ماه مبارک دمید یا قمری از نگار
نور مضاعف رسید یا ثمری ماندگار
نور خدا چیره شد شمس و قمر تیره شد
سفره ی رحمت بچید دست خداوندگار
شب ششم شده اما هنوز هم زارم
هنوز در دلِ خود آهِ بی اثر دارم
همیشه توبه شکستم همیشه بخشیدی
ولی به جای شما این منم طلب‌کارم
اگر چه از تو به من خیر می‌رسد، اما
به جای تو، به گناهم فقط گرفتارم
تو بودی آنکه ندیده گرفتی عصیانم
به عفو و بخشش تو سالها بدهکارم
گناه کردم و شد نامه‌ام سیاهِ سیاه
ذلیل و خوار شدم، کِرده‌ام نشد یارم
اسیرِ نفس شدم خوبیِ تو یادم رفت
جسور و، خیره سر و، بی وفا و، بی عارم
شکسته بال و پرم در گناه یا شافی
اسیرِ معصیتم، مستکین و بیمارم
نشسته‌ام سرِ این سفره هر سحر، افسوس
نشد ز سفره‌ی لطفِ تو رزق بردارم
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام ای ماه غفران و عبادت
که بر لطف خدادادی شهادت
سلام ای ماه پرفیض خدایی
که بخشی از گنه ما را رهایی
سلام ای ماه رحمت ماه قرآن
خدابخشد به یمن تو گناهان
سلام ای ماه پر نور خجسته
که ذکر حق به لبها نقش بسته
سلام ای ماه مهمانی داور
شود پرخون در این مه روی حیدر
همه عالم شود گلشن در این ماه
همه دلها شود روشن در این ماه
در این مه بازگردد در ب رحمت
دهد با یک نگه شیعه عزت
خزان مادر این مه چون بهار است
خدا بر بندگانش بی قرار است
در رحمت به روی خلق باز است
خدامحرم در این راز و نیاز است
مه مهمانی هر روزه دار است
خود خالق در این مه سفره دار است
خدابخشد در این مه هر گناهی
نماند از کرا
کردی مرا دعوت به سوی خود الله
شدم ز لطف تو مهمان سوی درگاه
یاربی یا الله (۲)
تو کرده احسان بر تو منم مهمان
تازه شدم یا رب از لطف تو آگاه
یا ربی یا الله
بر خود ستم کردم هر دم گنه کردم
از تو تمام عمر غافل شدم الله
یا ربی یا الله
برخود جفا کردم ز بس خطا کردم
شده گناهانم مصیبت جانکاه
یا ربی یا الله
غرق گنه بودم راحت نیاسودم
بسکه گنه کردم افتاده ام در چاه
یا ربی یا الله
من روسیه هستم غرق گنه هستم
منم همه ظلمت تویی چراغ راه
یا ربی یا الله
سرتا به پا دردم بنگر روی زردم
خوبی ندارم من اندازه ی یک کاه
یا ربی یا الله
به درگهت خارم کوه گنه دارم
توشه ی من امشب ذره‌ای اشک و آه
یا ربی یا الله
بود دعا
شدم مهمان به تو یارب مه رحمت
اگر چه بد ولی با تو کنم خلوت
خدای من
خدای من خدای من خدای من(۲)
خدای من نگر حال خرابم را
گنهکارم بده یارب جوابم را
خدای من
خدای من خدای من خدای من
نگه بر اشک و برآه و نوایم کن
ز بند غم خدای من رهایم کن
خدای من
خدای من خدای من خدای من
تمام عمر تویی یار و حبیب من
دوا فرما تو درد من طبیب من
خدای من
خدای من خدای من خدای من
شدم خسته ز بار معصیت یارب
ز من بگذر به حق غربت زینب
خدای من
خدای من خدای من خدای من
گنه کارم اسیر جرم و عصیانم
ولی یارب زکردارم پشیمانم
خدای من
خدای من خدای من خدای من
دوباره ای خدا بر لب نوادارم
اگرچه بی کسم یارب تو را دارم
خدای من
خدای من خدا
درماه مهمانی تو
من سوی تودعوت شدم
بایک نگاهت ای خدا
سرتابه پارحمت شدم
یا رب یا رب یا کریم(۲)
یا رب تو آگاهی بدم
گفتی بیا من آمدم
در زیر بار معصیت
گردیده خم یارب قدم
یا رب یا رب یا کریم
بنگر به حال و روز من
این بنده ات تنها شده
شرمندگی زد آتشم
اشکم چنان دریا شده
یا رب یا رب یا کریم
در قعر چاه افتاده ام
من بنده ای آلوده‌ام
بخشامرا از لطف خود
گر بنده ای بد بوده ام
یا رب یا رب یا کریم
آلوده ام غرق گناه
آورده ام من اشک و آه
امشب به حق فاطمه
بر بنده ات بنما نگاه
یا رب یا رب یا کریم
تنهای تنها گشته ام
یارب حبیب من تویی
بیمار عصیانم خدا
تنها طبیب من تویی
یا رب یا رب یا کریم
بر درگه تو ای خدا
من
رمضان آمده ماه رحمت
ماه بخشایش و ماه عزت
رمضان ماه بهار قرآن
ماه همبستگی با یزدان
ماه عفوگنه و بنده شدن
باز از لطف خدا زنده شدن
ماه عترت مه قرآن باشد
ماه بخشایش و غفران باشد
ماه برگشت مه عفو گناه
ماه توبه مه الطاف الاه
ماه یک رنگ شدن ماه ثواب
گنه از لطف خدا گردد آب
ماه دل بستن بر ذات خدا
بازگشت از گنه و جرم و خطا
ماه برگشت به سوی یزدان
ماه دوری ز گناه و شیطان
ماه پیروزی بر نفس بود
دیگر ابلیس لعین حبس بود
ماه مهمانی زیبای خدا
سینه ازلطف شود جای خدا
ماه بنشستن بر سفره ی دوست
سفره دارمه مهمانی اوست
ماه یکدل شدن و هم عهدی
ماه همناله شدن با مهدی
ماه ذکر و مه یارب یارب
ماه همناله شدن با زینب
ماه اشک
ای خطاپوش خطا کار تو باز آمده است
واکن آغوش ! گنهکار تو باز آمده است
هرکجا رفت جز این در ، به در بسته رسید
پشت در مانده به دربار تو باز آمده است
رفت سربار کسی غیر تو باشد که نشد
پهن کن سفره که سربار تو باز آمده است
به خریداری یوسف همه جا رفت و نبود
با کلافی سر بازار تو باز آمده است
روزه داری که شده تشنه ی من لی غیرک
بر سر سفره ی افطار تو باز آمده است
گرم سبحانکَ یا مومن و یا وهاب است
با اجرنایِ من النارِ تو باز آمده است
راهباً راغباً و راجیاً و خائفاً است
گر ابوحمزه به دیدار تو باز آمده است
لا تؤآخذنی أَلا عشق! که با سوء عمل
سر این کوچه بدهکار تو باز آمده است
هاربٌ منکَ إلیک است و گرفت
#یا_غیاث_المستغیثین
#یا_کریم_العفو
هر چند که حالتی پریشان دارد
چشمم به تو چون گذشته ایمان دارد
درچنگ کویر هستم اما چه غمی است؟
ابرِ کرمت همیشه باران دارد
منصوره محمدی مزینان
شيخ صدوق از پدرش از سعد از احمد بن محمد از ابن محبوب از ابن ايوب از حضرت رضا عليه السلام از ابو جعفر عليه السلام نقل كرده كه حضرت فرمود: خداوند در يكى از وحى ها در طور، به موسى فرمود: اى موسى، به قومت ابلاغ كن كه هيچ چيزى بندگانم را به من نزديك نمى كند مگر گريه از ترس من و هيچ كدام از عبادتها در نزد من به اندازه چشم پوشى از حرامهاى من ارزش ندارد. در نزد من آن صفت از زهد بهتر است كه بوسيله آن از دنيا بى نياز شوند.
منبع:
الجواهر السنية في الأحاديث القدسية (كليات حديث قدسى)؛ ص ۱۲۴
دلم شکسته ی سنگ ملامت است خدایا
به روی شانه من بار تهمت است خدایا
گل محمدی ام من سلامم و صلواتم*
به جامه ام همه عطر نبوت است خدایا
ندای دائم تهلیلم و در آینه ی من
حدیث لا، همه الای وحدت است خدایا
عدم، اگرچه به دنیا کشانده زیستنم را
وجود من نگران قیامت است خدایا
نه نفس مطمئنی دارم و نه جرئت رجعت
تمام دار و ندارم محبت است خدایا
مرا رها مکن و ارجعی بگو که اسیرم
مرا بخوان که جدایی مصیبت است خدایا
گدای راز الستم فقیر ذات تو هستم
همین که جز تو ندارم غنیمت است خدایا
من از عشیره ی عشق محمدم، به هوایش
شهید اگر نشوم کفر نعمت است خدایا
دیگر ز تو نام و نشان در کارهایم نیست
ایمان به تو در ذکر یا غفارهایم نیست
آنقدر بی پرده گناه و معصیت کردم
دیگر اثر در ذکر یا ستارهایم نیست
هرچند توبه میکنم روزی هزاران بار
اما پشیمانی در این تکرارهایم نیست
هر روز و شب نام تو در گفتارهایم هست
اما نشانی از تو در کردارهایم نیست
این توبه های من خودش هم توبه میخواهد
انگار امیدی به استغفارهایم نیست
دیگر سحرهایم ندارد رنگ و بویت را
دیگر صفا در سفره ی افطارهایم نیست
خسته ام از همه اِبرازِ پشیمانی ها
میخورم چوب از این تَرکه ی نادانی ها
هر چه پُل پشت سرم بود خرابش کردم
حال من ماندم و این وسعت ویرانی ها
قفس نفس مرا از نفس انداخته است
بال و پَر بسته ام و همدمِ زندانی ها
عُمرِ من سر شده و معصیت اندوخته ام
بندِ پایم شده این بی سروسامانی ها
گوشِ من کَر شده و غرقِ گناهان شده ام
با خودش برده مرا سیل هوسرانی ها
پایِ این توبه ی من مُهر قبولی نخورد
ضامنم گر نشود شاهِ خراسانی ها
چون کبوتر به دست تو ،چشمم!
در حرم آب و گندمم عشق است
و به عشق تو،هشتمین خورشید!
روزه ی روز هشتمم عشق است
.
ای خالق پاینده ام
با نام تو من زنده ام
بهر گدایی آمدم
نزد تو سر افکنده ام
بر من نگاهی میکنی
چون بنده ی درمانده ام
با این همه بار گناه
می ترسم از آینده ام
اکنون که مهمانت شدم
نام تو امشب خوانده ام
با آن قلم های کَرَم
پاکش کُنی پرونده ام ؟
خود گفته ای توبه کنی
من خالق بخشنده ام
من آمدم توبه کنان
بار دگر شرمنده ام
در روی من وا می کنی
دردم مداوا می کنی
سوی تو جانان آمدم
مانندِ مهمان آمدم
از درد خود بر درگهت
امشب ثناخوان آمدم
بنگر تو این حال مرا
جانا پریشان آمدم
باشم خجل در نزد تو
با کوه عصیان آمدم
عمرم شده صرف گناه
با چشم گریان آمدم
بهر ضمانت نزد تو
با جلد قرآن آمدم
ردم مکن جان تراب
از دل پشیمان آمدم
#رضا_ترابی_گیلده
بخشید و چه خوب غرقِ تغییر شدم
مانند حصیرِ کهنه تعمیر شدم
دل کندنم از ماه خدا دشوار است
بسکه سرِ این سفره نمک گیر شدم!
#وداع_با_ماه_مبارک_رمضان
دارد به آخر می رسد این ماهِ رحمت
چشمم به دستانِ تو که بخشنده باشد
هر چند میدانم تو می بخشی در این ماه
هر دل که از حُبِ علی آکنده باشد!
#هستی_محرابی
رو به پایان رفت ماهِ میهمانی، حیف شد
رفت از دستم طعام آسمانی، حیف شد
جمع شد این سفره با دستانِ پاک عید فطر
رفت دیگر شب به شب یاری رسانی، حیف شد
بیشتر میرفت دستِ خالی ام بر کار خیر
میرساندم بر ضعیفان لقمه نانی، حیف شد
افتتاح و خط به خط قران چه بی صبرانه رفت
روز و شب های مفاتیح الجنانی، حیف شد
لذّتِ «احیا» گذشت و «قدر» را نشناختم
رفت تا یکسالِ دیگر! عمرِ فانی، حیف شد
باز شد ابلیس از زنجیر! سفره جمع شد
بسته شد با مغفرت این میزبانی، حیف شد
نفْسِ سرکش را پس از این، رام خواهم کرد! چون-
بر زمینم زد! زمان رفت و جوانی، حیف شد
شد تمام خانه ها هیئت! چه با غربت گذشت...
روضه های بی ریا، اشک نهانی، حیف شد!
#أللهم_صل_علی_محمدوآل_محمدوعجل_فرجهم
#أللهم_عجل_لولیک_ٱلفرج
#بعلی_ع_إلهی_العفو
#مرضیه_عاطفی
ماه خوب خدا خدا حافظ
بهترین لحظه ها خدا حافظ
رمضان الکریم ، ماه دعا
از تو تا عرش ، باز ، راه دعا
فرصت ناب «ربنا» بودی
با دلم درد آشنا بودی
سفره ی «افتتاح» گستردی
میهمان را به وجد آوردی
با «ابوحمزه»ات صفا کردیم
شب قدر تو التجا کردیم
سَحرت سِحر دلربایی داشت
عطر امید و آشنایی داشت
از کبیر و صغیر بر لب ما
ذکر «جوشن کبیر» بر لب ما
جرعه نوش از زلال کوثر نور
غرق در جلوه ی مکرر نور
روح ما زیر سایه ی قرآن
مست از آیه آیه ی قرآن
با تو بودن چقدر زیبا بود
پر گشودن چقدر زیبا بود
پر کشیدیم تا خدا در تو
لذتی داشت التجا در تو
روضه خواندیم ، زمزمه کردیم
در عطش یاد علقمه کردیم
حیف شد روزها چه زود گذشت
سازها سوزها چه زود گذشت
می روی تا دوباره سال دگر
نوبت عشق و شور و حال دگر
اشک گرم «کمیل» جاری شد
لحظه ی سخت بیقراری شد
رمضان می روی خدا حافظ
روح و جان می روی خدا حافظ
دل تا به خودش آمد و فهمید ، زمان رفت
چون تیر که از چله ی تقدیر کمان رفت
" اوقات خوشی بود که با دوست به سر شد"
سی روز و شب وصل که چون برق جهان رفت
یک ماه به لطف نفس گرم مناجات
از دوش دل خسته ﯼ ما بار گران رفت
سیراب شد از کوثر تسبیح ، نفس ها
زنگار هوی و هوس از جوهر جان رفت
صد حیف ندانست دلم قدر شب قدر
تا فیض ابوحمزه و اشک و هیجان رفت
خورشید که از پرده ی شوال در آمد
تا سال دگر فرصت ماه رمضان رفت
با آمدنش غلغله افتاد در افلاک
با رفتن او رونق بازار جهان رفت
آن ماه که در مرحله ی وصف فراتر
از دایره ی شعر و معانی و بیان رفت
خبر آمد خبری تازه میان راه است
سرخوش آن دل که ز مقصود خبر آگاه است
سرزده ماه خدا سفره حق باز شده
تابش رحمت بی حدِّ حق آغاز شده
ساحل دیده ی آلوده ی ما دریا شد
موقع بندگی و نوکری و نجوا شد
پر فضیلت تر از این ماه ندیدم هرگز
با کرامت تر از این شاه ندیدم هرگز
در شب پانزدهم وارث مولا آمد
حضرت اکرم و اعظم ، شهِ والا آمد
پسر فاطمه ی امّ ابیها آمد
شرف الشّمس زمین ، قبله ی دلها آمد
پسر ارشد مولاست چو قرص قمر است
وسط معرکه ی جنگ مثال پدر است
یا رب از یُمن قدوم حسن ابن حیدر
برسان ناجی و محبوب دل کل بشر
شاعر:علی ساعتچی خورشید
دارد غروب ماه خدا می رسد رفیق
پایان اشک و سوز و نوا می رسد رفیق
تا اینکه ماه لطف خدا می شود تمام
اتمام کار اهل بکا می شود رفیق
ماه خدا تجلی پرواز بنده است
پایان پر زدن به هوا می رسد رفیق
قطع یقین بدان که در این ماه؛ عاقبت
با افتخار عیدی ما می رسد رفیق
فردا گدا برای گدایی کجا رود؟
پایان کار شاه وگدا می رسد رفیق
این گریه های ما به خدا بی نتیجه نیست
برگ ضمانتی ز رضا می رسد رفیق
هرکس که راه وشیوه اوخط رهبری است
محشر به خدمت شهدا می رسد رفیق
هم عاقبت به خیرو هم اینکه شود عزیز
هر کس به محضر علما می رسد رفیق
باور کنید با نظر لطف فاطمه
روزی برات کرب و بلا می رسد رفیق
بعد از سه ماه گریه برآن شاه تشنه لب
باز این چه نوحه وچه عزا می رسد رفیق
وقت جدایی من و ماه صیام شد
یعنی غروب طلعت این بار عام شد
دارد بساط ماه خدا جمع می شود
آه درون سینه ی ما مستدام شد
توشه برای روز جزا برنداشتم!
فرصت گذشت و خوشه ی عمرم تمام شد
یادش به خیر...سوز مناجات نیمه شب
وقتی که با خدا دل ما هم کلام شد
یادش به خیر...لحظه ی افطار...تشنگی
نام حسین گفتن ما التزام شد
دست ادب به سینه نهادم به سوی او
اشکم روان و ذکر لبم اَلسَّلام شد
وای از دمی که خنده ی کوفی جماعتان
بر زخم بی شمار تنش التیام شد
هر کس به نوبه ی خودش از او بها گرفت
وقتی میان قتلگهش ازدحام شد
سفره دارد جمع می گردد، گدا را عفو کن
باز هم خوبی کن و این مبتلا را عفو کن
دیگر از این توبه ها دارم خجالت می کشم
یا رب این شرمنده غرق خطا را عفو کن
بر در این خانه من بهر امیدی آمدم
پس، نگیر از من تو این حال و هوا را، عفو کن
دست خالی آمدم، با دست خالی می روم
یا کریم این روسیاهِ بی نوا را عفو کن
پیش مردم آبروی بنده ات را حفظ کن
خوب و بد، در هم بخر، ای یار، ما را عفو کن
جان آقای خراسان، جان سلطان غریب
هم وطن های علی، موسی الرضا را عفو کن
من گنهکار و تویی غفار، یا رب الحسین
جان اربابم بیا این بنده ها را عفو کن
بوده ام این روزها مصداق فابک للحسین
گریه کن های غم کرببلا را عفو کن
جان آن که دست و پا می زد به زیر تیغ و تیر
حُرّ توبه کرده ی بی ادعا را عفو کن
بر خیز موذن سحری وقت اذان است
تسبیح بخوان خلقت هستی ز از آن است
بیدارِ شبی بهرِ مناجات خدایی
سجاده فکن رویت ماه رمضان است
این سرّ خدایی چو به تصویر سحرگه
از دل نگه انداز چه حاجت به بیان است
(بلبل به غزل خوانی و قمری به ترانه)
در کُنج گلستان حقیقت که عیان است
روییده ز خاک سیه آیات الهی
از حکمت زیبای خداوند جهان است
پرهیز گنه کن که جهان آیت حق است
دانی که خدا در همه ی کون مکان است؟
ذکر سحری بانگ خروس است به گیتی
بر خیز و نگر عالم هستی چه فغان است
ارزانی نعمت اثری این همه از اوست
گر سجده نیفتی ثمراش راه عنان است
بگشا و ببین دفتر اعمال شبان را
شاهد به عمل قصه موسی و شبان است
ماهی که گشود است در آن سفره رحمت
هر سال گذر جوهر اعلای زمان است
این ماه چه گویم من از این لیله قدراش
موعود شهادت بسر پیر مغان است
مقبول خدا میشود اعمال خدایی
اعمال خدایی هدف اش راه جنان است
وین قطعه ز پورآذر و درسی ز حقیقت
جو تا که بهشتی شدنت کار گران است
رمضان گلدی گینه ذکر و دعا باشلاندی
طلب مغفرت و حمد و ثنا باشلاندی
باب توبه آچیلوب ، خلق گنهکار ، گلون
عفو و بخشندگی جرم و خطا باشلاندی
بوآین حرمتی چوخدی بلی اون بیرآیدان
چونکه محبسده عزازیــل قالا، باشلاندی
غل و زنجیرده حق،بنده سالوب شیطانی
یوخدی اِغوا ائدن انسانی صفا باشلاندی
کیم گناه ائتسه اونی وسوسه ابلیس ایتمور
اوزی شیطاندی اونا قهر خدا باشلاندی
تانیجاق اهل گناهی اوزاق اول، شیطاندی
غضب خالق اونی چکسون اوتا باشلاندی
قُل اَعُوذی اوخی سن ایسته مدد الله دان
سوره ی ناس بئله شرح اولونا باشلاندی
آیه ی آخره باخ ، جِنَّه وَ النّاس گلوب
همان انساندی اونا اوتدی جزا باشلاندی
مژده ای دل که دوباره رمضان می آید
مژده مغفرت و بوی جنان می آید
به خطاکار و گنهکار بگو باز آیید
که زحق رحمت بیحد و کران می آید
وقت افطار امان می دهد از خوف سقر
بوی جنت سحر از صوت اذان می آید
خواب این ماه عبادت نفسش تسبیح است
توبه مقبول و به دل روح و روان می آید
توبه بنما شب قدر و برکاتش دریاب
ابر رحمت بسوی اهل جهان می آید
هر که با اشک ندامت شب خود صبح کند
صبحدم شاد و خرامان و جوان می آید
هر که شد بنده حق مزد خود از حق گیرد
روز محشر که شود خنده کنان می آید
ميرود ماه صيام و ز شما جا ماندم
آه ، از قافله ي ماه خدا جا ماندم
دم هر سفره ي افطار به خود میگفتم
مثل هر روز از آن يار چرا جا ماندم
سر خوبان تو گرم است به یارب یارب
از مناجات ، منِ سر به هوا جا ماندم
شد نصيب من از اين ماه فقط جوع و عطش
اي خدا حيف که از فهم دعا جا ماندم
نيمه شبهاي دعا ياد رفيقان کردم
خوردم افسوس چرا از شهدا جا ماندم
عیدی فطر مرا کرببلا قسمت کن
دوستان رفته و من از رفقا جا ماندم
گفت يک پير سه ساله دل شب با مادر
بخدا خسته شدم از اسرا جا ماندم
دور از چشم پدر موي سرش زجر کشيد
ناله زد با دل خون یا ابتا جا ماندم
داردتمام میشوداین موسم صیام
ماه وفور رحمت خلاق لاینام
ماه نزول رحمت ومهمانی خـدا
ماه شکوه وشوکت و شیدایی و دعا
داردبساط ماه خداجمع میشـــود
این سفرهٔ وسیع صفـاجمع میشود
گرچه دلِ شکسته ازین ماه سیرنیست
هرگزبرای بخشش اللــــه دیرنیست
حتی هنوزفرصت رازونیازهست
تاآخرین دقیقه درتوبه بازهست
دریای لطف ورحمت حق بیکرانه است
اوبهرعفوبنده پی یک بهانه است
یادش بخیر حال دعای سحرگهان
یادش بخیر،نالهٔ العفو والامان
شوروصفابه لحظهٔ افطارداشتیم
باذڪـــــرتوبه الفت بسیارداشتیم
شبهای قدر،سینهٔ ماغرق نوربود
بانام یار،محفل مابزم شوربود
قرآن بسرگرفتن ماعاشقانه بود
آن اشک چشم وآه و نواعاشقانه بود
ای وای برکسی که نبخشیده اش هنوز
بایددوباره توبه کنداو به آه و سوز
گویدکه ای کریم ببخشاکه نادمم
بگذرزجرم بنده کریما که نادمم
یارب مرابه آبروی مرتضی ببخش
درروزهای آخرماه عطا،،ببخش
آخرین افطار ماهِ رحمت است
قلبِ‌من مَملُوِّ آه وحسرت‌است
بارالٰها فرصتم از دست رفت
سُفره ات باآسمان‌پِیوَست‌رفت
بارالٰها گَشته اعمالم قبول؟؟
در شبِ قدرت شد آمالم قبول؟
توبه ام گَشته قبول٬ یاسالِ بعد؟
عُمْرِ مَن قَد میدهد تا سالِ بعد؟
میشود قِسمت که مهمانت شوم؟
مُستَفیض‌ازلطف‌واحسانت‌شوم؟
سُفرهٔ مهمانیَت پُر نور بود
هَر نَفَس در ماهِ تو پُرشور بود
جان شُدی‌جانا بقربانت شدم
قاریِ هر روزِ قرآنت شدم
هَرخطا کردم به درگاهت ببخش
بَرغروب و بر سَحَرگاهت ببخش
بندهٔ نالان و محزونت منم
خالِقا همواره ممنونت منم
(فیضیَم) عبد گنهکار و ذلیل
دستِ من خالیست یاربِّ جلیل
