خنده توبراشک دوعینم نزن
طعنه به ماه عالمینم نزن
پیش من واین همه ماتم زده
چوب به لبهای حسینم نزن
شاعر : محمد خرم فر
شامیان در بر من چنگ زدند
چهره ازخون سرم رنگ زدند
روی نیزه سرجانانم را
پیش چشمان ترم سنگ زدند
شاعر : محمد خرم فر
ذکر مصیبت می کند:الشام الشام
تا یاد غربت می کند:الشام الشام
منزل به منزل درد و داغ و بی کسی را
یک جا روایت می کند: الشام الشام
موی سپید و چهره ای در هم شکسته
از چه حکایت می کند: الشام الشام
هر روز با اندوه و آه و بی شکیبی
یاد اسارت می کند: الشام الشام
در این دیار پر بلا هر کس به نوعی
عرض ارادت می کند: الشام الشام
یک شهر چشم خیره وقت هر عبوری
ابراز غیرت می کند: الشام الشام
هر سنگ با پیشانی مجروح خورشید
تجدید بیعت می کند: الشام الشام
قرآن پرپر روی نیزه غربتت را
هر دم تلاوت می کند: الشام الشام
قلب تو را یک مرد رومی با نگاهش
بی صبر و طاقت می کند: الشام الشام
هر جا که دارد خوف از جان تو، عمه
خود را
يك بار اگر روي زمين افتادم
صد بار به ياد روضه ات جان دادم
يك بار تنور خولي و بار دگر
ياد سر و تشت و خيزران افتادم
شاعر : اصغر چرمی
مثل قلبش هيچ قلبي پاره نيست
هيچ كس مانند او آواره نيست
مي رود اما دلش كرببلاست
جز صبوري در اسارت چاره نيست
شاعر : اصغر چرمی
به دست باد دادی عاقبت زلف پریشان را
و سر دادن بی تو تارها آهنگ هجران را
نبی را بر فراز کوه نور احساس می کردم
دمی که می شنیدم از لبت آیات قرآن را
همان هایی که ما را متهم به کفر می کردند
پس از این آیه ها، با اشک فهمیدند جریان را
و هجده آینه بر نیزه می دیدیم اما آه...
هجوم سنگ ها برچید این آیینه بندان را!
شکوه موج های سهمگین خطبه های من
برای صخره معنا کرد دریای خروشان را
بدن ها بر زمین، سرها به نیزه، کاروان دربند...
فقط در کوفه دعوت می کنند اینگونه مهمان را!
در این شهر هزاران چهره ی لاقید می دیدم
درون صورتک ها چرخش چشمان شیطان را
نگاه آسمام مسحور برق سکه های زرد
که می بیند در این بیراهه ها
سخت است اما در اسارت زندگی کرد
با مردم بی دین و غیرت زندگی کرد
یک زن میان مردمانی بی مروت
تاریخ مانده با چه جرأت زندگی کرد
مردانه می جنگید با دستی به زنجیر
اینگونه باید با ولایت زندگی کرد
شمشیر تیز ذوالفقارش تیزتر شد
مثل علی در اوج عزت زندگی کرد
تاریخ را مبهوت کرده اقتدارش
با کوله باری از شهامت زندگی کرد
زینب نمی میرد نمی میرد به والله
جان داد اما با شهادت زندگی کرد
ای دل همین جاها بمان جای تو اینجاست
باید که با شب های هیئت زندگی کرد
شاعر : مهدی موحدی
باز در خلوت خود شام غریبان دارد
چشم هایش خبر از بارش باران دارد
گاه در خاطره ی کوفه و شام بازار
باز هم با تو دلش میل بیابان دارد
صوت قرآن برادر همه جا پیچیده
این چه رازیست که با آن لب و دندان دارد
دختر شیر عرب فخر عجم زینب بود
پس چرا جا به روی ناقه ی عریان دارد
آنچه دیده همه زیبایی مزلق بوده
او به این گفته عمل کرده و ایمان دارد
ساربان با توأم امروز مزن بانگ رحیل
این زن سوخته دل داغ فراوان دارد
او خجالت زده ی روی حسین است هنوز
جگری سوخته از غربت باران دارد
شاعر : روح اله گائینی
برخیز و ببین برادر
داغ تو با دل خواهرت چه ها کرد
از عمرش، خیری نبیند
هر کسی که از تو زینب را جدا کرد
وای، شد پس از تو نگارم ـ غرق خون چشم زارم
وای، مانده ام بین دشمن ـ یار و یاور ندارم
سالار زینب
از یادم نرفته هرگز
می زدی تو دست و پا به زیر خنجر
شمر دون، میان گودال
می بُرید تشنه لب از حسین من سر
وای، تن به نیزه سپردی ـ چقدر نیزه خوردی
وای، رفتی و خواهرت را ـ همره خود نبردی
سالار زینب
بر روی نیزه ی دشمن
سر تو چه خوش نشسته ای امیدم
از روی نیزه نظر کن
که چگونه از غم تو من خمیدم
وای، مُردم از ماتم تو ـ کرده پیرم غم تو
وای، نگذارم بیفتد ـ بر زمین پرچم تو
سالار زینب
هرگز باورم نمی شد
که بدون تو دمی
بعد از تو، سالار زینب
غرق خون شد دل محزون و غمینم
می سوزم، هر شب و هر روز
از غم تو ای مه نیزه نشینم
وای؛ از غمت در عذابم ـ دوریت برده تابم
وای؛ یک سر از نی فتاده ـ نگران ربابم
سالار زینب
رأس تو به روی نیزه
من به دنبال سرت منزل به منزل
بر روی منبر نیزه
صوت قرآن تو برده از دلم دل
وای؛ داغ تو صبر من برد ـ زینب از غصه افسرد
وای؛ آتشم زدهمان سنگ ـ که به کنج لبت خورد
سالار زینب
بنما یک دعا بمیرم
بی تو دیگر زنده ماندنم چه حاصل
تا دیدم سرت به نیزه
سر شکستم از غمت به چوب محمل
وای؛ تو و نیزه سواری ـ من و اندوه و زاری
وای؛ بنگر همچو عباس ـ اشک من گشته جاری
سالار زینب
از یادم نرفته هرگز
در میان قتلگه تنت
امان ز شهر شام واویلا ، شراب و بزم عام واویلا
چه ها کشیدن عترت خون خدا
سر عزیز فاطمه از تن جدا
اَمون ز خیزران و از طشت طلا ، واویلا
حسین وای
******
خندیدن اغیار واویلا ، زینب سر بازار واویلا
شام بلا شهر جفای دشمناس
معرکه ی هجوم درد و غصه هاس
ناموس حق برابر نامحرماس ، واویلا
حسین وای
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
می روم از کربلا جا می گذارم پیکرت
می کنی همراهیم از روی نیزه با سرت
بر سفارشهای تو جان اخا کردم عمل
در ره دشوار آن خم گشته قد خواهرت
هر زمان یاد آورم آتش بگیرم از درون
خنجر شمر لعین شد آشنا با حنجرت
ناله ای در قتلگه آمد به گوشم آشنا
گوئیا صاحب عزای قتلگه شد مادرت
من به قربان تن عریان خاک افتاده ات
پس چه شد پیراهنی که داد بر تو خواهرت
من فدای جمله ی اعضات،انگشتت کجاست
برده آیا ساربان ،انگشت با انگشترت
بعد تو از آتش کین خیمه هایت سوختند
جانیان کردند غارت گوشوار دخترت
اشتران بی کجاوه مرکب ما گشته اند
سخت اوضاعی شده بر خواهر غم پرورت
پیش از این هرگز نمی شد باورم آید دمی
قسمتم گردد اسارت از عدوی ک
خداحافظ مدینه...
منم فرزند زهرا ، امام و هادی عشق
شبانه رهسپارم ، به سوی وادی عشق
به آوای یا زهرا ، به آه و دیده تر
روم تا که نمایم ، وداع قبر مادر
الا ای مهربانم ، الا ای نور عینم
ببین من نور چشم ، تو و بابا حسینم
الا ای قد خمیده ، پی فیض وصالم
رسیده وقت رفتن ، حلالم کن حلال
غریبم من غریبم...
روم تا اینکه گردم ، فدای راه اسلام
سرم بر روی نیزه ، به راه کوفه و شام
روم من از مدینه ،به وادی خدایی
شوم با تیغ فتنه ،شهید کربلایی
امان از ناله ی تو ، امان از اشک زینب
شود بعد از شهادت ، تنم پامال مرکب
به اولاد تو گرد ، جفای ظالمانه
خورد زینب پس از من ، ز دشمن تازیانه
یزید و کینه ها و ، جنایات عیانش
به
برخیز و ببین برادر
داغ تو با دل خواهرت چه ها کرد
از عمرش، خیری نبیند
هر کسی که از تو زینب را جدا کرد
وای، شد پس از تو نگارم ـ غرق خون چشم زارم
وای، مانده ام بین دشمن ـ یار و یاور ندارم
سالار زینب
از یادم نرفته هرگز
می زدی تو دست و پا به زیر خنجر
شمر دون، میان گودال
می بُرید تشنه لب از حسین من سر
وای، تن به نیزه سپردی ـ چقدر نیزه خوردی
وای، رفتی و خواهرت را ـ همره خود نبردی
سالار زینب
بر روی نیزه ی دشمن
سر تو چه خوش نشسته ای امیدم
از روی نیزه نظر کن
که چگونه از غم تو من خمیدم
وای، مُردم از ماتم تو ـ کرده پیرم غم تو
وای، نگذارم بیفتد ـ بر زمین پرچم تو
سالار زینب
هرگز باورم نمی شد
که بدون تو دمی
بعد از تو، سالار زینب
غرق خون شد دل محزون و غمینم
می سوزم، هر شب و هر روز
از غم تو ای مه نیزه نشینم
وای؛ از غمت در عذابم ـ دوریت برده تابم
وای؛ یک سر از نی فتاده ـ نگران ربابم
سالار زینب
رأس تو به روی نیزه
من به دنبال سرت منزل به منزل
بر روی منبر نیزه
صوت قرآن تو برده از دلم دل
وای؛ داغ تو صبر من برد ـ زینب از غصه افسرد
وای؛ آتشم زدهمان سنگ ـ که به کنج لبت خورد
سالار زینب
بنما یک دعا بمیرم
بی تو دیگر زنده ماندنم چه حاصل
تا دیدم سرت به نیزه
سر شکستم از غمت به چوب محمل
وای؛ تو و نیزه سواری ـ من و اندوه و زاری
وای؛ بنگر همچو عباس ـ اشک من گشته جاری
سالار زینب
از یادم نرفته هرگز
در میان قتلگه تنت
ای ماه تابان که نیزه سواری
گویا خبر از دل من نداری
چشمی بچرخان که خواهر ببینی ، با گوشه چشمی مرا کن تو یاری
آه ، جوابی بده با اشارت
آه ، ببین معجرم رفته غارت
ای حسین جان
******
رنگ از رخ تو پریده بمیرم
کس چون تو صیدی ندیده بمیرم
دیدم که پیشانی تو شکسته ، خون در نگاهت دویده بمیرم
آه ، که دم می دهم با دم تو
آه ، که سر بشکنم از غم تو
ای حسین جان
دانلود سبک
أنا بن ذبیحِ العطشان أنا بن قتیلِ العریان
أنا بن مرمَّلِ الدّما أنا بن غریبِ الغربا
أنا بن فاطمهَ الزهرا 2
امام گریه و آهم/ اسیرم و بی پناهم
دلم حسینیه غم/ کشته در قتلگاهم
گهی به یاد روضه مشک و به یاد طفل ربابم
قصه سنگ و چهره شامی همیشه بوده عذابم
رو دست من مونده جای سلسله ها
زخمی دلم ز خنده حرمله ها 2
روضه سنگین چشمام/ شام، الشام و الشام
سری افتاده از نی/ سنگ میزدن از روی بام
خواهر کوچیکم ای خدایا جون میدادش تو خرابه
تازه رو قلبم داغ سه ساله است، غصه بزم شرابه
تو طشت طلا، بابام می خونه قرآن
خیزرون و لبای شاه عطشان
شاعر : محسن حنیفی
دانلود سبک
می برندم بر اسیری ای برادر خیز وبین
حال من بعد تو باشدحالتی زار وحزین
پیکرت در قتلگه ،بر روی نیزه شد سرت
همچو ماهی می درخشی بر سرم ،بالا نشین
آن زمان که پیکرت در بر گرفتم قتلگه
ناله زد با ناله من همزمان عرش وزمین
عصر عاشورا برای زینب عصر شوم بود
در میان هول غارت خیمه های آتشین
ماه من طاقت ندارم این اسارت را دگر
کن دعا عمرم رسد بر لحظه های آخرین
کوفه ای که سالهایی زندگی کردم درش
بر اسیری می برندم سوی آن از راه کین
خارج از دین پیمبر،خوارجی خواند مرا
رفته از یادش منم فرزندختم المرسلین
من به قربان سر وآن چهره از خون خضاب
بوسه از لبهای خونینت برایم انگبین
ای برادر قلب من بگرفته از جور زمان
سر تو ، از بالا نیزه ها
سایبون ، برای خواهرت
دیگه نیست ، از قل و زنجیرا
رمقی ، به پای خواهرت
میون بازار شامیا
میگیره صدای خواهرت
گفتی ، تنهام نمی‌زاری
گفتم ، هوامو پس داری
اما ، گرفتنت از من
حالا ، کارم شده زاری
(ای وای ، برادرم)3 حسین
******
عشق تو عمریه با منه
طاقت دوری تو ندارم
روی نیزه اومدی ماهم
ابر غم میشم و میبارم
ببین از میون اسمون
با کی افتاده سر و کارم
بی تو ، آتیش گرفت هستم
بی تو ، طناب و این دستم
اما ، خیال تو راحت
محکم ، معجرم مو بستم
(ای وای ، برادرم)3 حسین
شاعر : ابوالفضل آلوئیان
دانلود سبک
چشمها بود و سرِ زادۀ زهرا در طشت
زخمها بود و دل زینب کبری در طشت
خیزران بود و لب قاری قرآن ، یعنی:
خونِ لعلِ لب و دندان ثنایا در طشت
اُسرا در غل و زنجیر ، معذب ، مضطر
و سر نیزه نشین بود مجزّا در طشت
آنکه ابرار به دورِ سرِ او می گشتند
ریخت دورِ سرِ او خصم چه چیزا در طشت
سنگِ دروازه مبدل شده بر تیرِ نگاه
تهمت زشت کنیزی است معما در طشت
رفعِ تهمت ز حرم کرد ، سر خون خدا
داشت با آیۀ تطهیر چه غوغا در طشت
صوت قرآن برادر دل خواهر را برد
کرد سوزش همه را غرق تماشا در طشت
وه چه تکبیر نمازی به لبش داشت حسین
تا به امروز که دیده است مصلی در طشت
بین اطفال ، سه ساله ، به سرِ پنجه خود
خیره ماند
بر لب و دندان من چوب جفا آهسته زن
چوب کین بر بوسه گاه مصطفی آهسته زن
می زنی گر بر لب من خیزران ، شادی مکن
لرزه افکندی تو بر عرش خدا ، آهسته زن
در میان طشت زر ، بهر تماشا از جنان
آمده با چشم تر خیرالنسا ، آهسته زن
پیش چشم کودکان مضطر و زار و یتیم
بر لب و دندان بابا ، بی حیا ، آهسته زن
بر لب قاری قرآن ای امیر فسق و جور
کعب نی یا که مزن اکنون و ، یا آهسته زن
هر چه خواهی بر سرم آور تو در خلوت ولی
پیش زینب بر لبم چوب جفا آهسته زن
ظاهرا چوب جفا بر راس پر خونم ز نی
باطنا خنجر به قلب مرتضی آهسته زن
گر به جرم گفتن حق بر دهانم می زنی
حق ستیزی بس کن ای خصم دغا آهسته زن
لشکرت بر پیکرم تیر
طوفان شده بابا پناهی در حرم نیست
سرها پریشان روی نیزه...! باورم نیست
چشمان آن گرگ حرامی خیره بر ما
مردی نمانده، محرمی دور و برم نیست
خلخال را... گهواره را بردند... بابا
آتش گرفته خیمه ها و معجرم نیست
از شدت مهمان‌نوازی‌شان نگفتم
یک جای سالم در تمام پیکرم نیست
بابا سفارش کرده بودی با حیا باش
رفتی ندیدی چادری روی سرم نیست
در این مسیر کاروان، پیچیده عطری
باور ندارم این، علی اکبرم(ع) نیست...!
مهلت اگر می‌داد این خار بیابان
پر می‌کشیدم سوی تو اما... پرم نیست
بابا اگر دیدی عمو عباس(ع) ما را
پیغام ده دیگر نیاید... اصغرم(ع) نیست
بر روی نیزه می‌روی جامانده‌ام من
بعداً نپرسی از کسی کو د
می روم منزل به منزل می شوم نزدیک شام
از تو ممنونم برادر همرهم هستی مدام
راس تو بر روی نی قدرت نمایی می کند
می فشاند نور خود بر ظلمتم ماهی تمام
کاش با ما تو میایی شام ای زیبا قمر
تا نبارد بر تو بارانی زسنگ از روی بام
غیرت اللهی َ،نباشی بهتر است تا ننگری
اهل بیتت را میان صحنه ای پر ازدحام
ای برادر شامیان شادی کنان سر می رسند
بی ادب هایی بدور از احترام وبی مرام
تو میا تا که نبینم راس تو در تشت زر
تا نبینم ضربه های خیزران بر آن مدام
تو میا تا بر رقیه راس بابا ناورند
تو میا شاید که عمرش ناشود آنجا تمام
ای برادر کن دعایی صبر من افزون شود
تا رسانم بوی خاک کربلا بر این مشام
شاعر : اسما
بهار تب زده قربانی خزان شده است
زمین بهانه ی نفرین آسمان شده است
سر مفسر قرآن به رحل نیزه نشست
چه خاک ها به سر خیل قاریان شده است
شاعر : میلاد حسنی
صبر گلواژه ی نابی است که زینب دارد
عشق عنوان کتابی است که زینب دارد
شبنم صبح به رقص آمد و بر یاس نوشت
اشک از جنس گلابی است که زینب دارد
در زمین ظرفیت جلوه ی او پیدا نیست
آسمان وسعت قابی است که زینب دارد
اسکتوا گفتن لبهای ترک خورده بس است
شام تسخیر خطابی است که زینب دارد
وتر مدیون قنوتی است که در زنجیر است
ستر مدیون حجابی است که زینب دارد
سرفرازیم اگر وقت مکافات عمل
همه از لطف حسابی است که زینب دارد
وجد با شوق به پابوس قلم آمده است
مثنوی از پی بیت الغزلم آمده است
قبله میخواست که این قبله نما بشناسد
مثنوی خواست که این عاطفه را بشناسد
کیست این عاطفه ی دهر پرستار امام
خلوت سینه ی
سلام ای عمه ی سادات زینب
کتاب محکمُ الایات زینب
سلام ای نقش ایمان پیمبر
تجلی گاه قرآن پیبمر
سلام ای دختر خیرالبریّه
شکوه خطبه های حیدریّه
سلام ای دومین زهرای اسلام
حدیث قدسی و قرّای اسلام
تو زینب، زِین بابایی عقیله
یقین دارم چو زهرایی عقیله
تو عِینُ الله ثارُالله هستی
چراغ شب فروز راه هستی
تویی که یک زن اما شیرمردی
تو ثابت کرده ای مرد نبردی
خدایی که علمدار آفریده
علمداری شبیه تو ندیده
تو هم بر این علم حساس بودی
حسین و اکبر و عباس بودی
تو با آن ذوالفقار خطبه هایت
شکوه و اقتدار خطبه هایت
اگرچه خویشتن را پیر کردی
تمام کوفه را تسخیر کردی
زِ هرم خطبه ی تو ماه لرزید
دل سنگ عبی
دل می برد ز من نظر آسمانی ات
قربان این همه اثر آسمانی ات
خورشید من به نیزه تو تنها نمانده ای
دارد هوای تو قمر آسمانی ات
با دیدن ملائکه بهتم نمی زند
سجده کنند اگر به سر آسمانی ات
گفتی خدا اسیری مان را نوشته است
جانم فدای این خبر آسمانی ات
هل من معین تو جگرم را کباب کرد
می سوزد عرش از شرر آسمانی ات
هر روز دخترت ز سرت می کند سوال
پایان ندارد این سفر آسمانی ات؟
مهتاب هر شبم چه به روز تو آمده؟
زخمی شده دو چشم تر آسمانی ات
آقا رباب سینه اش از شیر پر شده
حالا کجاست گل پسر آسمانی ات
شاعر : مجتبی شگریان همدانی
در آوردی سر از بالای نیزه
نیفتی خواهر از بالای نیزه
بگو دست کسی از اهل کوفه
ندیدی معجر از بالای نیزه...؟
شاعر : سعید پاشازاده
مارو با غصّه‌ی ایام می‌برن
سوره‌ی فجر و توی شام می‌برن
ای برادر بیا ناموس داری کن
خواهرت رو ملاء عام می‌برن
***
غم و غصّه‌هام بی‌اندازه شده
خدایا داغ دلم تازه شده
جلوی چشمای زینب سرتو
آویزون به روی دروازه شده
***
اینهمه ازدحام و چکار کنم؟
خستگیِ پاهام و چکارکنم؟
برا تازیانه‌ها سپر بشم...
سنگای پشت بام و چکار کنم؟
***
دخترت رو روی پام می‌نشونم
خودم و تو کوچه‌ها می‌کشونم
سر پیری به چه روزی افتادم
موهام و با آستینم می‌پوشونم
***
دور من یه قافله کبودیه
خصلت مردمشون حسودیه
یه نفر بیاد به دادم برسه
کوچه‌های شام پر از یهودیه
***
همه‌ش از کینه‌‌ی مولا آب می‌خورد
خواهرت طعنه
سلام حُسنِ زمین و زمان...سلام حسین
سَرت سلامت و ماهِ رُخت تمام حسین
چقدر دور سَرت آفتاب میگردد
ستاره ها همه محوِ تو صبح و شام... حسین!
تو سروری و عجب نیست پیشِ پای سَرت
*بِایستند درختان به احترام حسین
سَرت به نیزه بلند است در برابرِ من...
چنان بلند که شد رَشکِ خاص و عام حسین
اسارتِ سَر و داغِ فراق و از طرفی
غمِ اهانتِ پسکوچه های شام حسین!
دلم که تنگ تر از دستِ مردمانِ شب است،
شکسته مثل سَرت بین ازدحام، حسین
خدا اگر بپذیرد، قشنگ خواهد شد
هرآنچه بر سَرم آمد در این قیام ،حسین!
**"سَرم خوشست و به بانگِ بلند میگویم":
همیشه درد، حسین است و التیام،حسین
شاعر : عارفه دهقانی
