امشب سر و کارم به شما افتاده ست
دل،معتکفِ مسجدِ گوهرشاد است
بر سَر زده است عمری از عشقِ شما،
دستی که به زلفِ پنجره فولاد است
شاعر : عارفه دهقانی
نداری که گدای توست آقا می شود حتمن
بیابان قدمگاه تو دریا می شود حتمن
دو چشمم ابر باران بود و من خوشحال از اینکه
بساط عاشقی باتو مهیا می شود حتمن
به پایم راه می رفتم ولیکن تجربه می گفت
دم باب الجواد .ع. تو سرم پا می شود حتمن
زمانی را که صرف دیدن گنبدطلا کردم
ضمانت نامه خیر دودنیا می شود حتمن
مقدر بوده از اول چه در محشر ، چه در برزخ
هوادار غلامان تو زهرا .س. می شود حتمن
به چشمت بستگی دارد عدم یا هستی خلقت
شما پلکی بزن ایجاد معنا می شود حتمن
اگر اینجا نشد سوی تو من سجاده اندازم
خدا بالای سر شاهد که فردا می شود حتمن
و من شکی ندارم که بهشت و هرچه درآن است
میان صحن گوهرشاد پیدا می شود حتمن
توهرچه آر
امشب هواي سينه روحانيست ياران
دنيا به چشمانم چه نورانيست ياران
امشب دلم شور عجيبي باز دارد
صحن دلم ابري و طوفانيست ياران
از غصه نه اين بار از شاديست اشكم
چشمم دوباره سخت بارانيست ياران
امشب تمام التماسم وصل يار است
كمتر اگر خواهم كه نادانيست ياران
ما و رهايي از كمند يار؟؟ هيهات...
دل در حصار عشق زندانيست ياران
هستم غلام درگه سلطان عالم
ارباب من شاه خراسانيست ياران
بر دل رسد عطر حضورش...شاه آمد
پايان آن دوران هجرانيست ياران
كافر سخن كوتاه كن اسرار پنهان
گاهي سخن عين پشيمانيست ياران
شاعر : هاشم مصطفوی
صبا دوباره مشام دلم معطر کرد
فضای جان مرا پُر ز مُشک و عنبر کرد
شمیم یار بیاورد و دیده ام تر کرد
دل شکستۀ عشاق، پُر ز آذر کرد
«معاشران، گره از زلف یار باز کنید
شبی خوش است بدین قصه اش دراز کنید»*
دهید مژده به یاران که در حریم رضا
هر آن چه هست همه شادی است و لطف و عطا
که اوست پادشه جبر و اختیار و قضا
ملیک هر دو سرا، صاحب سزا و جزا
که هر که ساغر او شد ز باده اش لبریز
خورَد ز بادۀ کوثر به روز رستاخیز
هَزار و قُمری و مرغان عشق و پروانه
ز شوق و عشق رضا نغمه خوان و مستانه
حریم او به ملائک شده است کاشانه
رواق انور او شد به عارفان خانه
غبار جامۀ زوار او به خلد برین
شده است سرمۀ چشم سیاه حورالعین
گدای
ای واسطه ی فیض خدا بر مردم
ای قبله ی هفتم،ای امام هشتم
از جانب خواهرت سلام آوردند
این هشت رباعی که رسیدند از قم
ای نور که تابیده شدی بر ظلمات
ای مَقدم تو مایه ی خِیر و برکات
در ارض و سماوات همه می گویند:
بر نورِ دلِ موسی جعفر صلوات
پیدا ز رُخ تو نور ثاقب باشد
بر درگه تو فرشته حاجب باشد
بر هر که شود زائر قبرت در طوس
فرمود نبی:بهشت واجب باشد
ای آنکه بود مهر و ولایت دینم
نام تو دهد به وقت غم،تسکینم
باید که خودت نگاه لطفی بکنی
تا سلسلة الذّهب شود آئینم
معنای بلند إنّما هستی تو
مصداق شریف هَل أتی هستی تو
ایمن ز عذاب می شود هرکس که
گوید:(أنا مِن شُروطِها)هستی تو
بر شوکت جاودانی تو صلوات
بر عصمت آسما
شکر صد بار خدا را که سعادت دارم
فرصت آمدن و عرض ارادت دارم
باز در کسوت یک عبد گدا آمده ام
من از این جامه به تن خلعت شهرت دارم
دست من نیست اگر بی سر و پا آمده ام
دست من نیست اگر شوق زیارت دارم
قصّه ی پنجره فولاد و مرا می دانی
من به بوسیدن این پنجره عادت دارم
در این میکده خیمه زده ام شاهد باش
دست امید به دامان اجابت دارم
این دل مرده ی من زندگی اش دست شماست
من خودم خوب به این نکته عنایت دارم
معجزه از تو عجیب است مگر من حتّی
به گدایان تو هم چشم کرامت دارم
حاجتم را ندهی پیش خودم خواهم گفت
او مرا خواسته پیداست که قیمت دارم
" داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم "
این سلامی است که تا صبح قیامت دارم
پدرم
ما شیعه ایم و مهر علی آبروی ماست
آیینه ایم و جلوه ی او نقش روی ماست
شکر خدا که گرم هیاهوی حیدریم
شکر خدا که ذکر علی گفتگوی ماست
در پای درس مکتب او پا گرفته ایم
لبریز باده ی ازلی اش سبوی ماست
با او طهارت نسبی کسب کرده ایم
یعنی که خاک درگهش آب وضوی ماست!
سوگند می خوریم که ما با علی خوشیم
شکر خدا که قبله ی رویش به سوی ماست
ما شیعه ایم و در همه عالم زبانزدیم
حلقه به گوش عالِم آل محمدیم
آقا قسم به تو ز غم آزاد می شوم
وقتی دخیل پنجره فولاد می شوم
شیرین ترین دقایق عمرم دمی است که
در بیستون عشق تو فرهاد می شوم
احساس می کنم ز دو عالم بریده ام
وقتی مقیم صحن گهر شاد می شوم
با تو خرابه ی دل من قصر می شود
من از شما که شمش طلایی نخواستم
من از شما که نان و نوایی نخواستم
این سینه خانه ی تو بود - من چه کاره ام ؟
من از تو که برو و بیایی نخواستم
هرچند بچه گانه قلم میزنم ، بس است
من از شما که ذوق " سنایی" نخواستم
هربار هم که گفته ای " اصلا نمیدهم "
من هم بدون چون و چرایی نخواستم
آب و هوای بی نفس تو جهنمی ست
دیگر پس از تو آب و هوایی نخواستم
حتی بقیع و صحن و سرای مدینه را
وقتی شما مدینه ی مایی نخواستم
از روز های اول همسایگی مان
دیگر برات کرببلایی نخواستم
وقتی که مثل مادر خود گریه آوری
من رزق اشک و حال بکایی نخواستم
دارالهدایه ات شده است آشیانه ام
من جز حریم پاک تو جایی نخواستم
شاعر : علیرضا خاکساری
مردم! خودم دیدم، شبی در صحن گوهرشاد
یک اتفاق شاعرانه اتفاق افتاد
فریاد میزد کودکی: «آقا شفایم داد»
از دورها هم یک صدا از پنجره فولاد...
اینجاست آنجا که نمایشگاه اعجازست
شکر خدا همواره این دارالشفا باز است
در بین این دستان لبریز از تهی دستی
فرقی ندارد گوئیا عزت و یا پستی
دیدم یتیمی را که گفت از روی سرمستی:
«می دانم آقا! که خودت بابای من هستی»
خاموش می شد اندک اندک سوز نجوایش
خوابید آن شب را به روی پای بابایش...
باور کنید آوردن او در سخن سخت است
پرواز روح خسته از زندان تن سخت است
گفتن از او – آری – برای شعر من سخت است
شاعر شدن آسان ولی دعبل شدن سخت است
هرگز ندارم در سرم فکر عبایت را
بر من بزن یک
در ازدحام حرم هركسي به تنهايي
گرفته دست دعا را به سوي آنجايي
كه جلوه كرده در آن جلوه اي مسيحايي
همان حريم قشنگي كه هست رويايي
خلاصه گشته در آن انتهاي زيبايي
پر از شميم بهشت است ازدحام حرم
نشسته اند ملايك به روي بام حرم
گرفته است پر و بالشان به دام حرم
نه اينكه دام تو گسترده اي بنام حرم
كه صيد عزم تو كرده به شور شيدايي
من از سجيه ات آموختم مسلماني
تويي كه عالم ديني و نطق قرآني
به من نگاه مي كني؟! نگاه يك آني
شبيه آن نگهي كه به سنگ سلماني
نمودي و همه ديدند چون مسيحايي
تو هشتمين نفري كه بهار مي آري
به زير سايه خود لاله زار مي آري
براي مردم مشهد وقار مي آري
به زير گام خودت كسب و كار مي آري
كسي ندا
مهرت نشسته بر دل من ایهالرئوف
هستی تمام حاصل من ایهالرئوف
عشق تو گشته قاتل من ایهالرئوف
نامت علاج مشکل من ایهالرئوف
امشب دوباره سائل تو یاابالحسن
می گوید از فضائل تو یا ابالحسن
اصلا تمام شعر و غزل ها برای توست
بر روی سینه ام اثر رد پای توست
صدها هزار حاتم طایی گدای توست
صدها هزار حضرت یحیی فدای توست
"پیغمبران عرش خدا در تحیرند
بر ساحت مقام شما غبطه میخورند"(۱)
در امتداد نسل طهورای کوثری
محبوب قلب حضرت زهرای اطهری
آقا تویی که عالم آل پیمبری
اصلا تمام هستی موسی بن جعفری
مژده رسیده سمت زمین با ظهور تو
بال ملائکه شده فرش عبور تو
پیچیده است در همه جا لطف بی حدت
بالاتر از تمامی افلاک گنبدت
قبله نمای
باید چگونه عرضه کنم گریه هام را
این شوق گیر کرده ی بین صدام را
تکرار می کنم که سلام علی الرئوف
تا بشنوم دمی " و علیک السلام " را
اذن دخول را پدرم داد یاد من
تا که ادا کنم همه جا احترام را
با جبرئیل دست . خدا خوب آفرید:
این شعبه ی حقیقی بیت الحرام را
ما بین صحن های شما من مرددم
حالا بگو قدم بزنم من کدام را ؟
یک عمر می شود که فقط فکر می کنم
پرواز این ملائکه ی پشت بام را
مبهوت مانده ام وسط انقلاب صحن
وقتی که صحن انقلاب پر از ازدحام را -
طی می کنم قدم به قدم روی سنگ فرش
ادراک می کنم حرم ما ورام را
دور ضریح پنجره فولاد ُ بوی سیب
پر می کند ز کرب و بلا هر مشام را
دلتنگ می شوم همه پروانه هاش را
این خا
من ندیدم که کریمی به کرم فکر کند
به چه مقدار به زائر بدهم فکر کند
ازشما خواستن عشق است ضرر خواهدکرد
هرکه در وقت گدایی به رقم فکر کند
بهتراین است که زائر اگر آمد به حرم
دوقدم عشق بورزد سه قدم فکر کند
به کف صحن به گنبد به غم گوهرشاد
زیر این قبه به هستی به عدم فکر کند
به دو گلدسته دوتا ساق به دوش گنبد
به رواقی که شده پیش تو خم فکر کند
به چرا سال گذشته دو سه بار و امسال-
فقط این بار...به این قسمت کم فکر کند
به خودش...نه به کسانی که به یادش آمد
چون که در آینه کاری حرم فکر کند
موقع دست به سینه شدن و عرض سلام
کربلایی شده هرکس به علم فکر کند
چون که از باب جواد تو کسی داخل شد
خنده داراست که دیگر به قسم
این نسخه را بر بال یک پروانه بنویسید
دارو؟...نه در این برگه دارو خانه بنویسید
مشهد-حرم یک عمر پشت پنجره فولاد
جای مسکّن هم برایم دانه بنویسید
این بغض ها جای خودش آقا برای من
اشک روان تا ناودان چانه بنویسید
روزی دو ساعت آه-پشت پنجره فولاد
لطفا برای گریه هایم شانه بنویسید
نامم درون لیست باشد هرچه که باشد
زائر اگر که نیستم دیوانه بنویسید
"این جاست داروخانه ی تضمینی عالم"
این جمله را بالای سقاخانه بنویسید
هرروز اگر امکان ندارد لااقل آقا
توفیق این درگاه را ماهانه بنویسید
تامستی از حد بگذرد در مجلس مستان
این شعر را روی لب پیمانه بنویسید
شاعر: مهدي رحيمي
باید که دلم به عشق عادت بکند
در محضر دوست حفظ حرمت بکند
من پشت در حرم چنان می مانم
شاید که کبوتری ضمانت بکند
امن ، آهوي رَم كردهي تهران آقا !
از بس كه نيامدم خراسان آقا ...
اوضاع دلم مخيم شد حالا هم ...
ديوانه ام - از شما چه پنهان آقا !
مرغ دل من كه ميل گندم دارد
پرواز ميان مشهد و قم دارد
ماييم كبوتران بين الحرمين
يك كشور از اين هر دو تنعم دارد
هر چند كه حال روز زمين و زمان بد است
يك تكه از بهشت در آغوش مشهد است
حتي فرشته اي كه به پابوس آمده
انگار بين رفتن و ماندن مردد است
آرزويم نه به دل باغ بهشت و حور است
نه مرا جنت و فردوس برين منظور است
يا غريب الغربا پاره قلب زهرا
خواهشم خواهش سلماني نيشابور است
دلم امشب برای تو هوایی است
سکوت من ز درد بی نوایی است
الا ای یوسف شهرخراسان
دلم بی تاب اسماعیل طلایی است
شاعر:حسین سنگری
ای سر همیشه خاک سر کوی یار باش
هرگز زجا ملرز و به آن استوار باش
آنقدر گویمت که انیست فقط رضاست
پس تا ابد به صحن و سرایش غبار باش
با دستِ تهی و روسیاه آمده ایم
با اذنِ دخول در پناه آمده ایم
در میزنم آقا ...تو بیا و در را
بگشای اگر غرقِ گناه آمده ایم
شاعر: حمید رضا نوری
گاه گاهی به این می اندیشم
چه کسی گفته طعم غم خوش نیست
میشو با تو بود و با خود گفت:
"آخرِ شاهنامه ام خوش نیست؟"
غم ِ عشقِ شما چه شیرین است
مثل ِ تَه لهجه ی خراسانی
مثلِ داروی ِ دیدنت که دل ِ
همه را کرده "عشق درمانی"
مثلِ لبخندِ بچه آهویی
که نِشَسته به رویِ دامانت
مثلِ صیدی که از خدایش هست
که بمیرد به دستِ دستانت
دست در دست ِ پنجره فولاد
گرچه می بُرَّم از هرآنچه که هست
کمترین عاشقت منم ...آری
دست بالای دست , بسیارست_
چشم در چشم گنبدت شده ام
زائران در مقابلم,پر شور
امشب انگار مصلحت اینست
که ببوسم ضریح را از دور
تا که نقّاره خانه میخواند
کودتا میکند دلم آقا
دیگر از عشقتان چه عرض کنم؟
"قِصَّةُ العش
باید برای مقدم عشق تو یا "کریم"
فکری به حال سینه خاکسترم کنم
آیینه کاری حرمت عاقبت مرا
وادار می کند که دلم را حرم کنم
تیغ سیاه سرمه گلوی غزل درید
گفتی که وصف چشم تو در شعر کم کنم
پس لازم است طرح نو اندازم از کلام
باید غزل به قافیه "ذوالکرم" کنم
مولا بیا مدد بده امشب به شعر من
تا از رطوبت لب تو تر کنم سخن
در یچ و تاب زلف تو عشاق بی شمار
شانه مزن به موی خود این گونه بی قرار
دل های زخم خورده وقف محبتت
با تیغ ابروان کجت گرم کارزار
ای آنکه شد دخیل زمستان به پرچمت
تا پا بگیرد از دل اسفند نو بهار
نخ های سبز پنجره ات خلعت بهشت
کاشی کبود های حریمت بنفشه زار
من آن گدای ساکت هر روزه نیستم
دیگر بس است پرد
ضريحش را گرفتي چون در آغوش
شدي از عطر و بويِ يار مدهوش
به ياد آور من ِ جامانده را هم
حرم رفتي نكن مارا فراموش
شاعر : صمد عليزاده
كرب و بلا مدينه نجف جاي خود ولي
در مشهد الرضا وطني دارم از قديم
از خرج خويش ،رزق مُحَرم به من بده
من التهابِ سينه زني دارم از قديم
يابن الشبيبِ خويش ، مرا كن امام رضا
داغ شهيد بي كفني دارم از قديم
دين را حرمى است در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
از معجزهاى شرع احمد
از حجتهاى دين يزدان
هم فر فرشته كرده جلوه
هم روح وصى درو به جولان
از حرمت زائران راهش
فردوس فداى هر بيابان
قرآن نه در او و او اولوالامر
دعوى نه وبا بزرگ برهان
از خاتم انبيا درو تن
از سيد اوصيا درو جان
از جمله شرطهاى توحيد
از حاصل اصلهاى ايمان
مهرش سبب نجات و توفيق
كينش مدد هلاك و خذلان
اندر پدرت وصى احمد
بيتى است مرا به حسب امكان
تضمين كنم اندرين قصيده
كاين بيت فرو گذاشت نتوان
اى كين تو كفر و مهرت ايمان
پيدا به تو كافر از مسلمان
سر درس تو می آییم چون طفل دبستانی
به ما تکلیف کن از روی زلفت مشق حیرانی
قلم می چرخد و گرم سماعی تازه می گردیم
و من در شعر می رقصم تو دائم شور می خوانی
شبیه آیه ای نازل شدم در سوره ی چشمت
تو از تفسیر حالاتم بخوان شرح پریشانی
دگرگون می شود احوال ما هر روز، هر ساعت
اگر دستی بچرخانی و گر چشمی بگردانی
مرا سیر الی الله است تا کویَت سفر کردن
کجا طی طریق خانه ات را هست پایانی؟...
می نویسم من از، جلوه های قدوسی
جلوه های رنگارنگ، جلوه های طاووسی
جلوه ای که اسمش نیست، بین هیچ قاموسی
جلوه ای که می ریزد، در ممالک طوسی
با تو هستم ای زائر، که به نور مأنوسی
جلوه می کند این نور، لحظه های پا بوسی
پس تو خاک بوسی کن، این امام هشتم را
بر زمین بریز این جا، کاسه های گندم را
تا به آسمان پل زد، آسمان هشتم را
روی غصّه هامان ریخت، ناگهان تبسّم را
تا به عشق هشتم بُرد، دسته دسته مردم را
ما که یا علی گفتیم، سر گشود این خم را
ما مدینه ای بودیم، داد دست ما قم را
پس همیشه می خوانیم، اَین اَستَجیرکم را
میل می کنم امشب، با کمی عسل خوردن
با علی علی گفتن، با رضا رضا گفتن
قصّه های آن آهو، سرگذشت ای
بی لطف چشم های تو بر باد می رویم
این جا خراب آمده، آباد می رویم
شاگرد جزء بوده و از محضرت چنان
ما کسب فیض کرده که استاد می رویم
ما را اسیر کن که در این صورت است که
زنجیر پاره کرده و آزاد می رویم
آسان بگیر بر همه، سختش نکن که ما
بی نسخه ی تو با مرض حاد می رویم
ما آهوان بیشه ی عشقیم و از قدیم
با پای خود به خانه ی صیاد می رویم
درها که قفل شد همگی از پی کلید
با هم کنار پنجره فولاد می رویم
درس وفا گرفته دل ما، گمان مبر
حالا که یار حاجت ما داد می رویم
اکنون ببین به یاد تو هستیم پس بیا
آن موقعی که ما همه از یاد می رویم
آقا مسیر بعدی ما کربلا شده
داریم از رواق گهرشاد می رویم
شاعر : محمد حسین مهدی پناه
