دوبیتی شهادت حضرت امام حسن مجتبی ع
بيا مادر غریبت نیمه جان است
چو بابا در گلویش استخوان است
حسن شد وارث درد و غم تو
میان طشت خونِ دل، عیان است
دوبیتی شهادت حضرت امام حسن مجتبی ع
به روی گونه هایم ژاله دارم
به پیشم طشتِ غرق لاله دارم
غم کوچه، غم سیلی، غم در
مدینه، از جفایت ناله دارم
دوبیتی شهادت حضرت امام حسن مجتبی ع
خدایا زجر بی حدی کشیدم
ز دست یار خود زهری چشیدم
درون خانه و بیرون خانه
محبت کردم و خیری ندیدم
دوبیتی شهادت حضرت امام حسن مجتبی ع
ز تیغ زهر، زخمی بر دهن داشت
چو مادر او کبودی بر بدن داشت
حسین هنگام دفن جسم پاکش
به دستی تیر و دستی بر کفن داشت
ترکیب بند شهادت حضرت امام حسن مجتبی ع
چه گشته قامت يارم ز بار غم شكن است؟
چه‌رخ نموده كه مهدي دوباره در محن است؟
مگر چه‌كرده جهان با گلي‌كه در چمن است؟
دوباره فاطمه گريان به فكر يك كفن است؟
خدا كند كه توانم از او سخن گويم
به اذن فاطمه امشب حسن حسن گويم
چرا به دامن لاله فتاده ياسمن است؟
وجود حضرت زينب چو شمع انجمن است؟
ببين كه پاره جگر بين سينه و دهن است
گمان حكايت زهرِ هلاهل و حسن است
فلك ز ماتم او چشمِ خون فشان دارد
كسي كه ناله بر او اهل آسمان دارد
نه خاطرات مدينه توان شنيد و نَمُرد
نه جرعه روضه‌ي او را به دل چشيد و نَمُرد
نمی شود که به تشییع او رسید و نَمُرد
و يا وداع حسين و حسن بديد و نَم
سبک ۳ ـ ذکر / شور ـ غریب
غریب آقا ـ غریب آقا(۳)
غریب آقا امام حسن
***
من يه غريبي مي‌شناسم داغِ هزار ساله داره
بهش مي‌گن امام حسن كه غربتش ناله داره
شبِ شهادتش همه به گريه عادت مي‌كنند
همه مي‌آن با ناله‌شون نيّتِ حاجت مي‌كنند
***
مي‌گن كريمِ فاطمه‌است، گريه براش ثواب داره
هر كي بهش سلام بده، سلامِ اون جواب داره
اگه كسي دردي داره، دردش و درمون مي‌كنه
مي‌آد شبِ اوّلِ قبر، يارش و مهمون مي‌كنه
***
امّا بگم كه اين آقا، يه يار بي‌وفايي داشت
دشمن اون تو خونه بود، همسرِ بي صفايي داشت
يه‌شب به دستِ همسرش، غصه و غم كشيده بود
ز دستِ يارِ بي‌وفاش، زهرِ جفا چشيده بود
***
سوزش سينه و جگر، ديگه فراوون شده
جذبه و جاذبه و جلوه‌ی اعظم حسن است
علی و عالی و علامه و اعلم حسن است
به خداوند بهشتش حسن آباد خداست
شرف‌الشمس خداوندِ دو عالم حسن است
بنویس از نفَسش فاطمه را می‌فهمند
بسکه آئینه‌یِ پیغمبر اکرم حسن است
از حسن جانِ علی بِینِ جمل فهمیدم
دومین حیدرِ این قوم مُسَلم حسن است
چهارده تَن همه اوصافِ حسن را دارند
دو حسن هست ولیکن همه از دَم حسن است
بیشتر داد به هر کَس که اهانت کردَش
بسکه بخشید که گفتیم خدا هم حسن است
او حسین است و حسین است حسن پس خوب است
بنویسیم که در هر دو مجسم حسن است
بارها گفت حسین اینکه کریم این آقاست
بارها گفت حسین اینکه مقدم حسن است
کیست او قبله‌ی اصحابِ اباعبدالله
نقشِ پُر جذبه ی
از علی دَم بزن اما دَمِ مولا حسن است
که دمادم نَفَسِ حضرتِ زهرا حسن است
"ما همه بنده و این قوم خداوندانند"
ما همه خاک ولی عرشِ مُعلا حسن است
عرش گفتیم و غلط بود نفهمیدم که
سومین رکعتِ پیغمبرِ عُظمی حسن است
او عظیم است قدیم است رحیم است و کریم
چهارده تَن حسن انگار که تنها حسن است
نُه امامم حسنی اند و عمو جان گویند
نسبت هشت امامم همگی تا حسن است
من از این بندگی و زندگی اش فهمیدم
به خداوند خداوندِ دو دنیا حسن است
دَمِ ما هست حسن بازدمِ ماست حسین
دردِ ما تا که حسین است مداوا حسن است
هر حُسینیه از اول حَسنیه بوده
به حسن کار محرم همه‌اش با حسن است
گرچه عباس و حسین است و علی اکبرها
تا حسن هست دمِ زین
ای به آقایی ملقّب، یامُعزّالمؤمنین
نام ِ تو ذکرِ مجرّب، یامُعزّالمؤمنین
نزد ِ سائل ها کریم و در هیاهویِ نبرد؛
از جنم هستی لبالب، یامُعزّالمؤمنین
محض ِ یاری دادنت حق می کند لشکرکِشی
می نشینی تا به مَرکب، یامُعزّالمؤمنین
با غضب ابرو گره کردی جمل شد تار و مار
دشمنت افتاد در تب، یامُعزّالمؤمنین
خوش درخشیدی! علی(ع) احسنت گفت و در دلش
یادِ خیبر بود و مرحب، یامُعزّالمؤمنین
صلح تو اوجِ بصیرت بود و سر تا پا قیام
صبرِ تو ناجیِ مذهب، یامُعزّالمؤمنین
شک ندارم پیش از هر خطبه های خود حسین(ع)
گفته در آغازِ مطلب... یامُعزّالمؤمنین
ضربۂ شمشیرِ قاسم(ع) شد کُشنده، چون بر آن
حک شده با دست زینب(س)، یامُعزّالمؤمنین
#نذر_غربت_امام_حسن_مجتبی ع
زخمی که تو در سینه ات جا داده ای کم نیست
دردِ تو آقا! کمتر از دردِ مُحرم نیست
جز تو ندارد کس توانِ این همه غم را
با خود چگونه برده ای این کوهِ ماتم را؟
بی طاقتی در مکتبِ توحید تو جهل است
صبر و رضا بهرِ خدا در پیشِ تو سهل است
با زهر اگر سازد تنت چون شیره ی شهدت
عهدی که با حق بسته ای ماندی سرِ عهدت
آیاتِ قرآن مظهر وصف کمالِ توست
فردوسِ اعلا باغی از حُسن جمالِ توست
ای مایه ی فخرِ خدا هم قامت خورشید
خوش می درخشد نام تو در دفترِ توحید
یک کربلای دیگری سازیم برای تو
باغِ کبوتر می شود صحن و سرای تو!
#حسین_مظلومه_حسن_مظلومتر
#هستی_محرابی
کاش میشد میسرودم آن نگاه روشنت را
از خدا باید بپرسم شیوه ی فهمیدنت را
بعد تو دنیا ندیده در خودش دیگر کریمی
دست های خالی ما میشناسد دامنت را
گرچه یاری در کنارت نیست،میترساند اما
نام تو سردارِ بی سرباز مانده! دشمنت را
میشناسد غربتت را یک جهان وقتی که حتی
زیر سقف خانه هم پیدا نکردی مامنت را
زیر پیراهن زره پوشیده ای یک عمر اما
کاش میپوشیدی از روی کفن هم جوشنت را
درد از این بیشتر که وقت رفتن جای مادر
بوسه باران کرده سیل تیر ها زخم تنت را؟
هر زمان باران بگیرد با خودم می گویم ای کاش
آب و جارو کرده باشد ، گرد و خاک مدفنت را
یا حسن مجتبی(ع)
مولا حسنی ومجتبایی
تو مظهر صبر اولیایی
برمادر تو جفا نمودند
تو شاهدکوچه ی جفایی
یاد تو نرفت آن جسارت
در اصل قتیل آن خطایی
از بعد پدر امام گشتی
تنها تو میان اشقیایی
خائن به میان لشگرت بود
مظلوم همیشه زین جفایی
ای زخمی جهل بعض یاران
بی رهرو چگونه مقتدایی
گفتند مذل مومنینی
این بود برایت افترایی
خونست دلت زدست مردم
ازدست عدو وآشنایی
ازخانه برون غریب هستی
درخانه به جعده مبتلایی
مسموم به دست همسری تو
مولا تو غریب تا کجایی
زینب چو بدید طشت خون را
سرداد ز دل حزین نوایی
رفتست ز یاد این خلایق
تو زینت دوش مصطفایی
نعش تو هدف به تیر کین شد
خونین کفنی به انتهایی
مدفون به بقیع گش
سبک ۴ ـ ذکر / واحد سنگین ـ کوچه
چرا مادر نگروني
چرا اينقدر پريشوني
اومدم تا مثلِ كوچه
دوباره پيشم بموني
وارث کوچه های جنون، ای حسن
چرا طشتت شده لاله گون، ای حسن
چرا لبهات شده پر ز خون، ای حسن
یابن الزهرا یا حسن جان(۴)
شده دل بی سر و سامون
پای این طشتِ پر از خون
پاره‌هاي جگرت را
دیده مادر شده مجنون
ای که نقشِ زمینی عزیزِ دلم
دیده وا کن ببینی عزیزِ دلم
پیش مادر بشینی عزیزِ دلم
یابن الزهرا یا حسن جان(۴)
پاشو مادر كه همينه
سوز و آهِ دل و سينه
همیشه ظلم و جفا بود
مزدِ خوبی به مدينه
چشمِ تارِ خودت وا کن ای مجتبی
مادرت را تماشا کن ای مجتبی
پیش مادر تو نجوا کن ای مجتبی
یابن الزهرا یا حسن جان(۴)
پسرم ا
مولای ما کریم ولیکن غریب بود
او دست گیر خلق ولی بی حبیب بود
با او مدینه شد وطن بی نیازها
بعد از خدا سخاوت او بی رقیب بود
غیر از نمک به زخم دل خود دوا نداشت
با انکه بر تمامی عالم طبیب بود
از دشمنان که کینه ی بسیار دیده است
در بین دوستان خودش هم غریب بود
در کوچه زخم خورده ی لبخند قنفذ و...
در خانه هم اسیر زنی نانجیب بود
شرحش هزار روضه ی مکشوفه می شود
در محضر امام مغیره خطیب بود
کابوس کوچه موی سرش را سفید کرد
از کودکی ز حادثه ای بی شکیب بود
دستی سیاه زندگی اش را سیاه کرد
دستی که از مروت دل بی نصیب بود
دل خونِ روزگار که در اخرین نفس
پیش حسین راویِ شیب الخضیب بود
سبک ۵ ـ ذکر / شور واحد ـ زخم
وای از غم زمونه
زخمای بی نشونه
الهی هیچ وقت تو خونه اش
مردی غریب نمونه
از پا فتادم نرسید ـ رفت و به دادم نرسید
وقتی که گفتم یه کم آب ـ به این مرادم نرسید
دلم خونه دلم خونه
چشام دریای بارونه
به شادی همسرم می گه
حسن زنده نمی مونه
غریبِ مدینه ـ غریبِ مدینه(۲)
دلم خیلی ستم ديد
مادرم رو دست غم چيد
ضارب سیلی تو کوچه ها
تا من و ديد مي‌خنديد
تو کوچه ها تا می رسید ـ به سینه غوغا می رسید
یه خنده می زد پیش من ـ جونم به لب ها می رسید
من و چشم تر و کوچه
نگا بر اون در و کوچه
همیشه قاتلم می شد
صدای مادر و کوچه
غریبِ مدینه ـ غریبِ مدینه(۲)
خون های لخته لخته
خیلی غریبی سخته
علت این
طایر قدسم و بشکسته ز کین بال و پرم
آسمان سوخته از آه و سرشک بصرم
من جگر پاره ی زهرا و علی هستم وآه
به همین جرم شده پاره تمام جگرم
با همه غربت خود فاطمه را داشت علی
حق گواه است که مظلوم ترم از پدرم
یارِ بی مهر مرا قاتل و خانه مقتل
زده از زهر جفا بر دل و بر جان شررم
مجلس صلح به پا کرد عدو سرخ شدم
قاتل فاطمه را روبروی خود نگرم
سالیان است که بگذشته ازآن وقعه ولی
صحنه ی کوچه و سیلی نرود از نظرم
گیسویم گشت سپید از غم زهرا اما
ازجفا چنگ نخورده است دگر موی سرم
*******
شائق
بر دردو غم شد اجل طبیبم
حتی در خانه ی خود غریبم
آه و واویلا
خواهرم زینب بیا در برم
گریه کن بر من جای مادرم
آه و واویلا
تنها نه از دشمن جفا دیدم
از آشنا هم طعنه بشنیدم
آه و واویلا
قاتل مادر بر روی منبر
ناسزا می داد بر من و حیدر
آه و واویلا
دیدم پیش چشمم ظالمانه
مادرم را زد قنفذ تازیانه
آه و واویلا
*****
شائق
السلام ای زاده خیرالنساء
ای کریم بن کریم یامجتبی
ای کریمان جملگی پابست تو
صدچویوسف هم ندارندروی تو
من فدای آن خم ابروی تو
صدمسیحاازدمت احیاشوند
قطره هاازحب تودریاشوند
یاحسن جان حسین وزینبت
کن نگاهی برغلامان درت
لحظه جان کندم تاکه برم نام تورا
سخت است اما میشودآسان این جان کندنم
یارب اندرروزحشر ده این نوید
برحسن بخشیده گشتی( ای سعید)
*به این سبک خوانده شود*
تنهایم و بی یاور و حبیبم
حتی در خانه ی خود هم غریبم
می میرم امشب کجایی زینب
یا فارس الحجاز عجّل ظهورک
غمی که باشد در سینه مرا کشت
کوچه ی تنگ مدینه مرا کشت
دیدم در آنجا گل را زیرِ پا
یا فارس الحجاز عجّل ظهورک
مادر،در کوچه افسردی و دیدم
تو از قنفذ کتک خوردی و دیدم
ازغم نخفتم با کس نگفتم
یا فارس الحجاز عجّل ظهورک
*****
شائق
سبک ۱۱ ـ ذکر / واحد سنگین ـ شراره
مجتباي فاطمه شد در شراره
ريزد از لعلِ لبش صدها ستاره
در میان حجره ی تاریک ماتم
زینبش بر غربتش دارد نظاره
پاره‌هاي ماهِ گردون
طشتِ خون را كرده گلگون
سيّد المظلوم یا امام مجتبی(۲)
سیّد المسموم یا امام مجتبی(۲)
در مدينه دم به دم غم حاصلش شد
کوچه و مادر چو زخمی بر دلش شد
بعد عمری خون دل خوردن به کوچه
بین خانه همسر او قاتلش شد
پر كشد مردِ مدينه
مي‌رود مسمومِ كينه
سيّد المظلوم یا امام مجتبی(۲)
سیّد المسموم یا امام مجتبی(۲)
پیش چشمِ خسته ی غمیده خواهر
بال و پر بشكسته افتاده به بستر
اشک غم ریزد به یاد کربلا و
ذكر لبهايش حسین جان ای برادر
طشت خون در بر بگيرد
تا دگر زين
سبک 13 ـ ذکر / واحد ـ جفا
گشته انس و ملك سينه چاكش
شد کبود از جفا جسم پاكش
تا ز لب هاش چكيده ستاره
زد به قلبِ جهانی شراره
خون و طشت و جگرهای پاره
(یا حسن یا حسن یابن الحیدر(2
(یا حسن یا حسن یابن الزهرا(2
طشت و پاره جگر يادگاري
از همان كوچه و بي‌قراري
خون چکد پای لب های خسته
پیش چشمانِ پهلو شکسته
قاسمش در کنارش نشسته
(یا حسن یا حسن یابن الحیدر(2
(یا حسن یا حسن یابن الزهرا(2
زينبش مي‌رسد دل هراسان
شد حسين از غمش ديده گريان
او كريم است و با حال زاري
بر عدویش کند بی قراری
مي‌دهد قاتلش را فراري
(یا حسن یا حسن یابن الحیدر(2
(یا حسن یا حسن یابن الزهرا(2
سبک ۱۵ ـ ذکر / واحد ـ برادر
اي برادر چرا اين چنيني؟
پیش چشمم تو نقشِ زميني؟
از چه رو بين حجره نشستی
بر من و طشت و خون دیده بستی
همچو مادر تو قامت شکستی
یا حسن جان ـ یا حسن جان (۴)
پاي طشتِ جفا خون بباري
در گلویت جگر پاره داري
روز تارم چو شب شد حسن جان
دل دلم تاب و تب شد حسن جان
زينبت جان به لب شد حسن جان
یا حسن جان ـ یا حسن جان (۴)
ديده‌ي قاسمت بي‌قرار است
قلب پاك حسين غصه دار است
غم به چشمانِ بی تابت آمد
ماتم كربلا يادت آمد
تا ابالفضل به ديدارت آمد
یا حسن جان ـ یا حسن جان (۴)
سبک 16 ـ ذکر / ثلاث سنتی ـ مدینه
همچو تو از مدينه دلْ سيرم
كرده غم‌هاي اين مَردم پيرم
چون كه در كوچه ياري‌ام كردي
آمدم تا سرت دامن گيرم
ز جا برخیز ـ که مهمانم
مزن ناله ـ پریشانم
بیا مادر ـ حسن جانم(3)
حسن جانم(2) حسن ای جانِ جانانم
اي بهارم خزان در بر داري
از چه رو بر زمين سر بگذاري
بينِ بستر تو با چشمِ گريان
طشت خونين چرا در بر داري
ز لب ها خون ـ بباری تو
چه بی صبر و ـ قراری تو
مگر مادر ـ نداری تو(3)
حسن جانم(2) حسن ای جانِ جانانم
زهر آخر به جسم تو کاری ست
مادرت را ببین غرق زاری ست
تو صبورِ همان کوچه بودی
پیش مادر چرا اشکت جاری ست
نگاهی بی ـ اثر داری
گلم اشکِ ـ بصر داری
به بر طشت و ـ جگر داری
◾نوحه‌ی سینه‌زنی
◾شهادت امام حسن(ع)
◾بند اول
تو مدینه عزا به پا شد
فاطمه امشب صاحب عزاشد
زهرجفا زد شراره بر دل
شاهد کوچه حاجت روا شد
تنی تا نشون شد
کفن لاله گون شد
دل شیعه خون شد
کار دل جنون شد
آه و واویلتا آه و واویلتا(۲)
◾بنددوم
آسمون دل ابریه امشب
جان امامم رسیده برلب
ناله زد از دل امام مسموم
برای یاری آمده زینب
جان من برلب است
سینه زن زینب است
گرد ماه کوکب است
شام عزا امشب است
آه و واویلتا آه و واویلتا(۲)
◾بندسوم
ما که تو عالم به تو مینازیم
هستی خود را به پات میبازیم
دلخوشی ما تو عالم اینه
توی بقیع تاحرم بسازیم
ای تو بال و پرم
چو مرغی میپرم
ای تو تاج سرم
تا حرم میروم
آه و واویلتا آه و واوی
#نذر_تنهایی_غریب_مدینه_اقا_امام_مجتبی ع
#باسبک_یا_حسین_غریب_مادر_سید_جواد_ذاکر
این چه صبر و چه سکوته که لبِ تو وا نمیشه (2)
غمِ تو چِقد بزرگه که تو سینه جا نمیشه (2)
ردِِّ اشکای تو امشب مونده تو چِشِ ستاره
جگرت تو تشتی از خون چه میریزه پاره پاره (2)
الهی هیچکی نبینه غمِ این روزای غربت
تو، تو خونِ دل بغلتی خواهرت کنه نظاره (2)
تا به حال کسی ندیده بریزه خون اینجور از لب
این چنین شعله کشه یه کبوتر تو آتیشِ تب (2)
هر چی از شرحِ تو گفتیم رسیدیم به عمقِ غربت
همسرِ تو جامِ زهر و بنوشونه جای شربت (2)
متحیرم آقا جون زنی از سرِ لجاجت
که دلش چجوری اومد به شما کنه خیانت (2)
آقا جون کارِ تو ساخته زه
دلم میسوخت از داغت، غزل را شعله ور میگفت
تو را تنهاترین سردارِ بی یار و سپر میگفت
فدای غربتت آقا که حتی همسرت جعده(لع)
جوابِ هر سلامت را به همراهِ تشر میگفت
به یادت بود مادر بهترین «ألعفو» هایش را
برای تک تکِ همسایگان شب تا سحر میگفت
تمام عمر بغضی در گلویت بود و هر لحظه
نگاهت از هجوم ِ آتش و از میخِ در میگفت
شنیدم یک حرامی زاده روی منبرِ جدّت
زبانم لال! پیش چشم تو سبّ پدر میگفت
تو مشغول نماز و بیهوا سجّاده را دستی-
کشید از زیرِ پایت! روضه خوان با چشم تر میگفت
دلت از داغ پنهانی که در خود داشت با سرفه؛
به تکّه تکّه های غرقِ در خونِ جگر میگفت!
زهر جفا آتش زده بر قلب و جانم
شد قاتل من همسر نامهربانم
هرلحظه در تاب و تبم
جانم رسیده برلبم
ای داد بیداد ای داد بیداد
عمری به یاد مادر،آه از دل کشیدم
یادم نمی رود که در کوچه چه دیدم
شد گیسویم ازغم سپید
در کودکی قدم خمید
ای داد بیداد ای داد بیداد
در بین کوچه مادرم چون لاله پژمرد
دستم به دست مادرم بود و زمین خورد
رویش ز سیلی شد کبود
در چشم او سوئی نبود
ای داد بیداد ای داد بیداد
*****
شائق
ای طشت یاریم بده دیگر بریده ام
این زهر را به قصد شفایم چشیده ام
کم سن و سال بودم و پیری به من رسید
مانند شمع قطره به قطره چکیده ام
راضی به مردنم که نبینم مغیره را!
من ناز مرگ را به دل و جان خریده ام
عمری ز کوچه رد شدم و سوخت صورتم!
کوچه نرفته ای که بدانی چه دیده ام
نامحرمی به مادر من حرف تند زد
جایی نگفته ام که چه حرفی شنیده ام!
سنگین شدست گوش حسن مثل مادرم
آزرده از صدای بلند کشیده ام!
ناموس مرتضی به کمک احتیاج داشت
فریاد زد حسن! کمکم کن خمیده ام!
این تنگی نفس اثر زهر کینه نیست
از کوچه تا به خانه فراوان دویده ام
تازه شد داغ حضرت زهرا – بی برادر شد زینب کبری
لاله¬ی باغ پیمبر – در خزان گردیده پرپر
وا اماما وا اماما
*****
در مدینه آن رهبر معصوم – بعد بابا بود اولین مظلوم
لاله¬ی باغ پیمبر – در خزان گردیده پرپر
وا اماما وا اماما
*****
آنکه در طفلی داغ مادر دید – غنچه و گل را هر دو پرپر دید
لاله¬ی باغ پیمبر – در خزان گردیده پرپر
وا اماما وا اماما
*****
گل عمرش از کودکی افسرد – مادر او در کوچه سیلی خورد
لاله¬ی باغ پیمبر – در خزان گردیده پرپر
وا اماما وا اماما
*****
آنکه عمری بود در وطن مظلوم – شد به زهر آخر جگرش مسموم
لاله¬ی باغ پیمبر – در خزان گردیده پرپر
وا اماما وا اماما
*****
جای پیغمبر یا بنی هاشم – اشک
ای کعبه جود و عطا
جانِ زهرا و مرتضی
عشق حسین،خون خدا
کریم آل مصطفی
آقام آقام آقام حسن...
ای صفای باغ و چمن
ای سیّد و مولای من
ای روشنای انجمن
ابا محمّد یا حسن
آقام آقام آقام حسن...
هِجر تو آقا مشکلم
داغ تو گردد قاتلم
ولایت همه حاصِلَم
بقیعت بهشت دلم
آقام آقام آقام حسن...
