◾نوحه‌ی سینه زنی
◾شب بیست و سوم
◾بنداول
این خانه‌ی بی مرتضی صفا ندارد
زینب در این عالم دگر بابا ندارد
کوفه خموش و سر در گریبان
آید بگوشم بانگ یتیمان
آه و واویلا آه و واویلا(۲)
◾بنددوم
شال عزا بر گردن روح‌الامین است
عالم سیه پوش امیرالمومنین است
زینب به زاری با چشم گریان
گوید حسن جان گوید حسین‌جان
آه و واویلا آه و واویلا(۲)
مرثیه خوانم با دلی محزون
محرابِ مسجد شد دریای خون
دلها به غربت نشسته شد
فرقِ عدالت شکسته شد
آه و واویلا واغربتا...
دل از این ماتم در غم نشیند
وای اگر زینب او را ببیند
از سر تا به پایَش خون شده
عالَم زین عزا محزون شده
آه و واویلا واغربتا...
زینب در کوفه بابا را دیده
روزی هم بیند سرِ بریده
رأسِ پر نورِ خونِ خدا
قرآن میخواند بر نیزه ها
آه و واویلا واغربتا...
ای روح من ای جان من
ای دین من ایمان من
ابالحسن یا ابالحسن
ابالحسن یا ابالحسن...
تو کشتهٔ عدالتی
آیینهٔ سعادتی
تو روح پاک سیادتی
معنای ناب عبادتی
شیدای شور شهادتی
بی حدّی و بی نهایتی
ابالحسن یا ابالحسن...
علی علی نوای من
علی علی دعای من
ای سید و مقتدای من
توحید من هل اتای من
محبوب من دلربای من
ای دلخوشیِ فردای من
ابالحسن یا ابالحسن...
تو یاور پیمبری
برادر پیمبری
یَلِ اُحُد شیرِ خِیبَری
مولای سلمان و قنبری
ساقیِ صَهْبای کوثری
خوانَم تو را با چشمِ تری
ابالحسن یا ابالحسن...
هم گفت تیغ،ذکر تو را از سرت گذشت
هم گفت زهر یاعلی از پیکرت گذشت
تیغ از میان گیسوی بر روی شانه ات
ازآن صفوف تن به تن لشگرت گذشت
از بین ابروان تو رد شد شکاف تیغ
از مرزهای آن دو عدد خنجرت گذشت
تاریخ شد دوبخش:به قبل وپس ازعلی
وقتی که تیغ،مویه کنان ازسرت گذشت
گشتند منبرت دو امامی که عمرشان؛
درپای درس و بحث تو بر منبرت گذشت
بر روی شانه های حسین و حسن خودت؛
دیدی در آن مسیر چه بر دخترت گذشت
آب از سر زمین نگذشته جنون گرفت
آن جا که زهر،بعد تن از بسترت گذشت
دیدی حسین را ته گودال، شیر هم؛
تغییر کرد زهر شد از حنجرت گذشت
با ظرف آب آمد و با مشک گوئیا؛
عباس از مقابل چشم ترت گذشت
تیر سه شعبه گشت همان
غمی امشب شبی بر صفحۂ تقدیر وارد شد
سحر بود و کسی در نیّتش تقصیر وارد شد
تمام ِ راه را میگفت ذکر توبه با تسبیح
رسید آشفته خاطر، از «درِ تزویر» وارد شد
کسی با هیبتِ ابلیس آشوب و سراسیمه
نمازش را فرادا خواند و بی تکبیر وارد شد
غضب در چشم هایش داشت و وحشت میانِ دل
زمانِ فتنه بود و کفر با تکفیر وارد شد
دلِ محراب لرزید و تن مسجد تکانی خورد
زمان محکم زمین خورد و در او تغییر وارد شد
هدایت منهدم شد تا که بسم الله را گفت و...
سپس بر فرقِ قران ضربۂ شمشیر وارد شد
نمی فهمید قران جز علی(ع) معنا ندارد که!
از آن لحظه کنارِ ترجمه، تفسیر وارد شد
«مرادی» بود و حاصل شد مرادش، پس خوش آمد گفت-
به او شیطان! ه
کوفه شود امشب
زمینِ کرب و بلا
غرقِ بخون گردد
تمامِ ماهِ خدا
امشب یتیما پُر از انتظارن
فردا دیگه نون و خرما ندارن
پناهِ،یتیما غرقِ خون شد
سیه پوش، ز داغش آسمون شد۲
وای علی وای علی وای علی وای۳
کوهِ غم عالم
تویِ محراب افتاده
تو دامنِ زهرا
سرِ مهتاب افتاده
قرآن زمین خورد پیش چشم زهرا
محراب حیدر ز خون گشته دریا۲
غمش رو، تا آسمونا بُرده
حسینو، به زینبش سپرده۳
وای علی وای علی وای علی وای۳
نخلایِ نخلستون
شدن تنهایِ تنها
بعد از علی میشه
پر از تاریکی دنیا
بابا حسینت شده غرق ماتم
بابایِ خوبِ یتیمایِ عالم۲
برو تا، نبینی قتلگاهو
نبینی، رو نیزه رأس ماهو۳
وای علی وای علی وای علی وای۳
روضه‌ی اول
به گردِ بسترِ تو دادِ بیداد
نشسته دخترِ تو دادِ بیداد
چه سازم با دلِ خود وای ای وای
چه سازم با سرِ تو دادِ بیداد
یتیمی گفت مادر مرکبم کو
فقیری گفت که شمعِ شبم کو
دوچشمانت چرا تار است امشب
مرا کشتی نگو که زینبم کو
طبیب آمد سرش را هِی تکان داد
مرا دستِ بلایی بی امان داد
طبیب امشب چه در گوشِ حسن گفت؟
زمین خورد و کفنها را نشان داد
زمانِ سوختن‌ها مانده باقی
غمِ عریان بدنها مانده باقی
به من حق میدهی حالا بسوزم
دوتا از این کفنها مانده باقی
نگاهم را به این رفتن بدوزم
لباسِ مجلسِ شیون بدوزم
خیالم نیست راحت با حسینم
نشستم چند پیراهن بدوزم
مرا با دردهای کوفه مگذار
که با نامردهای کوفه مگذ
تو را می‌شوید امشب دستِ دریا
تو را با اشکِ ما با اشکِ زهرا
نمیدانم چرا می‌گویم امشب
بریز آبِ روان آهسته اَسما
چگونه سَر کنم شب را عزیزم
چه سازم جانِ بر لب را عزیزم
بجای تو حسن ای کاش امشب
کفن می‌کرد زینب را عزیزم
به مادر گفتم ای جان رو مپوشان
شبیه فصلِ هجران رو مپوشان
خجالت می‌کشد بابا کنارت
تو پهلو را بپوشان رو مپوشان
(حسن لطفی ۹۸/۰۳/۰۶)
هرچند در عمرت به جز غربت ندیدم
امشب غمی در بین چشمانت ندیدم
آشفته ام کرده است اوضاع خرابت
حتی طبیب کوفه هم کرده جوابت
دیدی که آخر هردعایم بی اثر شد
از دستمال زرد رویت زردتر شد
امشب یتیمان دیده را یک دم نبستند
با کاسه های شیر پست در نشستند
امشب خودت پرکرده ای دوروبرم را
دست ابالفضلت سپردی معجرم را
ساکت نمان قدری برایم درددل کن
با زینب زار خودت هم درد دل کن
با من بگو این روضه های خط به خط را
سی سال تنها بودن و بی خوابی ات را
از روزهای بی کسی بوتراب و..
در شهر پیغمبر سلام بی جواب و..
از کینه های مردم بدباور شام
از سب و لعن تو سر هر منبر شام
یادی کن از دار السلام بین اتش
از آن جنایت های ت
کوفه تاریک است خورشیدش به پشت ابر رفت
پیکر مولای مظلومش درون قبر رفت
آنچنان مشتاق زهرا (س)بود مولامان علی
سوی جنت فزت ورب گویان بدون صبر رفت
آمدی خانه ام دلم خوش شد
آفتاب یگانۀ زینب
چقدر خوب شد سری زده ای
دم افطار خانۀ زینب
باز امشب دوباره مثل قدیم
با هم از هر دری سخنی گفتیم
دخترانه تو را بغل کردم
پدری دختری سخن گفتیم
گفتی امشب دگر به شمع سحر
پر پروانۀ تو نزدیک است
از برای وصال فاطمه ام
دخترم خانۀ تو نزدیک است
حرف رفتن زدی دلم خون شد
طاقتم را محک بزن ، باشد
شیر را پس بزن نمک بردار
روی زخمم نمک بزن باشد..
گریه ات بی قرار زهرا کرد..
آسمان و ستاره هایش را
شب آخر چقدر می بویی
تکه ی گوشواره هایش را
خاطرات مدینه تازه شدند
میخ در که گرفت به شالت
یاد آن کوچۀ شلوغی که
مادرم می دوید دنبالت
.... مادرم می دوید، می افتاد
دور او را سر و صد
هفتم مظلوم عالم
سینه ها لبریز ماتم
شیعه می سوزدازاین مصیبت
شد شهید ستم جان امت
یا علی یا علی یا علی جان(۲)
هفتم داغ علی شد
چون خزان باغ علی شد
میزند بر سر و سینه زینب
ذکر مولا حسن گشته یا رب
یا علی یا علی یا علی جان
هفتم حیدر رسیده
شدحسینش قدخمیده
یاد سوز دل و روی گلگون
مجتبی وحسین گشته دلخون
یا علی یا علی یا علی جان
هفتم نور دو عین است
خونجگرازغم حسین است
رفته مولا علی سوی جنت
بی علی بی پدر گشته امت
یا علی یا علی یا علی جان
هفتم جان پیمبر
ذکر عالم گشته حیدر
در جنان گشته مهمان زهرا
دیده از داغ او گشته دریا
یا علی یا علی یا علی جان
هفتم نور دو دیده
زینب قامت خمیده
وامصیبت ازاین رنج وماتم
ن
یارب رخ مردان خدا زرد نباشد
دوران به مراد دل نامرد نباشد
از کینه ی اربابِ ریا خانه نشین شد
فردی که نظیرش به جهان فرد نباشد
شد خانه نشین آنکه جهان را ز مشیّت
نیکوتر از او هیچ ره آورد نباشد
در بند شود عالِم و جاهل بود آزاد
بالاتر از این درد دگر درد نباشد
آنانکه زدند آتش و درگاه علی سوخت
یارب دلشان ز آتش غم بَرد نباشد
از آل پیمبر بگرفتند فدک را
جز غصب بر این قوم عملکرد نباشد
در جامعه ای که نبود صلح و صفا، چون
اهل دل از آن جامعه دلسرد نباشد
خیری نبود جامعه ای را که در انظار
زان جامعه ارباب ریا طرد نباشد
تا جور و جفا شیوه ی حکّام جهان است
در باغ جهان هیچ گل ورد نباشد
از درد یتیمان به جهان
رفتی و بعد تو ای ماه جبینم چکنم
ای پدر از غم تو سخت حزینم چکنم
فرق بشکسته ی تو دیدم و فریاد زدم
من ز طفلی به غم و غصه عجینم چکنم
هر چه آید به سرم صبر کنم پیشه ولی
گر به داغ تن بی سر بنشینم چکنم
گفتی ای زینب من از روی تل می افتی
وای از تنگی گودال غمینم چکنم
با من از حمله ی مرکب روی سینه گفتی
راه رفتن به روی سینه ببینم چکنم
گفته ای هر چه بجویم بدنش پاشیده ست
گر ز رگهای گلو بوسه نچینم چکنم
به من از کوچه و بازار سخنها گفتی
آه از آن لحظه که بی یار و معینم،چکنم
******
شائق
احترام مسجد و منبر شکست
آن دمی که مرتضی را سر شکست
کشتی دین در دل بحر فتن
در تلاطم ، گوئیا لنگر شکست
چون شنیدم نالهء روح الامین
در خیالم شد کز او شهپر شکست
گفت والله در دل محراب عشق
فرق میر مومنین حیدر شکست
از جفای تیغ کین در صبح دم
فرق پاک ساقی کوثر شکست
سر ز سجده بر گرفت آن نازنین
لفظ الله گفت و لیک اکبر شکست
خون سر پاشید در محراب عشق
حرمت محراب پیغمبر شکست
وا عجب شق القمر آمد پدید؟
یا که حیدر را سر انور شکست
صبح صادق شاهد این فاجعه
فرق شاه لا فتی کافر شکست
منهدم شد والله ارکان هدا
عروه"الوثقی گسست اختر شکست
هالهء خون روی حیدر را گرفت
مصطفی را حامی و یاور شکست
از خطا زد ابن ملجم ض
کوفه دیگر سُوت و کور و عاری از نور است امشب
جسم مولایم علی در خاک مَستور است امشب
گر شنیدی گنج در ویرانه پنهان است آری
{گنج مَکنونم} نهان در سینۀ گُور است امشب
بانگ زاری میرسد بر گوش و هوش از سر رُباید
گوئیا مُوسی مُقیم نَخلۀ طُور است امشب
مُطرب ناهید را ساز طرب از هم گُسسته
کاهش جان ماه را از دوری هُور است امشب
قبر او چون قبر زهرای جوان ناز پرورد
از نگاه غیظ آلود عدو دور است امشب
در فِراق اُسوه طاعت فضیلت علم و تقوی
دیده مالامال خون و دل پُر از شور است امشب
دوست با خود پیچد و با زینبش هم ناله گردد
دشمن از بیداد و ظلم خویش مَسرور است امشب
نور را بینند و کتمانش کنند از فَرط عِصیان
دیدۀ خ
چو علی به مسجدش شد به نماز صبح یزدان
بگشود پر کند طی چو مقام قرب انسان
به کمینش ابن ملجم قد علم نمود از کین
بزندبه فرق حیدر سر سجده تیغ بر ان
چو سرش زسجده برداشت بگرفت خون جمالش
به زبان خود بفرمود فزت ای خدایرحمان
به ندای جبرئیل بود همه ماسوا شنیدند
که علی زخون خود شد به صلوات صبح غلطان
حسن و حسین و عباس ز ندا شدند خبر دار
همه آمدند به مسجد سر برهنه و شتابان
به امامت حسن بود که نماز عشق سرآمد
که علی به خون خود غرق" شده رخوتی نمایان
تا سلام آخرین داد به ملایمت گرفتش
بیرد به سوی خانه که شود دوا و درمان
چو رسید درب منزل خود اوقدم زنان رفت
نگران زینبش بود که شود بسی هراسان
که مباد بیندش او
خدایا ببین
تو چشمام نمو
دیگه بسمه
بگير جونمو
دیگه تا کی بگم غم وجودمو باچاه
بجون فاطمه تو سینمه یه کوه آه
بیشتر بیست ساله شدم رفیق نیمه راه
یه عمره بغضی دارم
یه روضه روی لبم
میرم پیش فاطمم
خداحافظ زینبم
خداحافظ زینبم
حالا که میری
با چشمای تر
به مادر بگو
حسینم ببر
میگیره گریم از شبای بی سر و سامون
مگه یادم میره میبردنت کشون کشون
یادمه روزمین نشست بابا ، مادرمون
جلو چشمم مادرم
کتک خورد از دشمنا
تادیدم افتاد زمین
همونجا شد کربلا
دلم خونه ای خدا
بده دست من
بابا دستاتو
نریز تو خودت
همه غم هاتو
میمیره دخترت اگه نباشی کنارم
غم تو و مادر گرفت تمومه قرارم
شبا سرو رو چادر مادر من میذارم
نمیره
غصه داره تو چشمامون
غم میباره از آسمون
باز یتیم میشیم ای خدا
بابا میذاره تنهامون
دیگه تمومه حرفای، بابام بااین چاه
دیگه نمیکشه بابام ، ازتو دلش آه
غم تو کوچه بس نبود ، برامون انگار
شبه یتیمه ماها ، رسیده از راه
دلا پر از درده ، رنگت چرا زرده
پاشو ببین زینب ، دورتو میگرده
واویلتاه واویلاه ۲
سوت و کور میشه خونمون
این بهار ما شد خزون
یا که حرف رفتن نزن
یا بگیر بابا جونمون
میری دیگه نمیبینی، خونی رو مسمار
راحت میشی بابا دیگه ، از در و دیوار
نداره غصه های ما دیگه تمومی
پس لااقل توزینبو به سقا بسپار
غصه ها کرد پیرم
از همه دلگیرم
بی تو و بی مادر
والله میمیرم
واویلتاه واویلتاه
بی تو زینب میشه
نبود توی مدینه
پهلوونی به جز من
بس بود یه اسم حیدر
که دشمنا بلرزن
ولی آخر یه روزی
یه عده ای حسود و بی مروت
بال منو شکستند
تو کوچه شد به همسرم جسارت
کشون کشون میبردن
امیر خیبر و برای بیعت
سی ساله که گذشته
ولی هنوز میسوزم
حرف دلم با چاهه
این شده حال و روزم
واویلتا واویلا
سی ساله بعد دوباره
طعم غمو چشوندن
با شمشیرای کینه
فرق منو شکوندن
تا فرقمو شکستن
دیدم که فاطمه اومد کنارم
با گریه گفت علی جان
بی تو یه لحظه طاقتی ندارم
گفتم بهش که زهرا
بجون زینبم تنها نذارم
زهرا دلم گرفته
دل داره باز بهونه
نذار یه لحظه حیدر
تنها با غم بمونه
واویلتاه واویلا
بابا پاشو حسینت
گریون و بیقراره
پاشو ببین که زین
بند ( اول )
قلب زینب امشب شده غرقه داغ و ماتم
اشکِ غم می بارد از چشمان شاه عالم
یکسو یتیمانِ کوفه نالان نالان نالان
یکسو ابالفضل و حسن گریان گریان گریان
آه ای فلک...
گلبوسه های،زینب به روی،زخم سر او،می شیند
درچشم بابا،یاس علی را،باقامتی خم،می بیند
با دیدن خون روی بستر
از فرقه نیمه چاک حیدر
افتاد حسن دوباره یاد
میخ و در و پهلوی مادر
" وای یا حیدر " ۲ _ وای یا مرتضی
بند دوم
زخم سرش نشون میده ضربت شده کاری
اشک خون شده در چشم زهرا امشب جاری
ذکر لب زهرا شده حیدر ،حیدر،حیدر
ملائک قرآن گرفتن پای بستر، بر سر
آه ای فلک.....
زهرا به یاد روزِ وصالش با حضرت عشق
...افتاده
گشته برای دیدار یارش بی ص
رسیده حیدر ، تو عرش اعلا
با فرق خونین ، کنار زهرا
دل عالم ، پریشونه، برای داغ مولا
همه عرش و، زمین دارن، میگن آه و واویلا
به خون نشسته منبر و محراب
نخلستونا همه شدن بی تاب
عزادران یتیما با اصحاب
دیگه صفای عالمین رفته
از شهر کوفه نور عین رفته
بابای مظلوم حسین رفته
علی جانم علی
با آه و زاری ، تو موج غمها
غریبونه بود ، عروج مولا
دل زینب ، شده خون از ،وصیتهای بابا
که بعد ازین ، شب تاره، براش روزای دنیا
میگفت که دخترم میشی تنها
تو می مونی حسین و عاشورا
اسیر میشی بدست نامردا
بابا نگفتی از تن بی سر
کبود میشه تنم مثه مادر
چه جور بیام تو کوفه بی معجر
-------------------
چقد مظلومِ ، امیر دلها
ک
لحظه های سخت و جانفرساست بابایِ غریب
ذکرِ تو بدجور بر لبهاست بابایِ غریب
در دلم دل شوره افتاده ..پُر از دلتنگی ام
بینِ قلبم محشری بر پاست بابایِ غریب
مثلِ سیلابی شدم زمزم شده چشمانِ من
از فراقت دیده ام دریاست بابایِ غریب
این که راحت می شوی از مردمِ دنیا پدر
این تصوّر ها فقط زیباست بابایِ غریب
تجربه کردم یتیمی را پس از مادر ..ولی
ای هیاهوهاپُر از غوغاست بابایِ غریب
بر مشامم می رسد از دور و اطرافِ اطاق
این شمیمِ مادرم زهراست بابایِ غریب
من فداییِ حسینم خاطرت آسوده باد
دخترت شوریده و شیداست بابایِ غریب
در حفاظت از من زینب وصیّت می کنی
این یلی که نامِ او سقّاست بابایِ غریب
بر ابالفضلم سفار
از داغِ تو شد قران یکباره دچار تب
محراب، قدَش خم شد از واقعهٔ آن شب
شمشیر فرود آمد آنجا که نمی بایست
بر ساحت علم حق، بر کالبد مکتب
از «فزتُ و رَب» گفتی تا گفت که: بسم ٱلله...
با کینهٔ دیرینه؛ آن زاهدِ لامذهب
در عرش، تزلزل شد مسجد به تکان آمد
از داغِ سحرگاهی افتاد به تاب و تب
شمشیرِ تو رفت از حال تا زخم سرت را دید
از صبر تو بیطاقت! شد ذکر لبش «یا رب»
اشکش چه غریبانه بر صورتِ تو افتاد
تا پارچه را پیچید دور سرِ تو زینب(س)
تاریخِ تو شد روضه، از بعدِ غدیر خم...
شد کرب و بلا و شام مصداقِ همین مطلب!
#فزت_و_رب_الکعبه
#أشهد_أن_علی_ع_ولی_الله
رکعت اول، نمازش با سلامت ختم شد
رکعت دوم، رکوعش تا قیامت ختم شد
شد عمودِ آهنین، سهم سرِ شیر خدا
در سحر شد منهدم یکباره، أرکانُ الهُدی
با وجودی که هنوز از هر قضاوت زود بود
من نمیدانم چگویم، تیغ زهرآلود بود
تا حسن آید به مسجد، کار از کارش گذشت
تیغ از پشتِ سرش، تا پشتِ رخسارش گذشت
زیر یک بازوی بابا را حسن محکم گرفت
زیر یک بازوی مولا را حسین کم کم گرفت
باز هم تکرار شد، آنکه عصای مادر است...
با حسینش مجتبی، حالا عصای حیدر است
وای بر حال دل زینب که مهمانش رسید
مرتضی با حال و احوال پریشانش رسید
جان زینب بر لب آمد، تا پدر برگشت باز
قابضُ الأرواح آمد، دیده تر برگشت باز
گفت دستانم رها سازید، زین
شق القمر رخ داد با یک ضرب سنگین
سروی فرو افتاد در محراب خونین
فرق علی یعنی که فرق عدل بشکافت
ای وای، آن ضربت شکستی پایه ی دین
امشب ز چه رو بابا حیران و پریشانی
خوناب جگر ریزی بر چهره ی نورانی
چشمان فلک مثلت کی دیده و بشنیده
اشک از چه پدر امشب جاری کنی از دیده
نور رخ زیبایت هر جا شده تابیده
در ذکر و دعا هستی ، درسجده ی عرفانی
اندر ره تو بیتاب چشمانِ یتیمان است
چشم همه مظلومان در راه تو گریانست
خوانِ همه مغمومان امشب تهی از نانست
یار فقرا هستی ، بابای یتیمانی
هر دم نگرم بینم در سِیرِ الی اللهی
از حق تو همی بابا وصل رخ او خواهی
آیا خبری باشد ؟؟ من را بده آگاهی
زین حالت خود قلب من را تو بسوزانی
خوش زمزمه ای مولا امشب به جگر داری
با قرص جوی امشب بنموده ای افطاری
گه گوش به گلبانگ مرغان سحر داری
در ذکر خدا باشی ، پیوسته دعا خوانی
این ندا میرسد به گوش اهل ولا
فرق حیدر شده ز تیغ ظلمت دوتا
کوفه غرق عزا * بهر شیر خدا
قد قُتِل المولا * علی ولی الله
معنی هل اتی به راه قرآن و دین
گشته فرقش دوتا برایِ دین مبین
کعبه شد زادگاه * مسجدش قتلگاه
قد قُتِل المولا * علی ولی الله
در جنان فاطمه به سینه و سر زند
ناله از بهر مظلومیِ همسر زند
شیعه شد دل فکار * گشته برغم دچار
قد قُتِل المولا * علی ولی الله
تیغ آلوده ی ملجم شوم دغا
خورده بر تارکِ شیر نجف مرتضی
نوحه گر زینبین * دل پریشان حسین
قد قُتِل المولا * علی ولی الله
مرگ بر آنکه قانون علی بشکند
با طرفدار ظلم و کینه بیعت کند
از شعار علی * کن دلت منجلی
قد قُتِل المولا * علی ولی الله
مرگ با آبرو حیات انسان بود
بیعتِ ظلم و کین خواری دوران بود
ای تو اول امام * بر تو از ما سلام
قد قُتِل المولا * علی ولی الله
این (فرج ) یا علی به درگهت چون گداست
آرزوش دیدنِ ضریح کرببلاست
بر تو خادم بود * زار و نادم بود
قد قُتِل المولا * علی ولی الله
