کم کم هلال ماه عزا می رسد ز راه
اوقاتِ گریه بر شهدا می رسد ز راه
ای دل دوباره ناله ی نوحوا علی الحسین
از سمت و سوی عرش خدا می رسد ز راه
مهدی برای روضه ی جانسوزِ جد خویش
دارد دوباره غرق بکاء می رسد ز راه
باید هماره عاری از هر گنه شویم
وقتی که ماه اهل خطا می رسد ز راه
تا آنکه که چشمِ دختر شَه گریه کم کند
وای از دمی که طشتِ طلا می رسد ز راه
شاعر : سیروس بداغی
از بچگی می خواستم زیر علم باشم
شاعر شوم،شاگرد دست محتشم باشم
از بچگی می خواستم روزی بیاید که
با زائران اربعینت هم قدم باشم
ای کاشکی که لااقل یک بار در عمرم
ماه محرم یک شب جمعه حرم باشم
از مادر سادات ممنونم که اذنم داد
سینه زن و گریه کن شاه کرم باشم
شک نیست ایران مرکز عشق به آل الله ست
این است راز اینکه می خواهم عجم باشم
شاعر : احسان نرگسی رضاپور
آقاي خوبم مشکی پوشیده
تو باغ چشماش لاله دمیده
غصه نخور آقا جون ، حرم هنوز آب داره
شباي بیتابیِ رقیه مهتاب داره
حسین غریب مادر (6)
****
چه شور و شوقی گرفته عالم
برا عزاداري محرم
با پرچماي مشکی، تو کوچ هها غوغا شد
خیمۀ ماتم برپا ، با دستاي زهرا شد
حسین غریب مادر (6)
****
سفیر عشقم به روي بامم
قبول کن این آخرین سلامم
روضه خون تو با این ، لباي پرپر می شم
من نائب تو هستم ، برا تو بی سر می شم
حسین غریب مادر (6)
****
شاعر : یونس سبزی
دانلود سبک
رميده ايم بيا و شكار كن ما را
به نوكري خودت اختيار كن ما را
به پاي آبله دار پياده گان حرم
بيا به كشتي عشقت سوار كن ما را
اگر چه چشمه اشك است چشم نوكرتان
به پاي كوه غمت آبشار كن ما را
دو چشم اگر كه بگريند تيغه دو لبند
به حرمت پدرت ذوالفقار كن ما را
عوض نمي شوم الا به كيمياي نگاه
چنان زهير به عشقت دچار كن ما را
قسم به موي سپيد حبيب،شاه غريب
شهيد راه محبت دوبار كن ما را
اگر به درد خودت هم نخورد اين دل سنگ
ببر مدينه و سنگ مزار كن ما را
به"مجلسي"كه در آن از"بِحار"مي خوانيم
به اذن مادرت ابر بهار كن ما را
مگر نه اينكه سرت دست نيزه دار افتاد
بيا و ملعبه نيزه دار كن ما را
شاعر : سعید پاشازاده
روزگاری می شود با گریه و غم زنده ام
من همین که مجلس روضه بیایم زنده ام
چند ماهی می شود چشم انتظارش بوده ام
با امید نوکریِ در محرم زنده ام
کام من را مادرم با خاک تربت باز کرد
سال ها با تربت شاه دو عالم زنده ام
چای روضه، باطنا آب بقایم می شود
تا که می نوشم از این کوثر دمادم زنده ام
جامه های زینتی اصلا نمی خواهم، فقط
در لباس مشکی و شال عزایم زنده ام
در تعارض بین مرگ و زنده بودن مانده ام
در خیابان مرده ام، در زیر پرچم زنده ام
آمده ماه محرم محتشم می خوانم و
باز هم با مقتل ابن مقرم زنده ام
با لب تشنه میان قتلگاه افتاده بود
تا ابد با گریه بر این داغ اعظم زنده ام
شاعر : محمد جواد شیرازی
الا اي قبله گاه دل كجایي؟
محرّم شد... نمي خواهي بيایي؟
بيا يك بار تا دورت بگردم
بيا كه مُردم از داغ جدایي
بيا يك سر به جمع سينه زن ها
كه شايد بشنوم از تو صدایي
فداي ناله های آتشینت
ميان روضه هاي نينوایي
كنار قتلگه يا خيمه گاهي!
نمي دانم كجاي كربلایي!
هواي روضه های صبح گاهت
دل دیوانه را كرده هوایي
شود آيا براي روضه خواندن
مرا هم یک دهه دعوت نمایي؟
شاعر : مجتبی روشن روان
مرا ببخش اگر که سلام یادم رفت
خراب روی تو بودم کلام یادم رفت
مرا ببخش اگر که ز راه آمدی و...
به پیش پای تو آقا قیام یادم رفت
مرا ببخش اگر بی مقدّمه خواندم
جسورِ عشق شدم احترام یادم رفت
مرا ببخش اگر که زدم به بیراهه
هر آنچه بود به ذهنم تمام یادم رفت
مرا ببخش اگر با وجود پاکی تو
گَهی تباه شدم تا... حرام یادم رفت
مرا ببخش نماندم به پای عهد سحر
دل جنون زده ی صبح و شام یادم رفت
مرا ببخش اگر دل به دیگری دادم
غم حسین علیه السَّلام یادم رفت
شاعر : مجتبی روشن روان
نگاه می کنم از هر طرف به دور و برم
پر است چهرهء نورانیِ بنی هاشم
برای خاطر زینب خدا نگه دارد
علیِ اصغر و عباس و اکبر و قاسم
اگر چه ناقه بلند است موقع اُطراق
کجا برای پیاده شدن غمی دارم؟
تبسم از لب من لحظه ای نمی افتد
دلم خوش است به همراه مَحرمی دارم
برای آمدن از محملم به روی زمین
دو دست من پسرِ بوتراب می گیرد
مؤدب است ، محبت به خواهرش دارد
برای من قمرِ من رکاب می گیرد
ز روز حرکتمان از مدینه تا اینجا
چه غصه ایست مرا تا که اکبری دارم
ز دست غصه و غمهای این زمانه چه باک
کنار خویش علمدارِ لشگری دارم
چه کاروانِ پر از شور و عشق و امّیدی
حرم پر است ز لبخند و مشکها پر آب
و تازه غصه ندارد فرات نزدیک
دور از حسین زندگی ما چه فایده
اصلا نفس بدون تو مولا چه فایده
هرگز شعار نیست دلم داد میزند
دنیای بی حسین خدایا چه فایده
گیرم زمین بهشت شود نقطه نقطه اش
بی کربلا بهشت خدا را چه فایده
تا کربلای او ملکوت دل من است
گردش به قصد لذت دنیا چه فایده
وقتی قرار نیست که خرج عزا شود
دیگر تمام ثروت دنیا چه فایده
از داغ عشق چهره ما مهر خورده است
مهر ریا روی جبین ها چه فایده
چشمی که خشک مانده وبال پریدن است
بی اشک روضه چشم تماشا چه فایده
شاعر : حسن کردی
آهی کشید گریه ی ما را درآورید
ما را کُشید و شالِ عزا را درآورید
ما داد مثلِ پیرِ جوانمرده می زنیم
وقتی صدایِ گریه ی ما را در آورید
ما را شبیهِ جمعِ عزادارها کنید
رختِ سیاه کهنه عبا را درآورید
چشم انتظارِ خرجیِ امسالِ هیئتیم
از شالِ خویش رزقِ گدا را در آورید
ما را عوض کنید خداتان عوض دهد
از آستین دست دعا را در آورید
ما را مریض کرده گناهانِ نو به نو
از تربتِ حسین شفا را درآورید
این دل برای داغ شما بود و شد سیاه
زنگار بسته ایم جلا را درآورید
درد و بلایتان به سر ما،نفس دهید
بیمار آمدیم دوا را در آورید
ما را حسین کشته شما را به جدتان
امشب براتِ کرببلا را در آورید
شاعر : حسن لطفی
محرّم، اشک و روضه، شور و هيأت
هواي پر زدن، شوق زيارت
اگر تا کربلا رفتی دل من
مشو راضی به کمتر از شهادت
شاعر : یوسف رحیمی
عاشقی کردم که مجنونم کنند
خاک تو آغشته با خونم کنند
عشق تو باشد بهشتم یا حسین
ترسم از این است بیرونم کنند!
شاعر : محمد موحدی
از غم هجر کنم ترک جماعت گاهی
میزند بر دل من شور محبت گاهی
شب جمعه شد و یاد حرمت افتادم
می‌چشم از غم هجران تو تربت گاهی
سائلم... هر سحر از دور سلامت دادم
شهریارا نظری کن به گدایت گاهی
عبد دربار توام شکر، خدا را... اما
کربلایی بده از باب رفاقت گاهی
حاجتم چیز کمی نیست به من حق بده که
می کشانم سخنم را به شکایت گاهی
مرغ بی بال و پرم دانه نمی خواهم که
بده در کنج حرم اذن اقامت، گاهی
بدم اما تو کریمی و برای تو بد است
ندهی دست گدا برگ زیارت، گاهی
در حریم تو کریمان همه زانو زده اند
چه حریمی... چه بهشتی... چه زیارتگاهی
زاهدی گفت حرم جای کسی مثل تو نیست
جای سگ نیست مگر کهفِ عبادتگاهی؟
هدف عاشق ب
به سویِ ما اگر از سویتان نگاهی هست
برایِ گریه ی مان حالِ روبراهی هست
"تنت به نازِ طبیبان نیاز مند و مباد"
تو گریه می کنی آنقدر که نگاهی هست
به تکیه آمده ام تا به عرش تکیه کنم
همینکه بیرقتان هست تکیه گاهی هست
لباس مشکیِ مان رو سفیدمان کرده
گذشت عُمر و غمی نیست این سیاهی هست
چه داشتیم که ما را خرید مادرتان
در این بساط کمی اشک هست و آهی هست
به سوی کرببلا ایستاده می میرم
هزار شکر که در سینه قبله گاهی هست
حسین گفتم و زینب حرم به ما بخشید
همیشه لطفِ شما هست و سر پناهی هست
گَهی به سویِ مدینه گَهی به کربُبلا
ببین که محملِ زینب سرِ دو راهی هست
"بیا مدینه رویم" بهانه اش این بود
میانِ قافله ام طف
چرا آواره کوه و بیابانم، نمی‌دانم
چه می‌خواهد غم عشق تو از جانم، نمی‌دانم
به سمت آسمان رو میکنم هر جمعه می‌پرسم
کجایی ماهِ پشت ابر پنهانم؟ نمی‌دانم
تو که هر هفته امضا می‌کنی پرونده‌ی ما را
نمی‌مانم چرا بر عهد و پیمانم، نمی‌دانم
در این عصر غم و تردید آقا با ظهور تو
به جا می‌ماند آیا دین و ایمانم؟ نمی‌دانم
نمی‌دانم که هستم آن زمان پای رکاب تو
چه هستم؟ کافرم گبرم مسلمانم، نمی‌دانم
فدای قلب پر مهرت که این شب‌ها پر از درد است
محرَم مثل تو ناحیه می‌خوانم، نمی‌دانم
چه می‌شد اینکه مانند شما خون گریه می‌کردم
خدا می‌کرد چون زینب پریشانم، نمی‌دانم
شبیه حُر سرم زیر است پشت خیمه‌ی ارباب
نگاهش می‌کن
محرم اومده ، از توی قتلگاه صدای مادرت میاد
محرم اومده ، بالای تل زینبیه خواهرت میاد
محرم اومده ، چه جور بگم تو کربلا چی به سرت میاد
محرم اومده
من و هوای غمت ، سیاهی علمت
خودت بگو چی میاد ، آقا سر حرمت
فدای پیرهن سیات ، فدای شال عزات
آقا بذار بمیرم ، برا همه بچه هات
شاعر : محمد بیابانی
دانلود سبک
اومد فصل ماتم باز از راه
بازم بی قراریم توو این ماه
اشک چشم عالم جاری شد
با این ناله ی یا ثارالله
بازم ، مادر تو میکنه ما رو صدا
بازم ، میبره دلامون و تا کربلا
بازم ، میشه نوکر تو مهمونت آقا
ازت ممنونم که راهم دادی
آقایی کردی پناهم دادی
السلام علی الحسین
شاعر : مهدی قاسمی
دانلود سبک
جوان به هیات تو آمدیم و پیرشدیم
ز قبل روز تولد تو را اسیر شدیم
جسارتا ز حساب و کتاب باکی نیست
به نیم قطره اشکی ببین چه شیر شدیم
به سیم و زر نفروشیم نوکری تورا
که ما به خاطر این نوکری امیر شدیم
درخت بار دهد شاخه اش می افتد و ما
ز فرط جرم و گناه است سربه زیر شدیم
شما مقام شفاعت به گریه کن دادید
که ما فراز اجرنای یامجیر شدیم؟
ببین به گفتن یا لیتنا خوشیم حسین
ببخش زود نبودیم ببخش دیر شدیم
اگر چه روی سیاهیم و بوی بد داریم
ز یا حسین فروشنده عبیر شدیم
ز بعد اوف لنا الکیل سفره گستردیم
ز دستگیری دست تو دستگیر شدیم
ز ما دریغ مکن این غذای نذری را
کجاست ماه محرم که ما فقیر شدیم
تن تو جمع
در کوچه های روضه به اقبال می رسیم
داریم می رسیم اگر کال می رسیم
یک ماه،نه دوماه،نه در گریه برحسین
داریم به نتیجه ی یک سال می رسیم
هرجا که مجلسی ست مُزیّن به اهل بیت
با پا نمی رسیم نه با بال می رسیم
فی الحال با حسین اگر حال ما خوش است
آینده نیز ما به همین حال می رسیم
با هدیه کردن صلواتی، به کردگار؛
اینگونه با محمد و با آل می رسیم
ما "گنگ خواب دیده و عالم تمام کر"
در انتقال روضه چنین لال می رسیم
هرشب برای ما شب عید است باحسین
یعنی به یا محول الاحوال می رسیم
مثل مُخَدَّرات حرم زجر می کشیم
وقتی به گوشواره و خلخال می رسیم
حالا که بین ما سخن دوست خوشتر است
از هرچه بگذریم به گودال می
قیمت نداشتیم ولی پربها شدیم
اسم حسین آمد و ازخاک پا شدیم
تنگی جای ما خودش اصلا سعادت است
وقتی که زیر خیمه لطف تو جاشدیم
ولله بر بزرگی دنیا نمیدهیم
این فیض را که پشت در تو گدا شدیم
از کیمیای فرش حرم خیر دیده ایم
سنگ آمدیم و موقع رفتن طلا شدیم
داروی ما همین دودمه دادن است وبس
هروقت درد بود دراینجا دوا شدیم
فامیل ما حسین کس و کار ما حسین
غیر از شما زعالم و آدم جدا شدیم
چه زن چه مرد ماهمه مدیون زینبیم
زینب نگاه کرد که ما باحیا شدیم
فرموده اند آب و گل ما زکربلاست
بیخود نبود دربه در کربلا شدیم
از روضه بود راهی مسجد شدیم ما
گفتیم یاحسین و سپس باخدا شدیم
هرجا که حرف خواهر ارباب ما شد
دیدید اگر که یکسره در کنج خلوتیم
غرق محبتیم...به دنبال وصلتیم
هجران کشیده ایم...گناهی نکرده ایم
از دوری نگار پر از درد غربتیم
گیسوی یار بود که ما را اسیر کرد
لطفش مدام باد ! که خود بی لیاقتیم
سینه زنیم و یکسره معراج می رویم
سرمست،بین میکده گرم عبادتیم
"ما بی حسین معنی دیگر نمی دهیم"
بی عشق یار تیره و تاریم...ظلمتیم
لطف حسین بوده که درهم خریده است
لطف حسین بوده که مشمول رحمتیم
با "یا حسین" مرده ی مان زنده می شود
چون عاشقیم...عارف و صاحب کرامتیم!
ما را علی برای حسینش بزرگ کرد
از کودکی بزرگ شده بین هیأتیم
زهرا اجازه داده که ما گریه می کنیم
در بین روضه ها همه تحت عنایتیم
منصب چه
به دل مهر تو از بَدو تولد داریم
به شما عاطفه‌ای رو به تزایُد داریم
روز و شب سلسله جنبان شهادت هستیم
تیغ در دست و به لب ذكر تشهد داریم
زخمی افتادنِ از اسب در اینجا اصل است
اهل دردیم و به این اصل تعهّد داریم
آشناییم به سرتاسر بین الحَرمین
ما كه عمری است در این جاده تردد داریم
با رخ ماه تو منظومۀ دل كامل شد
زهره و مشتری و شمس و عطارد داریم
همه با دست گدایی به رهت بنشینیم
كه زِ ارباب خود امّید تفقّد داریم
بركت هیئت تو مایۀ افزونی ماست
بی تو خردیم ولی با تو تعدد داریم
در زیارت خم ابروی تو با یاد آمد
هم از آن دم دلی از خود شده بیخود داریم
شاعر : عباس احمدی
ما نوکرت هستیم دیارت،قرن ماست
ما بلبل صحنیم که بامت چمن ماست
هرشب؛ همه محتاجِ همین در زدن هستیم
سینه زدنِ ما همه اش در زدنِ ماست
هر چند؛عجم زاده ولی جلد حسینیم
یعنی که فقط کرببلایت وطن ماست
از مادر خود نام تو را یاد گرفتیم
نامت همه جا تِکه کلامِ دهن ماست
سرمایه ی ما هست که رفته است به بام ات
این پرچم بر گنبد تو پیرهن ماست
خوب است که نوکر خویِ ارباب بگیرد
مانند خودت کهنه حصیری کفن ماست
شاعر : حامد جولا زاده
یا داغدار روضه ی شَیب الخَضیبی ام
یا بی قرار غصه ی خَد التَریبی ام
در هر کجا به کار می آیم برای اشک
در وقت احتیاج مفاتیح جیبی ام
عاشق همیشه ارث ز معشوق می برد
از غربت تو رنگ گرفته غریبی ام
هر آدمی مناسب کاری ست در جهان
من هم به روضه گریه کنِ بی رقیبی ام
از اینکه او دوبار برایت شهید شد
بین صحابه ی تو به شدت حَبیبی ام
تو مادری روضه ای و من حسینی اش
تو بوی یاسی هستی و من بوی سیبی ام
بعد از غروب فرشچیان سالهای سال
من بی قرار روضه ی اسب نجیبی ام
از منظر امام رضا عاشق توام
در بین روضه های تو یابنَ الشَبیبی ام
شاعر : مهدی رحیمی
هرجا که هست ذکر تو مآوای بهتری ست
دنیای در کنار تو دنیای بهتری ست
بین بهشت و روضه مردد نمیشویم
زیرا که روضه جنت الاعلای بهتری ست
عیسی پرنده کرد اگر خاک مرده را
اقای ما حسین مسیحای بهتری ست
ما کوه حاجتیم ولی بوسه بر ضریح
از حضرت کریم تمنای بهتری ست
در زیر آسمان خدا از تمام خاک
آقای من حسینیه ات جای بهتری ست
دیدم که کفشدار دم هیآتت شده
فرزند خوب نعمت عظمای بهتری ست
با گریه برغمت دلمان آسمانی است
با اشک زنده ایم که تقوای بهتری ست
میلی برای گوهر دنیا نداشتیم
مهر حسین گوهر دنیای بهتری ست
وقتی کنار شمس تو صاحب ضریح شد
یعنی "حبیب" نوکر شیدای بهتری ست
شاعر : حسن کردی
آنقدر ناله زدم تا که پناهم دادی
بی‌رمق بودم و تو قدرت آهم دادی
کور بودم که مرا روضه‌تان داد شفا
با همین اشک چه نوری به نگاهم دادی
همه‌جا رفتم و خوردم به در بسته حسین
فقط آخر که رسیدم به تو راهم دادی
خیر دنیای منی آخرتم هم با توست
به همه خیر رساندی و به ما هم دادی
من زمین خورده‌ام اما تو بلندم کردی
روی خوش باز به این روی سیاهم دادی
آنقدر پیش خدا دست تو باز است حسین
لب اگر باز کنم هر چه بخواهم دادی
شاعر : مجتبی شکریان همدانی
شکر خدا که لطفِ تو دست مرا گرفت
مِهرت میان این دلِ ویرانه جا گرفت
امروز نه،که روز الست بربکم
باتو دلم بهانه ی کرب و بلا گرفت
آواز پر زسوز کسی میرسد ز عرش
ماه محرم آمده باید عزا گرفت
ما فکر می کنیم هنر کرده ایم، نَه
روضه برای بی کسی تو خدا گرفت
از من سیاه تر به خدا نیست مانده ام
چشمت چگونه راه من بی حیا گرفت
اعجاز می کند به خداوندی خدا
شور غمت به سینه ی هر کس که پا گرفت
پس می توان ز دست غلام سیاه تو
در روضه ها حواله ی کرب و بلا گرفت
یاد تمام پیر غلامان به خیر باد
سینه زدن ز گریه ی آنان بقا گرفت
سر می زند به رسم وفا حضرت نگار
گر هیاتی ز یادِ شهیدان صفا گرفت
امشب برایِ روز دهم گریه میکنم
فرود آمده عرشی شب محرّم او
به آیه آیه ز اشکی، ز سوگ و ماتم او
به بیت بیت کلامی که سر دهد تکبیر
بیان عاجز دل شد ز سینه افهم او
قصيده شد،شب محزون ز آه غم نفسی
نفس ز بیت دو شعری نوشت آدم او
دو بیت اشهد آدم که سنگ بردارد
میان خانه خدایی که شد معلم او
حفيظ می شمرد این طنین روح افزا
ببرد حائل جان را خود مسلم او
بریخت خامه،مرکب،دوات علم از حلم
حبیب خانه سراید شب محرّم او
شاعر : سیده مریم جعفری
بی سر و سامانم و خیلی پریشانم حسین
غرق در عصیانم و خیلی پشیمانم حسین
سفره ی دل را همیشه پیش تو وا میکنم
مونس تنهایی ام... گرمی مژگانم حسین
با همه آلودگی ام دوستت دارم حسین
دوست داری نوکرت را، خوب می دانم حسین
جان من این چند قطره اشک را از من نگیر
چون که با این اشک ها لبریز ایمانم حسین
کشته ی اشکی و من پاره گریبان تو ام
ای تمام حاجت چشمان گریانم حسین
خوش به حال نوکری که پیر این درگاه شد
در حرم یا بین روضه ها بمیرانم حسین
هر شب جمعه که دلتنگ حریمت می شوم
از سر شب تا سحر هر لحظه می خوانم: حسین
"نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم"
کربلایم را بده... دیگر مرنجانم حسین
وقت هر درد و غمی فرمود
قسم به حق فلق ؛ چشمه سار ایمان است
هران دوچشم که در بین روضه باران است
خرابه ی دل عُشـّــــاق با تو آباد و
هزارو صد ده آباد بـــی تو ویران است
بِرس به داد دلم حضرت مسیحا دَم
که سخت مرده ام و ظاهرا به تن جان است
بگیر دست مرا خسته ام ز اَقــوامی
که کافرند و فقط نامشان مسلمان است
نژاد و رنگ ملاک است بین این مردم
تویی که جون و حبیبت برات یکسان است
چقدر هَمهَمه اما ، رضای زهـــرا(س) کـو
به اسم نوکری و ، ذات ، نان و دکّان است
بیا دوباره بسازم ز تـــــربتت اربـــاب
وگر نه جنس گِلم بس که نابسامان است
تمام آنچه به اسم ثواب کردم کِشت
نه سود حَشر مرا ، بلکه خُسر و تاوان است
محمد جواد حیدری
