شهادت حضرت رقیه

با تو جداییم محاله ، شراب روضت حلاله
خدا منو میپسنده ، اگه بشم سگ سه ساله

آره عاشقتم
جون دادن پای روضه‌های تو چه باصفاس
آره عاشقتم
روضه های توام شبیه خود کربلاس
آره عاشقتم
نوکرت با اسم رقیه رو هواس

سنه قوربانیم
سن منه ایمانیم
مارالی شایانیم(شایسته‌ی زیبایی)
رقیه جانیم

سن منیم جانیم
منیم هیجانیم
کوثرو قرآنیم
رقیه جانیم

شاه بانو یارقیه
...........................
(بند دوم)
علم و پرچم سیاهی ، دلمو کرده هوایی
همش تو این فکرم آقا ، منو کنی کربلایی

آره عاشقتم
هوامو داریو هواتو دارم آقا
آره عاشقتم
یه ماهی تو کویرتمو تویی دریا
آره عاشقتم
بطلب شب جمعه زیارت حرم الله

روح و ریحانیم
باغ و گلستانیم
منزل و کاشانیم
عزیز زهرا

وجه یزدانیم
همای رحمانیم
آیت و سبحانیم
عزیز زهرا

یامولا یاحسین جان

• سه شنبه
• 24
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 19:28
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

نقش نگین رقیه،نازنین رقیه
ویرونه کردی کوفه رو صدآفرین رقیه
عشق برین رقیه،یاسمین رقیه
عشق حسن عشق یل ام‌البنین رقیه

به عالمی ناز میکنم
با ذکرت اعجاز میکنم
حس میکنم با اسم تو
تو حرم پرواز میکنم

پر پرواز دلم
محرم راز دلم
سوز و آواز دلم
یارقیه یارقیه

قبله ی راز دلم
بهترین ساز دلم
باتو میسازه دلم
یارقیه یارقیه

شه‌بانو یارقیه
.............................
بند دوم

فرمانروا ابوالفضل،باوفا ابوالفضل
شاگرد رزم حیدرو مشکل گشا ابوالفضل
رمز دوا ابوالفضل،باصفا ابوالفضل
سرلشگرو فرمانده ی کل قوا ابوالفضل

اگه حیدر باشه بابات
ذوالفقاره نیمه نگات
تاچشمات میره به غضب
جزر و مد میشه فرات

تویی قرص قمرم
تاج شاهی رو سرم
افتخارِ نوکرم
یاابوالفضل یاابوالفضل

سایته روی سرم
با اشارت میپرم
توی روضه تو حرم
یاابوالفضل یاابوالفضل

یامولا ابوالفضل

• سه شنبه
• 24
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 19:53
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

رقینین نوکریم آنام دِدی کنیزیم
هرکیم منه هرنه دِسَ رقینین چوخ ایستیم

رقیه جانان، رقیه سلطان، رقیه قرآن

دنیا رقیه گُل زیبا رقیه
وارث روی بی بی زهرا رقیه
مسند نشینه سر تخت سلیمان
جای تو روی دوش سقا رقیه

جان سه ساله جان سه ساله
......................
بند دوم

ابوالفضل شاه منی سوز دل و آه منی
عزیز قلب رقیه تو قبله و راه منی

عباس عرفان، عباس ایمان، عباس طوفان

جنت ابوالفضل شه شوکت ابوالفضل
گیسو کمندو قد و قامت ابوالفضل
دشمن فراری شده از هیبت تو
الحق که داری رگ غیرت ابوالفضل

یا ابوالفضل یا ابوالفضل

• سه شنبه
• 24
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 20:31
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

مَن سَنَه نوکَرَم رقیه
ای شه و سرورم رقیه
آنا آتام فَدائون اولسون
تاجِ روی سَرَم رقیه

با تو پرواز میکنم ، روزو آغاز میکنم
یارقیه میگمو ، گِرَمو باز میکنم

اسمتو داد میزنم یارقیه
داد و فریاد میزنم یارقیه
تا که همه دنیا اینو بدونه
سگ کوی تو منم یارقیه

شه بانو رقیه
.................

(بند دوم)

تو هستی رهبرم رقیه
امید مادرم رقیه
بعد امام حسن برا من
سلطان کرَم رقیه

همه دنیا به زیر پات ، فرشته ها مست نگات
یارقیه میگمو ، زهرا میگه جونم فدات

دیوونه وار میخونم یارقیه
اسم رمز جنونم یارقیه
۳۱۵ شده همه ذکرِ
تسبیحات زبونم یارقیه

شه بانو رقیه

• سه شنبه
• 24
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 21:10
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

دیوانه ی توام دردانه ی حسین
مدیون عشقتم جانانه ی حسین
مستانه بودمو در شورو گریه ام
ذکر مدام من لعن امیه ام

ساقیا امشب مستو دیوانم
مِی بریزانو هِی بِگردانم
دین و ایمانو ختم قرآنم
نوکر کوی(من سگ کوی)رقیه سلطانم

رقیه جان بی بی رقیه
.........................
(بند دوم)

تسکین درد من بودن تو روضتهِ
آرامشه دلم وادیهِ هیئتهِ
دلواپسم نکن ارباب خوبیا
زنجیر عشق من دست رقیهِ

جان و جانم وجهِ یزدانم
دل پریشانو چشم گریانم
مثل طوفانو شیر غُرانم
مسند نشین تخت سلیمانم

رقیه جان بی بی رقیه

• چهارشنبه
• 25
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 18:45
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

شه بانو ، شه بانو
عالم زده پیش تو زانو

شه بانو ، شه بانو
تمسال زهرایی زیبا رو

شه بانو ، شه بانو
میزنم حرمو با مژه هام جارو

رقیه سلطانه اوج هیجانه
معلم عشقو تفسیر قرآنه
رقیه پروانه مینای میخانه
زرتشتیو بودا با تو مسلمانه

رقیه جان بی بی رقیه
...................

(بند دوم)

رقیه ، رقیه
تویی که رو بابا حساسی

رقیه ، رقیه
برای نوکرات مخاطب خاصی

رقیه ، رقیه
همیشه رو دوش عباسی

رقیه مهتابه آسمونه شامه
امست زبون زده بین خاصو عامه
رقیه دنیامه امروز و فردامه
دشمنه تو بی بی همیشه ناکامه

رقیه جان بی بی رقیه

• چهارشنبه
• 25
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 18:48
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

(بند اول)

سرم گیج میره رنگ شرابتم
ای عالی جناب مستو خرابتم
نمیشه آقا بهتر از این که من
تو حال جنون در تب و تابم

دست خودم نیس خرابمو مستم
سگ زنجیریه رقیه هستم

دست خودم نیس پیمونه به دستم
کاسه ی عقلمو زدم شکستم

دست خودم نیست قلادمو بستم
آی اهل عالم رقیه پرستم

زنجیر کن رقیه
........................
(بند دوم)

بازم مِی زدم توی این روضه ها
پیاپی زدم عین آواره ها
بیخود از خودم بیخیال رفیق
بگیرید منو بین دیوونه ها

دست خودم نیست غرقِ در احساسم
روی رقیه من خیلی حساسم

دست خودم نیست مست بوی یاسم
سگ عباسو دشمن خناسم

زنجیر کن رقیه

• چهارشنبه
• 25
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 18:50
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

بی تو نمیتونم یه نفس بخونم
بی بی رقیه میخوامت
همه دیگه منو سگ تو میدونن
دست و پا میزنم در دامت

دستا بالا همه سینه زنا به عشق نینوا بگو یا مرتضی بریم تا کربلا

پرچم بالا همه پرچم دارا همه هیئت دارا بریم تا کربلا

یا رقیه یا رقیه زنجیرم دست تو یا رقیه
---------------------------------------
(بند دوم)

واسه تو نوکری نمیشه باورم
میگذرم آقا از جونم
سائل خونتم مست و دیوونتم
سگ رقیه میمونم

اشک و گریه با شور ولوله با لعن امیه بگو یا رقیه

بغض و کینه دعایم همینه الهی کو بشه چشای حرمله

یا رقیه یا رقیه زنجیرم دست تو یا رقیه

• چهارشنبه
• 25
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 19:34
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

علی میگم با هروله،کورشه چشای حرمله
علی میگم کنفیکون میشه زمین با زلزله

علی علی علی علی
علی علی علی علی

شیرخدا علی
عین خدا علی
دست خدا علی
چشم خدا علی
اسم خدا علی
صوت رسا علی
سعی و صفا علی
حج و منا علی
فرمانروا علی
عشق گدا علی
شمس و ضحا علی
بدر و دجا علی
هم مقتدا علی
هم رهنما علی
هم ابتدا علی
هم انتها علی
هم دلربا علی
مشکل گشا علی
خیبر گشا علی
هم با صفا علی
هم با حیا علی
هم بی ریا علی
هم با وفا علی
رمز دوا علی
سر شفا علی
تمام اعتقاد ما همین است
فقط حیدر امیرالمومنین است

ولی الله...
.........................
(بند دوم)

علی میگم با شور و نوا،دسته جمی سمت کربلا
علی میگم تا کورشه حسود،لعنت حق بر آل سعود

علی علی علی علی
علی علی علی علی

قرص قمر علی
فرخنده فر علی
نیکو ثمر علی
صاحب نظر علی
والا گوهر علی
دم همه دم علی
لوح و قلم علی
صاحب علم علی
ماه نجف علی
شاه نجف علی
راه شرف علی
کنزه ادب علی
محبوب رب علی
هم منتصب علی
هم منتخب علی
فقط حیدر امیرالمومنین است
علی عشق یل ام البنین است

ولی الله...

• چهارشنبه
• 25
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 19:37
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

(بند اول)

دست رو دلم نزار میشکنه این دل دیوونه
یه عمری توی حسرت کربلا گریونه
با شنیدن اسم قشنگتو مجنونه مجنونه مجنونه

همه میدونن نوکر تو شدم
دخیل دره خونه ی تو شدم
قلاده زدی دور گردن من
تا که سگ تو شدم

امیری حسین و نعمل امیر
دسته مرا تو بگیر
.....................
(بند دوم)

باز دوباره هوای کربلای تو زد به سرم
یه عمری در خونه سه ساله ی تو نوکرم
آقایی کنو این روسیاهو ببر تا حرم تاحرم تاحرم

یه عمریه هستم مرتضوی
میخونمو میگم من النی
برسه به گوش همه تکفیریا
من هستم علوی

امیری حسین و نعمل امیر

دست مرا تو بگیر

• چهارشنبه
• 25
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 19:48
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

زجر بی حیا
دست بکش از سرم
بیا ببین که سوخته موی سرم
گل سری نمونده روی سرم

زجر بی حیا
پس بده معجرم
چیزی نمونده بکشم رو سرم
نامحرما ریختن دورو ورم

بدم میاد از هر چیری که سرم میاد
بابام بیاد میگم که من رو زدن زیاد

آب جوشو ریخت رو سرم چشام ندید
موهای من بازیچه ی زجر پلید

تو مجلس شوم یزید خوردم زمین
چادر به پام گیر کرد بابا خوردم زمین

موی سرم رو کشیدن منو زدن
بازیم ندادن بچه ها منو زدن
....................................
عمو کجایی
منو آزردن گوشواره بردن
گهواره ی اصغر ربابو بردن
جلوی عمه زینب شراب میخوردم

بدم میاد که خولی با سر بابام میاد
بدم میاد ازین سنگ ها که روی سرم میاد

رده طناب رو دست من تاول زده
یکی با شلاق و یکی لگد زده

تو کوچه پسکوچه منو میکشیدن
خولی سنان حرمله زجر میخندیدن

به عمه حرف بد زدن واحسنا
سیلی با پشت دست زدن واحسنا

http://Telegram.me/javadmohamadi315

• چهارشنبه
• 25
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 19:53
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

رقیه پر پروانه
رقیه رمز اعجاز
رقیه دوای درد منو
رقیه قبله ی راز منه

رفاقت خاص داره با عباس
هر کسی که نوکر دربار رقیس

بوی گل یاس با شورو احساس
جای رقیه روی شونه های عباس

رقیه قرآن منه دین و ایمان منه رقیه رقیه
رقیه سلطان منه بهتر از جان منه رقیه رقیه

جانم رقیه سلطانم رقیه
.....................
(بند دوم)

ابوالفضل پهلوون با وفا
ابوالفضل نقاشیه خدا
ابوالفضل زاده ی ام بنین
ابوالفضل شاهی من گدا

شبیه الماس چشای عباس
بی خود که نیس رقیه مینازه عباس

با اشک و گریه لعن امیه
به یاد سید جواد منم سگ رقیه

رقیه ارباب منه گوهر ناب منه رقیه رقیه
رقیه مهتاب منه در نایاب منه رقیه رقیه

جانم رقیه سلطانم رقیه

• چهارشنبه
• 25
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 20:15
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

دلواپسم به جون رقیه قسم
اگه نبینم حرم میمیرم

هرکی اومد روضه شدش یه پا دیوونه
تو سینه زنیات همرنگ این زمونه
عاقلا بدونید نوکری عزت داره
بی بی جان رقیه هوای مارو داره

اربابم بی تو مریضم عشق تو شد انگیزم
اگه اسمت رو لب نباشه
همه دنیارو بهم میریزم

اسم تو داد زدم ، تورو صدا زدم
به همه گفته ام ، سگ رقیتم

همه دنیا میگن ، فرشته ها میگن
آقای دنیایی ، به تو خدا میگن

قبله ی من سجود من
نماز من قنوت من یا حسین
....................
سربازتم اگه بدونی لایقم
تا سوریه میرمو میجنگم

اگه تویی لیلا منم میشم مجنونت
اگه تویی آقا منم میشم حیرونت
یه نگا بنداز از آسمون به نوکرات
نوکر تو آقا همیشه هست تو هوات

یا زینب مدد بده ای اولیامخدره
اگه تو از من دورشی زندگیم در خطره

اذن جنون بده ، منو تکون بده
بیا به این سگات ، یه استخون بده

دردمو میخری ، سوریه میبری
اصلا همه میگن تو خود حیدری

قبله ی من سجود من
نماز من قنوت من یا زینب

• چهارشنبه
• 25
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 23:10
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

کنار غنچه گل ازشاخه چیدن آسان نیست
به غنچه بارجدایی کشیدن آسان نیست

به کودکی که گل اندام و نازپرورده است
کلام سخت تر ازگل شنیدن آسان نیست

به خواهر است برادر بسان بال و پری
شکسته پر شده را پرکشیدن آسان نیست

جدا شدن زپدر هر سه ساله را سخت است
کنار زجر به مقصد رسیدن آسان نیست

برهنه پا پی یاران رفته در دل شب
بروی خار مغیلان دویدن آسان نیست

برای خستة هجران و رنجدیدة راه
بروی خاک سیه آرمیدن آسان نیست

برای طفل گرسنه میان ظرف طعام
سربریده به ناگاه دیدن آسان نیست

گرفت راس پدر را به دست و با خود گفت
دگر مرا زپدر دل بریدن آسان نیست

به کودکی چه کسی ای خدا یتیمم کرد
کلام عشق چنین آفریدن آسان نیست

حدیث مشکل عشق است و ناتوانی ما
به شعر روح حقیقت دمیدن آسان نیست

• چهارشنبه
• 2
• تیر
• 1400
• ساعت
• 11:51
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

سه ساله ، غصّه ای صد ساله دارم
دل آزرده چو گل از رنج خارم
ندیدم در سفر جز رنج و محنت
چه گویم بر غم بی حد دچارم
بگو عمه بگو بابای من کو
نمی آید چرا آن گلعذارم
چه کردم می زنندم تازیانه
مگر من بی کَسَم ؟ بابا ندارم
اگر امشب بیاید او به پیشم
اگر بابا نشیند در کنارم
کنم با دست خود شانه سرش را
که بابایم بود دار و ندارم
سرم را گر نگیرد او در آغوش
سرش را روی زانو می گذارم
بگویم درد دلها را به بابا
برایش غصه ها را می شمارم
بگویم رفته غارت گوشواره
سخن گویم ز زخم آشکارم
دهم پاهای زخمی را نشانش
بگویم بی تو هر شب اشکبارم
تنم نیلی رخم چون برگ زرد است
گرفتار خزان دور از بهارم
بپرسم من علّیِ اکبرم کو
بیادش ناله ها از دل برآرم
نمی آید چرا دیگز به پیشم
کجا مانده عموی با وقارم
بگویم اصغر و گهواره اش کو
که بی او مانده تنها بی قرارم
بگو از این سفر برگردد آخر
ببینم روی او تا جان سپارم
چنان نالم ز غم حتّی پس از مرگ
صدای گریه آید از مزارم
بگویم برولایی باز گوید
سه ساله ، غصّه ای صد ساله دارم

• چهارشنبه
• 2
• تیر
• 1400
• ساعت
• 11:53
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

بهار گلستانه ام رقیه ام رقیه ام
چو ماه کهکشانه ام رقیه ام رقیه ام

همان که شهرتش ز لب شکفته میشود خدا
همان که یک خرابه را بداده یک شبه صفا
عزیز شاه بی کفن شبیه دخت مصطفی
زفاطمه نشانه ام رقیه ام رقیه ام

فلک که دم نزد ولی شجاعتش زبان زد است
کسی که طعنه میزند به او یقین که مرتد است
قبول کند ز لطف کسی که در کلاس او رد است
امید جاودانه ام رقیه ام رقیه ام

رقیه آن کسی که در جهان عشق قدم زده
ز مجلسه یزید دون از انقلابی دم زده
به قله ی وفا و عشق برفته و علم زده
مبلغه زمانه ام رقیه ام رقیه ام

رقیه ان کسی که کرد خرابه قصره شاه شام
رقیه ان کسی که هیچ نخواسته از کسی طعام
فقط بگفته عمه جان چرا نیامده بابام
منم که نازدانه ام رقیه ام رقیه ام

منم عزیز فاطمه منم عزیز مادرم
گرفته سایه اش پدر ز مدتی از این سرم
منم رقیه گوئیا که فاطمه ی دیگرم
نوای کاروانه ام رقیه ام رقیه ام

غرض به ان خرابه شد روانه دختر یزید
که تیر ناز خود کند نشانه دختر یزید
رقیه گفت همان زمان جوانه دختر یزید
که فخر قدسیانه ام رقیه ام رقیه ام

رقیه گفت که فخر این حهانه بی کران منم
اگر بدانی قدر زر که گوهر گران منم
شنیدی نام فاطمه ؟یقین بدار همان منم
ستاره ی شبانه ام رقیه ام رقیه ام

پرقو بستر تو است رسد چه راحتی به من ؟؟
اگر که شاهزاده ای بگو چه حاجتی به من؟
تو بی حیا و بی ادب ندارد علتی به من
که گوهر گرانه ام رقیه ام رقیه ام

ببین که شاهزاده ای مقابلت نشسته است
کنارم عمه های من گمان که دست بسته است
برو تو بچه ای عزیز نبین رقیه خسته است
که خسته ای زمانه ام رقیه ام رقیه ام

اسیره کبر و نخوتی که جاودان نمانی تو
زمن محبت و وفا بخواهی گر ستانی تو
توانی مثل من توام نماز شب بخوانی تو؟
مکبره اذانه ام رقیه ام رقیه ام

برو به قصر خود اگر ز عقده خالی گشته ای
مقام و عزت مرا یقین که حالی گشته ای
ز منطقم مثال زاغ شکسته بالی گشته ای
چراغ و نور خانه ام رقیه ام رقیه ام

• سه شنبه
• 12
• مرداد
• 1400
• ساعت
• 14:04
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

یک نگاهی کن ببین که مضطرم ای بی حیا
تکّه تکّه شد تمامِ معجرم ای بی حیا

در ظرافت مثلِ شیشه در لطافت مثلِ گل
هیچ می فهمی ؟سه ساله دخترم ای بی حیا

پشتِ مرکب می کِشی روی زمین،رحم ات کجاست
مثلِ مرغِ پر شکسته می پرم ای بی حیا

حال که بابا ندارم می زنی با قُلدری؟..
اینقدر دیگر نزن هی بر سرم ای بی حیا

ضربه هایت برده بیناییّ ِ من،لعنت به تو
یاس بودم از چه رو نیلوفرم ای بی حیا

پشتِ مرکب می دواندی، ناخنِ پایم شکست
زخم ها دارد تمامِ پیکرم ای بی حیا..

زجرِ ملعون ..خیر از دنیا نبینی هیچوقت
زیر دست و پات چون گل پرپرم ای بی حیا

زندگیّ ِ بعدِ بابا را نمی خواهم ..بزن
این من و این آرزوی آخرم ای بی حیا

• پنج شنبه
• 14
• مرداد
• 1400
• ساعت
• 14:09
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

رقیه کیست گُلی دلرباتر از گُل یاس
رقیه کیست وجودی فراتر از احساس

رقیه کیست که از آه سینه‌ای کوچک
شراره ریخت به کاخ فساد الخنّاس

رقیه کیست به انگشتر وقار حسین
نگین بی‌مثلی پربهاتر از الماس

رقیه کیست به هر یک نگاه خم می‌شد
نهبه عرض بندگی‌اش سرو قامت عباس

رقیه کیست که سیلی زدند گفت عشق است
چو عمه زینب خود از بلا نکرد هراس

علوّ همت او را کسی نمی‌داند
حدود محنت او را کسی نمی‌داند

نلطیف از نخِ ابریشم است هر مویش
ستاره نور گدایی نمود از رویش

رقیه اختر تابندهٔ ثریا بود
همان سه سالگی دلفریب زهرا بود

شرارهٔ دل او را هزار لاله نداشت
اگه چه کشته شد ، این از فدک قباله نداشت

• چهارشنبه
• 20
• مرداد
• 1400
• ساعت
• 20:41
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

سنگ خارا شد دگر آن بستری که داشتم
یک زمان می بافتم موی سری که داشتم

روی نی رفتی و رفتم با سپاه شامیان
بی علمدار و علم ؛ بی لشکری که داشتم

بند بندم سوخته این سوخته تقدیم تو
باد برده کربلا خاکستری که داشتم

با اشاره با تو صحبت میکنم شرمنده ام
سوخت بین شعله تار حنجری که داشتم

گفت اسمت چیست گفتم فاطمه! یکدفعه زد
دردسرها داشت اسم مادری که داشتم

دستهایم را گره کردم به روی صورتم
خرد شد زیر لگدها سنگری که داشتم

گوشوارم را خودم میدادم اما بد کشید
گوش من‌ را پاره کرد ان زیوری که داشتم

گونه سرخ مرا با مشت نیلی کرده است
حیف شد افتاد سیب نوبری که داشتم

یا نمیبینی مرا تا بوسه بارانم کنی
یا نمیبیند تورا چشم تری که داشتم

راستی داری خبر از گیسویم که سوخته
راستی داری خبر از معجری که داشتم

راستی دیدی چگونه خواهرانم را زدند؟
لاله کاری شد همه دور و بری که داشتم

من نمیپرسم چه شد انگشتری که داشتی
تو نپرس از من چه شد انگشتری که داشتم

کاشکی پا میشدی از تشت و می گفتی پدر:
پس تویی شیرین زبانم دختری که داشتم

با کنیزی در میان کوچه ها حرفم شده
خرد شد شآن و شئون برتری که داشتم

بین بزم می همینکه حرف خدمتکار شد
بیشتر شد لکنت دردآوری که داشتم

رضا دین پرور
سیدپوریا هاشمی

• پنج شنبه
• 21
• مرداد
• 1400
• ساعت
• 13:40
• نوشته شده توسط
• محدثه محمدی

آغشته به خون کاش به دیدار نیاید
یا نیزه‌نشین بر سرِ بازار نیاید
در کنجِ خرابه همه گفتند: خدایا
ای کاش که دختر بغلی بار نیاید

بابای خوبم! کامِ تلخم را عسل کن
این بی‌قراری را به آرامش بدل کن
یک خواهش از تو دارم ای رأس بریده:
از روی نی پایین بیا من را بغل کن

بلبلِ خوش‌نوا شده خاموش
تک و تنها و مضطر و بیهوش
گریه می‌کرد و زیرِ لب می‌گفت:
پس چه شد قولِ بوسه و آغوش؟

تیره‌روزی شبیهِ شب دارم
من که "ام‌البکاء" لقب دارم
هم‌چنان بی‌قرار آغوشم
هم‌چنان بوسه‌ای طلب دارم

من اگرچه سه‌ساله‌ام، پیرم
دیگر از زنده‌بودنم سیرم
سخت دل‌تنگت ای پدر هستم
بغلم کن وگرنه می‌میرم

معنای این اندوهِ سنگین را بفهمید
بر دردهایش رمزِ تسکین را بفهمید
این روزها خیلی دلم تنگ رقیه‌ست
دختر بغل باید شود... این را بفهمید

به سینه درد و غم بسیار دارد
به روی چهره‌اش آثار دارد
برای جرعه‌ای آغوشِ بابا
چهل منزل فقط اصرار دارد

حدیثِ عشق را آغاز کن باز
پدرجان! دخترت را ناز کن باز
در این ویرانه خیلی گریه کردم
بیا آغوشِ خود را باز کن باز

روحی زلال و پاک چون آیینه دارم
داغی به قدرِ آسمان در سینه دارم
در انتظار بوسه‌ای بر روی ماهم
آغوش بگشا، حسرتی دیرینه دارم

از چشم، جای اشکِ ماتم، خون ببارم
من وارثِ اندوه و رنجی بی‌شمارم
روزی در آغوشِ پدر می‌آرمیدم
حالا به دامانِ بیابان سر گذارم

بی‌حرمتی در کوچه و بازار هم بود
تنها نه یک سیلی فقط، تکرار هم بود
وای از پریشانیِ رگ‌های بریده
آغوشِ آخر، آخرین دیدار هم بود

آن ظهرِ پر خوف و خطر یادم نرفته
آن نیزه‌دار خیره‌سر یادم نرفته
هرچند روی خارِ صحرا جان سپردم
نرمیِ آغوش پدر یادم نرفته

طفلک تمامِ هستی اش تاراج باشد
سینه سپر، سیلی خورِ امواج باشد
روزی نیاید کاش بابا روی نیزه،
دختر به آغوشِ پدر محتاج باشد

جای کبودی را به بابایش نشان داد
شرحی غم‌انگیز از جفای ساربان داد
افتاد سر در دامنِ طفلِ سه‌ساله
در التماسِ لحظه‌ای آغوش جان داد

پدر! بر تنم جای سیلی به‌جاست
بغل کن مرا، ورنه جانم فداست
برای کنیزی مرا می‌برند
بر این "ناروا" گر بمیرم، "رواست"

درمانِ من و دوای من باشد و بس
سوزِ دلِ بینوای من باشد و بس
ای شمر! بلند شو از آن جای بلند
آغوشِ پدر برای من باشد و بس

در خواب دیدم وعده ای داد و عمل کرد
با بوسه‌ای شیرین، دهانم را عسل کرد
اصلا اسیرِ دستِ نامردان نبودم
بابا خودش آمد مرا محکم بغل کرد

پایان شب‌های سیاه و تارم آمد
بابا: یگانه مونس و غم‌خوارم آمد
ای کاش من را سخت در آغوش گیرد
شاید دوباره خنده بر رخسارم آمد

تا آخرِ عمرم سیه‌پوشِ تو هستم
عالَم بداند من بلانوشِ تو هستم
تو روی نِی هستی و من هم در خیالم
بابا! فقط سرگرمِ آغوشِ تو هستم

حالی پریشان دارم و بشکسته بالی،
با من بگو کِی می‌رسد روزِ وصالی
در خواب دیدم: گرمِ آغوشِ تو هستم
من راضی‌ام، حتی به آغوشِ خیالی

• پنج شنبه
• 21
• مرداد
• 1400
• ساعت
• 13:46
• نوشته شده توسط
• محدثه محمدی

بیبی من آن یتیم بی پناهم
نمیدانم چه می باشد گناهم
مرا کشتند در زیر شکنجه
توخودباش ای عزیز جان گواهم

همی دانند عزیز عالمینم
گل گلزار شاه مشقرینم
شماتت مکنند خنده برمن
مگر جرم است من دخت حسینم

به من گویند مرغ پر شکسته
گل پژمرده واز هم گسسته
چگونه می پرم من در چنین حال
قفس در بسته ومن دسته بسته

من آن مظلومه دورانم عمه
رسیده بر لب خود جانم عمه
دم از آزادی و آزادگی بس
چرا در گوشه زندانم عمه

عطش در کربلا کردش کبابم
سه روز شب نیامد لحظه خوابم
بگفتم بر علی اصغر دهندآب
که تیر حرمله دادش جوابم

هزاران دشمن دین بادل سنگ
مجهز بر سلاح آماده بر جنگ
ولیکن باب من تنها وعطشان
بکشتند اهل کین با دشنه وسنگ

زمین کربلا دریای خون شد
در آن کشتی قرآن واژگون شد
همه رفتند زیر آب وصلت
به غیرازآنکه زان صحرا برون شد

معطر غنچه زهرای اطهر
فتاد گر چه در باغ پیمبر
یزیدیها ولیکن کوربودند
ازآنکه من زدم در شام سنگر

• جمعه
• 22
• مرداد
• 1400
• ساعت
• 18:31
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

شَمعِ بَزم حَقّ را مرغ دِلم پَروانه است
گرچه طفل خُرد سالم مَنطقّم پیرانه است
عزّت دنیا به چشم عاقلان اَفسانه است
زائرین قبر من این شام عِبرت خانه است
مَدفَنم آباد و قَصرِ دُشمنم ویرانه است

گوهری بودم به صَرّاف خِرد شایسته تَر
بلبلی بودم به باغ غَم سر اَندر زیرِ پَر
آهویی بودم به دَشت غصه ها شُوریده سَر
دختری بودم سه ساله دَستگیر و بی پِدر
مرغ بی بال و پَری را این قفس کآشانه است

شِکوه ها دارم به دل از شیوه قوم عَنید
آنچنان کردند از عمر و حیاتم نا امید
از تَن رَنجور و خَسته طایر روحم پَرید
بود سلطان سِتمگر صاحب قّدرت یَزید
فخر میکرد او که مَستم در کَفم پِیمانه است

من به فکرَ غُصه های خویش در حال سُتوه
عُنصری از پا فِتاده درد و مُحنَت همچو کوه
زَجر دیده دل بُریده نا امید از هر گروه
داشت اوکاخ مُجلل دَستگاه باشکوه
خود چه مردی کَز غُرور سَلطَنت دیوانه است

خاطرش آسوده از فکر جَحیم و از بِهشت
بَد صِفات و بَد نَهاد و بَد مآل و بَد سِرشت
غَرق در غَرقاب نَعمت گشته بود آن مرد زِشت
داشتم من بَستری از خاک و بالینی زِ خِشت
همچو مُرغی کاو بَسا محروم زآب ودانه است

ناوکِ مُژگانِ من دائم غَریق اَشک شور
کودک شب زنده دارِ مَنزل بی شَمع و نور
بر کِتاب غُصه میکردم به چشم دل مُرور
تکیه میکرد او به تَخت ناز با کِبر و غرور
این تَکَبُر ظالِمان را عادت روزانه است

قلبِ زارَم از جفای آن سِتمگر ریش ریش
بر دلم میزد بَسی چون عَقرب جرّار نیش
غرق آسایش هَمی بود آن لَعین و کُفر کیش
من به دیوار خرابه می نَهادم روی خویش
زین سبب من رو سفیدم شُهرتم شاهانه است

غصه مرگ هِجر گشتم اَندر این بِیت الحَزن
حَسرت یَثرب کشیدم شام را کردم وطن
رام آغوش مَزارم خُفته ام نیلی بَدن
بر تن رَنجور من شد کهنه پیراهن کَفن
پَر شِکسته بُلبُلی را این خرابه لانه است

گرچه خوش مَیداشت خَصمم زَحمت و آزار من
تا دَم جان دادنم شد دشمن جَبار من
این من و این بُقعهء زیبا و این زوّار من
مَحو شد آثار او تابَنده شد آثار من
ذلّت او عزّت من هر دو جاویدانه است

(اَنورا) با اَهل ایمان و حَقّیقّت یار شو
بر حیات جاودان اَندیشه کن دیندار شو
خادم دربار پاک سَرور اَبرار شو
(کهنموئی) چشم عبرت باز کن بیدار شو
هر که از اَسرار حَقّ آگه نَشد بیگانه است

تضمین از کهنمویی

• چهارشنبه
• 10
• شهریور
• 1400
• ساعت
• 15:14
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

بود در شَهر شام از حسین دختری
آسیه فِطرتی، فاطِمه مَنظَری
تالی مَریَمی، ثانی هاجَری
عِفّت کردگار، عِصمت اَکبری
لَب چو لَعلِ بدخش، رُخ عَقیق یَمن

او سه ساله ولی عَقل چِلساله داشت
با چِهل ساله عَقل روی چون لاله داشت
هاله بُرده زِ رخ، رخ چو گل ژاله داشت
لالهء روی او هَمچو مه هاله داشت
ژاله آری نِکوست، بر گل نَسترَن

شد رقیّه زِ باب نام دلجوی او
نار طور کَلیم، آتش روی او
همچو خیر اَلنساء، خِصلت و خوی او
کس ندیده است چون چِشمِ جادوی او
نَرگسی در ختا، آهویی دَر خُتن

گرچه اَندر نَظر طفل بود و صَغیر
گر چه می آمدی از لَبش بوی شیر
لیک چون وی نَدید چِشم گردون پیر
دختری با کمال، اَختَری بی نَظیر
شُوخ و شیرین کلام، خوب و نیکو سُخن

از نجُوم زمین تا نجُوم سَما
دید در حجر او تَربیت ماسوی
قرّه اَلعین شاه، نور چِشم هُدا
هم زِ اَمرَش روان، هم زِ حُکمش بپا
عَزم گردون پیر نَظم دَهر کُهن

بر عموها مُدام زینتِ دُوش بود
عمّه ها را تَمام زیب آغوش بود
خواهَران را لَبش چِشمه نوش بود
خُردیش را خِرد حَلقه در گوش بود
از ظُهور ذکا، وز وفُورِ فِتن

بَس که نَشو و نما با پدر کرده بود
روی دامان او، ناز پَرورده بود
بابَش اَندَر سفر هَمره آورده بود
پیش گفتارِ او، بَنده پَرورده بود
از ازَل شِیخ و شاب تا اَبَد مَرد و زَن

دیده در کودکی، سَرد و گرم جَهان
خورده بر ماه رُخ سیلی ناکَسان
کِتف و گُرده هَدف، بر سِنان سِنان
در خرابه چو گنج ساخته آشیان
یا چو یَعقوب در کُنج بِیت الحَزن

از یَتیمی فَلک کار او ساخته
رَنگ و رُخساره را از عَطش باخته
از فراق پِدر گَشته چون فاخته
بانگ کوکوی او، شُورش اَنداخته
در زمین و زمان از بَلا و مُحن

داغ تَبخاله را پای وی پایدار
طُوق در گردنَش از رَسن اُستوار
وز طَپانچه بُدَش اَرغوانی عُذار
گریه طوفان نُوح، ناله صوت هزار
نه قرارش بجان، نِی توانَش به تَن

در خرابه سِکون ساخته در کرب
شور اَیْنَ أبی؟ کار او روز و شب
شامگاهان به رَنج، روزها در تَعب
ای عجب ای سِپهر از تو ثمّ العجَب
تا کجا دون نواز شَرمی از خویشتن

قّدری اِنصاف کن آخر ای هرزه گرد
عِترت مُصطفی این قّدر داغ و درد
شد زنانْشان اَسیر یا که شد کشته مرد
آخر این بیگناه طفل بیکس چه کرد
تا که شد مُبتلا اینقدر در فتن

در خرابه شَبی خُفته و خواب دید
آفتابی به خواب رَفت و مَهتاب دید
آنچه از بَهر وی بود و نایاب دید
یعنی اَندر به خواب طَلعت باب دید
جای در شاخ سَرو کرده بَرگ سَمن

شاهزاده به شَه مدّتی راز داشت
با پدر او به هر راه دَم ساز داشت
ناگهانش زِ خواب، بَخت بَد باز داشت
آن زمان با غَمش چَرخ دَمساز داشت
گشت بیدار و ماند شِکوه اش در دَهن

در سراغ پدر کرد آن مُستمند
باز چون عَندلیب آه و اَفغانِ بُلند
عَرش را همچو فرش در تَزلزل فِکند
ساخت چُون نِی بلند ناله از بَندبَند
جامهء جان زِ نو چاک زَد در بَدن

زد در آن شَب به شام بَرق آهش عَلم
سُوخت بر حال خویش جان اَهل حَرم
باز اَهل حَرم ریخت از غَم به هم
گشته هر یک زِ هم چاره جو بَهر غَم
اُمّ کلثوم را زِینب مُمتحن

ناله وِی رَسید چون به گوش یَزید
کرد بَهرش روان رأس شاه شهید
آن یَتیم غَریب چون سر شاه دید
زَد به سَر دست غم وز دل آهی کِشید
همچو (صامت) پَرید مرغ روحش زِ تن

• چهارشنبه
• 10
• شهریور
• 1400
• ساعت
• 15:16
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

عمّه مباش غافل، از حال زارم امشب
کز شدت غم و درد، رفته است کارم امشب

شبهای دیگرم بود، گر طاقت صبوری
بالله زِ هجر بابم، طاقت ندارم امشب

از طفلِ بی پدر خلق، دایم کناره گیرند
بابم چه شد که گیرد،اندر کنارم امشب

اندر خرابه شام، هم تشنه هم گرسنه
غافل مباش عمّه، زین شامِ تارم امشب

زین العباد نامد، از بهرِ پرسش من
چون شد که او نموده،این گونه زارم امشب

عمّه اگر نبینم ،روی علیّ اکبر
از آتشِ فراقش، جان می سپارم امشب

اندر مشامم آید، بوی علیّ اصغر
رفته است از دل و جان صبر و قرارم امشب

در کنجِ این خرابه،گرجان دهم به حسرت
جز آهِ دل نباشد ، شمعِ مزارم امشب

(جودی) مرا از این غم منمای منع افغان
کز داغ این مصیبت بی اختیارم امشب

• شنبه
• 20
• شهریور
• 1400
• ساعت
• 16:52
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

دختر چه می‌خواهد؟
جز کنج آغوش پدر دیگر چه می‌خواهد؟
جز دیدن بابا
مرهم برای سینه‌ی مضطر چه می‌خواهد؟
با گریه می‌گوید؛
حالا رقیه با سر او هرچه می‌خواهد
خلخال یا معجر؟
من که نفهمیدم پدر، آخر چه می‌خواهد!
بابا نمی‌دانم!
ازجان من این زجر زجرآور چه می‌خواهد؟
پس کو عمو عباس؟
بر نیزه راس اکبر و اصغر چه می‌خواهد؟

پایش ورم دارد
درد زیادی با خودش در هرقدم دارد
با این‌که کم‌سن است
اما شبیه عمّه زینب قد خم دارد
شب‌ها نمی‌خوابد
آنقدر که در سینه‌اش احساس غم دارد
آنقدر هم بد نیست
این موی آشفته فقط یک‌شانه کم دارد
در زیر چشم خود
ارثی کبود از مادر اهل‌حرم دارد
دشمن نبرده؟ نه!
بخشید النگو را خودش از بس کرم دارد

بغض گلویش را
می‌خورد تا می‌دید روی نی عمویش را
در کوچه‌وبازار
با آستین پاره می‌پوشاند مویش را
بردند شامی‌ها
با آن لباس پاره‌پاره آبرویش را
از رنگ رخساره
می‌فهمد آخر هرکسی راز مگویش را
خیلی دلش تنگ است
دوری بابا تنگ کرده خلق‌و‌خویش را
دندانش افتاده
سیلی عوض‌کرده‌ست روی خنده‌رویش را

پَر دردسر دارد
وقتی که سنگین می‌شود سر، دردسر دارد
خواهر اگر باشد
بین شلوغی هی برادر دردسر دارد
مویی که می‌سوزد
وقتی که باشد زیر معجر دردسر دارد
اصلا چه بهتر سوخت
القصه در بازار کمتر دردسر دارد
القصه در بازار
فهمیده‌ام خلال و زیور دردسر دارد
القصه در بازار
در ازدحام چشم، دختر دردسر دارد...

شاعر:گروه یاقوت سرخ

• شنبه
• 8
• مرداد
• 1401
• ساعت
• 16:48
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

لبهات را تا که نبینم خیزران بسته
چشم مرا با دست هایش عمه جان بسته

بهتر که وضع ما به چشمان تو واضح نیست
دیدن ندارد باغِ گلهای خزان بسته

زخم لبت را دیده، ورنه حرف ها دارد
بابا اگرزخم لبم امشب دهان بسته

خورشید من تا آمدی بارید چشمانم
اینگونه شد که گونه ام رنگین کمان بسته

من جای گریه بغض کردم دائماً از ترس
راه گلویم را نگاه ساربان بسته

آنکه کمربند تو را گودال غارت کرد
حالا کمر برقتل کل کاروان بسته

یک وقت بابایی نگویی به عمو عباس
دست برادرزاده هایش را سنان بسته

ما را سربازار که میبرد میگفتم
ای کاش باشد چشم های شامیان بسته

خرمافروشی که شده خنجرفروش شهر
از بعد قتل و غارتت دیگر دکان بسته

از آن شبی که گم شدم حرصش گرفته زجر
سرتا ته صف را بهم با ریسمان بسته

از لحظه ای که باعث لکنت زبانم شد
با خنده میگوید به من «طفل زبان بسته»

شاعر:گروه یا مظلوم

• شنبه
• 8
• مرداد
• 1401
• ساعت
• 16:57
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

رفتی و با غم همسفر ماندم در این راه
گاه از غریبی سوختم گاه از یتیمی
گفتم غریبی، نه غریبی چاره دارد
آه از یتیمی ای پدر، آه از یتیمی!

من بودم و غم، روز روشن، شهر کوفه
روی تو را بر نیزه دیدم، دیدم از دور
در بین جمعیت تو را گم کردم اما
با هر نگاه خود تو را بوسیدم از دور

من بودم و تو، نیمه‌شب، دروازهٔ شام
در چشم من دردی و در چشم تو دردی
من گریه کردم، گریه کردم، گریه کردم
تو گریه کردی، گریه کردی، گریه کردی

در این زمانه سرگذشت ما یکی بود
ای آشنای چشم‌های خستهٔ من
زخمی که چوب خیزران زد بر لب تو
خار مغیلان زد به پای خستهٔ من

ای لاله! من نیلوفرم، عمه بنفشه
دنیا ندیده مثل این ویرانه باغی
بابا شما چیزی نپرس از گوشواره
من هم از انگشتر نمی‌گیرم سراغی

• یکشنبه
• 9
• مرداد
• 1401
• ساعت
• 09:36
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

در اوج کودکی از زندگیْت سیر شدی
سه سال فاطمه بودی، چقدر پیر شدی

گناه کرده به فرض محال اگر پدرت
تو که گناه نداری، چرا اسیر شدی؟

همین که با سرِ بر نیزه گفتگو کردی
به ضرب سیلی نامرد سربه‌زیر شدی

عمو کجاست که بر شانه‌اش تو را ببرد؟
در این میانه اگر خسته از مسیر شدی

دمی جدا نشدی این سه سال از بابا
امان از آن دم آخر که ناگزیر شدی

چقدر پیش خدا شأن و منزلت داری
که هرکه رو به تو انداخت دست‌گیر شدی

برای بردن تو با سر آمده‌ست حسین
میان خیل شهیدان تو بی‌نظیر شدی

• یکشنبه
• 9
• مرداد
• 1401
• ساعت
• 09:49
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

دیدند که یتیمم و بی آشنا زدند
از کربلا به کوفه و شام بلا زدند

تا دینشان ادا شود و نذرشان قبول
بابا مرا برای رضای خدا زدند

از هر کجا که قافله ی غم عبور کرد
ما را به اسم خارجی آنجا صدا زدند

بر پیکر تو نیزه و شمشیر و سنگ خورد
ما را به تیغ زخم زبان ، ناسزا زدند

با او نگفته ام تو هم اصلا به او نگو
دور از نگاه عمه مرا بارها زدند

از دست «زجر» ، زجر فراوان کشیده ام
دستور می رسید از او هرکجا زدند

سنگین شده است گوش من و درد می کند
از بس میان راه مرا بی هوا زدند

در قلبشان نبود مگر کینه از علی
تنها به جرم فاطمه بودن مرا زدند

مثل تو راضی ام به رضای خدا پدر
یکبار هم گلایه نکردم چرا زدند

• یکشنبه
• 9
• مرداد
• 1401
• ساعت
• 09:53
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

بابا خوش اومدی
ای مهربون‌تر از همه دنیا خوش اومدی

وقتِ گلایه نیس
با اینکه دیر اومدی امّا خوش اومدی

روشن شده چشام
مهمونِ آشنا به غمِ ما خوش اومدی

رو پایِ من بخواب
چون خسته‌ای مسافرِ صحرا، خوش اومدی

بابا به خونه‌ی_
این دخترِ سه ساله‌‌‌ و تنها خوش اومدی

بعد از یه ماه غم
تو از خودت بگو که منم از خودم بگم

اوّل بگو چرا
زخمِ لبت، چرا شده سر از تنت جدا

خاکسترِ تنور
مثلِ یه ابر مونده رویِ چهره‌‌ی شما

خیلی عجیبه که؛
با خون شده محاسن و مویِ سرت حنا

پیشونیِ تو هم
مثلِ سرم شکسته توو این شهر پُر بلا

میشه بهم بگی
رفتی سفر بدونِ من و عمو جون چرا؟

بابا، عمو کجاست؟
دلتنگشم، ندیدمش از بعدِ کربلا

بعد از یه ماه غم
حالا بزار تا که منم از خودم بگم

من بی مقدمه
باید بهت بگم که چقد توو دلم غمه

تا مثلِ من بشن
توو کاروانِ ما شده خم قامتِ همه

از سنگ‌هایِ شام
خورده به رویِ صورتِ عمه یه عالمه

باور نمیکنی ...
ما رد شدیم از وسطِ رقص و همهمه

بازارِ شهرِ شام ...
این نقطه از سفر بخدا اوجِ ماتمه

بابا منو ببخش
خیلی لباسِ دخترِ تو نامنظمه

این هاله‌ی سیاه
پوشیه نه کبودیه سیلیِ محکمه

تقصیرِ من که نیس
تقصیرِ زجر بوده که مویِ سرم کمه

شد خوشبحالِ من
تو اومدی منو ببری، خاطرم جمه ...

• یکشنبه
• 9
• مرداد
• 1401
• ساعت
• 10:01
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار