عبدالله بن حسن (ع)

كرده‌ در باغ‌ رخت‌ گشت‌ و گذار عبداللّه‌
داده‌ از دست‌ چو موی‌ تو قرار عبداللّه‌
ریخته‌ در كف‌ خود دار و ندار عبداللّه‌
دیده‌ چون‌ بر رخ‌ تو خون‌ و غبار عبداللّه‌
نیست‌ آن‌ كس‌ كه‌ نشیند به‌ كنار عبداللّه‌
سپر از دست‌ بینداز كه‌ من‌ می‌آیم
‌ به‌ هواداری‌ تو جای‌ حسن‌ می‌آیم‌
منم‌ آن‌ كس‌ كه‌ ز غربت‌ به‌ وطن‌ می‌آیم‌
عوض‌ نجمه‌ كنون‌ من‌ به‌ سخن‌ می‌آیم‌
سمل‌ یك‌ سر موی‌ تو هزار عبداللّه‌
من كه‌ خورده‌ گره‌ ای‌ دوست‌ به‌ كارم‌ چه‌ كنم‌؟
دست‌ خطی‌ چو من‌ از باب‌ ندارم‌ چه‌ كنم‌؟
من كه‌ در نزد زنان‌ شوق تو دارم‌ چه‌ كنم‌؟
جگرم‌ سوخت‌ بگو ای‌ كس‌ و كارم‌ چه‌ كنم‌؟
سوخت‌ چون‌ شمع‌ شب‌ افروز مزار عب

• چهارشنبه
• 7
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:41
• نوشته شده توسط
• یحیی

كشته ي دوست شدن در نظر مردان است
پس بلا بيشترش دور و بر مردان است
يازده ساله ولي شوق ِ بزرگان دارد
در دلِ كودكِ اينها جگر مردان است
همه اصحابِ حرم طفل ِ غرورش هستند
اين پسر بچه يِ خيمه پدر ِ مردان است
بست عمامه همه ياد جمل افتادند
اين پسر هرچه كه باشد پسر مردان است
نيزه بر دست گرفتن كه چنان چيزي نيست
دست بر دست گرفتن هنر مردان است
بگذاريد ببيند كه خودش يك حسن است
حبس در خيمه شدن بر ضرر مردان است
گرچه ابن الحسنم پُر شدم از ثارالله
بنويسيد مرا يابن ابي عبدالله
شاعر:علی اکبر لطیفیان

• چهارشنبه
• 7
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:43
• نوشته شده توسط
• یحیی

از خیمه گاه دویدم و گفتم عمو کجاست؟
این پیکر عموست که در زیر دست و پاست؟
دیدم نگاه چشم عمو رو به خیمه هاست
دیدم که بر عبای عمو جای رد پاست
دیدم کسی به روی تنش راه میرود
دیدم که روی پهلوی او جای چکمه هاست
دیدم گلوی خشک عمو ناله میکند
دیدم که موی پشت سرش جای پنجه هاست
دیدم کسی دست به خنجر نشسته است
دیدم که دور پیکر او هلهله به پاست
گفتم عموی تشنه لبم را رها کنید
دیدم که پاسخ سخنم رقص و نیزه هاست
دستم ضعیف بود که شمشیر از آن گذشت
این بازوی شکسته من شرح ماجراست

• چهارشنبه
• 7
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:45
• نوشته شده توسط
• یحیی

شیب گودال ، به سوی تو دویدن دارد
وه که این بام چه جایی به پریدن دارد
دارم آیینه برایت ز حرم می آرم
تو ز خود بی خبری ، روی تو دیدن دارد
بودم و دیدم . آموختم از عمّه ی خویش
بوسه از گودی حلقوم تو چیدن دارد
عمّه ام موی کشان پشت سرم می آید
نازت از فاصله ی دور کشیدن دارد
نرسیده به برت سرخ شدم همچون سیب
میوه در جمال تو رسیدن دارد

• چهارشنبه
• 7
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:47
• نوشته شده توسط
• یحیی

پا برهنه شد به میدان رد
داد می زد عمو رسیدم من
دست من هست پس نبر دیگر
تیغ زیر گلوت رسیدم من
تا بیایم غریب لب تشنه
با خدا درد دل مفصل کن
با مناجات گوشه ی گودال
نیزه ها را کمی معتل کن
چقدر دیر آمدم تیری
بوسه بر دست مهربانت زد
قاریه خوش صدای آل الله
چه کسی نیزه بر دهانت زد
چند خط شکسته ی ممتد
شکل زخم عمیف پیشانی
بی علمدار بودن خیمه
علت اصلی پریشانی

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:12
• نوشته شده توسط
• یحیی

دور از چشم دشمنان … پنهان … می روم لا افارق عمی
گرچه با افت و خیز تا میدان میروم … لا افارق عمی
توی ان خیمه ها هوا کم بود ، نفسم تند می زند عمه
خیمه گشته برای من زندان می روم لا افارق عمی
اینقدر پشت من نکن گریه ، یا که دنبال من نیا عمه
بسته ام با عموی خود پیمان … می روم لا افارق عمی
یوسف من درون گودال است من به قصد شفا ز پیراهن
با فراز و نشیب تا کنعان می روم لا افارق عمی
یک نگاهی به سمت میدان کن در کنار حسین یک گرگ است
تیز کرده برای او دندان … می روم لا افارق عمی
زیر شمشیر و نیزه می ماند جسم قرآن ناطقم … ای وای
بدنش پاره پاره ی قرآن … می روم لا افارق عمی
تا که از پا زمین بیفتم من … تا که از تن

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:14
• نوشته شده توسط
• یحیی

دستم اگر رهــــا بکنی یار مـــــــــی شوم
در قتلگــــــــــاه یاور دلدار مـــی شـــوم
دشمن نشسته عمه، روی پیکــــر عمــــو
رخست اگر دهی سپر یار مـــی شــوم
من را حلال کن که جز این راه چاره نیست
جانم اگر کنون ندهم زار مــــــی شــوم
شمشیر بر امیر کشیـــــــــــدی برای چه؟
ظالم خودم مدافع ســـــردار می شـوم
تنها میان دست و بدن پوست مانده است
کم کم شهید یار گرفتـــــار می شـــوم
بابا حسن، عزیز دل تو بزرگ شـــــــــــد
قدری دگر کبوتــر دیــــدار مــــــی شوم
هر چند قسمتم نشده چشم و سر دهم
دستم بریده همچو علمـــدار می شوم
شکر خد دعای منم مستجاب شــــــــــد
سرباز آخر تو به پیکـــــــار مـــــی شوم

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:16
• نوشته شده توسط
• یحیی

گرچه قدم کوچک است و بار ندارد
بیشتر از یازده بهار ندارد
عشق تو با سن و سال کار ندارد
سر کشی عشق من مهار ندارد
هرکه شد از عشق مست عبد حسین است
هرکسی عبدلله است عبد حسین است
من که پسر خوانده ی سرای عمویم
ماحصل زحمت دعای عمویم
دست چه باشد کنم فدای عمویم
دار و ندارم همه برای عموم
در سر ما فرق ، بین دست و جگر نیست
مرد خدا نیست آنکه مرد خطر نیست
حضرت عزوجل که ترس ندارد
کوه وقار از کوتل که ترس ندارد
طفل حسن از جدل که ترس ندارد
بچه ی شیر جمل که ترس ندارد
وای اگر نیزه ای به دست بگیرم
زیر و زبر میکنم به عشق امیرم
از سر شوق است اگر که بی کفنم من
مرد بی دفاع عمو حسین منم من
طفل حسن زاده نه خودم حسنم من
عم

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:24
• نوشته شده توسط
• یحیی

هرگز نیاید آن که من از تو جدا شوم
باید فدایی ی تو به کربلا شوم
بودن به همره تو سراسر حیات من
جان می دهم اگر دمی از تو جدا شوم
دستم به دست حضرت زینب نهاده ای
رخصت بده مرا که به راهت فدا شوم
خواهم به سوی معرکه ی پر بلای تو
همچون برادرانم و غرق بلا شوم
پر می کشم به قتله گهت ساقیا مگر
ماند سرت به سلامت و من مبتلا شوم
جان می دهم به جای پدر در حریم تو
تا میهمان فاطمه خیرالنسا شوم

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:28
• نوشته شده توسط
• یحیی

تنهاس عمو تو مقتل، دست منو رها کن
میخوام برم به یاریش، عمه منو دعاکن
حتی یه لحظه نمی خوام، بی عمو زنده باشم
میخوام مثه قاسم منم، برا عمو فدا شم
تا جون دارم تو سینه، کنار تو می مونم
دفاع می کنم از تو، عمو تا پای جونم
غصه نخور عمو اگه شهید شده جوونت
می شه دو دستم سپر درد و بلای جونت

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:35
• نوشته شده توسط
• یحیی

هیچ كس چون من به كار عشق مشتش وا نشد‏
هیچ جانبازی چو من در قتلگه شیدا نشد
دست هایم ضربه گیر تیغ ها شد هر طرف
‏هیچ دستی مثل دست من سپر این جا نشد
شیوه اعجاز دستم دشمنان را کور کرد
‏دست موسی هم نصیبش این ید و بیضا نشد
می کند دست و سرم از رهبرم دفع بلا
‏حیف چون سقا دو دستم هدیه بر زهرا نشد
تو به مقتل هم یتیمان را نوازش می کنی
‏هیچکس چون تو برای این دلم بابا نشد
ناله های غربتت شد قاتل جانم عمو
‏به که با زن ها اسیری رفتنم امضا نشد
تا قیامت ای عمو از عمه ام شرمنده ام
‏او حریف این سماجت های بی پروا نشد
چون که آهنگ اسیری را شنیدم در حرم
‏خواستم با عمه باشم ای عمو اما نشد
شاعر:محمود ژولیده

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:00
• نوشته شده توسط
• یحیی

شب تار جدایی هوای گریه دارم
به کجا امشب ای جان ز عشقت سر گذارم؟
از حرم تا دویدم به گریه سوی میدان
ذکر روی لبم شد امیری یا حسین جان
من یتیم مجتبایم عاشق دیرینه ی تو
میشود آخر عمو جان قتلگاهم سینه ی تو
تنم را من به خونم بشویم
که باشد این فقط آبرویم
عمو جان ای عموی غریبم
ای عمو جز شهادت من امیدی ندارم
از غم عمه زینب عمو جان بی قرارم
آمدم تا پر بگیرم تا شود این قلبم آرام
من دگر طاقت ندارم تا ببینم کوفه و شام
عمو جان طائر آسمانم
که باشد این فقط آبرویم
عمو جان ای عموی غریبم

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:03
• نوشته شده توسط
• یحیی

کودکی را نام عبدالله بود
با عمو در کربلا همراه بود
از گل رخسار داغ لاله بود
لاله اش را از عطش تبخاله بود
همچو بخت اهل بیت بو تراب
بود ظهر روز عاشورا به خواب
لحظه ای آن ماه رو در خواب بود
آب اندر خواب هم نایاب بود
گرچه بودش از عطش سوزان جگر
در دلش عشق عمو بُد بیشتر
گشت چون بیدار از بهر عمو
خیمه ها را کرد یک سر جستجو
کودک آن دم سر سوی صحرا نهاد
بر سر چشم ملائک پا نهاد
شد برون از خیمه ها آن ماه روی
کرد سوی قتلگاه شاه روی
گفت خواهر از منش مایوس کن
ساعتی در خیمه اش محبوس کن
دامنش بگرفت زینب با نیاز
گفت جانا زین سفر برگرد باز
از غمت ای گلبن نورس مرا
دل مکن خون داغ قاسم بس مرا
گفت عمه والهم بهر خدای

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:05
• نوشته شده توسط
• یحیی

شمع‌ها از پای تا سر سوخته
مـانده یک پروانه ی پر سوخته
نـام آن پـروانه عبـدالله بـود
اختری تـابنده‌تر از مـاه بود
کرده از اندام لاهوتی خروج
یافته تـا بـامِ «أوْ أدنی» عروج
خون پاکش زاد و جانش راحله
تـار مـویش عالمی را سلسله
صـورتش مـانند بابا دل گشــا
دست‌های کوچکش مشکل‌گشا
رخ چو قرآن چشم و ابرو آیه‌اش
فتــاب آیینــه‌دار سایــه‌اش
مجتبـایی بــا حسین آمیـخته
بر دو کتفش زلف قاسم ریخته
از درون خیمه همچون برق آه
شـد روان با ناله سوی قتلگاه
پیش رو عمـو خریدارش شده
پشت سر عمـه گرفتارش شده
بـر گرفته آستینش را بـه چنگ
کای کمر بهر شهادت بسته تنگ!
ای دو صد دامت به پیشِ رو مرو
ایـن همـه صیاد و یک آهو مرو

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:17
• نوشته شده توسط
• یحیی

در سرش طرح معما می کرد
با دل عمه مدارا می کرد
فکر آن بود که می شد ای کاش
رفع آزار ز آقا می کرد
به عمویش که نظر می انداخت
یاد تنهایی بابا می کرد
دم خیمه همه ی واقعه را
داشت از دور تماشا می کرد
چشم در چشم عزیز زهرا
زیر لب داشت خدایا می کرد
ناگهان دید عمو تا افتاد
هر کسی نیزه مهیا می کرد
نیزه ها بود که بالا می رفت
سینه ای بود که جا وا می کرد
کاش با نیزه زدن حل می شد
نیزه را در بدنش تا می کرد
لب گودال هجوم خنجر
داشت عضوی ز تنش وا می کرد
هر که نزدیک ترش می آمد
نیزه ای در گلویش جا می کرد
زود می آمد و می زد به حسین
هر کسی هر چه که پیدا می کرد
آن طرف هلهله بود و این سو
ناله ها زینب کبری می کرد
گفت ای

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:22
• نوشته شده توسط
• یحیی

میان معركه لبریز گریه ها شده بود
پرنده ای كه ز صیّاد خود جدا شده بود
به نام خالق هستی، برای یاری شاه
وَ با اجازه ی زهرا ز خیمه پا شده بود
كبوترانه به گودیِّ قتلگه پر زد
برای درد یتیمیِ خود دوا شده بود
نماز آخر عمرش به روی پیكر شاه
وَ با امامت شمشیرها ادا شده بود
جوان ترین حسن كربلا برای عمو
ز دست، دست كشید و تمام پا شده بود
پس از شهادت او پیرمردها گفتند
چه قدر مثل جوانیِ مجتبی شده بود
برای گریه ی بر مجتبای كرب و بلا
همین بس است كه مهمان نیزه ها شده بود
نوشته اند كه بر سینه ی عمو، جان داد
چگونه بر بدن قطعه قطعه جا شده بود؟
«اسیر»، نوكر این خانواده شد زیرا
لبش به ذكر و ثنای حسین وا شده بود
شاعر:

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:34
• نوشته شده توسط
• یحیی

می رسد از گوشهٔ مقتل صدای مادرش
ای زنا زاده بیا و دست بردار از سرش
گیسوان مادر ما را پریشان می کنی
بی حیا با خنجرت بازی مکن با حنجرش
تو نمی بینی مگر غرق مناجات است او
پای خود بردار از روی لبان اطهرش
دل مسوزان بی حیا عمه تماشا می کند
با نوک نیزه مکن پهلو به پهلو پیکرش
دست من از پوست آویزان به زیر تیغ تو
تا سپر باشد برای ناله های آخرش
نیزه بازی با تن بی سر ز من آغاز کن
طعمه نیزه مگردانید جسم اصغرش
از ضریح سینه اش برخیز ای چکمه به پا
پای خود مگذار روی بوسه پیغمبرش
دیر اگر برخیزی از جای خودت یابن الدعی
عمه نفرین کرده دست خود برد بر معجرش
شاعر:قاسم نعمتی

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:35
• نوشته شده توسط
• یحیی

گر چه قدم کوچک است و بار ندارد
بیشتر از یازده بهار ندارد
عشق تو با سن و سال کار ندارد
سر کشی عشق من مهار ندارد
هر که شد از عشق مست عبد حسین است
هر کسی عبدلله است عبد حسین است
من که پسر خوانده ی سرای عمویم
ما حصل زحمت دعای عمویم
دست چه باشد کنم فدای عمویم
دار و ندارم همه برای عموم
در سر ما فرق، بین دست و جگر نیست
مرد خدا نیست آن که مرد خطر نیست
حضرت عزّ و جل که ترس ندارد
کوه وقار از کتل که ترس ندارد
طفل حسن از جدل که ترس ندارد
بچه ی شیر جمل که ترس ندارد
وای اگر نیزه ای به دست بگیرم
زیر و زبر می کنم به عشقِ امیرم
از سر شوق است اگر که بی کفنم من
مرد بی دفاع عمو حسین منم من
طفل حسن زاده نه، خودم ح

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:37
• نوشته شده توسط
• یحیی

لشگریان خیره سر، چند نفر به یک نفر؟
فاطمه گشته خون جگر، چند نفر به یک نفر؟
خواهر دل شکسته اش، همره دختران او
زند به سینه و به سر، چند نفر به یک نفر؟
بین زمین و آسمان، جنت و عرش و کهکشان
پر شده است این خبر: چند نفر به یک نفر؟
حور و ملک به زمزمه -وای غریب فاطمه-
حضرت خضر نوحه گر، چند نفر به یک نفر؟
آه و فغان مادرش، به قلب سنگی شما
مگر نمی کند اثر؟ چند نفر به یک نفر؟
عمو رمق ندارد و همه هجوم می برید!
مرد نبردید اگر؟ چند نفر به یک نفر؟
یاد مدینه زنده شد، روضه ی رنج فاطمه
که ناله زد به پشت در، چند نفر به یک نفر؟
شاعر:وحید قاسمی

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:39
• نوشته شده توسط
• یحیی

آمدم تا جان کنم قربان تو
پیش تو گردم بلا گردان تو
در حرم دیدم که تنها مانده ام
همرهان رفتند و من جا مانده ام
رفتی و دیدم دل از کف داده ام
خوش به دام عقل و عشق افتاده ام
عقل، آن سو ، عشق، این سو می کشاند
از دو سو، این می کشاند، آن می نشاند
عقل گفتا، صبر کن – طفلی هنوز
عشق گفتا، کن شتاب و خود بسوز
عقل گفتا، هست یک صحرا عدو
عشق گفتا، یک تنه مانده عمو
عقل گفتا، روی کن سوی حرم
عشق گفتا، هان نیفتی از قلم
عقل گفتا، پای تو باشد به گِل
عشق گفتا، از عاشقان باشی خجل
عقل گفتا، نی زمان مستی است
عشق گفتا، موسم بی دستی است
عقل گفتا، باشدت سوزان جگر
عشق گفتا، هست عمو تشنه تر
عقل گفتا، هست یک صحرا عدو
عشق گفتا

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:40
• نوشته شده توسط
• یحیی

جــلـوه ی ذات کــبــریــا شــده ای
کعبه ی تیـغ و نیـزه هـا شـــده ای
زیـر ایـن چکمه های زبر و خشن
مثـل قـالـی نــخ نــما شـده ای
چقدر نیزه خورده ای! چه شده؟
دم عـصــری پر اشتها شده ای
نیــزه ای بوسـه زد به لعل لبت
مــاه زینـب چه دلـربا شـده ای!
همـه ی مـوی عمه گشـته سپید
خـوب شد خمره حنا شده ای
کــاوش تیــغ هـا برای زر است
تــو مــگر معــدن طلا شده ای؟
نـقـشه ی ری خطـوط زخـم تنـت
پس برای همین تو تا شده ای؟!
بـا تقــلا و دسـت و پــا زدنــت
بــاعــث گـریــه ی خــدا شـده ای
شاعر:وحید قاسمی

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:42
• نوشته شده توسط
• یحیی

هر چند به یاران نرسیدم که بمیرم
دیدار تو تو می داد امیدم که بمیرم
دیدم که نفس می زنی و هیچ کست نیست
من یک نفس این راه دویدم که بمیرم
با هر تب افسوس نمردم که نمردم
در خون تو این بار امیدم که بمیرم
با دیدن هر زخم تو ای مزرعهٔ زخم
از سینه چنان آه کشیدم که بمیرم
می گفتم و می سوختم از نالهٔ زینب
وقتی ز تنت نیزه کشیدم که بمیرم
شادم که در آغوش تو افتاده دو دستم
در پای تو این زخم خریدم که بمیرم
شاعر:حسن لطفی

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:44
• نوشته شده توسط
• یحیی

دیگر تحملش به سر آمد، برابرش
دارد ز دست می رود عمه، عمو، سرش
شمشیر و نیزه، تیر و سنان متحد شده
با هر صدای حرمله، حمله به پیکرش
جسمی نمانده است، فقط تیر و نیزه است
سیمرغ گشته، بس که شده نیزه ها پرش
تا ناله های زینب و کلثوم نشنود
این نیزه آمده که کند عاقبت کرش
جایی نمانده بود که این تیر جا شود
اصلاً چه قدر زور زده تا که آخرش...
چون جان اوست عرش خدا، نیزه ها همه
بوسه زدند بر تن او، بر سراسرش
لعنت به حرمله و به تیر سه شعبه اش
خورده گره به سینه، چگونه کشد درش؟
او واحد است مثل خداوند حیّ فرد
حالا کنند سم ستوران مکرّرش
این تیر آخری که به پهلو نشسته است
یادش بیاورد در و دیوار و مادرش
یک خنجر است، جان

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:46
• نوشته شده توسط
• یحیی

گرچه قدم کوچک است و بار ندارد
بیشتر از یازده بهار ندارد
عشق تو با سن و سال کار ندارد
سر کشی عشق من مهار ندارد
هرکه شد از عشق مست عبد حسین است
هرکسی عبدلله است عبد حسین است
من که پسر خوانده ی سرای عمویم
ماحصل زحمت دعای عمویم
دست چه باشد کنم فدای عمویم
دار و ندارم همه برای عموم
در سر ما فرق ، بین دست و جگر نیست
مرد خدا نیست آنکه مرد خطر نیست
حضرت عزوجل که ترس ندارد
کوه وقار از کوتل که ترس ندارد
طفل حسن از جدل که ترس ندارد
بچه ی شیر جمل که ترس ندارد
وای اگر نیزه ای به دست بگیرم
زیر و زبر میکنم به عشق امیرم
از سر شوق است اگر که بی کفنم من
مرد بی دفاع عمو حسین منم من

طفل حسن زاده نه خودم حسنم من
ع

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:47
• نوشته شده توسط
• یحیی

مثل پرنده بال گشودی رها شدی
کوچکترین ستاره سر نیزه ها شدی
لعنت به لای لایی این نیزه دار تو
باعث شده است بر سر ی بی صدا شوی
زخم سرت برابر زخم عمو شده
بر روی نیزه ها چقدر جا به جا شدی
بعد از تو گاهواره به دردم نمی خورد
چه زود پر کشیدی و از من جدا شدی
بر روی دست باد عزیز دل رباب
مانند زلف های پریشان رها شدی
در اسمان کرب و بلا رد خون توست
تو یک تنه برای خودت کربلا شدی

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:49
• نوشته شده توسط
• یحیی

جــلـوه ی ذات کــبــریــا شــده ای
کعبه ی تیـغ و نیـزه هـا شـــده ای
زیـر ایـن چکمه های زبر و خشن
مثـل قـالـی نــخ نــما شـده ای
چقدر نیزه خورده ای! چه شده؟
دم عـصــری پر اشتها شده ای
نیــزه ای بوسـه زد به لعل لبت
مــاه زینـب چه دلـربا شـده ای!
همـه ی مـوی عمه گشـته سپید
خـوب شد خمره حنا شده ای
کــاوش تیــغ هـا برای زر است
تــو مــگر معــدن طلا شده ای؟
نـقـشه ی ری خطـوط زخـم تنـت
پس برای همین تو تا شده ای؟!
بـا تقــلا و دسـت و پــا زدنــت
بــاعــث گـریــه ی خــدا شـده ای

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:53
• نوشته شده توسط
• یحیی

شمع‌ها از پای تا سر سوخته
مـانده یک پروانه ی پر سوخته
نـام آن پـروانه عبـدالله بـود
اختری تـابنده‌تر از مـاه بود
کرده از اندام لاهوتی خروج
یافته تـا بـامِ «أوْ أدنی» عروج
خون پاکش زاد و جانش راحله
تـار مـویش عالمی را سلسله
صـورتش مـانند بابا دل گشــا
دست‌های کوچکش مشکل‌گشا
رخ چو قرآن چشم و ابرو آیه‌اش
آفتــاب آیینــه‌دار سایــه‌اش
مجتبـایی بــا حسین آمیـخته
بر دو کتفش زلف قاسم ریخته
از درون خیمه همچون برق آه
شـد روان با ناله سوی قتلگاه
پیش رو عمـو خریدارش شده
پشت سر عمـه گرفتارش شده
بـر گرفته آستینش را بـه چنگ
کای کمر بهر شهادت بسته تنگ!
ای دو صد دامت به پیشِ رو مرو
ایـن همـه صیاد و یک آهو مرو

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:56
• نوشته شده توسط
• یحیی

گلشن توحيد را فصل شهادت مى‏رسد
لاله آزاد مردى را طراوت مى‏رسد
اى عموى مهربانم بوى بابا مى‏دهى
از تماشاى تو كامم را حلاوت مى‏رسد
غم مخور گر سائل روى تو شد شمشيرها
كودك ايثار با دست سخاوت مى‏رسد
سنگر اميد را خالى ز جانبازى مبين
اين زمان رزمنده‏اى از نسل غربت مى‏رسد
اى طبيبى كه كنون خود مبتلاى نيزه‏اى
غم مخور مرهم براى زخمهايت مى‏رسد
ظلمت از هر سو احاطه كرده نورت را بگو
صبر كن اى تيرگى آن ماه طلعت مى‏رسد
هردم از زخم زبانى مى‏شود پاره دلت
يا كه از سر نيزه بر جسمت جراحت مى‏رسد
لاله‏هاى سر زده از خون تو پامال شد
بر گل رخسار تو دست شرارت مى‏رسد
بعد دستانى كه شد در علقمه از تن جدا
دست تير و نيزه بر جس

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 06:02
• نوشته شده توسط
• یحیی

ای عمو من عاشقم عاشق ترین
بهر قربانی شدن لایق ترین
غیرت اللهم اگر چه کودکم
دست من باشد سلاح کوچکم
دست من امروز می آید به کار
نیست کمتر دست من از ذوالفقار
نیست این رسم دل شیدای من
من بمانم تو بمیری وای من
زیر خنجر هم شوم غمخوار تو
زیر سم اسب باشم یار تو
زینت این انجمن را کم مکن
سهم بابایم حسن را کم مکن
چون گل شش ماهه ای که داشتی
گل به روی سینه خود کاشتی
در میان خون نگاهم می کنی
سینه ات را قتلگاهم می کنی

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 06:10
• نوشته شده توسط
• یحیی

وقتی عدو به روی تو شمشیر می کشد
از درد تو تمام تنم تیر می کشد
طاقت ندارم اینهمه تنها ببینمت
وقتی که چله چله کمان تیر می کشد
این بغض جان ستان که تو بی کس ترین شدی
پای مرا به بازی تقدیر می کشد
ای قاری همیشه قرآن آسمان
کار تو جزء جزء به تفسیر می کشد
این که ز هر طرف نفست را گرفته اند
آن کوچه را به مسلخ تصویر می کشد
بر خیز ای امام نماز فرشته ها
لشکر برای قتل تو تکبیر می کشد
شاعر:حامد اهور

• پنج شنبه
• 8
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 06:13
• نوشته شده توسط
• یحیی