بالت شكسته وليكن خوب مى شوى
حرف از جدايى نزن...خوب مى شوى
ديدم كنار بستر تو گريه مى كند
گفتى ولى به حسن،خوب مى شوى
گفتى سر نماز خدايا ببخششان!
اى دلشكسته ى من،خوب مى شوى
چادر نكن به سر همه ى باور على
جانى نمانده به تن،خوب مى شوى؟؟
اصلاً بيا به فكر گذشته نباش...خب؟
حرف از جدايى نزن...خوب مى شوى
از صَدفِ دیده به گونه گُهَرَم ریخت
از اثرِ دَردِ زَخم، بال و پَرَم ریخت
خانه ی حِیدر مَگو که گُلشَنِ زَهراست
با نَفَسَم بَس که لاله دور و بَرَم ریخت
پُشتِ دَرِ خانه که اُفتادم، عَلی گفت:
وای دانه های اَنارِ جِگَرَم ریخت
سوخت دَر و ، سُست شُد و ، رویِ مَن افتاد
داد زَدم؛ فِضِّه بیا که ثَمَرَم ریخت
دستِ عَلی بَسته بود و دَستِ همه باز!
می زدند و می زدند و... بَرگ و بَرَم ریخت
صُحبتِ تابوت شد، زِینبِ مَن مُرد
خاکِ یَتیمی به سَر، گُل پِسَرَم ریخت
یاعلی گفت با تمام وجود تا همه‌عمر با علی باشد
با علی باشد و طنین دلش دم‌به‌دم ذکر یاعلی باشد
آمد و چشم خانه روشن شد از حضورش، تلألؤ نورش
آمد و جلوه کرد تا با عشق، محو نور خدا، علی باشد
خانه یعنی بهشتی از احساس، زن این خانه تا که فاطمه است
خانه یعنی جهانی از امید، مرد این خانه تا علی باشد
شرح این زندگی فقط عشق است، داستانی که خط به خط عشق است
حرفی از درد نیست وقتی که یار دردآشنا علی باشد
شب جشن است آمدم مادر! شاعر لحظه‌هایتان باشم
شعر زیباست تا زمانی که نور این بیت‌ها علی باشد
به دعای تو سخت محتاجم! مهربانِ علی دعایم کن!
تا دلم آنچان که می‌خواهی شیعۀ مرتضی علی باشد
ورد لب‌های من به لطف شما از ا
شد فاطمه در عالم اعلا مُتجَلّی
از فاطمه شد نور به هر جا مُتجَلّی
یا فاتح و یا فاطر و یا فاطمه آمد
این‌گونه شد آیینۀ اسما متجلی
از شوق مشرف شدنش بر کرۀ خاک
آدم متحول شد و حوّا متجلی
شیث آمد و نوح آمد و هود آمد و ادریس
عیسی متولد شد و موسی متجلی
در تیرۀ توحیدی سادات قریشی
عشق آمد و شد سید بطحا متجلی
در سورۀ مکی مدنی‌های مقدس
کوثر متلألی شد و طاها متجلی
در کعبه علی آمد و دیدند ملائک
زهراست در این آیۀ عظمی متجلی
چل روز محمد به حرا رفت و دعا کرد
تا اینکه شود چهرۀ زهرا متجلی
شب‌های یتیمی محمد به سر آمد
شد آمنه در ام ابیها متجلی
از فاطمه انوار کثیری جریان یافت
از فاطمه شد این همه دنیا متجلی
در امر فر
با هم صدا کردند ماتم‌های عالم را
وقتی جدا کردند همدم‌های عالم را
از عطر یاسم بادهای باغ‌های دور
از یاد می‌بردند مریم‌های عالم را
تا صبح بر گلبرگ زردش اشک خواهم ریخت
شرمنده خواهم ساخت شبنم‌های عالم را
انگار یک‌جا بر سرم آوار می‌کردند
تیغ تمام ابن‌ملجم‌های عالم را
من پشت پرچین بهشت کوچکم دیدم
هیزم‌به‌دوشانِ جهنم‌های عالم را
ماهم هلالی میشد و من در حلولی سرخ
می‌دیدم آغاز محرم‌های عالم را
ببین، تاریخ در تکرار مانده‌ست
جهان در حسرت بسیار مانده‌ست
نمی‌آیی چرا؟ چشم‌انتظارت
گلی بین در و دیوار مانده‌ست
دل سبز و جوانی دارد این گل
ولی قدِّ کمانی دارد این گل
بیا، چشم‌انتظار توست آخر
مزار بی‌نشانی دارد این گل
تو هم گم‌کرده‌ای چشم‌ترت را
دلت را، بوی یاس پرپرت را
بیا در سینۀ ما جست‌و‌جو کن
مزار بی‌نشان مادرت را
جهان در انتظار آفتاب است
تمام رنج‌هایش بی‌حساب است
کسی با ذوالفقار از دور پیداست
جهان در معرض یک انقلاب است
بانو! نمی‌یابیمت
اما کنار تو، گریه مرسوم است
مگر می‌توان پهلوی تو بود
و شکسته نبود؟
محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست
ما را شده از «بضعةُ مِنّي» معلوم
زهراست محمّد و محمّد زهراست
کاش در باران سنگ فتنه بر دیوار و در
سینۀ آیینه را میشد سپر دیوار و در...
دختر پیغمبر و تدفین پنهانی به شب؟!
وای بر امت! کند لب وا اگر دیوار و در
حیرتی دارم من از صبری که بر حیدر گذشت
ذوالفقار آرام بود و شعله‌ور، دیوار و در
استخوانی در گلو، خاری به چشم، آتش به جان
ناله‌ها در چاه گاهی، گاه بر دیوار و در
از فدک تا کربلا، یک خطّ طغیان بیش نیست
سوخت آنجا خیمه، اینجا در شرر دیوار و در
به بوسه بر قدمت چشم من حسادت داشت
به حیرتم که چرا خاک این سعادت داشت؟
تو ای بهانۀ هستی، خمید پشت فلَک
به این بهانه که بر خلقتت ارادت داشت
تو سر رسیدی و دیدیم در حریم رسول
درخت سبز امامت، گُلِ ولادت داشت
حضورِ سینۀ دریایی تو تنها بود،
که یازده دُرِ دُردانه رشادت داشت
من از غروبِ غریبِ ستاره دانستم
که بر سجودِ تو خورشید و ماه عادت داشت
چو می‌نشست به سجّادۀ فلَک، خورشید
فقط به سوی تو پیشانیِ عبادت داشت
بمیرم آن صدفِ گوهرِ امامت را
که روی دامن خود، مکتب شهادت داشت
تو قلّه‌نشین بام خوبی‌هایی
تنها نه نشان که نام خوبی‌هایی
ای مادر آب‌های جاری در نور
تو آینۀ تمام خوبی‌هایی
آن نور همیشه منجلی فاطمه است
سرّ ابدی و ازلی فاطمه است
آن گل که به آفاق دهد بوی بهشت
زهرای محمد و علی، فاطمه است
و قصه خواست ببیند یکی نبودش را
بنا کند پس از آن گنبد کبودش را
خدای قصه یکی بود و سخت تنها بود
یکی نبود و خدا در دلش سخن‌ها بود
یکی نبود که جانی به داستان بدهد
و مثل آینه او را به او نشان بدهد
یکی که مثل خودش تا همیشه نور دهد
یکی که نور خودش را از او عبور دهد
یکی که مَطلع پیدایش ازل بشود
و قصه خواست که این مثنوی غزل بشود
نوشت آینه و خواست برملا باشد
نخواست غیر خودش هیچ‌کس خدا باشد
نوشت آینه و محو او شد آیینه
نخواست آینه‌اش از خودش جدا باشد
شکفت آینه با یک نگاه؛ کوثر شد
که انعکاس خداوندی خدا باشد
شکفت آینه و شد دوازده چشمه
و خواست تا که در این چشمه‌ها فنا باشد
و چشمه‌ها همه رفتند تا به او برسند
گل شمّه‌ای از آیۀ تطهیر تو باشد
گر آینه در آینه تکثیر تو باشد
خود کیستی ای سورۀ کوثر که حسینت
تا کرب‌وبلا رفت که تفسیر تو باشد
بر سفرۀ نان و نمکت دست علی هم
برداشت نمک را که نمک‌گیر تو باشد...
در آب به تصویر کسی زل زده عباس
عشقش فقط این است که تصویر تو باشد
ای دست پر از پینه ز چرخاندن دستاس
عالم همه در گردش تقدیر تو باشد
در خوابِ شهیدان جهان یکّه‌سواری‌ست
کی می‌رسد از راه که تعبیر تو باشد
یک دختر آفرید و عجب محشر آفرید
حق هرچه آفرید از این دختر آفرید...
جوشید چشمه در دل قرآن به نام او
اعجاز تشنه بود و خدا کوثر آفرید
یک ذره نور فاطمه رار یخت روی خاک
لولاک گفت و این همه پیغمبر آفرید...
ازعرش تا به فرش کسی لایقش نبود
از جلوۀ جلال خودش حیدر آفرید
می‌خواست تا خلاصه شود عشق در کلام
از بین واژه‌های جهان مادر آفرید
ندیدم چون محبت‌های مادر
فدای شأن بی‌همتای مادر
همین که فاطمه مادر شد، از شوق،
بهشت افتاد زیر پای مادر
دختر خورشید و ماه، زهرۀ زهرا
آن که کرامات او گذشته ز احصا
هم شرفش بگذرد ز عرش الهی
هم نسبش می‌رسد به سید بطحا
زهره مخوانش که گشته زهره کنیزش
دخت مخوانش که گشته اُمّ أبیها
سنگ صبورش نبی راضی مرضی
محرم رازش علی عالی اعلا
تربت پاکش نهان ز دیدۀ مردم
چون شب قدری نهفته در سه شب اَحیا
گر نود و نه بُود اسامی باری
هست یکی زین میانه اعظم و عظمی
از پی دستاس توست چرخش گردون
زینت نعلین توست گنبد مینا
سورۀ کوثر به نام توست مزیّن
آیۀ تطهیر شد ز نام تو معنا
ره نبَرَد در بهشت روز قیامت
هر که تو بر نامه‌اش نکرده‌ای امضا
حبّ تو جنت شده‌ست و بغض تو دوزخ
ای به قیامت معاندان تو رسوا
سوی تو آید نبی به روز تحدی
سمت ت
عصمت بخشیده نام او دختر را
زینت بخشیده شأن او همسر را
حرمت بخشیده معنی مادر را
شاعر بشناس سورۀ کوثر را
قدم برداشت محض خاطر حق پدر آنجا
شهيد اول راه ولايت شد پسر آنجا
شكايت دارم از دل سنگي ديوار بيش از در
ولي آسيب اصلي را رسانده ميخ در آنجا
اگر چه روز روشن بود هتك حرمت آنها
نميدانم چرا افتاده پشت در قمر آنجا
براي چيدن گل يك نفر كافي ست در واقع
گلي چيده شده با دست هاي چل نفر آنجا
گذشتم ديگر از آنچه كه آنجا اتفاق افتاد
غزل تنها رها كرده مرا با چشم تر آنجا
كشيده ميشود روضه ميان كوچه بعد از اين
مغيره آمد و قنفذ به پا كردند شر آنجا
چهل تن وحشي نامرد يك سو فاطمه يك سو
شده با دست زهرا از علي رفع خطر آنجا
ولي دستش دگر از كار افتاده پس از كوچه
شكسته غير پهلويش يقين از او كمر آنجا
نبود آنجا اگر زهرا نبود
حق ملاك عشق را با عشق تو سنجيده است
شاهكار دست خود در خلقت تو ديده است
ذكر « لا احصي ثنائُك » گوشه اي از وصف تو
پايِ مدحت دست هر صاحب قلم لرزيده است
با نفَسهاي تو اي آرامش جان علي
بويِ سيب از عرش تا فرشِ خدا پيچيده است
مانده روي صورت تو جاي لبهاي نبي
بسكه اي حوريه با گريه تو را بوسيده است
محور آل كسا و علت خلقت تويي
دست بر سينه علي هم دورِ تو گريده است
هاتفي از خلقت جنات پرسيد و شنيد
فاطمه يك گوشه لب وا كرده و خنديده است
خم به ابرويت نياور چون قيامت مي كند
حق اگر آگاه گردد فاطمه رنجيده است
شانه بردار و به داد ناز دخترها برس
چند وقتي گيسوي زينب به هم تابيده است
از شكاف پهلويت پيداست بد خوردي زم
دوباره قصه ی نمرود بود و کوهی از هیزم
وکوچه مات در تصویر پر اندوهی، از هیزم
بدست مشعلی از کینه ها افتاد بیت الله
خلیل این بار زهرا بود در انبوهی از هیزم
نفاق وکفر در ذات بدش انداخت تا آتش
جواب دختر پیغمبرش را داد با آتش
ازآنها که ازاین سفره نمک خوردند،میپرسم
سزای مهربانی، مهربانی بود یا آتش؟
"وإن" گفت و میان شعله ها سوزاند تا در را
وقیحانه لگد زد پیش چشم بچه ها، در را
زمان ازحرکت افتاد ودرو دیوار شاهد بود
چگونه تیزی میخ از نفس انداخت مادر را
شکست از ضربهٔ سنگین پایی ناگهان پهلو
گلی را کرد با دردعمیقش نیمه جان،پهلو
میان گریه هرشب شانه های عرش میلرزید
همینکه فاطمه میشد از این پهلو به آن پهلو
کنـارت می بیـــنــم چه زیــــبا
هــمه خوبـــیـا مــعـنا مــیشه
پیــشِ تو واژه هام کم مـیارن
کــــجا مـــثله تـو پیدا مــیشه
فـــقـــط با یه نـــیمه نــگاهت
کـــویــر دلــم مـــیــشه دریــا
از اون هــــیبتِ مــادرونــه ت
بــــه پــــات افتـــادن آسـمونا
صـــدام کـــن صـدای تو بـانو
به من جُــونِ تازه می بخــشه
بعـــیده کـه گــریــه کــناتــو
خـــدا روز محــــشر نـبخـشه
دل از تـــو بــریــــدن مــحاله
تـویــی سایــه ی رو ســـر من
ســعادت چــی بـالاتـر از ایـن
همــین که تــویــی "مادر من"
همــــین که تـــویی مـادر من
دیگـه تــا ابــــد غــــم نـدارم
تـــو آرامـــش لــحظه هــامی
بــه غیــر از تـو
از بس که آرزو به دلم جا گرفته است
غفلت تمام زندگی ام را گرفته است
هر وقت حرف توبه زدم ، بی معطلی
شیطان دوباره وعده ی فردا گرفته است
میل دلم به سجده ی طاعت نمی کشد
این روزها که میل به دنیا گرفته است
هر روز توبه می شکنم ، توبه می کنم
کار من و گناه چه بالا گرفته است
لحظه به لحظه سخت تر از سخت می شود
حال و هوای عمر سراپا گرفته است
هر شیعه ای به نیت نزدیکی فرج
دست طلب به دامن آقا گرفته است
با گریه روضه خوان غروب مدینه ام
چشمم دوباره روضه ی زهرا گرفته است
شرط پیغمبر شدن وقتی ولای فاطمه‌است
کیمیای‌ِقرب، خاک زیر پای فاطمه‌است
سائل درگاه اویند انبیاء و اولیاء
خوش‌به‌حال هرکه در دنیا گدای فاطمه‌است
من خدا را با ولای مرتضی دریافتم
مرتضی‌خود نیز همتایی برای فاطمه‌است
گردش دستاس او رزق بشر را می‌دهد
نان عفت، لقمه‌ی عزت غذای فاطمه‌است
رشته‌های چادر او در دو دنیا دستِ‌ما
عُروةالوثقای معروف خدای فاطمه‌است
تار و پود چادرش را با شفاعت دوختند
چادری پُر‌وصله و خاکی کسای فاطمه‌است
«مرتضی می‌ایستد، زهرا شفاعت می‌کند»
شک نکن روز جزا، روز جزای فاطمه‌است
این‌قدر فهمیدم از امّ ابیهایی او
سرپناه حضرت خاتم سرای فاطمه‌است
شیعیان مرتضی رخت عزا بر تن کنید
خان
شکسته قامتی اِی یارِ نیمه جانِ علی
چه بی فروغ شدی ماهِ آسمانِ علی
مرا به خاک نشانده قَدِ هلالیِ تو
گرفته سوسوی چشمانِ تو تَوانِ علی
نَفَس نَفَس زَنی و ذَرّه ذَرّه آب شَوی
چه زود پیر شُدی همسرِ جوانِ علی
سه ماه شد که سُخن با علی نمی گویی
سه ماه شد که ندادی رُخَت نشانِ علی
همیشه بسترت از برگ های لاله پُر است
گُلِ خَزان زده ی سُرخِ بوستانِ علی
کَسی سُراغِ تو را از علی نمی گیرد
مدینه مرگ کُند آرزو، به "جانِ علی"
گرفته ام زِ غریبی دو زانویم به بَغَل
که تاب آوَرَد این داغِ بی کرانِ علی؟
اگر چه بِینِ خُسوفی هنوز ماهِ مَنی
بِتاب بَر من و بَر این سِتارگانِ علی
بیا و این دَم آخَر بَرای دِل خوشی
دیگر گُلی شَبیهِ تو پَرپَر نمی شود
زین پس کَسی به قَدرِ تو لاغَر نمی شود
دستی که زیرِ چادُرِ خود می کُنی نَهان
دیگر سِپر به یاریِ حِیدر نمی شود
وقتی که راه می رَوی از دستِ مَن بِگیر
دیوار هَم برای تو یاور نمی شود
گرچه پَس از تو مونسِ این کودکان شَوَم
امّا کَسی به خوبیِ مادَر نمی شود
نامِ فِراق می بَری و می کُشی مَرا
این خانه ام پَس از تو مُنَوَّر نمی شود
شَهرِ مدینه ظَرفیَّتِ پاکی اَت نداشت
یَثرب پَس از تو شَهرِ پَیَمبر نمی شود
بالای دَربِ خانه ی حِیدر نوشته اند
هَر سوره ای که سوره ی کوثَر نمی شود
بَر جانَماز، وقتِ دُعای شَبانه ها
تازه شَوَند دردِ هَمه تازیانه ها
چون اَشک روی گونه ی مَن غَلت می خورَد
از زَخمِ صورتم کِشد آتَش زَبانه ها
از من دُعا به یک یکِ هَمسایه ها رِسید
شُد ناسِزا نَصیبم از آمینِ خانه ها
من نانِ خُشک و آب سَرِ سُفره می نَهَم
پُر می کند خَلیفه ی غاصِب خَزانه ها
من خَرج گَشته ام به خُدا دَر رَهِ علی
با اِستناد کردنِ بَر این نِشانه ها؛
روی کَبود و موی سِفید و قَدِ هِلال
هستند اوجِ روضه ی مَن دَر تَرانه ها
بَر رَنگ زیرِ چَشمِ تَرَم غِبطه می خورند
تا روزِ حَشر رَنگِ هَمه سُرمه دانه ها
فِضِّه به موی زِینبِ مَن شانه می زَنَد!
کاری که بَر نَیایَد از این کِتف و شانه ها
دوباره شَب شُد و چشمانِ ماه بیدار است
دوباره شَب شُد و دل تَنگِ دیدنِ یار است
سَرِ مَزارِ تو می آیم و زآ طِفلانم
نهان نمودنِ این راز سَخت و دشوار است
زِ جای خیز که حیدر رسیده زَهرا جان
زِ جای خیز که اکنون زمانِ دیدار است
زِ زیرِ خاک بِتاب اِی هَمیشه مَهتابم
ببین که دیده ی مَن بی حضورِ تو تار است
حَسَن هنوز از آن روزِ تَلخ بَدخواب است
به این قَبیل مُصیبات، علی گرفتار است
هنوز بوی تو از خِشت های خانه رِسَد
هنوز رنگِ هَمان فاجِعه به دیوار است
برای مرگ علی گریه ی تو کافی بود
ولی هنوز مَدینه به فکرِ آزار است
تو را زَدند و به مَن نیز تَسلیَت گُفتند
فَلَک بِبین که چِگونه مَرا هَوادار است
به ر
نیلوفرِ سُرخِ بَدَنَت کُشت مرا
گُلکاریِ بَر پیرُهَنَت کُشت مرا
.
با فِضِّه که در کفن تو را پیچیدم
خونابه ی روی کَفَنَت کُشت مرا
آن زمینهایی که به لطف تو واجد میشوند
در طهارت داشتن مانند مسجد میشوند
کیمیای دست فضه مزد کار خانه بود
پس کنیزان تو دارای عواید میشوند
به گرو رفته و ولی صد دل گرو می آورد
از قبال چادرت یک قوم عابد میشوند
خاک خاک انداز صحن خانه را بیرون نریز!
رحم کن بی بی به آنهایی که زاید میشوند!
در عبودیت به تسبیح تو محتاجیم ما
نامساعدها به اذکارت مساعد میشوند
در مقام عشق از اصل و نسب گفتن خطاست
پس تمامی محبان تو سید میشوند!
از مصادیق جهاد احیای امر فاطمست
گریه کن های تو هم شأن مجاهد میشوند
پاکی ناموس ما مدیون ناموس علی ست
زیر این پرچم همه دور از مفاسد میشوند
روز محشر در جواب منکران فاجعه
لکه های خون ب
