نغمه تو الگوی داوود شد
ذکر تو آواز لب رود شد
اخم تو شد چون لبه ذولفقار
خنده تو طالع مسعود شد
چونکه شب چارده از ره رسید
ماه تو را دید و سپس دود شد
عاطفه ات در رگ هر برگ ریخت
عشق تو بر تارک دل پود شد
نام تو شد شاه کلید بهشت
رمز نبی الله محمود شد
صحن تو دانشکده گردید و بعد
کعبه دلهای غم آلود شد
خلقت عظمای وجودت یقین
مرتبه حضرت معبود شد
بر تو و بر ذات احد آفرین
صد که نه بی حد و عدد آفرین
- چهارشنبه
- 18
- اردیبهشت
- 1398
- ساعت
- 14:20
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
کاش میشد که از این کلبه ی ویران گاهی
