بی مزد و مواجب است کار من وتو
مال خودمان نشد بهار من و تو
آقا همه کارهایمان مثل هم است
غیر از عمل وقول وقرار من وتو
شاعر : حامد انتظام
ای آرزوی چشم تر عاشقان بیا
ای لنگر ثبات زمین و زمان بیا
آقا بیا که کاسه ی صبرم سر آمده
خونابه از نگاه دلم شد روان بیا
دارد کمیت کار دلم لنگ می زند
تا لزره نیست در خم این زانوان بیا
طوفان گرفته دور و برم را امام عشق
ای کشتی نجات دل شیعیان بیا
گر مهلتم نداد اجل تا ببینمت
یک دم کنار تربت این بی نشان بیا
ای وارث غریبی حیدر ظهور کن
ای روضه دار ماتم قدّ کمان بیا
آقا قسم به داغ دل نازدانه ها
ای داغدار طشت زر و خیزران بیا ...
شاعر : وحید محمدی
بايد بپذيريم كه معضل بودم
يك معضل غير قابل حل بودم
عادات بدم حكايتش طولاني ست
از آخر صف هميشه اول بودم!
در جا زدنم كلافه مي كرد تو را
در درس حساب عشق تنبل بودم
با منطق و جبر غيبتت بيگانه
استاد بزرگ حل جدول بودم!
از زاويه ي ديد همه؛ غير شما
شايسته ي تنبيه مفصل بودم
چشمان شما عيار سنج خوبي ست
ديدي كه نيازمند صيقل بودم
با تركه ي لبخند مرا چوب زدي
آدم شدم عاقبت، عجب خوب زدي
شاعر : حجة الاسلام نیر تبریزی
من غریب افتاده ام اندر دیار بی کسان
من یکی جا مانده هستم از تبار بی کسان
ای سفر کرده بیا که کشت ما را هجر تو
پس تو کی پایان دهی بر انتظار بی کسان
گر بیفتم در میان بستر مرگم غریب
می شود حاضر شوی در احتضار بی کسان
در کنار ما نشد منزل نمایی اختیار
می شود آیا بیایی بر مزار بی کسان
بعد پیر میکده رنگ خزان بر دل زدند
سوی ما برگرد ای زیبا بهار بی کسان
خوبرویان جمله در هجران تو رفتند و ما
مانده ایم اندر رهت ای گلعذار بی کسان
بی قراری تو بهر ما بود ظاهر ولی
ما به فکرت نیستیم ای بیقرار بی کسان
کاش از شرم و حیای تو نصیب من شود
تا به سوی تو شوم من هم قطار بی کسان
ترسم آخر که شب هجر به پایان نرسد
روز وصلت به من بی سر و سامان نرسد
هر چه از آتش دل، سوزم و فریاد کنم
کس به داد منِ غمدیدۀ نالان نرسد
دوش گفتم غم دل را به طبیبی، گفتا
درد عشق است، یقین دان که به درمان نرسد
دل دیوانۀ ما، گشته چه خوش جای گزین
شانه ای کاش بر آن زلف پریشان نرسد
گو به یعقوب، تو را صبر فراوان باید
یوسف گمشده ات زود به کنعان نرسد
به شوق صبح و سحر، شام تار هم خوب است
برای گریه شدن آبشار هم خوب است
تمام هفته خطا و غروب جمعه دعا
کمی خجالت از این انتظار هم خوب است
اگر چه لایق وصل تو نیستیم آقا
ولی کشیدن ناز نگار هم خوب است
گمان کنم که نمی بینمت، بگو غلط است
امید دادن این بی قرار هم خوب است
کسی به فکر شما نیست، همه خوبند
ملال نیست دگر، کار و بار هم خوب است
مرا ببند که من جای دیگری نروم
برای عبد فراری حصار هم خوب است
هوای شهر بد و گریه سخت و حال بد است
کمی هوا وسط این غبار هم خوب است
اگر نشد برسم من به پابوسی تو
برای این دل من وصف یار هم خوب است
برای اینکه به دست آورم دلت را من
قسم به فاطمه داغدار هم خوب است
مرا ببخش به دردت
دستی که چشم ناز تو زیبا کشیده است
ما را به دار ِ عشق ِ تو بالا کشیده است
از حال ِ ما مپرس ، بیا و خودت ببین
کار ِ جنون ِ ما به تماشا کشیده است
تنها دعا و لطف ِ کریمانه ی تو بود
دل را به مجلس ِ غم زهرا کشیده است
وقتی گریزِ روضه ی مادر به کربلاست
دیدم که ماجرا به کجاها کشیده است
دنبال ِ حیدر و ..... مادری بین ِ قتلگاه
روضه ز کوچه تا دل ِ صحرا کشیده است
مسمارِ خونی و .. سر ِ هر نیزه خونفشان..
زخمی عمیق بر جگر ما کشیده است
این جمعه هم گذشت ، تو اما نیامدی
گویا دوباره وعده به فردا کشیده است
آقــا دلم برای شـــما تـنـگ میشود
وقتی که آسمان ز غمت رنگ میشود
مولا برای دیدن یک لحظه ی رخت
دستم به ریسمان دعا چنگ میشود
هر صبح جمعه از غم عشقت به ندبه ام
هر چند طول هفته دلم سنگ میشود
یک روز با تو ٬ روز دگــــر با غریبــه ها
در من همیشه بر سر تو جنگ میشود
بس طرح تازه می کشم از روی ماهتان
صبح ولادتت همه پر رنگ میشود
اما ز عصر نیمه ی شعبان که بگذرد
ذهنم اسیر فتنه و نیرنگ میشود
افسوس می خورم که زبان و دلم دوتاست
با یک نگاه ٬ هر دو هماهنگ میشود
پرسی ز من ؟ که با غم دوری چگونه ای؟
آقا دلم برای شما تنگ میشود
شاعر : سید حسن رستگار
http://harfhaye.blogfa.com/
پایان سال و وقت حساب و کتاب شد
پیشانی ام به محضرتان خیس آب شد
هر روز با گناه دلت را شکسته ام
بین من و تو این همه عصیان حجاب شد
گفتند پای نامۀ ما گریه می کنی
حال شما ز دیدن نامه خراب شد
با این وجود تا که گره خورد کار من
یا صاحب الزمانِ دلم مستجاب شد
این عمر بی وفا و تو هم دیر کرده ای
آوای اَلرحیل به جانم عذاب شد
امسال هم گدای شب جمعۀ حرم
با یک دعای مادرتان بی حساب شد
ما را بخر عزیز دل شاه کربلا
جان کسی که صورتش از خون خضاب شد
نازم به بانویی که به معراج قتلگاه
در پاسخش نوای الیّ خطاب شد
گودال فوق عرش و تجلی رب آن
در پاره حنجر پسر بوتراب شد
عمری ست روضه خواندم و باور نمی کنم
زینب چگونه وارد بزم ش
تو نیستی و عید، ببخشید! عزای ما
اصلا صفا ندارد عزیزم برای ما
تو نیستی و خنده فراموشمان شده
برعکس بی تو آنقدر این اشک های ما
با ما که نیست ورنه همش گریه می کنیم
این شهر بسته است کمی دست و پای ما
حالا نمی شود که بیایی و با خودت
چیزی بیاوری شب عیدی برای ما
چیزی شبیه مرهمی از جنس عاشقی
چیزی شبیه تذکره ی کربلای ما
ای غافل از احوال من زار برون آی
از پیله مخمور خود آزار برون آی
کم تهمت ناجا به جفا کاری ما زن
با رشته مهری پی دیدار برون آی
دندان عجب لب نگزان در پی انسان
بینی فقط از کوچه انکار برون آی
چرخ فلک ار کرده مرا یاغی مهرت
هرگز نستاند زمن ای یار برون آی
آواره پی خانه و کاشانه پی توست
ای حادثه از خانه آوار برون آی
خواهم که زنم طبل هویدایی او را
محض عجب ای گمشده این بار برون آی
خاموشم اگر لب نتکانی به حضوری
لطفی کن و با نیت گفتار برون آی
طومار خزان بر دل ما خورده و بشنو
این عمر"بهشتی"است به طومار برون آی
گفتم غزلی دوباره با " جمعه ی بعد "
مرغ دل من پریده تا ، جمعه ی بعد
این جمعه نمی شد که بیایی آقا؟!!!
حالا تو به من بگو چرا جمعه ی بعد؟
نقدی ست که نسیه های فردا بُردند
کی زنده و کی مرده ست ... تا جمعه ی بعد
این هفته ی سرد هم بدون تو گذشت
لطفی کن و لاأقل بیا ... جمعه ی بعد
ما منتظر لحظه ی سبز فرجیم
باشد همه ی امید ما ، جمعه ی بعد
آری همه جا کرببلا خواهد شد
وقتی برسی با شهداء ... جمعه ی بعد
آقا به خدا عجب صفایی دارد
باتو ... حرم کرببلا ... جمعه ی بعد
تو یاور سیّد خراسان ، هستی
تو ضامن انقلاب ایران ، هستی
نبود غیر تو خوبی در این زمانه ی ما
عزیز ما، گل ما، گوهر یگانه ی ما
کسی به غیر تو سنگ صبور ما نشده
تویی چراغ امید درون خانه ی ما
برای گریه هزاران بهار موجود است
فراق و دوری تو بهترین بهانه ی ما
فقط تو بار مرا کم نمودی آقاجان
همیشه چشم طمع بوده روی شانه ی ما
شکسته بال و پرم، دل شکسته هم هستم
بیا سری بزن امشب به آشیانه ی ما
مرا برای سفر سوی خود مهیا کن
قرار کرب و بلا، گریه هم نشانه ی ما
شاعر : کرامت نعمت زاده
در کلاف اضطرابم سرنخی پیدا نشد
دستی از جنس خدا عقده گشای ما نشد
دفن شد در سینه ام احساس زیبای وصال
خواستم طوفان کنم در عاشقی اما نشد
کوله بارم مملو از بوی غریب گریه است
هر چه کردم خنده ای در بقچه ی من جا نشد
بعد از این در کوچه های بی کسی پر می زنم
طفل احساسات من را خانه ای مأوا نشد
اشک هم پا می کشد از مرزهای آه من
هیچ از دل رفته ای، مانند من تنها نشد
با نگاه آبی تو غرق احسان می شوم
قطره ای بی التفات چشم تو دریا نشد
مرهم عشق تو را بر روی بالم می کشم
ای که بی امداد دستت هیچ بالی وا نشد
پس بزن این ابرهای تیره را ای آفتاب
قسمت دل های کز کرده به جز سرما نشد
با طلوع آفتاب مغرب عشقت بیا
بی حضورت هر چ
دعا کن مست و شیدای تو باشم
که محو روی زیبای تو باشم
نمایم خانه ام را اب و جارو
که شاید من پذیرای تو باشم
تمام افتخار عمرم این است
غلام بی سر و پای تو باشم
قد و بالای تو غو غا نماید
علاقه مند غو قای تو باشم
نشد چون همرهانم فخر یابم
که خاک و ریگ صحرای تو باشم
سیه رویم ولی امید دارم
که مشمول دعا های تو باشم
تمنا از خدا کن اهل گردم
پی اجرای تقوای تو باشم
به امضایت خدا ما راپذیرد
خوشم محتاج امضای تو باشم
شاعر : حمید کریمی
شکر خدا که بر سر ما هست سایه ات
باشد امید بنده، مرا هست سایه ات
سینه سپر همیشه نگاهم به آسمان
پشتم مثال دست خدا هست سایه ات
در مسجد محلّیمان واعظی سرود
چون سایبان شاه و گدا هست سایه ات
این روز ها همه ز شما حرف می زنند
آقا بگو که تا به کجا هست سایه ات؟!
فهمیده ام چرا نفسم در تردد است
باشد دلیل آن که شما هست، سایه ات
خورشید و سایه؟! این چه ردیف است ای قلم؟!
شکر خدا که بر سر ما هست، نورتان.
شاعر : سعید رمضانی
پریده تا به کران های بی کران ، دل من
نشسته در پسِ پرچین آسمان ، دل من
به گوش عالم و آدم رسیده سرّ نهان
که راز بین من و تو شده عیان ، دل من
در این زمانه تو را می زنند ... چوب حراج
میان کوچه و بازار و هر دکان ، دل من
همیشه خانه ی حق بوده ای ، ولی حالا
شدی تو ملعبه ی دست این و آن ... دل من
تویی که نام حسین ع را همیشه می بُردی
چرا نداری از آن لحظه ها نشان ؟؟ دل من
گناه پشت گناه ... کار هر شب و روزت
شکسته ای تو دل صاحب الزّمان عج ... دل من
دگر به یاد شهیدان دلت نمی گیرد
وَ می روی تو به بیراهه همچنان... دل من
بهانه ی حرم کربلا نمی گیری
دوباره فاصله افتاده بینتان؛ دل من ؟؟
بیا و مثل گذشته کمی خدایی ش
دنیا به دور شهر تو دیوارْ بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
کى عید مىرسد که تکانى دهم به خویش؟
هر گوشه از اتاق دلم تار بسته است
شبها به دور شمع کسى چرخ مىخورد
پروانهاى که دل به دلِ یار بسته است
از تو همیشه حرف زدن کار مشکلى است
در مىزنیم و خانه گفتار بسته است
باید به دست شعر نمىدادم عشق را
حتى زبان ساده اشعار بسته است
وقتى غروب جمعه رسد، بىتو، آفتاب
انگار بر گلوى خودش دار بسته است
مىترسم آخرش تو نیایى و پُر کنند
در شهر شاعرى ز جهان، بار بسته است
هوای شهر بهاری ولی غم انگیز است
بهار اگر تو نباشی شبیه پائیز است
دلم هوای تو کرده چه میشود آیی
ببین که کاسه صبرم ز غصه لبریز است
قسم به عصمت زهرا کسی که در قلبش
ولایت تو ندارد فقیر و بی چیز است
به انتظار قدومت مسافر زهرا
ببین که جمعه به جمعه گدا سحر خیز است
به عالمی نفروشم دمی ز حالم را
که انتظار فرج قیمتی ترین چیز است
شنیده ام که به سختی جدا شدند از هم
در شکسته که با مادرت گلاویز است
فقط تویی که زیارت نموده ای هر شب
امام زاده ی نازی که بین دهلیز است
یگانه مرهم یاس شکسته سینه بیا
غریب خسته دل و دلبر مدینه بیا
شاعر : محمود مربوبی
شاید آقا بیاید این هفته
پرده از رخ گشاید این هفته
عمر من طی شده به این امید
شاید آن هفته، شاید این هفته
جمعه ها می روند از پی هم
غصه ام سر نیامد آقا، هم
ای نگار دلم، نمی آیی
غمگسار دلم، نمی آیی
در دل شعله ها، دلم سوزد
به کنار دلم، نمی آیی
نفسم بند آمده، از غم
غصه ام سر نیامد، آقا، هم
پیر هجرت شدم، بیا پیرم
روی ماهت، ندیده می میرم
تا زمان رسیدنت، هر سال
روضه ی فاطمیه می گیرم
صاحب العصر و زمان، عجِّل
فاطمیه شده، عزیزه دل
سوی من یک نگاه، یک دفعه
تا شوم رو به راه، یک دفعه
گر به ما سر زدن خطا باشد
تو و یک اشتباه، یک دفعه
قدمی رنجه کن، گل نرگس
بهر زهرا گرفته ام، مجلس
ای سرا پات مثل پیغمبر
نقش امضات
ای ماه اختران زمین خط و خال تو
گردون قدش خمیده به پیش جلال تو
ای روشن از ضیاء تو هر صبح وشام ما
خورشید ذره ای به کنار هلال تو
خیل رسل که خود یم فضل و کرامتند
کم تر ز قطره اند به بحر خصال تو
گریم هماره من ز فراق تو ای شها
بلکه سحر شود شب تار وصال تو
از در مرا برانی و ردم کنی عجب
دور است از عنایت و لطف و کمال تو
گرچه گناه حاصل عمرم شده ولی
دارم امید دیدن ماه جمال تو
تو غصه دار کرببلا و مدینه ای
بر قلب ماست غصه ودرد و ملال تو
تو انتقام مادر خواهی گرفت و بعد
حیدر به سینه ات بگذارد مدال تو
ایام می رود به غم و غصه سر شود
شب ها و روزها وهمه ماه و سال تو
حسن جواهری
ای بهترین بهانه خلقت ظهور کن
صحن نگاه چشم مرا پر ز نور کن
چشمم به راه ماند بیا و شبی از این
پس کوچه های خاکی قلبم عبور کن
آقا بیا و با قدمی گرم و مهربان
قلب خراب و سرد مرا گرم شور کن
آقا بیا و روضه بخوان ، زینب (س) و شام
با اشک روضه قلب مرا هم بلور کن
آقا بیا و روضه بخوان روضه ی عطش
یادی ز مشک پاره و اشک و تنور کن
آقا بیا و روضه بخوان فاطمیه را
سرداب خشک چشم مرا هم نمور کن
صبر و قرار رفته ز دلهای عاشقان
با دست عشق آتش دل را صبور کن
راه نفس نمانده بیا ای گل امید
اقا بیا و رنج و بلا را تو دور کن
دجال های دشمن دین جلوه کرده اند
چشمان فتنه های زمان را تو کور کن
شاعر :وحید محمدی
می رسد اوج همه احساس ها
مردی از ایل و تبار یاس ها
فرش راهش بال های جبرئیل
خاک پایش کوهی از الماس ها
بسکه چشمانش به حیدر رفته است
برق چشمش قاتل خنّاس ها
ارث برده از عموی کربلا
غیرت او غیرت عباس ها
می رسد او جمعه ای تا انتقام
گیرد از قوم حسین نشناس ها
مهر او مانند مهر فاطمه
خانه دارد فی الصدور النّاس ها
می رسد روزی و در کنج بقیع
مرثیه می خواند از دستاس ها
ای دوای زخم پهلوها بیا
التماس هرشب زهرا بیا
شاعر : اسماعیل شبرنگ
دوباره صبح جمعه و نگاه من به انتظار
که شاید آردم صبا خبر ز طرف کوی یار
صدای عاشقان تو ز هر طرف رسد به گوش
بیا ستاره سحر قدم به چشم من گذار
دوباره صبح جمعه و دعای ندبه دلم
کجاست منتقم کجا؟ بیا قرار بی قرار
شود که عمر کوتهم اجازتم دهد دمی ؟
که بشنوم به جمعه ای خبر رسیده از سوار
جان به کفان معرکه به انتظار منتقم
منتظر اشاره اند بسیجیان جان نثار
دوباره نذر کرده ام که ندبه خوانتان شوم
که شاید آردم صبا خبر ز طرف کوی یار
سلام.لطفا اگرنام شاعران این اشعار رامیدانید درقسمت نظرات اظلاع دهید.اجرکم عندالله
1-نشسته غرق تماشای شیعیان خودش
کسی نیامده جزاو سر قرارخودش
چه انتظار عجیبی اینکه شب تاصبح
کسی قنوت بگیرد به انتظارخودش
2-هجرزدردوداغ دلگیرم کرد
اندوه غم زمان زمین گیرم کرد
گفتندکه جمعه میرسی ازکعبه
این رفتن جمعه ،جمعه ها پیرم کرد
3-ای کاش درکاب امام زمانم شوم شهید
من سخت به دعای فرج بسته ام امید
االهم عجل لولیک الفرج
نفس
نوشتن از تو برایم زیاد آسان نیست
که دست قاصدک من حریف توفان نیست
رهاست موی تو در باد و باد حیرانست:
عجیب! پای تو بر قالی سلیمان نیست
مگر نه اینکه تو دعوت شدی به مهمانی
بگو چرا سر و وضعت شبیه مهمان نیست
کمی اگر شده پایین بیا ببوسمت، آه.
لبم نمی رسد، آنجا که جای قرآن نیست
چه بود جرم تو آخر؟ برا ی چه گفتند:
هر آنکه سنگ نزد سمت تو مسلمان نیست؟!
نگو! نگو! که دو چشم کبود تو گویاست:
که عشق -جرم بزرگم- بدون تاوان نیست
ببخش کفر مرا، رو به آسمان گفتم:
" چطور سهم امامت دو قطره باران نیست؟!"
بدون اینکه بگویی لبان تو گفتند
که "مرگ با لب سیراب رسم مردان نیست".
...
هزار و سیصد و چندین محرم آمد و رفت
هنوز کار
راهبان گفت بجنبید سفر در پیش است
هفت خان های پر از خوف و خطر در پیش است
اولین گام در این ره گذر از خویشتن است
گر گذشتید ز خود گام دگر در پیش است
دیر یا زود از این مر حله ها می گذرید
بشتابید که ایام گذر در پیش است
بر نگردید و نتر سید از این راهزنان
فرجی هست در این را ه اگر در پیش است
نگذارید فرو کش کند این شعله شور
آیه ی یاس مخوانید ظفر در پیش است
گرچه این خاک پر از سایه سنگین شب است
اندکی صبر نمائید سحر در پیش است
بذر تردید نپاشید به صحرای عمل
به یقین آنچه نشسته است به بر در پیش است
روز موعود فرا می رسد انک از راه
گوش دارید از این پس که خبر در پیش است
هان بخیزید که هنگامه بر خاستن است
اینک از
از داغ زهرای شهیده
رنگ از رخ مهدی پریده
بر مادرش زهرا فریاد وا اما
آه واویلا آه و واویلا
جسم شریف آن حزینه
گمگشته در خاک مدینه
آن بانوی مقتول قبرش بود مجهول
آه و واویلا – آه و واویلا
جسم شریفش را شبانه
برداشت مولا مخفیانه
اسرار آن مظلوم شد بر علی معلوم
آه و واویلا – آه و واویلا
کجاست وعده ی حقّی که منجی دل هاست
الا که شوق تمنّای تو عقیده ی ماست
برس به داد دلم دیر کرده ای آقا
که حال و روز دلم خوب از رُخم پیداست
مریض وصل شدم تا عیادتم آیی
عیادت از دل ما سنّت است و پا برجاست
بهار بی گل رویت چه جلوه ای دارد
تمام رونق ایّام از وجود شماست
عجیب نیست از این بی وفا گله مندی
که ناله های من از دل نبوده بهر ریاست
اگر چه کرب و بلا را ندیده ام صد شکر
پناهگاه دل مضطرم امام رضاست
شاعر : احسان محسنی فر
بوی تورا گرفته دل و این دهان من
از بس صدات کرده گرفته زبان من
صبح و مساء نه که فقط چند لحظه ای
اینجا برای گریه بشو میهمان من
جانم فدای گریه ی روز و شبت شود
جانم فدای اشک تو صاحب زمان من
چشم تو زخم می شود آقای خوب من
آخر چقدر گریه کنی مهربان من؟
تو یک امانتی که پناهم شوی ، ببین
... داری نحیف میشوی ای سایبان من
اذنم بده ، به جای تو خون گریه میکنم
میبارم آنقدر که بگیرند جان من.
شاعر : جواد دیندار
