چه چیزی را میخواهید جستجو کنید؟
بـر دشمنِ حیـدر از أزل لعنت بـــاد
بـر عُــزّی و لات و هُـبَل لعنت بـــاد
تـابـوت پُـر از تـیـر.. مــرا آتـش زد
بـر معرڪهگـیران جَمَل لعنت بـــاد
شاعر : محمد بنواری
خواب دیدم که تو حرم داری..
من ضریح تو را بغل دارم
خواب دیدم محرم آمده و
بین صحنت به کف کتل دارم
خواب دیدم چه خواب خوبی بود
خواب یک نه چهار گنبد را
خواب دیدم که میزدند درست
مثل نقاره های مشهد را
خواب دیدم که بوسه میزد بر
سنگ فرش حریم تو پدرم
با اشاره به سمت من میگفت
یا حسن ! نو کرت همین پسرم...
وسط ازدحام زائر ها
گیر کردم ولی ملالی نیست
با خودم در دلم به تو گفتم
حرمت مثل قبل خالی نیست
خواب دیدم که مادرم میگفت
پسرم کاش خادمت باشد
جزء جارو کشان مادام
طرف باب قاسمت باشد
خواب دیدم که از مضیف حرم
دو سه فیش غذا به من دادند
از کرم خانه ی حسن اینبار
نه مجازی که واقعا دادند
محمد علی افضلی
این سالها خیلی عَلَیهَت کار کردند
قتل شما را عده ای انکار کردند
جای "شهادت" لفظ "رحلت" را نوشتند
بر روی این حرف غلط اصرار کردند
با بودن حیدر(علیهالسلام) ؛ که جان مصطفی بود(صلی الله علیه و آله وسلم)
نامرد مردم رو به یک مردار کردند
در روز روشن دشمنت بودند اما
بعد از شما خود را رفیق غار کردند
وقتی که روشن شد چراغی در سقیفه
آینده نسل بشر را تار کردند
"ملعونة دختر ها" به جانت زهر دادند
در چشم حیدر(علیهالسلام) هم "پدر ها" خار کردند
این ظلم ها انگار کافی نیست وقتی
فکر هجوم و هیزم و مسمار کردند
محمد علی افضلی
سرور اهل جهانی و هم کلام غریبان
که هم غریب امامی و هم امام غریبان
کرامت از تو درخشید غیر خانه ات ای عشق
کجا غریب نوازی شده مرام غریبان
اگر نبود مدینه که کوفه کوفه نمیشد
و بی جواب نمیماند اگر جواب غریبان
غم نفاق تو را کشته است زهر بهانه ست
که آب نیز هلاهل شود به کام غریبان
چه غربتی ست که حتی برای پر زدنت هم
نه روضه ایست نه شعر خوشی نه شام غریبان
چهار تخته به پهلو میان خاک در آن سو
زنی نشسته به زانو به احترام غریبان
سید سعید صاحب علم
بارها از سفرهاش با این که نان برداشتند
روز تشيیع تنش ، تیر و کمان برداشتند
مردم این شهرِ در ظاهر مسلمان ، عاقبت
با صدای سکه ، دست از دینشان برداشتند
بر سر همسایگانش سایهای پرمهر داشت
از سرش هرچند روزی سایهبان برداشتند
بذر ننگین جسارت بر تنی معصوم را
این جماعت کاشتند و دیگران برداشتند
دستهایی که بر آن تابوت تیر انداختند
چند سال بعد ، چوب خیزران برداشتند
شاعر : حسین عباسپور
یک حرم ، یکعاشقسربار...فکرش رابکن
اولشب ، تاسحربیدار...فکرش رابکن
یک شب رویایی وذهنیّتوتوصیفِعشق
یکورقداریویکخودکار...فکرشرابکن
منکجا؟آقاکجا؟اینجاکجا؟مشهدکجا؟
یکفضایخوبوبیتکرار...فکرشرابکن
ماندهای دنبالیکفرصتکهکاریراکنی
دستتوتسبیحدراذکار...فکرشرابکن
آنگناهانیکهکردیراتصورمیکنی
میشویمشغولاستغفار...فکرشرابکن
زیرباران قطره های اشک پنهان میشود
پسریااینجانداردکار...فکرشرابکن
بینسرمایزمستان،خیسباران،خیسبرف
دستتوجاروشودابزار...فکرشرابکن
گرمرُفتنهستیوسرماچهمعنیمیدهد؟
بیخیالیازهواانگار...فکرشرابکن
باصدایخشخشجاروتفاخرمیکنی
خادمیهستیدرایندر
(فرزند فاطمه ای آقای با کرمی) 2
(پناه ما در عالمی اگرچه تو بی حرمی) 2
تویی تو مهربان تر از نسیم
منم منم گدایت از قدیم
بزرگ آل فاطمه مدد
دخیلک یا مولا الکریم
قبله قلب ما همه
یا حسن بن فاطمه)) 2
از داغی که ديده ای محاسنت گشته سفید) 2
ز بعد آن کوچه دگر خنده تو کسب ندید
(دل تو از زمانه خسته شد
مسیرتان به کوچه بسته شد
صدای ضرب سیلی آمد و
بلور شیشه ای شکسته شد) 2
(در اضطراب و واهمه
یا حسن بن فاطمه)2
فرزند فاطمه ای آقای با کرمی
پناه ما در عالمی اگرچه تو بی حرمی
تویی تو مهربان تر از نسیم
منم منم گدایت از قدیم
بزرگ آل فاطمه مدد
دخیلک یا مولا الکریم
قبله قلب ما همه
یا حسن بن فاطمه
(تابوت تو غرق خون
به
لب ما و قصه زلف تو، چه توهمی، چه حکایتی!
تو و سر زدن به خیال ما، چه ترحمی، چه عنایتی!
به نماز صبح و شبت سلام، و به نور در نَسَبت سلام
و به خال کنج لبت سلام، که نشسته با چه ملاحتی
به جمال، وارث کوثری، به خدا محمد دیگری
به روایتی خود حیدری، چه شباهتی، چه اصالتی!
بلغالعلی به کمال تو، کشفالدجی به جمال تو
به تو و قشنگی خال تو، صلوات هر دم و ساعتی
شده پر دو چشم در ازل، یکی از شراب و یکی عسل
نظرت چه کرده در این غزل، که چنین گرفته قرابتی
تو که آینه تو که آیتی، تو که آبروی عبادتی
تو که با دل همه راحتی، تو قیام کن که قیامتی
زد اگر کسی در ِخانهات، دل ماست کرده بهانهات
همه جا گرفته نشانهات، به چه حسر
روزه اش افطار شد اما پرش را زد به هم
کوزه ی سربسته کل پیکرش زد به هم
اولین تاثیر زهر اینست آتش میزند
سوختن بدجور جسم لاغرش را زد به هم
تار میبیند گمانم سوی چشمش رفته است
بی اثر شد هرقدر پلک ترش را زد به هم
تکه تکه رازهایش پخش شد مابین طشت
عاقبت خون لخته ها دور و برش را زد به هم
لرزش دستی که دارد از زمان کودکیست
روضه های کوچه حال مضطرش را زد به هم
مانده در یادش چگونه نانجیبی بی هوا
خانه را سوزاند و بعداز آن درش را زد به هم
وقت دق الباب بود و با لگد در باز شد
وقت افتادن حجاب مادرش را زد به هم
پیکری زیر لگد ماند و ز رویش رد شدند
دیدن این روضه کل پیکرش را زد به هم
زن میان کوچه و چهل مرد جن
زهری پلید بر جگرش کارگر شده
آقای غصه ها نفسش مختصر شده
کم کم تمام حجم تنش آب میشود
مانند فاطمه بدنش اب میشود
خواهر رسید و فاجعه را در نظاره شد
از شعله های خون لبش در شراره شد
میدید زخم کوچه دهان باز کرده است
راز مگوی کوچه زبان باز کرده است
از عهد کودکی جگرش پاره پاره است
"او کشته ی شکستن یک گوشواره است"
در کوچه دست سنگ دلی از سرش گذشت
یادش نمیرود که چه بر مادرش گذشت
از ضرب کینه چادر مادر به گل نشست
همراه گوشواره غرور پسر شکست
دیوار را هنوز به یادش می اورد
مسمار را که هیچ ز خاطر نمی برد
سم را بهانه کرد که راحت شود مگر
از خاطرات کوچه و کابوس میخ و در
شاعر : حسن کردی
خوشی از عمر ندیدم چقدر سخت گذشت
نیست از خنده به لبهایم اثر! سخت گذشت
شب که شد روضه ی غسل تن مادر خواندم
تا سحر زار زدم تا به سحر سخت گذشت
روضه زهر نخوان روضه ی یک کوچه بخوان
حرفی از حجره نزن وقت دگر سخت گذشت
جگرم ریخت در این تشت ولی سختم نیست
وقتی افتاد زنی بین خطر سخت گذشت
چشم من خورد به یک سایه میان کوچه
بسته شد برروی ما راه گذر سخت گذشت
غیرتی بودن من در همه جا معروف است
مادری رفت عقب اما به پسر سخت گذشت
تا به خانه چقدر چنگ به چادر میزد
صورتش خورد به دیوار! اگر سخت گذشت
چادر خاکی او قامت من را خم کرد
یک نفر خورد زمین به دو نفر سخت گذشت
اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب هفتم ماه صفر
هر آنچه ناشدنى هست با حسن بشود
دمى كه حضرت مشكل گشا حسن بشود
به حسن خلق شود بين مردمان مشهور
كسى كه بار لبش ذكر ياحسن بشود
اسير حسن كس ديگرى نخواهد شد
كسى كه دلبرش از ابتدا حسن بشود
بدست قدرت خود چونكه قصد خلق كند
مسلّم است كه صنع خدا حسن بشود
هزار سبط دگر هم به مصطفى بدهند
هميشه رابعِ اهل كسا حسن بشود
عزيز كرده ى خيرالنساء است پس بايد
عزيز حضرت خيرالورى حسن بشود
بجز همان كه ابالحجّت است در عالم
نديده ايم كه جز مجتبى حسن بشود
اخوالكريم، امام الكريم، ابن الكريم
قسم به ذوالكرم آقاى ما حسن بشود
به سينه ى احدى دست رد نخواهد زد
رواست صاحب اين ادعا حسن بشود
گداى لقمه ى نانى شدن شرافت ماست
ش
نه تنها زخمها بیالتیام است
حدیث غربت او ناتمام است
میان قتلگاه افتاده اما
نگاه آخرش سوی خیام است
***
به موج خون رها در قتلگاهی
به سوی آسمان داری نگاهی
چه عرفانیست ذکر آخر تو:
«الهی یا الهی یا الهی»
شاعر : یوسف رحیمی
حسن تب دارد و در خواب گوید
نزن سیلی ستمگر درد دارد
به امام صادق علیه السلام عرض كردند آقا ، انسیة الحوراء چیه ؟ چه ویژگی ِ داره كه به مادرتون زهرا میگن: انسیة الحوراء، حضرت حالشون یه جوری شد،فرمودند: ببین فقط همی ن قدر بهت بگم،حوریه كه مادر ما خانم همه ی اوناست، ویژگی هایی داره،من جمله اینقدر لطیف خدا آفریدش، اینقدر خداوند عالم این موجود نورانی و آسمانی رو لطیف آفریده كه،اگه برگ گلی ، جدا شه بشینه روی صورتش ردش می مونه.
برو گم شو تو از دور و بر من
چه می خواهی زجان مادر من
اون نامرد هی میاد جلو مادر میره عقب،كار به جایی رسید آقا بال می زد.
نزن كه مادرم از پا نشسته
نزن كه مادرم پهلوش سكشته
آی ما
قلم به دست شدم تا كه از شما بنويسم
ولى بگو چه نويسم تورا كجا بنويسم؟
قلم به صفحه ى دل ميزنم به لطف تو و
از اقتدارِ بلندت به كبريا بنويسم
هنوز پرچم تو بين أوليا بالاست
من از مقامِ شما بينِ أنبياء بنويسم
به جان حضرت زهرا كه جات پيش خداست
تورا به عرش نويسم؟كجا تورا بنويسم؟
تو آسمان اباالفضل و آفتاب حسينى
به خط نستعليق اين وقار را بنويسم
غريب بودن اين طايفه يقين ارث است
كنار اسم تو بايد رضا رضا بنويسم
ولى به جان خودت غربتِ تو بى همتاست
ز پاره هاى جگر نه..ز كوچه ها بنويسم
از آن دمى كه تو بودى و مادرت بود و
از ازدحام و از آن مردِ بى حيا بنويسم
قلم به دست من انگار بيدِ مجنون است
نخواست تا كه
از شهر من تا شهر تو راهی دراز است
اما تو را میبیند آن چشمی که باز است
در عکسها دیدم مزارت را و عمریست
شمعی به یادت در دلم در سوز و ساز است
از هر غریب و آشنا پرسیدم از تو
گفتند بیش از هر کسی مهماننواز است
مردی که زانو زد جمل با ضرب تیغش
میلرزد آن وقتی که هنگام نماز است
در باد، بیرقهای خونین محرم
در امتداد پرچمت در اهتزاز است
تنهاییات، تنهاییات، تنهاییات، مرد!
بیش از تمام دردهایت جانگداز است...
شاعر : اعظم سعادتمند
اخم شیطان باز می گردد تبسم می شود
جعده بعد از زهر درگیر توهم می شود
آتش سَم است اما پشت درب خانه نه
پشت درب سینه ات لبریز هیزم می شود
آرد خواهد شد تمام استخوان هایش ولی
باز دستاس است که لبریز گندم می شود
زهر در واقع برایش جرعه ای از کوثر است
آن که لحظه لحظه پیر از حرف مردم می شود
باز اول می شوی بر دیدن مادر ولی
خواهرت مثل گذشته باز دوم می شود
گل فرستادم به تابوتت ولیکن گل که هیچ
تیر بین تیرهای آمده گم می شود
از حسن تا کربلا آن کوچه خواهد گشت دشت
بر تن قاسم بدین ترتیب سَم٬ سُم می شود
شاعر : مهدی رحیمی
پر کشیدم در هوای با صفای مجتبی
که رها می گردم امشب در هوای مجتبی
جای معنای کرم نام حسن باید نوشت
حاتم طایی گدای دست های مجتبی
پابه پای فاطمیه باید ای اهل بکاء
بیشتر گریه کنم پای عزای مجتبی
در قیامت مستحق لطف زهرا و علیست
عاشقی که دل سپرده بر ولای مجتبی
روبه راهم می کند در گوشه ی "باب الجواد"
فکر "باب القاسم"صحن و سرای مجتبی
خاطرات کوچه ای باریک... داغ فاطمه س
مانده روی خاک کوچه ردّپای مجتبی
زهر مثل خنجری از حنجرش خون می مکید
گوشه ی حجره به پا شد کربلای مجتبی
یاکریمم بر فراز قبر آقایی کریم
التماس دست های خالی مایی کریم
شاعر : اسماعیل شبرنگ
باید بنویسیم تو را ماه تر از ماه
زیباتر و تابنده تر از ماه، سر از ماه
مهتاب دلش خواست که چون روی تو باشد
پس آمده بردارد اگر شد اثر از ماه
هرکس به هوای خبری آمده، باید
در صورت ماه تو بگیرد خبر از ماه
گفتند که در روز جمل فاصله افتاد
مابین پلنگان همان دور و بر از ماه
مابین همان تیره دلانی که شکستند
در کوچۀ خورشید زمانی کمر از ماه
آب آمد و با سم زده ها کرد تبانی
تا در وسط تشت بریزد جگر از ماه
از کوزه به رود آمد و تا کرببلا رفت
آنجا که بریدند لب آب سر از ماه
شاعر : محسن ناصحی
دلي كه عاشقه مِحَن داره
تو كشوره غصّه وطن داره
عاشق اونه كه تو دلش هر شب
روضه برا امام حسن داره
ميگن خداي كرمه آقام
صاحبه سفره ي غمه آقام
با اون همه مهربوني،حالا
بگيد چرا بي حرمه آقام ؟
براي چي نباشه باروني
چشماي من با اين پريشوني
كه قبر خاكيشم شده پُشته
پنجره هاي بقيع زندوني
با بي وفاها هم وفا مي كرد
درداي مردم و دوا مي كرد
بايد بپرسيم ما از اون شامي
با دشمناش چجوري تا مي كرد
چِل ساله از يه عدّه دلگيره
چِل ساله كه دلش يه جا گيره
هرموقع ياده كوچه مي اُفته
صد دفعه زنده ميشه ميميره
چهل ساله زخم زبون خورده
خيلي شده خاطرش آزُرده
هر باري كه مغيره رو ديده
چند روزي خنده رو لباش مُرده
مدينه غرق
تو سرو بودی و حالا خمیده ای تنها
به دوش ، بار مصیبت کشیده ای تنها
اگر که پیر شدی ، علتش ز کودکی است
چها گذشت به کوچه ! چه دیده ای تنها ؟
کسی ندیده به جز مادرت که دنبالش
پی مسیر پر از خون دویده ای تنها
کسی ندیده بجز خواهرت که هر شب را
به های های ز خوابت پریده ای تنها
نکشت زهر تو را خاطرات مادر کشت
کنون به بستر مرگ آرمیده ای تنها
چه زخم های زبانی که خورده ای در جمع
چه طعنه ها که به جانت خریده ای تنها
میان شهر اگر ناسزا نثارت شد
میان خانه ی خود هم شنیده ای ، تنها
ز دست همسر خود جای آب و شیر و غذا
دو کاسه زهر هلاهل چشیده ای تنها
به هر نفس زدنت پاره ی جگر ریزد
درون طشت بلایی که چیده ای تنها
شود به اذن تو دریا ، سراب هم حتی
شود به نام تو موجی ، حباب هم حتی
کریم نیست کسی پیش سفره ات هرچند
به نام او بدهند آب و تاب هم حتی
نشسته ام سر راهت مگر که یک لحظه
تو را نگاه کنم با نقاب هم حتی
همین که از تو بخواهیم باز شیرین است
اگر دعا نشود مستجاب هم حتی
تمامِ خلق رهین شکوه عزت توست
اگر شوی تو به ذلت خطاب هم حتی
به بغض تو شده کافر ، اگرچه او به رسول
به زور داده شود انتساب هم حتی
فقط به پای مزار تو بوده که آمیخت
به اشک غم ، نفس اضطراب هم حتی
**
خدا کند پسری مادرش زمین نخورد
خدا کند که نبیند به خواب هم حتی
شاعر : سید علی احمدی
دوباره غصه سالَم شده ضریح حسن
به گریه خواب وصالم شده ضریح حسن
ضریح تازۀ عباس دیدنی شده و
تمام فکر و خیالم شده ضریح حسن
شاعر : قاسم نعمتی
کسی که غرق خدا شد به یم نیاز ندارد
رواق و صحن و چراغ و خَدَم نیاز ندارد
سخای بیشتر ازحد مجتباست دلیلش
نیازمند اگرکه به کم نیاز ندارد
زبانزد است دل مهربان و پاک و رئوفش
به معجزات زبان و قلم نیاز ندارد
ویطعمون الطعامش هنوز در جریان است
گدا برای گرفتن قسم نیاز ندارد
نفس بهانۀ از او سرودن است همیشه
دمی که گفت حسن بازدم نیاز ندارد
زمین کرببلا طرحی از بهشت بقیع اش
حرم برای خودش که حرم نیاز ندارد
کتیبه های محرم کبود غربت او شد
بیان درد دلش محتشم نیاز ندارد
نوشت با خط خون تیر روی چوبه تابوت
شهید آتش کوچه که سم نیاز ندارد
شاعر : علی شکاری
معدن درد و غمم یار اگر بگذارد
سینه، این مخزن اسرار اگر بگذارد
دوست دارم که در آغوش تو آرام شوم
زهر، این هند جگر خوار اگر بگذارد
شاد گردد دلم از شوق وصال مادر
خاطرات در و دیوار اگر بگذارد
بی سپاهم من و سردار غریب وطنم
اینهمه یار جفاکار اگر بگذارد
تن و تابوت مرا تیر به هم خواهد دوخت
دست عباس علمدار اگر بگذارد..
کاش با دست تو داماد شود قاسم من
کینه از حیدر کرّار اگر بگذارد
تا ابد قول بده یاور زینب باشی
خنجر شمر ستمکار اگر بگذارد
می رود گریه کنت سوی بهشت تو حسین
سر روی خاک تو یکبار اگر بگذارد
شاعر : عباس احمدی
خوشم که از ازل شدم به درگهت گدا حسن
همیشه می زنم صدا ز سوز دل تو را حسن
عنایتی دلم شود ز دام غم رها حسن
مرا مخواه بیش از این به غصه مبتلا حسن
خدا اجازه می دهد چنین دعا کنم حسن
که یا من اسمه دوا و ذکره شفا حسن
«کریم آل فاطمه امام مجتبی حسن»
ز دست می روم اگر ز سر مرا تو واکنی
ز جمع عاشقانِ با صفای خود جدا کنی
خوشم اگر به یک نظر دلم پر از صفا کنی
مرا برای نوکریِ خانه ات صدا کنی
به پای سفره ی کریم لطف خویش جا کنی
به دست خویش لقمه ای دهی به این گدا حسن
«کریم آل فاطمه امام مجتبی حسن»
دوباره نوبت عزا، دوباره زمزمه، نوا
دوباره غم، دوباره دم، دوباره ذکر مجتبی
دوباره بزم خواندن از یل رشید مرتضی
دوبا
جگر پاره
جگر پاره وخسته در احتضارم
به زینب بگویید آید کنارم
بود درد بی چاره درد یتیمی
به یاد یتیمان خود اشکبارم
حسین جان تو جان این کودکانم
کنون نوگلانم به تو می سپارم
بیا زینب ای مادر رنج وغمها
غمی تازه جانا برای تو دارم
منم مجتبایت که مظلوم ومسموم
جگر پاره سوی عدم رهسپارم
به من زهر داده یکی آشنایم
جفاکاری همسرم شد دچارم
زدشمن بسی نارواها شنیدم
زیاران نمانده کسی در کنارم
جوابی برای سلامم نباشد
فراموش گشته به شهر ودیارم
نمی خواهم اینگونه دیگر بمانم
نسازد به من اینزمان روزگارم
بگویم دم آخرم همچو بابا
قسم برخدایم که من رستگارم
شاعر : اسماعیل تقوایی
صحبت از خوان کریم است و تهی دستی ما
دستها گرم قنوتند، زحاجت لبریز
گوش این طایفه آوای گدا نشنیده است
قبل گفتن شده کاسه ز اجابت لبریز
دستهایم دم صبحی به ضریحش نرسید
مثل شمعی به تمنای حرم آب شدم
بیشتر حرف حسن بود میان سخنم
اربعین نزد حسینش که شرفیاب شدم
خاک گر نام حسن داشت به لب، دُر میشد
نام او را به روی سنگ یمن بنویسند
بی کفن بود حسین، ورنه وصیت می کرد
تا به روی کفنش نام حسن بنویسند
گرچه لایوم کیومک به روی لب دارد
گرچه او در غم غارت شدن خلخال است
تن غارت زده شاه شهادت بدهد
روز هجر حسنش سخت تر از گودال است
طشت تنها شده از خون دل او آگاه
آه که محرم غمهای حسن چاه نبود
آی کوفی که حسن را به مذلت
تمام جگرت ميريزد
دست و پا میزنی و بال و پرت میریزد
گریه ی خواهر تو روی سرت میریزد
بهتر است سعی کنی این همه سرفه نکنی
ورنه در طشت تمام جگرت میریزد
در تقلای سخن گفتنی اما نه... نه...
جگرت از دهنت دور و برت میریزد
خبرش پخش شده زهر تو را خواهد کشت
بی سبب نیست که اشک پسرت میریزد
جگرت،بال و پرت،اشک ترت ریخت ولی
چه کسی هست که با نیزه سرت میریزد؟
شاعر : هانی امیر فرجی
تمام جگرت ميريزد
دست و پا میزنی و بال و پرت میریزد
گریه ی خواهر تو روی سرت میریزد
بهتر است سعی کنی این همه سرفه نکنی
ورنه در طشت تمام جگرت میریزد
در تقلای سخن گفتنی اما نه... نه...
جگرت از دهنت دور و برت میریزد
خبرش پخش شده زهر تو را خواهد کشت
بی سبب نیست که اشک پسرت میریزد
جگرت،بال و پرت،اشک ترت ریخت ولی
چه کسی هست که با نیزه سرت میریزد؟
شاعر : هانی امیر فرجی
