#سلام_علی_آل_یاسین_ص
جمعه و غرقِ پریشانی شدم
بی همچون ابرِ بارانی شدم
تو بیا ای یوسفِ مصری که من
از غمت یعقوبِ کنعانی شدم!
#اللهم_عجل_لولیک_الفرج
#هستی_محرابی
یا صاحب الزمان
یعقوب دلم حسرت دیدار تو دارد
بازآ که شود چشم دل از لطف تو بینا
من منتظرم تا که شود وقت ظهورت
پایان بده هجران مرا یوسف زهرا(س)
مانده ست از اعتقاد؛ تنها یک مُشت
خوردیم چقدر بی تو خنجر از پشت
خیلی دلمان گرفته برگرد آقا...
دلتنگی عصر جمعه ها ما را کشت!
جمعه گاهی شبیه دلسردی
از حوالی شهر نامردی
قفسی سوت و کور و پردردی
در گذرگاه مردمان من است
جمعه گاهی شبیه دلتنگی
با نوای غریب آهنگی
خون دل خوردنی ز دلسنگی
غصه ای کهنه در جهان من است
جمعه شاید دلی شکسته شود
دست و پایی اگر که بسته شود
دل ما بی اراده خسته شود
همه در زیر آسمان من است
جمعه تکرار درد بی خبری
گذری در هوای رهگذری
نکند جمعه‌ها به ما نظری
جمعه ی صاحب الزمان من است
از زمین و زمانه میترسم
بی تو از هر نشانه میترسم
از صدور بهانه میترسم
همه از درد بی نشان من است
مرد رویای قصه ها برگرد
به سوی شهر بی وفا برگرد
بنشین پای درد ما برگرد
بخدا لطف تو امان من است
جمعه تکرار درد بی خبری
گذری در هوای ره
تو بوده ای
همیشه بوده ای
که فاطمه
میان شعله
بین دود
درست پشت در
تو را صدا زده است
تو بوده ای
نبوده لحظه ای که تو نبوده ای
تو آن سروده ای
که قرن‌ها پیمبران
تو را نوید داده اند
و مادران
تحقق تو را
شهید داده اند
تو می رسی
طلوع می کنی
بهار را شروع می کنی
بهار
لحظه ی حضور توست
در ظهور توست
تو می رسی
بُروز می دهی
علائم ظهور را که گفته اند
تو می شکافی آن دو گور را که گفته اند
دو بت
دو سنگ آدمی نما
به دست تو شکسته می شوند
راههای کفر
بسته می شوند
بهار می شود
و فاطمه
به یُمنِ بودنِ تو
صاحب مزار می شود
یا صاحب الزمان
جمعه به جمعه بگذرد نیست خبر زیار ما
کی قدمی زند در این کوچه انتظار ما
جمعه غروب میکند باز طلوع می کند
چشم به جمعه ای دگر در دل داغدار ما
روی چوماه جان ما،درپس ابر غیبتست
دیدن روی ماه او حسرت آشکار ما
قسمت ما اگر کند دیدن روش لحظه ای
فدیه نهیم جانمان در کف شهریار ما
کاش که تا نمرده ایم فصل ظهور در رسد
پای رکابی اش شود قسمت وافتخار ما
ای مه آخرین ما دوره هجر سرنما
تا به صلاح آوری دوره و روزگار ما
شعر:اسماعیل تقوایی
تا کی از دیده ز غم اشک فشانیم بیا
تا به کی منتظر وصل بمانیم بیا
تا به کی ندبه کنان، ندبه بخوانیم بیا
بی تو ای جان جهان، سیر ز جانیم بیا
وارث خون خدا، خون خدا منتظرت
پرچم سرخ شه کرب و بلا منتظرت
تو امید دل بشکسته ی زهرا هستی
تو همان منتقم عترت طاها هستی
روز و شب یاد غم زینب کبرا هستی
تو پناه همه ی مردم دنیا هستی
ما به جز تو به کسی دل نسپاریم بیا
ما که غمخوار به غیر از تو نداریم بیا
تو بیا تا که جهان با تو شکوفا گردد
تو بیا تا همه جا روشن و زیبا گردد
با تو صدها گره از کار بشر وا گردد
پرچم عدل خداوند هویدا گردد
تا نیایی تو علی خانه نشین است هنوز
پشت در مادرتان نقش زمین است هنوز
******
شائق
یا صاحب الزمان ادرکنی
آن لحظه ای که پرده ز رخ میزنی کنار
ای کاش چشم به دیدن تو مفتخر شود
دیریست دچار درد فراق تو گشته ام
جانا بیا که این شب هجران سحر شود
گویند که جمعه ای فراقت بسر رسد
این جمعه هم گذشت زتو کی خبر شود
دنیا بدون توست به کامم همیشه تلخ
باز آ که با تو کام مثال از شکر شود
در کوی انتظار بسی جان فدا شده
مولا بیا که شاد دل منتظر شود
مسجود عالمی و ولی خدا تویی
دنیا در انتظار که غیبت بسر شود
تو ماه آخرین ز سپهر ولایتی
بنما ظهور شیعه به تو معتبر شود
مستضعفین همه چشم براهان ناجیند
مهدی بیا که فصل نجات بشر شود
بازآ امید حضرت زهرا که تاعیان
مخفی مزار دختر خیرالبشر شود
شعر :اسماعیل
جز وقت حاجتش به تو این دل چکار داشت ؟
از تو تمام شــهر فقط انتظار داشت ...
این سنگ زینتی که فراموش کرده است
سنگ است و زینتش ز نگاهت عیار داشت
گفتم بیا , تو آمدی اما به روی تو
دل از گناه دور خودش یک حصار داشت
مظلوم عالمی تو که سرباز لشکرت
هر روز با سپاه مقابل قرار داشت
هر ضربتی که خورده ای از یار بوده است
ورنه که دست های تو هم ذوالفقار داشت
از شهر خسته ام , غزلم یک بهانه بود
امشب دلم به سمت تو قصد فرار داشت
خودت آمادهٔ تغییرمان کن
دچار بهترین تقدیرمان کن
به جای جمعه، صبح روزِ شنبه؛
بیا و سخت غافلگیرمان کن!
ديده اي داريم باراني ولي ماندي غريب
عاشقان را بهتر از جاني ولي ماندي غريب
صاحب الامري،امام حاضر و ناظر توئي
مي كشاني مان به حيراني ولي ماندي غريب
آرزو كرديم يك دم ميهمان ما شوي
-داشتي دعوت به مهماني ولي ماندي غريب
ما به عشقت نميه ي شعبان تمام شهر را
پر نموديم از چراغاني ولي ماندي غريب
جشن پشت جشن پشت جشن پشت جشن...آه
جشن هائي گاه طولاني ولي ماندي غريب
دائمأ خوانديم ما؛نشكو اليك ربنا
ما گله كرديم پنهاني ولي ماندي غريب
اكثرأ حرف از فراق و وصل و هجران ميزنيم
اين همه لاف پريشاني ولي ماندي غريب
گمان دارم كه زلف ات پيچ و تاب ديگري دارد
يقين دارم كه اين مستي شراب ديگري دارد
خرابم كن،بساز از نو،كه با تو ميشوم آباد
كه اين مجنون دل خانه خراب ديگري دارد
خودم حائل شدم بين خودم را با تو يك عمر است
گلايه دارم از چشمم حجاب ديگري دارد
اگر چه انتظار عاشقان شد افضل الاعمال
ولي نام تو را بردن ثواب ديگري دارد
مرا درگير عشقت كن كه دارم ميروم از دست
گلي كه مست تو باشد گلاب ديگري دارد
يكي شد عاشق دنيا يكي شد طالب جنت
دل ديوانه ي ما انتخاب ديگري دارد
تو مي آئي فلاني را به آتش ميكشي روزي
سزاي ظلم آن ظالم عذاب ديگري دارد
كشيدم از غم هجران عذاب بسياري
برس به داد دلم با شتاب بسياري
به اشتباه در خانه اي زدم هر بار
به چاه رفته دلم با طناب بسياري
هواس من همه جا هست جز امام زمان
زمانه بسته به دستم طناب بسياري
(ميان عاشق و معشوق هيچ حائل نيست)
مرا ببخش كه دارم حجاب بسياري
براي گفتن تفسير آيه ي تطهير
نياز ميشود اينجا گلاب بسياري
چه انتظار عجيبي كه دائمأ خوابم
زدم به خواب خودم را به خواب بسياري
مرا به نيمه نگاهي مدام مستم كن
نيازمند شرابم شراب بسياري
خوشا به حال كسي كه هميشه منتظر است
در انتظار نهفته ثواب بسياري
دل من خسته شده از غم هجران آقا
بده پایان تو بر این دوری و حرمان آقا
عمر من گشت تمام و نشدم لایق تو
ز گنه مانده دلم گوشه ی زندان آقا
من نگویم که بیا درد مرا درمان کن
که ظهور تو بوَد، خود همه درمان آقا
جلوه کن تا که دمی روی نکویت بینم
گرچه لایق نبود چشم پر عصیان آقا
نظری کن به دلم تا که شود قابل فیض
ای نگاهت همگی رحمت و غفران آقا
همچو جدت به همه خلق تو هادی شده ای
آنکه شد رامِ نگاهش، دِلِ شیران آقا
جان گرفت از نگهش، نقش اسد بر دیوار
متوکل ز جلالش شده حیران آقا
حضرت هادی و بیماری و درمان ز حسین
می کند گریه به یاد لب عطشان آقا
(لاله) اندر طلب کرببلا می نالد
شده مست حرم حضرت سلطان آقا
درد دلی ای امام غائب دارم
بسیار از این دست مطالب دارم
چون در شب قدر فرصت از دستم رفت
امّید به لیله الرغائب دارم...
بهار می رسد اما دلی غزل خوان نیست
بهار بی تو برایم کم از زمستان نیست
نمانده پنجره ای رو به صبح امیدی
بیا که جز تو امیدی به درد انسان نیست
نفس بریده ی دنیای ناجوانمردم
تو نیستی و دلم را هوای درمان نیست
هزار غم به دل روزگار هست ولی
یکی از این همه غم محض درد هجران نیست
تو ای همیشه طلوع امید تا نرسی
سیاه روزی ما را خیال پایان نیست
نفس کشیدن بی عشق مرگ تدریجی ست
هنوز زنده ام اما به پیکرم جان نیست
چه جای زندگی است این خرابه ای که در ان
گلایه از غم نان هست و حرف جانان نیست
اسفند۹۷
اولین جمعه سال نو در فراق
بیا که بی تو بهارم همیشه پاییز است
ز دوریت دل من از غم تو لبریز است
برای آمدنت بیقرار روز و شبم
برای دیدن رویت دلم سحرخیز‌است
سال تحویل میشه اما باز
بی شما حال من همونه که بود
بی شما پیر میشم و هر عید
اشک دنبال اون بهونه که بود
عید معنی نداره بی عیدی
نیست صیاد شاد بی صیدی
عیدی چشم ما فقط آقا
صید اون روی مهربونه که بود
با شما دفتر دلم وا شد
شعر من با شما شکوفا شد
بی شما گیر داده تا امروز
دل به هر شعر عاشقونه که بود
چشم هفت آسمونه سمت شما
چرت دنیا رو بشکنید آقا
غافل از ظلمهای بی حد شد
این جهان فکر آب و دونه که بود
عید نوروز تازه میشه شروع
لحظه ای که شما کنید طلوع
و علمدار میده دست شما
دستش اون پرچم و نشونه که بود
بفرمایید فروردین شود اسفندهای ما
نه بر لب، بلکه در دل گل کند لبخندهای ما
بفرمایید هرچیزی همان باشد که می‌خواهد
همان، یعنی نه مانند من و مانندهای ما
بفرمایید تا این بی‌چراتر کار عالم «عشق»
رها باشد از این چون و چرا و چندهای ما
سرِ مویی اگر با عاشقان داری سرِ یاری
بیفشان زلف و مشکن حلقۀ پیوندهای ما
به بالایت قسم، سرو و صنوبر با تو می‌بالند
بیا تا راست باشد عاقبت سوگندهای ما
شب و روز از تو می‌گوییم و می‌گویند، کاری کن
که «می‌بینم» بگیرد جای «می‌گویند»های ما
نمی‌دانم کجایی یا که‌ای، آن‌قدر می‌دانم
که می‌آیی که بگشایی گره از بندهای ما
بفرمایید فردا زودتر فردا شود، امروز
همین حالا بیاید وعدۀ
ای عاشقان دوباره شبِ آرزو شده
عالم شده مُنوَّر و خوش عَطرُ بو شده
از برکت وجودِ پر از نور دلبرم
حال و هوای این دل من زیرو رو شده
بنگر بساطِ مستی من گشته رو به راه
می آمده ز عرش و مهیا سبو شده
بنهاده پا به روی زمین ماه آسمان
تغییر کرده قبله اَمُ سوی او شده
می خوانم از حَلاوت مستی من اینچنین
با این سخن که باعثِ رقصِ گلو شده
شادی نما که فصلِِ قشنگِ هم عهدی است
اَیاّم پر زبرکت میلاد مهدی است
آمد زمقدمش چو گلستان شده جهان
پُر شد دو عالم از دمِ یا صاحبَ الزمان
کوری چشم اهل سقیفه ز لطفِ حق
ماه جمال مهدی زهرا شده عیان
امشب بهشت حضرت حق!! جا به جا شده
گردیده باصفا چِقَدَر صحنِ جمکران
برگوش میرسد زسماو
چشم هايم هميشه بارانيست
حال دريا هميشه طوفانيست
چند بيتى ز حال خود گويم
كه فقط حيرت است و حيرانيست
محملت رو كدام سو كرده؟
كه دلم غرقِ در پريشانيست
نه فقط كوچه هاى ما آقا
كعبه از شوق تو چراغانيست
-
كيستى اى نسيم صبح خدا؟
عقل ما قد نمى دهد به شما
-
از فراقت عجيب مى سوزم
وقت اَمّّن يُجيب مى سوزم
آتش از تو وجود دل با من
امر كن عنقريب مى سوزم
حرف آتش شده،به جان خودت
ياد شيب الخضيب مى سوزم
شب جمعه شد دوباره و من
از غم بوى سيب مى سوزم
-
جان آن عمه جانتان زينب
بده يك كربلا به ما امشب
-
تو حسينى و يا كه تكرارش
جلوه اى از نگاه خَمّارش
بين سجاده ات دعايم كن
بيش از اينها شوم گرفتارش
دستِ من نيست ب
آقاجان زودِ زود
از سفر برگرد
چشمان من براه تو چون حلقه بر در است
نام تو نقش سینه و عشق تو در سر است
آقا بیا بخاطر زهرا ظهور کن
چون منتظر براه تو چشمان مادر است
میلاد نور مبارک
آسمان تیره زمین در هیجان است بیا
به لب خلق ز هجر تو فغان است بیا
نذر تو کرده‌ام آقا صلوات هرجمعه
دل این طائفه هر روزجوان است بیا
یاصاحب‌الزمان
نغمه‌هایت همه شب ذکر و مناجات شده
چشمهای تو به من قبله‌ی حاجات شده
چقدر ناله زنی روز و شب از بهر حسین
چشم پر کوکب تو مثل سماوات شده
اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج -( کی هست برین درد هجران قرار؟ )
کی هست برین درد هجران قرار؟
در دهر همیشه بوی گل های بهار
گیرند همه عطر و بوی از عنبر و مُشک
گردد پس زان حول موعود (عج) مَدار
بی‌خواب پی هم‌نفسی می‌گردد
بی‌تاب پی دادرسی می‌گردد
انگار که هر شب آسمان، ماه به دست
تا صبح به دنبال کسی می‌گردد
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
ما منتظر امام غایب هستیم
او منتظر امام قائم بوده
بیروت، قطیف، زاریا، سامرا
غزه، صنعا، منامه و الزهرا
امروز به نام قائم آل رسول
هر گوشۀ این جهان قیامی‌ست به‌پا
مژده، ای دل که مسیحا نفسی می‌آید
که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید
از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش
زده‌ام فالی و فریادرسی می‌آید
زآتش وادی ایمن نه منم خُرّم و بس
موسی اینجا به امید قبسی می‌آید...
کس ندانست که منزلگه معشوق کجاست
این قدر هست که بانگ جرسی می‌آید...
دوست را گر سر پرسیدن بیمار غم است
گو بیا خوش که هنوزش نفسی می‌آید
خبر بلبل این باغ بپرسید که من
ناله‌ای می‌شنوم کز قفسی می‌آید...
روی تو را ز چشمۀ نور آفریده‌اند
لعل تو از شراب طهور آفریده‌اند...
پنهان مکن جمال خود از عاشقان خویش
خورشید را برای ظهور آفریده‌اند
منعم مکن ز مهر خود ای مه، که ذرّه را
مفتون مهر و عاشق نور آفریده‌اند...
از پرتو جمال تو در کوه و برّ و بحر
سینای عشق و نخلۀ طور آفریده‌اند...
عمری اسیر هجر تو بود و فغان نکرد
بنگر دل مرا چه صبور آفریده‌اند...
پروانه را در آتش هجران خود مسوز
او را برای درک حضور آفریده‌اند
کبوترم که نظر سوی آسمان دارم
غمی به وسعت دریای بیکران دارم
خدا کند که نصیبم کنی وصالت را
هوای گنبد زیبای جمکران دارم
