جز خدا از مابقي ماسوا زهرا سراست
با وجودش از تمام انبيا بابا سراست
كل هستي يك طرف زهراي اطهر يك طرف
باز هم از هر نظر انسيه الحورا سراست
كوثر است اما يقين دارم كه توحيد است او
پاي تا سر نه،كه او عين خدا سرتا سراست
او براي يازده معصوم حجت بوده است
جاي او پس در حرم هاي همه بالا سراست
من يقين دارم كه حتي فضه اش در مرتبت
از هزاران مريم و آسيه و حوا سراست
چنان در سجده هایش استقامت می کند زهرا
سر سجاده تدریس عبادت می کند زهرا
تبسم می کند حیدر همین که گوشه ی خانه
برای زینبش قرآن تلاوت می کند زهرا
علی را در خداوندش، خدا را در همانندش
خدا را هر کجا باشد زیارت می کند زهرا
عسل می‌ریزد از نام علی، هنگام تسبیحش
خدا را با علی گفتن ضیافت میکند زهرا
به دار الحکمه ی زهرا خلافت می کند حیدر
به دار الحکمه ی حیدر خلافت می کند زهرا
برای شمع و پروانه که راه عشق می جویند
کفایت می کند حیدر، کفایت می کند زهرا
به یادش یاس می کارم معطر می شود روحم
به دل حب علی باشد سرایت می کند زهرا
سوالی داشتم پرسیدم از تاریخ گریان شد
و پاسخ داد احساس کسالت می کند زهرا
به م
مديون تو بود از ازل عالم هميشه
پس تا ابد شد مات تو آدم هميشه
ماتمكده باشد برايم بي تو عالم
خيمه زده بي تو به قلبم غم هميشه
لبخند تو بوده براي زخم حيدر
تا هست يادم فاطمه مرهم هميشه
هم صحبتي بي تو ندارم در مدينه
تنها تو بودي با علي همدم هميشه
زهرا بمان تا خانه ام آباد باشد
در خانه ي من ساختي با كم هميشه
مردم نفهميدند تو خيركثيري
با آنكه گفت از فضل تو خاتم هميشه
شب با تو روز است و نباشي روز من شب
بايد بسازم بي تو با ماتم هميشه
خود را سپر كردي براي ياري من
شرمنده از روي تو مي مانم هميشه
نسیم از سر سجاده اش خبر میخواست
برای رد شدن از عرش بال وپر میخواست
زمانه مادر ما را که یک جهان غم داشت
شکسته بود واز این هم شکسته تر میخواست
سرور قلب پیمبر مگر گناهی داشت
تن لطیف ترین گل ،مگر تبر میخواست؟
قسم به غربت مولا تصورش سخت است
که او مقابل بیش از چهل نفر میخواست
علی شناس نبودند پس نفهمیدند
که شهر علم علی بود وشهر در میخواست
خوشا به حال کسی که به او نظر میکرد
خوشا به حال کسی که از او نظر میخواست
حسین حال وهوایی شبیه زینب داشت
حسن،غریب ونجیبانه از پدر میخواست
برای غربت مادر بلند گریه کند
برای غربت مادرکه تا سحر میخواست
برای عزت همسایه ها دعا بکند
ولی برای خودش عمر مختصر میخواست
قیام سرخی اگر هست از قیام فاطمه داریم
که ما هرآنچه که داریم از مرام فاطمه داریم
نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق، هان چه نشستید؟
مگر نه زندگی خویش از دوام فاطمه داریم
نه، انقلاب نکردیم تا درون کوفه بپوسیم
که هست کرببلایی اگر، به نام فاطمه داریم
به فکر خانه ی همسایه ایم، آه مختصری عشق
اگر به سفره ی ما هست از کلام فاطمه داریم
یقین که صبح ازل ما سلام داده ایم به نورش
که شام روز ابد چشم بر سلام فاطمه داریم
غلام فاطمه در حشر غصّه ای به سینه ندارد
که ما امید شفاعت هم از غلام فاطمه داریم
در خجالت میکشد
از بیان علتش دفتر خجالت میکشد
روی در مانده سیاه
چند وقتی هست از حیدر خجالت میکشد
میکند نفرین به خود
از تمام هست پیغمبر خجالت میکشد
دربه در دیوار هم
از گل یاسی که شد پرپر خجالت میکشد
روضه سنگین میشود
مرتضی با دیدن بستر خجالت میکشد
وضع خانه درهم است
وای از این آشفتگی مادر خجالت میکشد
شانه می افتد زمین
بیشتر از مادرش دختر خجالت میکشد
میکند زانو بغل
همسری از دیدن همسر خجالت میکشد
بگذریم از روضه ها
شاعری از چشم های تر خجالت میکشد
تازيانه از چه بايد پشت در افتاده باشد
پس درختي نيست جائي كه تبر افتاده باشد
ميشود فهميد مردي قصد جنگيدن ندارد
گوشه اي وقتي كه شمشير و سپر افتاده باشد
جان خود را با كمال ميل صديقه سپر كرد
تا نبيند جان مولا در خطر افتاده باشد
با غلاف و تازيانه هرگز از پا در نيامد
كوه را چشمي نديده از كمر افتاده باشد
مرتضي را مصطفي مي ديد،آن ام ابيها
دختري را نيست طاقت كه پدر افتاده باشد
ميشود بي روح خانه ميشود هر روز آن شب
بين بستر گوشه اي مادر اگر افتاده باشد
درد سر را ميكند راحت تحمل روزها،پس
درد او اين است حق در دردسر افتاده باشد
نه دوا دارد نه درمان نه به دل تاب تحمل
زخم داغي را كه ديگر بر جگر افتاده
روي حرفش در لجاجت كرد و ديوار ايستاد
لحظه اي چرخ فلك در حيرت از كار ايستاد
ضربه سنگين بود،سنگين بود،پس از شدتش
غنچه اي افتاد،گل پژمرده شد،خار ايستاد
هم فدائي داد هم خود را فداي يار كرد
پاي يارش فاطمه در اوج ايثار ايستاد
يك تنه با آنكه دست و پهلويش مجروح بود
بين كوچه روبروي جمع اشرار ايستاد
پيش پاي مرتضي جز روزهاي آخرش
با وجودي كه برايش بود دشوار،ايستاد
گيرم كه در درست شود سر چه مي شود
سر را شكست عاقبت در چه مي شود
گيرم دوباره حرمت اين خانه حفظ شد
يك عمر جاي خالي مادر چه مي شود
گيرم تمام شهر پشيمان شوند زود
آخر تقاص خون برادر چه مي شود
گيرم غدير را همه از ياد برده اند
شان نزول سوره ي كوثر چه مي شود
اينجا كسي نمي كند از خود سوال كه
پس آن سفارشات پيمبر چه مي شود
زانو بغل گرفته علي گوشه ي اتاق
يارب جواب غربت حيدر چه مي شود
با مادري چنين شد و روضه ادامه داشت
پس روشن است با دل دختر چه مي شود
قدرش كه مخفي است،مزارش كه مخفي است
مانده هنوز پرسش آخر چه مي شود
از اين به بعد و بعد از اين دلواپسم من
در شهر پيغمبر غريب و بي كسم من
يك عمر از تو دل نخواهم كند زهرا
با آنكه ممسوس به ذات اقدسم من
سخت است بي تو زنده ماندن در مدينه
انگار بي تو گوشه اي از محبسم من
تو عقل كل بودي و رفتي از كنارم
ديگر طرف با اين عقول نارسم من
بايد بخوانم مثل تو عجل وفاتي
دق ميكنم وقتي به خانه ميرسم من--------
تنهائي بعد از تو را با چاه گفتم
با او هم از درد دلم كوتاه گفتم
از بسكه در خانه ز حيدر رو گرفتي
در خانه ي خود نيز يا الله گفتم
ماه تمامم بودي و رفتي هلالي
اين درد را خورشيد من با ماه گفتم
هر وقت در ديدم ز غم در هم شكستم
آهسته زير لب به يادت آه گفتم
اين روضه كه اركان
شد دليل برتری هایی پيمبر فاطمه
عقل حيران شد پدر را هست مادر فاطمه
آنكه در تفسير طي شد عمر او آهسته گفت
كل قرآن فاطمه،مخصوص،كوثر فاطمه
باعث خلقت كسي جز حضرت صديقه نيست
ذات حق را در دو عالم كيست مظهر فاطمه
از علي با فاطمه ميگفت از زهرا به او
فاطمه در مرتضي حل شد علي در فاطمه
پس نبي تنها و تنها دست او را بوسه زد
اين مقامش ميشود معلوم محشر فاطمه
خوش به حال آن گدائي كه از او خواهش كند
حاجتش را ميدهد چندين برابر فاطمه
ساجده،منصوره ،مرضيه،رشيده،طاهره
زهره الزهرا،فهيمه،نام ديگر فاطمه
لحمك لحمي حكايت دارد از سري مگو
با پيمبر بوده اول تا به آخر فاطمه
من یقین دارم كه حتي رحمه وللعالمين
روي پا مي
اِی دل خوشیِ خانه ام، اِی بانویِ حَرَم
روشَن به نورِ توست سَرای مُحَقَّرم
ای تازیانه خورده پرستوی مَن مرو
چهره کبود پَر مَکِش از لانه، بی پَرَم
من التماس می کُنَم ای فاطمه بِمان
وا کُن دو چَشمِ زَخمیِ خود را و بِنگَرَم
برخیز و پاک کُن به دو دَستِ شِکسته ات
اشکِ مَرا دوباره از این دیده ی تَرَم
کابوسِ زخمهات رَهایم نمی کُند
تا مَرگ، یادِ سُرخیِ گُلهای بَستَرَم
حجج الله اکبری زهرا
به پیمبر تو مادری زهرا
همه عالم طنین خلقت تو
تپش قلب حیدری زهرا
کنـارت می بیـــنــم چه زیــــبا
هــمه خوبـــیـا مــعـنا مــیشه
پیــشِ تو واژه هام کم مـیارن
کــــجا مـــثله تـو پیدا مــیشه
فـــقـــط با یه نـــیمه نــگاهت
کـــویــر دلــم مـــیــشه دریــا
از اون هــــیبتِ مــادرونــه ت
بــــه پــــات افتـــادن آسـمونا
صـــدام کـــن صـدای تو بـانو
به من جُــونِ تازه می بخــشه
بعـــیده کـه گــریــه کــناتــو
خـــدا روز محــــشر نـبخـشه
دل از تـــو بــریــــدن مــحاله
تـویــی سایــه ی رو ســـر من
ســعادت چــی بـالاتـر از ایـن
همــین که تــویــی "مادر من"
همــــین که تـــویی مـادر من
دیگـه تــا ابــــد غــــم نـدارم
تـــو آرامـــش لــحظه هــامی
بــه غیــر از
لاله و یاس و یاسمن آمد
عشق یزدان ذوالمنن آمد
دخترشیربت شکن آمد
به که یار اباالحسن آمد
آریا وقت این سخن آمد
شده میلاد مادرم زهرا
چقدر آسمان صفا دارد
پرتویی از ستاره ها دارد
هر طرف عطر جان فزا دارد
خنده هر عاشق ولا دارد
زیر لب اینچنین نوا دارد
آمده فاطمه گل طاها
آمد آنکه قرار دلها شد
ازقدومش زمانه زیبا شد
طبع این نوکرش شکوفا شد
دلخوشی ها دوباره احیا شد
سالروزفرار غمها شد
زقدوم نگار بی همتا
بهترین خلق دست یزدان است
هم دلیل ست و هم که برهان است
نه فقط کوثرست که قرآن است
هرگدایش چنان سلیمان است
درد داری بیا که درمان است
چون شفابخش عالم است زهرا
جان فدایش که جانفدا باشد
همه هستی مرتضی باشد
ناشر
با خطبه های فاطمه نهضت شروع شد
زهرا قیام کرد وقیامت شروع شد
آن غربتی که تا ابد الدهر جاری است
از لحظه های اول خلقت شروع شد
آدم به درک منزلت پنج تن رسید
آیین روضه خوانی وهیئت شروع شد
بر بادبان کشتی خود یا علی نوشت
نوح آنزمان که بارش رحمت شروع شد
موسی به نام فاطمه در طور خیمه زد
باران نور آمد وصحبت شروع شد
مریم مسیح را به طواف حسین برد
وام از حسن گرفت وکرامت شروع شد
جان خلیل ذوب شد از عشق اهل بیت
ازنسل او سلاله ی عترت شروع شد
عطر گل محمدی آرام تا وزید
غار حرا جوان شد وبعثت شروع شد
دنیا چهارده نفس از عمق جان کشید
آن وقت تازه قصه ی غیبت شروع شد
این شعر نذر فاطمه بود وبه یاد او
قلب غزل شکس
شرف اهل ماسوا زهرا
گوید عشاق بی ریا زهرا
شیعه میثاق با علی دارد
عهد وپیمان حق با زهرا
دل من بی قرار او باشد
گویم هردم ولیک یا زهرا
ای محّب ولایت حیدر
دوست دارد یقین تورا زهرا
بهره مند از شفاعتش گردی
در قیامت دهد دوا زهرا
خواهد آمد بدان بامدادت
با علمدار کربلا زهرا
(غمکش) آن روز نوحه خوان باشد
شعر او بازتاب یا زهرا
ای بهین بانوی عالم دُر درج اقتدار
وی مهین خاتون محشر ماه برج افتخار
علت غائی عالم عصمت کبری حق
بنت احمد روح حیدر مام پاک هفت و چار
مخبر سر قضا و واقف راز قدر
کاشف اسرار احمد محرم پروردگار
کعبه ی اهل صفا و قبله ی اهل دعا
نقطه ی پرگار هستی شافع روز شمار
اصل ایمان معنی دین مرکز احکام حق
سیرت شرع محمد صورت صورت نگار
چون توئی بنت پیمبر جای دارد گویمت
انبیا و اولیا را گشته ای آموزگار
هاجر و حوا و مریم فضه ات را از شرف
گشته هر یک دمبدم از جان و دل خدمتگذار
ملک هستی آمد از جود وجودت در وجود
بی وجود جود تو هستی ندارد اعتبار
ای سپهر عفت و عصمت مه برج جلال
قطب ایمان بانوی خلوتسرای کردگار
مهر و م
شُد پُشتِ دَر بازوی تو شکسته
شَرمنده ام... پهلوی تو شکسته
سَر تا به پا زَخمی شُدی عزیزم
دَست و سَر و زانوی تو شکسته
طَعنه زَنَند اَهلِ مَدینه، گویند:
شُد حُرمتِ بانوی تو شکسته
تازه عَروسِ خانه بودی اَمّا
دَر این سه ماهه روی تو شکسته
پیشانی اَت خورده به گوشه ی دَر
شُد یاسِ مَن، اَبروی تو شکسته
ستم‌گران همه از خشم، شعله‌ور بودند
به خون چلچله از تیغ تشنه‌تر بودند...
همان گروه که با دعوی مسلمانی
اسیر پنجۀ تزویر و زور و زر بودند،
همان گروه که از فیض صحبت معصوم
به زعم خود، همه اصحاب معتبر بودند
اگر نبود طلوع ستارۀ اسلام
هنوز در طلب کفر، ره‌سپر بودند
اگر نبود فروغ هدایت نبوی،
هنوز دشمن خون‌ریز یکدگر بودند
بهار وحی که چشم از جهان فرو می‌بست،
معاشران گل، از غصه خون‌جگر بودند
هنوز روی زمین بود چلچراغ امید،
که این گروه در اندیشۀ دگر بودند
در سقیفه گشودند و چشم دل بستند،
تمام مدعیانی که فتنه‌گر بودند
چه زود خاطره‌های غدیر رفت از یاد
چه زود در پی ایجاد شور و شر بودند
برای بستن دست براد
حیران شدم حیران،رسیدم تا به فضه
باید توسل جست در هر جا به فضه
حتی کنیز خانه ی زهرا عزیز است
قبل از تولد داده ام دل را به فضه
ظرف وجودش را طلا کرده ست زهرا
آموخته اسرار را مولا به فضه
ادامه دارداو صاحب علم بلایا و منایاست
در تشنگی رو زد لب دریا به فضه
شیری به امرش قتلگه را شد نگبان
دادند علم را شام عاشورا به فضه
در سوره ی انسان به قدر خود شریک است
تفسیر شد این آیه ها حتی به فضه
ادامه دارعمری تکلم کرد با قرآن ناطق
خیلی حسادت میکند دنیا به فضه
من بنده ی حلقه به گوش اهلبیتم
من را سپرده حضرت زهرا به فضه
هر حاجتی که داشتم در طول عمرم
یا گفته ام آن را به قنبر یا به فضه
شد فاطمه در عالم اعلا مُتجَلّی
از فاطمه شد نور به هر جا مُتجَلّی
یا فاتح و یا فاطر و یا فاطمه آمد
این‌گونه شد آیینۀ اسما متجلی
از شوق مشرف شدنش بر کرۀ خاک
آدم متحول شد و حوّا متجلی
شیث آمد و نوح آمد و هود آمد و ادریس
عیسی متولد شد و موسی متجلی
در تیرۀ توحیدی سادات قریشی
عشق آمد و شد سید بطحا متجلی
در سورۀ مکی مدنی‌های مقدس
کوثر متلألی شد و طاها متجلی
در کعبه علی آمد و دیدند ملائک
زهراست در این آیۀ عظمی متجلی
چل روز محمد به حرا رفت و دعا کرد
تا اینکه شود چهرۀ زهرا متجلی
شب‌های یتیمی محمد به سر آمد
شد آمنه در ام ابیها متجلی
از فاطمه انوار کثیری جریان یافت
از فاطمه شد این همه دنیا متجلی
یا زهرا یا فاطمه یا فاطمه
سلام ای کوثر عشق،سلام ای نورِ جلی
سلام ای که جانِ تو،شده فداییِ علی
خورشیدِ سپهرِ هل اَتیٰ تویی
بی مثل و بی حدّ و اِنتها تویی
مادر شهید کربلا تویی
یا زهرا یا فاطمه یا فاطمه
مَحوِ کمالَت انبیا،یا حضرتِ خیرُالنّسا
قدر تو همچون شب قدر،نشناخته مانده به ما
جان ما زِ ماتمِ تو شعله ور
میسوزد دل زِ غم دود و شرر
جان دادی میان آن دیوار و در
یا زهرا یا فاطمه یا فاطمه
خوشا کسی که در رهت،هستیِ خود فدا کند
خوشا کسی که دل خود،راهیِ کربلا کند
همراه تمامِ عاشقان همه
ذکر ما به ناله و به زمزمه
ثارَالله حسین عزیز فاطمه
ثارَالله حسین عزیز فاطمه...
شعری برای حضرت علی علیه السلام و زهرای مرضیه اش
فاطمه ای غزل سرود علی
ای تمامی تار وپود علی
ای وجود تو شد وجود علی
ذکر نام توشد سجود علی
از تو نازل شده ست این برکات
بر جمال تو و علی صلوات
فاطمه مادر دو عیسا تو
راضیه انسیه و حورا تو
کوثر و انفطار و طاها تو
عرش چون صفحه و الفبا تو
چون خداوند از تو خرسند است
به تماشایت آرزومند است
فاطمه از فرشته بهتر تو
ما همه ذره ایم و گوهر تو
چون که بالاتری و بهتر تو
ابتر آن ها شدند و کوثر تو
مادر آسمانی سادات
بر جمال تو و علی صلوات
یا علی تو قرار فاطمه ای
تو که دار وندار فاطمه ای
تو زایل و تبار فاطمه ای
همه ی اقتدار فاطمه ای
حضرت ذوالفقار یا حیدر
شرح لیل ا
خورشید تا به ظلمت خود اعتراف کرد
سرچشمه ای ز نور تو را اکتشاف کرد
در عرض چند ثانیه در پیشگاه عشق
با نور فاطمه دل خود را مضاف کرد
ماقبل آفرینش سیاره و مدار
خورشید گرد زهره زهرا طواف کرد
عالم هنوز چهره مه را ندیده بود
او را نگاه فاطمه غرق عفاف کرد
تا لرزشش بیفتد و آرامتر شود
با کوه ها تمام زمین را مصاف کرد
تو محرم تمامی اسرار ایزدی
آیینه تمام نمای محمدی
وقتی خدا به قلب تو تنزیل میشود
کوچکترین غلام تو جبریل میشود
هنگام سجده های تو هر شب ستون نور
تا آسمان برای تو تشکیل میشود
شور تهجد تو به پایان که میرسد
بزم خوش ملایکه تعطیل میشود
وقتی یل مبارزت از راه میرسد
تنها علی به دست تو تجلیل میشود
همراه کوچه و حسن و سیلی و فدک
این جمله با عبور تو تکمیل میشود
زیباترین نشانه این استعاره ها
می بارد از وجود تو زخم ستاره ها
بلبل چو یاد میکند از آشیانه‌اش
خون می‌چکد ز زمزمۀ عاشقانه‌اش
هرگز ز یاد بلبل عاشق نمی‌رود
مشت پری که ریخته از آشیانه‌اش
آتش، دمی ز شاخۀ گل دست برنداشت
حتی نکرد رحم به حال جوانه‌اش
گلچین روزگار- که دستش شکسته باد-
بازوی گل کبود شد از تازیانه‌اش
دشمن شکست حُرمت آن در که جبرئیل
بوسیده بود از سر مِهر، آستانه‌اش...
چون پای دشمنان علی در میانه بود
آتش، گرفت حلقه‌صفت در میانه‌اش
آن آتش مدینهْ گدازی که شد بلند
در کربلا ز خیمۀ زینب زبانه‌اش
::
دیگر برای فاطمه، دستی نمانده است
در زیر بار درد، شکسته‌ست شانه‌اش
چون دید تربتش، سند غربت علی‌ست
پنهان نگاه داشت ز چشم زمانه‌اش
::
صبر علی تمام شد، آ
دیوار و در، دیوار و در، دیوار و در، دیوار...
خوابیده تاریخ تشیّع در همین تکرار!
این خانۀ وحی است اما بعد پیغمبر
بسیار خواهد دید از این بی‌حرمتی، بسیار...
این در نه! قرآن است که میسوزد و پشتش
واژه به واژه جملۀ «الجار ثم الدار»
آیه به آیه سوره‌های ناب قرآنند
این‌ها که دنیا میشود بر دوششان آوار
این‌ها که سرهاشان به روی نیزه خواهد رفت
گلخانه خواهد شد ز پیکرهایشان شن‌زار
این‌ها که هر یک امتداد لحظه‌ای هستند
که سوخت قرآن خدا بین در و دیوار...
قرآن روی نیزه! قرآن درون تشت!
قرآن قرآن‌خوان میان کوچه و بازار!
آه ای شفیع روز رستاخیز لب‌هایت!
ما را به حال خود برای لحظه‌ای مگذار
کیست این حنجرۀ زخمیِ تنها مانده؟
آن که با چاه در این برهه هم آوا مانده
از پی کیست؟ که چشمان یتیمش این‌سان
کم فروغ آمده در غربت خود وامانده...
بعد از آن واقعه ما را نه به دیوار و نه در
طاقت و حسرت یک پلک تماشا مانده
آسمان چهره به خون شست در آن شب تا دید
مادرم رفته ولی مویۀ مولا مانده
پلک خونین افق، چشم من و ما تا حشر
خیره بر مرقد گم گشتۀ زهرا مانده
تا سر به روی تربت زهرا گذاشتیم
چون لاله، داغ بر دل صحرا گذاشتیم
ما بی‌دلیم و آینۀ غم، گواه ماست
دل را کنار تربت او جا گذاشتیم
عطرِ عبورِ عترتِ پاکِ رسول داشت
هرگوشۀ مدینه که ما پا گذاشتیم
چون ذرّه، رو به خانۀ خورشید کرده‌ایم
چون قطره، سر به دامن دریا گذاشتیم
اجر زیارت حرم اهل‌بیت را
اینجا برای روز مبادا گذاشتیم
رفتیم و هست چشمِ دل ما سوی بقیع
شکرخدا که پنجره را وا گذاشتیم
از چشم ما گلاب فرو ریخت، جای اشک
وقتی که سر به دامن صحرا گذاشتیم
روی مزار گم‌شده اشکی کسی نریخت
«این رسم تازه را به جهان ما گذاشتیم»
