خدایا خنده و شادی جواب آه و افغان نیست
دف و آوازه و مطرب علاج سوز عطشان نیست
جگر صد چاک زهر کین میان سینه ات آتش
تنت بر خاک بام اما تن پاک تو عریان نیست
تو خورشید و به زیر آفتاب داغ جسم تو
ولی خورشید اینجا مثل عاشورا که سوزان نیست
سه روز و شب تنت در سایه سار بال مرغان است
خدا را شکر می گویم که زیر سم اسبان نیست
شاعر : صمد علیزاده
آتش به دلم زد و به آهم خندید
گفتم جگرم سوخته از غم ، خندید
شد قصه دست و پا زدن تکراری
آن لحظه که دست و پا زدم هم ، خندید
لبهای من از عطش ترک خورد ولی
آبی به زمین ریخت به حالم خندید
می دید که سایه بان ندارد جسمم
بر سوختن برگ و بهارم خندید
من غسل و کفن شدم ولی عاشورا
لشگر به تنی بی کفن از دم خندید
شعله به تن خیمه و دامن افتاد
دشمن که شنید وای گوشم ، خندید
خون می چکد از گوشه سوغاتی شان
با دیدن خون عمه جانم خندید
می گفت رقیه العجل یا مهدی(عج)
سیلی زد و طعنه گفت و کم کم خندید
شاعر : حسین ایمانی
سلام ما به رخ انور امام جواد
درود ما، به تن اطهر امام جواد
غریب بود و غریبانه جان سپرد و نبود
کسى به وادى غم، یاور امام جواد
ز آتش ستم خصم، آب شد تن او
به خاک حجره بود، بستر امام جواد
کسى نبود، به بالین آن امام همام
به غیر همسر بد اختر امام جواد
چه ظلمها که به حقش، نکرد ام الفضل
نگر، به دشمنى همسر امام جواد
به خشکى لب لعلش، نریخت آب کسى
به غیر دیده ى او خون تر امام جواد
به روى خاک، چو پروانه شد فدا و دریغ
چو شمع آب شده، پیکر امام جواد
فغان که آتش زهر ستم، به فصل شباب
شرر فکند، ز پا تا سر امام جواد
شاعر : محسن حافظی
ای جواد ای گل گلزار رسول
ای جگر گوشه ی زهرای بتول
ای گل پر پر بستان ولا
ای تو خونین جگر از زهر جفا
یاد روی تو چراغ دل ماست
مهر روی تو عجین با گل ماست
ای بر مهد تو شب تا به سحر
اشک می ریخت برای تو پدر
سوخت از آتش این غم پدرت
که زند زهر شرر بر جیگرت
یاد آن کوچه نرفت از سر تو
که چه آمد به سر مادر تو
گر شکایت ز عدو می کردی
به غم فاطمه رو می کردی
دشمن خانگی ات یار نبود
همدل و همدم و غم خوار نبود
تا که از سوز دل و داغ جگر
عاقبت شد گل عمرت پر پر
(طوسی ام) چشم به دست کرمت
مانده ام در غم طوف حرمت
------------------------------------------
آیینه ی تمام قدّ عدل و داد بود
حتی به دشمنان خودش هم جواد بود
یک قطره از کرامت او بر دوای خلق
کافی که بود هیچ، که حتی زیاد بود
از کودکی ز ماتم زهرا بسوخته
او داغدار مادر و حیدر نژاد بود
گر او به خیمه گاه امامت نمی رسید
این خیمه ی رفیع خدا بی عماد بود
امید و آرزوی دل خسته ی رضاست
او معدن رسالت و رکن بلاد بود
از کودکی به ظلم و اسارت دچار شد
در محبس حسادت ظلم و عناد بود
امشب همه گدای جواد الائمه ایم
در ماتم و عزای جواد الائمه ایم
از کودکی غریبی و هجرت ندید؟ دید
زخم زبان و طعنه و تهمت ندید؟ دید
او داغدار صورت نیلی نبود؟ بود
داغ غم الهه ی عصمت ندید؟ دید
دل خون ز هجر روی پدر او نگشت؟ گشت
دور از رضا،
رمق نمانده دگر در تنی که من دارم
ز جور همسر نا ایمنی که من دارم
برای مرد بود خانه مأمنش لیکن
نه جای امن بود مسکنی که من دارم
گل ریاض خلیلم ولی به عکس خلیل
شراره خیز بود گلشنی که من دارم
چنان کسی که ورا اندر آستین مار است
درون خانه بود دشمنی که من دارم
به پاکدامنیم حق بود گواه ولی
ز خون دل شده تر دامنی که من دارم
ز زهرِ دختر مأمون چنان روانم و سخت
که غیر پوست نماند از تنی که من دارم
نوای العطشم بر فلک رسد اما
در او اثر نکند شیونی که من دارم
مسلّم است که داد مرا از او گیرد
خدای دادگر ذوالمَنی که من دارم
مقیم درگه قدس رضا «مؤید» گفت
که جای أمن بود مأمنی که من دارم
--------------------------------
ای خصمِ كافران ای دشمنِ فساد
راهِ تو عدل و داد یا حضرتِ جواد
ای پادشاهِ جود ای معدنِ سخا
وی الگویِ جهاد یا حضرتِ جواد
صحن و سرای تو بر خلقِ عالمین
شد قبله ی مراد یا حضرتِ جواد
شورِ تو در سرم ذكرِ تو بر لبم
هر شام و بامداد یا حضرتِ جواد
پیش از ولادتم مهرِ تو را خدا
در قلبِ من نهاد یا حضرتِ جواد
تو غرقِ سوز و آه دردا كه همسرت
مسرور بود و شاد یا حضرتِ جواد
بر گریه ی شما كردند خنده ها
آن فرقه ی عناد یا حضرتِ جواد
هرچه به امِّ فضل گفتی كه تشنه ام
یك جرعه ات نداد یا حضرتِ جواد
جسمت سه روز و شام در زیرِ آفتاب
بی سایه بان فتاد یا حضرتِ جواد
شاعر : مصطفی رب دوست
امــشــب عـزادار شــمــا روح الامــیــن است
حــتــی خـدا هـم در غـم تـو این چنین است
تــو نــالــه ها کردی ولی بیرون نمی رفت
گــویــا کــه ایـن دیوار ها دیــوار چـیـن است
یــا نــه صـــدای ســـاز و آواز اســت انــگــار
ابــن الــرضــا بـر خـاک حـجـره بر زمین است
کــار خــودش را مــی کــنــد زهــر هــلاهــل
از زهــر ام الـفـضـل قـلـبـت آتــشــیــن است
ای نــا بــکــار بــی حــیــا ایـن بـود رسـمـش
مـزد امــامــت بــر شـمـا آیـا هـمـیــن است؟
بـر خـود مـپـیـچ ای آن کـه عـالـم ریزه خوارت
مولا کُشی رسم است رسم مشرکین است
بـر روی بـام خــانــه ات جــسـمــت فــتــاده
تـنـهـا کـبـوتـر ها به جسمت همنش
مسموم زهر همسر ناباب گشته ام
در عرض چند لحظه ز غم آب گشته ام
بنگر که سرو باغ تو بی برگ شد پدر
آخر محمد تو جوان مرگ شد پدر
کشته به جرم بی کسی و عاشقی منم
تنها ترین شقایق زهرا "تقی" منم
از کودکی به داغ فراقت شدم اسیر
هجرت مرا به اوج جوانی نموده پیر
داغ شهادت تو به جانم شرر زده
در پیش چشم من پدرم بال و پر زده
نه خواهری که مونس درد و غمم شود
نه یک برادری که به غم هم دمم شود
آن قاتلی که دار و ندار مرا گرفت
در پیش چشم من ز برایت عزا گرفت
ای کاش بین سلسله زندانیم کنند
تا این که بین قصر نگهبانیم کنند
این جا به هر کجا که قدم می گذاشتم
بر لوح سینه نقش تو را می نگاشتم
عطر تو داغ سینه ی من تازه می نمود
در
گم شد میان هلهله سوز صدایت
لبخند آمد در جواب ناله‌هایت
فصل بهارت طعمه‌ی پاییز می‌شد
آری اجابت بود پایان دعایت
مظلومیت مثل عمویت حد ندارد
در خانه هم یاری نداری جز خدایت
در خنده‌های زهرآلودش نمی‌دید
یك خاندان را می‌نشاند در عزایت
از بس كرامت داشت چشمت، قاتلت هم
سهمی طلب می‌كرد از ابر عطایت
آبی ندادند و صدایت خشك می‌شد
یك حجره‌‌ی در بسته می‌شد كربلایت
***
راحت شدی از دست این دنیا و مادر
از حوض كوثر آب آورده برایت
------------------------------------------------
شاعر : محمد بختیاری
«تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزرده گزند مباد»
شنیده ام که گدا موج می زند به درت
سرای جود تو خالی ز مستمند مباد
تو خود مراد منی، پس چه حاجت است به باب
به جز به سوی تو این ناله ها بلند مباد
به آفتاب، مبادا که پیکرت افتد
جمال شمس تو در دست نیشخند مباد
بساط گریه، فراهم برای مرد غمین
اگر به گریه ی او خنده می کنند مباد
لب کبود تو ای وارث حسین عزیز
ز چوب دستی کفار، بند بند مباد
شاعر : محمد سهرابی
در این قبیله که سن کم و زیاد یکی ست
مقام ما و غلامان خانه زاد یکی ست
به چشم لیلی اگرچه مُرید بسیار است
به چشم این همه مجنون ولی مراد یکی ست
سوال کردی و دیدند بی سوادند وُ
جواب دادی و دیدند با سواد یکی ست
همه کریم و همه مهربان و دست به خیر
ولی برای گدایان فقط جواد یکی ست
***
همیشه خانه ی ارباب خانه ی فُقَراست
کریم بودنتان هم بهانه ی فُقَراست
کبوتران حرم سمت آن کسی رفتند
که فکر نان شب و آب و دانه ی فُقَراست
همیشه رسم بر این بوده که قسم بدهند
"تورا به جان جوادت" ترانه ی فُقَراست
به نور چهره ی ارباب و نان و عشق خُوشیم
عجب شبی ست! شب شاعرانه ی فُقَراست
چقدر خوب هزار و چهارصد سال است
که کوله بار غمت
نور الهدایی ابن الرّضایی
آتش زده بر دل شرارِ آهت آقا شد حجره ی دربسته قتلگاهت آقا
یابن الزّهرا(س)
******
فدای سوز و فدای آهت
گرید برای غربتت هر گل به گلشن با اَلعطش های تو کف می زده دشمن
یابن الزّهرا(س)
******
اگر چه بر تو خیلی جفا شد
دیگر سرت را از تنت جدا نکردند راس بریده را به نیزه ها نکردند
یا ثارالله... وَابنَ الثاره...
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
میزد جوون امام رضا میون حجره دست و پا
زنده شده داغ روضه ی علی اکبر لیلا
زهر جفا شعله ها میزد به پیکر مولای ما
پیچیده تو وادیّ بغداد عطر نوای یا زهرا(س)
مرثیه میخونیم با ناله ما همه
رو چِشا اشک غم رو لبا زمزمه
جواد الائمه عزیز فاطمه(س)
******
خراب این غم گردیدم و مستِ سبوی کاظمین
کبوترِ دلِ من آقا پر زده سوی کاظمین
تا دمِ مردن هستم آقا سائل کوی کاظمین
عطر بهشتی داره خیلی شمیم و بوی کاظمین
کاظمین شاهدِ ناله ها میزدی
از عطش تو حجره دست و پا میزدی
جواد الائمه عزیز فاطمه(س)
******
خدا رو شکر که تنها بودی میون حجره ای آقا
بعدِ شهادت هم بردنِت به بامِ خانه یا مولا
سایبون پیکر پاکت بال و پرِ پرنده ها
قاتلت آشناست واویلا
همسرت بی وفاست واویلا
بدنت تیر می کشد، یعنی
مرگ بهرت شفاست واویلا
خندۀ اُمِ فضلِ ملعونه
حاصل گریه هاست واویلا
مثل زهرا به خاک افتادی
در دلت غم به پاست واویلا
از زمانی که مادرت افتاد
در سرت غُصه هاست واویلا
آن کنیزی که می کند خنده
چه قدَر بی حیاست واویلا
فاطمه آمده به بالینت
حال، وقت عزاست واویلا
این دم آخری به یاد حسین
حجره ات کربلاست واویلا
تشنه آب هستی ای مولا
این اشاره به جاست واویلا
تشنه ای که جدا شده سر او
گُل خیرالنساست واویلا
روی خاک است با تنی عریان
کفنش بوریاست واویلا
بدنش زیر دست و پا و، سرش
به روی نیزه هاست واویلا
زخمِ بنشسته روی این سر از
ضرَبات عصاست واویلا
گری
ای چشم هایت مرهمِ دلها ،
پیشِ تو باید خون جگر آمد
شد درد هایش کمتر از پیشش ،
هرکس که پیشَت بیشتر آمد
ای صورتِ ماهِ تو گندم گون ،
ای مژه های چشمِ تو در خون
ای عاشقت مجنون تر از مجنون ،
صبرِ منِ بیچاره سر آمد
نه! دردِ من این نیست اینجا تو...
خیلی غریبی –دردِ من این است...
در روضه های مجلسِ ما نیز ،
نامِ تو خیلی مختصَر آمد
از غربتِ این شهر دلگیرم ،
در کاظمینِ بی تو می میرم
شُکرِ خدا بوی خوشِ مشهد ،
با کفترانِ نامه بَر آمد
حِس می کنم که سَر در آورده ،
باب الجوادِ مشهد از اینجا
با چشمِ تَر هرکَس از آن دَر رفت ،
در این حرم با چشمِ تر آمد
وقتی به بالینِ پدر رفتی ،
هی روضه ی مکشوف
بارم ای سبط طاها ، افتاده در رَه ِ تو
هستم تا آخر عُمر ، سائل درگه ِ تو
من مُرید مرامت ، تو مقصود و مرادی
من مستحقّ لطف و ، تو کریم و جوادی
یا جوادَ الاَئمه
******
هر که خاک رَهَت شد ، عزیز است و مُعَظّم
گدایی از تو باشد ، سلطانی ِ دو عالَم
ای ولیعَهد ِ سُلطان ، خورشید نور ِ عصمت
کاسه ی خالیم را ، پر کُن از لطف و رحمت
یا جوادَ الاَئمه
******
کسی از درگه ِ تو ، دست ِ خالی نرفته
سائل همیشه از تو ، یک تذکره گرفته
مِس ِ این قلب ِ ما را ، از مَرحَمَت طلا کن
عرفه جمع ِ ما را ، زائر ِ کربلا کن
یا جوادَ الاَئمه
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
ارض و سما پر از ، سوز آه من شد
حجره ی در بسته ، قتلگاه من شد
بر جفای دشمنان مبتلایم من غریبم جواد بن الرّضایم
واویلا واویلا آه و واویلا
******
از کینه شد خاموش ، ناله و فریادم
یوسف زهرا و ، غریب بغدادم
سوزانده تمامیّ حاصلم شد اُمّ الفضل ملعونه قاتلم شد
واویلا واویلا آه و واویلا
******
تا اَلعَطَش گفتم ، در میان ِ خانه
خوشحالی نمودند ، کنیزان ِ خانه
لاله بودم ولی آخر پژمردم همچو جدّم لب تشنه جان سپردم
واویلا واویلا آه و واویلا
******
مانده همچون او که ، بوده خونین بدن
پیکر من سه روز ، بی غسل و بی کفن
ذکر دلم شده با چشم گریان یا ذبیحاً مِنَ القفا حسین جان
واویلا واویلا آه و واویلا
شاعر : حاج ام
مسموم زهر ظلم و جفایم غریب بغداد ، ابن الرضایم
آه ، سوزد این دلم ، که همسر من ، شده قاتلم
آه ، آه و واویلا
******
در کنج حجره جان می سپارم جز درد ومحنت یاری ندارم
آه ، چشمم گریان است ، دلم سوزان است ، کامم عطشان است
آه ، آه و واویلا
******
از ظلم و بیداد دخت مأمون در این غریبی دلم شده خون
آه ، ناله ها زدم ، در بین حُجره ، دست و پا زدم
آه ، آه و واویلا
******
از تشنگی در شور و نوایم وارث به داغ کرببلایم
آه ، غربت دلبر ، گلهای پرپر ، عطش ِ اصغر
آه ، مظلوم حسین جان
******
من گرچه دلخون گرچه غریبم گریه کن ِ آن شَیب الخضیبم
آه ، آن دور از وطن ، صد پاره بدن ، بی غُسل و کفن
آه ، مظلوم حسین جان
شاعر
جان ِ هر دو عالم فدای روی تو
تو جوادی و من سائل کوی تو
قبله ی دلهای عاشقان سوی تو
هر گلشن خوش بو از شمیم و بوی تو
جواد الائمه عزیز ِ فاطمه
******
ای آیات ِ کوثر ، ای نور و ای فُرقان
عادت تو جود و کرم است و احسان
ای نور دو چشم ِ خورشید ِ خراسان
ای دین و ای ایمان ، ای جان و ای جانان
جواد الائمه عزیز ِ فاطمه
******
دل ِ ارض و سما می سوزد برایت
تا به اوج فلک رسیده نوایت
زهرای مرضیه گریان ِ عزایت
جگرت پاره شد ، بمیرم برایت
جواد الائمه عزیز ِ فاطمه
******
در اوج غریبی ناله ها زدی تو
ناله در حریم کبریا زدی تو
کنیزان کف زنان ، ولی بین حُجره
ز شرار ِ آن زهر ، دست و پا زدی تو
جواد الائمه عزیز ِ فاطمه
**
نکته: با قرار گرفتن این شعر در سایت امام هشت تعداد اشعار سایت از 18000 شعر گذشت.
ناله وا جگر نزن اینقدر
جگرت را شرر نزن اینقدر
با صدای نفس نفس زدنت
پشت در بال و پر نزن اینقدر
بیشتر می زنند بر روی طشت
ناله بیشتر نزن اینقدر
پشت در هیچ کس به فکر تو نیست
پس سرت را به در نزن اینقدر
صورتت را مکش به روی زمین
خاک را بر قمر نزن اینقدر
سن و سالت نمی خورد بروی
آه! حرف سفر نزن اینقدر
وسط کوچه ات می اندازند
به لب بام سر نزن اینقدر
عمه ات را صدا بزن اما
ناله یا پدر نزن اینقدر
ناله بر شاه کاظمین کجا؟
ولدی گفتن حسین کجا؟
شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان
خواهر نداشتم که پرستاری ام کند
مادر نداشتم که مرا یاری ام کند
این بي كسي خلاصه به بی مادری نشد
بابا نبود رفع گرفتاری ام کند
تنها جفای همسر من قاتلم نشد
اصلاً کسی نبود که دلداری ام کند
جود مرا به زهر جفایش جواب داد
نیّت نداشت اینکه وفاداری ام کند
همراه دست و پا زدنم هلهله کنان
با پای کوبی اَش طلبِ خاری ام کند
در خانه ام محاصرة دشمنان شدم
یک یار نيست تا که علمداری ام کند
دیگر کسی به داد دل من نمی رسد
باید اَجل بیاید و غمخواری ام کند
سوز عطش مرا به دل قتلگاه برد
هادی کجاست چارة بیماری ام کند
جان دادم و کسی به روی سینه ام نبود
یاد حسین وقت بلا یاری ام کند
رأسم جدا نشد که میان اسیرها
بالای نیزه شاه
دست و دل باز از سر و رویش مشخص میشود
یک جواد از خلق و از خویش مشخص میشود
دائم الذکری که دائم از خدا دم می زند
از دل حساس و حق گویش مشخص میشود
آن گل پژمرده ای که روی پا اِستاده است
نه فقط ظاهر که از بویش مشخص میشود
حال و روز یک دل آشفته حالی شک نکن
از پریشانی گیسویش مشخص میشود
غربت و تنهایی مردی میان خانه - از
خنده های تلخ بانویش مشخص میشود
تشنگی بی حد و اندازه ی مسموم از
حرکت چشمان و ابرویش مشخص میشود
فرد مضروبی که روی پشت بامش میکشند
از کبودی های بازویش مشخص میشود
هرکسی در حال جان کندن بود از لرزش
سر و دست و هر دو زانویش مشخص میشود
-------------------------------------------------------------
از ازل منم زیر دین تو
آرزوی دل کاظمین تو
صحن و سراتو عشقه - ایوون طلاتو عشقه - گلدسته هاتو عشقه
مولا جوادالائمه
********
نام تو آقا به روی لبام
حاجتم بده خیرالانام
با عشق شما مستم - دل بر کرمت بستم - بگیر آقاجون دستم
مولا جوادالائمه
********
شامل منه کرمت آقا
دعوتم بکن حرمت آقا
ماه شبای تارم - تویی تو کس کارم - تو گلی و من خارم
مولا جوادلائمه
***************************
کعبه ی دلم کربلای تو
آقا ، جون من به فدای تو
کرببلاتو عشقه - اشک عزاتو عشقه - برچم سیاتو عشقه
مولا ابی عبداله
شاعر : رضا رسولی
دانلود سبک
شدی پرپر گل طاها
عزادار غمت زهرا
بمیرم که نکردند به شما احترام
کشاندند جسم پاکت به روی پشت بام
واویلا آه و واویلا
********
فدای تو شدی پرپر
ز بی حیایی همسر
میون حجره افتادی تو به حال غش
روی لبان تو مدام ذکر العطش
واویلا آه و واویلا
********
روی خاک زدی دست وپا
ذکر لبهاته یا زهرا
تا چشمات افتاد آقا به درهای بسته
یادت اومد ز مادر پهلو بشکسته
واویلا آه و واویلا
شاعر : رضا رسولی
دانلود سبک
سیه پوش غم تو جان و تن شد
زداغت هر دلی غرق محن شد
بمیرم قاتلت شد همسر تو
غریبی توهم مثل حسن شد
زبیداد و جفای همسر تو
دل اهل ولا بیت الحزن شد
اگر چه سوختی از آتش زهر
کجا جسمت بدون پیرهن شد؟
اگر چه جسم پاکت روی بام است
ولیکن پیکرت آقا کفن شد
فدای آن امام تشنه کامی
که جسمش زخمی و عریان بدن شد
شاعر : رضا رسولی
با چش ترم گریه می کنم مثه پدرم گریه می کنم
به یاد روضه های کوچه برا مادرم گریه می کنم 2
به یاد کوچه ی مدینه
می زنم من به روی سینه 2
واللهِ لَـاُخرِجَنَّهُما/ لَـاَُحرِقَنَّهُما/ لََـآذَرینهُما 2
واویلا مادر مادر مادر 3
********
تو نگاه من بارش غمه همیشه تو قلبم محرّمه
این ارث خونوادگیه مثه مادرم عمر من کمه 2
سوالی من دارم از اینها
چی بوده جرم مادر ما 2
واللهِ لَـاُخرِجَنَّهُما/ لَـاَُحرِقَنَّهُما/ لََـآذَرینهُما 2
واویلا مادر مادر مادر 3
********
وقتی که گرفتار غم میشم روضه خون اون بی حرم میشم
منم مث کل اهل بیت دست به دامن مادرم میشم 2
یازهرا ذکر رو لبامه
یازهرا اوج غصه هامه
واللهِ لَـاُخرِجَن
گوشه حجره داره نفس نفس ميزنه جووني كه
توي غربته مثل مجتبي/ توي غيرته مثل مرتضي
تو محبته مثل فاطمه/ توي رأفته چون امام رضا
همه ي هستي امام رضا داره ميسوزه از زهر جفا
ميون خنده و هلهله ها
واويلا (2) – يا جواد الائمه آقام آقام آقام آقام 3
********
خشكيده لبهاش مي كشه پا روي زمين ز سوز زهر
مي سوزه تو غمش هرچي دله/ ديگه مقتل اكبر كامله
جواب ناله هاي جانگداز/ شده خنده ي همسر و هلهله
خون دل توي چشماي ترش قاتلش شده زهر همسرش
کبوده تموم بال و پرش
واويلا (2) – يا جواد الائمه آقام آقام آقام آقام 3
********
خواهر نداري كه واسه تو يه گريه كن بشه تو غربتت
شكر حق نداري خواهر آقام/ نزدن اونو با سنگ از رو بام
باز هم قافیه ها سوز و نوایی دارد
در این خانه سرشوق گدایی دارد
زائرت تا به ابد محو حرم می ماند
دیدن صحن و سرای تو صفایی دارد
صاحب جود و سخا و کرمی آقا جان
کاظمینت به خدا حال و هوایی دارد
از غم غربت تو چشم پر از نم داریم
هر که مجنون تو شد اشک و بکایی دارد
العطش گفتی و قلب همه را سوزاندی
فرد تشنه عملاً سوز صدایی دارد
مثل جدت به تو هم آب ندادند، غریب!
روضه ات بوی خوش کرببلایی دارد
بال و پرهای کبوتر شده سقف حرمت
روضه ی تو به خدا معجزه هایی دارد
شاعر : حبیب باقرزاده
تشنه ی آب و عاطفه هستی
از نگاهت فرات می ریزد
از صدایِ گرفته ات پیداست
عطش از ناله هات می ریزد
نفست بند آمده؛ ای وای
عاقبت زهر کار خود را کرد
عاقبت زهر، زهر خود را ریخت
جامه های عزا تن ما کرد
تشنگی سویِ چشم تان را بُرد
سینه ی پر شراره ای داری
کاش طشتی بیاورند اینجا
جگر پاره پاره ای داری
چقدر چهره ات شکسته شده!
تا بهاری، چرا خزان باشی ؟
به تو اصلاً نمی خورد آقا
که امام جوان مان باشی!!!
گیسوانت چرا سپید شده ؟
سن و سالی نداری آقا جان!
درد پهلو گرفته ای نکند !؟
که چنین بی قراری آقاجان
شهر با تو سرِ لج افتاده
مرد تنهای کوچه ها هستی
همسرت هم تو را نمی خواهد
دومین مجتبی شما هستی
تک و تنها چه کار خواهی
