دوبیتی شهادت حضرت ابالفضل(ع)
چرا افتاده ای ای سرو خسته
چرا خون بر دو چشمانت نشسته
دو چشمت وا كن و بنما نظاره
به دیدن آمده پهلو شكسته
دوبیتی شهادت حضرت ابالفضل(ع)
مرا مولا ببر با خود رها كن
به تیغ ابرویت جان را فدا كن
كمی از جرعه‌ی جامِ وفایت
به كامم ریز و من را باوفا كن
شمر به طرف لشکر امام حسین(ع) آمد و با صدای بلند فریاد زد:خواهرزاده های من کجا هستند؟عباس و برادرانش کجایند؟کسی نخواست پاسخ او را بدهد.
امام حسین(ع) فرمود:"اگر چه او انسان فاسقی است اما پاسخش را بدهید"
عباس و برادرانش گفتند:چه کار داری؟
عرض کرد: ای خواهرزاده های من شما در امان هستید،خودتان را به خاطر حسین به کشتن ندهید و بیایید سر به اطاعت امیرالمومنین یزید بسپارید.
عباس فرمود: "خدا تو و امیرت را لعنت کند.آیا به ما امان می دهی،در حالی که فرزند رسول خدا در امان نیست.از ما می خواهی تا مطیع انسان های ملعونی شویم که پدرانشان نیز مشمول لعن خدا هستند؟آیا این مرد نادان بدخو گمان می کند یک مرد غیرتمند
عباس(ع)سوار اسبش شد،مشک را به دست گرفت،۴هزار نفر او را محاصره کردند.او هیچ بیمی از آنها به دل راه نداد و همه را از اطراف خود پراکند.پرچم حسینی بالای سرش درخشید و به اهتزاز در آمد.
چنان می جنگید که گویی امیرالمومنین به میدان آمده است.دشمن نتوانست جلوی او را بگیرد و سرانجام به فرات رسید.نه عجله کرد و نه از دشمن هراسی به دل راه داد!،همین که دستش را پر از آب کرد تا بنوشد،به یاد تشنگی حسین(ع)و همراهانش افتاد،آب را ریخت و گفت:
"يا نفس من بعد الحسين هوني_و بعده داكنت أن تكوني_هذا الحسين وارد المنون_و تشربين بارد المعين_تالله ما هذا فعال ديني"
مشک را پر از آب کرد،دوباره سوار بر اسبش شد و خواست به طرف
زیدبن رقاد جهنی و حکیم بن طفیل سنیسی،پشت یک نخل کمین کرده بودند، چون عباس (ع)خواست از آن محل عبور کند از پشت نخل خارج شدند و دست راست عباس(ع)را با ضربه شمشیر قطع کردند.
حضرت مشک را به دست چپ گرفت،حکیم بن طفیل،پشت نخلی مخفی شده بود، وقتی حضرت از کنار آن نخل عبور کرد، حکیم از پشت نخل خارج شد و با ضربه شمشیر دست چپ او را نیز قطع کرد.
لشکر عمر سعد که دیدند عباس(ع)دیگر دستی برای دفاع از خویش ندارد بر او حمله آوردند و او را تیر باران نمودند.تیری به مشک خورد و آن را درید و آب مشک خالی شد،تیری به سینه حضرت اصابت کرد.در این هنگام [نا]مردی با چوب بلندی[عمود] بر سر او زد و سر مبارکش شکافته شد.
حضرت از رو
تفسيرِ شجاعتِ علی، عبّاس است
شمشيرِ شهامتِ علی، عبّاس است
هوهوی علی ست از جَلالش پیدا
آيينه ی حضرتِ علی، عبّاس است
می‌سپارم دل به دستت ای «امانت‌دارْ دست»
باز، آئینه ! بکِش بر این همه زَنگار، دست
آه اگر می‌خواهی از نابودیِ من بشنوی
پا بکش از خانه‌ی دل؛ از سرم بردار، دست
آرزو دارم ببوسم خاکِ پایت را؛ بگو ...
وقت جان دادن نگه دارند یک مقدار، دست
تازه می‌فهمم گرفتی بارها دست مرا
لحظه‌ای که در قیامت می‌کند اقرار، دست
قیمتِ دیدار تو هر چیز، باشد روی چشم
مثلِ وقتی که جدا کردند از زوّار، دست
کوه هم با تکیه بر دستان تو می‌ایستد
می‌گذارد روی کوهِ شانه‌ات انگار، دست
دست را انفاق کردی؛ برکتش تکثیر شد
پس خدا هم ریخت، بر دامان تو بسیار، دست
چونکه می‌خواهد پرنده موقع پرواز، بال
لحظه‌ی نابِ پریدن می‌شود سربار، دست
غالباً
چقدر دور و برت همهمه بر پا شده است
نه!قيامت نشده محشرکبري شده است
آب را در وسط راه کسي گل کردند
علقمه گريه کن حضرت سقا شده است
دوره کردند علمدار مرا،عباسم
به گمانم که سر جسم تو دعوا شده است
خوش قد و قامت من بخش شده پيکر تو
هرهجاي تن تو پخش به يک جا شده است
گفتم ات آب بياري نه که خود آب شوي
رود در محضر تو وصل به دريا شده است
قطعه قطعه بدنت را به سر نيزه زدند
اين همه تير چگونه به تنت جا شده است
پاشو با پاي خودت تا به حرم برگرديم
کمرم زيرفشار غم تو تا شده است
بي تو امنيت خيمه به خطر مي افتد
مضطرب از غم تو زينب کبري شده است
قمر العشیره
باران که می بارد پریشانم
حال خودم را خوب می دانم
ابری ترین باران پنهانم
من روضه خوانم روصه می خوانم
در بین ساحل موج غم افتاد
در علقمه مشک و علم افتاد
دستی قلم نذر حرم افتاد
همناله با ذکر عمو جانم
بغضی میان هر گلو لرزید
در دست ساقی تا سبو لرزید
با العطش قلب عمو لرزید
من هم به فکر داغ طفلانم
تا بر سر فرقش عمود آمد
روی لبش ذکر سجود آمد
از خیمه ها تا بوی دود آمد
فریاد زد میسوزد این جانم
روی زمین بال و پرش می ریخت
ذره به ذره پیکرش می ریخت
با تیرها چشم ترش می ریخت
یاد خسوف ماه تابانم
با سوز آهی آتشین از راه
همناله با امّ البنین از راه
زهرا رسیده دلغمین از راه
مادر رسید و دید گریانم
هرچند ساده قامت او تا نمیشد
اما حریف این کف و حورا نمیشد
تیر درون چشم خود را با تلاشش
میخواست بیرون آورد اما نمیشد
از شدت ضرب عمود از اسب افتاد
طوریکه دیگر از زمین هم پا نمیشد
سنگینی جسمش دلیل دیگری داشت
تیری دگر روی تن او جا نمیشد
شمشیرها وقتی به بالینش رسیدند
حتی شبیهش اکبر لیلا نمیشد
این دست و پای قطعه قطعه بر روی خاک
دیگر برای پیکرش اعضا نمیشد
آمد حسین او را ببوسد حیف حتی
یک جای سالم در تنش پیدا نمیشد
آب آور لشکرم فدا شد
از شانه او علم رها شد
دستان علمدار جدا شد
بر خاک بلا نگون لوا شد
******
ای وای که آب آور لشکـر به زمیـن خورد
بر دیـده‌ی سقّای حرم، نیزه‌ی کین خورد
در روبرویش کوفـه نمیشد چو حریفـش
چند ضربه‌ی بی‌فاصله از سمت پسین خورد
از هـر طـرفـی بـارش تـیـر آمـد و امـا
کوبنده‌ترین ضربـه از آن کرده‌کمین خورد
از پشت کمینگـاه تبـری سوی هـوا رفت
پاییـن شد و بر آینـه‌ی روی جبین خورد
ای وای علمـدارم سقـای دربارم
شد کشته سردارم میر سپـه دارم
آب آور لشکرم فدا شد
******
مانند همـان ضربـه که در مسجـد کوفـه
بر تـارک زیـبـای امـیـر مومنـیـن خورد
بـاران کمـان آمـد و آئینـه فـرو ریخـت
با بوسه‌ی تیری
سـردار سپـاهم عباس دلاور
بر دستت نگاهم عباس دلاور
ماه تکیـه گـاهم عباس دلاور
غمخوار و پنـاهم عباس دلاور
******
سقـای دلیــرم یـارِ بـی نظیـرم
عبـاس علمـدار عبـاس علمـدار
در لشکـر وزیرم ســالار و امیـرم
سـردار وفــادار عبـاس علمـدار
مـاه دلپـذیـرم ســربـاز کبیـرم
مرد جنگ و پیکار عبـاس علمـدار
ز کویـت ز سویـت تا آمد صدایی
بـریـدم شنیـدم بانـگ یا أخایی
علمـدار سپهـدار عباسم کجایی
دلـاور بـرادر بیـداد از جدایی
سـردار سپـاهم عباس دلاور
******
سرلشکر تـو بودی آب آور تـو بودی
عبـــاس دلـاور عبــاس دلاور
در خیمـه پنـاهی سـردار سپـاهی
بـا جـانـم برابر عبــاس دلاور
بودی تکیـه گاهم امّیــد نگــاهـ
عباس به معرفت زبانزد باشد،
در درس وفا رتبه ی او صد باشد،
هرگز زدرش رد نشود دست کسی،
زیرا کرمش وسیع و بی حد باشد،
در گفتن مدحش نه زبانم حتی،
دفتر خجل و قلم کمان قد باشد،
حیرت زده دیده شد،،زاحسانش چون
بی جزر و مدام حالتش مد باشد،
درخلق خدا نسل علی آقایند،
او باحسنین تک و سرآمد باشد،
بر درگه حق مقام او جلوه گر است،
نازم به مقامش که چه امجد باشد،
ازبرق نگاه او حسین دوست شدیم
ولله که یارشاه سرمد باشد،
در بحر بلا همه به او روی کنند،
سرسخت ترین کشتی و چون سدباشد،
او باب حوائج است و درمان کارش،
منکرین او زقوم مرتد باشد،
درمحشر حق محشر دیگر دارد،
گرد او محل رفت و آمد باشد،
ولله که در زمره ی گ
ای اهل خیمه برگشته بابا
اما خمیده اما چه تنها
آه باحجه الله بقیه الله آجرک الله
نزدیک خیمه دشمن شد احساس
بابا کجا رفت عمویم عباس
آه یا حجه الله....
بگو که آید آن کوه غیرت
شاید کشیده از ما خجالت
آه یا حجه الله......
ای علمدار من فدای دست و سرت
شده پاشیده،ای گل همه ی پیکرت
یکطرف دست و سر یکطرف چشم تر
یا ابالفضل
ای غیور حرم ببین به تاب و تبم
رفتی و بعد تو دلواپس زینبم
گل ام البنین حال و روزم ببین
یا ابالفضل
(لک لبیـک علمـدار حسین)
رس به داد غم دربار حسین
آشنـا با غـم بسیـار حسین
مددی ای گل بی خار حسین
******
ای دل شکستـه ، ببین حال ما را
عطش آتـش زده ، سر تا به پا را
عمـو جان نما با صغیـران مـدارا
بیـاور به خیمـه تـو آب گـوارا
ای سقای لشکر ای میر غضنفر
کن عمو نگـاهی طفـلان برادر
در لشکـر امیـری شیـری بی نظیری
سقـا کن تلاشـی علقـم پس بگیـری
(لک لبیـک علمـدار حسین)
******
بی تو عمـو جـان ، دل ها گرفته
چشمـان هـوایِ ، دریــا گرفته
آتـش مـرا سـر ، تـا پـا گرفته
تیــر عـزا بـر ، دل جـا گـرفته
عمّو سـرفرازی با پرچم فرازی
با تیغ دو پیکـر بر کوفـه بتازی
دستانـت خـدایی روحـت کبریایی
ای فرزنـد حیـدر ش
شیر افتاد و هزاران گرگ در دور و برش
هر که آمد نیزه ای می کاشت روی پیکرش
کار دنیا را ببین....کارش به مشک افتاده است
او که اقیانوس هم زانو زده در محضرش
مشک را تا خیمه ها هر طور می شد می رساند
حرمله نگذاشت... با تیری که زد بر ساغرش
زینب کبری ، همان کوه حیا، مجبور بود
بعد سقا بیشتر باشد به فکر معجرش
روضه یعنی از کنار خیمه می بیند حسین
در کنار علقمه می پاشد از هم لشکرش
غیرت الله است ، یعنی میرود بر نیزه ها
تا که باشد چند روزی سایه بان خواهرش
ای سردار سپاهم برادر
هستی پشت و پناهم برادر
بشنو این سوز و آهم برادر
توکه امان این خیمه هایی_قوت قلبم در کربلایی. نام تو کرده مشکل گشایی
کاشف الکرب من عباس_امیر لشگر جانم ابوالفضل(3)
ادرک اخای تو تا شنیدم
تا علقمه به سویت دویدم
خودم را تا کنارت کشیدم
برخیز علمدار پشتم شکسته_بگو چگونه فرقت شکسته
که بر نگاهم چشم تو بسته
کاشف الکرب من عباس_امیر لشگر جانم ابوالفضل(3)
می اید بوی مادر کنارت
قربان این تن بی قرارت
سلام فاطمه شد نثارت
بی تو برادر کارم تمام است_بوسه ز دستت کار امام است
بعد تو ماندن بر من حرام است
کاشف الکرب من عباس_ امیر لشگر جانم ابوالفضل(3)
بیا که محفل ما بی تو آسمانی نیست
اگر نظر نکنی اشک دیدگانی نیست
تو پیر گریهء مایی مرا دعائی کن
که بی دعای تو خیری در این جوانی نیست
بهار بودن من دیده های نمناک است
به روضه ها که ببارم دگر خزانی نیست
چقدر دوری از تو ز گریه دورم کرد
برای وسعت این رزق جُز تو بانی نیست
شباهت من و تو این لباس مِشکی شد
وگرنه بهر رسیدن به تو توانی نیست
گذشت هم رمضان و گذشت هم عرفه
هنوز غرق گناهم غمم نهانی نیست
به دستهای عمویت بگیر دست مرا
که بهتر از تو مرا چاره و اَمانی نیست
بیا به روضهء دستِ قَلم سراسیمه
بیا و روضه بخوان جز تو روضه خوانی نیست
بیا بگو که علمدار بر زمین اُفتاد
ز چشم پاره بگو قدرت بیانی نیست
بگ
بند اول
دنیارو،واسه چی میخوام،وقتی دنیام ابالفضله
از مجنون،میگیرم سبقت،وقتی لیلام ابالفضله
تو کارم،گره میبینم،دست به دامن تو میشم
به هیچکس،رو نمیندازم،وقتی آقام ابالفضله
آقام ابالفضله،تا ابد نوکرشم
نوکر دربسته،پدر و مادرشم۲
آقام ابالفضله،پدرم نوکرشه
مادر من عمری،کنیز مادرشه۲
دیوونه ی مرامشم_عمریه که غلامشم
دخیل اون نگاهشم_کفتر روی بامشم
اوج من آسمونشه_رو گنبد طلائیشه
خدا بخواد با یه نگاش_حاجت من روا میشه
یاابالفضل،دخیلم آقا...
بند دوم
تو ذکرا،عشق من ذکرِ،سیدی یا ابالفضله
هم دنیا،هم توی عقبا،آقای ما ابالفضله
میگیره،دستم و آقا،با این حالی که بی دسته
تو محشر،ندارم خوفی،وقتی کار با ابالفضله
پاشو که ذکر خیمه ها اباالفضله
پاشو ببین ذکر زهرا اباالفضله
انکسر ظهری ای نور چشمانم
بعد تو عباسم زنده نمی مانم
عباس من عباس(۴)
###
مشک تو صد پاره قلم شده دستات
تیر به چشمات خورد هیهات و صد هیهات
با صورت افتادی روی خاک صحرا
سر تو رو پای مادر ما زهرا
عباس من عباس (۴)
####
دست علم گیرت چرا جداست از تن
پاشو ببین داره می خنده این دشمن
علی داده پیغام عمو نمی خوام آب
پاشد بیا خیمه رقیه رو دریاب
عباس من عباس(۴)
تمامیِ ایمان دلگرمی طفلان
ای جان و ای جانان،ای ساقی عطشان
آرامش جانها ای روشنای دل
ماه شهیدان یا عبّاس ابوفاضل
عبّاس ابوفاضل....
وفا نمودی تو به عهد دیرینَت
دستت جدا شد از پیکر خونینت
عمود آهن بر سر تو بِنشَسته
تیر جفای خصم چشمان تو بسته
عبّاس ابوفاضل....
به خون شد آغشته روی مَهِ عبّاس
علقمه گردیده قتلگه عبّاس
زِ علقمه نوری به سینه می آید
بوی گل یاس مدینه می آید
عبّاس ابوفاضل....
ای ساقیِ جام یقین
یابنَ اَمیرَالمؤمنین
دلگرمیِ اهل حَرَم
ای لاله امّ البنین
عباس ابوفاضل مدد...
امیر بی قرینه ای
غصه دارِ مدینه ای
هم تو دلخوشیِ رباب
هم اُمیدِ سکینه ای
عباس ابوفاضل مدد...
شد در راهِ عشقِ حسین
دستان تو از تن جُدا
در علقمه آخر شدی
تو زائر خیرالنسا
عباس ابوفاضل مدد...
اومدیم به بیت العباس
به حریمِ عشق و احساس
گاهی بوی سیب میپیچه
گاهی عطر و عنبر و یاس
اینجا بهتر از بهشته
زیر پامونه فرشته
آره قاطیه تو اینجا
هرکی خوبه هرکی زشته
دلامون به شور و شینه
أخه عشقمون حسینه
دیدن نام ابوالفظل
روی پرچم نور عینه
سینه میزنیم به یاده
اون که مادری نزاده
مثلشو تو کل عالم
اونی که باب مراده
دست هر چی عاشقه بست
مست اون ساقی بی دست
ما تو دنیا غم نداریم
تا غمش تو سینه مون هست
خاک درگه آقامون
اگه باشه طوطیامون
همه حوریارو نذر
چشامون میده خدامون
روز محشر بی قراریم
همه لنگن ما خماریم
تا بیاد عزیز زهرا
سر به زیر پاش بزاریم
قربون شأن و مقامش
مرغ دل اسیر دامش
براش هیچ فرقی نداره
حرم از علقمه دور است خدا رحم کند
لشکر کوفه شرور است خدا رحم کند
قمر هاشمیان رفته به دریا بزند
چشم این طایفه شور است خدا رحم کند
یاس من گلبرگ های تو جدا افتاده است
عطر عباسی تو دست صبا افتاده است
چون اناری سرخ پاشیده شدی برروی خاک
پاره های پیکرت ازهم جدا افتاده است
درهیاهوی ستم موج صدایت گم شده؟
یا که خشکیده گلویت ازصدا افتاده است؟
می شود یک بار دیگر یا اخا خوانی مرا
تا ببینم پیکر تو درکجا افتاده است
تیرها را دیده ام قصد زیارت کرده اند
درضریح چشم تو تیری زپا افتاده است
علقمه یک سو،تنت یک سو،علم سوئی دگر
فاصله دربین دستانت چرا افتاده است؟
حیدر دشت بلا، شمشیر خورده برسرت!
بر زمین عباس من یا مرتضی افتاده است؟
هیچ کس آبی نمی خواهدکه آب ازسرگذشت
با غمت آتش به باغ لاله ها افتاده است
از حضور فاطمه وز ناله های گرم او
شو
علیُ مع‌الحق و حق با علیست
که ماکو ولی ، بعدش الا علیست
محمد علی است و زهرا علیست
که کارِ خدا دستِ مولا علیست
علی گویم و گفته‌ام بارها
چه کم باشد اینگونه بسیارها
علی جلوه‌ای کرد و تکرار شد
علی عازمِ قلبِ پیکار شد
علی بارِ دیگر که کرّار شد
علی شد جوان و علمدار شد
ابالفضل یعنی که مولا علی
صد و سی و سه مرتبه یاعلی
فقط اوست تیغّ دو دَم میزند
و مانندِ حیدر عَلم میزند
همینکه به میدان قدم میزند
چپ و راست را هِی بهم میزند
به پیشانیش نقشِ زردِ علیست
که این دستمالِ نبرد علیست
اگر اینچنین عزمِ میدان کُنَد
پیشمان شوند و پریشان کُنَد
حرم را پِیِ خود رجز خوان کُنَد
زَنَد ضربه و یاحسن جان کُنَد
زَنَد
رفتی و رفت دگر سایهء تو از سرمن
بی تو پاشید زِ هم هیمنهء لشکر من
همه از قَدّ رشید تو سخن میگفتند
شده ای از چه کنون مثل علی اصغر من
با زمین خوردن تو شاه زمینگیر شده
این قد و قامت درهم نشود باور من
روبھان آمده بالای سرت می رقصند
غُرّشے کن که بترسند ز شیر نَرِ من
دستھايت که دلِ معرکه بر خاک اُفتاد
همه گفتند دگر خاک شده بر سر من
کاش میشد که نقابے بزنی بر چھره
چشم خوردی که شدی مُحتضری در برِمن
تیر ، هَم مردُمکِ چشم تورا پاشیده
هم که انداخته از پا و کمر پیکر من
خونِ پیشانے تو پاک شده قبل از من
گوئیا دست کشیده به سرت مادر من
بی تو سردار به بَد دردسرےاُفتادم
می شود ختم به بد غائله ای آخر من
ب
بی تو پر از غصه شده برادرم قلب بچه ها
داری میری می لرزه زیر پای تو دشت کربلا
رفتی و فقط همدم آهم
سمت علقمه مونده نگاهم
بعد تو برام کسی نمونده
پاشیده بدون تو سپاهم ...
جانم روحم ای برادرم
برگرد نور چشمای ترم
من بمیرم برادرم برای اون خشکی لبات
می بینی که از غم تو جاری شده اشکای فرات
پاشو که حرم در التهابه
چشم بچه ها به مشک آبه
حالا که من از غمت خمیدم
بی تو زندگی برام عذابه
قلبم خونه از ماتم تو
پیرم کرده حالا غم تو
پاشو علمدار
از وقتی افتادی تو آشوبه دلم
فکر نبودن تو می شه قاتلم
آتیش گرفته حاصلم
ای ساقی و ای صاحب مشک و علم
پاشو ببین (من موندم غم حرم2)
ای وای من ای داد و بیداد
زینب مین خیمه افتاد
سکینه دیگه آب نمی خواد
وای علمدار رشیدم
دلم گرفته
از درد ماتمت شکسته کمرم
من چه کنم بدون تو ای لشگرم
دشمن رسیده به حرم
حس می کنم غم دل دخترا رو
حس می کنم (نگاه نامحرما رو2)
پاشو که زینب بی پناهه
روی لب ربابه آهه
دور خیامم یه سپاهه
وای علمدار رشیدم
