امام رضا علیه السلام

تا ملائک همه پر را حرکت میدادند
دور تو قرص قمر را حرکت میدادند
به طواف تو زمین بار دگر می چرخید
چون که خدام تو در را حرکت میدادند
پرچم و گنبد و گلدسته برای زوار
به خوش آمد همه سر را حرکت میدادند
صبح خدام تو بودند که با جاروشان
از کف صحن سحر را حرکت میدادند
مقصد اصلیشان پنجره فولاد تو بود
کودکانی که پدر را حرکت میدادند
نمره ي صندلی ام باز در آمد ، هشت است
ساعت رفتن من نیز به مشهد ، هشت است
همه جا مضربی از هشت و به تخت اعداد
آنکه امروز نشسته است به مسند هشت است
بین ما مردم ایران نود و نه درصد
عدد حاجتمان پنج نباشد ، هشت است
کربلایی ست دلم در وسط مشهد تو
کسر بر نُه شود هفتاد و دو درصد ، هشت است
ع

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 17:10
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

باز هم دربدر شب شدم ای نور سلام
باز هم زائرتان نیستم از دور سلام
با زبانی که به ذکرت شده مامور سلام
به سلیمان برسد از طرف مور سلام
کاش سمت حرمت باز شود پنجره ها
باز از دوریت افتاده به کارم گره ها
ننوشته ست گنهکار نیاید به حرم
پس بیایید اگر خوب و اگر بد به حرم
برسد خواهش این ناله ی ممتد به حرم
زود ما را برسانید به مشهد به حرم
مست از آنیم که از باده به خُم آمده ایم
ما سفارش شده ایم، از ره قم آمده ایم
یاد دادید به ما رنج کشیدن زیباست
پس از این فاصله تا طوس دویدن زیباست
پا برهنه شدن و جامه دریدن زیباست
بعد هم پای ضریح تو رسیدن زیباست
پیچش قافله ی ما که به سوی نور است
رگه ای در دل فیروزه ی نیشابور

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 17:16
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

شام تنهایی من نور خدا میخواهد
شب تاریک ، مهِ فاطمه را می خواهد
من غریب و تو غریبی به غریبيت قسم
خانه ی غربتم ای دوست رضا می خواهد
وقت مُردن ز عمل دست همه کوتاه است
مُحتَضر از کرم یار عطا می خواهد
سنگ سلمانی مارا مکن ای دوست طلا
که دلِ تنگ من ایوان طلا می خواهد
بَرْزَخَم بی گل ِ رویِ تو چو دوزخ گردد
با تو این خانه بهشت است که را می خواهد
تو که سلطانی و ازسلطنتت کم نشود
گوشه ی چشمی ازآن شاه گدا می خواهد
ای قدمگاه تو پلک نگه منتظران
این قدمگاه قدم های ترا می خواهد
مَحرمم کن به حرم ای حرمت کعبه ی دل
این دل خسته زتو کرب و بلا می خواهد
شاعر : محمود ژولیده

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 17:31
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

وقتی که قال در حرمت حال می شود
دست دعا به شانه ی من بال می شود
در این همه مریض یکی را شفا مده
تقصیر توست این همه جنجال می شود
بر راه زائران تو کردیم گریه ها
این آبروی ماست که پامال می شود
از توبه در حریم تو ما هم ملک شدیم
آدم در این محیط سبک بال می شود
این نامه نیست بر پر و بال کبوتران
خون دل است سوی تو ارسال می شود
آباد شد کسی که ز گریه خراب شد
خوشحال آنکه پیش تو بد حال می شود
هر کس نمی رسد به در آفتاب او
معنی اگر چه نیز بود کال می شود
شاعر :محمد سهرابي

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 18:40
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

رَبَنا آتِنا... محبت او
رَبَنا آتِنا... ولایت او
سائلم سائل امام رئوف
تشنه ام تشنه ی کرامت او
قصد کردم که این شب عیدی
بروم ساعتی زیارت او
اوهمان پادشاه قلب من است
و منم تا همیشه رعیت او
واژه واژه تمام دفتر خود
میکنم هدیه من به ساحت او
تا که شاید به لطف حضرت حق
شامل من شود عنایت او
شک ندارم به مادرش رفته
مهربانی و جود و رحمت او
همه دنبال او به راه افتند
بس که شیربن بود رفاقت او
سبب شعر گفتن ام او بود
شکرلله که با حمایت او
شاعرم شاعرانه میگویم
بهر او فاخرانه میگویم
پر پرواز را به ما دادند
دل گرفتند و کیمیا دادند
مادر او هوای مارا داشت
با دعایش به دل صفا دادند
با غبار رسیدنش امشب
به دل مرده مان ج

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 18:48
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

آهو آمد سوی تو آرام شد، پس می شود
در حریمت هر که بی کس می رود کس می شود
یک عبای آبی و عمامه ای از جنس نور
آسمان از دست این گنبد ملبّس می شود
خوب ها از چشمشان "می" می چکد اما چرا
قسمت چشمان من انگور نارس می شود؟
تو دلیل اعتبار گنبد و نقّاره ای
آهن و سنگ از وجود تو مقدّس می شود
دل اگر تاریک باشد در حریمت چون کلاغ
زود در بین کبوتر ها مشخّص می شود
پنجره فولاد، سقّاخانه و گنبد طلا
هر که در صحن است محو این مثلّث می شود
شاعر :مهدی رحیمی

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 18:53
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

میدرخشی از دیاری دور سوسو میزنی
می وزی و کوچه ها را عطر شب بو می زنی
تو خودت هستی به عشق زائرانت صبح ها
جای جای خانه ات را آب و جارو می زنی
با در و دیوارهای ساده اما با صفات
روی دست هرچه قصر وبرج وبارو می زنی
می کشاند عطر تو زنبور ها را تا حرم
در مشبک ها براشان شهر کندو میزنی
از تن گلدسته ات چون نور بالا می رود
رو به قلب آسمان فریاد «یا هو» می زنی
عرض حاجت هایمان را می رسانی تا خدا
بعد تا حاجت روایی مان به او رو می زنی
تو خودت هستی به عشق زائرانت صبح ها
جای جای خانه ات را اب و جارو می زنی
شاعر :علی اصغر ذاکری

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 18:55
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

دست اگر باشد دخیل کنج دامان بهتر است
از نماز شب توسل بر کریمان بهتر است
دل ولو کوچک,به لطف تو بزرگی می کند
یک دل آباد از صد شهر ویران بهتر است
حرف ما آن است که آهوی نیشابور گفت
گاه مدیونت شدن از دادن جان بهتر است
سایه ای که بر سرم افتاد,عزت پخش کرد
سایه ی گلدسته از تاج سلیمان بهتر است
دست بر سفره نبردم تا خودت تعارف کنی
تعارف اهل کرم از خوردن نان بهتر است
یک کمی بنشین کنار ما پذیرایی بس است
میزبان که می نشیند حال مهمان بهتر است
صبح محشر هر کسی دنبال یاری می دود
یار ما باشد اگر شاه خراسان بهتر است
شاعر:علی اکبر لطیفیان

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 18:58
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

خاک حرم رسید ، دوا نیز داده شد
آب حرم رسید، شفا نیز داده شد
ما طور خواستیم مقیم حرم شدیم
ما جلوه خواستیم ، خدا نیز داده شد
اصلا بهانه هاست که ما را می آورد
با دادن بهانه ، بها نیز داده شد
هر جا اگر به خواسته ها لطف می شود
در این حرم نخواسته ها نیز داده شد
از بس کریم بود که درهم خرید و رفت
در ازدحام ، حاجت ما نیز داده شد
اصلا به خواهش کم ما اکتفا نکرد
ما سنگ خواستیم ، طلا نیز داده شد
گفتم رضا، عطای حسینی نصیب شد
گفتم حسین ، امام رضا نیز داده شد
میخواستم به مشهد تو راهی ام کنند
دیدم برات کرب و بلا نیز داده شد
شاعر:علي اكبر لطيفيان

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 19:45
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

هنوز حال و هوايي كه داشتم دارم
هنوز طبع گدايي كه داشتم دارم
براي گمشدگان يك چراغ روشن كن
نياز به راهنمايي كه داشتم دارم
بساط شاه و گدا در كنار هم پهن است
كنار جايِ تو جايي كه داشتم دارم
همان گداي قديمي كه داشتي داري
همان امام رضايي كه داشتم دارم
حرم نگو،عتبات است،تو حسين مني
هنوز كرب و بلايي كه داشتم دارم
شاعر :علي اكبر لطيفيان

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 19:46
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

خورشید روشن است به لطف چراغتان
قُل می زند غذای جهان بر اجاقتان
من کیستم که لایق احسانتان شوم؟!
آهویتان؟، کبوترتان؟، نه… کلاغتان
پس می کَنم دو بال خودم را که بعد از این
از جاده ها پیاده بگیرم سراغتان
راهی شوم که لانه بسازم در آن حریم
روی درختهای خدا کنج باغتان
غرق خیال بودم و ناگاه بین راه
سمت حرم کشاند مرا اشتیاقتان
تنهاییَ م مرا که به دست گناه داد
آغوش تو به روح سیاهم پناه داد
احساس بی کسی و یتیمی تمام شد
وقتی خدا مرا به حریم تو راه داد
معنای ارتباط من و تو همین و بس:
طفلی گدا که دست خودش را به شاه داد
تشبیه تو به ماه و به خورشید کوچک است
خورشید از تو نور گرفت و به ماه داد
باید کبوترانه به گن

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 19:48
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

گر سؤالی کنند ربِ تو کيست
يا بپرسند از حساب و کتاب
بحر جانم به جوش می آيد
میدهم با تمام شوق جواب:
يار بی دستيم امام رضاست
همه ی هستيم امام رضاست
وقت مردن اگر تو می آيی
به گل روی تو می خندم
در صف حشر با خطی از نور
می نويسم به روی سربندم
يار بی دستيم امام رضاست
همه ی هستيم امام رضاست
غير شور تو نيست در سر من
وه چه خوش اختريست اختر من
کربلا هست بهشت روی زمين
مشهد توست بهشت ديگر من
طفل بودم ترانه ی خوابم
اينچنين خوانده است مادر من
يار بی دستيم امام رضاست
همه ی هستيم امام رضاست

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 19:54
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

هواي دولتِ مشرق سفير ِباران شد
و چترهاي دله ما سرير ِباران شد
كويره سر به هوايِ به آسمان محتاج
دچار مرحمت سر به زير باران شد
قناتِ مرده ي ما را دوباره احيا كرد
و دشت هاي ترك خورده ، سير باران شد
و چشم ها همه در مسير او خيسند
شگفت بدرقه اي در مسير باران شد
چه رنگ ها كه به هم دستِ بيعت آوردند
كماني از بركات غدير باران شد
ترانه هاي بهاري دل مرا برده ست
صداي سوت قطاري، دل مرا برده ست
مسافرم به دياري ببند بار مرا
به عزم ديدن ياري ببند بار مرا
سفر، شروع فراق است باخبر هستم
اگرچه دوست نداري؛ ببند بار مرا
بيان قِصه دراز است اندكي بنشين
بگويمت به چه كاري ببند بار مرا؟
مرا هواي گلي در سر است، مي بيني
بر

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 19:55
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

باز امسال هم به لطف خدا
قسمتم شد دوماه گریه کنم
دعوتم کرد حضرت زهرا
زیر این خیمه گاه گریه کنم
تا بیایم به روضه ارباب
مادرش فاطمه صدایم کرد
خواهرش لطف کرده و جزوِ
سینه زن های کربلایم کرد
هر شبی که به مجلسی بودم
زیر یک بیرق و علم رفتم
روضه ها شد زیارت دوره
پای هر روضه یک حرم رفتم
گاه شش گوشه گاه خیمه و گاه
علقمه قتلگاه و یرانه
هر شبی یک طرف مرا میبرد
این دل بی قرار دیوانه
روضه ها کاروان شد و من هم
پا به پایش به هرکجا رفتم
کربلا کوفه شام و آخر کار
شهر پیغمبر خدا رفتم
در مسیر دو ماهه ی روضه
بر حرم ها دخیل میبستم
انتهای زیارت دوره
زائر مشهد الرضا هستم
السلام علیک یا سلطان
باز کن در گدایتان آمد
باز

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 20:16
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

من با تو زندگی نکنم پیر می شوم
بی تو من از جوانی خود سیر می شوم
من در شعاع پرتو شمس الشموسیت
بی اختیار پیش تو تبخیر می شوم
آیینه کاری حرمت ذره پروری است
من در رواق چشم تو تکثیر می شوم
در صحن کهنه سوی تو کردم نماز را
اینجاست آنکه لایق تکبیر می شوم
من در شمار سلسله راویان شدم
چون با حدیث سلسله زنجیر می شوم
من گریه ام گرفته کمی هم به من بخند
دارم به پای خویش سرازیر می شوم
یک شب نشد که بیگنه آیم زیارتت
اما دوباره پیش تو تقدیر می شوم
وقتی که آه میکشم از پرده ی نیاز
بی پرده با تو صاحب تصویر می شوم
بیچاره من که نیست قلمدانم از طلا
هر چند با نگاه تو اکسیر می شوم
نقاره خانه ات ز کجا آب می خورد
کز بانگ

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 08:54
• نوشته شده توسط
• یحیی

دل که راهی خراسان شد هوایی می شود *** زائر جامانده را شور و نوایی می شود

پا که در گِل ماند حج اغنیا هم پیشکش *** غم مخور بر ما فقیران هم عطایی می شود

قبله گاه طوس نزدیک است احرامی ببند *** هر کسی حج رضا گردد خدایی می شود

از همین جا قصد غربت کن به صحن جامعش *** هر که از باب الجواد آید رضایی می شود

حرز بالای حریمش هست ستارالعیوب *** زائرش مدیون آن گنبد طلایی می شود

باده های ناب سقاخانه اش جام طهور *** هر که خاک صحن او شد کیمیایی می شود

پنجره فولاد یعنی بالهای آسمان *** دل که شد بیمار او دارالشفایی می شود

نذر گندم را به صحن کهنه اش هر کس که ریخت *** آب و نان سفره او هل اتایی می شود

آنکه ا

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 09:00
• نوشته شده توسط
• یحیی

با این که کرده ای تو پر از اشک و زاریم
معلوم شد هنوز مرا دوست داریم
سلطانی و غلام فراموش کی کنی؟
خود می کنی به بند و خودت نیز یاریم
ما صبرمان کم است و شما حلمتان زیاد
آقا ببخش بی ادبی ها و زاریم
جبران نمی شود که کنم لطف حضرتت
بنما قبول شاعری و روضه داریم
چون مادری که کودک خود را کند تمیز
با زور توبه ام دهی از زشت کاریم
تو حج اغنیایی و عرش فقیرها
امشب تویی و دست دراز اسیرها
امشب فضا پر است ز غوغای یاسمن
نور است و رازقی و گل سرخ و نسترن
رقص جنون بید و نوای هزارها
حاکی ست از دمیدن نو غنچه در چمن
آن عنچه ای که زینت بستان عالم است
خوش بو شده ز گیسوی او نافه ی ختن
شهر مدینه سبز شده از تلالو اش
عالم

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 13:49
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

تیزی شمشیر هم تسلیم ابرو می شود
شیر هم در پای چشمان تو آهو می شود
نیست فرقی بین رب و عبدِ عین رب شده
گاه ذکرم یا رضا و گاه یا هو می شود
مِهر تو در سنگ هم کار خودش را می کند
شیشه در همسایگیِ عطر خوشبو می شود
تو به ما پا می دهی و ما کلیمت می شویم
لال هم در این حرم مرغ سخنگو می شود
دست خالی بودن ما نیست کتمان کردنی
دست ما هر بار سائل می شود، رو می شود
چشم جاری از تمام چشمه ها بالاتر است
آب سقاخانه هم محتاج این جو می شود
این مژه هایم اگر پیش تو باشد بهتر است
لااقل یک گوشه از صحن تو جارو می شود
پنجره پولاد تو آخر شفایم می دهد
باز هم در صحن های تو هیاهو می شود
شاعر : علی اکبر لطیفیان

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:07
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

مگو که بی خردم هیچکس نمی خردم
کرامت تو به بالای دست می بردم
اگر جدا کنی از خود مرا کم از صفرم
و گر کنار تو باشم فزون تر از عددم
گدایی درت از خلق بی نیازم کرد
که در سوال کسی جز تو را صدا نزنم
هزار بار شدم غافل از تو دیدم باز
فزونی کرمت سوی این حرم کشدم
ز کثرت کرمت ای کریم اهل البیت
خجالتی که کشیدم هماره می کُشدم
زهی کرامت و لطفت که دعوتم کردی
بجای آنکه گذاری به سینه دست ردم
مرا میان سگان درت پناه بده
و گرنه گرگ گنه حمله کرده می دردم
بهای یک ثمن بخس هم ندارم لیک
به لطف خویش امام رئوف می خردم
مرا به گلبن عشقش پناه داد رضا
اگر چه نیست به جز مشت خار در سبدم
نهاده ام به روی خویش نام (میثم) را
بهانه

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:15
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

دلم یه ذره شده تا بیام میون حرمت
اگر چه دورم از حرم به من رسیده کرمت
تو مهربونترینی و رأفت تو جهانیه
هر کسی عاشق تو شد شیعه آسمانیه
تو که راه رسیدن ما به خدایی آقا جون
شکر خدا که ما شدیم امام رضایی آقا جون
کبوتر حرم منم دلداده ی مشهدِتم
دلم به مهر تو طلاست که خشتی از گنبدتم
یک نگاهی کن به دلم ببین چقدر دوست دارم
به پای مهربونی ِ تو زندگیمو می گذارم
امام رضا ولم نکن که بی تو بیچاره می شم
بی تو پناهی ندارم مونده و آواره می شم
هزار و یک اسم خدا نهان به اسم تو رضاست
سلسلة الذهب می گه دلم با حُبّ تو طلاست
باب الحوائج زاده ای از تو می شیم حاجت روا
تا زنده ایم فقط می گیم قربون تو امام رضا
بعد از نماز

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:22
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

باران گرفت و سوره ی مریم نزول کرد
باران شعر آمد و نم نم نزول کرد
اول نوشت قصه ای از سرگذشت ما
از آن زمان که حضرت آدم نزول کرد
بعدا نوشت قصه ی چشمان خیس تو
قافیه ام رسیده و زمزم نزول کرد
نام تو را نوشتم و دیدم که ناگهان
تصویری از خدای مجسم نزول کرد
تنها دلیل آمدن شعر من تویی
این گونه بود واژه دمادم نزول کرد
آقا سلام آمده ام زائرت شوم
یعنی اگر اجازه دهی شاعرت شوم
ما شاعریم و دست به گیسو نمی زنیم
فالی به غیر گوشه ی ابرو نمی زنیم
باید اذان شعر بگویم برای تو
ما سالهاست نعره ی یاهو نمی زنیم
شغل شریف و محترم ما گدایی است
ما رو به غیر ضامن آهو نمی زنیم
ما را غلام حلقه به گوش آفریده اند
جایی به غیر صحن

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:44
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

حسی زلال داری و حالی زلال تر
چشمان تو شده ست از این حس و حال تر
آری به خاکبوسی کوثر نشسته ای
اشکی بریز از دل زمزم زلال تر
آیینه ی نگاه تو تصدیق می کند
در روشنی ندیده از او بی مثال تر
لطفش به مرز معجزه نزدیک تر شده ست
هر قدر آرزوی تو بوده محال تر
دستان گرم او شده پاسخ ترین جواب
وقتی که دست توست ز پرسش سوال تر
پر میزند دلم به هوای زیارتش
هر روز خسته حال ترم خسته حال تر
خود را کبوتر حرمش فرض میکنم
هرگز ندیده ام ز خودم خوش خیال تر
من نیز میروم که ببینم به چشم خود
حسی زلال دارم و حالی زلال تر
شاعر : سید محمد جواد شرافت

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:46
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

خوش است حس قشنگ در آسمان بودن
درست لحظه‌ی پیش ضریحتان بودن
درون صحن شما می شود به خود بالید
به بال های دعا حس بی کران بودن
به روی مأذنه نقاره یک نفس می گفت:
رضا رضا شده تقریری از اذان بودن
قبول کن چه بزرگی همیشه آماده است
جوابگوی سؤالات هر زمان بودن
غرور چیز بدی نیست در حریم شما
غلام شاه تمام جهانیان بودن!
درون باغ شما عمر ما اگر طی شد
خوش است زرد و شکسته و یا خزان بودن
شما رؤوفی و سوغاتی شما این است
شبیه حضرتتان خوب و مهربان بودن
پیام آینه کاری در این زیارت چیست؟
کنار آینه ها آینه روان بودن
تمام حرف زیارات عارفان این است
به میهمانی تان رنگ میزبان بودن
امیدواری جان جوانمان این است:
به عشق پیر

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:49
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

ماهِ من! يک شب خيال انگيز، خواب ديدم ستاره‌ات شده‌ام
خواب ديدم کبوتري مُحرِم در طواف مناره‌ات شده‌ام
خواب دیدم ولی تو بیداری، کرده‌ای با کلاغِ خود کاری،
که در این روزهای پاییزی، جذب تور بهاره‌ات شده‌ام
موج در موج، آبیِ آبی، تو چه دریای مهربانی و من
قایق دلشکسته‌ای که شبی میهمان کناره‌ات شده‌ام
از درِ پشت سر مي‌آيم تا بيش از اينها خجالتم ندهد
اين لباس سياه، حالا که زائر بي‌قواره‌ات شده‌ام
گوشه‌ی «صحن قدس» قرآن را باز کردم به یاد چشمانت
باز «والشمس» آمد و گرم از تابش استخاره‌ات شده‌ام
چقَدَر حرف پشت بغضم بود، تا رسيدم به «صحن آزادي»
حرف‌هايم دوباره يادم رفت، بس که غرق نظاره‌ات شده‌ام
هشت يعني دو

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:56
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

از سوي که مي‌تابد؟ از روي تو يا خورشيد؟
آيينه بگردانم من سوي تو يا خورشيد؟
اين سلسله‌ي زرين با تار که مي‌رقصد،
بر شانه‌ي نيشابور، گيسوي تو يا خورشيد؟
تير مژه‌اي سوزان بر قلب من آتش زد
آه، از چه کماني بود، ابروي تو يا خورشيد؟
خورشيد پرستم من، با روي تو حيرانم
دل پيش که بنشانم، پهلوي تو يا خورشيد؟
يک ذرّه، کبوتر شد؛ گرماي چه دستاني
اينگونه طلسمش کرد، جادوي تو يا خورشيد؟
بارانيِ يک بغضم در سايه‌ي دلتنگي
سر روي چه بگذارم، زانوي تو يا خورشيد؟
سيب دل غلتانم، داغ است نمي‌دانم،
مي‌چرخد و مي‌آيد، از جوي تو يا خورشيد؟
در نيمه‌ي خود اما، گم شد و ببين تنها
يک آه به جا ماند از آهوي تو، يا خورشيد !

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:05
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

پريده هرجا، دويده هرسو
به جستجويت «کبوتراهو»
به شوق ليلا، قطار مجنون
تمام شب با صداي کوکو
رسيده اينجا شبيه موسي
از آن طرف‌ها که ديده سوسو
غبار از آيينه‌اش گرفته
صفاي صحن و صداي جارو
عبور آه و نم نگاه و
لبي به ذکر و سري به زانو
ضريح چشمان مهربانش
چه مي‌کند در رواق ابرو!
به هر نگاهي کشيده باران
به هر نسيمي سپرده گيسو
نشد مسيحا ! شبيه عطرت
نه بوي مريم، نه عطر شب بو
چه خلوتي با خدا تو داري
در اين شبستان پر هياهو
قطارم از راه قم مي‌آيد
سلامتان را رسانده بانو
و مادرم حلقه‌ي اميدي
نشانده در برق اين النگو
و شاعري گفته تا رسيدي
بپرس راز دريچه از او
بيا، دعاي بهاريت را
بخوان براي دل پرستو
نه پاي رفتن نه

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:07
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

دوباره يک نفر که کوله پشتيش پر است از هواي تو
و يک قطار خستگي که هاي هاي مي‌دود براي تو
دوباره ضرب ريل‌ها، صداي ذکرها، سماع کوپه‌ها
به ياد دشتهاي پشت سر و باغهاي آشناي تو
تو برق مي‌زني و ابرهاي تيره خيالهاي من
چه ساده آب مي‌شوند قطره قطره پيش پاي تو
و ناگهان تمام سوت‌ها سکوت؛ تمام ايستگاه سکوت؛
و مي‌‌زند چه مهربان مرا صدا ... صدا ... صدا ... صداي تو
و ناگهان تمام نقطه‌ها سياه؛ تمام خانه‌ها سياه؛
و محو مي‌شود نگاه من درون نقطه طلاي تو
زمان به سرعتِ شعاع نورها، به کندي عبورها
زمين ميان آسمان، در انحناي راحت فضاي تو
دلم سبک تر از پر فرشته‌ها به روي شانه هوا
دلي ميان دسته کبوتران، دلي رها، رهاي تو

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:10
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

وقتي قطره‌ها دلاشون
مي‌كنه هواي خورشيد
همه‌ي وجودشونو
مي‌ريزن به پاي خورشيد
پا ميشن از برگ گلها
يا كه از زمين خاكي
از دل سياه مرداب
مي‌رسن به شهر پاكي
توي پيچ و تاب رفتن
همه محو و بي‌نشونن
تا دل از زمين مي‌گيرن
ديگه اهل آسمونن
كوچه باغ شهر خورشيد
مال كدخداي عشقه
زير گنبد طلائيش
قصر پادشاي عشقه
گرد غصه تا مي‌شينه
روي بال شاپركها
مي‌پرن به سوي گلزار
با پيام قاصدكها
همه‌ي خستگيا رو
کينه ها رو دور ميريزن
وقتي خادماي خورشيد
تو رواقا نور ميريزن
برا زائراي خورشيد
غم و تيرگي حرومه
قصه هزار و يک شب
با گل سحر تمومه
من اگر چه سنگ سختم
كه نداره پاي رفتن
تو دلم يه كوهِ شوقه
که نداره جاي گفتن
تو كه اهل آسمو

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:13
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

چه نزديکي! مسيحايي که از آن دور مي‌آيي!
گل خورشيدي و در حلقه‌اي از نور مي‌آيي
کليد قلعه‌‌هاي «لا» و «الا الله» در دستت
تو از دروازه‌هاي فتح نيشابور مي‌آيي
از آن لبخندهاي ساده مي‌لرزند، تا آرام
به سمت کاخ‌هاي مرمر مغرور مي‌آيي
حديث هفت رنگي از زبان نور مي‌‌‌خواني
و مي‌خوانيم، تا با هشتمين منشور مي‌آيي
هميشه دانه‌ دانه روي سقاخانه مي‌باري
هميشه با نمِ باراني از انگور مي‌آيي
قدم‌هاي تو ردي مي‌شود در چشم آهوها
به سمت طوس، با فانوس،‌ تا از طور مي‌آيي
□ □ □
ببين يک سايه دارد خسته از آن دور مي‌آيد
مسيحا ! «سنگ تي پا خورده‌ي رنجور» مي‌آيد
به ايوان طلا، تنديس آدم گونه‌ي زردي
شبيه مرده‌اي بي رنگ و رو، ا

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:26
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

يکي بود يکي نبود
زير گنبد کبود
وسط گلدسته‌ها
گنبدي طلايي بود
پسرا و دخترا
پدرا و مادرا
گندم آوُرده بودن
براي کبوترا
تو دلاشون آسمون
وسطش رنگين کمون
با يه خورشيد قشنگ
يه خداي مهربون
اون طرف يه دختره
که دلش مي‌خواد بره
دستاي کوچيکشُ
بزنه به پنجره
با خودش مي‌گه: خدا !
مي‌شه يعني، اين آقا
که همه دوسش دارن
منو هم بده شفا
ناگهان وقت اذون
يه صداي مهربون
گفت چرا اشک مي‌ريزي؟
چي شده فرشته جون؟
شما اينجا مهموني
مهمونِ آسموني
وقتي پيش خورشيدي
چرا غمگين بموني؟
مردم از راه‌هاي دور
با غماي جور واجور
مهمون شادي مي‌شن
دورِ اين سفره‌ي نور
پشت اين پنجره‌ها
زير گنبد طلا
تو فقط صدا بزن
بگو: يا امام رضا(ع)
خودشُ ت

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:30
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض