عبدالله بن حسن (ع)

‌ گلشن‌ توحید را فصل‌ شهادت‌ می‌رسد
لالۀ‌ آزاد مردی‌ را طراوت‌ می‌رسد
ای‌ عموی‌ مهربانم‌ بوی‌ بابا می‌دهی
‌ از تماشای‌ تو كامم‌ را حلاوت‌ می‌رسد
غم‌ مخور گر سائل‌ روی‌ تو شد شمشیرها
كودك‌ ایثار با دست‌ سخاوت‌ می‌رسد
سنگر امید را خالی‌ ز جانبازی‌ مبین‌
این‌ زمان‌ رزمنده‌ای‌ از نسل‌ غربت‌ می‌رسد
ای‌ طبیبی‌ كه‌ كنون‌ خود مبتلای‌ نیزه‌ای‌
غم‌ مخور مرهم‌ برای‌ زخم هایت‌ می‌رسد
ظلمت‌ از هر سو احاطه‌ كرده‌ نورت‌ را بگو
صبر كن‌ ای‌ تیرگی‌ آن‌ ماه‌ طلعت‌ می‌رسد
هر دم‌ از زخم‌ زبانی‌ می‌شود پاره‌ دلت‌
یا كه‌ از سر نیزه‌ بر جسمت‌ جراحت‌ می‌رسد
لاله‌های‌ سر زده‌ از خون‌ تو پامال‌ شد
بر گل‌ رخسار تو دست‌ ش

• پنج شنبه
• 7
• دی
• 1391
• ساعت
• 05:06
• نوشته شده توسط
• یحیی

كشته ی دوست شدن در نظر مردان است
پس بلا بیشترش دور و بر مردان است
یازده ساله ولی شوق بزرگان دارد
در دلِ كودكِ این ها جگر مردان است
همه اصحابِ حرم طفل غرورش هستند
این پسر بچۀ خیمه پدر مردان است
بست عمامه همه یاد جمل افتادند
این پسر هر چه كه باشد پسر مردان است
نیزه بر دست گرفتن كه چنان چیزی نیست
دست بر دست گرفتن هنر مردان است
بگذارید ببیند كه خودش یك حسن است
حبس در خیمه شدن بر ضرر مردان است
گر چه ابن الحسنم پُر شدم از ثارالله
بنویسید مرا یابن ابی عبدالله
شاعر:علی اکبر لطیفیان

• پنج شنبه
• 7
• دی
• 1391
• ساعت
• 05:13
• نوشته شده توسط
• یحیی

دست او در دست های عمّه بود
گوش او پر از صدای عمّه بود
زینبی که دل چنان آئینه داشت
داغ چندین گل به روی سینه داشت
صبر عبداللهَ دگر سر گشته بود
چشم های کوچکش تر گشته بود
دید دیگر بی برادر مانده است
بندی از قنداق اصغر مانده است
شیون زن ها دلش را پاره کرد
دید شه تنهاست فکر چاره کرد

دست او از دست عمّه شد جدا
می دوید و بر لبش واویلتا
می دوید و گاه می افتاد او
از جگر فریاد می زد ای عمو
دید عمو چون گل اسیر خارهاست
دشمنان را هم سر آزارهاست
یک نفر با نیزه بر او می زند
یک نفر دارد به پهلو می زند
شاعر:سید محمد جوادی

• پنج شنبه
• 7
• دی
• 1391
• ساعت
• 05:15
• نوشته شده توسط
• یحیی

دست او در دست های عمّه بود
گوش او پر از صدای عمّه بود
زینبی که دل چنان آئینه داشت
داغ چندین گل به روی سینه داشت
صبر عبداللهَ دگر سر گشته بود
چشم های کوچکش تر گشته بود
دید دیگر بی برادر مانده است
بندی از قنداق اصغر مانده است
شیون زن ها دلش را پاره کرد
دید شه تنهاست فکر چاره کرد
دست او از دست عمّه شد جدا
می دوید و بر لبش واویلتا
می دوید و گاه می افتاد او
از جگر فریاد می زد ای عمو
دید عمو چون گل اسیر خارهاست
دشمنان را هم سر آزارهاست
یک نفر با نیزه بر او می زند
یک نفر دارد به پهلو می زند
شاعر:سید محمد جوادی

• پنج شنبه
• 7
• دی
• 1391
• ساعت
• 05:18
• نوشته شده توسط
• یحیی

پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و، سینه آتش دان شده
اشک هایم می چکد، بر لبت یعنی که باز
آسمان تشنه ام، موسم باران شده
بین این گودال سرخ ،در دل این قتلگاه
دیدمت تنهاترین، غرق در طوفان شده
صد نیستان ناله را، هر نفس سر می دهم
بی سر و سامان توست، آه سرگردان شده
یک طرف من بودم و، عمّه ای دل سوخته
یک طرف امّا تو و، خنجری عریان شده
نیزه ای خون می گریست، پای زخم کاریش
قصد زخمی تازه داشت، دشنه ای پنهان شده
حال با دستت بگیر، در میان تیغ ها
زیر دستی را که از، پوست آویزان شدهچ
شاعر:حسن لطفی

• پنج شنبه
• 7
• دی
• 1391
• ساعت
• 05:20
• نوشته شده توسط
• یحیی

مقصد شعر و غزل دست من است
عضو بی مثل و بدل دست من است
سیزده شیشه اگر قاسم داشت
یازده جام عسل دست من است
بر زمین بودی و من حیّ علی
فاعل خیرالعمل دست من است
آن که بر تیزی شمشیر عدو
ندهد هیچ محل دست من است
ضربه ی بی مثل از تیغ گرفت
ریشه ی ضرب و مثل دست من است
علّت این که مرا باز چنین
پدرم کرده بغل دست من است
دست دادم که بگویم دشمن
شده معلول و علل دست من است
حلقه ی گردن تو دست دگر
هاله ی دور زُحل دست من است
ضرب شمشیر پدر قاسم شد
سپر جنگ جمل دست من است
شاعر:سعید توفیقی

• پنج شنبه
• 7
• دی
• 1391
• ساعت
• 05:22
• نوشته شده توسط
• یحیی

از میان خیمه تا گودال… با سر آمده
این برادرزاده که جای برادر آمده
کیست این آزاده که پرواز دارد می کند؟!
کیست این آزاده، انگار از قفس درآمده
هر طریقی بوده از عمه جدا گردیده و
از پس چشمان خیس خواهرت برآمده
با نوای "لا افارق" با نگاهی اشک بار
تا میان معرکه با حال مضطر آمده
خون ابراهیم در رگ هاش جاری گشته است
مثل اسماعیل اگر تا زیر خنجر آمده
مثل سقای حرم، با بوسه ی شمشیرها
دستش آویزان شده… از جای خود درآمده
آه… خنجر پشت خنجر… در میان قتلگاه
تا که تیری آمده، یک تیر دیگر آمده
او به روی سینه ی معشوق مأوا کرده و
صبر تیر حرمله انگار که سر آمده
حق الطاف عمو را خوب جبران کرده است
این برادرزاده که جای برا

• پنج شنبه
• 7
• دی
• 1391
• ساعت
• 05:25
• نوشته شده توسط
• یحیی

گر چه از بی کسی ات جان و دلم آگاه است
یک نفس خیمه بیا شام حرم بی ماه است
جای هر شعبه که بر حنجر اصغر زده اند
خیمۀ مادرِ اصغر پر تیر آه است
سپر جسم عمو گشت پسر، می دانست
راه دیدار پدر، آه همین یک راه است
خوب شد قطع شده دست بلندم اما
حیف شد دست من از دامن تو کوتاه است
سر یک نیزه سر پاک اباعبدالله
به سر نیزه دیگر سر عبدالله است
شاعر:سید محمد جوادی

• پنج شنبه
• 7
• دی
• 1391
• ساعت
• 05:27
• نوشته شده توسط
• یحیی

همه رفتند و تنها مانده ام من
اسیر درد و غم ها مانده ام من
علیِّ اصغر شش ماهه هم رفت
ولی از کاروان جا مانده ام من
***
گذشته کار من از صبر و طاقت
شده اندوه و داغم بی نهایت
ندارم این قَدَر طاقت، ببینم
به دست عمه زنجیر اسارت
***
اگرچه آخرین یار عمویی
ولی نزد خدا با آبرویی
دوباره حرمله می آید از راه
دوباره روضه ی تیر و گلویی
شاعر:یوسف رحیمی

• پنج شنبه
• 7
• دی
• 1391
• ساعت
• 05:30
• نوشته شده توسط
• یحیی

عمو حسین، دیدم بین مقتل تنها موندی
عمو حسین، هستیمو با غربتت سوزوندی
عمو حسین، با ناله هات دلمو لرزوندی
دورَت کردن گرگای کوفه تنت پاره پاره شد
رُو سینت نشستن با چکمه؛ عمو جون بیچاره شد
خودم میام کمکت سهم حسنت دوباره شد
عمو حسین، ثارالله ثارالله ثارالله
عمو حسین، دویدم نفس نفس میزنم
عمو حسین، نیزه رو از دورت پس میزنم
عمو حسین، دستُ سپر ناکس میزنم
دست از تو نمیکشم عمو تا به لبم جون نیاد
سهم خونم و باید بدم نمیرم تا خون نیاد
سر میدم براتو غیر از این سرم و سامون نیاد
عمو حسین، ثارالله ثارالله ثارالله
عمو حسین، ببار پیش بابام رو سفید شم
عمو حسین، کاری کن مثل قاسم شهید شم
عمو حسین، نبار بی نصیب و نا

• شنبه
• 5
• مهر
• 1393
• ساعت
• 16:51
• نوشته شده توسط
• علی

دست و پا كه ميزني بر غيرتم بر ميخورد
لشگرت كه نيست اما يك نفر داري هنوز

• شنبه
• 16
• دی
• 1391
• ساعت
• 05:47
• نوشته شده توسط
• یحیی

می آمد از غوغای سنگر وای بر من
لب تشنه جانبازی دلاور وای بر من
ده ساله ای که مثل بابایش حسن بود
دریا دلی طوفان برابر وای بر من
نه بر تنش جوشن نه در دستش سلاحی
تکرار میشد قاسم از سر وای بر من
فرصت ندارد عمه بگیرد دست او را
زد بر دل بی رحم لشگر وای بر من
میشُست دست از دست و فریادش عمو بود
آمد به خونخواهی دلبر وای بر من
میخواست احلی من عسلها را بنوشد
از جام تیغ و تیر و خنجر وای بر من
تا دید افتاده عمو تنها، سپر شد
دستی شکست و دست دیگر وای بر من
افتاد روی سینه ی خورده سه شعبه
گل در میان باغ پرپر وای بر من
ای کاش مانند حسن تابوت میداشت
از تیر جا وا کرده پیکر وای بر من

شاعر:جابر عابدی

• شنبه
• 5
• مهر
• 1393
• ساعت
• 06:33
• نوشته شده توسط
• محمد

من حاضرم براي حسين(ع) ترك سر كنم
آماده ام به راه ولايش خطر كنم
مظلوم تر از عموي غريبم نديده ام
از غربتش تمامي عالم خبر كنم
اين كار عشق و دل بُوَد اي عقل برو كنار
مستانه سوي حضرت دلبر سفر كنم
تنها فتاده و همه با كينه مي زنند
ديگر نبايد عمّه ز رفتن حذر كنم
با گريه مي دوم ز حرم سوي قتلگاه
از بين تير و نيزه و شمشير گذر كنم
تابي ندارد اين دل محزون و كوچكم
آخر چگونه زخم تنش را نظر كنم
لبهاي تشنه اش كه ترك خورده از عطش
با قطره هاي شبنم اين ديده تر كنم
تيغي اگر عدو بِكِشد بهر كشتنش
مردانه هر دو دست خودم را سپر كنم
من وارث غريبي بازو شكسته ام
بايد ز كوچه گويم و ياد پدر كنم
در قتلگاه كرببلا جاي مجتبي ع

• چهارشنبه
• 11
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 15:05
• نوشته شده توسط
• یحیی

دارم از سوی خیمه می آیم
از هو الهوی خیمه می آیم
خیمه از نور تو لبالب بود
خیمه در جلوه های زینب بود
خیمه انگار خیمه رب بود
لیله القدر خیمه! زینب بود
خیمه یکباره طور سینا شد
هر که در خیمه بود موسا شد
ناگهان جلوه تو ماتم کرد
بیقرار تجلیاتم کرد
دیدمت که غریب و تنهایی
مصطفا و علی و زهرایی
حس نمودم عمو که فکر منی
بیقرار برادرت حسنی
حس نمودم که سخت بی تابم
حس نمودم که تشنه آبم
حس نمودم که من حسن شده ام
مثل بابا پر از محن شده ام
نور ممسوس ذات گردیدم
سفره دار صفات گردیدم
ای عمو از چه بی پر و بالی
تک و تنها میان گودالی
از چه گودال ، گود تر شده است
بدنت مثل رهگذر شده است
زخمهایت چه بیشماره شدند
رخت هایت

• چهارشنبه
• 11
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 15:14
• نوشته شده توسط
• یحیی

گاهی دلم برای پدر تنگ می شود
دلگیر از این زمانۀ نیرنگ می شود
اینجا کسی یتیم نوازی نمی کند
اینجا نصیب صورتمان چنگ می شود
عمه بیا اجازه بده تا رها شوم
رحمی بر این یتیم که دلتنگ می شود
عمه بگو چگونه تماشا کنم، ببین
دارد سرِ عبایِ عمو جنگ می شود
پیراهنی که داشت عمویم سپید بود
از فرط زخم، قرمز پُر رنگ می شود
من می روم سپر بشوم حیف کوچکم
پیشانی اش ولی هدف سنگ می شود
ناکام اگر که من بروم باز بهتر است
این زندگی بدون عمو ننگ می شود
شکر خدا نصیب من و اصغرت یکی است
شمشیر با سه شعبه هماهنگ می شود

• چهارشنبه
• 11
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 15:55
• نوشته شده توسط
• یحیی

دل ما و غم سرخ حسيني
دوباره ماتم سرخ حسيني
سوار پر خروش دادگستر
بيا با پرچم سرخ حسيني
تمام عمر بي لبخند سخت است
به لبخند خودت سوگند سخت است
براي ديدنت تا جمعه بعد
تحمل مي کنم هر چند سخت است
شاعر:سید حبیب نظاری

• چهارشنبه
• 25
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 15:55
• نوشته شده توسط
• یحیی

دل ما و غم سرخ حسيني
دوباره ماتم سرخ حسيني
سوار پر خروش دادگستر
بيا با پرچم سرخ حسيني
تمام عمر بي لبخند سخت است
به لبخند خودت سوگند سخت است
براي ديدنت تا جمعه بعد
تحمل مي کنم هر چند سخت است
شاعر:سید حبیب نظاری

• چهارشنبه
• 25
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 15:55
• نوشته شده توسط
• یحیی

رها کنید مرا زین خیام تا بروم
دو بال خویش گشوده سوی خدا بروم
عموی من که به چنگال خصم افتاده
دگر چه جای سوال است من کجا بروم
ببین که سایه ی قاتل به صورتش افتاد
هجوم برده سرش را کند جدا بروم
مرا به راه عمو نذر کرده بابایم
برای انکه کنم نذر او ادا بروم
میان هر رگ من خون دست عباس است
به عشق آنکه شوم مثل او فدا بروم
تمام ترس من از بعد عصر عاشوراست
که در میان اسیران زکربلا بروم
من و نگاه به روی کبود ناموسم
همان خوش است که بر روی نیزه ها بروم

• چهارشنبه
• 25
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 16:06
• نوشته شده توسط
• یحیی

من که عبد اللهم
یار ثار اللهم
مست تو رهبرم
ای عمو جا ن
زاده مجتبا
سبط خیر النسا
جلوه حیدرم
ای عمو جان
می دهم جان به راه ولایت
عالمی را نمایم هدایت
ای عمو ای عمو ای حسین جان
بر تو هستم پسر
هر دو دستم سپر
هدیه تو سرم ای عمو جا ن
ای کنم افتخار
این که با اقتدار
ما نع لشگرم
ای عمو جا ن
من فدای تو و زینبینم
می رسد تا حرم یا حسینم
ای عمو ای عمو ای حسین جان

• چهارشنبه
• 23
• اسفند
• 1391
• ساعت
• 05:52
• نوشته شده توسط
• یحیی

هرگز نیاید آن که من از تو جدا شوم
اید فدایی ی تو به کربلا شوم
بودن به همره تو سراسر حیات من
جان می دهم اگر دمی از تو جدا شوم
ستم به دست حضرت زینب نهاده ای
رخصت بده مرا که به راهت فدا شوم
خواهم به سوی معرکه ی پر بلای تو
همچون برادرانم و غرق بلا شوم
پر می کشم به قتله گهت ساقیا مگر
ماند سرت به سلامت و من مبتلا شوم
جان می دهم به جای پدر در حریم تو
تا میهمان فاطمه خیرالنسا شوم

• چهارشنبه
• 23
• اسفند
• 1391
• ساعت
• 05:56
• نوشته شده توسط
• یحیی

عبداللهم ، عبداللهم
من عاشق ثاراللهم
سر تا بپا دردم عمو
روبرو تو آوردم عمو
ا این لب خشکیده ام
دور تو می گردم عمو
عبداللهم ، عبداللهم
من عاشق ثاراللهم
هستم یتیم و بی پناه
بر من عمو جان نگاه کن
از شوق جانبازی ببین
من آمدم در قتلگاه
عبداللهم ، عبداللهم
من عاشق ثاراللهم
ای روی تو قرص قمر
گر می روی من را ببر
جان علی ِ اصغرت
باشد دلم تنگ پدر
عبداللهم ، عبداللهم
من عاشق ثاراللهم

• چهارشنبه
• 23
• اسفند
• 1391
• ساعت
• 05:58
• نوشته شده توسط
• یحیی

عمو رسیدم و دیدم؛ چقدر بلوا بود
سر تصاحبِ عمامه ی تو دعوا بود
به سختی از وسط نیزه ها گذر كردم
هزار مرتبه شكر خدا كمی جا بود!
ثواب نَحر گلویت تعارفی شده بود
سرِ زبان همه جمله ی - بفرما- بود
عمو چقدر لبِ خشكتان ترك دارد!
چه خوب می شد اگر مشك آب سقا بود
زنی خمیده عمو رد شد از لبِ گودال
نگاه كن؛ نكند مادر تو زهرا بود
برای كشتن تان تیغ و نیزه كم آمد
به دست لشگریان سنگ و چوب حتی بود!
تمام هوش و حواس سپاه كوفه و شام
به فكر جایزه ی بردنِ سر ما بود
بلند شو؛ كه همه سوی خیمه ها رفتند
من آمدم سوی گودال، عمه تنها بود

• چهارشنبه
• 7
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:39
• نوشته شده توسط
• یحیی

عمه جان ول کن من از اصغر که بهتر نیستم
عمه با قاسم مگر اصلا برادر نیستم ؟
سن و سالم را نبین از قد و قامت هم نپرس
پهلوانم من ، مگر از نسل حیدر نیستم ؟
هی فقط امروز چسبیدی به من از صبح زود
دستهایم را رها کن من که دختر نیستم
تو به فکر بچه ها ، زن ها ، به فکر خیمه باش
من بزرگم ، لااقل کمتر ز اصغر نیستم
ناله هل من معین دارد کبابم می کند
من مگر عمه ز سربازان لشکر نیستم ؟
گیرم این مردم همه دشمن، کسی هم نشوند
مه جان دارد صدایم می کند ، کر نیستم
یک عمو مانده برایم در تمام زندگی
دیگر اصلا فکر دست و بازو و سر نیستم
دارد آنجا عمه جان هی نیزه بالا می رود
حیف عمه ، قتلگه من پیش مادر نیستم
آسمان دارد صدایم م

• چهارشنبه
• 7
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:18
• نوشته شده توسط
• یحیی

دست از عمه کشید و بدنش میپیچید
زیر ِ پایش عربی پیرهنش میپیچید
گردبادی ز خیامی به نظر می‌آمد
گِردَش انگار زمین و زَمَنَش میپيچید
میدوید و سِپَهی دیده به او دوخته بود
وَ طنین رجزش تا وطنش میپیچید
ز سر عمامه و نعلین ز پایش وا شد
ذکر یا فاطمه يِ بت شکنش میپیچید
دید اطراف عمو نیزه و شمشیر پُر است
داشت گِردِ عمویِ صف شکنش ميپیچید
ناگه از پرده‌یِ دل کرد صدا وا اُمّاه
دست بُبریده‌ی او دور تنش میپیچید
تیغ بر فرق سرش نیزه به پهلویش خورد
نعره‌یِ حیدریِ یا حسنش میپیچید

• چهارشنبه
• 7
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:24
• نوشته شده توسط
• یحیی

مقصد شعر و غزل دست من است
عضو بی مثل و بدل دست من است
سیزده شیشه اگر قاسم داشت
یازده جام عسل دست من است
بر زمین بودی و من حیّ علی
فاعل خیرالعمل دست من است
آنکه بر تیزی شمشیر عدو
ندهد هیچ محل دست من است
ضربه ی بی مثل از تیغ گرفت
ریشه ی ضرب و مثل دست من است
علّت این که مرا باز چنین
پدرم کرده بغل دست من است
دست دادم که بگویم دشمن
شده معلول و علل دست من است
حلقه ی گردن تو دست دگر
هاله ی دور زُحل دست من است
ضرب شمشیر پدر قاسم شد
سپر جنگ جمل دست من است
شاعر:سعید توفیقی

• چهارشنبه
• 7
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:36
• نوشته شده توسط
• یحیی

منكه از معركه ی جنگ نمی ترسیدم
دیدم آن صحنه كه یك لحظه به خود لرزیدم
دیدم از قلبِ عمو، زخم دهان وا كرده
دفعتاً بغضِ گره خورده شدم، تركیدم
نیزه ها بود كه بر جسم عمویم می رفت
هیچكس فاش ندید آنچه من آنجا دیدم
دیدم از وجه عمو خون خدا می ریزد
من به جای همه با فاطمه خون گرییدم
بوسه ای را كه به من داد عمو، عمه نداشت
خم شدم وجه خدا را به خدا بوسیدم
"اِبنِ كَعب" آمد و با نیزه و شمشیر بلند
قصد جان عمویم كرد و من می دیدم
دست خود را سپر تیغ بلندش كردم
قطع شد دستم و جانباز حرم گردیدم
گفتمش "یَابنَ خبیثه" عمویم را بكشی !؟
مرگ را زودتر از مرگ عمو بگزیدم
حرمله تیر جفایی به گلویم زد و رفت
من در آغوش عمو سخت به

• چهارشنبه
• 7
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:38
• نوشته شده توسط
• یحیی

گر چه از بی کسی ات جان و دلم آگاه است
یک نفس خیمه بیا شام حرم بی ماه است
جای هر شعبه که بر حنجر اصغر زده اند
خیمۀ مادرِ اصغر پر تیر آه است
سپر جسم عمو گشت پسر، می دانست
راه دیدار پدر، آه همین یک راه است
خوب شد قطع شده دست بلندم اما
حیف شد دست من از دامن تو کوتاه است
سر یک نیزه سر پاک اباعبدالله
به سر نیزه دیگر سر عبدالله است

• چهارشنبه
• 7
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:08
• نوشته شده توسط
• یحیی

گاهی دلم برای پدر تنگ می شود
دلگیر از این زمانۀ نیرنگ می شود
اینجا کسی یتیم نوازی نمی کند
اینجا نصیب صورتمان چنگ می شود
عمه بیا اجازه بده تا رها شوم
رحمی بر این یتیم که دلتنگ می شود
عمه بگو چگونه تماشا کنم، ببین
دارد سرِ عبایِ عمو جنگ می شود
پیراهنی که داشت عمویم سپید بود
از فرط زخم، قرمز پُر رنگ می شود
من می روم سپر بشوم حیف کوچکم
پیشانی اش ولی هدف سنگ می شود
ناکام اگر که من بروم باز بهتر است
این زندگی بدون عمو ننگ می شود
شکر خدا نصیب من و اصغرت یکی است
شمشیر با سه شعبه هماهنگ می شود
شاعر:عباس احمدی

• چهارشنبه
• 7
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:10
• نوشته شده توسط
• یحیی

خودش به دست خودش کودک انتخاب شده
ستاره ایست که هم سطح آفتاب شده
علی اصغر ششماهه رفت و او مانده
هزار مرتبه از این قضیه آب شده
هزار بار دم رفتنش به سمت جلو
یکی رسیده و او نقشه اش خراب شده
عذاب می کشد از اینکه راه می رود و
تمام دلخوشی عمه و رباب شده
مگر که کودک بی ادعا گناهش چیست؟
که بین لشکریان کشتنش ثواب شده
کجای دشت نشستی بلند شو عباس
که بی تو کشتن اطفال نیز باب شده
حسین مثل کتاب غم است و عبدالله
شاعر:مهدی رحیمی

• چهارشنبه
• 7
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:12
• نوشته شده توسط
• یحیی

به گَرد پای من امروز لشگری نرسد
به اوج بال و پرم هیچ شهپری نرسد
سوار مرکب عشقم، رکاب یعنی چه؟
به این سواره، پیاده تکاوری نرسد
به خویش گفتم: از این پس تو را نمی بخشم
اگر ارادت تو داد دلبری نرسد
منم که رهبر میدان نوجوانانم
به این حضور حکیمانه رهبری نرسد
میان مقتل مظلوم، یاری اش کردم
به این مقام شریفم پیمبری نرسد
به هیبت غضب مجتبایی ام سوگند
سپاه کوفه به این رزم حیدری نرسد
مرا بلندی شمشیر «خصم» مانع نیست
به ضربه گیری دستم دلاوری نرسد
مرا ز هول قیامت دگر نترسانید
به این قیامت دشوار، محشری نرسد
کمان حرمله با گودی گلویم گفت:
به جز تو و علی اصغر به حنجری نرسد
سر مرا به روی سینه ی عمو کندند
مقام ذبح م

• چهارشنبه
• 7
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:16
• نوشته شده توسط
• یحیی