آنقدر می گویم بیا آخر بیایی
با جرعه ای از چشمه کوثر بیایی
ای منتقم ما منتظرت هستیم روزی
با ذوالفقار حضرت حیدر بیایی
هر شب به خود می گویم آقا را ندیدی
باید که فردا شب کمی بهتر بیایی
چشمم به در مانده به امید وصالت
شاید ببینم عاقبت از در بیایی
یابن الحسن اینجا عزای مادر توست
باید برای روضه مادر بیایی
منبع:سایت شعر شاعر
شده آخر زمان باید بیایی
عبث کار جهان باید بیایی
رسید از هر طرف بر نسل آدم
مصیبت ناگهان باید بیایی
شده بی حد دگر ظلم و جنایت
شده غم بی امان باید بیایی
شده خون از وفور جور و بیداد
دل مستضعفان باید بیایی
تو ای آن آخرین منجی موعود
به دوران بی گمان باید بیایی
بگو تا کی ز تو دوری و هجران
به جمع عاشقان باید بیایی
تو ای راه کمال آفرینش
بهار مردمان باید بیایی
منبع:سایت وبگاه اشعار مهدوی
حال من بی تو خراب است کجایی آقا
نقش من بی تو برآب است کجایی آقا
عمر بیهوده من بی تو چه ارزد تو بگو
زندگی بی تو سراب است کجایی آقا
دل غمگین مرا کی تو عنایت بکنی
منتظر بهر جواب است کجایی آقا
تا که از در برسی رخ بنمایی تو به من
دل من در تب و تاب است کجایی آقا
از غم دوری تو هر نفس ای راحت جان
گریه بی حد و حساب است کجایی آقا
داستان غم هجران تو ای یوسف من
قدر یک کهنه کتاب است کجایی آقا
چه شود گر نظری بر من بیچاره کنی
یک نظر بر تو صواب است کجایی آقا
منبع:وبگاه اشعار مهدوی
سلاله ی زهرا
تو وارثِ پیمبری، هر دو جهان تو سروری
تاجِ شرَف بر سرِ ما تو دلربا وُ دلبری
بر همگان تو رهبری آیه ی شمس و قمری
چشم و چراغ نرگسی میوه ی قلبِ عسگری
جانِ جهان ما تویی روح و روان ما تویی
آیت و سرِِّ اکبری، معنی حمد و کوثری
تو مقتدای عاشقان تو آشنای عاشقان
ای همه ی امیدِ ما کلیدِ هر بسته دری
تو با بهار می رسی به دستِ توست ذوالفقار
قسم به کربلای خون تو یادگارِ حیدری
در این شبِ سیاه وُ گم تویی چراغدارِ ما
به سینه ها صفا بده تو آفتابِ خاوری
دل شکسته ی مرا پُر از زلالِ نور کن
به آن خدای مهربان به ما نما یک نظری!
#هستی_محرابی
این قصّه کمی دگر به سر می آید
آن یار که رفته از سفر می آید
با پرچم سرخ و ذوالفقار حیدر
با سیصد و سیزده نفر می آید
شاعر : وحید محمدی
www.beithayesookhte.blogfa.com
ای غروب جمعه مولایم چه شد؟
یوسف گم گشته،آقایم چه شد؟
بار دیگر جمعه آمد،یار نیست
تشنه ام،سرگشته،سقّایم چه شد؟
شاعر:محمدمهدی عبدالهی
امروز آقا بی تو جور دیگری بود
حتی نگاه یاس ها نیلوفری بود
خورشید مثل پنج شنبه پا نمی شد
انگار بین رختخوابش بستری بود
بر شانه های شمع ها در اول صبح
تابوت یك پروانه‌ی خاكستری بود
وضعیت آب و هوا مثل همیشه
مثل هوای جمعه‌ی پشت سری بود
اینكه غروب است و كمی بارانیم، نه
از اوّلش هم روز گریه آوری بود
در چشم هایم، التماس آخرینم
ما را به سمت "چشم هایت می بری" بود
این سال هشتاد و چهار شمسی ما
آقا چه می شد سالِ خورشیدی‌تری بود
شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان
عاشقی دردسری بود نمیدانستیم
حاصلش خون جگری بود نمیدانستیم
پرگرفتیم ولی باز به دام افتادیم
شرط ، بی بال و پری بود نمیدانستیم
آسمان از تو خبر داشت ولی ما از تو
سهممان بی خبری بود نمیدانستیم
آب و جاروی در خانه ما شاهد بود
از تو بر ما گذري بود نمیدانستیم
اینهمه چشم به راهی نگرانم كرده
عاشقی دردسری بود نمیدانستیم
(صابر خراساني)
حیف او که امام ما شده است
آبروبخش نام ما شده است
حیف آن نام کیمیایی که
وقت غم ها کلام ما شده است
بانی اشک های جمعه او
لقمه های حرام ما شده است
خون به قلب سفید او کردن
عادت صبح و شام ما شده است
علت واقعی غیبت او
گنه خاص و عام ما شده است
اینقدر لاف خدمتش نزنیم
لایق او کدام ما شده است؟
ماکجا و غلام او گشتن
کفتر پشت بام او گشتن...
(محمد حسين رحيميان)
منتظر مانده زمین تا که زمانش برسد
صبح همراه سحر خیز جوانش برسد
خواندنی تر شود این قصه از این نقطه به بعد
ماجرا تازه به اوج هیجانش برسد
پرده چاردهم وا شود و ماه تمام
از شبستان دو ابروي کمانش برسد
لیله القدر بیاید لب آیینه‌ی درک
سوره فجر به تاویل و بیانش برسد
نامه داده ست ولی عادت یوسف اینست
عطر او زودتر از نامه رسانش برسد
شعر در عصر تو از حاشیه بیرون برود
عشق در عهد تو دستش به دهانش برسد
ظهر آن روز بهاري چه نمازي بشود
که تو هم آمده باشی و اذانش برسد
لطفی کن و نپرس چرا عاشقت شدیم؟
حتماً دلیل داشت که ما عاشقت شدیم
در حیرتم که عشق از آثار دیدن است
ما کورها ندیده چرا عاشقت شدیم؟
اثبات می کنیم؛ بفرما! قسم که هست
باور نمی کنی؟ به خدا! عاشقت شدیم؟!
کی عاشقت شدیم فراموشمان شده
حالا مهم که نیست کجا عاشقت شدیم
گفتند پشت ابری و ما بی حواس ها
چون کودکان سر به هوا عاشقت شدیم
دیدیم سخت بود کمی لایقت شویم
در ندبه ها به زور دعا عاشقت شدیم
بی اعتنا به میل تو و آبروی تو
گفتیم مثل شاه و گدا عاشقت شدیم
این میوه ها رسیده و یاران گرسنه اند
اینجا که کوفه نیست، بیا! عاشقت شدیم
شاعر : قاسم صرافان
بخوان ز چهره ام آه دل غمین مرا
به دیده بوسی پایت ببین جبین مرا
دوباره گریه ی دوری دوباره گریه ی شرم
کشیده است روی دیده آستین مرا
دلم دیار گناه است با نگاهی باز
بیا و فتح کن ای شاه سرزمین مرا
تو نیستی و غمت مونس دلم شده است
بگیر از منِ غمدیده همنشین مرا
به جز نگاه تو که بارها امانم داد
که دفع کرده بلاهای در کمین مرا
مرا به کرب و بلا بردی اربعین اما
بیا و پای پیاده ببر مدینه مرا
شاعر : محمد علی بیابانی
ای آخرین ستاره ی چشم انتظارها
حلقه زدند دورِ نگاهت، مدارها
خورشیدی و تبلورِ نور زلالِ تو
سرسبز کرده وسعتِ آیینه زارها
ما شبنمیم و مِهرِ تو، مُهرِ قبول ماست
یک جرعه نور ریز به گوشه کنارها
تا شعله شعله عشق تو عیوق مان کند
ما ذره ذره دور تو گردیم بارها
ما را عصای دستِ کلیمانه ات ببین
تا بشکند طلسم همه شبهِ مارها
یک جمعه در طراوت باران ظهور کن
یک جمعه محو کن همه گرد و غبارها
از این بعد، خیمه ی آرامِ چشمتان
باشد قرارگاهِ دلِ بی قرارها
باید همه به سمت نگاهت سفر کنند
باید یکی شوند خطوط ِ قطارها
شاعر:عارفه دهقانی
تا ببینیم تو را چشم به راهیم هنوز
آرزومند لقای رخ ماهیم هنوز
جمعه ها هفته به هفته پی هم می گذرد
از غم دوری تو شعله ی آهیم هنوز
در بیابان طلب آبله در پا داریم
روز و شب منتظر نیمه نگاهیم هنوز
نشد آقا که شبی یا سحری یا که دمی
با تو باشیم،ز بس غرق گناهیم هنوز!
حبّ دنیا پر و بال دل ما را سوزاند
بی سبب نیست که افتاده به چاهیم هنوز
این که آقا نمی آیی به خدا حق داری!!!
چون که ما در پی امیال و رفاهیم هنوز
هر چه هستیم گدای پسر فاطمه ایم
کاسه بر دست در خانه ی شاهیم هنوز
تا نیایی گره ای باز نگردد هرگز
حاجت خویش همآره ز تو خواهیم هنوز
انتقام در آتش زده را می گیریم ...
در پی آرزوی گاه به گاهیم هنوز
شاعر :
چون مهر به نور خود پیدایی و پنهانی
با آن كه ز من دوری، نزدیكتر از جانی
اوصاف كمالت را، آیات جمالت را
می خوانم و می بوسم، انگار كه قرآنی
از صوت تو مبهوتم، در حسن تو حیرانم
تو حضرت داوودی، یا یوسف كنعانی؟
من با تو و تو با من،انصاف كجا رفته؟
من كمترم از مور و تو فوق سلیمانی
من زخم و تویی مرهم، من درد و تویی درمان
من خشكی و تو دریا، من تشنه تو بارانی
من شام غریبانم، تو صبحدم عیدی
من خار مغیلانم، تو سرو گلستانی
من بر سر راه تو، چون گوی به چوگانم
تو در دل زار من، چون نوح به طوفانی
با گل كنمت تشبیه، یا با نفس عیسی
هم خوب تر از اینی، هم پاك تر از آنی
قرآن به تو می نازد، عترت به تو می بالد
تو منتقم خون
نگاه رحمتت بر ماست؛ می‌دانم که می‌آیی
ز اشک دوستان پیداست؛ می‌دانم که می‌آیی
گذشته چارده قرن و هنوز ای یوسف زهرا
تو تنها و علی تنهاست می‌دانم که می‌آیی
به گوش شیعه از پشتِ در آتش‌زده گویی
صدای نالۀ زهراست می‌دانم که می‌آیی
به یاد کربلا، کرب و بلا شد عالم امکان
زمان، هر روز عاشوراست، می‌دانم که می‌آیی
هنوز آیات قرآن از لب جدّت به نوک نی
به گوش زینب کبراست، می‌دانم که می‌آیی
به یاد آب آب تشنگان، چشم محبانت
ز اشک و خون دل دریاست، می‌دانم که می‌آیی
هنوز آن زخم پیکانی که بر چشم عمویت خورد
به چشم خون‌فشان ماست می‌دانم که می‌آیی
تماشای خیالیِّ سر اصغر به نوک نی
شرار آتش دل‌هاست می‌دانم که می‌آیی
به
خدایا کن عنایت روی مهدی را ببینم
کنار آن گل زیبای زهرا من نشینم
گل باغ بهشتم ، تمام سرنوشتم
خوشم مهر تو را هم ، نهاده در سرشتم
امید همه- گل فاطمه بیا چشم انتظارم
که روی سیاه و آلوده ام کف پایت گذارم
همه دار و ندار عترت طاها توئی تو
دوای پهلوی بشکسته زهرا توئی تو
امید شیعیانی ، امام مهربانی
گلستان نبی را ، تو تنها باغبانی
بیا و نشان بده بر همه تو قبر مادرت را
نمایان نما تو بر شیعیان جمال انورت را
بیا پا بر سرم بگذار تا خاک درت گردم
غبارم کن، به بادم ده، بگو دور سرت گردم
اگر چه کم تر از سنگم، بیا آیینه ام گردان
که یک شب رو به رو با روی از گل بهترت گردم
به جای آنکه باشم کوه آتش، هیزم خشکم
سرا پا آتشم کن تا مگر خاکسترت گردم
نگاهم مرده، ای چشم خدا، اینک نگاهم کن
که هر دم زنده از فیض نگاه دیگرت گردم
نه من آن قدر دارم تا شوم خاک سپاه تو
مگر خاکم کنی تا پایمال لشگرت گردم
غبارم کن که از جا خیزم و بر پات بنشینم
نسیمم کن که دور قبر زهرا مادرت گردم
اگر از صحنۀ گیتی کنی محوم، چه غم دارم؟
نیاید لحظه ای بر من که محو از خاطرت گردم
خوش آن روزی که آید از کنار کعبه، آوایت
سراپا محو فریاد عدالت گسترت گرد
کیم که با تو کنم گفتگو عزیز دلم
عنایت تو به من داده رو عزیز دلم
سیاه روتر و بی‌آبروتر از من نیست
مگر دهی تو به من آبرو عزیز دلم
بسوز و آب کن و آتشم بزن که کنم
چو شمع، گریه بی های و هو عزیز دلم
اگر عزیز دل خود تو را صدا نزنم
چه خوانمت؟ چه بگویم؟ بگو، عزیز دلم!
توان گفتن یا بن الحسن نمانده دگر
که گریه عقده شده در گلو، عزیز دلم
کنار قبر علی، یا کنار قبر حسین
بگو کجات کنم جستجو عزیز دلم؟
گرفتم آنکه بیایی بدین سیه‌رویی
چگونه با تو شوم رو به رو عزیز دلم؟
بیا که فاطمه بعد از هزار سال هنوز
کند ظهور تو را آرزو، عزیز دلم
هنوز یاد لب تشنگان کرب و بلا
نگاه توست به دست عمو، عزیز دلم
به یاد حنجر خشکی که نهر
لال است آن زبان که نگوید ثنای تو
کور است دیده ای که ببیند سوای تو
رحمت به روح “صائب” شیرین سخن که گفت:
«عالم پر است از تو و خالی است جای تو»
از آن سری، که پای گذاری به چشم ما
ای چشم جبرئیل امین! جای پای تو
هر شب، دلم مسافر سرداب سامره است
همچون کبوتری که پرد در هوای تو
شب های جمعه ناحیه خوانند انبیا
در صحن سیّدالشّهدا با صدای تو
ای کاش در کنار حرم، صبح جمعه ای
تو بر حسین گریه کنی، ما برای تو
هر نیمه شب که بهر ظهورت، دعا کنی
آمین فاطمه است، جواب دعای تو
دارند التماس دعا از تو دوستان
هر لحظه در زیارت کرببلای تو
بگذار ما به جای تو گوییم بر حسین
تبدیل تا به خون نشود، اشک های تو
“میثم” اگر به کعبه
جز ذکر توأم نیست ثنایی و دعایی
بی حال و هوای تو چه حالی؟ چه هوایی؟
بی زخم تو محروم بود سینه ز مرهم
گر درد نبخشی، چه طبیبی؟ چه دوایی؟
بگذار که چون گرد به خاکت بنشینم
تا بر سر پایم بگذاری، کف پایی
از مرتبه و قدر و جلالش نشود کم
گر پادشهی چشم گشاید، به گدایی
عمری گذراندیم و دریغا که ندیدیم
روزی که ز ما سر نزند، جرم و خطایی
از گوشِ کرِ خود، گله داریم وگرنه
هر لحظه به ما از تو رسیده است، صلایی
مرغان هوا، خلق زمین، ماهی دریا
هر یک به زبانی ز تو گویند ثنایی
ایمن شده از روز مکافات و نگفتیم
هر لحظة این عمر بود روز جزایی
افسوس که در کوی تو بودیم و نبودیم
از پرتو حسنت، نگرفتیم ضیایی
شاعر : استاد حاج غلا
ای شرف اهل زمین و زمان حجت حق نور دل عاشقان
نام تو را بُردم و شد یاد تو اشک محبت ز دو چشمم روان
فصل دلم روح و طراوت گرفت گشته بهار از قدم تو خزان
یوسف زهرا یا امام زمان
******
ارض و سما واله و مدهوش تو مصحف توحید در آغوش تو
نقش عطا و کرم و مرحمت بر ورق جان شده منقوش تو
پیرهن خون خدا در برت پرچم اسلام روی دوش تو
یوسف زهرا یا امام زمان
******
ای دم تو شور و نوای دلم آینه ی حُسن خدای دلم
دلبر غایب ز نظر العجل دیدن روی تو دعای دلم
نغمه ی جاءالحق ِ اهل سما پر شده در کلّ فضای دلم
یوسف زهرا یا امام زمان
******
یابن الحسن ای پسر فاطمه گلشن حق را ثمر فاطمه
حجت ثانی عشر ایزدی روی تو قرص قمر فاطمه
غیبت و
تکیه بزن به کعبه وبس کن فراق را
درهم بریز این همه ظلم ونـفاق را
محض تمام پنجره ها عاشقانه کن
این جمعه های پرشده از اشتیاق را
ما بی قرارِتو ، تو هم بی قرارتر
بردار از جمالِ نگاهـت محاق را
تا زنده ایم ای همه ی آرزو بیا
نزدیک کن رسیدنِ این اتفاق را
این جا بهار بی تو زمستان ممتد است
پاییز پا گرفته وحال وهوا بد است
دارد غروب می شود وپا نمی شوی
وقت قیام هست ومهیا نمی شوی
جانم به لب رسیده به جامت نمی رسد
این بال وپرشکسته به بامت نمی رسد
چیزی ندارد این دل وامانده رو کند
خود را امیدوار کدام آبرو کند
در حسرت قیامت زیبای قامتت
تا کی میان حادثه ها جستجو کند؟
این خالی از بهارِ سراسر غرور ودرد
دست تهی چگونه
ندیده برده دل ز ما صورت دلربای تو
جلوه‌گر از نقاب، هم روی خدانمای تو
مصلح کل عالمی منجی نسل آدمی
دست خداست سیدی! دست گره‌گشای تو
پیش‌تر از ولادتم مهر تو بوده عادتم
تو بودی آشنای من، من شدم آشنای تو
همدم سینه‌خستگان! یاور دل‌شکستگان!
ای همه جا کنار من بگو کجاست جای تو
تو کعبه‌‌ای تو زمزمی ذکر بگو مگر دمی
رسد به گوش عالمی زمزمۀ دعای تو
چه می‌شود که دل برد دیدۀ تو ز دست ما
چه می‌شود که گل کند بوسۀ ما به پای تو
خوش آن دمی که بنگرد شهید دشت کربلا
پرچم سرخ خویش را بر سر شانه‌های تو
رو به سوی مطاف کن طواف کن طواف کن
تا ببرد دل از حرم چهرۀ دلربای تو
صدایت از حرم رسد به گوش عالمی، ولی
خوشا کسی که در حر
ای دوست مدد خادم دربار تو باشم
با دست تهی در صف انصار تو باشم
یک برکت جانانه به عمر و نفسم ده
تا با نفسم مجری افکار تو باشم
آخر چه شده، روزی من این همه کم شد
محروم ز یک لحظه ی دیدار تو باشم
ترسم بود این بار به منزل نرسانم
در وقت سفر در صف اغیار تو باشم
از آمدن و رفتن خود حاجتم این است
حتی به میان کفنم یار تو باشم
شاید که دگر میکده را درک نکردم
ساقی بده جامی که گرفتار تو باشم
شاعر : جواد حیدری
با غمت مي خرم آقا خوشي عالم را
و به عالم ندهم تا به ابد اين غم را
چشم بر راه تو و روز نهم هم آمد
قسمتم كرد خدا سينه زدن با هم را
ريشه ي بيرقتان عزتمان بخشيده
از سرم باز مكن سايه ي اين پرچم را
دم من هست حسن بازدمم هست حسين
تا نفس هست نگير از نفسم اين دم را
نمك روضه ما را خود زينب داده
شور ما زنده كند خيل بني آدم را
علم رايت العباس بلندم كرده
مادرت داده به من اين سند محكم را
مادرت جان مرا نذر عمو جانت كرد
حرمم بخش علاجي بكني دردم را
شاعر : حسن لطفی
ابری ام، بارانی ام، حال و هوایم خوب نیست
چشم سر، خیس است امّا چشم دل، مرطوب نیست
آفت عصیان به جان نخل دل افتاده است
علتش این است اگر محصول ها مرغوب نیست
سود بازار عمل از عُرف هم کمتر شده
ای دریغ اوضاع کار و بار من مطلوب نیست
این دل بی در اگرچه جای این و آن شده
غیر تو اصلا ً برای من کسی محبوب نیست
واقعا ً من دوستت دارم عزیز فاطمه!
غیر یوسف هر کسی که دلبر یعقوب نیست
با من ِ بیچاره هم حرفی بزن چیزی بگو
جنس این دل که دگر از جنس سنگ و چوب نیست
طاقت دوری ندارم، رحم کن بر عاشقت
صبر من مانند صبر حضرت ایّوب نیست
کربلا می خواهم آقا ... التماست می کنم
نامه ام را مُهر کن هر چند که مکتوب نیست
شاعر : محمد
برای دیدن روی تو ناله ها دارم
خوشم اگر چه غریبم ولی تو را دارم
تمام سوز دل من ز ناله های شماست
ز درد هجر تو سوز ی در این صدا دارم
گدائی در این خانه آبروی من است
به نام توست اگر ذره ای بها دارم
به نامۀ عملم نیست جز گناه گناه...
ولی به وقت سخن کوهی ادعا دارم
الا امیر سحر ای مسافر صحرا
امید وصل تو را بین هر دعا دارم
به کام خویش چشیدم غم جدایی را
نشان رحمتی از یار آشنا دارم
مرا میان قنوت سحر مَبر از یاد
که احتیاج شدیدی بر این دعا دارم
به آه نیمه شب تو قسم عنایت توست
اگر زبان مناجات با خدا دارم
بیا و نامه اعمالِ من مرور نکن
که بر جبین عرق شرم از شما دارم
بدست خود بده خرج زیارت ما را
هوای بوسه ای از
من را برای هر چه خطا کرده ام ببخش
ای مهربان که بر تو جفا کرده ام ببخش
پشت و پناه من شده ای هر زمان ولی -
پشت تو را به غصّه دو تا کرده ام ببخش
بعد از هزار سال که در می زنی ببین -
در را به روی غیر تو وا کرده ام ببخش
من گم شدم در ازدحام هوس های نفسی ام
دست تو را دوباره رها کرده ام ببخش
آقا برای گرمی بازارتان فقط
بر شیشه های یخ زده «ها» کرده ام ببخش
من را فدای جان خودت خواستی و من
خود را بلای جان شما کرده ام ببخش
من وام دار چشم تو هستم که شاعرم
این قرض را چگونه ادا کرده ام؟ ببخش
شاعر : سید حسن رستگار
پایان شب های بلند انتظاری
آیا برای آمدن میلی نداری؟
من نذر کردم خاک پایت را ببوسم
آیا سر این بنده منّت می گذاری؟
من قبل از اینها این همه ویران نبودم
آباد بود این خانه ی ما روزگاری
من دل ندادم تا که روزی پس بگیرم
می خواستم پیشت بماند یادگاری
تا این که دل ها بوی سجّاده بگیرند
باید بیایی و کمی تربت بیاری
یک روز می آیی و تا صبح قیامت -
ما را به دست آسمان ها می سپاری
یک هفته ی دیگر دل آواره ی من -
باید بسازد با فقیری با نداری
شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان
