ای گل از داغ غمت مرغ سحر گریه کند
بر غریبی تو برخورشید و قمر گریه کند
بر دل سوخته ات ای گل سرخ رضوی
شمع ماتم زده از سوز جگر گریه کند
دفتر عمر تو شه بسته ز طوفان بلا
زین الم تا به ابد خانه و در گریه کند
جای دارد که به سوز جگرجانسوزت
در جنان فاطمه همراه پدر گریه کند
شاعر:حسن مطهر نیا
بر روی خاک حجره ای مردی
بی رمق، بی شکیب افتاده
باز تاریخ میشود تکرار
یک امام غریب افتاده
جگرش از عطش چه میسوزد
چون پرستوی پرشکسته شده
بسکه فریادکرده "واعطشا
یاس زهراچقدر خسته شده
همسر بی وفا و سنگدلش
به رویش درب حجره میبندد
میزند دست و پا عزیز رضا
او به اشک امام میخندد
به کنیزان خویش میگوید
پای کوبی کنید و دف بزنید
دور ابن الرضا همه امشب
شادمانی کنید و کف بزنید
بسکه کاری شده است زهر ببین
نتواند به روی پا خیزد
در عوض پیش چشم او دشمن
آب را بر روی زمین ریزد
من چه گویم که لحظه ی آخر
دلبر فاطمه چه حالی بود
لب خشک و دلی پر از خون داشت
جای شمس الشموس خالی بود
شکر لله پدر نبود و ندید
که به روز پسر چه
گم شد ميان هلهله سوز صدايت
لبخند آمد در جواب ناله‌هايت
فصل بهارت طعمه‌ي پاييز مي‌شد
آري اجابت بود پايان دعايت
مظلوميت مثل عمويت حد ندارد
در خانه هم ياري نداري جز خدايت
در خنده‌هاي زهرآلودش نمي‌ديد
يك خاندان را مي‌نشاند در عزايت
از بس كرامت داشت چشمت ، قاتلت هم
سهمي طلب مي‌كرد از ابر عطايت
آبي ندادند و صدايت خشك مي‌شد
يك حجره‌‌ي در بسته مي‌شد كربلايت
راحت شدي از دست اين دنيا و مادر
از حوض كوثر آب آورده برايت
شاعر:محمد بختیاری
ای دل تو بخوان تا که غریبانه بگرییم
با چشم تر از غربت جانانه بگرییم
با یاد گل روی عزیز دل زهرا
شمعی شده در ماتم پروانه بگرییم
ای نور دل حضرت ارباب، شبانه
با شاه خراسان به تو دُردانه بگرییم
با نالۀ زهرا و کف و سوت کنیزان
بر حال تو، با حال پریشانه بگرییم
داغی است به سینه که سزد تا سحر امشب
بر اشک تو و خندۀ بیگانه بگرییم
بالین تو امشب نه طبیبی نه حبیبی
بگذار برای تو طبیبانه بگرییم
ای پاره جگر اذن بده تا که دمی را
بر کشتۀ صد پاره غریبانه بگرییم
بر آن بدن بی سرِ عریان به روی خاک
چون دخترک گوشۀ ویرانه بگرییم
شاعر:محمود قاسمی
آیاتِ تشنگی است سُرود زبان من
مرثیه های داغِ عطش ترجمان من
جز آیه های درد، تَرَنُّم نمی کنم
یعنی که زهر بُرده تمامِ توان من
سوز عطش گِلوی مرا زخم کرده است
بی خود نشد شکسته شکسته بیان من
از بسکه تشنگی تب و تاب مرا ربود
خشکیده ذره ذره زبان در دهان من
این حجره نیست، مقتلِ جان کندنِ من است
خود قاتل است همسرِ نامهربان من
آیا جوابِ آهِ غریب است کف زدن؟
هر هلهله است خنجرِ تیزی به جان من
حالا نَفَس به سینۀ من حَبس می شود
دشمن نشسته منتظرِ نیمه جان من
گیرم چراغ عمرِ مرا هم کنی خموش
خاموش کِی کنید فروغ نهان من؟
از حجره تا به بام تنم زخمه زخمه شد
این راه پلّه می شکَنَد استخوان من
افسوس قاتلِ پسرِ فاطمه ش
اینجا به جای اینکه برایت دعا کنند
کف می زنند تا نفست را فدا کنند
یا جای اینکه آب برایت بیاورند
همراه نالۀ تو چه رقصی بپا کنند
باید فرشته ها همه با بال های خود
فکری برای چشم پُر اشک رضا کنند
هر چند تشنه ای ولی آبت نمی دهند
تا زودتر تو را ز سر خویش وا کنند
این قدر پیش چشم همه دست و پا مزن
این ها قرار نیست به تو اعتنا کنند
بال فرشته های خدا هست پس چرا
این چند غلام تو را جابجا کنند
حالا که می برند تو را روی پشت بام
آیا نمی شود که کمی هم حیا کنند
تا بام می برند که شاید سر تو را
در بین راه با لبه ای آشنا کنند
حالا کبوتران پَر خود را گشوده اند
یک سایبان برای تنت دست و پا کنند
پاییزی است حال و هوای جوانی ات
طوفان غم رسیده كه سازد خزانی ات
تاثیر کرده زهر به اعضای پیکرت
چون لاله ای نموده تو را ارغوانی ات
در هلهله صدای ضعیف تو گم شده
لبخند می زنند به اختر فشانی ات
هرچه کبود می شوی و داد می زنی
می رقصد این شریک تو در زندگانی ات
آبت نمی دهد به خدا دست و پا مزن
رحمی نمی کند به تو و نیمه جانی ات
در لحظه های آخرت ای یاس فاطمه
بوی مدینه می رسد از روضه خوانی ات
از بس که یاد پهلوی بشکسته بوده ای
مویت سپید گشته به اوج جوانی ات
مثل حسن اگر چه ندیدی تو گفته ای
مادر فدای صورت رنگین کمانی ات
شاعر:رضا رسول زاده
جوون امام رضا میخونه، كجایی مادر من
روی خاك حجره غریبونه، میسوزه پیكرمن
چشمام گریونه
دلم پر خونه
لبام روضه میخونه
ای خدا،خون شده دل دلبر رضا
از عطش خم شده دل پرپر رضا
دست و پا میزنه علی اكبر رضا
واویلا
كبوترها تو آسمون با هم،پرهارو وامیكنن
یه سایبونی رو تن آقا،میان به پا میكنن
پرهارو وامیكنن
توی آفتاب ِ
دلش بی تاب ِ
هنوز تشنه ی آب ِ
آسمون محو دیدن روی ماهشه
عمریه درد بی كسی تو نگاهشه
وای من خونه ی خودش قتلگاهشه
ای خدا،خون شده دل دلبر رضا
از عطش خم شده دل پرپر رضا
دست و پا میزنه علی اكبر رضا
واویلا
میمونه بی غسل و كفن اینجا سه روز اگه بدنش
شبیهه حسین نمیشه غارت، انگشتر و پیرهنش
داره میمیره
عزا
شد حجره قتلگاهم
من شاه بی سپاهم
لشكر مرا نباشد
جز خیل اشك و آهم
شد مرغ دل به سینه
غرق آب و خون و پرپر
در حسرت مدینه
وز یاد داغ مادر
بر دل شكسته گشته
پهلو شكسته مهمان
درهای حجره ام را
نامحرمان ببندید
آی بی حیا كنیزان
آهسته تر بخندید
شاعر:حسن خلج
ز سوز غم پر پروانه می سوخت
ز داغ لاله ای گلخانه می سوخت
وجودش را شرر زد آشنایی
که از دورش دل بیگانه می سوخت
بنوشید آب از پیمانه ی زهر
دل پاکش از این پیمانه می سوخت
ز آوای جواد آن جان زهرا
نهال گلشن جانانه می سوخت
میان حجره بود و ناله می کرد
به حال وی دلی آنجا نمی سوخت
در میان حجره مولایم ز پا افتاده است
کز غمش اسلام در شور ونوا افتاده است
پشت در گرید کنیزی زیر لب گوید که ای
نوجوانی تشنه لب اینجا ز پا افتاده است
بلبلی بشکسته بالی از جفای قاتلی
بسکه نالید دیگر از نوا افتاده است
ناله دیگر از میان حجره ناید ای فلک
اسم پاک یوسف زهرا کجا افتاده است
خوش آن کس که حال عزا دارد امشب
زغم دیده پر بکاء دارد امشب
عزای جواد است یارب چه حالی
علی بن موسی الرضا دارد امشب
بنالد بر احوال فرزانه فرزند
به لب شکوه از اشقیاء دارد امشب
در این بزم ماتم دل هر که سوزد
رهی جانب کبریا دارد امشب
شاعر:ثابت
بسوز ای دل، ز داغ جواد الائمه
شده شب عزای جواد الائمه
واویلا صد واویلا2
فاطمه دیده گریان، برای جواد است
نخل ایمان فتاده، در خاک بغداد است
واویلا صد واویلا2
امام نهمین شد کشته از زهر جفا امشب
بشهر غربت از جور جفای اشقیا امشب
میان حجرۀ در بسته می فرمود: اُم الفّضل
مرا کشتی ز جور و کینه ات ای بی وفا امشب
تو میدانی که من زنده نمی مانم ز زهر کین
بـــــــــده آبی مرا ای کافر دور از خدا امشب
به بسته در برویم دُخت مأمون ستم گستر
مبـــــــــادا بشنود از من فغان و ناله ها امشب
اگر چه با لب تشنه سپارم جان شرینم
ولــــــــــی می نالم از بهر شهید کربلا امشب
نباشد غمخوار گیرد سرم را روی زانویش
بیـــــــاد آرم من از احوال شاه سر جدا امشب
بنال ای کربلائی از غم سلطان مظلومان
بــــــــــــــــگو از بیکی خامس آل عبا امشب
شاعر:ناد علی کربلایی
آتش غم از دلم کشیده زبونه
این که داره جون میده خدایی جوونه
از شدت زخم تو پیچ و تابه
لباش عطش نوش دیده پر آبه
دلش کباب و حالش خرابه
انگاری بسته بار سفر را
رو پای بابا می ذاره سر را
داره می خونه روضه مادر را
توی کوچه ها مادر ما را زدند
من را بزنید مادرم را نزنید
بال و پرش را رو خاک حجره کشیده
کبوتری که جونش به لب هاش رسیده
لاله ی فاطمه دیگه پرپره
عمر کم اون مثل مادره
غصه و غم هاش مثل حیدره
تو عمق سینه اش دریای غمه
لحظه ی آخر داره زمزمه
به جای اشهد نام فاطمه
توی کوچه ها مادر ما را زدند
پشت در حجره غلام ها صف می بندند
به اشک چشم بچه ی زهرا می خندند
با لب تشنه شاه عالمین
به گوشه ای از خاک کاظمین
اف
پسر امام رضا ناله ز رفتن میخونه
داره جون میده ولی خدایی خیلی جوونه
اومده وقت وصالش با باباش امام رضا
مثل باباش میزنه ز زهر کینه دست و پا
همسرش قاتلشه
مونس اون درد و غمه
نفسهای آخر رو میکشه میگه فاطمه
مادرم چشم انتظار من شده
در جنان او سوگوار من شده
گوش جان را آمده یک زمزمه
می رسد بر حجره بوی فاطمه
یوسف زهرا جواد بن رضا
هر چی ناله میزنه
به من یه جرعه آب بدین
میسوزه سینه من
به ناله هام جواب بدین
پیش پیکر نهیفش
دشمنا صف میزنن
جای اینکه آب بدن
میخندن و کف میزنن
من بمیرم این آقا پاره قلب مرتضی است
مگه جرمش چی بوده که کشته زهر جفاست
ای خدا ابن رضا از پا فتاد
حاصل عمر رضا هستم جواد
با لب تشنه به یاد
دردا که گشت با من بیگانه یار جانی
با دست خود مرا کشت لب تشنه در جوانی
من از نفس فتادم بر خاک رخ نهادم
او می زند به مرگم لبخند شادمانی
دردا که گشت با من بیگانه یار جانی
با دست خود مرا کشت لب تشنه در جوانی
ای بلبلان بنالید ای لاله ها بریزید
شد باغبان دل را گلزار جان خزانی
دردا که گشت با من بیگانه یار جانی
با دست خود مرا کشت لب تشنه در جوانی
غم ها به دل نهفتم ، دردم به کس نگفتم
بردم به گور با خود صدغصه نهانی
دردا که گشت با من بیگانه یار جانی
با دست خود مرا کشت لب تشنه در جوانی
لب تشنه ام ثوابی ای ام فضل آبی
بالله این نباشد پاداش مهربانی
دردا که گشت با من بیگانه یار جانی
با دست خود مرا کشت لب تشنه
من ماه عالمینم
خورشید کاظمینم
نور دل حسینم
نور دل حسینم
بابا رضا کجایی
می سوزم از جدایی
در حجره جان سپارم
در حال احتضارم
من همدمی ندارم
من همدمی ندارم
بابا رضا کجایی
می سوزم از جدایی
بر دیده ام ستاره
در سینه ام شراره
با قلب پاره پاره
با قلب پاره پاره
بابا رضا کجایی
می سوزم از جدایی
دردا که رفتم از حال
از بس زدم پرو بال
در لانه افتادم
از فرط ناتوانی
بابا رضا کجایی
می سوزم از جدایی
گوئید تشنه جان داد
خاموش شد ز فریاد
از این غریب تنها
پرسند اگر نشانی
بابا رضا کجایی
می سوزم از جدایی
من که پرپر می زنم ، تشنه لب در لانه ام
بر علی موسی الرضا من گل یک دانه ام
من جوادم
جان بدادم
تشنه لب در لانه ام
همسر بیگانه ام ، با کنیزان دف زند
می دهم من جان ز کف او به شادی کف زند
دلم کبابم
رفته تابم
همسرم شد قاتلم
از شراره زهر غم ، سینه ام شد چاک چاک
من لبم خشکیده او، آب ریزد روی خاک
همچو جدم
گویم هر دم
العطش تا جان دهم
من که همچون شمع و ، سوزد از پا تا سرم
بر مشامم می رسد بوی عطر مادرم
در بر من
مادر من
آمده وقت وصالم
آتش زند از کین دل، اهل ولا را
کشتند و از زهر جفا
ابن الرضا را،ابن الرضا را
آه و وا ویلا ، آه و واویلا 2
کرببلا شد کاظمین زین محنت و غم
زین محنت و غم
چون ماه ذیقعده شده ، ماه محرم ، ماه محرم
آه و وا ویلا ، آه و واویلا 2
گردیده از ظلم و جفا
خون بردل او
خون بر دل او
همسری بی مهر و وفا
شد قاتل او
شد قاتل او
آه و وا ویلا ، آه و واویلا 2
د رحجره در بسته از
کید زمانه
از کید زمانه
زد بال و پر آن طایر
عرش آشیانه
عرش آشیانه
آه و وا ویلا ، آه و واویلا «2
یا فاطمه دلهای ما خون شد
بیادت خون سد بیادت
مانده به زیر آفتاب
جسم جوادت
جسم جوادت
آه و وا ویلا ، آه و واویلا 2
بر خاک حجره ، سر می گذارم
تنهای تنها جان می سپارم
قاتل مرا کشت با کام عطشان
بابا رضا جان ، بابا رضا جان
بابا رضا جان ، بابا رضا جان
در را به رویم ، از کینه بسته
در انتظار مرگم نشسته
او می زند کف ، من می دهم جان
بابا رضا جان ، بابا رضا جان
بابا رضا جان ، بابا رضا جان
آب خوش من ، اشک روان بود
قوت و غذایم ، زخم زبان بود
جرمم چه بوده ، ترویج قرآن
بابا رضا جان ، بابا رضا جان
بابا رضا جان ، بابا رضا جان
جسمم به ماند ، از جور ایّام
گه کنج حجره ، گه بر روی بام
دیدم بسی من ، ظلم فراوان
بابا رضا جان ، بابا رضا جان
بابا رضا جان ، بابا رضا جان
کیست اندر حجره دربسته افغان می کند
کز غم او فاطمه گیسو پریشان می کند
همچو انسانی که می سوزد درون آتشی
آب آب از پشت در با قلب سوزان می کند
کیست اندر حجره در بسته افغان می کند
کز غم او فاطمه گیسو پریشان می کند
گاه می گوید که زهرم داده اید آبم دهید
گاه با حق گفتگو با چشم گریان می کند
کیست اندر حجره در بسته افغان می کند
کز غم او فاطمه گیسو پریشان می کند
این امام نوجوان ما جواد بن رضاست
شکوه از سوز عطش با حیّ سبحان می کند
کیست اندر حجره در بسته افغان می کند
کز غم او فاطمه گیسو پریشان می کند
ریخت ام فضل آبی را که می بردی کنیز
دید چون آن خادمه شاه احسان می کند
کیست اندر حجره در بسته افغان می کند
کز غ
بنده ام بندۀ ولای تو ام
عاشق صحن با صفای توام
تو جوادی و من گدای توام
یا جواد الائمه ادرکنی
یا جواد الائمه ادرکنی
قامتم خم شده ز بار بلا
حاجتم باشد از تو یا مولا
نجف و کاظمین و کرببلا
یا جواد الائمه ادرکنی
یا جواد الائمه ادرکنی
ای که از زهر خون شده جگرت
به تو و جد و مادر و پدرت
من بیچاره را مران ز درت
یا جواد الائمه ادرکنی
یا جواد الائمه ادرکنی
سائلم ، سائلم جوابم ده
تشنۀ جام وصلم آبم ده
چشم گریان دلِ کبابم ده
یا جواد الائمه ادرکنی
یا جواد الائمه ادرکنی
ای تو را یار بی وفا کشته
یا لب تشنه از جفا کشته
با چنان پاکی و صفا کشته
یا جواد الائمه ادرکنی
یا جواد الائمه ادرکنی
بسته با دست فتنه راه توشد
متاب ای مه بر جهان که امشب، علیِ اعلی عزا دار است2
غــــــــــریبی در پشت درهای بستۀ حجره سر به دیوار است
ندا آید ز آسمـــــــــــــــــان که شامِ فراق و هنگام دیدار است
فروغ صبح جوانی در پیـــــــش چشم او چون شب تار است
فتاده تنها و دلخسته(2)، کتـــــــــــــــــاب عمرش شود بسته
آه و واویلا، آه و واویلا 2
بیــــا مادر در برم که دگر، نی نمانده مرا طاقتی بر تن 2
بیا مــــــــــادر در برم بنشین، غربتم بنگر، گریه کن بر من
بیا مادر من فـــدای تو و غصه های تو و روی گلگونت2
بیا تا من لحظه ای نهــــــم سر به سینۀ مجروح و پُر خونت
بیا مادر در برم امشب (2) بــــــــــــــه همراه عمه ام زینب
آه و واویلا
آتـــــش زدنـــــد از کیــــن، دلِ، اهلِ ولا را
کشتند و از زهر جفا، ابن الرضا را، ابن الرضا را
آه و واویلا، آه وا ویلا
کرببلا شد کاظمین،
زین محنت و غم، زین محنت و غم
چــــــــــــــــــــون ماه ذیقعده شده
ماه محرم، ماه محرم
آه و واویلا، آه وا ویلا
گردیده از ظلم و جفا،
خون بر دلِ او، خون بر دل او
همسر بــــــــــــی مهر و وفا
شد قاتل او، شد قاتل او
آه و واویلا، آه وا ویلا
در حجرۀ در بستــــــــــــــه از کید زمانه، کید زمانه
زد بال و پر آن طایرِ،
عـــــرش آشیانه، عرش آشیانه
آه و واویلا، آه وا ویلا
یا فاطمه دلهای ما، خون شد بیادت، خون شد بیادت
مــــــانده به زیر آفتاب، جسم جوادت، جسم جوادت
آه و
جز پر در این قفس نمانده
دیگر مرا نفس نمانده
زخمی ترین كبوتر این روزگارم
بی هم نفس در این قفس جان می سپارم
با این دل شكسته
مجروح و زار و خسته
چشمان من براهه
پیك اجل نشسته
بابا رضا كجایی
ای داد از این جدایی
در گوشه ی سرد سیه چاه
گشته یكی سوز و مه و ماه
خورشیدمو رفته ز یاد من سپیده
یك لحظه چشمم روی آزادی ندیده
در بین ربنایم
گویم كه خدایم
دلتنگ یك نگاه
معصومه و رضایم
معصومه جان كجایی
ای داد از این جدایی
باب رضا كجایی
ای داد از این جدایی
با دلی پر از شور و شین همصدای با عالمین
روضه می خونم باز برا مرد خسته ی کاظمین 2
شب شب عزا شد شب غم جوون امام رضا شد
دل غریب و خسته دوباره راهی به کربلا شد 2
آقا یا جواد الائمه
**********
در سکوت غم بی صدا پر زده به سمت خدا
می سوزه از این غربتش قلب خاتم الانبیا 2
تو غروب شهادت شیشه ی غربتش شکسته میشه
چشای آسمونیش دیگه برا همیشه بسته میشه 2
آقا یا جواد الائمه
**********
می سوزه همه پیکرش پیش چشمای مادرش
مثل مجتبی از جفا قاتلش شده همسرش 2
ماجرای غریبیش ماجرای غم و درد و محن شد
ذکر لبای زهرا گاهی حسین و گاهی هم حسن شد 2
آقا یا جواد الائمه
********
شاعر : رضا تاجیک
منبع : بی پلاک
دانلود سبک
باز/ گره زدیم حاجتامونو/ با پارچه های سبز نیاز/ به پنجره فولاد رضا
باز/ مسافریم از باب الجواد/ به سمت و سوی باب المراد/ از صحن گوهر شاد رضا
صحن چشمامون خیس بارونه
شال مشکیمون روضه میخونه
شبیه لب تشنه ی کربلا تو حجره ای میزنه دست وپا
چقدر غریبه جوون امام رضا
وای وای
********
یا/ میرم یه سر گوشه بقیع/ یا که میرم سمت قتلگاه/ یا کاظمین گریه میکنم
هم/ یاد جونی فاطمه/ یاد غریبی مجتبی/ یاد حسین گریه میکنم
گوشه هجره تشنه لب جون داد
بین وا اُمّا از نفس افتاد
همش میخوند روضه بی کفن همش میگفت مادرم و زدن
جون دادش آخر از همین غم و محن
وای وای
********
باز/ برات شهر محرمو/ اجازه این اشک و غمو/ امام جواد ام
چشم تو چشم آسمونا 2 آه رو بام بی کسیا 2
دلم از زندگی سیره - لبم همرنگ کویره 2
دل بی قراره/ یاری نداره/ کاشکی که بارون/ اینجا بباره 2
خورشید آسمونا خداحافظ
ماه شبای دعا خداحافظ
آشنای بی وفا خداحافظ
********
با شعف از غماي من 2 تا نپيچه صداي من 2
به روم درها رو مي بندن - به من با طعنه مي خندن 2
با دل پر خون/ چشماي گريون/ زخم زبونا/ كي ميشه درمون 2
خورشید آسمونا خداحافظ
ماه شبای دعا خداحافظ
آشنای بی وفا خداحافظ
********
جون رسيده به لب من 2 خون كشيده به لب من 2
ميرم با قلب پر از خون - ميرم با ديده گريون 2
بي كس و تنها/ خسته ز دنيا/ روي لبامه/ روضه زهرا 2
خورشید آسمونا خداحافظ
ماه شبای دعا خداحافظ
وقت دریا شدن و موسم باران شده است
روضه ات شکردوباره به من احسان شده است
هرکسی گریه کند غربت بی مثل تو را
هم نفس با نفس شاه خراسان شده است
من بمیرم که به جان دادن تو میخندند
اثر زهر به جسمت چو نمایان شده است
یک طرف زهر هلاهل طرفی هلهله ها
چقدر برجگرت زخم، فراوان شده است
سهم آب تو زمین خورد؛ لبت خورد ترک
آب از خشکی لبهای تو گریان شده است
تا سر بام کشیدند تنت را به زمین
بی سبب نیست که گیسوت پریشان شده است
شکر گیسوی تو را پنجه دشمن نکشید
دشمنت پیرهن کهنه ات از تن نکشید
********
شاعر:محسن حنیفی
منبع : بی پلاک
