از غم دوري كــــعــــبه در تب و تابم هنوز
گرچه دريـــــا رفتم اما تشنه ي آبــم هنوز
زائــران كوي حــــقّ رفتند و من جامانده ام
گرد كـعبه در طـواف و مـن چه تنها مانده ام
سروده : محسن زعفرانیه
آمد به درت اميدوارى
كو را به جز از تو نيست يارى
محنت زده اى نيازمندى
خجلت زده اى گناهكارى
از گفته خود سياه رويى
وز كرده خويش شرمسارى
شايد زدر تو باز گردد
نوميد چنين اميدوارى
*************************
آمدم، آمدم به سوى تو باز
اى خداى كريم بنده نواز
پاى تا سر همه نيازم من
از كرم سايه بر سرم انداز
آبروى گداى خويش مريز
دستم آخر سوى تو است دراز
بسته اى راه نااميدى را
كرده اى چون كه باب رحمت باز
حسان
الا تا بکی از در دوست دوری
گرفتار دام سرای غروری
نه بردل ترا از غم دوست دردی
نه بر چهره از خاک آن کوی گردی
نه گلزار معنی ، نه رنگی، نه بوئی
ازین کهنه گنبد چه¬هائی چه¬هوئی
ترا خواب غفلت گرفتست در بر
چه خواب گرانست الله اکبر
چرا همچنین عاجز و بینوائی
بکن جستجوئی مزن دست و پائی
سئوال علاج از طبیبان دین کن
توسل بارواح آن طیبین کن
دو دست دعا را برآور بزاری
همیگو بصد عجز و صد خواستاری
الهی بخورشید اوج هدایت
الهی ، الهی ، بشاه ولایت
الهی بزهرا، الهی بسبطین،
که میخواندشان مصطفی قره العین
الهی،بسجاد آن معدن علم
الهی بباقر شه کشور علم
الهی بصادق، امام اعاظم
الهی باعزار موسی کاظم
الهی بشاه رضا قائد دین
الــهـي بـكـويـت پــنـــاهــم بـده
فـــروغـي بــشــام سـيــاهـم بــده
مـنـم بـنـده عــاصـي مـنـفــعــل
كـه هـسـتـم زكـردار زشـتم خجل
مـنـم بـنـده مـسـت جـام غـرور
كـه تـرسـم بـيـفـتم ز رحمت بدور
مـكـن قـهــر بـا بـنـده سركشت
مـسـوزان تـن و جـانـم از آتشت
الـهـي بـكـن رحـم بـر حـال من
نگر سرنگـون بخت و اقبال من
منم معترف بـر گناهان خويش
كـه بـاشـد گناهم ز انديشه بيش
تو مـنگـر بـرفتار و كردار من
جهيم است بي شك سزاوار من
ز رحمت تو عذر و گناهم پذيـر
چــو افـتـادم از پـاي دستم بگير
رحـيـما تـوئـي خالق بحر و بـر
تـوئـي مـهـربـانـتـر ز مام و پدر
ز سـرگـشـتـگـيـهـا نـجـاتم بـده
تـو ايـمـان و حـسـن صف
خواب دیدم که شبی نوبت مرگ من شد
لحظه‌ی پر تب و تابِ من و جان کندن شد
لرزه بر جان من افتاد و چنان ترسیدم
که تمامِ گنه کرده به یک دم دیدم
چشمِ بی نورِ من از مرگ به هم می‌افتاد
ضربه‌ی قلب من هر لحظه به کم می‌افتاد
لب من او که به کلِ بدنم می‌ارزید
همره سینه و دندان و زبان می‌لرزید
هر دو گوشم که همه عمر خطا کارش بود
فصل تلخ نشنیدن غم و غمخوارش بود
آن دو پایی که به هر بزم گنه پا بنهاد
از سرانگشت، برون جان شد و خود را بنهاد
بند بند بدنم روح ز کف می‌دادند
همچو تیری که رها سوی هدف می‌دادند
نوبت آمد که ز دستم بربایند احساس
زیر لب خواندم حدیثی «مددی یا عباس»
* * *
من که یک عمر به یاد ید تو سینه زدم
لحظه
به لطف خود خدا یا نائلم کن
و گر نا قابلـم من ، قابلم کن
گناه و جرم بی اندازه دارم
به بخشش آنچه شایدشاملم کن
همه سر تا به پا غرق نیازم
به استغنا الــــها قائـلم کن
نجات ازجهل وازگمراهی ام ده
فزون از فضل حتّی حاصلم کن
شکسته زورقی مانم به دریا
روان سالم به سوی ساحلم کن
بدون تکیه جسمی نیست برجا؟
بلندا دست قــدرت ، حایلم کن
جهان ماپراست ازخوب و از بد
خدا وندا به خوبی مایلم کن
همیشه حق و باطل روشنم نیست
محقِّق بین حق و باطلم کن
رها از وصل و هجر این و آنم
به خوبان دو عالم واصـلم کن
به عقل خود همه دارند دعوی
الـها ، گفت ( بیکی) عاقلم کن
شاعر : اکبر علی بیکی
آری ای دوست مرا داغ عتابم کافی است
به دلم قهر و غضب وقت خطابم کافی است
دیگر از عدل عذابم مکن ای معدن فضل
شعله خجلت ذنبم به عذابم کافی است
مستحق غضب و قهر و عذابم اما
بی محلی تو یارب به جوابم کافی است
آه، رسوا مکنم نزد رئوس الاشهاد
زآنکه شرمندگی روز حسابم کافی است
باورم نیست ز اصحاب شمالم خوانند
پیش اصحاب یمین چشم پر آبم کافی است
خواهی ار از من نالان گذری در صف حشر
پیش چشمان علی ترک عقابم کافی است
شعله نار بر این چهره میفروز که خود
از گنه مانده بر این چهره نقابم کافی است
چی میشه یه بار به این غرق گناه نگاه کنی
منِ درمونده رو با یه گفته سر به راه کنی
توی آسمون سینه که سیاه چالِ دله
چشم بی لایقم و مهمون روی ماه کنی
همه عمر پر نوره اگه از روی کرم
یه نظر به حال این خسته‌ی بی پناه کنی
شب جمعه اومده ببین پر از معصیتم
می‌خوام امشب من و خالی از غم گناه کنی
قَسَمِت می‌دم به حق فرقِ خونین علی
منِ بی تکیه‌گاه و صاحب تکیه گاه کنی
قلب سوزنده‌ی من، آتیش گرفته از گناه
میشه فکر مرهمی برای سوز و آه کنی
شبِ جمعه اومدم برای آشتی تا بگم
می‌تونی هر چی بخوای با من رو سیاه کنی
الهی دلی ده که جای تو باشد
لسانی که در وی ثنای تو باشد
الهی بده همتی آنچنانم....
که سعیم وصول بقای تو باشد
الهی چنانم کن از عشق خودمست
که خواب و خورم از برای تو باشد
الهی عطاکن بفکرم تونوری
که محصول فکرم دعای تو باشد
الهی عطاکن مرا گوش قلبی
که آن گوش پر از صدای تو باشد
الهی چنان کن که این عبدمسکین
برای تو خواند برای تو باشد
الهی عطا کن بر این بنده چشمی
که بینائیش از ضیای تو باشد
الهی چنانم کن از فضل و رحمت
که دائم سرم را هوای تو باشد
الهی چنانم کن از عیب خالی
که هستیم محو و فنای تو باشد
الهی مرا حفظ کن از مهالک
که هر کار کردم رضای تو باشد
الهی ندانم چه بخشی،کسیرا
که هم عاشق و هم گدای تو باشد
تو كه همواره يادم هستي و با من
تو كه هستي به من نزديكتر از شارگ گردن
تو كه كردي مرا اشرف به هر مخلوق
تو كه دادي به من عاشق شدن بر خالق و مخلوق
خدايا از تو ممنونم
چگونه شكر نعمت هاي بي پايان گذارم،من ندانم
چگونه از درشكرت در آيم ،من ندانم
خدايا از تو ممنونم
تو خود گفتي چگونه إإ
تو خود گفتي قسم بر عصر
كه من هستم همي بر خسر
مگر ايمان به تو آرم
صلاح اعمال خود سازم
دگر الالذين گردم
(سوره مباركه عصر)
خدايا از تو ممنونم
كه دل بر بي قراران دادي امشب
به ما راه ره خود دادي امشب
جمعه آخر صفر .15/11/89
رضا صدري علمداري (بي قرار )
اذان و نماز
چون كه شد وقت اذان ، وقت مناجات و دعا
جملگي در يك صف و در يك زمان با يك ندا
ابتدا من گويم اَللّهم بزرگ و هست اَللّهم بزرگ
لا اِلهَ اِلّ اَلله ، من شهادت مي دهم نَبوَد الهي جز خدا
بعد آن بر احمد ختم رسل هم شاهدم
بعد هم باشد علي ابن ابيطالب وليّ اللّه ما
بر سر هر معذني گويند حي بر صلاة
كه بود هر مرد و زن را رستگاري در نماز
قد به قامت راست داريد آمده وقت نماز
بار ديگر گو، خدا است اكبر و اللّه اكبر اي خدا
من شهادت ميدهم ديگر نباشد غير او هيچم خدا
نيست ما راهم الهي جز همان يكتا خدا
فارغ از دنيا بگو تكبيرةالاحرام و وارد شو صلاة
حمد و سوره، پس از آن اندر ركوع كبريا
چون كه
الهى مرا محرم راز كن / در معرفت بر دلم باز كن
دلى ده كه باشد شناساى تو / زبانى كه بستايد آلاى تو
چو با من در اول كرم كرده اى / به فضل خودم محترم كرده اى
در آخر همان كن كه كردى نخست /
كه در هر دو حالت اميدم به توست
چو لطفت مرا رايگان آفريد/خردمنديم داد و جان آفريد
هم آخر به لطف خودم دستگير / به فضلت مرا رايگان درپذير
چو دانى كه بى زاد و بى توشه ام/هم از خرمن خويش ده خوشه ام
مبر آبم اى آبرويم به تو / اميد من و آرزويم به تو
به روى من از كرده ناپسند / درى را كه هرگز نبستى مبند
ز رحمت به رويم ز پيشم مران / به قهر از در لطفِ خويشم مران
كه برگيردم گر توام بفكنى / كه بپذيردم گر توام رد كنى؟
اگر لطف ت
با خدا باش
با خدا باش و دگر فكري مكن
غير ياهوي علي ذكري مكن
چون خدا داري جهنم را چكار
چون خدا خواهي ترا جنت چه كار
با خدا آتش گلستان ميشود
بي خدا جنت بيابان ميشود
اهل دل جوياي قرب هستند و بس
اين قفس از بي دلان باشد و بس
تو كه از ا... بدي در آن جهان
پس چرا حيوان شدي در اين جهان
بار ديگر بايدت آدم شوي
اوج گيري و ِالا اَ ... شوي
پس بگو بسم اِ لهّ و آغاز كن
يا علي گوي و صراطت راست كن
بي قرار 18/2/90
رضا صدري علمداري
شعری در مورد ماه رجب
در ساحل جود خدا باران گرفته
باران نور و رحمت و احسان گرفته
در هر نگاه این قبیله هل أتایی ست
چشم تهیدستان عالم جان گرفته
می بارد انوار کرم از هر کرانه
شبهای دلگیر زمین پایان گرفته
داده خدا ماهی به خورشید رئوفش
آری دعای حضرت جانان گرفته
از عرش جنت سوره‌ی یاسین رسیده
خاک مدینه عطر الرّحمان گرفته
نسل امامت می شود پاینده با او
از برکتش دلهای شیعه جان گرفته
او می رسد جود و سخا معنا بگیرد
در قلب عالم نور رحمت پا بگیرد
عالم همه قطره اگر دریا تو هستی
کل خلائق عبد اگر مولا تو هستی
فیض وجود توست رزق اهل دنیا
باران جود عالم بالا تو هستی
ای آسمان لطف غیر از آستانت
س
پروانگی ما چه شده؟
دردا که مثل ميثم و سلمان نمي‌شويم
سلمان شدن که هيچ، مسلمان نمي‌شويم
وقتی که غرق سستی و جهل و تغافلیم
لبریز استجابت و ايمان نمي‌شويم
هر سال چند مصحف زرکوب مي‌خريم
اما انيس و همدم قرآن نمي‌شويم
يک عمر بين پيله‌ی تن دست و پا زديم
پروانگي ما چه شده؟ جان نمي‌شويم!
بيمار معصيت شده يک عمر نفسمان
همت نمي‌کنيم که درمان نمي‌شويم
با اين کوير بخل و حسد خو گرفته ايم
افسوس، رود و چشمه و باران نمي‌شويم
رنج و غم تمامي ما بي ملالي است
از غصه‌ی کسي که پريشان نمي‌شويم
در اين زمانه آدميت جان سپرده است
رنجي نبرده ايم، نه! انسان نمي‌شويم
باری ز دوش خلق خدا بر نداشتیم
بيهوده نيست
سائل از عمر سحر کاش دمی بردارد
در ره منزل لیلی قدمی بردارد
گاه باید نفسی خرج کند عارف شب
گاه باید ز دل کس المی بردارد
بر دل دلبر خود بار نمی افزاید
آنکه از سینه ی دلدار غمی بردارد
می برد قافله را به سلامت سوی خیر
آنکه از چشمه اخلاص نمی بردارد
خود پرستی نکند هر که خدا را بشناخت
اهل دل دست دل از هر صنمی بردارد
نیست بر خواهش دل ، لقمه ی هر سفره حلال
مگر آن لقمه ، زخوان کرمی بردارد
چشم آیینه گواه است به هر آنچه در اوست
چه نیاز است زبان بر قسمی بردارد
بار سنگین من و یک سفر طولانی
کیست از دوش دلم بار کمی بردارد
قدر را ، قدر ندانستم و از دست برفت
کیست از بار گرانم نقمی بردارد
دل دیوانه پس از ماه ضیا
خدای مهربان آمد گدایت
به هر اشکی کنم یارب صدایت
تو فرمودی اگر من را بخوانی
جوابت می‌دهم با هر نوایت
تو گفتی بخششت پایان ندارد
ببخشم صد هزاران از خطایت
خطا کار آمدم بر درگه تو
من و این توبه و از تو عنایت
خدا بد کردم و شرمنده هستم
به قربان تو و لطف و صفایت
تو را سوگند بر هر خطِ قرآن
مران این زره را، ای بی‌نهایت
عذابم را ز جسمم دور گردان
به حق اولیا و انبیایت
تو را من آفریدم ای گنهکار
گناهت را خریدم ای گنهکار
تو را انسان کامل از دل خاک
از اول پروریدم ای گنهکار
گریزان بودی و اینک پشیمان
ندایت را شنیدم ای گنهکار
شنیدم آنچه را گفتی ولیکن
صفایت را ندیدم ای گنهکار
در این ماه کرم دست تو گیرم
که تو گردی عبیدم ای گنهکار
تو را دعوت نمودم تا دل آرام
شوی اخر شهیدم ای گنهکار
شاعر :احمد آرونی
ای خدا تو می دونی رسوا شدم
حالا که رسوا شدم پیدا شدم
فکر اینم که خدایا چی بگم
غیر تو راز دلم با کی بگم؟
می بینی تو قامت کمونی ام
می بینی رفته ز کف جوونی ام
می بینی خالق من خسته شدم
به در خونه ی تو بسته شدم
می بینی اشک من و آه دلم
می دونی از عمل خود خجلم
چه خوبه جواب آهم بدهی
بگشایی در و راهم بدهی
شاعر: احمد آرونی
این عبد پر از گناه را دعوت کرد
هم سایل و پادشاه را دعوت کرد
در سفره ماه رمضان از سر لطف
این بنده روسیاه را دعوت کرد
از مناجات سحر چشم تری دارم و بس
چشم تر دارم و حال دگری دارم و بس
گریه در نیمه ی شب اوج رسیدن به خداست
نیمه شب گشته و اشک بصری دارم و بس
در مناجات سحر ادعیه بال و پر ماست
بهر رفتن به سما بال و پری دارم و بس
مست می گشتم و از جام علی لب زده ام
حال سر مستی و آشفته تری دارم و بس
رند آن است که در نیمه ی شب توبه کند
نیمه شب حالت رندانه تری دارم و بس
دل ما خوش به همین روزه نماز تهی است
دل خوشم از سر آن که سپری دارم و بس
هر شب جمعه به عشق حرم کرب و بلا
سمت ری سوی کریمان گذری دارم و بس
نهم ماه خدا روضه ی دست و علم است
شکر حق در رمضان هم قمری دارم و بس
گفت اخا این بدنم را به خیامت نبری
از خجالت سر شرمنده
من که از قافلۀ پیر مغان جا ماندم
تک و تنها شدم، از همسفران جا ماندم
لطف تو گر چه مرا لحظه ای تنها نگذاشت
با گنه انس گرفتم و همان جا ماندم
شهداء پای وصال تو ز جان بگذشتند
منِ دلبسته ی این جان گران جا ماندم
جلوۀ نور تو با این که جهان را پر کرد
بین تاریکی دنیا، نگران جا ماندم
دل به غیر تو که بستم به زمین افتادم
قلبم افتاد به دست دگران جا ماندم
دشت تاریک شد و دخترکی با خود گفت:
پیش جسمی که شده پر ز سنان جا ماندم
***
شاعر : حسین ایزدی
صابخونه در خونت در می زنم
من می خوام دور سرت پر بزنم
یا امام رضا یا امام رضا
صابخونه چی میشه توی خونت بیام
نور خونت بگیره توی این چشام
صابخونه زینب دلش پر خونه
ما جرای سحرو خوب می دونه
امشب سحر سر آید
مولا ز در نیاید
صابخونه گر چه گناهام رو دیدی
هر چی باز از تو می خوام به من بدی
در شام تارم سپیده سر زد
یأس از دل من یکباره پر زد
آمد امید و حلقه به در زد
یا دائِمَ اللُّطف اِلهی اَلعَفو
عبد گنهکار آمد دوباره
می گردد آخر دنبال چاره
یارب به او کن امشب نظاره
یا دائِمَ اللُّطف اِلهی اَلعَفو
او روسیاه از کردار خود شد
در بستر غم، بیمار خود شد
از نور دور و در نار خود شد
یا دائِمَ اللُّطف اِلهی اَلعَفو
او کوهی از درد یا کاشِفَ الضُّر
رو بر تو آورد یا کاشِفَ الضُّر
نگو که برگرد یا کاشِفَ الضُّر
یا دائِمَ اللُّطف اِلهی اَلعَفو
ربّ کریمم أَستَغفِرُالله
در خوف و بیمم، أَستَغفِرُالله
عبد رجیمم، أَستَغفِرُالله
یا دائِمَ اللُّطف اِلهی اَلعَفو
من روسیاهم، یا دائِمَ الفَضل
غرق گناهم، یا
الـهی مـن گنه كارم، ولی ایـن است آوایم
خداوندا تو می دانی، كه حیدر هست مولایم
اگر چه در بساط خود به جز عصیان ندارم من
ولـی ذكـر علی و آل او بـاشـد اَلفبـایم
اگـر حب علـی دارم، رهیـن مـادرم هستم
كه ایـن درسیست كز بـدْو تولد داد بابایم
تـو فرمـودی نسـوزانی، محبّان ولایت را
بلی مـن هم یكی از دوستان آل زهـرایم
بـه وقت جان سپردن آرزو دارم خداوندا
كایـد بـر مـزارم، سـرور و مولا و آقـایم
اگر چه دامنم آلوده و دست از عمل خالی
ولـی امیـدوار رحمت خـلاق یـكتـایم
ازاین كرده كه خود دانم، مگر ای كردگار من
تـو ستاری كنی وَرنَه، به روز حشـر رسوایم
در آن روزی كه كاری از زبان دیگر نمی آید
علیه من گواهی می دهد، ا
می رود یک به یک از دست سحرها افسوس
می رود یک به یک از دست گوهرها افسوس
دوست دارم به سما پر بزنم اما حیف
به سراغم نمی آیند که پرها افسوس
چند سالیست که دیگر بصرم گریان نیست
خشک خشک است دگر اشک بصرها افسوس
از بلا دور شود هر که کند یاد خدا
شهرمان گشته پر از چشم نظرها افسوس!!!
بهر نابودی بت های درونم ای کاش
داشتم بر کف خود تیر و تبرها افسوس
راه پر پیچ و خم و راه بلد می خواهم
به زمین می خورم از بین گذرها افسوس
روزه ی من تهی است و سپر نفسم نیست
دیگر از کار فتادست سپرها افسوس
سفرۀ رنگی افطار برای رب نیست
خواستم تا که کنم جلب نظرها افسوس
عارفانِ رهِ معشوق شهیدان هستند
که خریدند به جان جمله خطرها افسوس
امشب فقط برای خودم گریه می‌كنم
از دست كارهای خودم گریه می‌كنم
صحبت به مرگ و قبر و عذابش رسیده است
در مجلس عزای خودم گریه می‌كنم
با اینكه كلّ زندگی‌ام مضحكانه بود
حالا ز ماجرای خودم گریه می‌كنم
اعمال من دلیل نزول عذاب هاست
از وحشت بلای خودم گریه می‌كنم
چون بعدِ مرگشان همه از هم فراری‌اند
حق می‌دهی برای خودم گریه می‌كنم؟
شاعر : علی صالحی
ای ز پا افتادگان را دستگیر
در خطا از بندگان پوزش پذیر
ای به سویت خلق را دست نیاز
ای تو هم مشکل گشا هم چاره ساز
ای خطا بخش کریم جرم پوش
عالم اسرار گویا و خموش
ای تو هم راحت رسان هم دلنواز
ای تو هم درد آشنا هم چاره ساز
شادی از تو محنت از تو غم ز تو
درد عشق بر دل ز تو مرحم ز تو
ای دلیل عشق و ای دانای راز
پای ما لنگ است و منزل بس دراز
دارم آن دردی که درمانش تویی
وان سری دارم که سامانش تویی
نیست جز تو آن که دلداری دهد
مهر ورزد غم خورد یاری دهد
شاعر : مهدی عظیمی
در ماه خدا بمیرم ای کاش
در حال دعا بمیرم ای کاش
هم تشنه لب و غریب و بی سر
در کرب و بلا بمیرم ای کاش
من نوکر خانه ی حسینم
در رخت عزا بمیرم ای کاش
یا حداقل توبه کنم من
بی جرم و خطا بمیرم ای کاش
در خیل فداییان مهدی
مثل شهدا بمیرم ای کاش
***
شاعر : حمید ضیاء یزدی
الـهی بـازكـردم مــن دهـن را
بـه نـامت كـردم آغـازسـخن را
الـهی بــاز كـن در را بـه رویـم
چـنان كـن تـا نـریـزد آبـرویـم
تـو هسـتی خالق و مـن بنــدۀ تو
چـه بـنده، بنـدۀ شـرمندۀ تـو
الـهی هـر چه باشم بنـده ام مـن
گـنه كـاری سیـه پرونده ام مـن
گنـه دیـدی نیـاوردی بـه رویم
نـبـردی پیـش مـردم آبـرویـم
اگـرچـه غـرق عصیـان و مـلولم
غــلام آل زهــرای بتــولـم
خـداونـدا پـناهــم ده فــقیرم
تـهی دسـتم بـه دام دل اسـیـرم
پنــاهنــده بـه درگاه تو هسـتم
بـود خالی خدایـا هر دو دســتم
اگـر مـن هـرچه بد باشم تـو خوبی
تـو غــفاری، تـو ستـار العـیـوبی
خـداونـدا بـه حــق آل احمــد
بـه زهـرا، قــرة العـیـن محمـد
