چقدر رد سیاهی به تنت میبینم
جای گل،خون به پر پیروهنت میبینم
بعد از این نیمه شب تار که غسلت دادم
خون و خونابه به روی کفنت میبینم
روح الله دانش
یگانه مادرِ خون خدا، خدای تو کیست؟
بهشت، شیربهای تـو، خونبهـای تو کیست؟
جهـان بـه نـزد سـرای تـو سائـل اعماست
وگرنـه محـرم خـاک درِ سرای تـو کیست؟
کـسی کـه عـارف قــدرِ محبتت بـاشد
جز آنکه گفت به نزد تو من فدای تو کیست؟
قسم بـه طـول نمازت بگو خداوندی
که میدهد عوضِ زخمهای پای تو کیست؟
بــه رحمتـی کــه دعـا می‌کنی به همسایه
بگو که در دو جهان لایق دعای تو کیست؟
ای استجـابت پیـش از دعا! به غیر رسول
بگو کسـی که دعا می‌کند برای تو کیست؟
نسیمی از نفست زینب است و زینت عرش
غباری از قدمت فضّه شد، طلای تو کیست؟
شاعر : محمد سعید میرزائی
سوگند میخورم به خداوند فاطمه
اصلاً نبوده، نیست همانند فاطمه
یا فاطرُ بِفاطمَه یعنی که فرق نیست
جز این که او خدا بْوَد و بنده ، فاطمه
مشکات خانواده ی مولاست نور او
نور بهشت ، جلوه ی لبخند فاطمه
جودش میان اهل مدینه زبانزد است
بانوی آسمانی و بخشنده ، فاطمه
او جای خود ، وسایل او هم مقدس است
چادر نماز یا که گلوبند فاطمه
بیخود که نیست سینه ی ما تیر میکشد
باشد شریک فاطمه ، فرزند فاطمه
آری غرور چادر زهرا لگد شده
بعدش علی خجل شد و شرمنده فاطمه
شاعر : محسن حنیفی
در خاطره ماندگار بودن
همشیرۀ ذوالفقار بودن
حوریه و خانه دار بودن
این قدر بزرگوار بودن
کار چه کسی است غیر زهرا
ماییم و دعای خیر زهرا
شأن تو کجا و بال ادراک
افتاده به زیر پات افلاک
منظور خدا حدیث لولاک
ای خواستگارت پدر خاک
مهریۀ هر که آب باشد
همدوش ابوتراب باشد
ای روح برابر پیمبر
ای سورۀ کوثر پیمبر
ای حیدر دیگر پیمبر
ای آمنه مادر پیمبر
ای سیب بهشت را نتیجه
سرمایۀ حضرت خدیجه
مصطفی صابرخراسانی
دست من و دامانت یا فاطمة الزهرا
جان من و قربانت یا فاطمة الزهرا
هستند بلامندان درمانده و سرگردان
محتاج به درمانت یا فاطمة الزهرا
در مهر و مه و اختر انوار هدایت گر
از روی درخشانت یا فاطمة الزهرا
آنی که پس از احمد جبریل امین آمد
اجرا گر فرمانت یا فاطمة الزهرا
در خیل بنی آدم شرمنده دو صد حاتم
از بخشش و احسانت یا فاطمة الزهرا
بستود خدا یک سر از قدر الی کوثر
تا سورۀ انسانت یا فاطمة الزهرا
در سلسلۀ طاها شد حل معماها
از پرتو عرفانت یا فاطمة الزهرا
در دایرۀ امکان عقل همه دانایان
سرگشته و حیرانت یا فاطمة الزهرا
مریم به همه پاکی وان جلوۀ افلاکی
طفلی ز دبستانت یا فاطمة الزهرا
فارغ ز پریشانی شیدا
ای تاج سر زنان عالم
وی مفخر دودمان آدم
از جوهر قدس، تار و پودت
از نور محمدی، وجودت
معیار کمال زن، تویی تو
مقیاس جلال زن، تویی تو
ای نادره در بحر رحمت
آویزهی گوشوار عصمت
خیّاط ازل ز حجلهی غیب
در طارم نور غیب لا ریب
چون مشعل وحی را بر افروخت
پیراهن عصمت تو را دوخت
ای گنج هزار گونه گوهر
وی خوانده تو را خدای، کوثر
نسل تو، نگاهبان دین ست
بر تاج تو، یازده نگین ست
شاه شهدا که بر سر دین
بگذاشت نگین و تاج خونین
یک پارهی پاک از تن توست
پروردهی شیر و دامن توست
خونی که به شیر توست معجون
جز رنگ خدا نگیرد آن خون
اسلام، که روز او بشد شب
دادی تو گره به زلف زینب
ای در فلک پیمبری، ماه
خورشید، کم
ای تکلم کرده با روح‌الامین
دختر تجریدیِ زیتون و تین
ای شبستان حرا آینه‌ات
شیر سرخ کربلا از سینه‌ات
دختر رود تجلی در مسیل
دختر آواز بال جبرئیل
ای کبود ارغوان‌ها دیه‌ات
آب‌های آسمان مهریه‌ات
ای ملائک بر سلامت صف زده
عرش بر دامان تو رفرف زده
ای ز نامت گل چمن آرا شده
هاجر از اندوه تو سارا شده
معجز شق القمر ابروی تو
لیلة الاسرای ما گیسوی تو
تو تلاوت را گلستان کرده‌ای
کوثری و ختم قرآن کرده‌ای
با تو می‌گریید شب شیر خدا
با تو می‌خندید شمشیر خدا
در جهان گر پرتو حیدر نبود
ماه رخسار تو را همسر نبود
احمد عزیزی
هرچه داریم همه از کرم فاطمه است
دو جهان قطره ای از موج یم فاطمه است
آن بهشتی که خدا وصف به قرآن کرده
گوشه ای از حرم محترم فاطمه است
هر کسی عزت خود را ز خدا می طلبد
راه آن خاک شدن بر قدم فاطمه است
هست جبریل دعاگوی محب زهرا
تا زمانی که به زیر علم فاطمه است
جز خدا هیچ کسی بر حرمش محرم نیست
قبله ی کعبه به سمت حرم فاطمه است
نام حیدر که روی درب جنان حک شده است
نقش و طراحی آن با قلم فاطمه است
هر کسی که به حمایت ز ولی برخیزد
می توان گفت که او هم قسم فاطمه است
شاعر : رضا رسول زاده
خبری بود در افلاک و جهان می خندید
آسمان نغمۀ یا فاطمه اش را سر داد
خبر حضرت جبرییل به سرعت پیچید
که خداوند به پیغمبر خود مادر داد
خبر آمد که خبرهای جهان ناچیزند
باید از نو خبری در دو جهان بر پا کرد
و خدا خواست علی مشتری زهره شود
که چنین رو به زمین مشت خودش را وا کرد
همه دیدند و شنیدند که شد بعد از آن
کهکشان مست و جهان مست و ملائک سرمست
قدسیان نیز فرود آمده و می گفتند
این تنوری ست که از نور نبوت گرم است
حول دستاس تو یک عمر جهان چرخیدست
به خدایی که خودش بوده بلا گردانت
هفت دریای زمین تشنه لب یک قطرست
که به هنگام وضو می چکد از دستانت
چهارده قرن پس از آمدنت ای خورشید!
ماه از برکۀ چشم تو وضو می
یک تکه ابر سوی بیابان بیاورید
قحطیِ عشق آمده باران بیاورید
بر روح پر تلاطم انسان عصر جهل
آرامشی به وسعت طوفان بیاورید
یک چشمه از بهشت خدا را از آسمان
تا خانه ی پیمبر دوران بیاورید
الطاف بی نهایت پروردگار را
در قالب سه آیه ی قرآن بیاورید
یک سیب سرخ به پیمبر دهید و بس
حوریه ای به کسوت انسان بیاورید
هر سیب سرخ سیبِ پیمبر نمی شود
هر سوره ای که سوره ی کوثر نمی شود
زیبا نزول كرده و زیباتر از همه
این كه نشسته این همه بالاتر از همه
خوابیده است همره لالایی نسیم
دریا به روی دامن دریاتر از همه
از باغ و باغبان گلش دل ربوده است
این غنچه ای كه گشته شكوفاتر از همه
او ماهِ خانواده ی خورشید مكه است
بی خود كه
من خدایم که همه کوی مرا می جویند
همه ذرات فلک حمد مرا می گویند
من خدایم که همه راه مرا می پویند
همه جان ها به ید قدرت من می روینـد
همه چیز و همه کس در همه جا مال من است
دل هر جامد و جنبنده به دنبال من است
نه شبی بود و نه روزی و نه چرخی نه جهان
نه پری بود و نه جبریل نه دوزخ نه جنان
آن زمانی که زمان یاد ندارد چه زمان
آن مکانی که مکان یاد ندارد چه مکـان
دل من در پی یک واژه بی خاتمه بود
اولین واژه که آمد نظرم فاطمه(س) بـود
ز طفیل گل او ساخته ام دنیا را
من به عشق رخ او ساخته ام طه را
عشق او بود بسازم علـی اعـلا را
جبرئیل و ملک و آدم و پــس حـوا را
ز ازل تا به ابد هر چه و هر کس هستنـد
همه مدیون
به دنیا آمده اما به دنیا دل نمیبندد
ببین این کودکِ زیبا چه با اکراه میخندد
اگرچه آمده باید به سمت عشق برگردد
گُلی که بانسیمی هم رُخَش آزرده میگردد
اسیرِ دلخوشی های کمِ دنیا نخواهد شد
یقینأ با وجودِ او علی تنها نخواهد شد
مبادا شعله ی شمعی بگیرد دامنِ او را
مبادا گرمی آهی بسوزاند تنِ او را
به یُمنِ مَقدَمش حالا شده حالِ پدر عالی
سیاهی نعره خواهد زد شبیه طبلِ توخالی
قسم بر هستی بابا قسم بر سوره ی کوثر
پیمبر دختری دارد ولی مادرتر از مادر
شده او هستی مولا ؛علی هم عشق ناب او
شده او مادرِ آب و علی هم بوتراب او
از این رو عاشقِ بوی دل انگیز نمِ خاکم
ازاین رو مست و مشتاقِ حدیث ناب لولاکم
علی شد
زهرا ، از هر چه گفته آمد سر بود
ما حرف دگر گفته و او دیگـر بود
پیونـد گل محمدی با سیبـــ است
او سیبِ گلابِ بــاغ پیغمبـــر بود
بیژن ارژن
سالـــی که بهارش قدم فاطمه باشد
صدها برکتـــ از کــرم فاطمـــه باشد
امید که یک مژده زصدها خبرخوش
پیغام فرج در حـــرم فاطمــه باشد
هر بهاری با گل رویش شکوفا میشود
غنچه با لبخند معصومانه اش وا میشود
"تین "و "زیتون" را میان گلشنش میپرورد
هر چه میخواهی در این گلخانه پیدا میشود
مادر اب است و الطافش همیشه جاری است
شک ندارم گر بخواهد قطره دریا میشود
مادری بر یازده خورشید عالم به کنار
پیش از این ها فاطمه ام ابیها میشود
یک نفر را دست حق هم کفو حیدر خلق کرد
گر نباشد مرتضی تنهای تنها میشود
باء بسم الله اگر تأویل داردباعلی
"قل هوالله احد "تفسیر زهرا میشود
هرکسی تعریفی از بانو ارائه میدهد
در کتاب الله زهرا "قدر" معنا میشود
دست کم از خالق منان ندارد فاطمه
کنه ذات مادرم دارد معما میشود
صفر تا صد آفرینش در مدار فاطمه ست
علت خلق
وصیتم بهت اینه که وقتِ غسل و کفنم
بشور ولی آهسته تر اونم زیرِ پیراهنم
میخ و دیگه دسش نزن اصلاً بزارش بمونه
خودم یه جوری با بابام، آهسته اونو میکنم
شاعر : هستی محرابی
کوثرِ عشق
ای که تاجِ شرفی روی سر مادرها
ای که خاک قدم توست ، تمام سرها
لحظه‌ی از تو نوشتن قلمم می‌لرزد ...
لحظه‌ی گفتنِ از رتبه‌ی تو پیکرها
گفتن از شأن تو مستلزم وحی است فقط
در مقام تو نوشتند `الی آخرها ... `
جایگاه ملکوتی تو اَوْ اَدْنیٰ‌هاست
جایی از عرش ، در آن سوی همه باورها
لقب `ام ابیهاست” ، برازنده‌ی تو
دختر وحی !!! ، شدی مادر پیغمبرها
کوثرِ عشقی و حق خیر کثیرت داده
کوریِ چشمِ پُر از بغضِ همه ابترها
حجت الله شدی بر همه‌ی حجت‌ها
و نوشتند تو را تاجِ سر سرورها
کاش می‌شد بگذارند ، تمام مردم
نام زیبای تو را بر همه‌ی دخترها
مادر آبی و تا روز قیامت جاری ست
چشمه‌ی عشق تو در چشمِ
شده ام حیدری
آفـریدند مرا سـینه برایت بزنم
هر کجا نامِ تو آمد به لبم شد وطنم
عزت این است که در روضه یِ تو جان بدهم
دولت این است که از غصـه یِ تو جان بکَنم
گاهگاهی به خودم از تهِ دل می گویم
که من از اهلِ بُکا مثلِ حسین و حسنم
شده ام حیدری و پایِ علی می مانم
مادرم خواسته که فاطمیه سینه زنم
... وَ بلافاصله یادِ عمَلـم می افتم
ذکرتان نیست به اندازه یِ بُعدِ دهنم
تو تمـامیِ مـَعانیِ تولایِ عـلی
وَ گنهکارترین بنده یِ دربار... منم
چادرِ خاکـیِ تو بیرقِ عزت بوده
روضه ات افضلُ الاعمالِ من است و سخنم
منتظر ندبه بخوان منتقمت می آید
بی قرارِ دمِ یا حیدرِ یابن الحسنم
یک ذره از لطافت تو صد بهار شد
هر قطره از وضوی تو یک چشمه‌سار شد
از طرزِ راه رفتن تو واژه ساختند
یک واژه مثل کوه ، که اسمش `وقار” شد
هر وقت ، عطر نافله‌ات رفت سمت عرش
عطر بهشت ، از سِمَتش برکنار شد
دیوارِ خانه‌ی تو اگر چه گِل است و کاه
اما ستونِ عرش ، بر آن استوار شد
گَرد و غبار چادر تو رفت ، آسمان
هر ذره‌اش ستاره‌ی دنباله‌دار شد
بر ساحت تو عرض ادب کرد جبرئیل
تا بین عرش ، صاحب یک اعتبار شد
از بین کارهای نبوت در این جهان
بوسیدنت برای نبی افتخار شد
بابا که رفت، چشم تو را گریه زخم کرد
ابرت دچار بارشِ بی‌اختیار شد
هر کس که در غدیر ، به حیدر امیر گفت
از کار خویش ، بعدِ نبی توبه کار
هر کسی با نیت خالص به هیئت می رود
سمت هیئت نه... به واقع سمت جنت می رود
می شود بال ملائک سنگ فرش راه ما
فاطمیه هر کسی دنبال خدمت می رود
سقف روضه انتهایش می رسد تا پای عرش
پس دعای بین روضه تا اجابت می رود
پشت در سائل یقینا ارزشش بالاتر است
پشت در سائل به امیّد شفاعت می رود
می چکد اشک از نگاه و می رود حبّ گناه
روسیاه اینجا بیاید با طهارت می رود
خادم هیئت وقارش بیشتر از هر کسی است
هر که می آید به هیئت با ابهت می رود
ناله اینجا می زنیم محشر به ما سر می زنند
پس حواله های روضه به قیامت می رود
فاطمه شخصا می آید دستگیری می کند
بعد از آنکه شد خیال خلق راحت ، می رود
مُهر عبد فاطمه بر من
راه دادی و مرا دادی خجالت مثل قبل
دست من آخر رساندی برگ دعوت مثل قبل
مثل هرسال آمدم.. دارم به تو رو میزنم
باز کن آغوش خود را با محبت مثل قبل
غصه ام تنها رضایتمندی تو از من است
راحتم کن پس به اعلام رضایت مثل قبل
باز با پیراهن مشکی صدایت می زنم
تا که دستم را بگیری بین هیئت مثل قبل
چشم من در روضه ها مانند کوثر میشود
فاطمه بر قلب هرکس داده رقّت مثل قبل
اشک ما را فاطمه با دست هایش پاک کرد
مادری کرده به مشتی بی لیاقت مثل قبل
خاک پای مادرم را من به چشمم می کشم
تا بگیرد اشک من در روضه برکت مثل قبل
پیش زهرا که نبودم ، پس به پای مادرم...
می زنم من بوسه مِن باب عبادت مثل قبل
هر که اینجا ن
#السلام_علیک_یا_بَضعة_الرَّسول_یا_امَّ_ابیها
مدح میلاد حضرت زهرا (س) این شعر از روی سبک نوشته شده،
آمدی خوش آمدی (2) میوه ی جانِ نبی
آمدی زیبا کنی، فصلِ خزانِ نبی
مژده که باغِ نبی، یاس شکوفا شده
دسته گلِ سرمدی، هدیه به دنیا شده
صورتِ هستی همه، خرّم و زیبا شده
هر، چِه در پرده بود، یک شَبه معنا شده
برکتِ نامِ گُلش، بختِ جهان وا شده
خلق، جهان از سرِ، برکتِ زهرا شده
یُمنِ مبارک قدم، بزمِ گُل آرا شده
دستِ شفیعِ همه، شاخه ی طوبی شده
آمدی خوش آمدی (2) میوه ی جانِ نبی
آمدی زیبا کنی، فصلِ خزانِ نبی
عالمیان سر به سر، مستِ تولاّی او
انّا اَعطیناکَ الکوثری معنایِ او
مَجد و کرامت بوَد آیتِ عظمای او
گر شنیدی در جهان مردی چنین نام آور است
این بدان از برکتِ دامانِ پاکِ مادر است
سر زد از دامانِ مادر چهره های ماندگار
گل بر آرد دامنی که فطرتش گل پرور است
شاکرِ آن خالقم دامانِ مادر آفرید
در همه دنیای هستی عشقِ مادر برتر است
نامِ زهرا چون چراغی می درخشد در زمین
این بدان آن مه جبین را چون خدیجه گوهر است
آن که در باغِ محبّت جاودان ماند به نام
رحمتش بر خلقِ عالم همچو فیضِ کوثر است!
#هستی_محرابی
چون که خدا خلقتِ دنیا نمود
چشمِ جهان غرقِ تماشا نمود
نورِ محمد(ص) به جهان شد پدید
پرتوِ آن زهره ی زهرا (س)نمود
تا بکند بهرِ نبی مادری
فاطمه را امّ ابیها نمود
شیرِ خدا حیدرِ کرار را
همدمِ پیغمبرِ اعلا نمود
پنجره ای سمتِ ولایت گشود
جامه ی عزت به تنِ ما نمود
نورِ امامت به جهان تافته
طلعتِ این نور هویدا نمود
فخرِ دو عالم حسنِ عسگری
مهدیِ او آیتِ عظمی نمود
ما همه مشتاقِ امامِ زمان
خاکِ درش قبله ی جانها نمود!
#هستی_محرابی
در این دنیا به این باور رسیدم
گلی زیباتر از مادر ندیدم
گلم، عشقم، بهارم، لاله زارم
بدان من هر چه دارم از تو دارم!
#هستی_محرابی
این پیامِ آسمانی گفته ی پیغمبر است
که بهشتِ جاودان در زیرِ پای مادر
است
مادرا ای مهرِ جانت قبله ی معراجِ
من
این تو را بس که مدالت سوره ای
چون کوثر است!
#هستی_محرابے
نامِ زهرا چون چراغی می درخشد در زمین
این بدان آن مَه جبین را چون خدیجه مادر است
آنکه در باغِ محبّت جاودان مانَد به نام
رحمتش بر خلقِ عالم همچو فیضِ کوثر است!
#هستی_محرابی
#کوثر_ولایت
تا که خدا خلقتِ دنیا نمود
پیش از آن بعثتِ طاها نمود
خلقِ بنای همه ی هستی را
برکتِ روی گلِ زهرا نمود
پنجه ای از نور ز احمد دمید
کوثری از نورِ محمّد(ص) رسید
فاطمه آن زینتِ عرشِ خدا
گوهری از عالمِ حُجب و حیا
نورِ نبی از رخِ او آشکار
شاخه گلِ حضرتِ پروردگار
آیه ای از سوره ی تطهیر بود
تازه گلِ شاخه ی تکبیر بود
نسلِ نبی گوهرِ دامانِ اوست
نورِحقیقت به دو چشمانِ اوست
آسیه و آمنه در مقدمش
مریمِ پاکیزه بوَد همدمش
نورِ بهشت از رُخِ زیبای اوست
چشمِ خدا غرقِ تماشای اوست
پای زد و چشمه ی کوثر جهید
خنده زد و نورِ پیمبر(ص) دمید
از قدمش چشمه ی کوثر روان
از نفسش جلوه بر آمد جهان
بوسه زد
?#مدح_حضرت_زهرا_سلام_الله_علیها?
زهرا که وجودش سببِ خلقِ جهان است
در هر دو جهان تاجِ سرِ عالمیان است
قرآن چو اگر بینی کند وصفِ کلامش
چون خلقتِ هستی همه از برکتِ آن است
کوثر که بوَد آینه ی ذاتِ وجودش
انوارِ الهی ز وجودش به عیان است
هم جانِ پدر دختِ پدر امّ ابیها
در قوّت و تسکینِ پدر غایتِ جان است
بر عالمِ امکان رخِ فرخنده درخشید
این پرتوی از شعشعه ی نورِ جنان است
او فاطمه و شافعه ی عرصه ی محشر
در منزلتش بس، که خدا وصفِ بیان است
تا دید نبی در شبِ معراج چو نوری
جبریل بگفتا رخِ زهرا ز همان است
تکوینِ جهان بر سرِ آن نامِ بلندش
امّا همه ی زندگی اش فصلِ خزان است
هم طیّبه و طاهره و زهر
#زن_هدیه_آسمانی
ای نابترین بیتِ غزلخوانیِ من
ای نامِ تو در طالعِ پیشانیِ من
تو چشمه ی جاریِ خیالم هستی
ای سایه ی روزهای بارانی من!
#پیشاپیش_روز_زن_مبارک
#هستی_محرابی
