دیده گریان شده و بی سرو سامان توام
دیده گریان شده ی دست به دامان توام
دیده گریان تو و پیکر عریان توام
دیده گریان لب پاره و عطشان توام
ته گودال و تو و شمر و سنان واویلا
حمله کردند به تو داد زدی یازهرا...
شکسته بالم و تنها ، امیدی بر شما دارم
شبیه فطرسی اما ، به دل حال دعا دارم
اگر چه خسته و زارم ، ولی با شوق دلدارم
سبکبارم سبکبالم ، که حاجات روا دارم
دخیل حضرت عشقم ، اسیر هیبت عشقم
رسیده نوبت عشقم ، نگاری آشنا دارم
بنوشم از مِی کوثر ، به دست ساقی دلبر
شوم از عالمی برتر ، که یاری دل ربا دارم
غم او را خریدارم ، به عشق او گرفتارم
به شوق دیدن یارم ، هوای کربلا دارم
چنین آواره می گردم ، برای چاره می گردم
پِیِ گهواره می گردم ، که امید شفا دارم
خدایا سائلم کن بر ، دَرِ کاشانه ی زهرا
پیِ گهواره ای هستم ، میان خانه ی زهرا
پَرِ قنداقه ای چون گل ، بُوَد حبل المتین من
نوای نغمه ی بلبل ، ندای دلنشین من
ن
بیش از هر چیز عاشق، سوختن را از بر است
بال نه، حیثیت پروانه ها خاکستر است
حاء و سین و یاء و نون تسکین غم های پدر
حاء و سین و یاء و نون رمز دعای مادر است
عاشقان گویند مرهم، عاقلان گویند اشک
این که هم اشک است و هم مرهم گمانم گوهر است
گرچه از ما نیست یک تن چون علی گندابی اش
روضه خوان منبر بخواهد شانه ی ما منبر است
تا سلام من رسد از دور، فطرس را خرید
از همان بدو ولادت هم به فکر نوکر است
کربلایی را بنا کرده که کارش کیمیاست
تا به خود می آید آنجا سنگ، می بیند زر است
صحن، "باب الرأس" دارد، جز حسین بن علی
صحن و دربار کدامین شاه نام در "سر" است؟
رفت اسماعیل بی هاجر به قربانگاه خود
لحظه ی ذبح پسر
ای کاش منم فطرس بودم سر راه تو
با مرحم دستانت هر زخم دوا میشد
خاک قدمت بودم تحت کرمت بودم
با دیدن روی تو حاجات روا میشد
با لحن نگاه تو بر چهره ی ماه تو
مشغول طواف تو این روح رها میشد
این سینه بی تابم این دیده پر آبم
با معجزه عشقت مشمول دعا میشد
اصلا تو لک الحَمدی از سینه دلم کَندی
ای کاش که چشمانم بر روی تو وا میشد
در جام بده باده بر چون منه دلداده
پس حی علی العشقت میخانه کجا میشد
با لطف فراوانت از باده چشمانت
با هر قدمی ای جان میخانه بنا میشد
ای قبله ی عاشق ها معبود شقایق ها
شکراً که تو هستی وَرنه عشق عزا میشد
نام تو بود اعظم ذکر نفس عالم
بی تو چه بگویم که هی وحی بلا میشد
آقای کریمی
پیاله سربکش و نوش جان بکن مِی را
بخور شراب بقا را فدای ابقایت
تمام شد برسم جام را بگیرم و بعد
هزار مرتبه بوسم ز جای لبهایت...
صبحِ محشر به جوابِ سخنِ لَم یَزَلے
بی تأمل زِ سویدا ،بِکِشم صوِ تِ جلے
بہ علـيٍ بہ علـيٍ بہ علـيٍ بہ علـے
اَنَا مِن زمره یِ عشّاقِ حسینِ بنِ علے
#منصوره_محمدی_مزینان
شب جمعه شب زیارتی
(شب جمعه است هوایت نکنم میمیرم)
در همه حال صدایت نکنم میمیرم
همه‌ی هوش و حواسم طرف کرببلاست
ناله تا صبح برایت نکنم میمیرم
تربت تو جای خود دارد، غبار زائرت
بارها داده شفایم، دوستت دارم حسین
جز نام تو بروی لب ما روا مباد
بزم عزای توست کسی بی صدا مباد
من از خدا همیشه فقط خواستم دلم،
با هیچکس به غیر حسین آشنا مباد
پای دلم ببند که از دست می رود
از بند، این همیشه مهاجر، رها مباد
در پای این علم همه یک خانواده ایم
ما با همیم، تفرقه در بین ما مباد
با اشک شیر داد و دعا کرد مادرم
این طفل، نذر هیچ کسی جز شما مباد
هرگز پدر مرا شب هشتم محل نداد
رد می شوم که روضه ی سربسته، وا مباد
افسرده است هر که به هیئت نمی رود
گریه برای غیر غمت رزق ما مباد
روح نماز و روزه و حج و جهاد من!
سمت کسی به غیر تو قبله نما مباد
خالی مباد شور عزادارت از شعور
از مجلس تو نام شهیدان جدا مباد
هر که را مهر تو ای دوست عطایش نکنند
عاشق وشیفتۀ کرببلایش نکنند
پای میزان قیامت چه تهی دست بود
آنکه را گوهر مهرتو عطایش نکنند
به حریم تو که شد کعبۀ مقصود قسم
دل بی عشق تورا قبله نمایش نکنند
به حرمخانۀ عشق تو کجا ره یابد
هرکه را درره تو آبله پایش نکنند
کی غنی می شود ایدوست دل مسکینم
بردر خانۀ تو گرکه گدایش نکنند
هرکه امروز نبندد کمرخدمت تو
به جزا با نظر لطف صدایش نکنند
دل اگرنیست گرفتار کمند غم تو
روز محشر زغم وغصه رهایش نکنند
همۀ عمرطلب کرد «وفائی» زخدا
که زدرگاه تو یک لحظه جدایش نکنند
پیراهنی که فاطمه با گریه اش دوخت
هر تکه اش در دست خیل کافران بود
انگشتر دستی که از مچ ها بریدند
در دست غرق خون و پست ساربان بود
بعد از تو زینب را که کس او را ندیده
با پای زخمی مجلس نامحرمان بود
ای وای بعد از حضرت عباس ...دشمن
با کودکان خسته ات نامهربان بود
در مجلس اغیار پیش چشم زینب
سهم لب زخم حسینش خیزران بود
زینب رسیده تا سرت را پس بگیرد
عمامه و انگشترت را پس بگیرد...
حال و هوای کربلا دارم ولیکن
غیر از صبوری مثل زینب چاره ای نیست
دریاب این قلبی که از دوری شکسته
شبهای جمعه مثل من آواره ای نیست
افتاده هوا زیارتت توی سرم
در خانه ام و اسیر و دلتنگ حرم
پشت درِ بسته و زیارت خواندن
زوّار بقیع میرسد در نظرم
اشک به حسین تو پر و بال من است
الطاف تو روزیِ همه سال من است
ایکاش که تعطیل نگردد هیئت
در روضه همیشه احسن الحال من است
حبسیم ولی به سینه رازی داریم
بغضیم که نغمه ی حجازی داریم
حالا که حسینیه ی تو ،،تعطیل،، است
ما دور هم ، هیات ،،مجازی،، داریم
حسین جان...
نگفته ی دل خود را من عاقبت گفتم..
به هرکه جز تو بگویم خدا غلط گفتم..
بیش از هر چیز عاشق، سوختن را از بر است
بال نه، حیثیت پروانه ها خاکستر است
حاء و سین و یاء و نون تسکین غم های پدر
حاء و سین و یاء و نون رمز دعای مادر است
عاشقان گویند مرهم، عاقلان گویند اشک
این که هم اشک است و هم مرهم گمانم گوهر است
گرچه از ما نیست یک تن چون علی گندابی اش
روضه خوان منبر بخواهد شانه ی ما منبر است
تا سلام من رسد از دور، فطرس را خرید
از همان بدو ولادت هم به فکر نوکر است
کربلایی را بنا کرده که کارش کیمیاست
تا به خود می آید آنجا سنگ، می بیند زر است
صحن، "باب الرأس" دارد، جز حسین بن علی
صحن و دربار کدامین شاه نام در "سر" است؟
رفت اسماعیل بی هاجر به قربانگاه خود
لحظه ی ذبح پسر
دلی به سینه طپیدو دوباره شیداشد
به عشق عشق گره های کورمان واشد
دوباره چشم پراز شوروشوق دریا شد
ببین دوباره زمین سفره دار بالا شد
حضور کیست که میخانه ها زیاد شدند
حسین آمدو دیوانه ها زیاد شدند
به شوق آمدنی چشم آسمان تر شد
وخودبه خود به هوایش دلم کبوتر شد
همینکه کشتی اربابمان شناور شد
وزید بوی خداو جهان معطر شد
همینکه فجر درآغوش هل اتی خندید
به شوق خنده ی او کل ماسوا خندید
گرفته مرتبه فطرس به احترام حسین
بلندمرتبه شد هرکه شد غلام حسین
خدا علیک رسانده است درسلام حسین
به کام ماست بهشتی که شد به نام حسین
به ذره گر نظری طفل بو تراب کند
به آسمان رودو کار آفتاب کند
بهار با نفسش رخت سبز میپوشد
بر
سلام اي زادهٔ زهراي اطهر
سلامَم برتو اي تفسيرِكوثر
سلام اي ناله دلهاي خسته
سلام اي ذكرِدلهاي شكسته
سلام اي لالهٔ گلزارِاحمد"ص"
سلام اي زينت دوش محمد"ص"
سلام اي پَرتُو انوار خالق
سلام اي دلبرو دلدارعاشق
ميان مِهرِ توعالم شودگم
سلام اي در رَحِم كرده تكلّم
سلام اي آنكه روحِ عالميني
حسيني توحسيني توحسيني
سلامَم برتواي ازتيرگي دور
بُوَد انوارتو نورٌ علي نور
رسيدي تاكه فطرس شادگردد
بگيردبال وپَر آزادگردد
رسيدي عالمي رابنده سازي
لب عشاق راپُرخنده سازي
قسم برذات پاك كبريايي
كه تومظلومي وخون خدايي
رسدبَرگوش عالم سوزِآهت
وَ زهرا روضه خوان قتلِگاهت
رسيدي تاكه مدحت رابگويم
شَميم جنت
ای صفای ماه شعبان المعظم یا حسین
ای منا و سعیِ هستی،روح زمزم یا حسین
جلوه ای از ذات معبودی به دامان بتول
میوه ی قلب پیمبر،کاشف الغم یا حسین
ای که محبوب سمائی، زینت کون و مکان
جبرئیل نام تو را خوانَد دمادم یا حسین
غم ندارد هرکه باشد از گدایان درت
سایه اندازد چو مهرت در دو عالم یا حسین
مرده را جانی دگر بخشیده در دوران خویش
بامدد از نام تو،عیسی ابن مریم یا حسین
من فقیرم با تو امّا پادشاهی می کنم
چون گرفتی دست خالی مرا هم یا حسین
"لیتنا کنا معک" ، جامانده آهی در دلم
کاش میمردم برایت در مُحَرَم یا حسین
هر گدایی که در این قافله حاتم نشود
هر غلامی که به درگاه تو مَحرم نشود
ما همه ریزه خورِ سفره ی الطافِ توایم
سایه ی لطفِ حسین از سَرِ ما کم نشود
از همان روز ازل نیز به جز ذکر شما
رمزِ مقبولیتِ توبه، فراهم نشود!
جمع عشّاق شما محفل خوبان باشد
خوب تر از تو کسی در همه عالم نشود
هرچه گشتیم در این جمع ندیدیم چرا؟
غافلی را که در این مدرسه آدم نشود!
ای کُشته فتاده به صحرا حسین من
وی کَشتی نشسته به دریا حسین من
بر سر زنـان میـانه ی گـودال قتـلگاه
آمد کنار نعش تـــــو زهرا حسین من
بهر بـــــریدن سـر تـو ای همه کسم
گـریده پیش جسم دعوا حسین من
درپیش چشم زینب نالان ومضطرت
رفته سرت به نیزه اعـدا حسین من
اهل حـــرم همه شده اند داغدار تو
دربین خیمه هاشده غوغا حسین من
شیخ علی اصغر احمدی
#دین_حق_با_خون_اوباشد_همیشه_استوار
ساکت نخواهد گشت تا جان در تنِ اوست
هر دل شنیده روضه ی کرببلا را
اشکی روان بر آتشِ جان می نشاند
تا در دلش دارد فراقِ لاله ها را!
#شب_جمعه_حسرت_حرم
#هستی_محرابی
شماشیرینی دنیامید
شما دلخوشی فردامید
من تاریکی محضم ولی شما
روشنی شبهامید
اگه غرق تو بلاهام
دلخوشم به لطف آقام
رو به اهل بیت میارم
دلمو زدم به دریا
توی موج این بلاها
من فقط حسینو میخوام
کشتی نجات، دستمو بگیر آقا تو این بلا
کشتی نجات ،میتپه دلم برای کربلا
کشتی نجات، دافع البلا
نبی گفت سفینه النجات تویی
یا حسین آبروی حیات تویی
تنها راه حل مشکلات تویی
یَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِهِ ارحمنا به حق سیدنا الحسین"
توی این شبای بحرانی
تو خورشید درخشانی
ما می‌میریم و میریم و فقط تویی که میمانی
تا چشام برات می‌بارن
اهل بیت هوامو دارن
همین اشکا آبرومه
دلو تا خدا رسوندن
زیر سایه ی تو موند
زندگی با همه خوبیاش
بی تو آقا مث جهنمه
تو محبت به من میکنی
این مرام نوکر تو کمه
دنـیارو رهـا کـن بچسب به روضه های حسین
گریه کن همیشه فـقـط بـرا عـزای حـسیـن
عاشقی ینی اینکه جون بدی برای حسین
مولانا یا حسین ثارالله
****
اشـک چشمـام اگر جاریه
واسه اینکه منو نگا کنی
کاش توهم شبیه رسول ترک
یا حسین منو سربه را کنی
وصل این دل من فقط به روضه ها و هیئتا
مشکلـه برا من که سر کنـم بدون کربلا
آخرش میگیرم براتمو من از امام رضا
مولانا یا حسین ثارالله
******
هرکی اومد تواین راه تو
آخرش میشه عاقبت بخیر
بـا نـگـاه پـر از مـهـر تـو
میـشـم آقـا شبـیه زهــیر
عـمرم و جـوونیم آقـای مـن فـدای اکبرت
کاش نباشم آ
ای قبله راز ، جان ما قربانت
خورشید حجاز ، جان ما قربانت
مسجود تویی و کعبه ات ساجد عشق
ای اصل نماز ، جان ما قربانت
بر خاک مزار تو نهیم ای مولا
رخسار نیاز ، جان ما قربانت
عالَم ز فروغ طلعتت نورانی
ای کوکب ناز ، جان ما قربانت
باشد درِ بیتُ الکرمِ قدسیِ تو
روی همه باز ، جان ما قربانت
ای خون خدا ما همه دم می گوییم
با سوز و گداز ، جان ما قربانت
از بهر شفاعتِ خلایق زِ خدا
داری تو جواز ، جانِ ما قربانت
ارباب تویی و ما گدایان توییم
ای بنده نواز ، جان ما قربانت
هر دم چو محبان تو گویم با اشک
در راز و نیاز ، جان ما قربانت
ای خون خدا پادِشَهِ ملک دو عالم
ای کعبه ز داغت به تنش جامه ماتم
با یاد غمت ای گل افتاده به گودال
شرمنده شد از دیده ما چشمه ی زمزم
صد شکر که از برکت و الطاف وجودت
ربِّ دو جهان می دَهَدَم فیضِ دَمادم
هر دم ز پیِ ، پیروی از امّ ابیها
گِریَند زِ غم ، آسیه و هاجر و مریم
ای محتشمِ دل تو بخوان مرثیهٔ عشق
تا ناله به رضوان بزند حضرت خاتم
از شورشِ اُفتاده در این خلق سخن گو
یا مِحنَتِ کشتیِ شکسته به یَمِ غم
در گردش گردون ز قضا و قدرِ اشک
هر ماه ، مرا گشته مُبَدّل به محرّم
از عَهدِ اَزَل خطّ حدیث غم جانان
نقش است به لوحِ دل ذرّیه ی آدم
تا روز ابد هست ز سوزِ دل زینب
در دل شَرَر و بر لبِ ما نغمه ی م
گرچه در جاده حق راه به شیطان بدهیم
دلِ شیدا زِ غم عشق به جانان بدهیم
بین که بر شاخه حُزن و شَجر طیِّبه ات
صوتِ غَم سر چو یکی مرغ خوش اَلحان بدهیم
گر بپرسند زِ ما از نبیُّ و دین و کتاب
ما نشان بر دو مَلَک سینه سوزان بدهیم
گر بنوشیم یکی جرعه ز پیمانه عشق
درس مستی به همه عالم امکان بدهیم
گر نِگاهی بکند ساقیِ مَستان بر ما
ساقیانه ، قدح و جام به مستان بدهیم
گر صبا عزم سفر سوی حریم تو کند
تُحفه بر باد صَبا مُلک سلیمان بدهیم
گوشه چشمی اگر از تو ، به گدایان بشود
ما مَطاع نظر یار نه ارزان بدهیم
با تو گر نفس به ما وسوسه انگیز شود
لفظ لا را همه دم هدیه به عصیان بدهیم
ای شریعت زِ تو بر پا ، زِ تو
محشر به پا شد از آن غوغای الظَّلیمَه
سَر داد مَرکَب شاه آوای الظَّلیمَه
چون سوی خیمه آمد مرکب بدونِ راکِب
از درد ، شِیهه ای زد اسبِ بدونِ صاحب
کِی بانوان نِشینید در سوگ راکبِ من
بر روی خاک گودال افتاد صاحبِ من
دشمن قیامتی با تکبیر خود به پا کرد
شمرِ لعین و کافر ، سر از تنش جدا کرد
یالَم به خونِ پاکِ خون خدا خضاب است
بر پُرسِشِ سکینه ، اینگونه ام جواب است
دشمن عداوتش را ، بر عالمی نشان داد
بابای زخمیِ تو ، با کامِ تشنه جان داد
هرچند زنده ماندن بی صاحبم نَشاید
من منتظِر بمانم تا مُنتَظَر بیاید
من منتظِر بمانم با سوزِ سینه و آه
تا کَز حریم کعبه آید بَقیَّةُ الله
آری رِسد طلوع خورشید صاحبِ
بود داوود بن فَرقَد از قضا
در حضور صادق آل عبا
شمعِ کم سو در بَرِ مهتاب بود
بنده ای در محضر ارباب بود
دید در آن درگهِ قدسی نشان
چند قُمری و کبوتر ، پَر زنان
بعدِ قدری کسب فیض از لطف یار
شد به اِذن و خواست پروردگار
از سوی آن قُمریان ، آوا بلند
نغمه هایی زان کبوتر ها بلند
گفت داوودِ بن فَرقَد ، کِی امام
ای به دستان تو عالَم را زِمام
ای که علم حق ز نُطقَت منجلی است
شرح دِه ، این نغمه ها از بهر چیست
گفت اینها لَعنِ اعدا میکنند
عُقده از دلهای خود وا میکنند
ذکر مخفی شان بُوَد در عالمین
لعنت حق باد ، بر خَصم حسین
زبانحال و روضه
یاحسین ای نور حیّ ذوالمَنَن
کن عطا شورِ تَبرّیٰ را به من
در حر
