منشق شده ماه از جبین در شب قدر
خورشید به خون نشسته بین در شب قدر
زخم است به سر گرفته، جای قرآن
تقدیر علیست این چنین در شب قدر...
شب جمعه دل ما گفت علی ع گفت حسین ع
رو به درگاه خدا گفت علی ع گفت حسین ع
از همه رانده شده چشم بر این در دارد
بنده ای غرق خطا گفت علی ع گفت حسین ع
این شب جمعه؛ شب قدر؛ شب توبه ی ماست
دل ما بین دعا گفت علی ع گفت حسین ع
پر زد از صحن نجف محضر شش گوشه ی شاه
هر دل غمزده تا گفت علی ع گفت حسین ع
روزه ام نذر پدر روضه ی من خرج پسر
غم جدا غصه جدا گفت علی ع گفت حسین ع
دل قرآن به سرم با دم سلطان نجف
کنج ایوان ه طلا گفت علی ع گفت حسین ع
اربعین پای پیاده لبم از خاک نجف
تا خود کرببلا گفت علی ع گفت حسین ع
مهدی فاطمه عج از توبه ی او راضی شد
هر که در نزد رضا ع گفت علی ع گفت حسین ع
من و سرمایه ی عمرم که دل
به منکر علی بگو
من اسمه دوا ببین
و ذکروه شفا ببین
به روز حشر به حال خود نظر کن و
وصال شیعه را ببین
سر شیعه بالا و
به کنارش مولا و زهرا و سقا و شهدا و چه زیباست حیدر با ماست
علی نور محشره
علی شور محشره
علی یا علی علی
به منکر علی بگو
نماز خود رها کند
نظر به انبیا کند
وقت اذان علی علی بگوید و
به حیدر اقتدا کند
علی روح قرآنه
علی خط غفرانه ایمانه درمانه جانانه حق با ماست حیدر مولاست
علی والی الولی
علی مرتضی علی
علی یا علی علی
بابای خوبم
چرا شده چشمای تو ابر بهار
گذاشتی بازم کاسه ی شیر و کنار
دلم رو کردی بی قرار
گرچه همه عالم بدهکار توا
نون و نمک دوباره افطار توا2
بابا چرا دل بی قراری
نگاه به آسمونا داری
مگه می خوای تنهام بزاری
وای
نرو به مسجد
که قلب من رو غصه و غم می گیره
کسی دیگه پیش یتیما نمی ره
الهی زینب بمیره
بابا ببین غم و توی نگاه ما
بابا نرو تنها تویی پناه ما2
ای پهلوون به خاطر من
ای قد کمون به خاطر من
نرو بمون به خاطر من
وای
نرو به مسجد
بیا آتیش نزن دل مضطرم و
یادت میاد بابا چشای ترم و
خاطره ی مادرم و
یادت میاد مادر بی گناهم و
بابا زدن مادر پا به ماهم و2
پیش چشام مادر زمین خورد
وقتی که شد مضطر زمین خورد
ا
بند اول:
حیدر پادشاه و اماممی
تو منصب و رکن و مقاممی
کوریه چشمِ دشمنای تو
اَشْهَده اذان و اِقاممی
صاحبِ اختیارِ دلمی
دلیلِ خلقِ آب و گِلمی
توی طوفان دریا همیشه
تو پناهگاهی و ساحلمی
تویی لیلا و من مجنونتم
خُماره گوشه ی میخونتم
همه عالم بدونن آقا جون
خراب و عاشق و دیوونتم
علی مولامیو
دین و دنیامیو
غلامت هستمو
شما آقامیو
یا علی یا ولی
بند دوم:
تو فوق هر توصیف و باوری
صاحب ذوالفقارِ دو سری
پیغمبر شهر علمِ و یقین
علی تو بر شهرِ نبی دری
ذکرِ شیرینه لب های منی
تو امیر و تو آقای منی
صد و ده بار میمیرم ، پای تو
وقتی که تو مسیحای منی
عمریه توی دامت اسیرم
سلامت میدم هر صبح امیرم
تا که اسمت میشی
چشم وا کن اُحُد آیینهٔ عبرت شده است
دشمن باخته بر جنگ مسلط شده است
آن که انگیزه‌اش از جنگ، غنیمت باشد
با خبر نیست که طاعت به اطاعت باشد
داد و بیداد که در قلب طلا آهن بود
چه بگویم که غنیمت رکب دشمن بود
داد و بیداد برادر که برادر تنهاست
جنگ را وا مگذارید پیمبر تنهاست
یک به یک در ملأ عام و نهانی رفتند
همه دنبال فلانی و فلانی رفتند
همه رفتند غمی نیست علی می‌ماند
جای سالم به تنش نیست ولی می‌ماند
در دل جنگ نه هر خار و خسی می‌ماند؟
جگر حمزه اگر داشت کسی می‌ماند
مرد مولاست که تا لحظهٔ آخر مانده
دشمن از کشتن او خسته شده، درمانده
مرد آن است که سر تا به قدم غرق به خون
آن چنانی که علی از اُحُد آمد
امام علی(علیه‌السلام):
«كُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْناً»
با ستم‌كار در پيكار و ستم‌ديده را يار باشيد.
? نهج البلاغه، ص۴۲۱، نامه۴۷ (وصیت‌نامه حضرت)
برخیز اگر اهل غم و دردی تو
باید که به اصل خویش برگردی تو
با ظلم، ستیز کن در این وانفسا
گر یاریِ مظلوم کنی مردی تو
نور چشم ابوطالب
بر همه سید و آقا
حُسنِ تو جلوه ی روی
خالق عالیِ اعلا
مولا علی مولا
شاهان عالَم عبد و گدای تو
یا حجتَ الله جانم فدای تو
ای حجّت حقّ و بحر ایمان
یاور اسلام و یار قرآن
کوثر و تطهیر و حمد و فرقان
یا علی یا علی یا علی جان...
یا علی یا علی یا علی جان...
حاکم مُلک دین هستی
بی مثال و قرین هستی
هم یَلِ خیبری و هم
دلبری نازنین هستی
حقّ الیقین هستی
در مدح تو من چه گویم ای مولا
مدح تو گوید پیمبر و زهرا
شادی قلب تو همه گوییم
ای نورِ قل هو الله احد
سلام خدا بر پدر و هم
مادرت فاطمه بنتِ اسد
یا علی یا علی یا علی جان...
کن دعا یا ولیَ الله
تا ابد با شما باشیم
چون شهیدا
ای آیینه ی یکتا،بی مثلی و بی همتا
نور و قدرِ قرآن،مولا یا علی جان
حیات و ممات من،اهدنا الصّراط من
ای روح نمازم،ای اوج نیازم
ای بال و پر هستی،هستی سَرور هستی
هستی حجت الله،یا خلیفةَ الله
نور چشم طاهایی،دلگرمی زهرایی
جان زینبینی،ابوالحَسَنینی
معنای عدالت تو،خورشید هدایت تو
صومی و صلاتی،کشتی نجاتی
حقّ نور عین خود،لب تشنه حسین خود
ما را هم دعا کن،اهل کربلا کن
اربعین نصیب ما،کربلا نما آقا
کنیم سِیرِ جاده،با پای پیاده
شب بیست و سه از ماه خدا شد
شهر کوفه کربلا شد
دل عزادار داغ مرتضی شد
شهر کوفه کربلا شد
غصه دار داغ بابا
زینب است و امّ کلثوم
زیر لب با گریه گویند
رفتی ای بابای مظلوم
سیّدی علی علی جان...
جمله دارند ازین ماتم عظمیٰ
دیده ی تر اهل عالم
در نبودِ علی قرآن بگیرند
بر روی سر اهل عالم
ناله اش مظلوم علی شد
هر دل محزون عاشق
رفته دیگر به زیر خاک
پیکر قرآن ناطق
سیّدی علی علی جان...
شب قدر است و دل گرفته شورِ
نینوایی نینوایی
میشود هر دل مُحبّ مولا
کربلایی کربلایی
یک علی در کوفه خورده
بر سرش شمشیر اَعدا
یک علی هم کربلا شد
جسم پاکش اِرباً اِرباً
سیدی مولا حسین جان...
تو سکان زمین و آسمانی
ستون لایُرای این جهانی
.
تویی گلواژه منشق ز اعلی
تو اقیانوس عشقی ،بی کرانی
.
ترا اهل زمین نشناخت اما
به مردی شهره هفت اسمانی
.
محصل در سر درس محمد
مدرس بر همه پیغمبرانی
.
ائمه رهرو راهت علی جان
امامان را امیر کاروانی
.
به دوشت نیمه شب قوت فقیران
خودت قانع ولی بر قرص نانی
.
چگونه من نخوانم لامکانت
به یک شب در چهل منزل عیانی
.
به معراجش نبی هرجا که میرفت
ترا میدید عیانی گه نهانی
.
تو تفسیری برای فطرت الله
چو جان در سینه ی پیرو جوانی
.
اذان بی نام تو معنا ندارد
که زینت بر اذان شیعیانی
.
نداری گر ز اوصاف خدایی
چرا با قاتل خود مهربانی
.
پناه ما تویی در روز محشر
برای عاشقان خط
آن که صد مرتبه از روی تو تصویر کشید
عاقبت گشت خجل، دست ز تحریر کشید
.
دست نقّاش مریزاد که این قدر تو را
گوییا چون الف از قدرت تقدیر کشید
.
ساخت ظاهر به جهان معنی «ماهذا» را
مگر این نقش تو آن مانی بی پیر کشید
.
گر من دل شده از وصف تو لالم، چه عجب؟
هرکه دید این رخ زیبای تو، تکبیر کشید
.
زهره اش آب نشد، در عجبم زین نقّاش
اللّه! اللّه! به چه دل صورت این شیر کشید؟
.
ملک است او، به یقین نیست از افراد بشر
آن که با نوک قلم، صورت این میر کشید
.
سحر کرده است، بلی، بلکه مگر اعجاز است
یا رب این موی میان را به چه تدبیر کشید
.
گل رخسار تو را داد مصوّر چون رنگ
آتش فتنه از او شعلۀ تشویر کشید
.
خواست تا چشم تو
عنوان کنم کلام بنام تو یاعلی
خواهم مدد ز نام و کلام تو یاعلی
.
ای شهسوار کشور دین محمدی
روشن شده ز برق حسام تو یاعلی
.
ای پیشهٔ تو شیوهٔ الطاف و معدلت
بادا جهان فدای مرام تو یاعلی
.
ای نان تو طعام یتیمان گرسنه
نان جوین ولیک طعام تو یاعلی
.
والاترین مقام تو بعد پیمبر است
پیش خدا مقام عظام تو یاعلی
.
شیرخدا امام هدا قلب عالمی
پاینده دین حق ز قوام تو یاعلی
.
ترتیب و نظم داده به اسلام سرمدی
پیکار پرفتوح و نظام تو یاعلی
.
کون و مکان به امر خداوند لامکان
گردیده اند یکسره رام تو یاعلی
.
مقصد به جز خدا و رضای خدا نبود
پیوسته در قعود و قیام تو یاعلی
.
مارا بسی سفارش تقوا نموده ای
پیک هدایت است پیام تو
آن شب که حریم لیلة الاسراء بود
و آن جا که مقام قرب او ادنی بود
با کس نتوان گفت کسی آنجا بود
گر بود علی بود که با اعلی بود
.
.
جایی که خِرَد راه نیابد آنجا
جز نور خدا نور نتابد آنجا
گر دیدۀ بینای محمد جوید
جز ذات علی هیچ نیابد آنجا
.
.
گر ذات علی جلوه نمایی کردی
وز چشم همه پرده گشایی کردی
رفتی همه ایمان خلایق بر باد
مردم به حقش ظنّ خدایی کردی
.
.
از شأن علی کسی نباشد آگاه
الاّ که محمد رسولُ الله
با این همه شأن آن همه بیتی آمد
لا حول و لا قوّه الّا بِاللّه
.
.
آدم به بهشت غرق در نعمت بود
با آن همه بر کوی علی حسرت بود
تا ترک جنان کرد به خاک آمد گفت
خاک نجف آرزویم از جنت بود
.
.
شورای سقیفه غوغا ب
ز پیمانۀ عشق مستم علیّ
خدا را بگیرید دستم علیّ
.
اگر دست افتاده باید گرفتن
من از پای بالله نشستم علیّ
.
چه حاجت مرا با می و جام و ساقی
که مست علی از الستم علیّ
.
بباغ ولایت نشاندند نخلی
چو شاخی از آن نخل رُستم علیّ ( 1 )
.
گل عشق چیدم ز باغ ولایت
دل خار چون خار خستم علیّ
.
کشد چوب تکفیر گر شیخ و زاهد
بگو من از این باده مستم علیّ
.
من آن ماهیِ بحر موّاج عشقم
که ایمن ز صیاد و شستم علیّ
.
دلم بود عمری بقید علایق
بیکباره زآن قید جستم علیّ
.
چراغ دل افروخته در شب تار
رخ یار تا صبح جُستم علیّ
.
بدامان وصلش رسید آخر الامر
شبی روشن از صبح دستم علیّ
.
زبالا و پست جهان در گذشتم
که فارغ ز بالا و پستم علی
ای مقامت ز عُلویان برتر
آسمانِ بلندِ نیک اختر
.
سوره سوره خدا به قرآنش
گفته مدح تو را به صد منظر
.
با نگاهت که عین یزدانست
می بری دل ز دل تو ای دلبر
.
وقت مدح تو واژه از خامه
می شکوفد چو لاله بر دفتر
.
ازشمیمت گرفته جان صحرا
ای بهار ز آرزو بهتر
.
دیده کی دیده پادشاهی را؟
چون تو باشد ز دل خدا باور
.
کردگارت ز گنج پنهانش
کرده ظاهر تو را چنان گوهر
.
چون تو مهمان که دیده در عالم؟
میزبانی کند از او «داور»
.
تا شدم غرق بحر توصیفت
آمد از هر کرانه ، یا حیدر
.
چشم دوران ندیده در گردش
رهبری اینچنین وفا پرور
.
بیل در دست و خاک نخلستان
باشد او را چو پرنیان بستر
.
گر چه در خون دلت شناور شد
از جفاهای چرخ کی
سبک: شمع و پروانه منم
.
جان و جانانم علی
درد و درمانم علی
.
ای مظهر نور خدا
ای شمس هدیٰ
.
گویم با صوتِ جلی
دین و ایمانم علی
.
ای مظهر نور خدا
ای شمس هُدیٰ
.
رهبر به جهان میر ولا
مولای همه اهل وفا
آزاده ی دور زمان
محبوب خدای جهان
.
ای مظهر نور خدا
ای شمس هُدیٰ
.
.
.
ره و پیام من
علی امام من
.
علی ندار و دار من در دنیا
جانم فدای او
صدای حق بُود همه دوران ها صدای او
.
ای مظهر نور خدا
ای شمس هدیٰ
.
.
.
سیّد و سالارم علی
ای دل و دلدارم علی
ای در دو عالم یارم علی
«جانانم علی»
.
در سما تو ماه منی
یا علی تو شاه منی
تو ملجأ و پناه منی
«جانانم علی»
.
ای مظهر نور خدا
ای شمس هدیٰ
.
هر که از سفره یِ ایمان تو شک بردارد
بِروَد حاصل خود را ز دَرَک بردارد
آسمانِ سرِ ما سایه یِ اولاد علی ست
پس محال است که این سقف ترک بردارد
مثل این است که بی حیدر کرار، خدا
شمس را از دلِ مجموعِ فلـک بردارد
لعنتُ الله...مِن الآنِ اِلیٰ یومِ الاَبد
به هر آن که قدمِ غصبِ فدک بردارد
نشوَد ساحتِ دریا، نجس از پوزه یِ سگ
منطقی نیست ، که این آینه لَک بردارد
بی گمان صاحبِ دولت بِشود هر که کَفی
از سرِ سفره یِ تو، نان و نمک بردارد
در عیارِ دلِ ما عشقِ علی جلوه گر است
آن زمانی که خدا سنگِ محک بردارد
منکرِ حق علی را صد و ده بار ،بگو..
برود حاصل خود را زِ درک بردارد
هر که از سفره یِ ایمان تو شک بردارد
بِروَد حاصل خود را ز دَرَک بردارد
آسمانِ سرِ ما سایه یِ اولاد علی ست
پس محال است که این سقف ترک بردارد
مثل این است که بی حیدر کرار، خدا
شمس را از دلِ مجموعِ فلـک بردارد
لعنتُ الله...مِن الآنِ اِلیٰ یومِ الاَبد
به هر آن که قدمِ غصبِ فدک بردارد
نشوَد ساحتِ دریا، نجس از پوزه یِ سگ
منطقی نیست ، که این آینه لَک بردارد
بی گمان صاحبِ دولت بِشود هر که کَفی
از سرِ سفره یِ تو، نان و نمک بردارد
در عیارِ دلِ ما عشقِ علی جلوه گر است
آن زمانی که خدا سنگِ محک بردارد
منکرِ حق علی را صد و ده بار ،بگو..
برود حاصل خود را زِ درک بردارد
ای کردگار گفته ثنای تو یا علی
وی روزگار، خوان عطای تو یا علی
.
گویی به یک عنان ز ازل سر نهاده اند
رخش قضا و چنگ رضای تو یا علی
.
گردید تیره بخت ابد آن که ره نیافت
در ظلّ آفتاب ولای تو یا علی
.
خورشید را به بحر افق کرده روزگار
غرق عرق ز شرم لقای تو یا علی
.
حَلّ هزار مشکل و بذل هزار گنج
باشد به دست عقده گشای تو یا علی
.
هر دم به دوش عرش نهد پای افتخار
دوش نبی ز رفعت پای تو یا علی
.
آن کو فراخت پرچم وحدت به نُه سپهر
در ماسوا که بود سوای تو یا علی؟
.
بُد یک وجب قبای وجوب ار قصیرتر
زیبنده بُد به قدّ رسای تو یا علی
.
موسی به کام اژدر حیرت نهان شود
گر بنگرد به شکل عصای تو یا علی
.
قربان شود ذبیح صفت
اُفتاده هستم یا علی
بر گیر دستم یا علی
.
سرمستم از خُم وَلا
باده پَرستم یا علی
.
خواندم خدا بخشا مرا
تُوبه شکستم یا علی
.
جُز رشته ی مِهر تو از
هرچه گُسستم یا علی
.
تا دُرد نُوش حضرتم
مَخمور و مَستم یا علی
.
من دَم ز اِلا هُو زنم
تا زنده هستم یا علی
.
ازشوق وَصلت چون سِپَند
ازجای جَستم یا علی
.
آور فرا چَنگم مگر
بیرون ز شَستم یا علی
.
حاشا و کلا بشکنم
عهدی که بستم یا علی
.
مولا توئی آقا توئی
عبد تو هستم یا علی
.
هرجا کِشم از فخر سر
پیش توپَستم یا علی
.
پادار درعشق تو چون
روز اَلستم یا علی
.
یا هو زنم ، یا هو زنم
تا زنده هستم یا علی
.
اَعدات با تیغ زبان
بر سینه خَستم یا علی
.
مانند «رونق» بیش و
در حیرتم ز منقبت و مدحت علی
از علم و از شجاعت و از حکمت علی
.
بالاتر است از همه جز ختم انبیا
شان و مقام و منزلت و شوکت علی
.
از همّت بلند علی شد رواج دین
از کهکشان بلند بود همت علی
.
هنگام رزم شیر ژیان دل دو نیم از او
در بزم انس شهد و شکر صحبت علی
.
از قدرت علی چه بگویم نمونه ای است
از قدرت خدای جهان قدرت علی
.
دامان او ز لوث معاصی منزّه است
تقواست جسم و جان علی فطرت علی
.
خوش گفته است خواجه و عین حقیقت است
باشد به روح اقدس او رحمت علی
.
«آنرا که دوستی علی نیست کافر است»(1)
بر منکر ولایت او لعنت علی
.
گر بیشه ها قلم شود و کاتب انس و جنّ
پایان پذیر می نشود مدحت علی
.
در مسند قضاوت علی را نظیر ن
شاهِ جهان، امیر مظفّر، علی علی
کوهِ شکوه و شاهِ فلک فر، علی علی
.
شاهی که جلوه ی رُخ او تافت از ازل
آفاق را نموده منوّر، علی علی
.
در ذات او صفات خدایی ست جلوه‌گر
مرآت حق و مظهر داور، علی علی
.
حرزِ ولایتش که امان از مخاوف است
جبریل کرده نقش به شهپر، علی علی
.
بگشای چشم خویش بر این نیلگون رواق
بنوشته بر کتیبه اش از زر، علی علی
.
در آسمانِ مجد و کرامت، در این جهان
مِهرِ سپهر و کوکبِ اَزهر، علی علی
.
وصفِ رُخ علی چه توانم؟ که حُسن دوست
در آن رُخ نکوست مصوّر، علی علی
.
آری، به یاد ابروی مردانه علیست
هرکس کشیده باده ز ساغر، علی علی
.
بحرِ علوم و دُرج حقایق، سحابِ فضل
فصلُ الخطاب و صاحبِ منبر، علی
ای ز وجود تو همی کعبه به عزّت و شرف
قبۀ زرنگار تو ، مایۀ فخر بر نجف
.
سجده بر آدم از ملک در اثر وجود توست
این همه عزّت و شرف ، بر سلف است از خلف
.
مهر ولایت تو شد ، بر همه خلق آشکار
خاتم انبیا ترا کرد بلند چون بکف
.
گر تو بچشم جاهلان از دگران شوی قیاس
لعل بدست بی خرد فرق ندارد از خزف
.
هر که شها بمهر تو پا ننهد بحشرگاه
بر سر خود همی زند ، دست تغابن از اسف
.
فلک نجات آخرت، «ناصر» علی و آل اوست
روز جزا محب را مژده دهند «لاتخف»
به حیرتم كه چه وصفی كنم به شان علی
كه عرش و فرش بود جمله مدح خوان علی
.
نه من كه طبع هزاران چو من فرو ماند
ز برشمردن اوصاف بی كران علی
.
علو قدر همین بس بود كه در دو جهان
علیست آل محمد محمد آل علی
.
اگر متاع دو عالم به دست من باشد
فدای نام علی می كنم به جان علی
.
به آستین سعادت كجا رسد دستش
كسی كه چهره نساید بر آستان علی
.
بساط گلشن جنت به دیگران بخشم
اگر گلی به كف آرم ز بوستان علی
.
به پادشاهی عالم فرو نیارد سر
هر آن گدا كه بود ریزه خوار خوان علی
.
ز نقد هر دو جهان تا كه بی نیاز شوی
به جوی گوهری از گنج شایگان علی
.
به راه علم و عمل پیشتاز امت بود
كسی نبود درین عرصه همعنان علی
.
بر آشیانه ی با
گذرم چو من به هرجا، شنوم بس آشکارا
به ترنمی گوارا، بسراید این نوا را
.
علی ای همای رحمت، تو چه آیتی خدا را
که به ماسوا فکندی، همه سایۀ هما را
.
چه زند دم از براهین، ز خداشناسی و دین
که زپا فتاده مسکین، نشناسد آشنا را
.
دل اگر خدا شناسی، همه در رخ علی بین
به علی شناختم من، به خدا قسم خدا را
.
همه ذره لب گشاید چه فروتنی نماید!
که به امر حق درآید به تکلم آشکارا
.
به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند
چو علی گرفته باشد سرچشمه بقا را
.
چو شود سرای برزخ ز دل آرد آنگه آوخ
همه، پر جراحت و زخ بکند فغان و غوغا
.
مگر ای سحاب رحمت تو بباری ار نه دوزخ
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را
.
چه کنم ز بی‌کسی من،
عطر جنت ذره ای از عطر و بوی حیدر است
قبله افلاکیان روی نکوی حیدر است
.
شیعیان را ذات حق از نور حیدرآفرید،
آبروی شیعیان از آبروی حیدر است
.
صبح محشر هر مریدی بر مرادش رو کند
شیعه آنجا هم یقین در جستجوی حیدر است
.
نام او زیباترین نام است در قاموس عشق
نقل بزم اهل ایمان گفتگوی حیدر است
.
نور خورشید از جمال بی مثالش منجلیست
لیلة الاسری، نشان از تار موی حیدر است
.
هر دوعالم ریزه خوار سفره ی احسان اوست
حاتم طایی گدای خلق و خوی حیدر است
.
شیر حق در معنویت مصطفای دیگریست
نای حق گوی محمد در گلوی حیدر است
.
قسمت هر کس نمی گردد شهادت در نماز
چشمه کوثر یقین آب وضوی حیدر است
.
شیعه را از وحشت صبح قیامت باک
علی دست خدا روی زمین است
علی فخر نبی مرسلین است
.
علی توحید را یکباره معناست
صراط المستقیم حق همین است
.
علی روح و دم و جان پیمبر
مقیم کوی او روح الامین است
.
علی آیینه اخلاص و پاکی
گواهی بر دل اهل یقین است
.
علی یاری رسان مستمندان
معین و یاوری بر مسلمین است
.
علی حق و علی حی و علی هو
علی فرمانده روی زمین است
.
علی از حق و حق گردد به دورش
ولای او فقط حصن و حصین است
.
علی عالم علی اعلم به غیب است
چو قرآن رحمتی بر مومنین است
.
علی والی علی والا و اعلاست
که نامش زینت عرش برین است
.
علی را اول و آخر نخوانید
که او هم اولین هم آخرین است
.
غدیر خم مه اتمام نعمت
غدیر خم همان اکمال دین است
.
شده شیرین
ای فضائلت عظیم و بی حد و عدد
یا علی مدد یا علی مدد
مظهر و ولیّ و عبدِ خالق احد
یا علی مدد یا علی مدد
ای عیارِ خِیر و شَرّ و مَرزِ خوب و بد
یا علی مدد یا علی مدد
رامِ دست قدرت تو جمله دیو و دَد
یا علی مدد یا علی مدد
یا علی مدد نوای آسمان
یا علی مدد سرود کهکشان
یا علی مدد شکوه جاودان
یا علی مدد شعار نوکران
یا علی مدد علی علی علی...
ای عنایتت زیاد و بی حد و حساب
یا ابوتراب یا ابوتراب
سائلم که آمدم بده مرا جواب
یا ابوتراب یا ابوتراب
از عدالتت شده رُخَت به خون خضاب
یا ابوتراب یا ابوتراب
کن دعا مرا به حقّ حضرت رباب
یا ابوتراب یا ابوتراب
یا ابوتراب منم فدای تو
گوهر دلم بُوَد ولای تو
نینوایی است دل ا
ذکرِ هَمِگان علی علی علی علی
نور آسمان علی علی علی علی
شور نوکران علی علی علی علی
شکر خدا محبتت،سرشته با آب و گِلَم
نام تو روز و شب کنم،زمزمه با جان و دلم
علی علی علی علی...
گوهر ولا علی علی علی علی
حجّت خدا علی علی علی علی
آبروی ما علی علی علی علی
آقا دعا کن تا که با،دوری زِ غفلت و گناه
برای نوکریِ تو،شَوَم غلامِ سر به راه
علی علی علی علی...
فخر عالمین علی علی علی علی
عشق حَسَنین علی علی علی علی
بابای حسین علی علی علی علی
به شامهٔ دلم خورد،شمیم و بوی کربلا
عنایتی که من شوم،زائر کوی کربلا
غریب کربلا حسین...
