هر گدایی که در این قافله حاتم نشود
هر غلامی که به درگاه تو مَحرم نشود
ما همه ریزه خورِ سفره ی الطافِ توایم
سایه ی لطفِ حسین از سَرِ ما کم نشود
از همان روز ازل نیز به جز ذکر شما
رمزِ مقبولیتِ توبه، فراهم نشود!
جمع عشّاق شما محفل خوبان باشد
خوب تر از تو کسی در همه عالم نشود
هرچه گشتیم در این جمع ندیدیم چرا؟
غافلی را که در این مدرسه آدم نشود!
ای کُشته فتاده به صحرا حسین من
وی کَشتی نشسته به دریا حسین من
بر سر زنـان میـانه ی گـودال قتـلگاه
آمد کنار نعش تـــــو زهرا حسین من
بهر بـــــریدن سـر تـو ای همه کسم
گـریده پیش جسم دعوا حسین من
درپیش چشم زینب نالان ومضطرت
رفته سرت به نیزه اعـدا حسین من
اهل حـــرم همه شده اند داغدار تو
دربین خیمه هاشده غوغا حسین من
شیخ علی اصغر احمدی
#دین_حق_با_خون_اوباشد_همیشه_استوار
ساکت نخواهد گشت تا جان در تنِ اوست
هر دل شنیده روضه ی کرببلا را
اشکی روان بر آتشِ جان می نشاند
تا در دلش دارد فراقِ لاله ها را!
#شب_جمعه_حسرت_حرم
#هستی_محرابی
شماشیرینی دنیامید
شما دلخوشی فردامید
من تاریکی محضم ولی شما
روشنی شبهامید
اگه غرق تو بلاهام
دلخوشم به لطف آقام
رو به اهل بیت میارم
دلمو زدم به دریا
توی موج این بلاها
من فقط حسینو میخوام
کشتی نجات، دستمو بگیر آقا تو این بلا
کشتی نجات ،میتپه دلم برای کربلا
کشتی نجات، دافع البلا
نبی گفت سفینه النجات تویی
یا حسین آبروی حیات تویی
تنها راه حل مشکلات تویی
یَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِهِ ارحمنا به حق سیدنا الحسین"
توی این شبای بحرانی
تو خورشید درخشانی
ما می‌میریم و میریم و فقط تویی که میمانی
تا چشام برات می‌بارن
اهل بیت هوامو دارن
همین اشکا آبرومه
دلو تا خدا رسوندن
زیر سایه ی تو موند
زندگی با همه خوبیاش
بی تو آقا مث جهنمه
تو محبت به من میکنی
این مرام نوکر تو کمه
دنـیارو رهـا کـن بچسب به روضه های حسین
گریه کن همیشه فـقـط بـرا عـزای حـسیـن
عاشقی ینی اینکه جون بدی برای حسین
مولانا یا حسین ثارالله
****
اشـک چشمـام اگر جاریه
واسه اینکه منو نگا کنی
کاش توهم شبیه رسول ترک
یا حسین منو سربه را کنی
وصل این دل من فقط به روضه ها و هیئتا
مشکلـه برا من که سر کنـم بدون کربلا
آخرش میگیرم براتمو من از امام رضا
مولانا یا حسین ثارالله
******
هرکی اومد تواین راه تو
آخرش میشه عاقبت بخیر
بـا نـگـاه پـر از مـهـر تـو
میـشـم آقـا شبـیه زهــیر
عـمرم و جـوونیم آقـای مـن فـدای اکبرت
کاش نباشم آ
ای قبله راز ، جان ما قربانت
خورشید حجاز ، جان ما قربانت
مسجود تویی و کعبه ات ساجد عشق
ای اصل نماز ، جان ما قربانت
بر خاک مزار تو نهیم ای مولا
رخسار نیاز ، جان ما قربانت
عالَم ز فروغ طلعتت نورانی
ای کوکب ناز ، جان ما قربانت
باشد درِ بیتُ الکرمِ قدسیِ تو
روی همه باز ، جان ما قربانت
ای خون خدا ما همه دم می گوییم
با سوز و گداز ، جان ما قربانت
از بهر شفاعتِ خلایق زِ خدا
داری تو جواز ، جانِ ما قربانت
ارباب تویی و ما گدایان توییم
ای بنده نواز ، جان ما قربانت
هر دم چو محبان تو گویم با اشک
در راز و نیاز ، جان ما قربانت
ای خون خدا پادِشَهِ ملک دو عالم
ای کعبه ز داغت به تنش جامه ماتم
با یاد غمت ای گل افتاده به گودال
شرمنده شد از دیده ما چشمه ی زمزم
صد شکر که از برکت و الطاف وجودت
ربِّ دو جهان می دَهَدَم فیضِ دَمادم
هر دم ز پیِ ، پیروی از امّ ابیها
گِریَند زِ غم ، آسیه و هاجر و مریم
ای محتشمِ دل تو بخوان مرثیهٔ عشق
تا ناله به رضوان بزند حضرت خاتم
از شورشِ اُفتاده در این خلق سخن گو
یا مِحنَتِ کشتیِ شکسته به یَمِ غم
در گردش گردون ز قضا و قدرِ اشک
هر ماه ، مرا گشته مُبَدّل به محرّم
از عَهدِ اَزَل خطّ حدیث غم جانان
نقش است به لوحِ دل ذرّیه ی آدم
تا روز ابد هست ز سوزِ دل زینب
در دل شَرَر و بر لبِ ما نغمه ی م
گرچه در جاده حق راه به شیطان بدهیم
دلِ شیدا زِ غم عشق به جانان بدهیم
بین که بر شاخه حُزن و شَجر طیِّبه ات
صوتِ غَم سر چو یکی مرغ خوش اَلحان بدهیم
گر بپرسند زِ ما از نبیُّ و دین و کتاب
ما نشان بر دو مَلَک سینه سوزان بدهیم
گر بنوشیم یکی جرعه ز پیمانه عشق
درس مستی به همه عالم امکان بدهیم
گر نِگاهی بکند ساقیِ مَستان بر ما
ساقیانه ، قدح و جام به مستان بدهیم
گر صبا عزم سفر سوی حریم تو کند
تُحفه بر باد صَبا مُلک سلیمان بدهیم
گوشه چشمی اگر از تو ، به گدایان بشود
ما مَطاع نظر یار نه ارزان بدهیم
با تو گر نفس به ما وسوسه انگیز شود
لفظ لا را همه دم هدیه به عصیان بدهیم
ای شریعت زِ تو بر پا ، زِ تو
محشر به پا شد از آن غوغای الظَّلیمَه
سَر داد مَرکَب شاه آوای الظَّلیمَه
چون سوی خیمه آمد مرکب بدونِ راکِب
از درد ، شِیهه ای زد اسبِ بدونِ صاحب
کِی بانوان نِشینید در سوگ راکبِ من
بر روی خاک گودال افتاد صاحبِ من
دشمن قیامتی با تکبیر خود به پا کرد
شمرِ لعین و کافر ، سر از تنش جدا کرد
یالَم به خونِ پاکِ خون خدا خضاب است
بر پُرسِشِ سکینه ، اینگونه ام جواب است
دشمن عداوتش را ، بر عالمی نشان داد
بابای زخمیِ تو ، با کامِ تشنه جان داد
هرچند زنده ماندن بی صاحبم نَشاید
من منتظِر بمانم تا مُنتَظَر بیاید
من منتظِر بمانم با سوزِ سینه و آه
تا کَز حریم کعبه آید بَقیَّةُ الله
آری رِسد طلوع خورشید صاحبِ
بود داوود بن فَرقَد از قضا
در حضور صادق آل عبا
شمعِ کم سو در بَرِ مهتاب بود
بنده ای در محضر ارباب بود
دید در آن درگهِ قدسی نشان
چند قُمری و کبوتر ، پَر زنان
بعدِ قدری کسب فیض از لطف یار
شد به اِذن و خواست پروردگار
از سوی آن قُمریان ، آوا بلند
نغمه هایی زان کبوتر ها بلند
گفت داوودِ بن فَرقَد ، کِی امام
ای به دستان تو عالَم را زِمام
ای که علم حق ز نُطقَت منجلی است
شرح دِه ، این نغمه ها از بهر چیست
گفت اینها لَعنِ اعدا میکنند
عُقده از دلهای خود وا میکنند
ذکر مخفی شان بُوَد در عالمین
لعنت حق باد ، بر خَصم حسین
زبانحال و روضه
یاحسین ای نور حیّ ذوالمَنَن
کن عطا شورِ تَبرّیٰ را به من
در حر
بر گروه اهل دین با امرِ ذات
نوح کشتی ساخت از بهر نجات
شد روان بر روی اَمواجی مَهیب
تا که افتاد اتفاقی بس عجیب
ناگهان کشتی تکانی سخت خورد
گوئیا تیری به قلب بخت خورد
رنگ و روی خَلق شد از ترس زرد
پس نبیَُ الَّه به ایزد عرض کرد
بارالها ، ای کریمِ چاره ساز
مهربان ، معبود ، ای بنده نواز
با همین کشتی به دور از هر اَلَم
سرزمین ها را بَسی طِی کرده ام
لیک اینجا ترس ، صبرم را رُبود
بارالها حکتمش را گو چه بود
پس بر آن آئینهٔ حقّ الیقین
گشت نازل جبرئیلِ راستین
گفت جبریلش به آوای جلی
هست اینجا مقتل پورِ علی
این زمین ، دریای اندوه و بلاست
قتلگاهِ سِبطِ طاها ، کربلاست
کُشته می گردد در اینجا از جفا
ر
ای شه مظلوم حسین وای وای
بی کس و مَغموم حسین وی وای
ذکر لب هر دوجهان یا حسین
نورِ زمین و آسمان یا حسین
تمام اَجزای فَلک بگوید
به گریه و آه و فغان یا حسین
ای شه مظلوم حسین وای وای
بی کس و مَغموم حسین وی وای
زینب به سینه میزند دم به دم
ناله زنان تمام اهل حرم
خون خدا زِ جورِ اَهریمنان
بی سر فتاده بِینِ گودال غم
ای شه مظلوم حسین وای وای
بی کس و مَغموم حسین وای وای
دل از غم عُظمای او آگَه است
با ناله های زینبی هَمرَه است
یا رب زِ جورِ کوفیانِ بی دین
به روی نیزه رأسِ ثارُالّه است
ای شه مظلوم حسین وای وای
بی کس و مَغموم حسین وی وای
مَه در خُسوف و تیره آفتاب است
قلبِ همه آل نبی کباب است
لیلا به یا
مهرِ تو روشنگر ارض و سما ، یاحسین
بساطِ آزادگی از تو به پا یاحسین
طلعت امّید عشق کوکب و خورشید عشق
نو ولایت بتاب بر دل ما یاحسین
ای گل خیرالنسا ، شد زِ فروغ ولا
رایت عشقت بلند ، در همه جا یاحسین
مست مِیِ تو مَلَک ، خاک ره تو فَلَک
کَس نَبَرد بی وضو نام تو را یاحسین
ساقی جام بلا ، تشنه لب کربلا
از تو گرفته وفا ، درس وفا یاحسین
کعبهٔ کعبه تویی ، مَروهٔ مَروِه تویی
کوه صفا بر گرفت ، از تو صفا یاحسین
جان به فدای تو باد ، فیض عطای تو داد
تُحفه به خِضرِ نبی آب بقا یاحسین
ای گل سیمای تو ، حُسنِ دل آرای تو
جلوه ی زیباییِ وَجهِ خدا یاحسین
مسیحْ مجنون تو ، خلیلْ مدیون تو
هزار همچون ذبیح ، تو را
یاحسین ای یگانه رمز حیات
ای به دستان رحمتِ تو برات
ای صفاتِ تو بهترینِ صفات
عشق از تو گشته واله و مات
راهِ سرخِ تو هست راه نجات
ای حسین جان جوانی ام به فدات
من به عشق تو مبتلا هستم
من گدای تو را گدا هستم
از همینجا که در نوا هستم
زائرِ خاک کربلا هستم
کن عنایت مرا زِ لُطف ، برات
ای حسین جان جوانی ام به فدات
بر سپهرِ قلوب مهتابی
نورِ رحمت به خلق می تابی
آستان کمال را بابی
همگان بنده و تو اربابی
بهترینی تو از تمام جَهات
ای حسین جان جوانی ام به فدات
شوره زارِ دل از تو چون گلشن
مهرِ تو نورِ وادیِ اِیمَن
دیده ام شد زِ نورِ تو روشن
تُربتِ مَقدَمَت به دیدهٔ من
طَلعَت کردگار را مِرعات
ای حسین جان جوا
((ای حسین جان همگی والِه و شیدای توایم
گشته مدهوش ازآن جرعه صهبای توایم
هرزمان گریه کند طفل جگر گوشه ای
یاد آن طفل رَضیع اصغر شیدای توایم
چون ببینم به گلزار یکی لاله ی سرخ
یاد آن سَروِ روان اکبر رعنای توایم))
هرزمانی که رسد بر دل ما محنت وغم
یاد پیغامبرت ، زینب کبرای توایم
هر زمانی که ببینم به گلشن گل یاس
یاد آن طفل سه ساله گل زیبای توایم
هر زمان آب ببینیم به دستان کسی
یاد صاحب علم و یاور و سقای توایم
بخدا تا به قیامت زِ ولا و زِ شرف
مُغرِض و دشمن و خصم همه اعدای توایم
چون به ما کرد عطا عشق تو را روز ازل
تا ابد شاکر آن خالق یکتای توایم
روی تو قبله و ما تا دمِ میزان ، مولا!
مُحرم کعبه آ
هست از لطفِ خداوند جهان
صحبت از آن سَرور آزادگان
لَیْله ی نُطْقَمْ مُنَوَّرْ زان مَه است
صحبت از آقا اَباعبدالَّهْ است
بود آن دلدادۀ ربّ غفور
از سر یک رهگذاری در عبور
دید چندین مستحقِّ بی نوا
جمله گستردند خوانی از عبا
دور از هر غصّه و رنج و مِحَن
نان خشکی می خورند آن چند تن
چشمشان تا بر رخ مولا فتاد
در دل مجنونشان غوغا فتاد
لیک قبل از هر مَقال و هر کلام
کرد ثارُا... بر آنها سلام
آن مصفّا گَشْتِگانِ راه عشق
بعدِ پاسخ بر سلامِ شاه عشق
یک صدا گفتند ای نور دو عین
کن از این سفره تناول یا حسین
گفت ای نیکو دلانِ نیک نام
هست صَدْقه بهر آل الَّهْ حرام
من هم از آن اهل بیت اطهرم
بضعۀ زهرا ، عزی
الا ای آفتاب کربلایی
حسین جان ای گل خیر النسایی
تو آگاهی ز احوال گدایت
گدای رو سیاه و بینوایت
منم مرثیه خوانِ غربت تو
منم محزون ز سوز محنت تو
اگر چه روضه خوانی می کنم من
سُلوکی آسمانی می کنم من
اگر چه بر تو هستم خاک محضر
ولیکَن ای کریمِ بنده پرور
زبانم در کلامم گیر دارد
دلم یک زخم از شمشیر دارد
که آن شمشیر ، شمشیر گناه است
تمام عُمرِ من از آن تباه است
سبو از درگه عشق تو بُردم
نمک از سفره ی لطف تو خوردم
ولی در وادی شیطان نشستم
نمک خوردم نمکدان را شکستم
میان خار و خس بودم حسین جان
پِی میل و هوس بودم حسین جان
شدم خار و ندارم رنگ و بویی
به پیشِ تو ندارم آبرویی
شبستانم تُهی از نورِ مَه ب
ای عزیز مصطفی یالیتنا کنا معک
ای شهید سرجدا یالیتنا کنا معک
ای که در صحرای طف گشتی به دست ظالمان
کشته ی راه خدا یالیتنا کنامعک
ای زِ رخسار الهیِ تو پیدا و عیان
شمس و نجم و والضّحی یالیتنا کنا معک
آیه آیه مصحف توحید شرح حُسن توست
ای بهار هل اتیٰ یالیتنا کنا معک
ای جمیع خلق بر تو بنده ی حلقه به گوش
ای خدایت خونبها یالیتنا کنا معک
بین محراب ولایت در قنوت معرفت
بر لبم دارم دعا یالیتنا کنا معک
خیمه ی دین تا قیامت هست ای سلطان عشق
از قیام تو به پا یالیتنا کنا معک
انبیا و اولیا جمله تو را دلباخته
خاکبوسَت اوصیا یالیتنا کنا معک
دست حق روز ازل در جام تقدیرِ تو ریخت
باده ی قالو بَلیٰ یالیتنا کنا
آنقدر از وجودِ خود هِی بزنم صدای تو
تا که شوم شبی حسین زائر کربلای تو
قسم به زمزم و منا ، زنده ی هر دو عالمم
مقتل من اگر شود گوشه ای از منای تو
فخر و شرف تو داده‌ای به مَروه اِی خون خدا
صفا ندارد ارزشی مقابلِ صفای تو
چشمه ی فیض ایزدی تویی عزیز فاطمه
نور گرفته آفتاب از اُفُقِ ضیای تو
جرم ثواب می شود به غمزه ی اشاره ات
مِسّ فلک شود طلا به لطف کیمیای تو
کرسی و لوح و عرش و فرش هست به فرمان خدا
ذرّه ی کم قدر و بَها میان ماسِوای تو
تو آن شهی که از شرف بُوَد ز قدر و منزلت
بال ملک تُراب بر حریم کبریای تو
هماره شکر می کنم چون که زِ عهد زر حسین
نصیبم از کرم شده موهبت ولای تو
به طورِ عمر من بود ع
دوباره بوی محرّم رسد به شامه ی جان
دوباره اشک روان میشود ز چشم زمان
دوباره رخت عزا در عزای ثارالله
شود به پیکر انسان و حوری و غلمان
دوباره خیمه ی ماتم به هرکجا برپاست
دوباره گشته دل عاشقان او سوزان
به یاد مرثیه های شهیدِ در گودال
به ناله نوحه بخوانند ساکنان جِنان
در آن بهار بکا بر حسین خون خدا
خوش است سینه ی سوزان و دیده ی گریان
زِ روی او همه جا گشته مهدِ مطلق نور
زِ نور او شده روشن ستاره ی ایمان
ازینجای شعر را میتوان مجزّا وَ بدونِ خواندنِ بیت های بالا اجرا کرد:
حسین کیست همان که به یک اشاره ی چشم
زِ خیل عالمیان درد میکند درمان
حسین کیست که همان به روز سخت جزا
لب تمام محبان او بود خند
یاد حرمت سر به هوا کرد مرا
انداخت به یاد گنبدی زرد مرا
جانم به فدات یا اباعبدالله
اسمت چقَدَر به وجد آورد مرا
با عشق تو ما بندگی کردیم عمری
با گریه رفع خستگی کردیم عمری
ما را ببخشا نوکر خوبی نبودیم
با خاطرت ما زندگی کردیم عمری...
با عشق تو ما بندگی کردیم عمری
با گریه رفع خستگی کردیم عمری
ما را ببخشا نوکر خوبی نبودیم
با خاطرت ما زندگی کردیم عمری...
نام تو را بر سر در دلها نوشتند
نبض و تپشهای دل زهرا نوشتند
ای اعظم الاذکار نام اعظمت را
بر روح و جان زینب کبرا نوشتند
ای کشته اشک ای دلیل اشک عاشق
ذکر تو را بر قلب لب زیبا نوشتند
نام بلند آوازه ات معشوق عشق است
عشاق عشقت را همه دنیا نوشتند
زیبا ترین نامی که با خود مستی آورد
بر سینه جام خماران تا نوشتند
ای خوش دلی که مست و همراه حسین است
گریه کن و سینه زن راه حسین است...
دلتنگ کویت هستم ای آقای بی سر
بی تاب رویت هستم ای آقای بی سر
شبهای جمعه بی قرار روضه‌های
زخم گلویت هستم ای آقای بی سر
یا مَن اَرْجوهْ ! ببین دیدهٔ گریان دارم
ذکرِ اَلعَفو به لب،حاجتِ غفران دارم
همه خوبان به مناجات و دعا مشغولند
من زِ تأثیرِ گنه حالِ پریشان دارم
بسکه نَفسانیَتَم شعله به جانم انداخت
خجلت از عترت و شرم از رخِ قرآن دارم
همه عمرم به هَویٰ و هوسم طی گردید
من کجا رنگ و نشانی زِ شهیدان دارم
یادِ تاریکی قبر و لحد و حشر و صراط
دلِ آتشکده و سینه سوزان دارم
برکتِ ماهِ رجب شامل حالم شده است
که به لب نغمهٔ زیبای حسین جان دارم
خسته از معصیتم،کن به گدا لطف،حسین
من به آقاییِ بی حدّ تو ایمان دارم
بدم اما ز غمِ کرببلایت عمری است
ناله بر مرثیه های لبِ عطشان دارم
یادِ آن پیکرِ افتاده به زیرِ سُمِ اسب
در د
هر طپش میل تشنگی دارد
هر که در راه سید الشهداست
ماهِ «مهمانی» و "عطش" یعنی
رمضان ماه سید الشهداست
مثل ماه محرمش سی شب
می رود قلب ما ته گودال
خود بی بی رقیه در روضه
سفره را پهن می کند هر سال
اینکه مهمانی خداست، قبول
ما برای حسین آمده ایم
اینکه ماه عبادت است، درست
به دعای حسین آمده ایم
تشنه ماندن تقرب محض است
پیش لبهای خشک طفل رباب
یا اباالفضل هر کجا گفتند
بعد افطار هم نخوردیم آب
چند ساعت که تشنه می مانی
دیده ات تار می شود کم کم
تشنه باشی و گرم هم باشد
ضعف بسیار می شود کم کم
تشنگی در جگر نفوذ کند
بی رمق می شود تمام تنت
زخم شمشیر و نیزه هم بخوری
دیگر از دست می رود بدنت
آب دیدی دلت شکست بگو:
پای برهنه می دود زینب به گودال
افسوس دیر آمد سرت از تن جدا شد....
در آسمان عشق با تیر بلا خیز
بی پر شدی بی پر شدن را دوست دارم
گل بودی و دستان طوفان پرپرت کرد
پرپر شدی پرپر شدن را دوست دارم
در سینه گودال فکر خیمه بودی
مضطر شدی مضطر شدن را دوست دارم
خنجر به استقبالِ حلقومت رسیده
بی سر شدی بی سر شدن را دوست دارم
بر عالم امکان شدی سالار و سرور
سرور شدی نوکر شدن را دوست دارم
کوتاهی ما را ببخش آرام جانها
کم آهی ما را ببخش آرام جانها...
۹۹/۲/۱۱
بیا از آفتاب امشب بخوانیم
بیا از آب آب امشب بخوانیم
پَرِ قنداقه را باهم بگیریم
بیا "بس کن رباب" امشب بخوانیم
(حسن لطفی ۹۸/۰۳/۰۷)
