از هر چه به غير تو رها، می‌آييم
با عشق تو در شور و نوا می‌آييم
می‌آیی و پشت سرت ان‌شاء‌الله
از صحن نجف به کربلا می‌آییم
شاعر : یوسف رحیمی
هر قدم یک پنجره از شوق واکردی به سویم
می‌توانم از همین جا عطر صحنت را ببویم
قطره‌ام اما سرِ دریا شدن دارم دوباره
می روم خود را در اقیانوس نور تو بشویم
حُرّم و دارم به سمت شاه برمی‌گردم ای کاش
گرچه دستم خالی است اما نریزد آبرویم
لطف تو حتی مجال شرم را از من گرفته
مرحمت کردی نیاوردی بدی‌ها را به رویم
پابرهنه می‌دوم سوی تو مست از جام عشقم
قطره قطره چای شیرین عراقی‌ها سبویم
آن قدَر مستم که گاهی از خودم می‌پرسم اصلا
من به سوی تو می‌آیم یا تو می‌آیی به سویم؟
بی‌تو سر شد در میان حیرت و غفلت، جوانی
با تو اما آب رفته باز می‌گردد به جویم
شاعر : محمد جواد الهی پور
جهان محو تماشای قیام اربعینی هاست
نجف تا کربلا عرش معلای زمینی هاست
نجف تا کربلا ، تعریف راه عاشقی این است
عبای سبز عاشق انتهای راه خونین است
نجف تا کربلا یعنی برای جنگ قبراقیم
ولی فرمان دهد بهر شهادت سخت مشتاقیم
نجف تا کربلا یعنی بشر دنبال مقصود است
جهان در انتظار رویت مهدی موعود است
در این جاده نشانی از شکوه برج و بارو نیست
و این یعنی زمین لبریز از شوق دگرگونیست
همه با هر نژادی خادم سلطان خوبانند
نجف تا کربلا مستضعف و اشراف یکسانند
همه مانند هم ، پای پیاده ، روزها شب ها
توانی تازه میبخشد به زایر چای موکب ها
تمام خلق در این جاده حسی مشترک دارند
به روی لب دم یا لیتنا کنا معک دارند
در ا
دوباره شهر پر از شور و شوق و شیدایی‌ست
دوباره حال همه عاشقان تماشایی‌ست
که فصل پر زدن از انزوای تنهایی‌ست
سفر، حکایت یک اتفاق رؤیایی‌ست
ببند بار سفر را که یار نزدیک است
طلوع صبح شب انتظار نزدیک است
ببین که قفل قفس را شکسته، می‌آیند
کبوتران حرم دسته دسته می‌آیند
چو موج از همه سو دلشکسته می‌آیند
غریب، از نفس افتاده، خسته، می‌آیند
که باز بعد چهل شب، کنار او باشند
شبیه حضرت زینب کنار او باشند
تمام پشت سر جابر بن عبدلله
چه عاشقانه قدم می‌زنند در این راه
از اشتیاق حرم راه میشود کوتاه
هر آن‌که خواهد از این جام عشق، بسم الله
که این پیاده‌روی برترین عزاداری‌ست
قسم به نور، که این ابتدای بیداری‌ست
هر خیمه هر حصن حصین را دوست دارم
مرثیه خوانی وزین را دوست دارم
سینه زنان نکته بین را دوست دارم
اشک بصیرت آفرین را دوست دارم
کرببلا رفتن فقط اینگونه زیباست
این راهپیمایی نشان عزت ماست
"هیهات من الذله "مخصوص همینجاست
دم پاره های آتشین را دوست دارم
من از نجف تا کربلا هر دم بگویم
سینه سپر کرده سپس محکم بگویم
می آیم اصلا به همه عالم بگویم
نسل امیرالمومنین را دوست دارم
دستان او "رحمان" و چشمانش "رحیم" است
"و یطعمون…" یعنی آقایم کریم است
این راه مصداق صراط المستقیم است
تفسیر آیات مبین را دوست دارم
شرمنده ام از محضرش، رویم سیاه است
این دل فقط تنها به فکر سرپناه است
زخم نشسته به کف پایم گواه است
هر
دلم هوای حرم کرده حضرت ارباب
تو را به جان عزیزت بیا مرا دریاب
دوباره شور پیاده روی به سر دارم
شبانه سوی حرم، گریه، زمزمه، مهتاب
نه خرج راه و نه ویزا و نه گذرنامه
سفر، رسیده! مهیا نمی شود اسباب
دو چشم سرخ و دل آشوبه های بی پایان
سزای این دل بی تاب و دیده ی بی خواب
هوای سیل خروشان زائران دارم
مرا ببر که نمانم اسیر این مرداب
تمام آرزوی من جواب این حرف است
سلام حضرت خورشید و ماه عالمتاب
شهید راه ظهور و زیارتم گردان
تورا به جان رقیه مرا بخر ارباب
شاعر : سید محمد میرهاشمی
چه اعجازیست درکویت که دارد بهترین ها را
که خالی کرده از شوقش تمام سرزمین ها را
همه از خانه ها بیرون زدند و عازم یارند
دل باجمع بودن داده ای گوشه نشین ها را
مسیحی ارمنی هندو میان زائران هستند
تو یکجا جمع کردی زیر قبه کل دین ها را
زمین کربلا در آسمان هم مشتری دارد
همان روز ازل برده دل عرش برین ها را
مدال کربلا رفتن به روی سینۀ ما نیست
رکاب کج ندارد فیض دیدار نگین ها را
تمام کارهایم جور بود اما نشد آخر
و پایین میزنم دیگر به گریه آستین ها را
دوباره آخرش من ماندم و یک بغض هرساله
کنار عکس شش گوشه نشستم اربعین ها را
نجف تا کربلا پای پیاده عین معراج است
خیالش مست کرده تا ابد روح الامین ها را
ب
عمری‌ست که دلتنگ توأم می‌آیم
مولا! به غریبی‌ات قسم می‌آیم
از صحن نجف دوباره ان‌شاء‌الله
با پای پیاده تا حرم می‌آیم
شاعر : یوسف رحیمی
من از مشهد، من از تبریز، از شیراز و کرمانم
من از ری، اصفهان، از رشت، از اهواز و تهرانم
نمی دانم کجایی هستم، اما خوب میدانم
هوایی هستم و آواره ای در مرز مهرانم
اگر آواره ام، قلبم در ایوان تو جا مانده
دلم با هر قدم با هر نفس اسم تو را خوانده
غم عشقت بیابان پرورم کرد و میان راه
یکی پرسید: تا کرب و بلا، چندتا ستون مانده؟
چه شیرین است با شوقت دویدن در بیابان ها
به عشقت هم به دل جارو زدن هم در خیابان ها
نه تنها در میان تربتت داری شفا، حتی
به خاک زیر پای زائرت دادند، درمان ها
یکی جارو به دست و دیگری گوشی به گوش آمد
یکی بر شانه مشک و آن یکی پرچم به دوش آمد
دراین موکب سخن ازکوفه، آن موکب سخن از شام
لب تشنه ای و از لب نِی کام بُرده ای
با کربلا دل از همه ایام بُرده ای
آب فرات و آب حیاتند تشنه اَت
آب بقاء را تو لبِ جام برده ای
با اشک و نوحه و علم و روضه و عزا
تا قلب کفر، پرچم اسلام، برده ای
روز ازل که نوکرِتان تا اَبد شدم
با إذن فاطمه، تو مرا نام برده ای
عادت نکرده ایم، بجز خوانِ نعمتت
ما را کنار سفرۀ اکرام برده ای
آری سعادتِ بشرییَت بدست تست
تو بَرده را، به بندگیِ تام برده ای
عالَم فقیرِ شور و شعورِ حسینی است
چون عقل و عشق را تو به فرجام برده ای
والله دشمنانِ تو تا حشر باختند
تاریخ را تو،تا به سرانجام برده ای
یک اربعین، هزار هزار اربعین شده
یک قافله، اگر چه تو از شام برده ای
مفهوم
دارم غریب و آشنا را می شمارم
این خیل مشغول عزا را می شمارم
هی خواب می بینم پیاده در طریقش
درجاده دارم تیرها را می شمارم
دل تنگ مشهد می شوم هرگاه در راه
سربندهای یا رضا را می شمارم
اما خدا را شکر با انگشت هایم
جامانده های کربلا را می شمارم
پس سعی خود را میکنم موکب به موکب
این مروه های با صفا را می شمارم
با عقل نه، من با جنون بی شمارم
این لشکر بی انتها را می شمارم
تسبیح من این است در طیِّ طریقش
هر صبح تاول های پا را می شمارم
آن قدر نزدیکم به اوکه دانه دانه
دارم نفس های خدا را می شمارم
هم کربلا هم نوکری هم اشک هم عشق
دارم فقط سود دعا را می شمارم
شاعر : مهدی رحیمی
نشسته ام به مزارت نه بر مزار خودم
سیاه پوشِ تو ام نه که سوگوار خودم
تو زیرِ خاکی و من خاک بر سرم ریزم
که سینه چاکی و من خاک بر سرم ریزم
نمی‌شناسی ام اما زِ بس که مجروحم
زِ بَس که پیر شده چهره‌ام زِ اندوهم
به خاکِ سرخِ تو ای تشنه آب می‌ریزم
گُلی نمانده برایت گلاب می‌ریزم
بگو چگونه دلت آمد از بَرَم بروی
به رویِ نیزه ولی در برابرم بروی
ببین که بعدِ تو غمگین ترین صدا شده‌ام
شکسته ام زِ کمر دست بر عصا شده‌ام
چهل شب است که از دردِ پا نمیخوابم
پُر از جراحتم و غرقِ ردِ پا شده ام
چهل شب است که دائم زِ لای لایِ رباب
کنارِ نیزه‌ی اصغر پُر از عزا شده‌ام
چهل شب است که با چادری که خاکی بود
حجابِ دخت
هر قدم یک پنجره از شوق وا کردی به سویم
می توانم از همین جا عطر صحنت را ببویم
قطره ام اما سرِ دریا شدن دارم دوباره
می روم خود را در اقیانوس نور تو بشویم
حُرّم و دارم به سمت شاه برمی گردم ای کاش
گرچه دستم خالی است اما نریزد آبرویم
لطف تو حتی مجال شرم را از من گرفته
مرحمت کردی نیاوردی بدی ها را به رویم
پابرهنه می دوم سوی تو مست از جام عشقم
قطره قطره چای شیرین عراقی ها سبویم
آن قدَر مستم که گاهی از خودم می پرسم اصلا
من به سوی تو می آیم یا تو می آیی به سویم ؟
بی تو سر شد در میان حیرت و غفلت ، جوانی
با تو اما آب رفته باز می گردد به جویم
شاعر : محمد جواد الهی پور
با پای سر به سِیر سماوات می رویم
احرام بسته ایم و به میقات می رویم
تا بارگاه قبله ی حاجات می رویم
قسمت اگر شود به ملاقات می رویم
میقات ما حسین ، ملاقات ما حسین
زانو زدیم پیر و جوان بر زمین تو
ما حلقه بسته ایم به دور نگین تو
ما را کشانده است کجاها طنین تو
افتاده ایم در گذر اربعین تو
ای واژه واژه نام تو صد ماجرا حسین
ما چون کبوتران حرم پر شکسته ایم
از آشیان گذشته و از خود گسسته ایم
چون صیدهای زخمی در خون نشسته ایم
یعنی که دل به لذت دیدار بسته ایم
مرهم حسین ، صبر حسین و شفا حسین
ای جان شرحه شرحه بگو ماجرا چه بود !
راز به خون تپیدن خون خدا چه بود !
آن جوشش صدای تو بر کربلا چه بود !
دادی بها
بــاز امــسال مــنــو حـســرت دیــدار حـرم
بــاز پـــابـــوســےِ بـــا لِــــذَت زوار حـــــرم
در مــیــان هـمہ زوار زیـــادے بــودم؟؟!
چند روزیــست بــبیــن دِل شدہ بیمارحرم
آتـشــم دیــگر زدے باگـفـتـن:نہ تــونیا
نــوکــرت اربــــاب آیــا بـوده سربـار حرم؟
ایــن دلــم آشوب گشــته درد و درمانش فقط
ذکــر طــوفــانــےِ ســقا و عـــلمــدار حــرم
سید امیر میثم مرتضوی
ظاهرا اینبار حال شعرهایش بهتر است
شاعر بارانیت حال و هوایش بهتر است
از نجف از کاظمین از سامرا هم گفت و من
خواندم اما بیتهای کربلایش بهتر است
کلبُهم باسط... مرا با اربعینی ها ببر
لنگ لنگان هم بیاید، سگ وفایش بهتر است
در حرم در راه در موکب ... بهشتت دیدنی است
هرچه می گردم نمی فهمم کجایش بهتر است
مادرم از درد پایش خسته بود آوردمش
اربعینی راه رفت امروز پایش بهتر است
با خود آورده است داروهای خود را منتها
از غذایت لقمه بردارد برایش بهتر است
ابتدا ، شوق من و کرببلایت انتهاست
ابتدای راه خوب و انتهایش بهتر است
محسن صانعی
از آن روزی که جسمت را به خاک وخون رها کردم
طلب مرگ خودم را روز وشبها از خدا کردم
شنیدم بی کفن جسمت سه روز اندر بیابان بود
زدم بر صورت وزین غم برایت گریه ها کردم
وداع آخرینت یادم آید آن سفارشها
به پیمانی که بستم با تو ای جانا وفا کردم
چهل روزی گذشته از وداع جانگداز من
دهم شرح فراغم را که دانی من چها کردم
غروب روز عاشورا خیامت غرق آتش شد
دویدم در بیابان ،جمع،آل مصطفی کردم
غم هجران تو یکسو اسیری بود بس دشوار
به راه حق حسینم،بر قضا خود را رضا کردم
چو دیدم راس خونینت به نی،قاری قرآنم
سرم را در غمت با چوب محمل آشنا کردم
امان از شام ،بس جور وجفا بر ما زشامی شد
به لب امن یجیب وبارها جدم صدا کردنم
دمی
شدم اسیر غمی جانگداز پشت سرت
…و زنده ام به دو نذر و نیاز پشت سرت
یکی به نذر دوباره تو را بغل کردن
و دوم اینکه شوم سرفراز پشت سرت
چهل غروب دلم تنگ روی ماه تو بود
چهل طلوع نخواندم نماز پشت سرت
غروب حادثه انگشترت به یغما رفت
ادامه دار شد این حرص و آز ، پشت سرت
تنت زمین و نوک تیرها به پشت تنت
سرت به نیزه و در احتزاز “پشت سرت”
به جای خون زده نور از قفای سر بیرون
چه روشنا شده از این لحاظ پشت “سرت”
هنوز در سرشان انتقام صفین است
به پیش روی تو گفتند و باز ، پشت سرت…
چقدر حرف بد از تو به دخترت گفتند
چقدر هست زبان دراز پشت سرت
تو را به هلهله کشتند ، رقص و ساز نبود
مرا به هلهله و رقص و ساز پشت سرت
یک اربعین گذشته بر این باده ها حسین
آماده اند ناب ترین باده ها حسین
ما باده های عشق تو هستیم، آمدیم
دلداده های عشق تو هستیم، آمدیم
این بلبلان عشق که از غم فسرده اند
اجساد زنده ایم که در اصل مرده اند
چل روز بی حضور تو با درد طی شده
با مردهای ظالم و نامرد طی شده
چل روز سایه ات به سر ما نبود، آه!
ماه عشیره همسفر ما نبود، آه!
چل روز چشم قافله دریای آب بود
چل روز حال عمه خرابِ خراب بود
چل روز دختران تو زیور نداشتند
چل روز همسران تو همسر نداشتند
در شام خواهران تو معجر نداشتند
ای کاش، مثل پیکرتان سر نداشتند
چل روز چشم مادرمان بی امان گریست
حیدر گریست، خاتم پیغمبران گریست
هفت آسمان گریست، زمی
مرا به خانه ی غم آشیانه اما سخت
به خاک سرخ نشانده زمانه اما سخت
نشسته بودم و از تو جدا نمیگشتم
گرفت دست مرا تازیانه اما سخت
هزار قصه برایت بگویم از کوفه
گرفت آتش کینه زبانه اما سخت
ورود ما چه بگویم... به شام میدیدی
ورود گر چه به ساز و ترانه اما سخت
و نیزه دار در آن کوچه ها سرت را کج...
...نشانده بود به نی ناشیانه اما سخت
چه گویم از سر بام و عجوزه ای با سنگ
گرفته بود سرت را نشانه اما سخت
بیا نگیر سراغ رقیه را از من
در ازدحام نشست آن میانه اما سخت
چقدر آن شب آخر هواییت شده بود
گرفت زخم سرت را به شانه اما سخت
سرت رسید و خرابه شکوفه باران شد
نداشت خشکی لبها کرانه اما سخت
گذاشت سر زن غساله
کم آب میخورم غم آب است بر دلم
قدر هزار سال عذاب است در دلم
از آن زمان که خواهرم افتاد از شتر
کم خوابم و مصیبت خواب است در دلم
نوزاد دیدم و نفسم ناگهان گرفت
آوای لای لای رباب است در دلم
ویرانه جای خواب من و عمّه هام بود
بی حرمتیِ شام خراب است در دلم
اوباش سیر و آل پیمبر گرسنه، آه
زخمی ز بوی طبخ کباب است در دلم
اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
زبانحال زائران و عاشقان زیارت اربعین
از حرم برام بگو
زائری که پا پیاده رفته بودی کربلا
از حرم برام بگو
از در ورودی از حسین حسین دسته ها
از حرم برام بگو
از نگاه به پرچم از تو موج زائرا
از خودت بگو برام
به ضریح رسیدی یا نشد بری پایین پا
از خودت بگو برام
از تموم اتفاقای نجف تا کربلا
از خودت بگو برام
از کرامتایی که ندیده بودی تا حالا
**
از خودم برات بگم
توی خونه پخش مستقیم کربلا دیدم فقط
از خودم برات بگم
یک گوشه نشستم و برو بیا دیدم فقط
از خودم برات بگم
من خودم رو لحظه ای میون زائرا دیدم فقط
یا امام حسین منم یه نوکرم
یا امام حسین منم ببر حرم
از حرم برام بگو
از یه سرزمین دیدنی که بیقرارشم
جاده به جاده می رسی از نفسی به نینوا
قافله را عجب که خود جان نسپاری از جفا
.
قلّت او کثیر شد از حفظی،دو سر دعا
خواب و خرافه ای زند، شک و کثیر نا به جا
.
فایده ام دو سطر حق از ره اقتدای تو
من ننویسمت که تو خود بنویسی ام عطا
.
آب گلو که خشک شد،قافیه ام که مشک شد
بند گلو ز حنجره!خواهر من ! أخا...أخا.....!
.
غربت سوز تو اگر گریه نماید این سخن
حبّ علی ز انفسی صحنه زند...هنا...هنا!
.
ای که تو را ز زخم و خون بر بکشاند این جنون
ور نه تو خود ز خاک و خون کی نسپاری اش فدا..
.
جاده به جاده می رسی از نفسی به نینوا....
.
سیده مریم جعفری
سوم صفر ۱۴۳۸_سیزدهم آبان ۹۵
شاعر : سیده مریم جعفری
السلام ای شاه قسمت کن بیایم کربلا
اربعین با مادرم تا که بیایم کربلا
میشود امسال روزیم شود تا از نجف
در رکاب مهدی زهرا بیایم کربلا
شاعر:؟؟؟
مزد یه سال نوکریم را میدهی حسین؟
امسال هم به کرببلا میبری حسین؟
از اول دهه به حرم فکر میکنم
آیا غلامه رو سیاه را میخری حسین؟
شاعر:؟؟؟
اربعین و یاد یاران
اربعین دل یاد یاران می کند
خون به جام سوگواران می کند
دیدگانم میل باران می کند
******
آسمان نینوا را باز ابر غم گرفت
جای جای این زمین را بارش ماتم گرفت
خاک خونین پرده از رخساره ای مبهم گرفت
گوئیا غم بار دیگر یقة آدم گرفت
باز اندوه شد نصیب سینه ها
رنگ غم پاشیده بر آیینه ها
دل نموده یاد گود قتلگاه
بی کسی در مسلخی از کینه ها
اربعین دل یاد یاران می کند
******
کجایید ای شهیدان به خاک و خون تپیده
دوباره کاروان ماتم و اندوه رسیده
همای معرفت بانوی غیرت عاشقانه
مِی وصل از سبوی غصه آور سرکشیده
باز غم گردیده هرجا جلوه گر
آمده اسطورة صبر از سفر
محشری در نینوا از نو به پا
کرده آه کودکان
چه میشود که فقط غرق این دعا بشوم
فقط خدا نکند از غمت جدا بشوم
بگیر دست مرا جان مادرت زهرا(س)
به حال خود نکند لحظه ای رها بشوم
خدا کند که بزودی شوم فدای تو و
فدای حضرت سقّای با وفا بشوم
نه اهل کبر و غرور و نه اهل جلوه گری
غلام مخلص و سرباز بی ریا بشوم
مرا به هیئت خود راه دادی و گفتی؛
همیشه گریه کنِ پای روضه ها بشوم
نگاه کن به دلم تا به قدر وسع ِ خودم
کریم و صاحب ِ دستی گره گشا بشوم
گناه کردم و آقا چه می شود من هم
رسولِ ترک تو باشم فقط گدا بشوم
برای حال دلم٬ یاحسین(ع) کاری کن
از این قفس گذری کن! بگو رها بشوم
چه میشود که بیایم! نگو تو را به خدا
بمانم و پرِ از اشکِ بی صدا بشوم
به من بده ح
از کرامت های ربُّ ٱلعالمین قسمت شود
با دعای مؤمنات و مؤمنین قسمت شود
آن شرورِ پُر گناهم؛ این حرم دل می برد
آن بگیر از من بزودی تا که این قسمت شود
شش جهت قران به سر دارم شبِ قدرِ من است
تا حریم طا و ها و یا و سین قسمت شود
در حساب آورده ما را مادرت پای ضریح
قبل دعوت شک نکن باید یقین قسمت شود
زائران بار سفر بستند و اشکم شد روان
کاش روزی گریه در آن سرزمین قسمت شود
تکّه ای محض تبرّک جستن ذکر قنوت
میشود از گنبدت سنگ نگین قسمت شود؟!
آرزو دارم بزودی پا به پای خواهرت
از حرم تا قتلگاهت اربعین قسمت شود!
شاعر : مرضیه عاطفی
هرگز گمان مدار که دور از شما شدم
تازه به عشق حضرتتان مبتلا شدم
من عاشقم به عشق شما سرسپرده ام
زین رو پیاده راهیِ کرببلا شدم
شاعر : مرتضی محمودپور
از همان ابتدا غزل هایم
نذر چشم پر آب زینب بود
ضربه ی اخر مراثی من
دل از غم کباب زینب بود
هرچه باشد رسالتم این است
راوی روضه های جانسوزم
بیت بیت دل من از اغاز
همگی از کتاب زینب بود
به دوراهی رسید قافله و
پای رفتن سوی مدینه نداشت
باز هم به گواهی تاریخ
کربلا انتخاب زینب بود
گوشه ای از خرابه ی تاریک
دل ازرده خاطرش جا ماند
جای خالی کودکی معصوم
غصه ی بی حساب زینب بود
سهمش از شام غیر ماتم نیست
دردهایش یکی دو تا هم نیست
داغ بعدی نبود یک محرم
غم بعدی حجاب زینب بود
انچه اشک مرا در اورده
فقط این است ：هر چهل منزل
بعد هر پرسش نگاه ترش
تازیانه جواب زینب بود
مثل برگی که از درخت خزان
به زمین میرسد ، زمی
