قسمتم نیست ببوسم قدمت را انگار
بر سر دوش بگیرم علمت را انگار
هر زمان غرق شدم در دل دریای گناه
دیدم از دور می آید کرمت را انگار
***
از داغ یار در سفرم اشک می رود
تا آستانه ی جگرم اشک می رود
باران گرفت و حال دو چشمم خراب شد
از ناودان پلک ترم اشک می رود
ای کاش که آه دلم این بار بگیرد
من منتظرم دست مرا یار بگیرد
تا قلب مرا از همه اغیار بگیرد
درد از تن این خسته ی بیمار بگیرد
در هجر رخش سیل ز چشمم شده جاری
عاشق شده ام عاشق و مجنون نگاری
قلبم به خدا خون شده از دست زمانه
دل بهر وصال تو گرفته است بهانه
دنبال تو گشتم همه جا خانه به خانه
در ارض و سما هست ز روی تو نشانه
یک گوشه ی چشمی به من بی سروپا کن
از بار گنه نوکر خود را تو رها کن
بستند دلم را به سر طره ی مویت
هر چند دویدم نرسیدم سر کویت
ولله منم تشنه ی یک جرعه سبویت
با بار گنه دور شدم از مه رویت
من منتظرم تا ز رخت پرده بر افتد
دیوانه شوم گر به رخت یک نظر افتد
سرمایه ز کف دادم و
زیاد خون به دلت کرده ام حلالم کن
تو خوب بوده ای و من بدم حلالم کن
چقدر قدر تو مخفی است بین ما مردم
در آسمان و زمین محترم ، حلالم کن
نه مقبلم نه کمیتم نه محتشم اما
به سوز شاعری محتشم حلالم کن
همه امید من این چشم های دریایی است
میان گریه شبی باز هم حلالم کن
تو از سلاله ی زهرای مهربان هستی
به حق فاطمه ی بی حرم حلالم کن
مرا به خیل گناهم نگیر آقا جان
تو را به چادر زهرا قسم حلالم کن
به مشک پاره ی عباس و چشم پر خونش
تو را به حق دو دست قلم حلالم کن
صاحبا یک نظری کن به گدا عیبی نیست
رحم بر اشک دو چشم فقرا عیبی نیست
دل ویرانه ی ما و نظر لطف شما
نظرت گر برسد بر دل ما عیبی نیست
کوری من اثر بردگی شیطان است
چشم بیمار بگیرد چو شفا عیبی نیست
"روزها فکر من این است و همه شب سخنم"
من ندیدم رخ محبوب... چرا عیبی نیست؟!
حال افتاده ام از پا...به تو رو آوردم
تو بگیری ز کرم، دستِ مرا عیبی نیست
بارها اشک تو از فعل بدم جاری شد
گر بمیرم ز غم اشک شما عیبی نیست
درکثافات عمل غرق شدم کاری کن
دست خود را تو بگیری به دعا عیبی نیست
ما که مردیم و ندیدیم جمالت آقا
ما شنیدیم فقط وصف تو را یا مولا
ز بوی زلف تو یک عمر مست و مدهوشم
ز چشم خویش ز داغت همیشه می جوشم
اگر چه نیست نصیب دو دیده ام رویت
ولی خیال جمال تو می برد هوشم
منی که سوخته این سینه ام ز سوز فراق
بیا و لحظه ی آخر مکن فراموشم
نبین که غرق سکوتم در این دو روزه ی عمر
پر از نوا و فغانم اگر که خاموشم
بیا و بر سر بازار و این گدا بنواز
که نقد جان به هوای نگات بفروشم
به شوق روز وصال تو یوسف زهرا
به نام نامی – یابن الحسن – به چاووشم
بیا و این شب جمعه ببر حرم جانا
که در هوای طواف حریم شش گوشم
چو نی نوای غم نینوا به سینه توست
شبیهتان ز غم جدتان سیه پوشم
خدا گواست که آبی اگر که بردارم
بدون یاد لبش قطره ای نمی نوشم
هجر یار
چون ابر بهار در بهاران گریم
درهجر نگار بهتر از جان گریم
یادآور فصل رویش وآمدنش
بنشسته کنار چشمه ساران گریم
آبادی روز گار وحالم چه خراب
در کلبه ی انتظار،ویران گریم
نوغنچه ی عشق خود ببینم به بهار
نشکفته بود میان گلدان گریم
گویند بهار فصل عشق ومستی است
دور ازهمه عاشقان ومستان گریم
حالم به وصال او دگرگون گردد
تا نامده هجر او به پایان گریم
خوش حالتی است حالت دیدن یار
ازشوق نظر به روی جانان،گریم
شاعر : اسماعیل تقوایی
یوسف فاطمه چشمان تو دیدن دارد
سر بازار نگاه تو خریدن دارد
ما به صحرا زده مجنون تو لیلا شده ایم
مرد این راه شدن رنج کشیدن دارد
ما خمیدیم کشیدیم فراوان غم تو
بردن بار غم هجر خمیدن دارد
رفته دل پای پیاده پی دیدار شما
مست و عاشق پی دلدار دویدن دارد
میرسد جادهٔ عشق به چشمان شما
غم مخور آخر این راه رسیدن دارد
مرغ دل نغمهٔ داوودی خود سر داده
لب این بام چه خوش ، شوق پریدن دارد
دیده هامان همه بی سو شده از گریهٔ هجر
هوس دیدن خورشید شدیدن دارد
اللهم عجل لولیک الفرج
التماس دعا. شاعر خلیلی کاوه
عالم تمام , عطر خدا را گرفته بود
نور فلق , شکوه دعا را گرفته بود
می آمد از سما به زمین عشق برترین
آغوش مهر , ماه ولا را گرفته بود
شاعر : داود خلیلی کاوه
عالم تمام , عطر خدا را گرفته بود
نور فلق , شکوه دعا را گرفته بود
می آمد از سما به زمین عشق برترین
آغوش مهر , ماه ولا را گرفته بود
شاعر : داود خلیلی کاوه
باز در من چشم وا كن تا تماشايت كنم
دردِ ديدن را دوا كن تا تماشايت كنم
آشكارا آشكاري مثل روز روشني
رازها را برملا كن تا تماشايت كنم
چشم باطن بين نمي‌خواهم، تو پنهان نيستي
چشم ظاهر بين عطا كن تا تماشايت كنم!
چشم‌بندي‌هاي دنيا مهلت ديدن نداد
زود‌تر محشر به پا كن تا تماشايت كنم
تندي نور تو زد چشم مرا اي آفتاب
جلوه در آيينه‌ها كن تا تماشايت كنم
شاعر : محمد مهدی سیار
بر تو از نزدیک آقاجان سلامم آرزوست
با شما عمريست این چندین کلامم آرزوست
دوست دارم دوستت باشم به هر قیمت شده
دشمنی با دشمنانت صبح و شامم آرزوست
چون شهیدانی که گمنامند اما با توأند
ترک جان و ترک نان و ترک نامم آرزوست
هر چه عنوان است در دنیای ما بی ارزش است
گفتن یک مرتبه ؛ آقا غلامم آرزوست
معنی رزق فراوان چیست با تو بودنست
در صراط مستقيم تو دوامم آرزوست
خسته از دیدار دولتهای وابسته به غیر
در زمان دولت عدلت مقامم آرزوست
در رکاب رهبرم تمرین یاری کرده ام
حال درک محضر و امر امامم آرزوست
ای خوش آنروزی که دستانت جوانم میکند
رؤیت طاووس جنت را مدامم آرزوست
چشم امتهای مظلومست بر روز ظهور
با شما هم
تا روزىِ دل از آسمان مى گيريم
با ياد تو هر جمعه زبان مى گيريم
عجّل لوليّك الفَرج ،آقا جان
با نام تو اى عشق ،توان مى گيريم
ويرانه ام و تو كرده اى آبادم
با ندبه ى دلتنگى خود دلشادم
در غربت آدينه ى هجران، اى عشق
هر جمعه حساب هفته رفت از يادم
شاعر : محمد مهدی عبدالهی
ای کاش که درد و داغ ما را نکشد
هم، آتشِ اشتیاق ما را نکشد
ما زنده بر آنیم که کاری بکنیم
باشد که غم فراق ما را نکشد
شاعر : جواد شیخ الاسلامی
دلم آشفته و غم بی‌امان است
نگاهم خسته، چشمم نيمه‌جان است
کجايی ای پناه بی‌پناهان!
زمانه با دلم نامهربان است
شاعر : یوسف رحیمی
سائلی بیچاره ام در بین راه افتاده ام
بی کس و تنها شدم بی سرپناه افتاده ام
باید امشب گریه ی سیری کنم بر حال خود
بی حیایی کرده ام در قعر چاه افتاده ام
هر چه دادی آبرویم در عوض هر روز و شب
آبرویت برده ام حال از نگاه افتاده ام
دردسرشد این دو چشمی که به هرجارفته است
دیگر از حال دعا و اشک و آه افتاده ام
بر زبان گفتم تو را میخواهم اما در عمل
هی دلت خون کردم و در اشتباه افتاده ام
ناله هایم بین روضه بی اثر مانده ز بس
بعد هیئت ها دوباره در گناه افتاده ام
خسته ام از این گرفتاری ببین شرمنده ام
در بغل گیرم که من بی تکیه گاه افتاده ام
چاره ی کارم فقط راهی شدن تا کربلاست
باز یاد آن حریم و بارِگاه افتا
دل به دریاها سپردن نیست دل، کار ما هنوز
کار ما با هر نفس شد، زخمه بر تارها هنوز
اشک و بی تابی و آه پر کرده گر این جام را
لیک حتی سایه ابری رد نشد اینجا هنوز
گریه ها هر چند برآورده رویی به آفتاب
ره به عالمتاب نسپردند آن نغمه ها هنوز
شمع خاموش است گویا بر لحدهای ما کنون
عشق معشوقی الهی نیست دل، کار ما هنوز
گرچه عمری رفت هم با شوق در شور وصل یار
لیک یک دم هم نشد معشوق جان، بهر ما هنوز
گر چه در هجران او، شد خون بر دیدگان ما
تا کنون دیدار "وجه الله" نشد کام ما هنوز
مصلحت شاید نباشد تا که بینیم روی او
تا بیاید "مرتجی" هستیم لیک بر دعا هنوز
شاعر : مریم موسوی
همه گویند بیا
همه‌ی زائرها
مادران شهدا
کاروانی که پیاده به حرم آمده و ذکر گرفته به دو صد شور و نوا
ذکر جانم یا رضا
همه گویند بیا
زیر لب مادر پیری که به در دوخته چشمان و دلش
استخوانی برسد
یا پلاکی برسد
یا نشانی برسد
خبری نیست خدا از پر گلبرگ گلش
زیر لب ذکر گرفته تو بیا
همه گویند بیا
پیرمردی وسط صحن دلش گم شده است
بی خود از خود شده و گریه امانش ندهد
زائری ویلچری خورده نگاهش به حرم بعد چهل سال دراز
محو گنبد شده و زمزمه و ذکر و نیاز
به چه زیباست حرم
کار مولاست کرم
همه گویند بیا
کودکان غزه
دختر فال فروش سر این کوچه‌ی ما
آنطرف‌تر دو سه تا دست‌فروش و دو سه تا مانده‌ی در راه و
دلگیرم از شهری که مسکین را نمیفهمد
شهری که درد شعر پروین را نمیفهمد!
شهری که صورت های غمگین را نمیفهمد
شهری که ((لااکراه فی الدین)) را نمیفهمد
وقتی دلم میگیرد از نامهربانی ها
وقتی دلم پر میشود از بد گمانی ها
حس میکنم باید غریب و بی نشان باشم
انگار میخواهد دلم در جمکران باشم
من دوست دارم هم رکاب آسمان باشم
میترسم از اینکه شبیه کوفیان باشم
بدکرده ام با خود ، خودم هم خوب میدانم
ای آسمان بیکران مشتاق بارانم
از کوله بار لطف تو اعجاز میخواهم
آقا ، دلی چون لحظه ی آغاز میخواهم
دیگربریدم مهربان ، همراز میخواهم
ای آسمان بیکران پرواز میخواهم
یارت نبودم سالها اما تو یارم باش
من شانه ای مردانه میخواهم
سفره ی افطار ما پر سفره دیدار نه
ما بفکر هرکسی هستیم اما یار نه
غصه هجر تو را خیلی نداریم عفو کن
سرسری از وصل میخوانیم با اصرار نه
کارگر کم داری آقا جان سخنران بیشمار
قیل و قال از غربتت کردیم اما کار نه
آشتی کن با گدایان گنه کار خودت
خیر میبیند گدا با دوری از دلدار؟ نه
ما دم بیدار بودن هم بخواب غفلتیم
چشم ها بیدار اما باطن بیدار نه
نامه اعمال مارا وا نکن تایش بزن
هرچه میخواهی گنه دارد ثواب انگار نه
با شهیدان عهد خود را بسته ایم از ابتدا
مرگ در این راه آری زندگی با عار نه
به مناجات شب ما سربزن یابن الحسن
یک جهان ناگفته هست و محرم اسرار نه
با خودت مارا ببر تا کربلا هر اربعین
خط نزن نام گ
غفلت از راه تو بی یار شدن هم دارد
غرق در درهم و دینار شدن هم دارد
خواب شهوانی ما عار شدن هم دارد
"غفلت از یار گرفتار شدن هم دارد
از شما دور شدن زار شدن هم دارد"
هر که از غیر خبر داد محلش ندهند
هر که از عشق شد آزاد محلش ندهند
نزند بنده چو فریاد محلش ندهند
"هر که از چشم بیافتاد محلش ندهند
عبد آلوده شدن خار شدن هم دارد"
درد اینجاست که هر صبح نمی بینیمت
غم عظماست که هر صبح نمی بینیمت
سینه غوغاست که هر صبح نمی بینیمت
"عیب از ماست که هر صبح نمی بینیمت
چشم بیمار شده تار شدن هم دارد"
ما ز هجران تو در اوج غریبی هستیم
ما گرفتار بلایای عجیبی هستیم
در به در، بی سر و سامان نهیبی هستیم
"همه با درد به دنب
شهر ، آذین شده و منتظر یار شده
لحظه ی عاشقیِ "آمدن" انگار شده
آسمان چشم شد و روی زمین دوخته شد
ماه ، همسایه ی دیوار به دیوار شده
"نکند یار بیاید ... وَ نبینی او را ..."
دلم از مردمک چشم ، طلبکار شده
پر ستاره شده امشب همه جای عالم
آسمان روی زمین ، چادر گلدار شده
عرش ، تا صبح فقط دور زمین می گردد
سامرا کعبه شده ، نقطه ی پرگار شده
یک نفر آمده که بود جهان منتظرش
صاحبی آمده که بوده "زمان" منتظرش
دردمندان همه هُشیار ، دوا آمده است
غصه تعطیل ، که معنای شفا آمده است
هر چه خواهید ، بخواهید از این خانه فقط
بینواها بِشِتابید ، نوا آمده است
"عالَم پیر ، دگر باره جوان خواهد شد"
چونکه مُشکِ نفس باد صبا آمد
امشب که می خواهد دلم سامان بگیرد
باید که چشمانم کمی باران بگیرد
وقتی که شعری می نویسم روی کاغذ
شاید که بغضی در گلویم جان بگیرد
مثل همیشه این غزل تا بیت آخر
حال و هوایی مبهم و پنهان بگیرد
با چشم گریان ندبه می خوانم برایت
شاید دعا با دیده ای گریان بگیرد
آقا بیا تا در میان قلب شیعه
این زخم کهنه عاقبت درمان بگیرد
هر جمعه من روی تو را چشم انتظارم
تا اینکه عصر غیبتت پایان بگیرد...
شاعر : محسن زعفرانیه
با اينكه خسوف ،قسمت خورشيد است
در آينه ى چشم فلك ،امّيد است
در بين تمام جمعه هايم اى عشق
آن جمعه كه از سفر بيايى عيد است
شاعر : محمد مهدی عبدالهی
سلام نازترین مطلع تغزل ها
سلام بازترین سفرۀ توسل ها
سلام واسطۀ فیض، بین ما و خدا
سلام تکیۀ مستحکم توکل ها
شبیه طور ، ظهورِ تو ظرف می خواهد
عروسِ فاطمه دارد از این تحمل ها
تو یک شبه به تکامل رسی میانِ رَحِم
هنوز غرق تَحَیُر همه تعَقُل ها
به غمزۀ تو گره وا شود زکارِ گدا
کریم نیست مُقَصِر در این تعلُل ها
زیاس هایِ بهشتی به دستِ خود زهرا
درست کرده برایِ تو تاجی از گُل ها
شبیه ماه، در این شامِ تار تابیدی
به رویِ دامن نرجس چه ناز خوابیدی
تکانِ پلک تو دل می برد ز دلبرها
مقابل قدمت خاک می شود سرها
فدای خندۀ بابای تو پدرهامان
فدایِ مادرِ پاکت تمام مادرها
ز «کاخِ روم » رسید و عروسِ زهرا شد
نتیجه میدهد
بيشتر از بيشتر از بيشتر
میشود از عشق دلم ريشتر
من كه اويسم ز قَرَن آمدم
وقت ندارم به خدا بيشتر
ليله‌ى قدرِ حسنِ عسکرى
كاش قرارِ تو شود پيشتر
ناوَك مژگانِ تو و جانِ ما
خونِ همه گردن آن نيشتر
واى كه ديوانه شدم يك كلام
سوره‌ى والعصر عليك السلام
همسفرِ هر سحر سامرا
اى پسرِ خوش خبرِ سامرا
اى نوه‌ى حضرت هادى سلام
حصن تو در دور و بر سامرا
در حرم تازه‌ى باباى تو
جامعه خوانديم درِ سامرا
كارگريَش كه نشد قسمتم
رُفته‌گرم رُفته‌گرِ سامرا
آمده‌ام تا بزنم يك دو جام
سوره‌ى والعصر عليك السلام
تا كه پدر بر لبِ تو بوسه داد
بوى گلِ نرگسى آورد باد
در شبِ ميلادِ تو جودت شكُفت
لطف تو شد از سرِ عالم زياد
دَم پرِ جب
مژده که گل سر سبد فاطمه آمد
از باغ جنان، سرو قدِ فاطمه آمد
دستِ مددِ حق، مددِ فاطمه آمد
اینک سند مستند فاطمه آمد
جبریل بشارت دهد از عالم بالا
امروز که طاووس جنان بال گشوده
دل از همۀ اهل سماوات ربوده
از سینۀ یاران، غم و اندوه زدوده
این کیست که بر ما همه رخسار نموده
او مهدیِ زهراست، همان یوسف طاها
بوی گل نرگس همه جا عطر فشان شد
امواج نسیمِ سحر از شرق، وزان شد
انگار محمد ز جنان باز عیان شد
فرعونِ زمان از خبر او نگران شد
زیرا حسنِ عسگری امشب شده بابا
این است به عالم ثمر آل پیمبر
این است همان وعدۀ دیرینۀ حیدر
او خیر کثیری است پِیِ سورۀ کوثر
او جان غدیر است که شد بر همه رهبر
آیات الهی است از این
بر نفس خود دچارم، یابن الحسن اغثنی
عبدی خرابکارم، یابن الحسن اغثنی
در غفلت از قیامت، با شعله ی جهالت
آتش گرفته بارم، یابن الحسن اغثنی
تاریک و روسیاهم، افتاده قعر چاهم
ای شمس روزگارم یابن الحسن اغثنی
از شرم ناگزیرم، از شرم سر به زیرم
از شرم بی قرارم، یابن الحسن اغثنی
جز رحمت نگاهت، جز گرمی پناهت
آرامشی ندارم، یابن الحسن اغثنی
ای ذوالکرم می آیی؟ بالاسرم می آیی...
هنگام احتضارم؟ یابن الحسن اغثنی
هستم فقیر خوانت، بر لطف بی کرانت
خیلی امیدوارم، یابن الحسن اغثنی
مانند والدینم، گریه کن حسینم
این است اعتبارم، یابن الحسن اغثنی
عقده گشایی ام کن، کرب و بلایی ام کن
دلتنگ آن دیارم، یابن الحسن اغثنی
اى كاش دلم فرش عبورت گردد
يك روز شرفياب حضورت گردد
تاريخ ولادتت شود زيباتر
اين جمعه اگر عيد ظهورت گردد
شاعر : محسن زعفرانیه
بريز ساقي از كرم به جام باده‌خوارها
از آن ميي كه قطره‌اش زنده به جان شرار‌ها
كند عيان نشاطها كشد ز غم دمارها
دهد به دل سرورها برد ز سر خمارها
به جان من به يك‌طرف گذار جمله كارها
بيار مي بريز هي به جام مي‌گسارها
ز چشم مست خويشتن بتا مرا خراب كن
ز تار زلف پرشكن بگردنم طناب كن
ز ذره گرچه كمترم ز مهرم آفتاب كن
ز قلزم رحيق خود به ساغرم شراب كن
كبوتر دل مرا بر آتشت كباب كن
كه تا نيايدش به سر هواي شاخسارها
به جان دوست ساقيا ز باده مست كن مرا
به پاي خم باده‌ات تو پا شكست كن مرا
به غير باده فارغم ز هر چه هست كن مرا
پس آن زمان اشارتي به چشم و دست كن مرا
به غمزه‌هاي خويشتن فناپرست كن مرا
كه وارهد وجود
در این سینه تیرِ محبت نشسته
و چشمم به امیدِ اُلفَت نشسته
بهشت آرزویِ گدایی نباشد
که در سایه ی طاقِ نُصرت نشسته
بگیر از رُخت پرده را تا ببینند
که یوسف هم اینجا به زحمت نشسته
به رویِ پَر و بالِ هم در مسیرت
فرشته فرشته به حیرت نشسته
هوایی ندارد بجز سجده بر تو
بر آن سَر که گرد محبت نشسته
دل ما رمیده ،اگر پَر کشیده،شرابی چشیده، به شوقی تپیده دویده دویده بسویت که دیده
که عطری وزیده که نوری دمیده که آقا رسیده و با دامنی پُر عنایت نشسته
بیا تا که زهرا به قابَت بگیرد
بیا تا که زینب گلابَت بگیرد
علی پیشت آیاتِ قرآن گرفته
بخوان تا دمِ مستجابت بگیرد
بیا تا که عباس پشتت بتازد
بیا تا که اکبر رکابت بگیرد
که
