهم
ما را مقیم خیمه غم آفریده اند
یعنی غلام اهل حرم آفریده اند
شکر خدا که در ره اربا بمان حسین
بر جمع ما ثبات قدم آفریده اند
شکر خدا که ماه محرم رسید
این را ازل به لوح و قلم آفرید ه اند
روزی که رزق و روزی ما را رقم زدند
آب و گلم ز رنج و الم آفرید ه اند
این پرچم و سیا هی تو می کشد مرا
ما را شهید میر و علم آفرید ه اند
ما با غمت به موی تو سوگند خوش دلیم
نام تو را برای قسم آفرید ه اند
آهنگ یا حسین ز انفاس زینب است
آن را برای نوحه و دم آفرید ه اند
بانی خدا و خرج محرم ز فاطمه است
این تکیه را ز جود و کرم آفرید ه اند
خون خدا می چکد از گل روی حسین
هستی این هست و بود بسته به موی حسین
اشک همه اولیاست وقف لب خشک او
خون دل انبیاست خون گلوی حسین
در همه کائنات از ملک و جن و انس
کیست به عالم که نیست مست سبوی حسین
زخم تن او زند خنده به شمشیرها
یا که خدا می زند خنده به روی حسین
نیست عجب گر نماز بوسه به پایش زند
هر که گذارد نماز بر سر کوی حسین
کافرم ار نا امید باز شود از درش
قاتل اگر آورد روی به سوی حسین
عجز و گدایی بود عادت دیرین ما
لطف و عنایت بود خصلت و خوی حسین
آتش دوزخ شود لاله باغ بهشت
نوشد اگر قطره ای آب ز جوی حسین
شرار سینه دلها حسین است
بهار دامن صخرا حسین است
به هر زخمش بود ذکر سلامی
زیارتنامه زهرا حسین است
مگر در گوشه گودال تنهاست
تمام خلق عالم با حسین است
امامی که شفا در تربت اوست
به پیغمبر قسم تنها حسین است
نجات کل خلقت روز محشر
به فریاد رسا یک یا حسین است
شهیدی که وضو بگرفت از خون
به مقتل ظهر عاشورا حسین است
به روی قلب هر مومن نوشته
که بر هر مومنی مولا حسین است
خدا داده به شیعه بال معراج
عروج شیعه از خون تا حسین است
هراسی نیست از تاریکی حشر
چراغ سبز این صحرا حسین است
بدانید ای تمام اهل عالم
مرا دنیا حسین عقبا حسین است
امام و رهبر و مولای ما ها
در این دنیا و آن دنیا حسین است
آفریدند تو را تا که مسیحا باشی
عزت و عاطفه را مظهر و معنا باشی
آفریدند تو را نام نهادند حسین
تا که جانسوزترین واژهدنیا باشی
آفریدند تو را محض سرافرازی عشق
تا که دلدار جگر گوشه لیلا باشی
در کرم اهل کرم پیش توکم آوردند
دیگران قطره ناچیز و تو دریا باشی
و قتیل العبراتی عجبی نیست اگر
کشته چشم تر زینب کبری باشی
بر سر نیزه سرت رفت و تلالو کردی
مثل خورشیدی و زیباست که بالا باشی
خیزران خورده ترین قاری قرآن خدا
طشت زر دیده ترین حضرت یحیی باشی
شاعر: علی اکبر لطیفیان
قربان زخم حنجرت، ای بابا، ای بابا
گردد سکینه دخترت، ای بابا، ای بابا
بـــابا چرا سر در بدن نداری، نداری
بــــابا چرا بر تن کفن نداری، نداری
بابـــا چرا با من سخن نداری، نداری
رنجیــده از من خاطرتف ای بابا، ای بابا
بــــــــــابا سرت را از جفا بریدند، بریدند
بابا تنت در خاک و خون کشیدند، کشیدند
بابــــــــا ز خنجر پهلویت دریدند، دریدند
د پاره گــشته پیکرت، ای بابا، ای بابا
بابا کجا شد بــــــــــــا وفا عمویم، عمویم
بـــــــــــــــابا کجا شد اکبر نکویم، نکویم
بـــــــــابا کجا شد قاسم مه رویم، مه رویم
کو عون و چون شد جعفرت، ای بابا، ای بابا
بـــــــــــــابا کدامین مُرتد ستمگر، ستمگر
بـــــبری
آن دم بـــریدم من از حسین دل
کامد به مقتل شمر سیـــــــــه دل
او مــــــی دود و من می دویدم
سوی مقتل من ســــــوی قاتل
او مـــی کشید و من می کشیدم
او خنجر از کین مــن ناله از دل
او می نشست و من می نشستم
او روی سینـــــــــه من در مقابل
او مــــی برید و من می بریدم
او از حسین سر من از حسین دل
این خاک مقدس بین الحرمین است
این تربت عباس این قبر حسین است
جان عالمین این جاست
تربت حسین این جاست
سیدی حسین جان – سیدی حسین جان
خیل ملک این جا از سما بیایند
زیر پای زوار بال و پر گشایند
جان عالمین این جاست
تربت حسین این جاست
سیدی حسین جان – سیدی حسین جان
بر قلب یتیمان شعلة غم افتاد
از دست اباالفضل مشک و علم افتاد
جان عالمین این جاست
تربت حسین این جاست
سیدی حسین جان – سیدی حسین جان
نمانده بهر زینب راه چاره
در این هفت آسمانش یک ستاره
نه چشمی مانده نه نور چشمی
نه گوشی مانده و نه گوشواره
الا ای همراهان آهسته نالید
که خوابیده در این جا شیر خواره
برای آن که راحت تر بخوابد
ز شام آورده ام یک گاهواره
تو روح زینب و جان ربابی
لالائیت می کنم تا تو بخوابی
شب قتل و شب بیداری یاران حسین است
شب آمادگی لاله عذاران حسین است
شب عشق است و شب راز و نیاز و شب نور است
خیمۀ سرور دین جلوه گه وادی طور است
شب دیدار و هماهنگی و اعلام حضور است
همه را گوش دل دیده به فرمان حسین است
شب قتل و شب بیداری یاران حسین است
شب آمادگی لاله عذاران حسین است
شب مردان خدا جو شب تسبیح و مناجات
همه با روی گشاده همه در حال ملاقات
هر کجا را می نگری جلوۀ نور است و مساوات
روشنی بخش حرم جلوۀ رخشان حسین است
شب قتل و شب بیداری یاران حسین است
شب آمادگی لاله عذاران حسین است
خیمه گاهی که بود جلوه گاه آیۀ تطهیر
همه ذکر و همه نور و همه گلواژۀ تکبیر
همه دلها ز می عشق حسینی شده تطهیر
دلربا ز
عزیزان باز ایام عزا شد
لوای شاه دین از نو بپا شد
محرم آمد و ذرات عالم
عزادار شهید کربلا شد
در این مه تا به ابرو فرق اکبر
ز تیغ مُنقذ بی دین دو تا شد
گلوی اصغر بی شیر پر خون
بروی دست بابش از جفا شد
دو دست حضرت عباس از تن
برای جرعۀ آبی جدا شد
چونی نالد صغیر از این ستم ها
که بر آل نبی در نینوا شد
خواهم ز خدا که بی ولایم نکند
غرق گنهم ولی رهایم نکند
یک خواسته دارم از خدای تو حسین
در هر دو جهان از تو جدایم نکند
فروغ چشم پر آبم حسین است
دلیل این که بی تابم حسین است
اگر چه نوکری نا چیز هستم
خدا را شکر اربابم حسین است
مات عطش تو کائنات است حسین
آتش بدل آب فرات است حسین
لب تشنه لب آب روان جان دادی
با آن که لبت آب حیات است حسین
پیوسته نوای یا حسین است مرا
دارم همه چیز تا حسین است مرا
چون فطروس و حر امید بخشش دارم
وقتی سرو کار با حسین است مرا
یا رب به حسین و خون رخسار حسین
ما را برسان به فیض دربار حسین
آندم که بما لحظۀ آخر باشد
کن قسمت ما تو فیض دیدار حسین
در کشور دل ما فرمانروا حسین است
آنکه
آه از آن ساعت که با صد شور شین
زینب آمد بر سر قبـــر حسین
السلام ای کُــــــــشتۀ راه خــــــــدا
اسلام ای نور چــشم مصطفی
السلام ای شاه بــــــی غسل و کفن
السلام ای کُشتــۀ دور از وطن
بهــــر تـــــــــو امروز مهمان آمده
خواهرت از شــام ویران آمده
چون تو رفتی بی کس و یاور شدم
دستگیر فــــــــــرقه کافر شدن
آتش کیـــــن کـــــــوفیان افروختند
خیمۀ مـــــا را به آتش سوختند
الغــــــرض از کوفه تا شام خراب
گر چه مـادیدم ظلم بـی حساب
لـــــیک دارم شکوه ها از اهل شام
کز سر دیوار و از بـــالای بام
آه از آن ساعت که از روی غضب
زادۀ سُفیـــــان یـــــزید بی ادب
در حضور خــــــواهر گــــریان تو
چوب می ز
