اشعار مدایح حضرت فاطمه زهرا

بلبلی سوخت در آتش به فغان هیچ نگفت
لاله پژمرد و، ز بیداد خزان هیچ نگفت

و کسی ـ هیچ‌کسی ـ لب به سخن باز نکرد
آن همه ظلم عیان دید و، از آن هیچ نگفت

عدل شد خانه‌نشین، ظلم سراپا بر پای
لب فروبست زمین؛ هیچ زمان هیچ نگفت

قامت فاطمه از باد حوادث خم شد
لیک از آن همه اندوه گران هیچ نگفت

همگان چشم شدند و به تماشا هر یک...
همه دیدند و، کسی زان همگان هیچ نگفت!

گریه فاطمه را دید مدینه هر شب
چشم را بست و از آن اشک روان هیچ نگفت

صبر لرزید به خود، فاطمه از پا افتاد
باز آن غیرت حق با دگران هیچ نگفت

زخم سنگینی شد حادثه در او، اما
با علی حتّی زان زخم نهان هیچ نگفت

ذوالفقار علی و بازوی خیبر شکنش...
این چه

• شنبه
• 29
• دی
• 1397
• ساعت
• 11:46
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

می‌زد به رُخم ولی، ولی را می‌کشت
آن مظهر ذات ازلی را می‌کشت
می‌دید که جان او به جانم بسته‌ست
با کشتن من، خصم، علی را می‌کشت

• شنبه
• 29
• دی
• 1397
• ساعت
• 11:48
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است

شأن نزول یک پری از آسمان به خاک
دامان مادری‌ست که در شأن کوثر است

هر مصرعم لبی‌ست که لبخند می‌زند
این بیتِ من شبیهِ لبان پیمبر است...

او فاطمه‌ست معنی این نام را هنوز
از هر زبان که می‌شنوم نامکرّر است

در کوچه بوی آتش و در خانه عطر گل
مرز بهشت و دوزخ از آن روز این در است

با پهلوی شکسته هم از کوه، کوه‌تر
با قامت خمیده هم از آسمان سر است

لبخند می‌زند که بخندند بچه‌ها
مادر اگر که جان بدهد باز مادر است

مولا هنوز اوّل بی‌هم‌نفس شدن
بانو در انتظار نفس‌های آخر است!

• شنبه
• 29
• دی
• 1397
• ساعت
• 11:57
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

ردخور ندارد در مقامي كه دعاي تو
لب وا كُني قطعي شود بانو شفاي تو

عجّل وفاتي گفتنت را خوب حس كردم
با ديدن احوال زارِ بچّه هاي تو

ميلرزد از فكرِ جُدايي دست و پاي من
آرامشم ، وقتي كه ميلرزد صداي تو

هر بار قبر مُحسنت را ديده ام گفتم
من پُشتِ در اي كاش ميرفتم به جاي تو

هر طور ميشد ايستادي تو به پاي من
مي ايستم هر طور باشد من به پاي تو

تو افتخارت بود باشي جان فداي من
من آرزويم بود باشم جان فداي تو

تو رو به قبله بودنت گشته بلاي من
من غُربت بي انتهايـم شد بلاي تو

ديروز يك رُكنم شكست از داغ پيغمبر
امروز رُكن ديگر من در عزاي تو ...

در پاي اين بستر كه امشب جمع خواهد شد
من عافيت مي خواستم هرشب برا

• شنبه
• 29
• دی
• 1397
• ساعت
• 18:04
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

عزیزم این دم آخر مرا عذاب نده
گُل امید علی را به دست آب نده

سلام های مرا شهر بی‌جواب گذاشت
تو هم سلام مرا خواستی جواب نده

مرا به غربت خود واگذار کن اما
به بچه‌های خود این قدر اضطراب نده

شکسته بال‌و‌پرت را برای دلخوشی‌ام
درون لانه‌ی آتش گرفته تاب نده

خسوف را چه کسی لای روسری بسته؟!
کبودِصورت خود را چنین حجاب نده

چرا به دخترمان گفته‌ای که پیش پدر
لباس‌های مرا شُستی؛ آفتاب نده

حسین؛ نیمه‌شب آبی اگر که خواست، بخواب!
شکسته بازویت، او را به زور آب نده

• شنبه
• 29
• دی
• 1397
• ساعت
• 18:12
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

کَسی نَدیده بیُفتد بَهار در آتش
گُلی نَدیده چُنین روزِگار در آتش

ببین که می رَوَد از دَر چه شُعله ای بالا!
به حالِ فاطمه... باران! بِبار در آتش

پَرنده ای که پَر و بالِ او شکسته شده...
...چگونه باشَد فِکرِ فرار، در آتش؟

خَبر دَهید به همسایه ها که یِک خانُم
زَمین نِشَسته به هَمراهِ بار در آتش

بِکِش عَبای علی را تو بر سَرَم فِضِّه
میانِ این همه داد و هَوار در آتش

شِکسته پَهلویِ مَن، مَرهَمی مُهَیّا کُن
برای بَستنِ زَخمَم بیار در آتش

بِریز آب به رویَم، بیا زِ چادُرِ مَن...
...تو چوب سوخته ها را دَرآر، در آتش

به ریسمان، عَلیِ مَرا کُجا بُردند؟
برای او شُده ام بیقرار در آتش

برای یاریِ حِیدر

• شنبه
• 29
• دی
• 1397
• ساعت
• 18:16
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

آتش بلند بود که این دَر شکسته شد
حُرمت زِ اَهلِ بیتِ پَیَمبَر شکسته شد

اُفتاد تا که سوخته دَر، خادِمه رسید
فهمید بارِ شیشه ی کوثَر شکسته شد

از بَس پَیامبر جِلوی چِشمِ آن حَسود
بوسه به دَست و سینه زَد، آخَر شکسته شد

این ماجراست؛ مَرد... زَمین خورده هَمسَرش...
این ماجراست؛ شیرِ خُدا سَرشکسته شد

می گُفت فِضِّه یا که نِمی گُفت با عَلی...
...از پُشتِ دَر، چه فایِده؟ حِیدَر شکسته شد

آنجا طَناب را به گَلوی پِدر که دید
قَلبِ لَطیف و نازُکِ دُختَر شکسته شد

یک مَرد از یَهود، تَعجُّب نموده بود
تا دید بُغضِ فاتحِ خِیبَر شکسته شد

زَهرا پِیِ عَلی و مُغیره غَلاف را...
...از بَس که زَد به بازوی مادَر ش

• شنبه
• 29
• دی
• 1397
• ساعت
• 18:17
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

تا صبح ظهور، دیدۀ تر داریم
اعجاز تو را همیشه باور داریم
بانو...! نظری که هرچه داریم هنوز
از معجزۀ دعای مادر داریم

• شنبه
• 29
• دی
• 1397
• ساعت
• 19:21
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

امشب ردیف شد غزلم با نمی‌شود
یا می‌شود ردیف كنم یا نمی‌شود

شاعر چه باید از تو بگوید که شأن توست؟
ناموس خلقت است؛ خدایا! نمی‌شود...

زخمی‌ست داغ فاطمه بر سینۀ‌ علی
زخمی كه هیچ‌گاه مداوا نمی‌شود

تنها نه هستی علی از دست رفته است
هستی بدون فاطمه معنا نمی‌شود

طاقت بیار خالیِ این خانه را علی!
گفتی که گریه سر ندهی... ها نمی‌شود

«حُزنی فَسَرمَد، و لیالی مُسَهّد»
این گفته‌های توست که حاشا نمی‌شود

می‌خواستی که دخترت از حال مادرش
چیزی نپرسد از تو، دریغا! نمی‌شود

«لا خیرَ بعد فاطمه» هم بی‌حساب نیست
یعنی كسی برای تو زهرا نمی‌شود

تقویم عمر یاس تو هجده بهار داشت
این راز مبهمی‌ست كه افشا نمی‌شود

این گ

• شنبه
• 29
• دی
• 1397
• ساعت
• 19:24
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

گاهی از کوچه‌های مدینه یک صدای قدیمی می‌آید
بین فرزند و مادر نشان از گفتگویی صمیمی می‌آید!

عابرانی که در کوچه هستند یاد یک راز غمگین می‌افتند
عطر نرگس می‌آید در این شهر هر زمان که نسیمی می‌آید!

-مادر! این عصر، عصر غریبی‌ست، غیبت و غربت و دوری از تو
کمتر از خانه‌ها عطر یاس و نغمۀ یاکریمی می‌آید!

مادر این‌جا نفس بی‌تو تنگ است، کاش آن لحظه نزدیک باشد
آن زمانی که دنیا به سمت مقصد مستقیمی می‌آید!

آن زمانی که قبر عزیزت پشت دیوار پنهان نباشد
مثل عصر پدر خنده آن روز، بر لب هر یتیمی می‌آید!

::

مادر آرام لبخند گرمی بر لبان پسر می‌نشاند
باز هم عصر جمعه برای گفتگویی صمیمی می‌آید!

• شنبه
• 29
• دی
• 1397
• ساعت
• 19:25
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

آتش: شده از خجالت روی تو آب
خانه: شده بعد رفتن تو بی‌خواب
دستاس: برای دست‌بوسی دلتنگ
سجاده: برای پای‌بوسی بی‌تاب

پشت در خانه هیزم شعله‌وری
آه تو نداشت در دل شهر اثری...
ما دربه‌دران خانه‌ات نشنیدیم
از این در بسته روضۀ بازتری

• شنبه
• 29
• دی
• 1397
• ساعت
• 19:26
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

اسرار تو در صفات و اسما مخفی‌ست
مانند خدا که آشکارا مخفی‌ست
باید که ندانیم کجا مرقد توست
وقتی شب قدر بین شب‌ها مخفی‌ست

• شنبه
• 29
• دی
• 1397
• ساعت
• 19:32
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

میان رفتن و ماندن بمان کنار علی
حدیث عشق بخوان یار با وقار علی

تو ذوالفقار علی بوده ای اگر بروی
بدان ز کار فتاده ست ذوالفقار علی

چه روزگار خوشی با تو داشتم بانو
چه کرده ای که خزانی شده بهار علی

نفس نفس زدنت از نفس مرا انداخت
ببین که خانه نشینیست روزگار علی

بیا به دست شکسته گره زمن وا کن
ببین چگونه گره خورده روی کار علی

علی شود بفدای تو و سر زخمیت
نرو بمان که تو باشی همیشه یار علی

• شنبه
• 29
• دی
• 1397
• ساعت
• 20:16
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

پر پر شدی تا عاشقانت پر بگیرند
درس شجاعت از تو پشت در بگیرند

کشتی ایثار و سخا و لطف باید
در ساحل چشمان تو لنگر بگیرند

از اوج عشقت بر ولایت میشود گفت
عشق علی را باید از کوثر بگیرند

سینه سپر کردی برای رهبر خود
میشد مگر راه تو را لشگر بگیرند

رفتی و فاتح از میادین باز گشتی
عشق تو را هم باید از حیدر بگیرند

• یکشنبه
• 30
• دی
• 1397
• ساعت
• 12:11
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

ماهی که یک ستاره به هفت آسمان نداشت
جز هاله‌ای کبود از او کس نشان نداشت

گفتن همان و عالمی آتش زدن همان
خورشید بود و جز دل خود هم‌زبان نداشت

تا در شنید قصّه‌اش، آتش گرفت و سوخت
در، چوب بود و طاقت آتشفشان نداشت

از گل لطیف‌تر هوس باغ کرده بود
مجذوب بود و حوصلۀ این و آن نداشت

این چند روز هم به لبش جان رسیده بود
می‌خواست تا علی‌ست بماند، توان نداشت

ممکن نبود حرف علی را زمین نهد
حیدر توان این که بگوید بمان، نداشت

دستاس هم که بود علی دست بسته بود
زهرا که رفت سفره نمک داشت، نان نداشت

مجبور شد علی که حمایل به تن کند
دریای بی‌وفایی یثرب کران نداشت

• یکشنبه
• 30
• دی
• 1397
• ساعت
• 13:11
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

اسرار تو در صفات و اسما مخفی‌ست
مانند خدا که آشکارا مخفی‌ست
باید که ندانیم کجا مرقد توست
وقتی شب قدر بین شب‌ها مخفی‌ست

• یکشنبه
• 30
• دی
• 1397
• ساعت
• 13:12
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

سجادۀ خویش را که وا می‌کردی
تا آخر شب خدا خدا می‌کردی
اما در خانۀ تو را سوزاندند
آن‌ها که برایشان دعا می‌کردی

• یکشنبه
• 30
• دی
• 1397
• ساعت
• 13:14
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

از اشک هوای چشم‌ها تر شده است
ابر آمده است و سایه‌گستر شده است
از عطر گل محمدی سرشار است
یاسی که میان کوچه پرپر شده است

• یکشنبه
• 30
• دی
• 1397
• ساعت
• 13:16
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

ما در دل خود مهر تو اندوخته‌ایم
با آتش عشق تو بر افروخته‌ایم
یا فاطمه! ما را برهان از دوزخ
یک عمر درِ خانۀ تو سوخته‌ایم

• یکشنبه
• 30
• دی
• 1397
• ساعت
• 13:18
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

امشب ای زیباترین! ای دلبر کوثر، بیا!
شب، شبِ عشق است، ای داماد پیغمبر بیا!

آسمانی بی‌کرانی، عاشق دریا شدی
آمدی آیینۀ «انسیة‌الحورا» شدی

مثل اقیانوس آرام است این بانو ولی
در دلش طوفان به پاکردی، مدارا کن علی!

«لیلة‌القدر» نگاهش یا علی! اجر تو است
او «سلامٌ فیه حتی مطلع الفجر» تو است

از ازل در پرده بود، آیینه‌دارش می‌شوی
در عبور از کوچه باغِ عشق، یارش می‌شوی

قدّ و بالای علی، از چشم زهرا دیدنی‌ست
وای‌! وقتی می‌رسد دریا به دریا، دیدنی‌ست

ماه، در امواج دریا، دیدنی‌تر می‌شود
قدر زهرا با علی فهمیدنی‌تر می‌شود

مانده احمد، تا کدامین وجهِ رب را بنگرد؟
روی حیدر را ببیند یا به زهرا بنگرد؟

ای بلال!

• یکشنبه
• 30
• دی
• 1397
• ساعت
• 13:44
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

در چنان شمعی و گل چون فاطمه
پشت در چل خصم دون در همهمه
یک طرف پروانه ها مجذوب گل
یکطرف فریاد ها بی واهمه

• دوشنبه
• 1
• بهمن
• 1397
• ساعت
• 10:17
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

همسايه ها ، مَردُم ، دگر راحت بخوابيد
زهراي من رفته سفر راحت بخوابيد
آن دختري كه باعث آزارتان بود
مهمان شده نزد پدر راحت بخوابيد
با دست خود هستي خود را دفن كردم
شد پير خيبر بي سپر راحت بخوابيد
ديگر نمي آيد صداي آه آهش
از درد پهلو تا سحر راحت بخوابيد
فكر خبر بوديد از بيمار بدحال
جان داد زهرا بي خبر راحت بخوابيد
بانوي من با سينة مجروح رفت و ...
من ماندم و اين ميخِ در راحت بخوابيد
حورية انسيه كه سيلي نمي خواست
كشتند او را در گذر راحت بخوابيد
باخنده هستيِ مرا آتش كشيدند
دامان زهرا شعله ور راحت بخوابيد
دل تنگم و ديدار يارم مي روم من
هر نيمه شب با چشم تر راحت بخوابيد

• دوشنبه
• 1
• بهمن
• 1397
• ساعت
• 19:45
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

اسرار تو در صفات و اسما مخفی‌ست
مانند خدا که آشکارا مخفی‌ست
باید که ندانیم کجا مرقد توست
وقتی شب قدر بین شب‌ها مخفی‌ست

• دوشنبه
• 1
• بهمن
• 1397
• ساعت
• 20:51
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

ماهی که یک ستاره به هفت آسمان نداشت
جز هاله‌ای کبود از او کس نشان نداشت

گفتن همان و عالمی آتش زدن همان
خورشید بود و جز دل خود هم‌زبان نداشت

تا در شنید قصّه‌اش، آتش گرفت و سوخت
در، چوب بود و طاقت آتشفشان نداشت

از گل لطیف‌تر هوس باغ کرده بود
مجذوب بود و حوصلۀ این و آن نداشت

این چند روز هم به لبش جان رسیده بود
می‌خواست تا علی‌ست بماند، توان نداشت

ممکن نبود حرف علی را زمین نهد
حیدر توان این که بگوید بمان، نداشت

دستاس هم که بود علی دست بسته بود
زهرا که رفت سفره نمک داشت، نان نداشت

مجبور شد علی که حمایل به تن کند
دریای بی‌وفایی یثرب کران نداشت

• دوشنبه
• 1
• بهمن
• 1397
• ساعت
• 20:53
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

حضرت فاطمه(علیهاالسلام):

«إِنَّ الْحَيَاءَ مِنَ الْإِيمَانِ وَ الْإِيمَانُ فِي الْجَنَّةِ»

همانا حیا از ایمان است و نتیجۀ ایمان، بهشت می‌باشد.

الکافی، ج۲، ص۱۰۶

در دست سپیده، برکاتی دگر است
پیغام سحر را، کلماتی دگر است
ای آن که امید زندگانی داری
در روشنی حیا، حیاتی دیگر است

• دوشنبه
• 1
• بهمن
• 1397
• ساعت
• 20:59
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

پر گنج‌تر ز گوشهٔ ویرانه‌ایم ما
پر ارج‌تر ز کنج پریخانه‌ایم ما

در عین کثرت آینهٔ وحدت آمدیم
تسبیح جاودانهٔ صد دانه‌ایم ما

پیشانی از طراوت صبح آب می‌زنیم
بر گیسوان شام دعا شانه‌ایم ما

آن گونه‌ایم باز که صائب سروده است:
«از تشنگانِ گریهٔ مستانه‌ایم ما

عشاق را به تیغ زبان گرم می‌کنیم
چون شمع تازیانهٔ پروانه‌ایم ما»

این‌ها همه ز مرحمت بی‌کران توست
از بهره‌های خادمی آستان توست

تسبیح تو، که در شبت آهنگ ماه داشت
هر دانه‌اش به محضر توحید راه داشت

آماس پا و پینهٔ دستِ تو شاهدند
این تن، چقدر در شب و روزش رفاه داشت

گاهی به سجده بودی و دستِ فرشته‌ای
طفل تو را ز گریهٔ بی‌حد نگاه داشت

با نسل تو، شک

• دوشنبه
• 1
• بهمن
• 1397
• ساعت
• 21:01
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

حضرت فاطمه(علیهاالسلام):

«اَلسَّخَاءُ شَجَرَةٌ فِي الْجَنَّةِ، وَ أَغْصَانُهَا فِي الدُّنْيَا فَمَنْ تَعَلقَ بِغُصْنٍ مِنْ أَغْصَانِهَا أَدْخَلَهُ الْجَنَّةَ»

سخاوت، درختی است در بهشت که شاخه‌هایش در دنیا گسترده است و هرکس شاخه‌ای از آن را بگیرد، او را به بهشت می‌برد.

? دلائل الامامة، ص۷۱

ای دوست! سخاوت، آسمان‌پیوند است
این شاخۀ سبزِ باغِ بی‌مانند است
چید آن‌که از این شاخه گلی، بی‌تردید
در هر دو سرا، عزیز و عزتمند است

• دوشنبه
• 1
• بهمن
• 1397
• ساعت
• 21:12
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

بی‎‌نگاهت، بی‌نگاهت مرده بودم بارها
ای كه چشمانت گره وا می‌كند از كارها

مهر تو جاری شده در سينۀ‌ دريا و رود
دور دستاس تو می‌چرخند گندم‌زارها

باز هم چيزی به جز نان و نمک در خانه نيست
با تو شيرین است امّا سفرۀ افطارها

باغ غمگين است، لبخندی بزن تا بشكفند
ياس‌ها، آلاله‌ها، گل‌پونه‌ها، گل‌نارها

برگ‌های نازكت را مرهمی جز زخم نيست
دورت ای گل، سر برآوردند از بس خارها

بعد تو دارد مدينه غربتی بی حدّ و مرز
خانه‌های شهر، درها، كوچه‌ها، ديوارها

نخل‌های بی‌شماری نيمه‌شب‌ها ديده‌اند
سر به چاهِ درد برده کوه صبری، بارها

• دوشنبه
• 1
• بهمن
• 1397
• ساعت
• 21:18
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

دیوار و در، دیوار و در، دیوار و در، دیوار...
خوابیده تاریخ تشیّع در همین تکرار!

این خانۀ وحی است اما بعد پیغمبر
بسیار خواهد دید از این بی‌حرمتی، بسیار...

این در نه! قرآن است که می‌سوزد و پشتش
واژه به واژه جملۀ «الجار ثم الدار»

آیه به آیه سوره‌های ناب قرآنند
این‌ها که دنیا می‌شود بر دوششان آوار

این‌ها که سرهاشان به روی نیزه خواهد رفت
گلخانه خواهد شد ز پیکرهایشان شن‌زار

این‌ها که هر یک امتداد لحظه‌ای هستند
که سوخت قرآن خدا بین در و دیوار...

قرآن روی نیزه! قرآن درون تشت!
قرآن قرآن‌خوان میان کوچه و بازار!

آه ای شفیع روز رستاخیز لب‌هایت!
ما را به حال خود برای لحظه‌ای مگذار

• دوشنبه
• 1
• بهمن
• 1397
• ساعت
• 21:22
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

هزار تکه شد آیینه ی شکسته ی شهر
صدا بلند نشد از دهان بسته ی شهر
گذاشت حادثه، تابوت بی کسی هارا
به روی شانه ی لرزان مرد خسته ی شهر

گرفت راه دمش را هوای خاک آلود
شکست کوه به زیرعبای خاک آلود
پس از مراسم تشییع خویش برمیگشت
به شهر فاجعه با دستهای خاک آلود

سکوت سرد وسراپا بهانه ی غربت
کشاند پای عزا را به خانه ی غربت
وتاقیام قیامت نهان شدآن قبری
که میشود سند محرمانه ی غربت

رمق نداشت و ناباورانه بر میگشت
خراب از غم دفنی شبانه برمیگشت
تمام هستی او زیرخاک بود وخودش
بدون دار و ندارش به خانه برمیگشت

• سه شنبه
• 2
• بهمن
• 1397
• ساعت
• 14:33
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور