ماه صیام ..
گریه‌ی برحسین(ع)
ماه صیام آمده با کام تشنه‌ام
هر شب به یاد شاه شهیدان کرببلا
یک جرعه آب و گریه و افطار تا سحر
گویم به منتقم که تو آقا بیا بیا
خدایا مرا ببخش
یارب ببین ز فرط گنه سربه‌زیرییم
آیاشود زلطف و کرم دست‌گیرییم؟
عمرم‌گذشت‌وظلمت‌غفلت‌بجای ماند
این‌معصیت‌کشانده مرا سوی پیرییم
#در_آستانه ی_ورود_به_ماه_مبارک_رمضان
عطرِ رمضان آمد از باغِ جنان آمد
دستانِ دعا بگشا چون ماهِ امان آمد
ماهی که در آن قرآن بر ما شده ارزانی
از موهبتِ آن شد عالم همه نورانی
افطار و سحرهایش همواره گل افشانی
ای بنده شدی دعوت بر سفره ی رحمانی
این شهرِ صیام است و ابوابِ کرم باز است
بگشا پرِ ایمان را هنگامه ی پرواز است
هر آن که ز جان و دل تسلیمِ خدا باشد
در هر دو جهان مشمولِ خیر و عطا باشد
با جان و دل آذین کن شبهای عبادت را
با عطرِ دعا پُر کن دستانِ اجابت را
ماهی که سحرهایش سرتاسرِ عرفان است
الطافِ الاهییش چون بارش باران است
آوای معطّر از باغِ ملکوت آید
بارانِ اجابت از دستانِ قنوت آید
بستان
تقدیم به امام حسنی‌ها
در ماه رحمت و مغفرت
از ناله‌های نیمه شبت آه میکشم
خطی ز آسمان به سر راه میکشم
این ماه مغفرت که ز ره آمده ببین
پرده ز مهر بر رخ هر ماه میکشم
دستم تهی ز فرط گنه مانده‌ام به راه
آشفته‌ام که ناله‌ی دلخواه میکشم
سائل شدم کنون به کرمخانه‌ی حسن
در این مسیر منت آن شاه میکشم
عبد حسن شدن بخدا فخر عالم است
فخری که یوسفش بدل چاه میکشد
من باحسن به عشق‌حسین مبتلا شدم
آه از دل شکسته‌ی همراه میکشم
رفته شعبان وآمده رمضان
میزبان رب وبندگان مهمان
آمده ماه روزه،ذکر ودعا
حس شیرین لذت ایمان
آمده قله ی تلاوتها
فصل خوب شکفتن قرآن
آمده محمل لیالی قدر
شب بی مثل حضرت سبحان
آمده موسم گنه سوزی
ماه در بند گشتن شیطان
آمده ماه عشقبازی ها
عشق ورزی بنده با یزدان
رمضان می دهد شفا دلها
بهر عصیانگران بود درمان
شکر ایزد دوباره هستیم و
درک این مه شده به ما احسان
شاعر :اسماعیل تقوایی
اولین شب جمعه
ماه رمضان
بند اول
من آن عبد خطاکار تو هستم
گنه‌کردم ولی دل بر تو بستم
ببخشا بنده‌ی شرمنده‌ات را
اگر که توبه‌ی خود را شکستم
ز پا افتاده‌ام، ای معدن لطف
زمین خودم بگیر از لطف دستم
اگر دستم نگیری وای بر من
به امید تو من اینجا نشستم
زبانحال من امشب همین است
اگر که رشته الفت گسستم
(از آن روزی که ما را آفریدی
به جز عصیان زما چیزی ندیدی
خداوندا به حق هشت و چارت
ز ما بگذر شتر دیدی ندیدی)
بند دوم
ز کردار بد خود شرمسارم
به امید تو من امیدوارم
همه روز و شبم با غم قرین شد
به جز لطف تو من یاری ندارم
سرم بر خاک پایت تا که هستم
به درگاه تو من سر میگذارم
سلاح من بکاء شرمسار
زمزمه.....
اولین شب جمعه
ماه رمضان الکریم
یارب....
گناه بنده‌ات ببخشا
به خاطر حضرت زهرا
عفو خودت را شاملم کن
به ناله‌ی زینب کبری
یارب....
به غیر تو کسی ندارم
ز دیده اشک غم ببارم
تمام هستیم تویی تو
به لطف تو امیدوارم
یارب.....
اگر که توبه‌ام شکستم
دلم به بخشش تو بستم
ببین که بال و پر ندارم
به راه لطف تو نشستم
یارب.....
به شاه تشنه لب حسینم
که از غمش به شور و شینم
در این شب جمعه اول
ببخش به شاه عالمینم
یارب....
نصیب من درد و بلا کن
روزی من کرببلا کن
حاجت دل فقط شهادت
بیا و حاجتم روا کن
ربنا یک نغمه از سازِ خدا
این الفبا از سر آغاز خداست
ربنا در سینه ی هر مومنی
چشمه ی جوشان آوازِ خداست
آسمانی شو در این ایامِ عشق
آسمان مصداقِ پروازِ خداست
ربنا در ماهِ روزه توبه هست
این منادی از درِ بازِ خداست
ماهِ نازل گشتنِ قرآنِ عشق
حکمتی از ماهِ ممتازِ خداست
یا علی گو روزه ات را باز کن
فزت رَب الکعبه اعجازِ خداست
عشق را از عرش باید ریشه داشت
خوش بحالِ آنکه دمسازِ خداست
هاتفی از عرش می خواند تو را
این صدای نغمه ی رازِ خداست
ربنا خوانانِ اینجا عاشقند
ربنا یک نغمه از سازِ خداست!
التماس دعا
#هستی_ محرابی
#ماه_مبارك_رمضان_ماه_نزول_قرآن
نورِ علم و معرفت در پرتوِ قرآن بوَد
این چراغِ رهنما آیینه ی پاکان بُوَد
مُصحف بی ریب و تردید است و نورِ متقین
آیه هایش رهنمای فطرتِ انسان بوَد
شهدِ جان شیرین نما با خواندنِ آیاتِ او
این کلامِ آشنای خالقِ سبحان بوَد
گر به حکمت طالبی رو کن به قرآنِ کریم
آیه های حکمتش در سوره ی لقمان بوَد
رهنمای جانِ مشتاقان به سوی معرفت
تا که بشناسی خدا را بهترین برهان بوَد
نعمتِ بی حدِ او را غایت و اندازه نیست
ذکر یادِ نعمتش در سوره ی رحمان بوَد
هم شفاعت می کند هم می دهد جان را شفا
جامِ شادی بخشِ او از چشمه ی رضوان بوَد
شرحِ هر آیاتِ او از ابتدا تا انتها
وصفِ توحیدِ خدای
ربنا یک نغمه از سازِ خدا
این الفبا از سر آغاز خداست
ربنا در سینه ی هر مومنی
چشمه ی جوشان آوازِ خداست
آسمانی شو در این ایامِ عشق
آسمان مصداقِ پروازِ خداست
ربنا در ماهِ روزه توبه هست
این منادی از درِ بازِ خداست
ماهِ نازل گشتنِ قرآنِ عشق
حکمتی از ماهِ ممتازِ خداست
یا علی گو روزه ات را باز کن
فزت رَب الکعبه اعجازِ خداست
عشق را از عرش باید ریشه داشت
خوش بحالِ آنکه دمسازِ خداست
هاتفی از عرش می خواند تو را
این صدای نغمه ی رازِ خداست
ربنا خوانانِ اینجا عاشقند
ربنا یک نغمه از سازِ خداست!
#التماس_دعا
#هستی_ محرابی
سلام بر رمضان
سلامم به تو ماه خوب خدا
تن بندگان را زرحمت ردا
سلامم به تو ماه مستی وشور
سراسر تقدس تمامی نور
سلامم به تو ماه ذكر وصیام
مه بی بدیل نماز وقیام
سلامم به تو ماه شبهای قدر
كه آمد حسن نیمه ات همچو بدر
سلامم به تو ماه درد علی
مه ناله وآه سرد علی
سلامم به تو ماه نیكو ثمر
مه شوق افطار وكیف سحر
سلامم به تو ماه ترك گناه
به هر معصیت كار هستی پناه
سلامم به آن شام نورالهدی
كه قرآن بیامد زعرش خدا
سلامت نمودم جوابم بده
زجام الهی شرابم بده
شاعر :اسماعیل تقوایی
السلام ای خدای مَنّانم
ای خداوندِگار سُبحانم
زکرم کرده ای تو مهمانم
عاشقانه تورا زدل خوانم
خواهشم گشته باشما باشم
بینِ موج بلا فتادم من
زتو دور و جدا فتادم من
در هوس بی هوا فتادم من
گیر دام جفا فتادم من
نظری کن زغم رها باشم
چاره ای کن دلم صفا گیرد
بنده ی بی بها بها گیرد
کن نگاهی که این دُعا گیرد
اُلفَتی با تو این گدا گیرد
عاشقت مثل اولیا باشم
آمدم پس مرا پناهم ده
مرحمی تو برای آهم ده
بخششی بر همه گناهم ده
بار دیگر مرا تو راهم ده
تا که سرمست و مبتلی گردم
گرچه هستم پر از خطا یارب
مددی کن بر این گدا یارب
دردمندم بده دوا یارب
حقِ سلطان کربلا یارب
تا منم عبد این سرا باشم
دی
غزل مناجات
با قاضی‌الحاجات
گناه کرده‌ام وآمدم پشیمانم
به بارگاه حریمت، همیشه‌گریانم
توخواستی‌که به‌من سوزدل عطا کردی
بهار دیده‌ی من ابری و تو بارانم
سحر رسید و به خواب گران فرو رفتم
خزان زده چو گلی، در میان گلدانم
اگر عزیز شدم من به پیش چشم همه
به پشت رحمت ستاری تو پنهانم
ستاره‌‌ی غزل حافظ آمد و دیدم
از این ستاره رخشان، همیشه تابانم
جفا به یوسف اگر کرده‌ام ولی هرشب
میان کلبه احزان، چو شمع سوزانم
گذشت عمر گران، توبه‌ایی نکردم من
که مستحق دعاهای پیر کنعانم
به اسم و رسم اگر (مطلقم)ولی هیچم
میان کوزه پر از آب لیک عطشانم
خدایا بنده ای گم کرده راهم
در این ماه کرم بر تو پناهم
منم عبدو تویی مولای عالم
منم بنده تویی یا رب الاهم
منم عبد خطاکار و گنهکار
توی پوشنده جرم و گناهم
همیشه شامل لطف و عطایت
به درگاهت خدایا روسیاهم
مرا جرم و گنه بیچاره کرده
از این آلودگی در قعر چاهم
پس از عمری که من برگشته سویت
شدم شرمنده از عمرتبا هم
تمام طول عمرم خالق من
همیشه بوده ای تو تکیه گاهم
در این ماهی که مهمان تو هستم
زتوعفو گناهانم بخواهم
دل شب خسته از بار گناهان
خدایا کن نگه بر اشک و آهم
الاای مهربان مهربانان
نما از مرحمت یارب نگاهم
رضایم ریزه خوار سفره تو
ز تو باشد تمام عزو جا هم
کردی زکرم بر من آلوده تو احسان
ماه رمضان آمده گشتم به تو مهمان
یا سیدی العفویا سیدی العفو یا سیدی العفو
یارب به سویت آمده با جرم و گناهم
سوگند به زهرا و علی کن تونگاهم
یا سیدی العفو یا سیدی العفو یا سیدی العفو
به نما نظری از کرمت بر من مسکین
بیمارگنه هستم و دردم بده تسکین
یا سیدی العفو یا سیدی العفو یا سیدی العفو
با دعوت تو آمده مهمان تو هستم
برسفره گسترده خوان تو نشستم
یاسیدی العفو یا سیدی العفو یا سیدی العفو
من خسته ام از معصیت و جرم و خطایم
یارب ز گنه از کرمت کن تو جدایم
یا سیدی العفو یا سیدی العفو یاسیدی العفو
یارب به حق خون گلوی علی اصغر
از جرم و خطاهای من زار تو بگذر
یا سیدی العفو ی
عشق امشب تا کجایم می برد
گوئیا نزدِ خدایم می برد
عشق امشب با نگاهی مهربان
سمتِ کوی آشنایم می برد
این دلِ گم در خیالِ وصل را
در هوای دلربایم می برد
حسرتِ دیدار بود و شوقِ یار
از زمین تا ماورایم می برد
گه به سوزِ سینه شوری می دهد
گه به طوفانِ بلایم می برد
می کُند دل را خرابِ روی دوست
فارغ از چون و چرایم می برد
گاه با فریاد و شور و التهاب
گه خموش و بی صدایم می برد
عشق این آیینه ی دیدار حق
من ندانم تا کجایم می برد!
#هستی_محرابی
عذرخواهم در غمت حالم پریشان تر نشد
بیش از این، این چشم‌های تار، گریان تر نشد
صبح تا شب روزه باعث شد کمی عطشان شوم
ورنه با یاد تو این لبها که عطشان تر نشد
باز هم شرمنده‌ام آقا، اگرچه نوکرم
اعتقادم در حقوق تو مسلمان تر نشد
مانده‌ام با این همه غم زنده مانده نوکرت
یا چرا در ماتمت پاره گریبان تر نشد
روضه‌های قتلگاهت کار دستم داده است
یادم آمد یک نفر غیر تو عریان تر نشد
سخت با تیر و سنان و نیزه پرپر گشته‌ای
آه ای آقا مگر ذبح تو آسان تر نشد
زینت دوش نبی، جانم فدایت از چه رو
خنجری که بر گلویت خورد، بُراّن تر نشد
خوردم قسم که توبه نمایم قسم شکست
بغضم شکست و دوست ز لطفش،قلم شکست
گفتم دلم سیاه شد ای کبریای من
دستی به دل کشید و دوباره دلم شکست
هر روز ساختم نود و نه بت بزرگ
هرشب خدا دورن دلم صد صنم شکست
یک قطره اشک ِ شرم من از مهربانی اش
گردید گنج عرش و دعا را رقم شکست
در پای نعمتش سر تعظیم را بگو
سروی که پیش باد نگردید خم، شکست
حرف از گناه پیش رحیمی چو او مزن
کز سجده ی کلنگ دل سنگ هم شکست
ای بی شریک، جز تو شریک غمم نشد
از لطف توست لشکر اندوه و غم شکست
تا نزد دوست نام علی بردم ای غریب
دیوار سخت سینه ی من چون حرم شکست
شده وقت سحر از غصه نجاتم بدهید
ز آتش هجر جهانسوز براتم بدهید
خضر از لعل لبی یافت حیات ابدی
تا نمردم نفسی آب حیاتم بدهید
قبله ی ماه همان صورت گندم گون است
خوشه ای زان مه سیما به زکاتم بدهید
ای ملائک به نفسهای سحر گاه قسم
جلواتی به سوی جلوه ی ذاتم بدهید
تا که محراب به فریاد دل ما برسد
یادی از آن خم ابرو به صلاتم بدهید
تا که صبح و شب ما رنگ شما را گیرد
چشمی از دجله و چشمی ز فراتم بدهید
حج بیتک ، بود آرزوی فی کل عام
یعنی احرام طواف عتباتم بدهید
باز هم رحمت تو جاری شد
چشم خشکیده‌ام بهاری شد
در میخانه‌ات گشوده شد و
باز هم وقت سفره‌داری شد
با همه ذلتی که دارم من
میهمان تو سفره دارم من
رمضان آمد و گدا آمد
برکت و رحمت و عطا آمد
رحمت واسعه فراوان شد
مغفرت از سوی خدا آمد
رمضان آمد و صدایم زد
دست رأفت به شانه‌هایم زد
من همانم که غرق دنیایم
بی سروپای بی سروپایم
این هم از لطف توست آقاجان
خاطرم نیست معصیت هایم
خوبی اصلاً به من نمی‌آید
پر زدن در چمن نمی‌آید
( زهر هجری چشیده‌ام که مپرس)
از خودم هم بریده‌ام که مپرس
بعد یک عمر معصیت، حالا
با چه رویی رسیده‌ام که مپرس
به خدا خسته‌ام ز اعمالم
از تو دورم نمود افعالم
حاصل معصیت، بریدن شد
زیر این بار
شباي قدر گذشته و فرصتا داره مي گذره
مثه يه چشم به هم زدن اين شبا داره ميگذره
شباي قدر گذشته و تو حسرت لحظه هاشم
نكنه كه بين خوبات از قلم افتاده باشم
اگه كه بندتو هنوز نبخشيدي چيكار كنم
اگه زبونم لال ز من دست كشيدي چيكار كنم
شباي قدر گذشته و بارون حسرت مي بارم
به اين شباي پيش رو خدا هنوز اميد دارم
شباي قدر گذشته و تقديرمو رقم زدن
ايشالا چند تا كربلا براي من قلم زدن
ايشالا كه تو اين شبا حاجت من روا بشه
با سقوط آل سعود راه مدينه وا بشه
ايشالا شاملم شده نگاه لطف تو خدا
روزيم بشه به دفعات زيارت امام رضا
دارم ميون حاجتام يه آرزوي دلنشين
به من يه كربلا بده پاي پياده اربعين
كرببلا نزيكترين راه
زمزمه مناجات وداع با ماه مبارک رمضان
بند اول
چقدر سخته ازت دل بکَنم_بیام از دوریه تو دم بزنم
چقدر سخته وداع کنم باهات_اون که خو گرفته بود باهات منم
نمیدونم گناهام،بخشیده شد یا که نشد
به دلم نور خدا،تابیده شد یا که نشد
میدونم مهمونه خوبی نبودم
میدونم تو آزمون تو مردودم
داری میری و ولی با رفتنت
میخوای آتیش بزنی به وجودم
(جان جانان الوداع/ماه قرآن الوداع)
بند دوم
اومدی تا منو آدم بکنی_کوله بار گنامو کم بکنی
اومدی تا که نجاتم بدی و_خلاص از نار جهنم بکنی
اومدی تا که بشم،یه بنده ای سر به راه
بشم یه بنده ی خوب و،پاکم کنی از گناه
میدونی طاقت دوری ندارم
میدونی خاطره ها با تو دارم
دوری از سحرها
ای عاشقان ماه خدا کم کم به پایان می رسد
با رفتنش بر مومنان هنگام حرمان می رسد
یکماه شور بندگی ماه جلای قلبها
ترک همه یاران کند دوران هجران می رسد
خوان الهی می شود برچیده از روی زمین
پایان برخورداری مهمان یزدان می رسد
یاد سحرهایش بخیر یاد نماز وروزه ها
هر روزه دا ی در وداع با چشم گریان می رسد
تا می توانی توشه گیر از ماه پر فیض خدا
یکسال دوری تو و این ماه ایمان می رسد
ای کاش فیض ماه حق در جان ما مانا شود
بینیم یکسال دگر این مه فروزان می رسد
یارب مدد کن تا که ما دور ازگنه باشیم چون
با رفتنش آزادی اصحاب شیطان می رسد
شاعر:اسماعیل تقوایی
رمضان رو به اتمام است
رمضان رفت و امید دل‌من دلدار است
سحرم آمده ودیده‌ی من بیدار است
کاشکی موسم دیدار بیاید روزی
روزمن‌شب‌شده وچشم سحرخونباراست
بگذارید بر احوال خودم گریه کنم
نیمه شب گشته و برحال خودم گریه کنم
چند سالیست گنه دور وبرم می گردد
بر سیه رویی هر سال خودم گریه کنم
من الف بودم و بار گنهم دالم کرد
بر قد تا شده و دال خودم گریه کنم
بخت یارم نشد و آخر عمری باید...
بنشینم که بر اقبال خودم گریه کنم
هر چه من فال گرفتم همگی بد آمد
باید از این بدی فال خودم گریه کنم
هربلایی سرم آمد به خدا حقم بود
کاش بر زشتی اعمال خودم گریه کنم
پروبالی که شکسته به سما هم نرود
باید از بی پری و بال خودم گریه کنم
دارد گناه قلب مرا تار می کند
این نا نجیب کار مرا زار می کند
می خواستم وقف تو باشم ولی نشد
دنیا خلاف میل دلم کار می کند
حب الحسین قلب مرا نور می دهد
اما گناه جان مرا نار می کند
با این که روزها همه اش غرق غفلتم
من را نگاه لطف تو بیدار می کند
از تو عجیب نیست مرا رد نمی کنی
وقتی کریم خنده به اغیار می کند
قطره به قطره اشک تو دل را جلا دهد
روضه مرا ز عشق تو سرشار می کند
دامنم آلوده شد گرچه ز دنيا دوستى
جان به قربانت كه بخشيدى مرا با دوستى
ناسپاسم، ناپسندم، نارفيقم، يا رفيق
از تو امّا من نديدم چيزى اِلّا دوستى
مى توانستى بسوزانى، نسوزاندى مرا
اى فداى مهربانى ات كه حقّا دوستى
در جوابت يا لجاجت كرده ام يا سركشى
در جوابم يا محبّت مى كنى يا دوستى
يا زمين گيرند مردم يا زمينم مى زنند
تو بلندم ميكنى، يارب تو ما را دوستى
واقعاً ناراحت از قهر و عِتابت نيستم
ميشود محكمتر اصلاً بعدِ دعوا، دوستى
رو به قبله سجده آوردم، نجف لبّيك گفت
حق پرستى بس خلاصه شد به مولا دوستى
وصف مجنون بودن من را بپرس از فاطمه
در ميان قوم مشهورم به ليلا دوستى
دوستانت گر شهيدان حريم زينب اند
دوباره سفرۀ شب زنده دارها وا شد
دوباره مسجد و محراب خانۀ ما شد
دوباره زمزمۀ دانه های تسبیحم
دوباره دست دعای من و مفاتیحم
دوباره بال گشایم دو دست خالی را
فرازهای ابوحمزۀ ثمالی را
دوباره با شهدا افتتاح می خوانم
و پای دین خدا با امام می مانم
دلا بیا که خطا را به آه می بخشند
بیا که کوه گنه را به کاه می بخشند
به روزه خوار بگو توبه در حضور اینجاست
هزار توبه شکستی بیا غفور اینجاست
ببار ابر خطاپوش ماه رحمت شد
ببخش صاحبِ خانه دوباره زحمت شد
کنار یار نشستن چه لذتی دارد
گناهکار هم انگار عزتی دارد
منی که بی سر و پایم کجا و مهمانی
ندای دعوت و این سفره های روحانی
کنار سفره من آداب را نمی دانم
فقط ر
در ماه خدا که فصل ایمان باشد
باید دل عاشقان، گل‌افشان باشد
فرمود که: هرچیز بهاری دارد
ماه رمضان، بهارِ قرآن باشد
? #امام_باقر(علیه‌السلام):
لِكُل شَيْءٍ رَبِيعٌ وَ رَبِيعُ الْقُرْآنِ شَهْرُ رَمَضَان
هر چیز بهاری دارد و بهار قرآن، ماه رمضان است.
? الکافی، ج۲، ص۶۳۰
بوی ملکوت، بوی عرفان آمد
گلبانگ خوش رحیم و رحمان آمد
گلعطر فرشته منتشر شد در خاک
ای دل شدگان! بهار قرآن آمد
⏭
آمد رمضان و حال خوبی دارم
سرسبزم و اعتدال خوبی دارم
پرواز ، پرنده ، بال و پر ، آزادی ...
من مطمئنم ، خیال خوبی دارم
⏭
ماه رمضان و شوق شب بیداری
از بودنِ بی تو، هر نَفس بیزاری
تنگ است دلم برای «یارب! العفو»
تنگ است خدا دلم برایت، آری
⏭
آمد رمضان، مُفسّرِ «احسان» باش
همسایه ی غربت تهیدستان باش
در شهر بساط عشق را برپا کن
در فکر دل شکسته ی انسان باش
⏭
آمد رمضان ، هَلا ! ز عادت برخیز
گل کرد سپیده ی سعادت ، برخیز
همپای سحر، به سمت بیداری رو
ای بنده ی تن! ز خواب غفلت برخیز
⏭
آمد رمض
