از منا بگو که ابتدای کربلاست
از قیام خون که خون ، بهای کربلاست
قتلگاه نام یک مکان خاص نیست
پس چه فرق می کند کجای کربلاست
کربلاشناس اگر نِه ای بیا کنون
ردّ خون شیعه ردّ پای کربلاست
اهل کربلا و از قبیله ی غم است
هرکه رنگ خونش از حنای کربلاست
گرسفید و گر سیاه گر حبیب و جون
هرکه با حسین ، آشنای کربلاست
باهرچه که داشت بر تنت می کوبید
ناجور به پشت گردنت می کوبید
زینب به چه حالتی تماشا می کرد
با چکمه به روی دهنت می کوبید...
چشمهای من شد از حال پر از تشویش، تر
از تو دلگیرم ولی گویا تو از من بیشتر
مُرّ قانون تو تازه سر به راهم کرده بود
عافیت کرده مرا هم مصلحت اندیش تر
مدتی تنگ هوای روضه های هیئتم
گرچه دلریشم، از این حس خودم دلریش تر
قلب من مات تو شد، چشمم به عکس گنبدت
ظاهراً هستند چشم و دل به هم، هم کیش تر
خواب دیدم در حرم دارم صفایی میکنم
خواب بود، اما دلم افتاد از من پیشتر
کفشهایم را به کشوانیه دادم سوختم
گونه ام شد از همان بحبوحه ی تفتیش، تر
روضه میخواندم سرازیری باب القبله ات
روضه می خواندم که زهرا را کنم راضیش تر
مادرت گودال آمد، خورد با زانو زمین
دید رگهای تو افتاده به دست نیشتر
ایکاش که بی‌ریا و بی‌کینه شویم
پاکیزه‌تر از پاکیِ آیینه شویم
ما راه نجات‌مان همین است حسین
در مجلس روضه‌ات قرنطینه شویم
یا حسین(ع)
حسین ای شاهکار آفرینش
حسین ای قبله گاه اهل بینش
حسین ای بهترین مخلوق هستی
حسین ای مظهر یکتا پرستی
حسین ای معنی عشق خدایی
حسین ای شاهباز کربلائی
حسین ای میر وسالار شهیدان
حسین ای معنی آیین وقرآن
حسین ای آیه حق وحقیقت
به هر آزاده ای پیر طریقت
حسین ای خون ِ برشمشیر پیروز
هدایت را چراغ عالم افروز
برای شیعیان فلک نجاتی
قلوب مرده را آب حیاتی
شباب اهل جنت را تو سرور
پیمبر از تو، هم تو از پیمبر
مراد و پیر دانشگاه عشقی
تمام عشق بانوی دمشقی
یکی از پنج تن آل عبایی
عزیز جان دخت مصطفایی
گل ما را ز عشق تو سرشتند
به هر لوح دلی نامت نوشتند
حسینی وشهید راه دینی
قتیل اشکهای مومنینی
سرت را
باز امشب قلمم در تب و تاب افتادَست
راه شعرم به سراپرده ےآب افتادست
روی لبهای ترڪ دارِعطش بنْـویسید؛
اشک...آبی ست ڪہ ازچشم ربـاب افتاد ست
بهترین عبادتم اینه
که تو هیئت میزنم سینه
دلخوشم به اینکه اشکامو
حضرت فاطمه میبینه
میونه روضهُ جانسوزت
گریه از فرائض دینه
من کی باشم که بگم اما
دلم از عشق تو غمگینه
روی سینهُ ابوفاضل
نوکریت مدال زرینه
برا علامه امینیها
شرح اوصاف تو سنگینه
از عدوی پست تو دارم
تو دلم یه بغض دیرینه
تا ظهور منجیِ عالم
عیدم از خون تو رنگینه
اسم تو لحظه سال تحویل
شرف سفرهُ هفسینه
گَرد راه کربلات ای کاش
رو لباس عیدی بنشینه
ای خوش آن جانی که جانانش خداست
در غم و شادی پناهِ او دعاست
.
یک دعا صدها گره وامیکند
روضه ی ارباب غوغا میکند
.
حال که درد و بلا تقدیر ماست
روضه های خانگی تدبیر ماست
.
دیده را از اشک دریا میکنیم
امتی با روضه احیا میکنیم
.
روضه بر هر درد بی درمان دواست
هر که دارد روضه حاجاتش رواست
.
گریه بینِ روضه عینِ یارب است
حالِ روضه، حال و روزِ زینب است
.
یک زیارت، یک دعا، یک زمزمه
یک نفَس یاد عزیز فاطمه
.
یاد آن آقا که کامش تشنه بود
پیکر او زیر تیغ و دشنه بود
.
یاد گودالی که شد دریای خون
جسمِ بی جانی شد از زین واژگون
.
زیر پای دشمنش افتاده بود
چنگ بر پیراهنش افتاده بود
.
`شمر روی سینه اش بنشسته بود
استخوان
سبک
امام حسین (ع)
بهترین عبادتم اینه
که تو هیئت میزنم سینه
دلخوشم به اینکه اشکامو
حضرت فاطمه میبینه
میونه روضهُ جانسوزت
گریه از فرائض دینه
من کی باشم که بگم اما
دلم از عشق تو غمگینه
روی سینهُ ابوفاضل
نوکریت مدال زرینه
برا علامه امینیها
شرح اوصاف تو سنگینه
از عدوی پست تو دارم
تو دلم یه بغض دیرینه
تا ظهور منجیِ عالم
عیدم از خون تو رنگینه
اسم تو لحظه سال تحویل
شرف سفرهُ هفت سینه
گَرد راه کربلات ای کاش
رو لباس عیدی بنشینه
به دل، عشق تو واکرده ست معبرهای بسیاری
رقم خورده ست با دستت مقدّرهای بسیاری
چنان در دلربایی های خود جذابیت داری
که در بند تو افتادند دلبرهای بسیاری
یکی از پنج رکن آفرینش هستی و خالق
به حول محورتو ساخت محورهای بسیاری
حریم امنت آغوش خداوندست و باجنت
تفاوت میکند از حیث منظرهای بسیاری
ملائک بسکه اطراف حرم مشغول پروازند
گرفته سطح ایوان تورا پرهای بسیاری
چه کردی با دل عشاق که هر روز میبینم
به سمت کربلا خم میشود سرهای بسیاری
"کجا پیدا کنم دیگر شراب از این طهورا تر"
که چای روضه ات پرورده نوکرهای بسیاری
دیده گریان شده و بی سرو سامان توام
دیده گریان شده ی دست به دامان توام
دیده گریان تو و پیکر عریان توام
دیده گریان لب پاره و عطشان توام
ته گودال و تو و شمر و سنان واویلا
حمله کردند به تو داد زدی یازهرا...
شکسته بالم و تنها ، امیدی بر شما دارم
شبیه فطرسی اما ، به دل حال دعا دارم
اگر چه خسته و زارم ، ولی با شوق دلدارم
سبکبارم سبکبالم ، که حاجات روا دارم
دخیل حضرت عشقم ، اسیر هیبت عشقم
رسیده نوبت عشقم ، نگاری آشنا دارم
بنوشم از مِی کوثر ، به دست ساقی دلبر
شوم از عالمی برتر ، که یاری دل ربا دارم
غم او را خریدارم ، به عشق او گرفتارم
به شوق دیدن یارم ، هوای کربلا دارم
چنین آواره می گردم ، برای چاره می گردم
پِیِ گهواره می گردم ، که امید شفا دارم
خدایا سائلم کن بر ، دَرِ کاشانه ی زهرا
پیِ گهواره ای هستم ، میان خانه ی زهرا
پَرِ قنداقه ای چون گل ، بُوَد حبل المتین من
نوای نغمه ی بلبل ، ندای دلنشین من
ن
بیش از هر چیز عاشق، سوختن را از بر است
بال نه، حیثیت پروانه ها خاکستر است
حاء و سین و یاء و نون تسکین غم های پدر
حاء و سین و یاء و نون رمز دعای مادر است
عاشقان گویند مرهم، عاقلان گویند اشک
این که هم اشک است و هم مرهم گمانم گوهر است
گرچه از ما نیست یک تن چون علی گندابی اش
روضه خوان منبر بخواهد شانه ی ما منبر است
تا سلام من رسد از دور، فطرس را خرید
از همان بدو ولادت هم به فکر نوکر است
کربلایی را بنا کرده که کارش کیمیاست
تا به خود می آید آنجا سنگ، می بیند زر است
صحن، "باب الرأس" دارد، جز حسین بن علی
صحن و دربار کدامین شاه نام در "سر" است؟
رفت اسماعیل بی هاجر به قربانگاه خود
لحظه ی ذبح پسر
ای کاش منم فطرس بودم سر راه تو
با مرحم دستانت هر زخم دوا میشد
خاک قدمت بودم تحت کرمت بودم
با دیدن روی تو حاجات روا میشد
با لحن نگاه تو بر چهره ی ماه تو
مشغول طواف تو این روح رها میشد
این سینه بی تابم این دیده پر آبم
با معجزه عشقت مشمول دعا میشد
اصلا تو لک الحَمدی از سینه دلم کَندی
ای کاش که چشمانم بر روی تو وا میشد
در جام بده باده بر چون منه دلداده
پس حی علی العشقت میخانه کجا میشد
با لطف فراوانت از باده چشمانت
با هر قدمی ای جان میخانه بنا میشد
ای قبله ی عاشق ها معبود شقایق ها
شکراً که تو هستی وَرنه عشق عزا میشد
نام تو بود اعظم ذکر نفس عالم
بی تو چه بگویم که هی وحی بلا میشد
آقای کریمی
پیاله سربکش و نوش جان بکن مِی را
بخور شراب بقا را فدای ابقایت
تمام شد برسم جام را بگیرم و بعد
هزار مرتبه بوسم ز جای لبهایت...
صبحِ محشر به جوابِ سخنِ لَم یَزَلے
بی تأمل زِ سویدا ،بِکِشم صوِ تِ جلے
بہ علـيٍ بہ علـيٍ بہ علـيٍ بہ علـے
اَنَا مِن زمره یِ عشّاقِ حسینِ بنِ علے
#منصوره_محمدی_مزینان
شب جمعه شب زیارتی
(شب جمعه است هوایت نکنم میمیرم)
در همه حال صدایت نکنم میمیرم
همه‌ی هوش و حواسم طرف کرببلاست
ناله تا صبح برایت نکنم میمیرم
تربت تو جای خود دارد، غبار زائرت
بارها داده شفایم، دوستت دارم حسین
جز نام تو بروی لب ما روا مباد
بزم عزای توست کسی بی صدا مباد
من از خدا همیشه فقط خواستم دلم،
با هیچکس به غیر حسین آشنا مباد
پای دلم ببند که از دست می رود
از بند، این همیشه مهاجر، رها مباد
در پای این علم همه یک خانواده ایم
ما با همیم، تفرقه در بین ما مباد
با اشک شیر داد و دعا کرد مادرم
این طفل، نذر هیچ کسی جز شما مباد
هرگز پدر مرا شب هشتم محل نداد
رد می شوم که روضه ی سربسته، وا مباد
افسرده است هر که به هیئت نمی رود
گریه برای غیر غمت رزق ما مباد
روح نماز و روزه و حج و جهاد من!
سمت کسی به غیر تو قبله نما مباد
خالی مباد شور عزادارت از شعور
از مجلس تو نام شهیدان جدا مباد
هر که را مهر تو ای دوست عطایش نکنند
عاشق وشیفتۀ کرببلایش نکنند
پای میزان قیامت چه تهی دست بود
آنکه را گوهر مهرتو عطایش نکنند
به حریم تو که شد کعبۀ مقصود قسم
دل بی عشق تورا قبله نمایش نکنند
به حرمخانۀ عشق تو کجا ره یابد
هرکه را درره تو آبله پایش نکنند
کی غنی می شود ایدوست دل مسکینم
بردر خانۀ تو گرکه گدایش نکنند
هرکه امروز نبندد کمرخدمت تو
به جزا با نظر لطف صدایش نکنند
دل اگرنیست گرفتار کمند غم تو
روز محشر زغم وغصه رهایش نکنند
همۀ عمرطلب کرد «وفائی» زخدا
که زدرگاه تو یک لحظه جدایش نکنند
پیراهنی که فاطمه با گریه اش دوخت
هر تکه اش در دست خیل کافران بود
انگشتر دستی که از مچ ها بریدند
در دست غرق خون و پست ساربان بود
بعد از تو زینب را که کس او را ندیده
با پای زخمی مجلس نامحرمان بود
ای وای بعد از حضرت عباس ...دشمن
با کودکان خسته ات نامهربان بود
در مجلس اغیار پیش چشم زینب
سهم لب زخم حسینش خیزران بود
زینب رسیده تا سرت را پس بگیرد
عمامه و انگشترت را پس بگیرد...
حال و هوای کربلا دارم ولیکن
غیر از صبوری مثل زینب چاره ای نیست
دریاب این قلبی که از دوری شکسته
شبهای جمعه مثل من آواره ای نیست
افتاده هوا زیارتت توی سرم
در خانه ام و اسیر و دلتنگ حرم
پشت درِ بسته و زیارت خواندن
زوّار بقیع میرسد در نظرم
اشک به حسین تو پر و بال من است
الطاف تو روزیِ همه سال من است
ایکاش که تعطیل نگردد هیئت
در روضه همیشه احسن الحال من است
حبسیم ولی به سینه رازی داریم
بغضیم که نغمه ی حجازی داریم
حالا که حسینیه ی تو ،،تعطیل،، است
ما دور هم ، هیات ،،مجازی،، داریم
حسین جان...
نگفته ی دل خود را من عاقبت گفتم..
به هرکه جز تو بگویم خدا غلط گفتم..
بیش از هر چیز عاشق، سوختن را از بر است
بال نه، حیثیت پروانه ها خاکستر است
حاء و سین و یاء و نون تسکین غم های پدر
حاء و سین و یاء و نون رمز دعای مادر است
عاشقان گویند مرهم، عاقلان گویند اشک
این که هم اشک است و هم مرهم گمانم گوهر است
گرچه از ما نیست یک تن چون علی گندابی اش
روضه خوان منبر بخواهد شانه ی ما منبر است
تا سلام من رسد از دور، فطرس را خرید
از همان بدو ولادت هم به فکر نوکر است
کربلایی را بنا کرده که کارش کیمیاست
تا به خود می آید آنجا سنگ، می بیند زر است
صحن، "باب الرأس" دارد، جز حسین بن علی
صحن و دربار کدامین شاه نام در "سر" است؟
رفت اسماعیل بی هاجر به قربانگاه خود
لحظه ی ذبح پسر
دلی به سینه طپیدو دوباره شیداشد
به عشق عشق گره های کورمان واشد
دوباره چشم پراز شوروشوق دریا شد
ببین دوباره زمین سفره دار بالا شد
حضور کیست که میخانه ها زیاد شدند
حسین آمدو دیوانه ها زیاد شدند
به شوق آمدنی چشم آسمان تر شد
وخودبه خود به هوایش دلم کبوتر شد
همینکه کشتی اربابمان شناور شد
وزید بوی خداو جهان معطر شد
همینکه فجر درآغوش هل اتی خندید
به شوق خنده ی او کل ماسوا خندید
گرفته مرتبه فطرس به احترام حسین
بلندمرتبه شد هرکه شد غلام حسین
خدا علیک رسانده است درسلام حسین
به کام ماست بهشتی که شد به نام حسین
به ذره گر نظری طفل بو تراب کند
به آسمان رودو کار آفتاب کند
بهار با نفسش رخت سبز میپوشد
بر
سلام اي زادهٔ زهراي اطهر
سلامَم برتو اي تفسيرِكوثر
سلام اي ناله دلهاي خسته
سلام اي ذكرِدلهاي شكسته
سلام اي لالهٔ گلزارِاحمد"ص"
سلام اي زينت دوش محمد"ص"
سلام اي پَرتُو انوار خالق
سلام اي دلبرو دلدارعاشق
ميان مِهرِ توعالم شودگم
سلام اي در رَحِم كرده تكلّم
سلام اي آنكه روحِ عالميني
حسيني توحسيني توحسيني
سلامَم برتواي ازتيرگي دور
بُوَد انوارتو نورٌ علي نور
رسيدي تاكه فطرس شادگردد
بگيردبال وپَر آزادگردد
رسيدي عالمي رابنده سازي
لب عشاق راپُرخنده سازي
قسم برذات پاك كبريايي
كه تومظلومي وخون خدايي
رسدبَرگوش عالم سوزِآهت
وَ زهرا روضه خوان قتلِگاهت
رسيدي تاكه مدحت رابگويم
شَميم جنت
ای صفای ماه شعبان المعظم یا حسین
ای منا و سعیِ هستی،روح زمزم یا حسین
جلوه ای از ذات معبودی به دامان بتول
میوه ی قلب پیمبر،کاشف الغم یا حسین
ای که محبوب سمائی، زینت کون و مکان
جبرئیل نام تو را خوانَد دمادم یا حسین
غم ندارد هرکه باشد از گدایان درت
سایه اندازد چو مهرت در دو عالم یا حسین
مرده را جانی دگر بخشیده در دوران خویش
بامدد از نام تو،عیسی ابن مریم یا حسین
من فقیرم با تو امّا پادشاهی می کنم
چون گرفتی دست خالی مرا هم یا حسین
"لیتنا کنا معک" ، جامانده آهی در دلم
کاش میمردم برایت در مُحَرَم یا حسین
