صبحِ محشر به جوابِ سخنِ لَم یَزَلے
بی تأمل زِ سویدا ،بِکِشم صوِ تِ جلے
بہ علـيٍ بہ علـيٍ بہ علـيٍ بہ علـے
اَنَا مِن زمره یِ عشّاقِ حسینِ بنِ علے
بی هیاهو و بی صدا...خلوت
آستانِ گره گشا خلوت
پرچم ِ رویِ گنبد آشفته
حرم شاه با وفا خلوت
اشکِ میدانِ مشک شد جاری
شده ایوان-طلا چرا خلوت؟!
کاش میمردم و نمی دیدم
لحظه ای زیرِ قبّه را خلوت
قاتل جانِ من شد این تصویر...
دورِ شش گوشه! کربلا! خلوت...
سائلی نیست و شده ست چرا؟!
دورِ ارباب، از گدا خلوت
داغِ تو شد اضافه یابن شبیب
پس بخوان روضه در خفا...خلوت...
¤
وای از سینه ای که لب تشنه
کرد با تیرِ بیهوا خلوت
همه رفتند و پیکری جا ماند...
شد پس از حمله خیمه ها خلوت!
عاقبت جذبه‌اش كشید مرا
آخرین‌لحظه‌ها خرید مرا
كربلا، اربعین، شب جمعه
مادرش کرد روسپید مرا
کام خشکی تا به دریا می‌رسد
یک سلام از ما به آقا می‌رسد
انقلاب عشق بر پا میکند
بیرق آقا به هر جا می‌رسد
بانگ هیهات حسینی دیر و زود
عاقبت تا کل دنیا می‌رسد
سربلند روضه‌هایش می‌شویم
رزق اشک از سمت بالا می‌رسد
از سر این سفره‌های هیئتی است
هر چه از خیرات ما را می‌رسد
از گدایی در این خانه است
آن غلامی که به هر جا می‌رسد
ما فقیرانیم و از کرببلا
سالی یکبارش به ماها می‌رسد
نور این اشکی که زهرا می‌خرد
وقت وانفسای فردا می‌رسد
روضه بر پا میشود وقتی به حشر
پیرهن در دست، زهرا می‌رسد
گریه کن بی‌بی است وقتی که حسین
با سری مثل معما می‌رسد...
أَلسَّلامُ عَلى ساکِنِ کَرْبَلآءَ ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ بَکَتْهُ مَلائِکَةُ السَّمآءِ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ ذُرِّیَّتُهُ الاَْزْکِیآءُ
#نذر_غربت_امام_حسین_ع
حسین کیست؟ حسین موهبتِ خالقِ قهار
همان عبد و مطیعِ حیِ دادار
که آن نورِ مبینش به جهان گشت پدیدار
همان آینه ی عالمِ اسرار
بوَد صدق به گفتار و به رفتار
حسین کیست؟
حسین نورِ دلِ احمد مختار
و آن گل پسر حیدرِ کرّار
همان تاجِ سرِ فاطمه آن کوثرِ اسرار
که در کرببلا در صفِ پیکار، بوَد همدم بانوی فداکار، همان قامتِ ایثار
و آرام دل و جان ابوالفضلِ علمدار
حسین کیست؟
حسین آنکه شده خونِ خداوند، خدا گشته خریدار
به نیکی سزاوار، به اسلام هوادار،
به قرآن
هرکس که شد غبار حرم در ناب شد
از خادمین حضرت بی بی رباب شد
روزازل که جلوه نمودی به عالمی
یک جلوه از نگاه تو صد آفتاب شد
از بس که بارگاه شما بنده پرور است
با خاک پای نوکر تو انقلاب شد
اثبات میکند سخن حر به عالمین
هرکس که شدغلام تو عاليجناب شد
فرقی نمی کند چه کسی زیر قبه است
یک یاحسین گفته دعا مستجاب شد
وقتی خلیل لایق پیغمبری شده است
یعنی میان گریه کنانت حساب شد
تقصیر ما نبود که آواره اش شدیم
پای غمش تمام دوعالم خراب شد
دق کرده ام که فاصله افتاده بین ما
ای مالک بهشت غلامت عذاب شد
اشکه چشمام داره/روز و شب میباره/عشقه تو کرد آقا/عالمو بیچاره...
الفبای جنون/حا و سین یا و نون/بازم آقا من رو/کربلا برسون...
چی میشه زا،ئر حرمت باشم/مستمع،روضه های زهرا شم/(به زیر پای زائرا فنا شم...2)
کربلا خونه ی مادریمونه/بی عشق تو،دنیا مثه زندونه/(عاقله هر کی برا تو مجنونه...2)
رویای شبهام/ذکر رو لبهام/کربلا میخوام...
///ثارالله ثارالله-ثارالله ثارالله-ثارالله ثارالله-ثارالله مولا...///
*بند دوم*
داروی دردامی/علته اشکامی/پای تو می مونم/هستی و دنیامی...
صاحب اختیارم/خیلی دوستت دارم/با عشقت توو قلبه/فاطمه جادارم...
مورد تاییده مادرت هستم/خیلی ارباب،به کرمت وابستم/(توو سختیها،میگیری آقا
براى دفن مومن / خيلى روايتا از
كل ائمه داريم
بايد كفن رو باز كرد / تا صورتو به سمت
قبله رو خاک بذاريم
اى واى اى واى * اونكه كفن نداره
تكليف چيه برا اون * كه سر به تن نداره
بايد پرسيد * از دل خون سجاد
اون وقتى كه چشاش به * گلوى پاره افتاد ۲
اى تشنه لب ، جانم حسين حسين جان ۳
روضه ى باز مى خوند و / يكى يكى رگارو
به روى خاكا مى چيد
نشونه هاى ردِ / خنجر كُند و روى
گلوى بابا مى ديد
اى واى اى واى * مى گفت با غصه و درد
اينطورى كه نبايد * ذبحى رو قربونى كرد
اى واى اى واى * اى شاه سربريده
بريدن سر تو * معلومه طول كشيده ۲
اى تشنه لب ، جانم حسين حسين جان ۳
عزیزالزهرا
حسین جانم
توییِ بی همتا
حسین جانم
ارباب
تویی اربابم منو دریابم
تویی معدنِ سخا
تویی اربابم منو دریابم
بضعیه ی خیرالورا
تویی اربابم منو دریابم
سلطانِ کرببلا
روحِ طاعات و دعا
یا سیدالشهدا
دلِ بی تابی دارم در حال و هوای تو
زده پر مرغِ روحم تا کرببلای تو
تو مرا خواندی که در این سینه زنی هستم
تو نظر کردی که در این میکده ات مستم
یا سیدی مولا حسین
قرارِ قلبم
ابوفاضل
دلم به عشقِ
شما مایل
عباس
یلِ دریا دل یلِ دریا دل
فاتحِ نهرِ علقم
یلِ دریا دل یلِ دریا دل
امیدِ اهلِ حرم
یلِ دریا دل یلِ دریا دل
دریایِ جود و کرم
خسمِ بی داد و ستم
سپه دارِ با جنم
منم آن کس که هستم تسلیمِ خدای تو
تویی آن
هر جا به هر بهانه برایت گریستم
صاحب عزا برای عزایت گریستم
آتش گرفت کرببلا از کلام تو
من از برای سوز صدایت گریستم
با غصه های لعل لبان کبود تو
با چشم تر برای رثایت گریستم
از غصه غریبی و از قصه غمت
از ماجرای کرببلایت گریستم
یک تن نبود تا که بلایت به جان خرد
من نیمه جان ز درد و بلایت گریستم
هر جا سخن ز مشک میشود بر آن
ساقی هردو دست جدایت گریستم
ناله برای توست که نائی تورانبود
از شرح نینوا و نوایت گریستم
بالین هر شهید تو رفتی گریستی
من هم برای مهرو وفایت گریستم
فضای باغ که بی باغبان مناسب نیست
کسی به پرسه زدن بین باغ راغب نیست
دلم شلوغ شده در هم است باطن من
خرابه است در آن خانه‌ای که صاحب نیست
سر کلاس حضور معلم ایجاد
کسی به جز من بی بندو بار غایب نیست
میان خلوت خود دائما به خود گفتم
حقوق عصمت او اینهمه معایب نیست
شدم شبیه همان یخ فروش کـ‌ـ‌آخرعمر
متاعش آب شد و دید هیچ کاسب نیست
آهای نفس غریبه که نیست این اطراف
گناه کردن ما هم زیاد جالب نیست
همیشه آرزوی وصل در کنار من است
شب نیاز که یک لیلة‌الرغائب نیست
چراغ مسجد ، اولی تر است تا خانه
که در قبال حرم خانه هیچ واجب نیست
دو قطره گریه‌ی توبه برایت آوردم
توان نوکر تو گر چه قوت غالب نیست
حبیب من شب
در چشم ها باران رحمت را نگیر از ما
این سجده ی بر روی تربت را نگیر از ما
هر چند ما کفران نعمت کرده ایم اما
این بار لطفی کن ، وَ نعمت را نگیر از ما
ما سربلند از امتحان بیرون نمی آییم
این اشک های بینِ هیئت را نگیر از ما
یک روز باید عشق را ثابت کنیم ، آقا
حالا که وقتش هست ، فرصت را نگیر از ما
یا لَیتَنا کُنا مَعَک گفتیم ، آقا جان
لطفی کن و این آه حسرت را نگیر از ما
نوکر میان روضه ها همصحبت مولاست
این لحظه های گرم صحبت را نگیر از ما
ما سالها با اشکهامان زندگی کردیم
این سوز و آه و اشک و خلوت را نگیر از ما
ای آنکه نامت موجب شیدایی جبریل شد
شبنم ز داغت رفته رفته جان گرفت و نیل شد
اندازه‌ی عرش خدا، رفعت گرفت این خانه ها
روی زمین وقتی برایت روضه ای تشکیل شد
بی تو وجود واژه‌ی ایمان تماما نقص داشت
بین لهوف تو اصول دین ما تکمیل شد
شرمنده باشد محتشم، چون واژه ای در خور نداشت
با بارگاه قدس اگر بزم عزا تمثیل شد
شرمنده ام که اشکهایم مرهم زخم تو نیست
شرمنده زهرا شود آن روضه که تعطیل شد
درد و دوا یعنی غمت، دارالشفا یعنی دمت
اعجاز عیسی با کمی از تربتت تأویل شد
تو آیه ی نور علی نوری؛ به خاک افتاده ای
در زیر سم اسب ها از پیکرت تجلیل شد
از زمزم چشمان خود هاجر کنارت اشک ریخت
مرثیه‌خوان خشکی لبهای اسماعیل
زهرا کنار درب حسینیه دم گرفت
هَل مِن مُعین... دوباره جهان رنگ غم گرفت
هیئت حریم توست ، وَ ما زائر توییم
خوشبخت شد کسی که شفا از حرم گرفت
صدها گره ز مشکل او باز می شود
هر کس برای روضه ی تو یک قدم گرفت
رحمت بر آن کسی که به تو اعتماد کرد
لعنت بر آن کسی که تورا دست کم گرفت
باید دخیل پرچم مشکی روضه شد
باید شفا ز مرثیه ی محتشم گرفت
دم کرده است مادر تو چای روضه را
با اشک های سینه زنان ، چای دم گرفت
ما را رها کنی همه از دست می رویم
آدم شده ست هر که در این روضه دم گرفت
از منا بگو که ابتدای کربلاست
از قیام خون که خون ، بهای کربلاست
قتلگاه نام یک مکان خاص نیست
پس چه فرق می کند کجای کربلاست
کربلاشناس اگر نِه ای بیا کنون
ردّ خون شیعه ردّ پای کربلاست
اهل کربلا و از قبیله ی غم است
هرکه رنگ خونش از حنای کربلاست
گرسفید و گر سیاه گر حبیب و جون
هرکه با حسین ، آشنای کربلاست
باهرچه که داشت بر تنت می کوبید
ناجور به پشت گردنت می کوبید
زینب به چه حالتی تماشا می کرد
با چکمه به روی دهنت می کوبید...
چشمهای من شد از حال پر از تشویش، تر
از تو دلگیرم ولی گویا تو از من بیشتر
مُرّ قانون تو تازه سر به راهم کرده بود
عافیت کرده مرا هم مصلحت اندیش تر
مدتی تنگ هوای روضه های هیئتم
گرچه دلریشم، از این حس خودم دلریش تر
قلب من مات تو شد، چشمم به عکس گنبدت
ظاهراً هستند چشم و دل به هم، هم کیش تر
خواب دیدم در حرم دارم صفایی میکنم
خواب بود، اما دلم افتاد از من پیشتر
کفشهایم را به کشوانیه دادم سوختم
گونه ام شد از همان بحبوحه ی تفتیش، تر
روضه میخواندم سرازیری باب القبله ات
روضه می خواندم که زهرا را کنم راضیش تر
مادرت گودال آمد، خورد با زانو زمین
دید رگهای تو افتاده به دست نیشتر
ای‌کاش که بی‌ریا و بی‌کینه شویم
پاکیزه‌تر از پاکیِ آیینه شویم
ما راه نجات‌مان همین است حسین
در مجلس روضه‌ات قرنطینه شویم
یا حسین(ع)
حسین ای شاهکار آفرینش
حسین ای قبله گاه اهل بینش
حسین ای بهترین مخلوق هستی
حسین ای مظهر یکتا پرستی
حسین ای معنی عشق خدایی
حسین ای شاهباز کربلائی
حسین ای میر وسالار شهیدان
حسین ای معنی آیین وقرآن
حسین ای آیه حق وحقیقت
به هر آزاده ای پیر طریقت
حسین ای خون ِ برشمشیر پیروز
هدایت را چراغ عالم افروز
برای شیعیان فلک نجاتی
قلوب مرده را آب حیاتی
شباب اهل جنت را تو سرور
پیمبر از تو، هم تو از پیمبر
مراد و پیر دانشگاه عشقی
تمام عشق بانوی دمشقی
یکی از پنج تن آل عبایی
عزیز جان دخت مصطفایی
گل ما را ز عشق تو سرشتند
به هر لوح دلی نامت نوشتند
حسینی وشهید راه دینی
قتیل اشکهای مومنینی
سرت را
باز امشب قلمم در تب و تاب افتادَست
راه شعرم به سراپرده ےآب افتادست
روی لبهای ترڪ دارِعطش بنْـویسید؛
اشک...آبی ست ڪہ ازچشم ربـاب افتاد ست
بهترین عبادتم اینه
که تو هیئت میزنم سینه
دلخوشم به اینکه اشکامو
حضرت فاطمه میبینه
میونه روضهُ جانسوزت
گریه از فرائض دینه
من کی باشم که بگم اما
دلم از عشق تو غمگینه
روی سینهُ ابوفاضل
نوکریت مدال زرینه
برا علامه امینیها
شرح اوصاف تو سنگینه
از عدوی پست تو دارم
تو دلم یه بغض دیرینه
تا ظهور منجیِ عالم
عیدم از خون تو رنگینه
اسم تو لحظه سال تحویل
شرف سفرهُ هفسینه
گَرد راه کربلات ای کاش
رو لباس عیدی بنشینه
ای خوش آن جانی که جانانش خداست
در غم و شادی پناهِ او دعاست
.
یک دعا صدها گره وامیکند
روضه ی ارباب غوغا میکند
.
حال که درد و بلا تقدیر ماست
روضه های خانگی تدبیر ماست
.
دیده را از اشک دریا میکنیم
امتی با روضه احیا میکنیم
.
روضه بر هر درد بی درمان دواست
هر که دارد روضه حاجاتش رواست
.
گریه بینِ روضه عینِ یارب است
حالِ روضه، حال و روزِ زینب است
.
یک زیارت، یک دعا، یک زمزمه
یک نفَس یاد عزیز فاطمه
.
یاد آن آقا که کامش تشنه بود
پیکر او زیر تیغ و دشنه بود
.
یاد گودالی که شد دریای خون
جسمِ بی جانی شد از زین واژگون
.
زیر پای دشمنش افتاده بود
چنگ بر پیراهنش افتاده بود
.
`شمر روی سینه اش بنشسته بود
استخوان
سبک
امام حسین (ع)
بهترین عبادتم اینه
که تو هیئت میزنم سینه
دلخوشم به اینکه اشکامو
حضرت فاطمه میبینه
میونه روضهُ جانسوزت
گریه از فرائض دینه
من کی باشم که بگم اما
دلم از عشق تو غمگینه
روی سینهُ ابوفاضل
نوکریت مدال زرینه
برا علامه امینیها
شرح اوصاف تو سنگینه
از عدوی پست تو دارم
تو دلم یه بغض دیرینه
تا ظهور منجیِ عالم
عیدم از خون تو رنگینه
اسم تو لحظه سال تحویل
شرف سفرهُ هفت سینه
گَرد راه کربلات ای کاش
رو لباس عیدی بنشینه
به دل، عشق تو واکرده ست معبرهای بسیاری
رقم خورده ست با دستت مقدّرهای بسیاری
چنان در دلربایی های خود جذابیت داری
که در بند تو افتادند دلبرهای بسیاری
یکی از پنج رکن آفرینش هستی و خالق
به حول محورتو ساخت محورهای بسیاری
حریم امنت آغوش خداوندست و باجنت
تفاوت میکند از حیث منظرهای بسیاری
ملائک بسکه اطراف حرم مشغول پروازند
گرفته سطح ایوان تورا پرهای بسیاری
چه کردی با دل عشاق که هر روز میبینم
به سمت کربلا خم میشود سرهای بسیاری
"کجا پیدا کنم دیگر شراب از این طهورا تر"
که چای روضه ات پرورده نوکرهای بسیاری
دیده گریان شده و بی سرو سامان توام
دیده گریان شده ی دست به دامان توام
دیده گریان تو و پیکر عریان توام
دیده گریان لب پاره و عطشان توام
ته گودال و تو و شمر و سنان واویلا
حمله کردند به تو داد زدی یازهرا...
شکسته بالم و تنها ، امیدی بر شما دارم
شبیه فطرسی اما ، به دل حال دعا دارم
اگر چه خسته و زارم ، ولی با شوق دلدارم
سبکبارم سبکبالم ، که حاجات روا دارم
دخیل حضرت عشقم ، اسیر هیبت عشقم
رسیده نوبت عشقم ، نگاری آشنا دارم
بنوشم از مِی کوثر ، به دست ساقی دلبر
شوم از عالمی برتر ، که یاری دل ربا دارم
غم او را خریدارم ، به عشق او گرفتارم
به شوق دیدن یارم ، هوای کربلا دارم
چنین آواره می گردم ، برای چاره می گردم
پِیِ گهواره می گردم ، که امید شفا دارم
خدایا سائلم کن بر ، دَرِ کاشانه ی زهرا
پیِ گهواره ای هستم ، میان خانه ی زهرا
پَرِ قنداقه ای چون گل ، بُوَد حبل المتین من
نوای نغمه ی بلبل ، ندای دلنشین من
ن
بیش از هر چیز عاشق، سوختن را از بر است
بال نه، حیثیت پروانه ها خاکستر است
حاء و سین و یاء و نون تسکین غم های پدر
حاء و سین و یاء و نون رمز دعای مادر است
عاشقان گویند مرهم، عاقلان گویند اشک
این که هم اشک است و هم مرهم گمانم گوهر است
گرچه از ما نیست یک تن چون علی گندابی اش
روضه خوان منبر بخواهد شانه ی ما منبر است
تا سلام من رسد از دور، فطرس را خرید
از همان بدو ولادت هم به فکر نوکر است
کربلایی را بنا کرده که کارش کیمیاست
تا به خود می آید آنجا سنگ، می بیند زر است
صحن، "باب الرأس" دارد، جز حسین بن علی
صحن و دربار کدامین شاه نام در "سر" است؟
رفت اسماعیل بی هاجر به قربانگاه خود
لحظه ی ذبح پسر
ای کاش منم فطرس بودم سر راه تو
با مرحم دستانت هر زخم دوا میشد
خاک قدمت بودم تحت کرمت بودم
با دیدن روی تو حاجات روا میشد
با لحن نگاه تو بر چهره ی ماه تو
مشغول طواف تو این روح رها میشد
این سینه بی تابم این دیده پر آبم
با معجزه عشقت مشمول دعا میشد
اصلا تو لک الحَمدی از سینه دلم کَندی
ای کاش که چشمانم بر روی تو وا میشد
در جام بده باده بر چون منه دلداده
پس حی علی العشقت میخانه کجا میشد
با لطف فراوانت از باده چشمانت
با هر قدمی ای جان میخانه بنا میشد
ای قبله ی عاشق ها معبود شقایق ها
شکراً که تو هستی وَرنه عشق عزا میشد
نام تو بود اعظم ذکر نفس عالم
بی تو چه بگویم که هی وحی بلا میشد
آقای کریمی
پیاله سربکش و نوش جان بکن مِی را
بخور شراب بقا را فدای ابقایت
تمام شد برسم جام را بگیرم و بعد
هزار مرتبه بوسم ز جای لبهایت...
