دلم آشفته و غم بی‌امان است
نگاهم خسته، چشمم نيمه‌جان است
کجايی ای پناه بی‌پناهان!
زمانه با دلم نامهربان است
شاعر : یوسف رحیمی
سائلی بیچاره ام در بین راه افتاده ام
بی کس و تنها شدم بی سرپناه افتاده ام
باید امشب گریه ی سیری کنم بر حال خود
بی حیایی کرده ام در قعر چاه افتاده ام
هر چه دادی آبرویم در عوض هر روز و شب
آبرویت برده ام حال از نگاه افتاده ام
دردسرشد این دو چشمی که به هرجارفته است
دیگر از حال دعا و اشک و آه افتاده ام
بر زبان گفتم تو را میخواهم اما در عمل
هی دلت خون کردم و در اشتباه افتاده ام
ناله هایم بین روضه بی اثر مانده ز بس
بعد هیئت ها دوباره در گناه افتاده ام
خسته ام از این گرفتاری ببین شرمنده ام
در بغل گیرم که من بی تکیه گاه افتاده ام
چاره ی کارم فقط راهی شدن تا کربلاست
باز یاد آن حریم و بارِگاه افتا
دل به دریاها سپردن نیست دل، کار ما هنوز
کار ما با هر نفس شد، زخمه بر تارها هنوز
اشک و بی تابی و آه پر کرده گر این جام را
لیک حتی سایه ابری رد نشد اینجا هنوز
گریه ها هر چند برآورده رویی به آفتاب
ره به عالمتاب نسپردند آن نغمه ها هنوز
شمع خاموش است گویا بر لحدهای ما کنون
عشق معشوقی الهی نیست دل، کار ما هنوز
گرچه عمری رفت هم با شوق در شور وصل یار
لیک یک دم هم نشد معشوق جان، بهر ما هنوز
گر چه در هجران او، شد خون بر دیدگان ما
تا کنون دیدار "وجه الله" نشد کام ما هنوز
مصلحت شاید نباشد تا که بینیم روی او
تا بیاید "مرتجی" هستیم لیک بر دعا هنوز
شاعر : مریم موسوی
همه گویند بیا
همه‌ی زائرها
مادران شهدا
کاروانی که پیاده به حرم آمده و ذکر گرفته به دو صد شور و نوا
ذکر جانم یا رضا
همه گویند بیا
زیر لب مادر پیری که به در دوخته چشمان و دلش
استخوانی برسد
یا پلاکی برسد
یا نشانی برسد
خبری نیست خدا از پر گلبرگ گلش
زیر لب ذکر گرفته تو بیا
همه گویند بیا
پیرمردی وسط صحن دلش گم شده است
بی خود از خود شده و گریه امانش ندهد
زائری ویلچری خورده نگاهش به حرم بعد چهل سال دراز
محو گنبد شده و زمزمه و ذکر و نیاز
به چه زیباست حرم
کار مولاست کرم
همه گویند بیا
کودکان غزه
دختر فال فروش سر این کوچه‌ی ما
آنطرف‌تر دو سه تا دست‌فروش و دو سه تا مانده‌ی در راه و
دلگیرم از شهری که مسکین را نمیفهمد
شهری که درد شعر پروین را نمیفهمد!
شهری که صورت های غمگین را نمیفهمد
شهری که ((لااکراه فی الدین)) را نمیفهمد
وقتی دلم میگیرد از نامهربانی ها
وقتی دلم پر میشود از بد گمانی ها
حس میکنم باید غریب و بی نشان باشم
انگار میخواهد دلم در جمکران باشم
من دوست دارم هم رکاب آسمان باشم
میترسم از اینکه شبیه کوفیان باشم
بدکرده ام با خود ، خودم هم خوب میدانم
ای آسمان بیکران مشتاق بارانم
از کوله بار لطف تو اعجاز میخواهم
آقا ، دلی چون لحظه ی آغاز میخواهم
دیگربریدم مهربان ، همراز میخواهم
ای آسمان بیکران پرواز میخواهم
یارت نبودم سالها اما تو یارم باش
من شانه ای مردانه میخواهم
سفره ی افطار ما پر سفره دیدار نه
ما بفکر هرکسی هستیم اما یار نه
غصه هجر تو را خیلی نداریم عفو کن
سرسری از وصل میخوانیم با اصرار نه
کارگر کم داری آقا جان سخنران بیشمار
قیل و قال از غربتت کردیم اما کار نه
آشتی کن با گدایان گنه کار خودت
خیر میبیند گدا با دوری از دلدار؟ نه
ما دم بیدار بودن هم بخواب غفلتیم
چشم ها بیدار اما باطن بیدار نه
نامه اعمال مارا وا نکن تایش بزن
هرچه میخواهی گنه دارد ثواب انگار نه
با شهیدان عهد خود را بسته ایم از ابتدا
مرگ در این راه آری زندگی با عار نه
به مناجات شب ما سربزن یابن الحسن
یک جهان ناگفته هست و محرم اسرار نه
با خودت مارا ببر تا کربلا هر اربعین
خط نزن نام گ
غفلت از راه تو بی یار شدن هم دارد
غرق در درهم و دینار شدن هم دارد
خواب شهوانی ما عار شدن هم دارد
"غفلت از یار گرفتار شدن هم دارد
از شما دور شدن زار شدن هم دارد"
هر که از غیر خبر داد محلش ندهند
هر که از عشق شد آزاد محلش ندهند
نزند بنده چو فریاد محلش ندهند
"هر که از چشم بیافتاد محلش ندهند
عبد آلوده شدن خار شدن هم دارد"
درد اینجاست که هر صبح نمی بینیمت
غم عظماست که هر صبح نمی بینیمت
سینه غوغاست که هر صبح نمی بینیمت
"عیب از ماست که هر صبح نمی بینیمت
چشم بیمار شده تار شدن هم دارد"
ما ز هجران تو در اوج غریبی هستیم
ما گرفتار بلایای عجیبی هستیم
در به در، بی سر و سامان نهیبی هستیم
"همه با درد به دنب
شهر ، آذین شده و منتظر یار شده
لحظه ی عاشقیِ "آمدن" انگار شده
آسمان چشم شد و روی زمین دوخته شد
ماه ، همسایه ی دیوار به دیوار شده
"نکند یار بیاید ... وَ نبینی او را ..."
دلم از مردمک چشم ، طلبکار شده
پر ستاره شده امشب همه جای عالم
آسمان روی زمین ، چادر گلدار شده
عرش ، تا صبح فقط دور زمین می گردد
سامرا کعبه شده ، نقطه ی پرگار شده
یک نفر آمده که بود جهان منتظرش
صاحبی آمده که بوده "زمان" منتظرش
دردمندان همه هُشیار ، دوا آمده است
غصه تعطیل ، که معنای شفا آمده است
هر چه خواهید ، بخواهید از این خانه فقط
بینواها بِشِتابید ، نوا آمده است
"عالَم پیر ، دگر باره جوان خواهد شد"
چونکه مُشکِ نفس باد صبا آمد
امشب که می خواهد دلم سامان بگیرد
باید که چشمانم کمی باران بگیرد
وقتی که شعری می نویسم روی کاغذ
شاید که بغضی در گلویم جان بگیرد
مثل همیشه این غزل تا بیت آخر
حال و هوایی مبهم و پنهان بگیرد
با چشم گریان ندبه می خوانم برایت
شاید دعا با دیده ای گریان بگیرد
آقا بیا تا در میان قلب شیعه
این زخم کهنه عاقبت درمان بگیرد
هر جمعه من روی تو را چشم انتظارم
تا اینکه عصر غیبتت پایان بگیرد...
شاعر : محسن زعفرانیه
با اينكه خسوف ،قسمت خورشيد است
در آينه ى چشم فلك ،امّيد است
در بين تمام جمعه هايم اى عشق
آن جمعه كه از سفر بيايى عيد است
شاعر : محمد مهدی عبدالهی
سلام نازترین مطلع تغزل ها
سلام بازترین سفرۀ توسل ها
سلام واسطۀ فیض، بین ما و خدا
سلام تکیۀ مستحکم توکل ها
شبیه طور ، ظهورِ تو ظرف می خواهد
عروسِ فاطمه دارد از این تحمل ها
تو یک شبه به تکامل رسی میانِ رَحِم
هنوز غرق تَحَیُر همه تعَقُل ها
به غمزۀ تو گره وا شود زکارِ گدا
کریم نیست مُقَصِر در این تعلُل ها
زیاس هایِ بهشتی به دستِ خود زهرا
درست کرده برایِ تو تاجی از گُل ها
شبیه ماه، در این شامِ تار تابیدی
به رویِ دامن نرجس چه ناز خوابیدی
تکانِ پلک تو دل می برد ز دلبرها
مقابل قدمت خاک می شود سرها
فدای خندۀ بابای تو پدرهامان
فدایِ مادرِ پاکت تمام مادرها
ز «کاخِ روم » رسید و عروسِ زهرا شد
نتیجه میدهد
بيشتر از بيشتر از بيشتر
میشود از عشق دلم ريشتر
من كه اويسم ز قَرَن آمدم
وقت ندارم به خدا بيشتر
ليله‌ى قدرِ حسنِ عسکرى
كاش قرارِ تو شود پيشتر
ناوَك مژگانِ تو و جانِ ما
خونِ همه گردن آن نيشتر
واى كه ديوانه شدم يك كلام
سوره‌ى والعصر عليك السلام
همسفرِ هر سحر سامرا
اى پسرِ خوش خبرِ سامرا
اى نوه‌ى حضرت هادى سلام
حصن تو در دور و بر سامرا
در حرم تازه‌ى باباى تو
جامعه خوانديم درِ سامرا
كارگريَش كه نشد قسمتم
رُفته‌گرم رُفته‌گرِ سامرا
آمده‌ام تا بزنم يك دو جام
سوره‌ى والعصر عليك السلام
تا كه پدر بر لبِ تو بوسه داد
بوى گلِ نرگسى آورد باد
در شبِ ميلادِ تو جودت شكُفت
لطف تو شد از سرِ عالم زياد
دَم پرِ جب
مژده که گل سر سبد فاطمه آمد
از باغ جنان، سرو قدِ فاطمه آمد
دستِ مددِ حق، مددِ فاطمه آمد
اینک سند مستند فاطمه آمد
جبریل بشارت دهد از عالم بالا
امروز که طاووس جنان بال گشوده
دل از همۀ اهل سماوات ربوده
از سینۀ یاران، غم و اندوه زدوده
این کیست که بر ما همه رخسار نموده
او مهدیِ زهراست، همان یوسف طاها
بوی گل نرگس همه جا عطر فشان شد
امواج نسیمِ سحر از شرق، وزان شد
انگار محمد ز جنان باز عیان شد
فرعونِ زمان از خبر او نگران شد
زیرا حسنِ عسگری امشب شده بابا
این است به عالم ثمر آل پیمبر
این است همان وعدۀ دیرینۀ حیدر
او خیر کثیری است پِیِ سورۀ کوثر
او جان غدیر است که شد بر همه رهبر
آیات الهی است از این
بر نفس خود دچارم، یابن الحسن اغثنی
عبدی خرابکارم، یابن الحسن اغثنی
در غفلت از قیامت، با شعله ی جهالت
آتش گرفته بارم، یابن الحسن اغثنی
تاریک و روسیاهم، افتاده قعر چاهم
ای شمس روزگارم یابن الحسن اغثنی
از شرم ناگزیرم، از شرم سر به زیرم
از شرم بی قرارم، یابن الحسن اغثنی
جز رحمت نگاهت، جز گرمی پناهت
آرامشی ندارم، یابن الحسن اغثنی
ای ذوالکرم می آیی؟ بالاسرم می آیی...
هنگام احتضارم؟ یابن الحسن اغثنی
هستم فقیر خوانت، بر لطف بی کرانت
خیلی امیدوارم، یابن الحسن اغثنی
مانند والدینم، گریه کن حسینم
این است اعتبارم، یابن الحسن اغثنی
عقده گشایی ام کن، کرب و بلایی ام کن
دلتنگ آن دیارم، یابن الحسن اغثنی
اى كاش دلم فرش عبورت گردد
يك روز شرفياب حضورت گردد
تاريخ ولادتت شود زيباتر
اين جمعه اگر عيد ظهورت گردد
شاعر : محسن زعفرانیه
بريز ساقي از كرم به جام باده‌خوارها
از آن ميي كه قطره‌اش زنده به جان شرار‌ها
كند عيان نشاطها كشد ز غم دمارها
دهد به دل سرورها برد ز سر خمارها
به جان من به يك‌طرف گذار جمله كارها
بيار مي بريز هي به جام مي‌گسارها
ز چشم مست خويشتن بتا مرا خراب كن
ز تار زلف پرشكن بگردنم طناب كن
ز ذره گرچه كمترم ز مهرم آفتاب كن
ز قلزم رحيق خود به ساغرم شراب كن
كبوتر دل مرا بر آتشت كباب كن
كه تا نيايدش به سر هواي شاخسارها
به جان دوست ساقيا ز باده مست كن مرا
به پاي خم باده‌ات تو پا شكست كن مرا
به غير باده فارغم ز هر چه هست كن مرا
پس آن زمان اشارتي به چشم و دست كن مرا
به غمزه‌هاي خويشتن فناپرست كن مرا
كه وارهد وجود
در این سینه تیرِ محبت نشسته
و چشمم به امیدِ اُلفَت نشسته
بهشت آرزویِ گدایی نباشد
که در سایه ی طاقِ نُصرت نشسته
بگیر از رُخت پرده را تا ببینند
که یوسف هم اینجا به زحمت نشسته
به رویِ پَر و بالِ هم در مسیرت
فرشته فرشته به حیرت نشسته
هوایی ندارد بجز سجده بر تو
بر آن سَر که گرد محبت نشسته
دل ما رمیده ،اگر پَر کشیده،شرابی چشیده، به شوقی تپیده دویده دویده بسویت که دیده
که عطری وزیده که نوری دمیده که آقا رسیده و با دامنی پُر عنایت نشسته
بیا تا که زهرا به قابَت بگیرد
بیا تا که زینب گلابَت بگیرد
علی پیشت آیاتِ قرآن گرفته
بخوان تا دمِ مستجابت بگیرد
بیا تا که عباس پشتت بتازد
بیا تا که اکبر رکابت بگیرد
که
ايليائيم از دهات شما
از تبارِ ترنُمات شما
آسمانها هميشه گُم بوده اند
پایِ هر سبزه ی حيات شما
روزگارم گذشته شكر خدا
در جوار لبِ فرات شما
كوزه ام را دوباره پُر كردم
از سرِ چشمه ی نجات شما
زندگیِ مرا چه شيرين كرد
نفس شاخه ی نبات شما
سفره ام پهن، خانه ام سر سبز
برِكت دارد از زكات شما
آب و نانم رسيده از آن روز
كه نشستم سرِ بساطِ شما
پنج نوبت به پشتتان هستیم
وقتِ حی علی الصلوة شما
باغ ما میوه های فطرت داد
محض روی توجّهات شما
الغرض داده است بر دستم
با دو دستش خدا براتِ شما
تا قيامت فرشته باران باد
سر هر ريشه ی قمات شما
شکر از ايل كربلا هستيم
ما زمين خورده ی شما هستيم
به سمرقند یا بخارایی
یا به شن زا
در خیال خویش من هم نوکری از نوکرانم
عاشقی از عاشقانم دوستی از دوستانم
با تو این حرف مدامم چاکرم عبدم غلامم
بی تعارف ای امامم خسته از ورد زبانم
خسته از این ادعایم که محب هل اتایم
یا مسلمان شمایم ای امام انس و جانم
شیعه اثنی عشر دانم خودم را حیف اما
بر سر عهد تو آیا مانده ام آیا بمانم
گفته ام پای رکابم اهل جنگ و انقلابم
گفته ام اما نميدانم ز اینم یا ز آنم
منکه یار دین نبودم پای کار دین نبودم
افتخار دین نبودم پس چرا دادی امانم
هر گناهی دیدی از من روی برگرداندی اما
روز بعد انگار، نه انگار اصلا من همانم
از شهيدان دور ماندم وز بصیرت کور ماندم
وصله ای ناجور ماندم هر چه کردی امتحانم
از حلال و از حرام
دل شکسته شد شب اجابت دعا بیا
نیازهای کهنه را عطا کند خدا بیا
به دستهای ملتمس شبیه یک گدا بیا
مرو به سمت دیگری به این طرف کجا؟ بیا
دل از هوای مهر این و آن رها نما بیا
که دردها به میکده فقط شود دوا بیا
نسیم صبح می‌وزد ز کوچه‌های آشنا
گمان کنم که می‌رسد صدای پای آشنا
به انتظار مقدم گره‌گشای آشنا
نشسته بیقرار و دل غمین گدای آشنا
گوش بده دمی دلا به این صدای آشنا
بگیر با ملائکه تو هم دم بیا بیا
قلم گرفت شاعری نوشت می‌رسد کسی
غزل نویس ماهری نوشت می‌رسد کسی
دم سحر مسافری نوشت می‌رسد کسی
به کوچه مرد عابری نوشت می‌رسد کسی
زن شکسته خاطری نوشت می‌رسد کسی
نگار بی بدیل را ز دل بزن صدا بیا
بگیر تیر ذکر و
دنیاست در تلاطم و طوفان کران کران
خشم و خشونت و غم کشتار بی‌امان
چشمان ماست خیره به تو سمت آسمان
ادرکنی ای امید دل، الغوث الامان
عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان
شرق است در تغافل و غرب است در نفاق
هر فصل یک مصیبت و هر آن یک اتفاق
یک روز رنج سوریه روز دگر عراق
هر لحظه بیشتر شده اندوه شیعیان
عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان
با ذوق از حقوق بشر حرف می‌زنند
یا از گزینه های تشر حرف می‌زنند
اوج شرارت‌اند و ز شر حرف می‌زنند
دنیای ما پر است از این حرف و داستان
عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان
خاورمیانه مرکز آوار ماجراست
اخبار داغ در پی آمار ماجراست
آل سعود باز میاندار ماجراست
از پول نفت سرخوش و با خلق سرگران
عج
سیزده بار زمین خورد دلم
سیزده مرتبه افسرد دلم
دفعه ی چاردهم مرد دلم
ناگه از قبر خودش دل پا شد
بخت من نیمه ی شعبان وا شد
کوکب طالعم امشب خندید
باز هم نور محمد تابید
خانه روشن شده چون این خورشید
طلعتش فاطمی و حیدری است
حجت بن حسن العسگری است
پسری آمده دنیا، کاالشّمس
پسری زاده ی زهرا، کاالشّمس
صورتش، دُر دلارا، کاالشّمس
نور در نور بود در جلوات
به گل حضرت نرگس صلوات
نرجس از آمدنش مسرور است
پسرش پارچه ای از نور است
دل باباش حسن پر شور است
دست حق آمده با بیرقِ حق
زَهَقَ الباطِل و جاءَالحَقِ حق
نوه ی هاشمی عبد مناف
آل کعبه، که خودش هست مطاف
عرشیان دور سرش گرم طواف
زاده ی سید بطحا آمد
آخرین کعبه ب
در سینه ام امشب آسمان دارم
یک دشت، ستاره بر زبان دارم
از کوفه و سهله می روم تا قم
زیرا که هوای جمکران دارم
آماده ی دار چشم های توست
در پیکر خود اگر که جان دارم
عمری ست گدای خانه ات هستم
عمری ست از این تنور، نان دارم
می خواهم که تمام هستم را
می خواهم هر چه در توان دارم
بر پای نگاه دوست بگذارم
دریاب مرا که دوستت دارم
مجنونم و راه خانه می گیرم
از لیلی خود نشانه می گیرم
صیدم؛ که ز دست های صیادم
آزادم و آب و دانه می گیرم
چون اشک، روان گاه و بیگاهم
بارانم و بی بهانه می گیرم
هر بار که یاد یار می افتم
با آتش دل زبانه می گیرم
یک روز چنان غبار می آیم
بر دامنت آشیانه می گیرم
من گرد و غبار راه دلدارم
دری
تا کی نصیب ماست «اَرَی الخَلق» و «لا تُری»
کی میشود نوای «اَنا المَهدی» تو را ...
از سمت کعبه بشنوم ای جانِ جانِ جان
«عَجّل عَلی ظُهُورِکَ یا صاحِبَ الزّمان»
شاعر : یوسف رحیمی
خوشا لحظه ای بال و پر داشتن
سر کوی دلبر گذر داشتن
خوشا با خدا بودن و زیستن
به یاد خدا چشم تر داشتن
همیشه به سوی خدا رو زدن
همیشه صفای سحر داشتن
چه خوب است عاشق ز معشوق خویش
تمنای یک دم نظر داشتن
چه خوب است دنبال تو آمدن
و از جایگاهت خبر داشتن
چه خوب است دائم صدایت زدن
همیشه هوایت به سر داشتن
چه خوب است یک شب به همراه تو
به سرداب تو یک سفر داشتن
من امشب هوای تو دارم به سر
کرم کن مرا در کنارت ببر
در آسمان در سحر باز شد
فرشته مهیای پرواز شد
ملک در دل آسمان زد صدا:
و میلاد خورشید آغاز شد
شنیدم شبیه کلیم آمدی
و موسایی تو خبرساز شد
حسن بر گل روی تو خنده زد
پدر با وجودت سرافراز شد
برای دل مادر پاک ت
ز اوج آسمانهای خداوندی ندا آمد
شب پرواز آسان شکسته بالها آمد
بده ساقی کمی باده بر این مخمور افتاده
شب وا کردن عقده شب مشکل گشا آمد
مرو در گوشه‌ی دخمه بزن مطرب... بخوان نغمه
شب تصنیف خواندن شد شب عیش و صفا آمد
طبیب دردمندان و حبیب مستمندان و
امید اهل زندان و کلید قفلها آمد
مگو پس کو نگار ما نگار گلعذار ما
حبیب غمگسار ما ز سامرا بیا... آمد!
بیاور دست بالا و بزن کف تا توان داری
غریبی کم کن ای عاشق که عشق آشنا آمد
مبارک باد و فرخنده بساط عیش پاینده
نسیم قدسی رحمت ز سمت سامرا آمد
اگر در شور او هستی بدان منظور او هستی
به عشق او تحمل کن اگر قدری بلا آمد
هوالاول، هوالاخر، هوالباطن، هوالظاهر
تج
نگاه ابريم غم دارد، امشب
كه هر دم اشك نم نم دارد،امشب
قسم بر ماه رويت،قاب چشمم!
فقط عكس تو را كم دارد ،امشب
شاعر : محمد مهدی عبدالهی
بیا..
ای طبیب دل بیمار بیا
دلبر غایب از انظار بیا
نقد جان بهر خرید آوردیم
یوسفا بر سر بازار بیا
درد هجران تو جان فرساید
تا بود جان تن بیمار بیا
عالمی منتظر دیدار رت
ازپس پرده به اظهار بیا
آخرین گل به گلستان ولا
زود در صحنه ی گلزار بیا
پیکر عدل به زنگ آلوده ست
ای زدودنده ی زنگار بیا
این جهان تشنه ی اصلاح بود
آخرین مصلح ومعمار بیا
بر نشان دادن قبر زهرا(س)
پسر احمد مختار بیا
کاش این جمعه ی آخر باشد
مهدی فاطمه،اینبار بیا
شاعر : اسماعیل تقوایی
یک روز پی کسبی و در فکر معاشی
یک روز شدی غرق تماشای حواشی
ای طالب طوف نوه ی زاده ی کعبه
وقتش نشده تا که سرت را بتراشی?
این رسم، کجا رسم تمنای نگار است؟!
بی زحمت و بی خدمت و بی سعی و تلاشی...
گمراه بمان... لیک بدان منتظرت هست
تو منتظر یار، چه باشی چه نباشی
جانم به فدای شهدایی که پی یار
گشتند سر کوی عقیله متلاشی
پروانه به پروانه همه شعله خریدند
تا اینکه نیفتد به رخ شمع خراشی
ای دیده بیا همدم داغ جگرش باش
تا بر جگر شعله ورش اشک بپاشی
دیر آمده ای... زود برو از روی جسمش
ای که ته گودال به دنبال عباشی
شاعر : محمد جواد شیرازی
به سوی یار از ندارها سلام می رسد
خوشیم این سلام ها به آن امام می رسد
شدیم بی نصیب از نظاره ی رخش ولی
نگاه لطف او به ما علی الدوام می رسد
عطای یار و منعِ بخشش اش یکی است باطنا
صلاح ماست هر دوتاش... هر کدام می رسد
بریده می شود نخ توسل اهالی اش
به پای سفره ای که لقمه ی حرام می رسد
از این طرف گناه ما فقط به سوی او رسید
از آن طرف همیشه لطف و احترام می رسد
همین که بر دعا دو دست خود بلند می کند
به قلب ما همان دقیقه التیام می رسد
دل شکسته از غریبی عقیله صبر کن
می آید آن امام و وقت انتقام می رسد
فدای دختر علی که با قد خمیده اش
محله ی یهودیان شهر شام می رسد
چقدر کارِ این بزرگ زاده سخت می شود
در
