محراب اجابت دعایش خواندند
سرچشمۀ رحمت خدایش خواندند
او شاهد لبخند گل نرگس بود
این است که «سُرَّ مَن رَءا»یش خواندند
ای هم‌نفس غروب آدینۀ ما
ای نور تو جلوه‌گر در آیینۀ ما
ای وجه تو «سُرَّ مَن رَءا» یا مهدی
سرداب محبت تو شد سینۀ ما
یا صاحب الزمان
تو را ای جان جانان دوست دارم
تو را ای ماه پنهان دوست دارم
اگر چه درخور مهرت نباشم
تو را ای روح ایمان دوست دارم
جهانی مست از فیض وجودت
من این مستی مستان دوست دارم
ببار ای ابر رحمت بر وجودم
که ماندن زیر باران دوست دارم
تو در غیبت، همه چشم انتظارت
همه چشم انتظاران دوست دارم
دهم جان گر دمی رویت ببینم
به عشقت دادن جان دوست دارم
تویی آخر گل بستان زهرا(س)
بسی این باغ وبستان دوست دارم
ظهور تو بهار زندگانیست
من این فصل بهاران دوست دارم
شعر:اسماعیل تقوایی
شب و روز غُصّه دارم كه تو نيستي كنارم
تو كه نيستي كنارم شب و روز غُصّه دارم
ز شـب بلند هجـران ، گِـله اي ندارم اي جان
كه به عشقِ روزِ وَصلَت شب و روز مي شُمارم
"من اگـرچه در نـيايم به شـمار بنــدگانت"
به صف فـدائيانـت ، به شمـارگـان بيـارم
دل من خوش است جانا كه دُرُست واقفي كه
چه قـَدَر به مُعجزاتِ نَفَـست اميــدوارم ...
همه ي كـبوتـران را به كمـند خود در آرم
سـحري به تـير مژگان بكني اگـر شـكارم
چه تفاوت است دراين كه به روز حشر بي تو
به بهشت؟ به جهنّم ؟ به كُــدام رهسـپارم ؟
تو كه وَ الضُّحاي مايي به ظهور اگر درآيي
بـرســد به روشـنايي شـبِ تــارِ انتـظـارم
نه فقط غروب جمعه ، همه روزه تا ظهورت
#یلدای_مهدوی
تو صبر و قرارِ دلِ شیدای منی
پنهانی ولی همیشه پیدای منی
امشب که تفعّل زده ام بر حافظ
تو فالِ نکوی شبِ یلدای منی!
#هستی_محرابی
بدون عشق تو عمری اسیریم
فقیریم و فقیریم و فقیریم
بیایی و الهی سال بعدی؛
کنار جمکران یلدا بگیریم!
#یلدای_مهدوی
شک ندارم حکمتِ یلدا فقط
یک دقیقه با تو خوشتر بودن ست
جمله شبهای خدا زیبا ولی
این نشانِ معرفت افزودن ست!
#اللهم_عجل_لولیک_الفرج
#هستی_محرابی
باز هم عده ای بر آن سفره؛ چه کریمانه میهمان شده اند
دلشان گرم مثل تابستان؛ گر چه آمادۂ خزان شده اند
سیصد و سیزده نفر عاشق؛ سخت مشتاق لحظۂ دیدار
بیقرارانه مهزیار-نشان؛ باعث غبطۂ جهان شده اند
کنج محرابِ نابِ فیروزه؛ ذکر «إیّاکَ نَعبدُ» خواندند
عرشیان از چنین ارادتِ خاص ، همه انگشت بر دهان شده اند
بعدِ نهج البلاغه و قران؛ شد گلستان چه کلبۂ احزان
نیّت یار کرده و فالِ؛ حافظ آورده شعرخوان شده اند
همه سرگرم ِ زرق و برق اما؛ عدّه ای یک دقیقه عاشق تر
رفته با إذن حضرت زهرا(س)؛ وقف صاحبِ زمان(عج) شده اند
خوش بحال تمام آنها که، شب یلدا به قصد صبحِ ظهور
محوِ گنبد قدم قدم با اشک؛ راهیِ صحن جمکران شده اند!
عجل فرجک به درد ما درمان باش
خورشید امید بخش بیداران باش
تا کی شب غیبت به درازا بکشد
یلدای هزار ساله را پایان باش
توباشی فصل زرد من بهار است
سیاهی از شبم فکر فرار است
نگاه مهربان سهم من از تو
زمین و آسمانم خوش نگار است
نگاری بهتر از تو در جهان نیست
قرارم بیقرار در کوی یار است
شدی آیات قرآن مجسم
که نوری در کلامت آشکار است
گلی روییده از باغ بهشتی
که عطرت در مشامم ماندگار است
به ژرفای نگاهت بسته ام دل
برای دیدنت جان بی قرار است
شکوفه می دهد در فصل سرما
نهالی که بهارش انتظار است
به پایان می رسد چشم انتظاری
رسیدن بر لقایت افتخار است
هر روز هم صدای خدای تو می شوم
راضی به هر چه هست، رضای تو می شوم
پر می کشم. به سوی طواف حریم عشق
با صد نیاز ، غرق سخای تو می شوم
عمری در انتظار رسیدن به مقتدا
هر لحظه جان فدای صفای تو می شوم
در جستجوی طلعت پاک محمدی
در اعتکاف کوی حرای تو می شوم
صد بار هم که از در خانه برانی ام
در کوچه نشسته گدای تو می شوم
چشم انتظار آمدنت بوده عادتم
هر دم هزار بار فدای تو می شوم
#تو_تنهایی_شبیه_من
مباد این دست محتاج عطای دیگری باشد
مباد این سر به دنبال هوای دیگری باشد
فریب این شلوغی را نخواهم خورد , غیر از تو
امیدی نیست اینجا آشنای دیگری باشد ...
جهان آنقدر ها بد نیست , باید مثل من باشی
تو هم "عادت" کنی سهمت برای دیگری باشد
نخست عشق است و بعد از آن غم هجران و بیداری
در اینجا هر بلا پشتش بلای دیگری باشد
تو تنهایی شبیه من , به دنبالت که میگشتم
ندیدم در مسیرم ردپای دیگری باشد
آزادی بی بهانه بر می گردد
آرامش محض خانه بر می گردد
با پیک رسد خبر که او می آید
آن نامه ی عاشقانه بر می گردد
در تنگی این قفس نمی میرد دل
یک روز هوا به لانه بر می گردد
باران نگاه مهربانش روزی
بر آتش پر زبانه بر می گردد
آن یار سفر نموده ازکعبه ی دل
با نغمه ی عارفانه بر می گردد
در کوچه ی عاشقی دوباره قمری
با یک بغل از ترانه بر می گردد
یک روز دوباره ماه پنهان در شب
پرنور به این خزانه بر می گردد
با تابش نور پر فروغش به زمین
امید به این کرانه بر می گردد
با گرمی دست مهربان خورشید
رویش به دل جوانه بر می گردد
با آمدنش به جان رنجور زمین
آرامش جاودانه بر می گردد
گوشه چشمی بنما غصه به آخر برسان
قصه ی رنج جهان را تو به داور برسان
ابرِ پاییزیِ آبستنِ باران بفرست
بر تن خشک زمین آب سراسر برسان
دست مهری به سرِ چشمه ی امید بکش
دل مأیوس، به سر منزل بهتر برسان
روح دریا شده از شوق تماشا خالی
بر دل پاک صدف یک سره گوهر برسان
کام ها تلخ شد از حجم حوادث... ای داد
تو بیا بر لب ما شهد مکرر برسان
شب شعرو غزلی وصف شما گفته دلم
بزن امضا و بکن مهر و به دفتر برسان
صوت قرآن با هزار آواز شیوا مال من
فجرو یاسین با تلاوت های زیبا مال من
با خوشی های دروغین سِیر کردن مال تو
عاشقی با کوه و جنگل دشت و دریا مال
من
لحظه ای در باغ و جنت همقدم با حوریان
در ازای یاری فرزند زهرا مال من
ندبه های صبح جمعه اشک مسجد در فراق
ناله های درد در آغوش صحرا مال من
تا طلوع صبح روشن اشتیاق انتظار
بعد از آن آرامشی از جنس فردا مال من
این غزل را گفته ام در وصف ماه کاملم
مست ازاین لطف و عنایت، کل دنیا مال من
تقديم به امام زمان عليه السلام
بسم الله الرّحمن الرّحیم
تو یار باشی ؛ داغ هجران درد دارد
سر؛در فراق رویت ای جان؛درد دارد
یک عمر نوکر بودن؛ آقا را ندیدن
ای باطن قرآن به قرآن درد دارد
گُم کردن تو ای بهار آرزوها
بسیار در فصل زمستان درد دارد
از فرط تنهایی در این سرما کِرِختیم
آغوش تو باز است و حِرمان؛درد دارد
ای خوش بحال آنکه بعد از غفلت از تو
در خلوتش با خویش؛ وجدان-درد دارد
از جرم ما بگذر خطا دیدی ندیدی
خوبم كن اي جان گرچه درمان، درد دارد
باید زلیخا بود تا حس کرد بی جُرم
یوسف که باشد کنج زندان درد دارد
تو یازده قرن است هر آن لمس کردی
چشمی که دائم هست گریان؛درد دارد
قلبت نه تنها در مُحرّم؛دوره ی
#سلام_علی_آل_یاسین_ص
چه بگویم به تو ای ماهِ شب پنهانی
تو در آیینه ی من یکسره نور افشانی
من که در خلوتِ خود شکوه ی دل وا نکنم
چون که بهتر ز خودم دردِ مرا می دانی
غیرِ تو هیچ دلی محرمِ اسرار نشد
تو فقط دفترِ اسرارِ مرا می خوانی
خواهم ای دوست که روزی به وصالت برسم
غم بشکسته دلان را تو فقط درمانی
تا پُر از شور تماشای تو گردد چشمم
لحظه ای رخ بنما آینه ی عرفانی!
خسته ام در شب تردید، تو آبادم کن
که نصیبِ دل من بی تو بوَد ویرانی
من به دیدارِ تو از پنجره ها سرشارم
در شبِ سردِ دلم آینه ای تابانی!
#اللهم_عجل_لولیک_الفرج
#هستے_محرابے
ای فاطمه را شمیم! کی می‌آیی؟
جان بخش‌تر از نسیم! کی می‌آیی؟
«یَابنَ الشُّهُبِ الثاقِبَه» کی می‌تابی؟
«یَابنَ النَّبَاءِ العَظیم» کی می‌آیی؟
یزدان، که تو را ولایت مطلق داد
بازار محبّت تو را رونق داد
نور تو نوید «زَهَقَ الباطل» بود
مِهر تو به دل مژدۀ «جاءَ الحَق» داد
ای ناله به جایی نرسیدن تا کی؟
وز باغ حضور، گل نچیدن تا کی؟
آه ای گل سرخِ مانده در خیمۀ سبز
دیدن همه را، تو را ندیدن تا کی؟
یک عدّه تو را، کمال مطلق خواندند
یک قوم تو را قول موثّق خواندند
آنان که به عدل عشق می‌ورزیدند
«اللّهمَّ اَقِم بِهِ الحَق» خواندند
ای «صُبحِ اِذا تَنَفَّس»، ای یار، بیا
ای نور، تو پایانِ شب تار، بیا
از خیمۀ س
جمعه هم رفت،ولی از تو خبر نیست چرا؟
ردّ پایت به خیابان وگذر نیست چرا؟
نه که یک جمعه،که عمرم به تمنای تو رفت
چهارده قرن،به این باغ ،ثمرنیست چرا؟
شنبہ شد،عطرِ تودرڪوےدلم نیست که نیست
خبرازدلبرِ دلجوےِ دلم نیست که نیست
شنبه اے که نشده لایقِ وصلت یعنے؛
اثرے ازغمتان،روےِ دلم نیست که نیست
طبیب جمله طبیبان سلام آقا جان
حبیب جمله حبیبان سلام آقا جان
چه حاجت است به گفتن یقین تو میدانی
چه حاجت است مرا ، بی کلام آقا جان
شوريده دليم و سر سوداى تو داريم
با اين دل سر گشته تمناي تو داريم
با خون جگر ديده بشوئیم که عمرى
اى پرده نشين ميل تماشاى تو داريم
سوگند به يک موى سرت هر چه که داريم
از دولتى خاک کف پاى تو داريم
ما زنده بر آنيم گرفتار تو باشيم
دل بسته به گيسوى چليپاى تو باشيم
اى کاش که بر نامهء اعمال همه عمر
بينيم که خوشنودى و امضای تو داريم
ما روضه گرفتيم که تشريف بيارى
اين گرمى روضه ز نفس هاى تو داريم
دیگر تو بيا روضه بخوان صاحب روضه
ما حسرت آن صوت دل آراى تو داريم
قدرى بگو از غربت جان دادن مادر
ما چشم تر از ماتم عظماى تو داريم
کم کم کفن فاطمه را پهن نمایند
دلشوره ای از شدت غمهای تو داریم
#سلام_علی_آل_یاسین_ص
ای از گلِ یاس و نسترن خوشبوتر
ای تکه ای از وجودِ من آنسوتر
جانم ز تو و مِهرِ تو لبریز شده
از دوری تو دلم چو پاییز شده!
#هستی_محرابی
بیا عزیرِ دلم بر غمم تو پایان باش
دگر ز پردهٔ غیبت چو مه نمایان باش
کجا رسد به سرابِ کویر ، لب تشنه
به ابرِ رحمت خود روح بخش این جان باش
همیشه تابش نورت به فیض برده مرا
برای شستنِ جانم دمی چو باران باش
دلم که منتظر واقعیِ روی تو نیست
بیا به شعر غمِ انتظار پایان باش
قلم کجا و اَلفبای انتظارِ شما
بیا معلمِ این کودک دبستان باش
به درد عشق خودت مبتلا نما من را
به درد غیرِ محبت همیشه درمان باش
شکسته عهد خودش را دوباره آمده است
دوباره شافعِ این بندهٔ پشیمان باش
همیشه عشقِ علی آبرو به دل داده
دلا به یمنِ عمل افتخارِ جانان باش
اجابتِ فرجش شد به گریه بَر جدش
به ندبه گریه کُنِ آن شهیدِ عطشان باش
همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی
به کسی جمال خود را ننموده ای و بینم
همه جا به هر زبانی بود از تو گفت وگویی
غم و درد و رنج و محنت، همه مستعد قتلم
تو ببر سر از تن من، ببر از میانه گویی
به ره تو بس که نالم، ز غم تو بس که مویم
شده ام ز ناله نالی، شده ام ز مویه مویی
همه خوشدل این که مطرب بزند به تار چنگی
من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار مویی
چو شود که راه یابد سوی آب تشنه کامی؟
چه شود که کام جوید ز لب تو کامجویی؟
شود این که از ترحم دمی ای سحاب رحمت
من خشک لب هم آخر ز تو تر کنم گلویی؟
بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت
سر خم می سلامت شکند اگر سبویی
همه
از تمام لحظه هایم بیقرارم بیشتر
از همیشه لحظه ها را میشمارم بیشتر
در تمام روزها با اینکه یاد دلبرم
من از اول جمعه ها را دوست دارم بیشتر
هر سحر می می خورم بر روی سجاده ولی
در سحر گاه شب جمعه خمارم بیشتر
دوست دارم مثل پروانه بگردم دور یار
از همه پروانه هایش جان نثارم بیشتر
جان خود را بر سر بازار عشق اورده ام
در بساط زندگی چیزی ندارم بیشتر
با اذان صبح جمعه رعشه میگیرد تنم
می شود آن لحظه شود انتظارم بیشتر
دل خدائی غیر از او در عاشقی هرگز نداشت
از سر منصور من محتاج دارم بیشتر
نشسته ام که بگویم توئی خدای دلم
عنایتی نظری کن به ربنای دلم
دعای ندبه نرفتم دعای عهد نخواندم
تعجب است زمانه از ادعای دلم
تمام عاشقی ام را به شعر میدانم
کم است هر چه نوشتم غم هجای دلم
خودم که فکر خودم نیستم گم و گیجم
تو فکر چاره ی دردم کن ای دوای دلم
همیشه سر زده از من گناه پشت گناه
نمی رسد به تو هرگز چنین صدای دلم
به جبرهم که شده خوب و سر به زیرم کن
دوباره مال خودت کن من و هوای دلم
اگر به گوشه ی چشمی مرا نسازی پاک
به منجلاب گناهم تپد سرای دلم
بیا فضای دلم را پر از محبت کن
برای خاطر من نه فقط برای دلم
یا حجت بن الحسن(عج)
آیا شود ای دلبرم این جمعه بیایی
بر دیده ی هرمنتظری چهره نمایی
کافیست دگر هجر تو ای یوسف زهرا
وقت است زغیبت توکنی قصد جدایی
تو مصلحی و عالم ما چشم براهست
با لطف ظهورت همه اصلاح نمایی
باز آی، سفر کرده، به کنعان دل ما
با نور وجودت بده بر دل تو جلایی
با سر بدویم ار که نمایی تو اشاره
ارباب تویی ما همگان بر تو فدایی
بیمار توایم و تو طبیب همه جانها
دیدار تو بر خسته دلان هست شفایی
گم کرده بشر راه در این ظلمت دنیا
باید که بیایی و کنی راهنمایی
گوش همه منتظران هست مهیا
تا جمعه بیاید زسوی کعبه ندایی
ای کاش که این جمعه بود جمعه ی آخر
تا بهر ضعیفان برسد فصل رهایی
اسماعیل تقوایی
◾فرازی از یک مثنوی
◾بلند مهدوی....
لیت شعری در کجایی در کجا
فاطمه گوید که یا مهدی بیا
ای چراغ شام تار فاطمه
ای قرار بیقرار فاطمه
مادرت عجل وفاتی خوانده است
سالها چشم انتظارت مانده است
ای بهار فاطمه کی میرسی
بیقرار فاطمه کی میرسی
مادرت در بستر افتاده خموش
ناله‌های زینبین آید بگوش
زانوی غم در بغل دارد علی
از دو دیده اشک میبارد علی
مونس شبهای حیدر چاه شد
ناله‌اش از داغ زهرا آه شد
نقش بسته روی دستش ریسمان
یاس گلگونش نشسته در خزان
شمع این کاشانه‌اش سوسو زند
روز و شب تا دست بر پهلو زند
کار دختر گریه هرروزشب است
محرم اسرار زهرا زینب است
روضه از مادر شنیده در محن
از کفنها و ز کهنه پیراهن
از غریبی ح
گناهکار رسیدم بزرگوار رسیدی
بسوی تو قدمی آمدم ولی تو دویدی
میان دوزخ و جنت دلم چه ها نکشیده
برای اینکه بیایم ز دست من چه کشیدی
تویی سلامِ نمازم تویی قیام و قعودم
به شام بندگیِ من طلوعِ صبح سپیدی
خراب کردم و گاهی جدا ز کوی تو گشتم
ولی طناب نگه را ز دست من نبُریدی
خرید لطف تو گشتم در اوج گوشه نشینی
بگو درون دلِ خاک خورده ام تو چه دیدی
چو مهر فاطمه دارم چه غم به روز قیامت
به قفل درب بهشت خدا چه شاه کلیدی
به غصه ایی که تو داری برای جد غریبت
به صبح و شام ز گریه هزار بار شهیدی
بي تقلا باده ي خوبان نمي آيد به دست
مستي از جام بلا آسان نمي آيد به دست
با كلافي ميشود باشي خريدارش ولي
همنشين او شدن ارزان نمي آيد به دست
چند سالي خشكه سالي شد كه شايد حس كنيم
بي نماز عده اي باران نمي آيد به دست
بي سماجت،بي سحر،بي ذكر و تسبيح و دعا
منصب درباني سلطان نمي آيد به دست
بايد از هجران رود بينائي چشمت ز دست
با نشستن يوسف كنعان نمي آيد به دست
درد را بايد به پاي او به جان و دل خريد
تا نيايد جان به لب جانان نمي آيد به دست
جمكران يا سهله يك چله نشيني لازم است
بي تقلا باده ي خوبان نمي آيد به دست
