ایوان نجف بود و من و جام جنون
قرعه افتاد به نامم بروم قربانش
ذکر هو میکشم از عشق علی جانانه
سجده کردم به نجف قبله من ایوانش
من به عشق یار می گویم علی
روزی یکصد بار می گویم علی
تا گناهانم نیامرزد خدا
بر دلم تکرار میگویم علی
تا که جانی هست می گویم علی
دائم و پیوست می گویم علی
هر که پرسد از امام و رهبرم
با دو چشم مست می گویم علی
گوهر انسان می گویم علی
معنی ِ قرآن می گویم علی
درشب اول به زیر خاکِ گور
اول و پایان می گویم علی
شافع محشر می گویم علی
تا دم ِ آخر می گویم علی
گر ملک پُرسد غلام کیستی
با دوچشم تر می گویم علی
بی چرا و چون می گویم علی
با دلی مجنون می گویم علی
هرکه می گویدکه من دیوانه ام
از خدا ممنون می گویم علی
سرور آفاق می گویم علی
مکتب اخلاق می گویم علی
تا نفس از سینه ام آید برون
همرهِ عشاق می گویم علی
نه
يا قاهر العدو و يا والي الولي
يا مظهر العجائب و يا مرتضي علي
---------------------------------
همان كه خلق نموده تو را براي خودش
غزل سروده بدين وصف در رساي خودش
چه شاهكار عجيبي چه آفريده مگر
كه بوسه ميزند او خود بدست هاي خودش
تو را به جاي محمد ص به تخت نه اصلا
تو را به تخت خلافت نشانده جاي خودش
نماز خواندن تو ربناي تو يعني
خدا به گوش خودش بشنودصداي خودش
چنان درون تو ديدم تمام قد او را
به كفر هم برسم اين گناه پاي خودش
خدا نوشتن و ، خواندن علي مبالغه نيست
كه ايستاده غزل پاي ادعاي خودش
نگفته هاي زيادي ست در غزل افسوس
رسيده سجدهء ما هم به انتهاي خودش
به شهريار بگو تا دعا كند ما را
كند سفارش ما را
السلام علیک یا امیرالمومنین علی علیه السلام
سَر سِلسِلة عشق به موی ِتو گره خورد
چرخی زد و آمد سرِ کویِ تو گره خورد
لبهایِ ترک خوردة مستان زخماری
در بوسة اول به سبویِ تو گره خورد
عشق آمد و آنقدر به دورِ سرِ تو گشت
تا بر گِرهِ «لام» زرویِ تو گره خورد
عیسی نَفَسَش قدسی از آن بود که گاهی
آهِ جگرش با دمِ هویِ تو گره خورد
داود اگر مردِ خوش الحان خدا شد
یک تار گلویش به گلویِ توگره خورد
آن آب حیاتی که چکیده به لبِ خضر
بی شک به نمِ آبِ وضویِ تو گره خورد
تو ظاهری وباطنی وسِرِّ وجودی
با رویِ خداوندیِ خود جلوه نمودی
عمری به رَهَت بود دو چشمِ ترِ توحید
تاکعبة گِل را بِکنی مظهرِ توحید
تاپای
نام علی را مینویسم روی قلبم
تا مالک قلبم فقط او بوده باشد
سرمست گردد آن زبانی که دمادم
در کنج ایوان نعره اش هو بوده باشد
دیدند کعبه در نجف تعظیم کرده
انگار که قبلش به این سو بوده باشد
کروبیان دربان دربار جلیلش
پرهای آنها حکم جارو بوده باشد
پیغمبران را سر به راه خویش کرده
این کار کار لطف ابرو بوده باشد
هرجا علی باشد خدا آنجاست بی شک
پروانه ی دور سرش زهراست بی شک
هر چه آمد به وجود از علی آمد به وجود
آمد از آمدنش جمله ی بی حد به وجود
نور حیدر به وجود آمد و حق یاهو گفت
آمد از جلوه ی آن نور محمد به وجود
آن زمانی که نبوده ست کسی،حیدر بود
آمده حیدر کرار مجدد به وجود
صد و ده بار فلک دور سر حیدر گشت
بعد از آن چرخ زدن آمده ابجد به وجود
جام از دست نبی در نجف افتاد زمین
اینچنین بود اگر آمده گنبد به وجود
پدر خاک گل حضرت آدم که سرشت
او اَنا رَبُّکم اَعلی روی آن خاک نوشت
آفریده ست به دستان خودش شمس و قمر
آفریده ست ز لبخند خودش باغ بهشت
کعبه بوده ست بنام حق و بر کام علی
پس مسلمان علی کعبه شده خشت به خشت
بی علی فرق ندارد به خداوند قسم
مسجد و بتکده و میکده و د
درمانده ای و اگر به دنبال نجات
دل خسته ای و چشم به راه برکات
تا حال دلت خوب شود پس بفرست
بر شمس جمال شاه مردان صلوات
دَر حَسرَتِ یک جُرعه دیدارَم
ای شاهِ مَردان دَرد دل دارَم
ای کاش میشُد قَدرِ یک گریه
سَر رویِ زانویِ تو بُگذارَم
گُفتَم "عَلی" شعرَم چه عالی شُد
هَربیتِ مَن حالی به حالی شُد
نانِ یَتیمان خُشک شُد وَقتی
دَر کوچه ها جایِ تو خالی شُد
نه دَرغیابَت شادکامی نیست
دَر بینِ مَسئولین مَرامی نیست
دیگَر کَسی مثلِ تو مَردانه
هَمسُفره ی مَردِ جُذامی نیست
اینجا دلِ عُشّاق آشوب است
آب و هَوایِ مَرگ مَطلوب است
از لُطفِ بابَک هایِ زَنجانی
اوضاعِ آقا زاده ها خوب است
مَن شاعرَم با روحِ آلوده
باواژه هایِ تَلخ و فَرسوده
آقا ببَخش این شعرمُدَّت هاست
دَر بینِ کارتُن خواب ها بوده
بیزارَم اَز هَرقاضی و دیوان
از اع
در عالم اتفاقی این چنین جالب نخواهد شد
به غیر از حضرتت بر دل کسی غالب نخواهد شد
خوشا بر حال آن کافر به لخندت مسلمان گشت
که کافر هم بدون لطف بی پایان تو تائب نخواهد شد
تو معیار و ملاکی بر مسلمانی هر شخصی
بدون تو مسلمانی به کس واجب نخواهد شد
خدای قادر سبحان مکرر گفت پیغمبر
امیرالمومنین غیر از علی بن ابی طالب نخواهد شد
کسی که باده ات را خورده دائم میکند مستی
کسی هم که نخورد از آن دگر کاسب نخواهد شد
تمام شعرهایی که برایت گفته شد خوبست
ولیکن هیچ شعری شاعرش صائب نخواهد شد...
ما بهر گلی منت صد خار کشیدیم
چون بلبل ازین مزرعه آزار کشیدیم
یک عمر زدیم بانگ انا الحق و پس ازآن
خود را به سراپرده ی اسرار کشیدیم
شب تا به سحر تا برسیم در حرم یار
"بس منت ازین دیده ی بیدار کشیدیم"
بار غم عشق علی آن شیر خدا را
با ناد علی بر سر بازار کشیدیم
یک جرعه زدیم از می پیمانه ی مولا
مستانه تن خود به سر دار کشیدیم
نقاش شدیم با خطی از نور الهی
بر سینه رخ حیدر کرار کشیدیم
دیوانگی ما شده چون شهره به عالم
غم نیست اگر طعنه ز اغیار کشیدیم
ای پرتو آفتاب از سایه تو
وی عرش بلند، کمترین پایه تو
ای کعبه قدُسیانْ دلِ آگاهت
وی قبله مسلمین ولادتگاهت
آنجا که مَلَک مِهْر علی می جوید
وانجا که خدا مدح علی می گوید
من مورم و بایدم به دندان بردن
ران ملخی پیشِ سلیمان بردن
اکنون که سر مدح علی را دارم
آن بِهْ که دو بیتی از بزرگان آرم
آنگونه که «مولوی» زند دم ز ولی
وآنگونه که «بو علی» کند مدح علی
آن عارف عارفان و مرآت علوم
کز بلخ به شام رفت و از شام به روم
نخلی که کتاب مثنوی میوه اوست
او لُبِّ لُبابِ علم و باقی همه پوست
در مدح علی دو بیتِ زیبا دارد
گر بر سر دیدگان نهی جا دارد:
«رومی نشد از سِرِّ علیکس آگاه
زیرا که نشد کس آگاه از سِرِّ اِ
مدح مولا امیرالمومنین(ع)
روضه سیده نساءالعالمین(س)
گریز سیاسی و عدالت قضایی
بی مهر علی این ، دل در دام نمی آید
جز وِردِ علی ما را ، در کام نمی آید
شد حُبّ علی ما را از روز ازل روزی
ساقی بسوی مستان بی جام نمی آید
آدم که شده مسجود حق را به علی بشناخت
وَر نَه ز هبوطش این اکرام نمی آید
نوح از کرَم مولا شد ناجیِ قوم خویش
وَرنَه نظرِ لطفی مادام نمی آید
آتش که گلستان شد بر حضرت ابراهیم
دانست که بی مولا فرجام نمی آید
عیسی دمِ گرم خود از ذکر علی دارد
وَر نَه به دعای او الزام نمی آید
موسی دل دریا را بشکافت بنام او
ورنه مددی در آن هنگام نمی آید
همراهِ پیمبرها مخفی است علی، اما
همراه نبی جز با اند
اولین نماز بندگی
تو اولین نفری بودی از قبیله عشق
که پشت حضرت خاتم نماز میخواندی...
تا که نام تو به لوحی ز قلم نقش ببست
دل محراب به شوق آمد و سجاده نشست
مست شد سجده گه و رکن دل و دیده گسست
بس که رخسار تو زیباست که آیینه شکست
گوییا در دل مرآت خدا را دیدند
تا ملائک به نظر روی شما را دیدند
جلوه ی دلکش پیدا و نهان بهر خداست
جمله ی ارض و سما هر دو جهان بهر خداست
شوق دیدار و سخن از همگان بهر خداست
کششِ ما به شما از دل و جان بهر خداست
هر که شد عازم دیدار شما سوی خداست
بر همه اِنس و ملک روی شما روی خداست
وجه حق نیست مگر روی دل آرای شما
جلوه ی حضرت رب چهره ی زیبای شما
هر طرف قافله ای رفت به سودای شما
خلقت ماست همه بهر تماشای شما
همگی دل برُبایید چه جانانه ولی
بیشتر از همه دل برد
خدا را شکر میگویم که دارم سایه ای بر سر
که مادر داده شیرم در میان روضه ی مادر
خدا را شکر میگویم مؤذن خوانده در گوشم
پس از نام نبی گفته امیرالمومنین حیدر
اگر خلق خدا روی علی دیدند و دل دادند
بود فخرم که نادیده علی را کرده ام باور
فقط او میتواند هم نوای بیکسان باشد
و هم از هیبتش بر هم خورد شیرازه لشکر
فقط او میتواند نام زهرا را مدد گیرد
که آنی کمتر از آنی کند دروازه ی خیبر
ز تأییدش همین بس که پیمبر دیده در معراج
که با صوت علی صحبت نموده خالی داور
بمیرم من برای او برای غصه های او
که هر چه میکشد حیدر ز دیوار است و میخ و در
از امام صادق آن فخر کُبار
یک روایت نقل گشته در بحار
که زمانی غصه ها بسیار بود
حضرت خیرالوری بیمار بود
بس که حالش زار شد خیر البشر
گوئیا می برد در اِغما به سر
بهر دیدار و عیادت از رسول
چونکه آمد بوالحسن کُفوِ بتول
از محبّت آن وصیّ پاکزاد
رأس پیغمبر به پای خود نهاد
آنقدر بنشست آنجا بوتراب
تا شد هنگامِ غروب آفتاب
همچنان بنشسته آنجا مرتضی
شد نماز مصحف ناطق قضا
بعدِ لَحْظاتی نبیِ ارجمند
از روی پایش نمودی سربلند
گفت ای جانانه ی من یاعلی
همسر ریحانه ی من یاعلی
تو که ساعتها دراینجا مانده ای
گو نماز عصر خود را خوانده ای؟
گفتم ای جانم فدای جان تو
ای فلک ریزه خور احسان تو
بود ای مولا ی من آقای
واژه ها در هیجان اند علی گفتن را
صرف کن بر لب من خواهش فهمیدن را
ای که واداشته مدحت به سخن دشمن را
بنویسید غلام علی اکبر من را
از هیاهوی جهان نوکری ات ما رابس
قحط عشق است،ولی دلبری ات ما را بس
تا لبت رو به پدر خنده کنان وا میشد
غنچه ی شهد بهارانه شکوفا میشد
چشم یک شهر به تو گرم تماشا میشد
در تو صد یوسف گم گشته هویدا میشد
آمدی سهم پدر شادی بی اندازه ست
با تو لبخند مسیحای پیمبر تازه ست
چشم عالم مگر از روی تو بهتر دیده ست؟
در تو دیده ست هرآنچه به پیمبر دیده ست
یا که در چشم تو پیغمبر دیگر دیده ست
آینه مانده علی،یا علی اکبر دیده ست
تاب گهواره ی تو روزی جبراییل است
شعر لالایی تو قسمت میکاییل اس
بهترین نقطه دنیا صَحن مولا حیدر است
آن که گشته مالک دنیا و عُقبا حیدر است
آبرو دارم من از شمس جمال مرتضی
آن که کرده قلب ما را چو ن مُصَفا حیدر است
️فخر من باشد به عالم شیعه مولا شدم
شیعگی من فقط از لُطف آقا حیدر است
گر نگویند کافرهستم مردمان این جهان
فاش گویم که خدای المُثَنا حیدر است
او یداللهّ ، اسداللّه و شمشیر خداست
اهل عالم صاحب عرش مُعَّلا حیدر است
دست خود بر دامن لطفش بزنم من تا ابد
آن که هرگز رد نکرده چو گدا را حیدر است
نور خورشیدی که این گونه تلألو می زند
بی شک از نور رُخ زیبای مولا حیدر است
تا نگاهم به سر ایوان طلایت می خورد
می نویسم بهترین بهترینها حیدر است
فتح خیبر که شده شُهره در
عاشقانت مثلِ مجنون بینِ صحرا ریخته
کشته گانت پشته پشته بینِ دنیا ریخته
یا امیرالمومنین، حبل المتین،آقایِ دین
بینِ القابِ شریفت ، حسِّ زیبا ریخته
آمدم احیا کنی این مرده را دیدم عجب
پشتِ دربِ خانه ات صدها مسیحا ریخته
گفت پیغمبر:تویی وجه خدا..کردم نظر
بینِ ابرویِ تو قبله یا مصـّلا ریخته
آمدم نوکر شوم ..دیدم تمامِ نوکـران
دسته دسته در حریمت مثلِ آقا ریخته
این ولایت شهدِ شیرینی شد، به جانِ من نشست
چونکه در عمقِ وجودم بوی زهرا ریخته
تا ابد ممنونِ زحمت هایِ احمد گشته ام
در رگم عشقِ علی با لطفِ طاها ریخته
بینِ این دنیا فقط ایوان طلایی جذبه ست
حق حریمت را برایِ ما معّـلا ریخته
صد و ده بار نوشتم که علی جانِ من است
بخداییِ خدا ، ناطقِ قرآنِ من است
صد و ده بار به گردِ حرمت چرخ زدم
حرم و صحن و سرا،قبله ی جانانِ من است
صد و ده بار نوشتم که ولایِ علوی
باعثِ عزّتِ مطلق،سرو سامانِ من است
پدرم شاه نجف، خرجی ام از جیبِ علی
صاحبِ زندگی و سفره و هم نانِ من است
«چه غم از قبر و قیامت چه غم از روز جزا»
«دست گیرد ز گدا روز جزا شیر خدا»
صد و ده بار نوشتم که علی بی همتاست
صد و ده بار نوشتم که دلش چون دریاست
بعدِ پیغمبر اسلام،امیــرالامرا
وصیِ بر حق و بر کلِ خلایق مولاست
صد و ده بار نوشتم که دلم جایِ علیست
صاحبِ سیطره ی قلب فقط این آقاست
صد و ده بار نوشتم شرفش نا محدود
شوهرِ محترم ا
/بند اول/
..
..
پِدَرِ اَیتامِ شهرِ مدینه
دلِ مردم واسه آقا غمینه
پُرِ اشکِ چشمِ ما تو این شبا
چون عزایِ امیرالمؤمنینه
آسمون گریونه
دِلِ ما محزونه
چشمِ ما این شبها
پُرِ اشک و خونه
..
( نرو آقا حیدر - ۴ )
..
..
/بند دوم/
..
..
زِ جفایِ اِبنِ مُلجَم شد شهید
کمَرِ شیعه از این غُصّه خمید
بعدِ مولا هیچ کسی تویِ جهان
مردِ بی باکی چون حیدر رو ندید
ای اَمیرِ کرّار
دلِ شیعه غم بار
وقتِ مرگت بودی
یادِ درب و مسمار
..
( نرو آقا حیدر - ۴ )
..
افتاده در مسیر تو سرهای بیشمار
پرواز کرده دور تو پرهای بیشمار
از ابتدای‌خلقت عالم نَه قبل از آن
بر ما رسیده از تو خبرهای بیشمار
تعدادکُشته‌های‌توبوده‌ست‌بی‌حساب
تیغ تو پاره کرده سپرهای بیشمار
از نعره‌ی تو بند دل شیرها گُسست
خشم تو آب کرده جگرهای بیشمار
از رَدِّ شمس و قلعه‌گُشودن‌که‌بگذریم
دست تو داشته‌ست هُنرهای بیشمار
نامی بجز علی روی آنها نمی‌گذاشت
گیرم حُسین داشت پسرهای بیشمار
عبّاس یک نمونه‌ی این ادعای ماست
در آستین توست قمرهای بیشمار
دریای‌شهر‌توست‌که‌درساحلش‌پُر است
دُرهای بی‌نظیر و گُهرهای بیشمار
اقرار کرده بی مدد تو هلاک بود
آن بی‌پدر که داشت پدرهای بیشمار
برما که
حضرت صدّیقِ اڪبر تا قیامت حیدر است
حضرت فاروقِ اعظم در حقیقت حیدر است
سیّدالساداتِ عالم،آبرومندِ جهان..
مقتدایِ بادیانت با اصالت حیدر است
جنگِ خیبر را تماشایی کرده بازویِ علی
بی برو و برگرد آقایِ صلابت حیدر است
از کسی ترسی ندارد وقت رزم و کارزار
مظهرِ بی باکی و اوجِ شجاعت حیدر است
لافتی الاّ علی لا سیف الاّ ڋوالفقار
در مصافِ دشمنان عینِ قیامت حیدر است
خانه ی قلبِ خودت را هدیه کن بر مرتضا
فاش می گویم که معنایِ سعادت حیدر است
بعدِ پیغمبر ..یگانه سرور عالم علیست
شاه مردان وارثِ اصلِ امامت حیدر است
ڪعبه شد بابُ الظهورِ حضرت شیرخدا
آنکه را محراب شد بابُ الشهادت حیدر است
دست به دست می شود بر همه هست می شود
به وقت دیدنش چقدر دیده مست می شود
چه دلخوش است مادرش چه دلکش است دلبرش
ماه اگر ببیندش علی پرست می شود
نشسته پا نمی شود دل از علی نمی کند
کنار گهواره حسین پای بست می شود
خوشا بحال این پدر که با وجود این پسر
به وقت سختی و نبرد بی شکست می شود
اگرچه این خانه درش بسته نمی شود ولی
جمع نمی شود دگر سفره بخاطر علی
روح تمام انبیا در اوست آکنده شود
پیش ملاحت علی فرشته بازنده شود
جذبهٔ عشق کافی است اگر که پلکی بزند
دهر به یک معجزه نگاه او بنده شود
چنان که عمه اش شده زینت بابای خودش
اوست برای پدرش به حق برازنده شود
اگر دوباره قلعه ایی به جنگِ دین سپر شود
به دست
دریای مدح علی بیکرانه است
اوصاف بوتراب کارعاقلانه است
عاجزبودبشرازمدح مرتضی علی
مداح اوذات خدای یگانه است
ابراهیم ریاضی
#حضرت_امیرالمومنین_علیه_السلام
#مدح
فضیلت های حیدر بیشمار است
به عرش قلب پیغمبرسوار است
نوشته بر دل زهرای اطهر
علی آیینه ی پروردگار است
علی معنای حق و هو و عشق و
علی بر انبیا آموزگار است
علی ظاهر علی باطن علی نور
علی فتاح کل روزگار است
علی دست خدا در آستین و
علی معنای و روح اقتدار است
علی ساقی جام لم یزالی
علی ذکر لب هر که خمار است
علی صیاد دلهای شکسته
علی شیر خدا وقت شکار است
علی در قلب کعبه خلق گشته
علی تنها دلیل افتخار است
به یکتایی قسم یکتاست حیدر
امیر حضرت زهراست حیدر...
#محمد_حبیب_زاده ۹۹/۴/۸
ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ عشق ﺣﻴﺪﺭ ﺩﺭﺩﻟﻢ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺮﻓﺖ
ﺍﻧﺪﮎ ﺍﻧﺪﮎ ﺭﺷﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮐُﻞِّ ﻫﺴﺘﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ
ﮔﺎﻡ ﮔﺎﻡ ﺍﻭﻝ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﭘﺎﻱ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻋﻠﻲ
ﺣﻠﻘﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﭘﻴﭻ ﺯﻟﻔﺶ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺎ ﮔﺮﻓﺖ
جرعه جرعه ﺑﺮ مِی ﻧﺎﺏ ﻋﻠﻲ تا ﻟﺐ زدم
ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﻣِﻲ ﻓﺰﻭﻥ ﺷﺪ ، ﺣﺎﻟﺖ ﺩﺭﻳﺎ ﮔﺮﻓﺖ
ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﻌﻠﻪ ﺯﺩ
ﮐﻢ ﮐﻢ ﺁﻥ ﺁﺗﺶ ﺳﺮﺍﭘﺎ از سرم تا پا ﮔﺮﻓﺖ
ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩﻡ ﻓﺮﺵ ﺷﺪ ﺑﺮ ﻣﻘﺪﻣﺶ
ﭘﻠﻪ ﭘﻠﻪ ﺍﻭ ﻗﺪﻡ ﺯﺩ ، ﮐﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ
ﺁﻳﻪ ﺁﻳﻪ ﻫﺮﮐﻼﻣﺶ نطق ﻗﺮﺁﻧﻲ ﺑﻮﺩ
ﺟﺎی ﺟﺎی ﺯﻧﺪگی ﺑﺎﺣﺮﻑ ﺍﻭ ﻣﻌﻨﺎ ﮔﺮﻓﺖ
ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺣﻴﺪﺭ ﺩﻡ ﺑﺰﻥ "ﺍﻳﻤﺎﻥ" ﮐﻪ چون
ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩی ﻭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻮﻻ ﮔﺮﻓﺖ
.
ایمان دهقانیا
هیچ می دانی که غفلت هست جبران ناپذیر
یا که کُفرانِ دو نعمت هست جبران ناپذیر
نعمتِ اوّل ..ولای مرتضی شاهِ نجف..
دوری از شاهِ ولایت هست جبران ناپذیر
نعمتِ دوّم..مجالس که در آن ذکرِ علیست
لحظه‌ای دوری ز هیئت هست جبران ناپذیر
سعی کن گرد و غبارِ خانه ی مولا شوی
مطمئنم ترکِ عزّت هست جبران ناپذیر
بی ولایت زندگی کردن سرانجامش بلاست
پافشاری روی ذلّت هست جبران ناپذیر
حرف از غیرِ علی و آلِ او گفتن خطاست
این چنین گفتار و صحبت هست جبران ناپذیر
زودتر..خود را رسان بر قلعه ی حُبّ ِ علی
لحظه ی مردن..ندامت هست جبران ناپذیر
(بی ولای مرتضی در دو جهان دلواپسی)
(با امیر مومنان هرجا که خواهی می رسی)
من علی را دوست دارم چون خدا فرموده است
رهبرم باشد چرا..چون مصطفا فرموده است
درشبِ معراج با صوتِ علی صحبت نمود
گفتگویی این چنین اصلاً خدا فرموده است
عشقِ این دردانه ی هستی ..جلاها می دهد
حقّ ِ مطلق..عشقِ او را کیمیا فرموده است
سوره ی الحمد را با دقّتِ ویژه بخوان
با زبان بی زبانی..اهدنا فرموده است
مدحِ مولا را خودِ قرآن گواهِ اعظم است
در فضیلت های او حق آیه ها فرموده است
آیه ی تطهیر در وصفِ علی و فاطمه ست
حق مخاطب..این دو را در اِنمّا فرموده است
سوره ی انسان تجلّیِ فداکاری اوست
بُهت این آئینه را در هل اتی فرموده است
(با ولای مرتضی عزّت فراوان می رسد )
(تا که می گویی علی الطافِ یزدان می رسد)
شاکرم از اینکه مولایم علیِ مرتضاست
خرّم و شادم که آقایم علی مرتضاست
مستی ام کامل شود با جرعه ای از جامِ او
ساقی و هم جام و صهبایم علی مرتضاست
غرقِ در احسانِ اویم غرقِ در لطفِ کریم
بی نهایت تر ز دریایم علی مرتضاست
خوف از رفتن ندارم خوف از محشر چرا؟
مطمئنم آخر ..امضایم علی مرتضاست
جلوه ای دارد ز نقشِ حضرت پروردگار
خلقتِ بسیار زیبایم علی مرتضاست
نامه ی اعمالِ من با حُبّ ِ او تزئین شود
در حقیقت شاخه طوبایم علی مرتضاست
زندگیِ بی علی اصلاً به دردی می خورد؟
زنده ام زیرا که مبنایم علی مرتضاست
(با ولای مرتضی بالا وبالا می روم..)
(یا علی می گویم و تا قلبِ طاها می روم)
ما اسیران را امامت کن امیرالمؤمنین..
قدرِ یک ذرّه رفاقت کن امیرالمؤمنین..
سینه های ما ندارد ظرفیت..امّا شما...
با نگاهی پُر ولایت کن امیرالمؤمنین...
پلک را بر هم بزن با گوشه ی چشمانِ خود
این جماعت را هدایت کن امیرالمؤمنین..
مثلِ یک کهنه گدایم که به این در آمدم
از کرم چیزی عنایت کن امیرالمؤمنین..
حیطه ی منّا شدن را دوست دارم یاعلی
با منِ بیکس قرابت کن امیرالمؤمنین..
فکر کن مهمانِ ناخوانده رسیده یا کریم..
باز کن در را ..ضیافت کن امیرالمؤمنین..
انتخابِ رهبری غیر از شما باشد حرام..
در دلِ ماها زعامت کن امیرالمؤمنین..
هر که با عشقِ تو می میرد یقین باشد شهید
ختمِ عمرِ ما شهادت کن امیرالمؤمنین...
از تمامِ شیعیانت هر کجای این جهان...
جانِ زهرایت حمایت کن امیرالمؤمنین...
یا امیرالمؤمنین گفتم پُر از هیبت شدم
با توّلایِ علی آئینه ی شوکت شدم
در دلم جایی برایِ مرتضی تا باز شد..
کارِ من بالا گرفت و دُرّ ِ پُر قیمت شدم
تا که دیدم طاقِ ایوانِ طلاییِ نجف
سر فرود آوردم و در بُهت و در حیرت شدم
روسیاهی ام ملائک را ستوه آورده بود
با نگاهِ حیدری مغروق در رحمت شدم
نوکرِ خوبی نبودم وای بر احوالِ من
لحظه هایِ بی شماری بر علی زحمت شدم
در بساطم آبرو پیدا نمی شد ذرّه ای..
با امیرالمؤمنین من صاحبِ عزّت شدم
خاتمِ طایی گدایِ خانه ام شد بی گمان..
از زمانی که گدایِ سائلِ حضرت شدم
