امام حسین علیه السلام

ای آفتاب طالع و ای ماه در حجاب!
ای بدرِ نور یافته در ظلِّ آفتاب!

ای مهد شاعرانگیِ خاندان وحی!
ای منظر حسینی! ای حُسن انتخاب!

پیشانی تو، آینۀ صبح راستین
پیش زلالی دل تو، آب‌ها سراب!

لالایی‌ات کجاست؟ که بی‌تاب مانده‌اند،
گهواره‌های خالی و مهتاب‌های خواب!

لالایی‌ات چه خوانده که بعد از هزار سال،
نامت شده ضِمانِ دعاهای مستجاب...

سرباز کوچک تو؛ علی اصغرِ تو را،
نامیده‌ام جواب سوالات بی‌جواب...

این بار، در فضای حسینۀ دلم
پیچیده عطر نام تو... یا حضرت رباب!

• جمعه
• 20
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 17:55
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

پیداست از تالم و عمق تاخرم
کرببلا نرفته ام و غصه میخورم

از کربلا که دل ببرم باز راحت است
از تو چگونه ای همه هستیم دل . برم؟

باشد قبول نوکر خوب تو نیستم
حق با تو بود آینه ای پر تکدرم

قلب تو را به خاطر دنیا شکسته ام
کوچک شوم به چشم تو با این تکبرم

اما به روضه های تو آورده ام پناه
عاشق ترین پرنده که اهل تظاهرم

گاهی میان روضه تو را خواب دیده ام
از تو جدام کرده ولی این تفاخرم

مادر مرا بسوی تو تشویق میکند
عمری دخیل گوشه آن کهنه چادرم

من با خیال کرببلا زنده ام هنوز
هرگز نمیرود حرمت از تصورم

• پنج شنبه
• 26
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 00:09
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

#السلام_علیک_یا_حسین_شهید_یا_مظلوم

کاش ای هستیِ من چشم و چراغِ عالمین
روزی ام صحنِ حسن باشد و وصلِ تو حسین

مبدا و مقصدِ ما کرببلا هست و بقیع
نقطه ی ثقلِ جهان است حدیثِ ثقلین!

#هستی_محرابی

• یکشنبه
• 29
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 16:47
• نوشته شده توسط
• ۰۹۱۱۳۵۲۶۵۲۹

کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده؟
در دل دریای دشمن بی‌محابا ایستاده؟

لرزه می‌افتد به جان خیل دشمن از خروشش
وز نهیبش قلب هستی، نبض دنیا ایستاده

می‌گذارد پای بر فرق شط از دریادلی‌ها
وه چه بشکوه و تماشایی‌ست دریا، ایستاده!

گر چه زینب زیر بار داغ‌ها از پا نشسته
تکیه کرده بر عمود خیمه‌ها، تا ایستاده

او که دارد فطرتی نازک‌تر از آیینه حتی
در مصاف خصم چون کوهی ز خارا، ایستاده

با غریو «ما رأیتُ فِی البَلا اِلا جَمیلا»
پیش روی آن همه زشتی، چه زیبا ایستاده!

از قیام کربلا این درس را آموخت باید:
ظلم را نتوان ز پا انداخت، الا ایستاده

این پیام تک سوار ظهر عاشوراست یاران:
مرگ در فرهنگ ما زیباست،

• پنج شنبه
• 2
• خرداد
• 1398
• ساعت
• 17:00
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

آن شب که باغ حال و هوای دعا گرفت
هر شاخه‌ای قنوت برای خدا گرفت

شعر علیل و واژهٔ بی‌اشتهای آن
با اشک‌های شوق تشرّف شفا گرفت

در گرگ و میش صبح، در انبوه خیر و شر
دل بیدلانه حالت خوف و رجا گرفت

اما پس از طلوع فراگیرِ آفتاب
بی‌اختیار دامن مهر تو را گرفت

مهر تو شرح روشن اشراق ناب بود
خورشید با تبسم تو روشنا گرفت

عالم قرار بود پس از تو شود خراب
مهرت قدم نهاد که عالم بقا گرفت

با فطرت اویس، دل آمد به سوی تو
از عطر مصطفای وجودت صفا گرفت

باغ از شکوفه هر سحر احرام شوق بست
اذن طواف در حرم کربلا گرفت

بی‌شک سراغ رایحهٔ گیسوی تو را
حافظ هزار بار ز باد صبا گرفت

با شوق تو مشارقِ الهام جلوه کرد
با عطر ت

• جمعه
• 3
• خرداد
• 1398
• ساعت
• 16:43
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

مثه ذره پیش خورشید..
مثه قطره پیش دریا
من کنار تو که هیچم
مثه نوکر پیش آقا
آقای منی، میدونم همیشه کارم دست توئه
همه ی دار و ندارم دست توئه
اصلاً آقا اختیارم دست توئه
ارباب من، مهربونتر از تموم دنیا به من
آروم میگیره با اسمت اعصاب من
یک شب بده توی کربلا جا به من
(روح و ریحانم، ای حسین جانم)

◾️▫️▪️▫️◾️
کشته ی عشق تو هستم
مثه مجنون واسه لیلا
واسه تو جونمو میدم
مثه حیدر واسه زهرا
لیلای منی، نه فقط من که همه مجنون توان
حیدر و فاطمه هم قربون توان
شبای جمعه حرم مهمون توان
مهمونم کن، مشمول محبت فراوونم کن
چاره واسه این دل پر از خونم کن
کربلا بده یه عمر مدیونم کن
(روح و ریحانم، ای حسین جانم)

◾️▫️▪️▫️

• سه شنبه
• 7
• خرداد
• 1398
• ساعت
• 16:49
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

بند اول:

برا دیدن کربلات دلم تنگه دلم تنگه،
برا ضریح باصفات دلم تنگه دلم تنگه،

دلم تنگه و از تو کرم میخوام،
زتو شاه کرم من حرم میخوام،
میدونم میبریم کربلا آخر،

به عشقت گذرد هرشب و روزم،
به یاد کربلای تو میسوزم،
باذکر یا حسین غریب مادر،

بند دوم:

نظرکن که پریشانم حسین جانم حسین جانم،
تویی دارو و درمانم حسین جانم حسین جانم،

حسین جان که میگم رها ز غمهایم،
تموم فخرمه تویی تو آقایم،
به ولله زتو من آبرو دارم،

تمام عزتم به پرچمت وصل،
من هرچی که دارم مال اباالفضل،
شب جمعه حرم رو آرزو دارم،

بند سوم:

تو هستی درنایابم ای اربابم ای اربابم،
می تو کرده بی تابم ای اربابم ای اربابم،

تو اربابی و من گد

• سه شنبه
• 7
• خرداد
• 1398
• ساعت
• 17:30
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

یا حسین(ع)
عاشقم وزمزمه سر می دهم
مرغ دلم سوی تو پر می دهم

می کشم از عمق دلم ناله ها
مشق به هر مرغ سحر می دهم

غم زده فریاد کنم، یاحسین
ازغم معشوق خبر می دهم

ای حرمت آرزوی هر دمم
دل سوی شش گوشه گذرمی دهم

روز وشبم دست به سینه سلام
سوی تو با دیده ی تر می دهم

هر شب جمعه به یاد غمت
سوزم وبر جان شرر میدهم

لطف تو یاد آرم وبر این دلم
وعده ی آن گنبد زر می دهم

گر که تو قسمت کنی ام کربلا
فدیه برایش تن وسر می دهم

جان دهم، اینگونه ره عاشقی
جلوه بر ابناء بشر می دهم

شعر:اسماعیل تقوایی

• پنج شنبه
• 23
• خرداد
• 1398
• ساعت
• 16:37
• نوشته شده توسط
• اسماعیل تقوائی

ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور می‌کنی
زودتر اگر رسیدی و
دست و صورتی به گوشۀ ضریح او کشیدی و
از شمیم وصل شادمان شدی،
لطف کن
از تمام شاخه‌ها و برگ‌ها
رودها و چشمه‌ها
کوه‌ها و تپّه‌ها
از تمام گام‌ها، شتاب‌ها، درنگ‌ها
با دلی شکسته، یاد کن
لطف کن
از تمام بازمانده‌ها
از تمام غنچه‌های بی‌پناهِ غزّه و عراق و شام
از عقیق‌های بی‌یمن
از اویس‌های بی‌قرَن
از کبوترانِ تشنه و به هم فشردۀ منا
با دلی شکسته، یاد کن
ای نسیم صبحدم، سفر به خیر
نایب‌الزّیاره باش!

• چهارشنبه
• 5
• تیر
• 1398
• ساعت
• 15:14
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

جاده در پیش بود و بی‌وقفه
سوی تقدیر خویش می‌رفتیم
در صفوف پیادگانِ بهشت
موج در موج پیش می‌رفتیم

شعرِ کشف و شهودمان در راه
غرق تصویر و فکر و عاطفه بود
وصل، ابعاد تازه‌ای می‌یافت
اربعین، بهترین مکاشفه بود

تا مقام خلوص و یکرنگی
راه کم مانده بود و من مشتاق
پیِ هر گام جلوه‌گر می‌شد
کوچه‌باغی به ساحت اشراق

قصد کردم کمی درنگ کنم
موکب برگزیده‌ای دیدم
روی دیوارهای کاگلی‌اش
پرچم داغدیده‌ای دیدم

نقش خورشیدِ ترمه‌کوب شده
روی پرچم دل مرا می‌بُرد
چشم‌های به خون نشستۀ او
زائران را به کربلا می‌برد

بغض کردم کمی جلو رفتم
میزبان آمد و تبسم کرد
بی‌تکلف درست مثل خودم
عربی فارسی تکلم کرد

گفتم: اشلونک، ایها ال

• چهارشنبه
• 5
• تیر
• 1398
• ساعت
• 15:19
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

آتش چقدر رنگ پریده‌ست در تنور
امشب مگر سپیده دمیده‌ست در تنور؟

این ردّ پای قافلهٔ داغ لاله‌هاست؟
یا خون آفتاب چکیده‌ست در تنور؟!

این گل‌خروش کیست که یک‌ریز و بی‌امان
شیپور رستخیز دمیده‌ست در تنور؟

چون جسم پاره پارهٔ در خون تپیده‌اش
فریاد او بریده بریده‌ست در تنور

از دودمان فتنهٔ خاکستری، خسی
خورشید را به شعله کشیده‌ست در تنور

جز آسمان ابری این شام کوفه‌سوز
خورشیدِ سر بریده که دیده‌ست در تنور؟

دنبال طفل گمشده انگار بارها
با آن سرِ بریده دویده‌ست در تنور!

::

امشب چو گل شکفته‌ای از هم، مگر گلی
گل‌بوسه از لبان تو چیده‌ست در تنور؟

در بوسه‌های خواهر تو جان نهفته است
جانی که بر لب تو رسیده‌س

• پنج شنبه
• 6
• تیر
• 1398
• ساعت
• 11:16
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

خراب جرعه‌ای از تشنگی سبوی من است
که بی‌قرارِ شبیهت شدن گلوی من است

هزار بار بمیرم تو را رها نکنم
زهیر مسلکم این مرگ آرزوی من است

بخواه خاک شوم خاک، عین تربت تو
بخواه اشک شوم اشک آبروی من است

ببخش نوحه‌گرت قلب روسیاهم شد
ببخش گریه‌کنت چشم بی‌وضوی من است

شکست در دل منشورِ اشک، عکس ضریح
دوباره مرقد شش‌گوشه روبه‌روی من است

• پنج شنبه
• 6
• تیر
• 1398
• ساعت
• 11:24
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

هلا! در این کران فقط به حُر، امان نمی‌رسد
که در کنار او به هیچ‌کس زیان نمی‌رسد

بهشت، خیمهٔ عزای اوست این حقیقتی‌ست
که باورش به ذهن کوچک گمان نمی‌رسد

شروع شورش غمش ز شور اشک آدم است
به درک گریه بر مصیبتش زمان نمی‌رسد

فلک! به گوش خود بخوان که ضجهٔ زمینیان
به های های نالهٔ فرشتگان نمی‌رسد

به نون و القلم، قسم، به آن شعر محتشم
قصیده بی‌سرودن از غمش به آن نمی‌رسد

به خیمه‌ها نمی‌رسید کاش پای ذوالجناح
که خیری از رسیدنش به کودکان نمی‌رسد

که دیده است خون به دل کنند مشک تشنه را؟
که هیچ میزبان چنین به میهمان نمی‌رسد

رباب را سه‌شعبه ذره ذره ذره آب کرد!
مگر که تیرت ای اجل به ناگهان نمی‌رسد؟

حسین داد

• پنج شنبه
• 6
• تیر
• 1398
• ساعت
• 11:26
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

این‌ چه‌ خروشی‌ست‌؟ این‌ چه‌ معمّاست‌؟
در صدف‌ دل،‌ محشر عظماست‌

سوزِ چه‌ عشقی‌ست‌؟ شور به ‌پا کرد
زخمِ‌ چه‌ داغی‌ست‌؟ این‌ همه‌ زیباست‌!

«محتشم»‌ از دور، بانگ‌ برآورد:
باز چه‌ شوری‌ست‌؟ باز چه‌ غوغاست‌؟

عشق‌ مکرّر، گفت‌ به‌ آن‌ قوم‌:
تشنهٔ خنجر، حنجرهٔ‌ ماست‌

رأس‌ شهیدان‌، بر سر نیزه‌ست‌
دست‌ علمدار، بر لب‌ دریاست‌

این‌ که‌ پریشان‌، بر لب‌ گودال‌
مویه‌‌کنان‌ است‌، حضرت‌ زهرا‌ست‌...

• دوشنبه
• 10
• تیر
• 1398
• ساعت
• 12:13
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

روز و شب در دل دریایى خود غم داریم
اشک، ارثى‌ست که از حضرت آدم داریم

شادى هر دو جهان در دل ما پنهان است
تا غمت در دل ما هست، مگر غم داریم؟

گاه در هیأت رعدیم و پر از طوفانیم
گاه در خلوت خود بارش نم‌نم داریم

تازه آغاز حیات است شهید تو شدن
ما فقط غمزهٔ چشمان تو را کم داریم

عقل در دایرهٔ عشق تو سرگردان است
عقل و عشق است که در ذکر تو با هم داریم

در قیامت دل ما در پى قَد قامتِ توست
ما چه کارى به بهشت و به جهنم داریم....

از ازل شور حسین بن على در سر ماست
تا ابد در دل خود داغ محرم داریم

• دوشنبه
• 10
• تیر
• 1398
• ساعت
• 12:14
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

امام حسین(علیه‌السلام):

«مَا ذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَكَ وَ مَا الَّذِی فَقَدَ مَنْ وَجَدَكَ‏»

خدایا! چه یافت آن که تو را گم کرد؟! و چه گم کرد آن که تو را یافت؟!

? دعای عرفه

تا نام تو را دلم ترنّم کرده‌ست
با یاد تو، چون غنچه تبسّم کرده‌ست
«گم کرد تو را» هر که، چه را یافته است؟
هر کس که «تو را یافت» چه را گم کرده‌ست؟

• دوشنبه
• 10
• تیر
• 1398
• ساعت
• 14:36
• نوشته شده توسط
• TzwSVsOw

کس چون تو طریق پاکبازی نگرفت
با زخم نشان سرفرازی نگرفت
زین پیش دلاورا، کسی چون تو شگفت
حیثیت مرگ را به بازی نگرفت!

• سه شنبه
• 11
• تیر
• 1398
• ساعت
• 14:03
• نوشته شده توسط
• TzwSVsOw

معشوق علی‌اکبری می‌طلبد
گاهی بدن و گاه سری می‌طلبد
تقویم پر از فرصت عاشورایی‌ست
هر روز حسین یاوری می‌طلبد

• یکشنبه
• 23
• تیر
• 1398
• ساعت
• 12:30
• نوشته شده توسط
• TzwSVsOw

بی خون تو گل، رنگ بهاران نگرفت
این بادیه بوی سبزه‌زاران نگرفت
کی نغمه‌گر زمانه در پردۀ داغ
از تشنگی تو خواند و باران نگرفت؟

در فصل تو برگ و بار دارد دل ما
خاصیّت نوبهار دارد دل ما
آیینه که حیران نشود آینه نیست
با داغ تو اعتبار دارد دل ما

• شنبه
• 15
• تیر
• 1398
• ساعت
• 12:20
• نوشته شده توسط
• TzwSVsOw

مگیر از زائرانت لحظه‌ای فیض زیارت را
مبند این‌گونه بر یاران خود راه سعادت را

گدایانت به شوق وصل می‌آیند و می‌گویند
مگیر ای شاه از ما پاپتی‌ها این محبت را

نجف تا کربلا عشق است، موکب موکبش رحمت
خدا بخشیده انگاری به خُدامت سخاوت را

چنان گِرد تو می‌آیند خَلقُ الله از هر سو
تداعی می‌کند هر اربعین روز قیامت را

تو با هفتاد و دو یارت به روی نیزه‌ها رفتی
و آوردی کنار خویش هفتاد و دو ملت را

اگر داغی به پا دارند تاول نیست می‌دانم
زمین بوسیده در هر گام، پای زائرانت را

• دوشنبه
• 17
• تیر
• 1398
• ساعت
• 16:41
• نوشته شده توسط
• TzwSVsOw

بر خاکی از اندوه و غربت سر نهاده‌ست
بر نیزهٔ تنهایی خود تکیه داده‌ست

هرچند پیچیده‌ست در عالم شکوهش
معراج او بر روی خاک اما چه ساده‌ست

آنقدر آزاد است از هر قید و بندی
حتی به کهنه پیرهن هم تن نداده‌ست

یک روز روی شانهٔ پیغمبر، اکنون
بر روی نیزه باز در اوج ایستاده‌ست

دارد همین که سایه‌اش را از سر نی
باور کن این هم از سر عالم زیاد است

• دوشنبه
• 17
• تیر
• 1398
• ساعت
• 17:09
• نوشته شده توسط
• TzwSVsOw

سلام ای بادها سرگشتهٔ زلف پریشانت
درود ای رودها در حسرت لب‌های عطشانت

سلام ای ریخته بر خیزران و خاک و خاکستر
عقیق تابناک خون ز مروارید دندانت

سلام ای حلق محزون، ای گلوی روشن گلگون
که عالم شعله‌ور شد از طنین صوتِ قرآنت

تو را از سنگ و چوب و بوریای کهنه پرسیدم
تو را از ریگ‌های داغ و تبدار بیابانت

هنوز امّا چه عطری می‌وزد از سمت آن صحرا
چه رازی بود آیا در سرانگشت گل‌افشانت

::

تو بی‌شک بر لب خونین نی، خورشید می‌دیدی
که صبح روشنی برخاست از شام غریبانت!...

• دوشنبه
• 17
• تیر
• 1398
• ساعت
• 17:27
• نوشته شده توسط
• TzwSVsOw

چون دید فراز نی سرش را خورشید
بر خاک تن مطهرّش را خورشید
آرام حریر نور خود را گسترد
پوشاند برهنه‌پیکرش را خورشید

• دوشنبه
• 17
• تیر
• 1398
• ساعت
• 17:34
• نوشته شده توسط
• TzwSVsOw

اگرچه داد به راهِ خدای خود سر را
شکست حنجر او خنجر ستمگر را

سرش چو بر سر نی عاشقانه قرآن خواند
ببرد رونق بازارِ هر سخنور را...

دریغ آن‌که ندانست قدر او دشمن!
خزف‌فروش چه داند بهای گوهر را؟

به روز حادثه در گیر و دارِ بود و نبود
خجل نمود تنش لاله‌های پرپر را

چنین شد آن‌که به جز زینبش کسی نشناخت
بلند قامتِ آن خون‌گرفته پیکر را

نشست ـ بار رسالت به‌دوش ـ بر سر خاک
که خون ز دیده ببارد، غمِ برادر را

سرود: بی‌تو اگرچه بسیط دل، تنگ است
ولی مباد که خالی کنیم سنگر را

پیام خون تو را با گلوی زخمی خویش
چنان بلند بخوانم که ابر، تندر را

• دوشنبه
• 17
• تیر
• 1398
• ساعت
• 17:37
• نوشته شده توسط
• TzwSVsOw

به خون غلتید جانی تشنه تا جانان ما باشد
که داغش تا قیامت آتشی در جان ما باشد

سری گردن کشید از مرگ، قدر نیزه‌ای روزی
که نامش آفتابِ جان سرگردان ما باشد

لبش بر نیزه قرآن خواند تا ثقلین جمع آیند
لبش بر نیزه قرآن خواند تا قرآن ما باشد

چراغ چشم‌هایش زیر نعل اسب‌ها می‌سوخت
که مصباح الهدایِ دیدهٔ حیران ما باشد...

کنون ننگ است ما را تا به محشر، مرگ در بستر
حسین آمد به سوی کوفه تا مهمان ما باشد

• دوشنبه
• 17
• تیر
• 1398
• ساعت
• 17:45
• نوشته شده توسط
• TzwSVsOw

مگیر از زائرانت لحظه‌ای فیض زیارت را
مبند این‌گونه بر یاران خود راه سعادت را

گدایانت به شوق وصل می‌آیند و می‌گویند
مگیر ای شاه از ما پاپتی‌ها این محبت را

نجف تا کربلا عشق است، موکب موکبش رحمت
خدا بخشیده انگاری به خُدامت سخاوت را

چنان گِرد تو می‌آیند خَلقُ الله از هر سو
تداعی می‌کند هر اربعین روز قیامت را

تو با هفتاد و دو یارت به روی نیزه‌ها رفتی
و آوردی کنار خویش هفتاد و دو ملت را

اگر داغی به پا دارند تاول نیست می‌دانم
زمین بوسیده در هر گام، پای زائرانت را

• سه شنبه
• 18
• تیر
• 1398
• ساعت
• 11:11
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

ای امیر مُلک شأن و شوکت و عزم و شهامت
تا قیامت همّت مردانه خیزد از قیامت

سرفرازان، پاکبازان، دلنوازان، چاره‌سازان
هر یکی با یک جهان اخلاص آید بر سلامت

از جوانمردان کسی چون تو نبرده گویِ سبقت
در فداکاری کسی چون تو نکرده استقامت

داستان نهضتت را ای امیر رادمردان!
هرکسی بشنید گفتا: معجز است این یا کرامت...

حاصل تو احترام و شوکت و شأن و شرف شد
حاصل خصمت بلا و نفرت و لعن و ملامت

تن رها کردی که تا مانَد تن اسلام، ایمن
سر ز کف دادی که تا مانَد سر دینت سلامت

ای که فرمودی نباید رفت زیر بار ذلت
درس عزت می‌دهد بر هر جوانمردی کلامت

در همان لحظه که از سوز عطش آتش گرفتی
از فراتِ افتخار و آبرو پُر بود

• سه شنبه
• 18
• تیر
• 1398
• ساعت
• 11:23
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

زندهٔ جاوید کیست؟ کشتهٔ شمشیر دوست
کآب حیات قلوب در دم شمشیر اوست

گر بشکافی هنوز خاک شهیدان عشق
آید از آن کشتگان زمزمهٔ دوست دوست...

بندهٔ یزدان‌شناس، موت و حیاتش یکی‌ست
زآن‌که به نور خداش پرورشِ طبع و خوست...

گوش دل مؤمن است سامع صوت خدا
گر چه ز آواز خلق، ملک پر از های و هوست...

عاشق وارسته را با سر و سامان چه کار؟
قصهٔ ناموس و عشق صحبت سنگ و سبوست

عاشق دیدار دوست اوست که همچون حسین
زردی رخسار او سرخ ز خون گلوست...

دوست به شمشیر اگر پاره کند پیکرش
منت شمشیر دوست بر بدنش مو به موست

گر به اسیری برند عترت او دشمنان
هرچه ز دشمن بر او دوست پسندد، نکوست

تا بتوانی «فؤاد» در غم او گریه کن
بر

• سه شنبه
• 18
• تیر
• 1398
• ساعت
• 11:24
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

آن‌سو نگران، نگاه پیغمبر بود
خورشید، رسول آه پیغمبر بود
ای تیغ پلید! می‌شکستی ای‌کاش
آن حنجره، بوسه‌گاه پیغمبر بود

• سه شنبه
• 18
• تیر
• 1398
• ساعت
• 11:28
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

لب‌تشنه‌ای و یادِ لب خشک اصغری
آن داغ دیگری‌ست و این داغ دیگری

گاهی زره به تن به علی می‌شوی شبیه
گاهی عبا به دوش شبیه پیمبری

گفتند کوفیان به تو از هر دری سخن
واشد به دردهای تو از هر سخن دری

با صد هزار جلوه برون آمدی... دریغ
با صد هزار دیده ندیدند برتری

تنهایی تو بیشتر از پیش واضح است
حالا که در میان شلوغی لشکری...

شمشیر می‌کشی... چه شکوهی، چه هیبتی
تکبیر می‌کشند... چه الله اکبری

یاران بی بدیل، عجب جمع سالمی
اعضای چاک چاک، چه جمعِ مُکَسّری

آن‌ها که روی دستِ محمد ندیده‌اند
بر نیزه دیده‌اند که از هر نظر سری...

• سه شنبه
• 18
• تیر
• 1398
• ساعت
• 11:29
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور