قاسم بن حسن (ع)

عمو حسین ،عازم میدونم حلالم کن
عمو حسین، نیگا به شوق و شور و حالم کن
عمو حسین، دعای خیرتو دنبالم کن
چنگ و دندون گرگای کوفه برا تنم تیزن
سرِ جنگِ با من دعوا میکنن و گلاویزن
پا قدمیم به میدون نُقل سنگی سرم میریزن
عمو حسین، ثارالله ثارالله ثارالله
عمو حسین، حس میکنم وقت پروازمه
عمو حسین، اشک حسرتت سوز و سازمه
عمو حسین، عسل عسل زخمای تازمه
اومدم تا که مردی بشم یه روزه برا خودم
بیا ببین قد کشیدم و هم قد اکبر شدم
مادرت زهرا اومده برای رفتن آمادم
عمو حسین، ثارالله ثارالله ثارالله
عمو حسین، وقتشه بابام اومد استقبال
عمو حسین، زیر دست و پاها شدم پامال
عمو حسین، از بس پا کشیدم کندم گودال
نفسم میگیره استخ

• شنبه
• 5
• مهر
• 1393
• ساعت
• 16:54
• نوشته شده توسط
• علی

قاسم ای، شاخ شمشاد، لرزه بر تنم افتاد

با دیدن تو

اومدم، ولی دیره، جای صد تیغ و تیره

روی تن تو ؛ روی تن تو

جسم تو، خونی رنگه، وای چقدر جای سنگه

به پیکر تو

زخمیه استخونت، اومده عمو جونت

بالا سر تو بالا سر تو

چی بدم؛ جواب داداشمو

زدی آتیش قلبمو؛ عمو عمو عمو

قاسمم، وای چقدر رعنا شدی

شبیه سقا شدی، عمو عمو عمو

عمو داغ رو دلم گذاشتی

عمو بوی حسن رو داشتی

وای تنت، چه ناجوره، جای سم ستوره

هر جای جسمت

اومدم، بیقرارم، مرهمم رو ببارم

کجای جسمت

این حال، بیقرارت، این تن زخم و زارت

در پای جسمت؛ منو سوزونده

میگیری، دیگه حاجت، قاسمم تا شهادت

چیزی نمونده؛ چیزی نمونده

وای؛ که سر و روت زخمیه

• یکشنبه
• 6
• مهر
• 1393
• ساعت
• 08:08
• نوشته شده توسط
• محمد

تا لاله گون شود کفنم بیشتر زدند
از قَصد روی زخم تنم بیشتر زدند
قبل از شروع ذکر رَجَز مشکلی نبود
گفتم که بچه ی حسنم بیشتر زدند
این ضربه ها تلافی بدر و حنین بود
گفتم علی و بر دهنم بیشتر زدند
می خواستند از نظر عُمق زخمها
پهلو به فاطمه بزنم بیشتر زدند

• چهارشنبه
• 13
• دی
• 1391
• ساعت
• 04:53
• نوشته شده توسط
• یحیی

من از تولد عاشقم؛ وقتی پدر با عشق
بعد از اذانش «یا حسین»ی خواند در گوشم
در چشمهایت ای عمو جان! کربلا دیدم
وقتی گرفتی لحظه‌ی اول در آغوشم
بگذار من هم در صف دلدادگان باشم
نام مرا هم در میان عاشقان بنویس
بعد از علی اکبر گمانم نوبت من شد
پیش جوان اسمی هم از این نوجوان بنویس
از من عموجان در گذر فرقی نخواهد کرد
حتی اگر از من بگیرد عمه شمشیرم
بی تو نمی‌مانم… خودت هم خوب می‌دانی
فردا ببینم نیستی از غصه می‌میرم
می‌دانم اکنون در دل پاکت چه غوغایی ست
قربانیت وقتی که میراث حسن باشد
می‌دانم اذنم می‌دهی اشکت که پایان یافت
خط حسن وقتی که در دستان من باشد
حال عجیبی شد میان ماندن و رفتن
بین نگاه تو وَ قلب خود

• چهارشنبه
• 6
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:41
• نوشته شده توسط
• یحیی

چه خوش است رنج و محنت به ره وفا کشیدن
چه خوش است ناز جانان همه را به جان خریدن
چه خوش است جان سپاری به قدوم چون تو یاری
به منای کربلای تو شها به خون طپیدن
چه غمی و بی پناهی به حضور چون تو شاهی
که خوش آیدم به راه تو شها بلا کشیدن
چه شود اگر عموجان، بروم به سوی میدان
که خوش است از تو فرمان و ز من به سر دویدن
چو غزال مجتبی شد ز میان خیمه بیرون
به شتاب از پی آمد شه دین برای دیدن
چه عمو چه نوجوانی چه گلی چه باغبانی
به حسن صبا خبر ده که چه جای آرمیدن
بشکافت کوفیان را صف و زد به قلب لشگر
چه خوش است از غزالی همه گرگ ها رمیدن
به جواب اهل کوفه به زبان حال می گفت
چه خوش است ناسزاها به ره خدا شنیدن
زند آت

• چهارشنبه
• 6
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:54
• نوشته شده توسط
• یحیی

همان که از لب هر غنچه آب می گردد
ز برگ های تن گل گلاب می گیرد
چه ساقی است که از تاک سیزده ساله
به یاری سم اسبان شراب می گیرد
کسی به لالایی سنگ ها رود در خواب
که رفتنش ز حرم خواب می گیرد
ز قصّه ی تن و تابوت و تیر پرسید و
به سنگ و نیزه ز هر سو جواب می گیرد
که گفته است که وقت نماز آیات است
خسوف گشته و یا آفتاب می گیرد
رکاب صبح عمویش گرفت و شب، دشمن
برای نیزه سواری رکاب می گیرد
شاعر:محسن عرب خالقی

• چهارشنبه
• 6
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:57
• نوشته شده توسط
• یحیی

آیینــۀ جمــال خـداونــد ذوالجــلال!
بـر عـارضت سـلام رســول و درود آل
ای مصطفی خصائل و ای مرتضی کمال
ای فاطمی حقیقت و ای مجتبی جمال
ریحانۀ امـام حسن، ژالـۀ حسین
در باغ سبز کرب‌وبلا لالۀ حسین
آیینــۀ جمــال دل‌آرای پنــج‌تـن
پا تا به سر حسینی و سر تا به پا حسن
در بین خاندان حسن شمع انجمن
گل‌بوسه‌های یوسف زهرات پیرهن
باید کمال حُسن پیمبر بخوانمت
بایـد علی اکبـرِ دیگــر بخوانمت
بایـد شب عـروسی تـو، ماه‌پاره‌ها
ریزند جای نقل به فرقت ستاره‌ها
ملک وجود پر شود از جشنواره‌ها
گیرنــد تـا قیـام قیامت هزاره‌ها
آینـد انبیـا همـه بـر دیـده‌بوسی‌ات
آرند گل به مجلس جشن عروسی‌ات
جان هـا فـدات باد کـه در حجله

• چهارشنبه
• 6
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:59
• نوشته شده توسط
• یحیی

آنکه به چشم تو غزل ریخته
شوق ابد شور ازل ریخته
ازرق شامی شده حیران تو
قلبش از این طرز جدل ریخته
از دهن نیزه به تأیید تو
حی علی خیرالعمل ریخته
آمده تا خوب ببوسد عمو
از دهنت بسکه عسل ریخته
قامت عباسی تو بعد رزم
اشک ز چشمان اجل ریخته
پای تو بر روی زمین مانده باز
هر چه تنت را به بغل ریخته
شاعر:سید محمد جوادی

• چهارشنبه
• 6
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:03
• نوشته شده توسط
• یحیی

می روی نور ز هر دیده جدا می گردد
حاجتی را که حسن داشت روا می گردد
مادرت نجمه به زهرا متوسل شده است
یا که مشغول مناجات و دعا می گردد
وجعلنا به تو می خواند که چشمت نزنند
این گل یاسمن انگشت نما می گردد
او مدام از من و عباس سؤالش این بود
این همه اسب به یک نقطه چرا می گردد
زرهی یافت نشد تا به تو اندازه شود
کفن اندازه به این قد رسا می گردد
مثل آئینه ی افتاده به زیر سنگی
برسد دست به آئینه دو تا می گردد
سنگ باران شده ای؟خصم نفهمیده هنوز
سنگ از فیض نگاه تو طلا می گردد
قد کشیدی بدن توست و یا موم عسل
تک تک اعضای تو در راه سوا می گردد
عمه ات زود تر از من بَرِ اکبر آمد
دیر اگر کرده به دنبال عبا می گردد
به

• چهارشنبه
• 6
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:11
• نوشته شده توسط
• یحیی

باز هم ای قلم ز من بنویس
از شهیدان بی کفن بنویس
نافه شو تا که اصلیت یابی
باز از آهوی خُتن بنویس
جای قاسم به روی صفحه ی دل
سیزده شیر صف شکن بنویس
بعد از آنکه به رنگ سبز شدی
عشق یا سیّدی حسن بنویس
ذکر شور آفرین نعم الامیر
بر روی صفحه های تن بنویس
یا که با دست خطّ درهم نغل
نام ارباب بر بدن بنویس
من تمامم حسینیه شده است
وقف زهرای مرضیه شده است
شاعر:سعید توفیقی

• چهارشنبه
• 6
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:14
• نوشته شده توسط
• یحیی

آب از سرش گذشت و به دریای خواب رفت
شیرین تر از عسل شد و در جام ناب رفت
نجمه دوباره غصّه ی زخم جگر گرفت
از سینه اش چکیده ی داغی مذاب رفت
با جلوه ای شبیه حسن، یوسف بهشت
نعلین خود نبسته ولی با شتاب رفت
در آسمان طنین صدای فرشته ها
تا کوچه های غمزده ی اضطراب رفت
مژده به قلب نجمه و زینب دهد صبا
پایش به سوی پنجره های رکاب رفت
از نعل های تازه ی بوسه گرفته اش
تا خیمه ها شمیم حضور گلاب رفت
برخیز و در جماعت مغرب ستاره باش
با رفتنت ز شهر بلا آفتاب رفت
شاعر:علی اشتری

• چهارشنبه
• 6
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:16
• نوشته شده توسط
• یحیی

تا لاله گون شود کفنم بيشتر زدند
از قصد روي زخم تنم بيشتر زدند
قبل از شروع ذکر رجز مشکلي نبود
گفتم که زاده ي حسنم بيشتر زدند
اين ضربه ها تلافي بدر و حنين بود
گفتم علي و بر دهنم بيشتر زدند
از جنس شيشه بود مگر استخوان من
ديدند خوب مي شکنم بيشتر زدند
مي خواستند از نظر عمق زخم ها
پهلو به فاطمه بزنم بيشتر زدند
تا از گلم گلاب غليظي در آوردند
با نعل تازه بر بدنم بيشتر زدند
ديدند پا ز درد روي خاک مي کشم
در حال دست و پا زدنم بيشتر زدند

• چهارشنبه
• 13
• دی
• 1391
• ساعت
• 05:33
• نوشته شده توسط
• یحیی

يتيم لشكر من، چه آمد بر سر تو
نمانده غيـر بويت، نشان از پيكر تو
چه شد اي يوسف من با تن و پيراهن تو
شبـــاهت هم ندارد آنچه بينم با تن تو
عزيزم قاسمم(2)
*****
زره پوشيده‌هــا را، هزاران پاره شد تن
تو كه جوشن نبودت، واويـــلا بر تو و من
اگر چه نيش هر زخمي تو را نوشين عسل شد
برايت نيزه‌ها آماده از جنگ جمل شد
عزيزم قاسمم(2)

*****
ز بس گلچين زده داس، به جسمت اي گل ياس
كه جســم كوچك تو، شده هم قد عباس
سُم هر مركبـــي ديدم حنا بسته ز خونت
به گريه مي‌كشم از موج خــاك و خون برونت
عزيزم قاسمم(2)

• چهارشنبه
• 13
• دی
• 1391
• ساعت
• 05:35
• نوشته شده توسط
• یحیی

کس مثل تو جان فدا نکرده قاسم
شوری به دلم بپا نکرده قاسم
ای وای اگر زره به اندازه تو
پیدا نشود خدا نکرده قاسم
شاعر:سید مجتبی شجاع

• چهارشنبه
• 13
• دی
• 1391
• ساعت
• 05:40
• نوشته شده توسط
• یحیی

پچون چشم نیزه قُوّت جان مرا گرفت
پهلوی من نشست و نشان مرا گرفت
می رفت تا كه فاش پدر خوانمت عمو
سُمّ فرس رسید و دهان مرا گرفت
گویند بو كشیدن گل، مرگ مؤمن است
بوی خوش دهان تو جان مرا گرفت
من سینه ام دُكانِ محبت فروشی است
آهن فروش، از چه دُكان مرا گرفت؟
دشمن كه چشم دیدن ابروی من نداشت
سنگی رها نمود و كمان مرا گرفت
لكنت نداشت من كه زبانم ز كودكی
موم عسل چگونه زبان مرا گرفت؟
چون كندوی عسل بدنم رخنه رخنه است
این نیش های نیزه توان مرا گرفت
گِل شد ز خاكِ سُمِّ فرس، خونِ پیكرم
ریگ روان همه جریان مرا گرفت
معنی، ز پیرهای سپاهِ جمل رسید
هر چه رسید و عُمر جوان مرا گرفت
شاعر:محمد سهرابی

• چهارشنبه
• 13
• دی
• 1391
• ساعت
• 05:58
• نوشته شده توسط
• یحیی

امان ز لحظه يِ آخر كه دست و پا مي زد
عموي بي كس خود را فقط صدا مي زد
امان ز تشگي و پا كشيدنش بر خاك
كه مُهر ِ داغ ِ دلش را به كربلا مي زد
نفس كشيدن اين گل چقدر سنگين بود
وَ نعل اسب به رويش چه بوسه ها مي زد
عجيب نيست كه قدش چو قد سقا شد
ز بسكه بر بدنش خصم نيزه جا مي زد
هر آنكه بود در آنجا تن ِ يتيمش را
به روي خاكِ زمين يا كشيد يا مي زد
به زير ِ سُمِّ ستوران كمي ز آهش ماند
به راهِ آمدنِ مادرش نگاهش ماند
(شاعرش را نميشناسم)

• چهارشنبه
• 13
• دی
• 1391
• ساعت
• 06:02
• نوشته شده توسط
• یحیی

گفتي كه سرنوشت همين از قديم بود
گفتي مرا نصيب بلاي عظيم بود
دست ركاب بر سر پايم نميرسيد
آن اسب هم مخالف جنگ يتيم بود
وقتي كه روي دامن تو سر گذاشتم
ديدم تو را چقدر نگاهت رحيم بود
حتي حضور زود تو هم فايده نداشت
آن لحظه آمدي تو كه حالم وخيم بود
از نعل و اسب و دشنه و شمشير و سنگ و خاك
هر چيز در بلندي قدم سهيم بود
وقتي كه بال بال زدم بين دست تو
زيبا ترين پريدن اين يا كريم بود
ميخواست شعر گفته شود با قياس او
اين شكل هم نتيجه نداد و عقيم بود
شاعر:شیخ رضا جعفری

• چهارشنبه
• 13
• دی
• 1391
• ساعت
• 06:04
• نوشته شده توسط
• یحیی

اگر روز است قرص ماه پس چیست؟
اگر دریاست دلو چاه پس چیست؟
اگر رزمنده خود و جوشنش کو؟
عبا و قامت کوتاه پس چیست
شاعر:شیخ رضا جعفری

• چهارشنبه
• 13
• دی
• 1391
• ساعت
• 06:41
• نوشته شده توسط
• یحیی

زينب بيا ببين كه چطور پيش ميرود
مانند شير نر كه پي ميش ميرود
بيرون بيا ز خيمه و بنشين نظاره كن
وقتي حلال زاده به داييش ميرود
شاعر:رضا قربانی

• چهارشنبه
• 13
• دی
• 1391
• ساعت
• 06:46
• نوشته شده توسط
• یحیی

این بار طوفانی به سوی دشت، عازم بود
سهم حسن از کربلا، غوغای قاسم بود
عطر مدینه لا به لای گیسوانش داشت
از بچّه های کوچه های آل هاشم بود
از روز تشییع پدر تا کربلا بارید
باران تیر عشق یک ریز و مداوم بود
پیراهن اش غارت شد اما این که چیزی نیست
وقتی که انگشت عمو هم از غنائم بود
سر را جدا کردند اما عمّه می پرسید
آیا برای بردن سر، نیزه لازم بود؟
زینب که روی نیزه هفتاد و دو سر دیده است
در کودکی تشییع مفقود الاثر دیده است...
زهرا بشری موحّد

• چهارشنبه
• 13
• دی
• 1391
• ساعت
• 06:50
• نوشته شده توسط
• یحیی

از حسن هر کس که در دل ذره ای هم کینه داشت
نیزه ای پرتاب کرد و زخم بر جسمم گذاشت
تیر باران شد پدر من سنگ باران ای عمو
وای از سنگینی نعل سواران ای عمو
مادرم را گو ببیند قاسمش رعنا شده
سیزده ساله یتیمش هم قد سقا شده
بند بند پیکر من ای عمو از هم گسست
مفصلم از هم جدا شد استخوان هایم شکست
عده ای با نیزه و یک عده با تیرم زدند
دوره ام کردند و راحت تیغ و شمشیرم زدند
می شنیدم یک نفر فریاد زد در همهمه:
می زنم ضربه به پهلویش ز بغض فاطمه

• دوشنبه
• 18
• دی
• 1391
• ساعت
• 14:01
• نوشته شده توسط
• یحیی

آشنا بود آن صدایِ آشنایی که زدی
کربلا بیت الحسن شد با صدایی که زدی
خواهرم را بیشتر از هر کسی خوشحال کرد
بانگ إنّی قاسم بن المجتبایی که زدی
لشکری را ریختی، آخر تنت را ریختند
کار دستت داد آخر ضربه هایی که زدی
استخوان سینه ات میگفت اینجایم عمو
خوب شد پیدا شدی با دست و پایی که زدی
ذره ذره چون علیِّ اکبرم میبوسمت
این به جای بوسه هایِ بر عبایی که زدی
سیزده تا سیزده تا نیزه بیرون میکشم
در إزای سیزده جام بلایی که زدی
شاعر:علی اکبر لطیفیان

• دوشنبه
• 18
• دی
• 1391
• ساعت
• 14:05
• نوشته شده توسط
• یحیی

ما را برای كسب شهادت دعا كنيد
اين كار را برای رضای خدا كنيد
مانند مجتبی پدرم غصه می خورم
گر كه مرا به واژۀ صبر آشنا كنيد
بابای من كه كرببلا نيست پس شما
فكری به حال اين پسر مجتبی كنيد
دل نازكم ،چه كار كنم ارث برده ام
با قاسم امام حسن خوب تا كنيد
جای زره برای تنم جان فاطمه
لطفی كنيد يك كفنی دست و پا كنيد
جا مانده ام ز اكبر ليلا ،چه می شود
ای تيغ های تشنه مرا هم صدا كنيد
من آمدم كه در عوض جنگ نهروان
بغض گلو گرفته ی تان را رها كنيد
دارم به آرزوی دلم ميرسم ، چه خوب !
در راه عشق زود سرم را جدا كنيد
شاعر:محسن مهدوی

• دوشنبه
• 18
• دی
• 1391
• ساعت
• 14:14
• نوشته شده توسط
• یحیی

از کنج لبش عسل زمین می ریزد
کرده فوران که اینچنین می ریزد
همراه عسل گر که دهان بگشاید
اسماء خداوند مبین می ریزد
تا حرف شهادت به وسط می آید
از چشم ترش درّ و نگین می ریزد
از چهره دشمنان او تردید و
از صورت ماه او یقین می ریزد
از بس که حیا می کند از روی عمو
دارد عرق از روی جبین می ریزد
خرسند تر از همیشه شد وقتی که
فهمید که خون به پای دین می ریزد
شمشیر که می زند میان میدان
از اشک ملائک آفرین می ریزد
ای وای به جای نقل دشمن سر او
شمشیر و عمود آهنین می ریزد
شاعر:محسن مهدوی

• دوشنبه
• 18
• دی
• 1391
• ساعت
• 14:19
• نوشته شده توسط
• یحیی

نیزه خوردی و تمامی تنت پاره شده
صبرکن،تابرسم من،بدنت پاره شده
خاطرت هست کفنت کردم و رفتی میدان ؟؟
تو چه کردی پسرمن کفنت پاره شده ؟؟
زیر تیغ و تبر لشگریان یوسف من
تکه تکه شدی و پیرهنت پاره شده
تو رجز خواندی و با سنگ جوابت دادند
بی سبب نیست عمو جان دهنت پاره شده
وای برمن که صدایت نرسید قاسم جان
وای من حنجره ی ناله زنت پاره شده
راضی هستی بروم من و بگویم نجمه!
کتف و بازوی یل بت شکنت پاره شده
به زمین خوردی و در خون خودت غوطه وری
سینه ات از سر پر پر زدنت پاره شده
شاعر:علیرضا خاکساری

• دوشنبه
• 18
• دی
• 1391
• ساعت
• 14:23
• نوشته شده توسط
• یحیی

تا عمه را با غصه تنها می گذارم ..... اهل حرم را پشت سر جا می گذارم
صد بار اصرار مرا رد کرد تا من ..... بر قفل دستش نام زهرا می گذارم
با اشتیاقی یک نفس در کام گودال ..... بهر نگاه آخرت پا می گذارم
بالا و پائین می رود شمشیر و نیزه ..... پا در میان خون دریا می گذارم
در روبروی رعد این شمشیر براّن ..... شاید بیفتد دستم اما می گذارم
تا پنجه ات را بین موهایم ببندم ..... بر سینه ی زخمت سرم را می گذارم
من ازنژاد استخوانهای صبورم ..... من پا به جای پای بابا می گذارم
مدیون تو باشم اگر زنده بمانم ..... حسرت به جان صبح فردا می گذارم

• دوشنبه
• 18
• دی
• 1391
• ساعت
• 14:27
• نوشته شده توسط
• یحیی

سهيل سر زده گفتي مگر ز سمت يمن
رخ چو ماه تمام و قدي چو سرو چمن
نمود در بر خود پيرهن به شكل كفن
ز برج خيمه برآمد چو قاسم بن حسن
ز خيمگاه به ميدان كين روان گرديد
گرفت تيغ عدو سوز را به كف چون هلال

• دوشنبه
• 18
• دی
• 1391
• ساعت
• 14:43
• نوشته شده توسط
• یحیی

روز عاشورا حسن را نور عین
در حضور زاده زهرا حسین
با ادب خم شد به صد جوش و خروش
بوسه زد بر دست پیر میفروش
چون صدف لعل لبش را باز کرد
با عمو سوز دلش را ساز کرد
گفت ای آئینه دار شهر نور
شهد جانم ده تو از جام بلور
زان می نابی که اکبر نوش کرد
با نبی همراه و هم آغوش کرد
تشنه ام من بهر دیدار حبیب
جرعه ای زان می مرا هم کن نصیب
بر یتیمان دلنوازی لازم است
بهر قاسم سرفرازی لازم است
نامه از سوی پدر آورده ام
سر خط ایثار سر آورده ام
مادرم بر من کفن پوشیده است
شهد صهبای حسن نوشیده است
دوست دارم در رهت فانی شوم
در منای قرب قربانی شوم
دوست دارم زیر سم اسب ها
پیکرم گردد عمو جان توتیا
چون جهاد من جهاد اکبر است
م

• دوشنبه
• 18
• دی
• 1391
• ساعت
• 14:55
• نوشته شده توسط
• یحیی

بي تو در بين حرم بانگ عزا افتاده
واي قاسم، عوض ِ وا عطشا افتاده
چاره اي كن كه نمانند به رويِ دستم
عمه ات از نفس و نجمه ز پا افتاده
شاعر:حاج تقی شریعتی

• دوشنبه
• 18
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:01
• نوشته شده توسط
• یحیی

چون دید حسین قاسم خود با ازرق در آن میدان
فرمود به اهل حرمش آن شه ملک د ر بان
آ ئید کنار خیمه ها با سوز دل بر یان
تا کنم دعا بر قاسمم هم از دل و هم از جان
گو ئید شما آمین هم به ناله و ا فغان
می کرد دعا شاه شهید با سوز در آن بستان
بر آن با وفا آمد
د ید ند که یک فرد حز ین با سوز و نوا باشد

آهسته صدائی ناله اش پشت خیمه ها باشد
فرمود شه د ین خواهرش از که این صدا باشد
این صوت حزین بر گو به من از کیست وکجا باشد
شد کباب از این غم جگرم از که این نوا باشد
بر آن با وفا آمد
گفتا زینب نالان ای پادشه خو بان
نو عروس مأیوس است در خیمه بود نالان
همسر جوان قاسم گردیده چنان نالان
مشغول بجنگ کوفیان آن شمن سیما

• دوشنبه
• 18
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:26
• نوشته شده توسط
• یحیی