درد دل ها دارد این خواهر برادر صبر کن
لحظه ای نه! بلکه عمری جان خواهر صبر کن
مهلتی ده تا ببوسم بغض هایت در گلو
مرحم غم های مادر جان مادر صبر کن
رد پای اشک من تا قتلگه همراه تو
اهل بیتم رفته اند اما تو دیگر صبر کن
مانده در دل عقده ای عذری بخواه از ین اجل
زینبت می ماند و این قوم کافر صبر کن
میهمان زخم می گردی و من مهمان غم
میزبانت می شود شمر ستمگر صبر کن
دختر بوتراب، یا زینب
نوه ی آفتاب، یا زینب
دست پرورده ی بتولِ علی
عالم بی معلّم ازلی
سوره ی مریم لب زهرا
حیدر کوفه، زینب زهرا
به سراپرده ها نه اینکه زنی
تو بوقتش حسینی و حسنی
ای علمدار بعد کرببلا
چشم بیدار بعد کرببلا
ای که اوصاف تو صفات حسین
بیرق کشتی نجات حسن
تو به هر دشمنی هماوردی
چه کسی گفته تو کم آوردی
در قدم های تو وقار علیست
در کلام تو ذوالفقار علیست
در دل تو شجاعت حیدر
قدرت بی نهایت حیدر
ای پناه امام چارم ما
تکیه گاه امام چارم ما
چادر تو کسای پیغمبر
آستان خدای پیغمبر
چادرت مأمن سلاله ی نور
جای خوابیدن سه ساله ی نور
چادرت پرچم یَدُالله است
دست نامحرم از تو کوتاه است
عرش حق دل پریشِ چادر ت
غم دنیارو نخور دنیا دروغه دل من
فردای ما بخدا پر ز فروغه دل من
دل به یارت بده و عبد خدا باش فقط
هر چیزی غیر خدا کشکه و دوغه دل من
غم عشق تو رو دارم بخدا تا به ابد
آخرش با غم عشق تو میرم زیر لحد
نام تو میبرم و، رام نمیشه ، هیچ جوره سد
ذکر لبهامه فقط "حضرت معشوق مدد"
نظری کن به دلم حضرت زینب نظری
چی میشه این دل غمدیده ی مارم بخری
حالا که کردی کرم چشم تری چشم تری
چی میشه تو ره تو از ما نمونه اثری
پر پرواز منی بغض منی آه منی
صد و ده بار نوشتم که شما ماه منی
کعبه سنگه نشه راهم گم و گمراه نشم
به همون اشک چشات قبله ی دلخواه منی
تو کرم کن که بشم نوکر دربار حسین
ای که هستی به دو تا دیده ی ماها نور
چادر ببند بر کمرو، انقلاب کن
شام خراب را سر شامی خراب کن
از ری، مدافعان حرم انتخاب کن
روی تمام سینه زنانت حساب کن
یاد عرب نرفته که فیروز زاده ایم*
تا پای مرگ، پای شما ایستاده ایم
مکرسقیفه نقشه ی خصمانه ریخته
در باغ دوست، آفت بیگانه ریخته
آتش اگرچه بر در این خانه ریخته
بی بی چه قدر دور تو پروانه ریخته !
ما که نمرده ایم، شما بی حرم شوی !
زهرای بی مزار در این شام غم شوی
پاییز را فراری خشم بهار کن
این قوم را دوباره به نفرین دچار کن
تیغی دو دَم به گرده ی طوفان سوار کن
اصلاً به ذوالفقار علی واگذار کن
این انتظار، جانِ جنون را به لب رساند
تمارهای شهر مرا، تا حلب کشاند
باید دمشق آینه ی کربلا شود
تا راز
زینبم من زینت وجان پدر
دخت زهرا وعلی دادگر
زینبم من با مصیبتها عجین
مادریشان در وجودم جلوه گر
کودکی بودم که بی مادر شدم
بعد او گشتم پرستار پدر
بعد مادر نوبت بابا رسید
دیدم او را غرقه ی در خون سر
زهر شمشیر عدو جانش گرفت
بر دلم بنهاد داغی تازه تر
آه از روزی که شد جانم حسن(ع)از جفای همسرش خونین جگر
گشت نعش پاک او آماج تیر
با سرشک خون نمودم دیده تر
صد فغان از داغهای آخرم
کربلا وروزهای پر خطر
کربلا وداغهای پر شمار
ناجوانمردی قومی خیره سر
کربلا،داغ علمداری جوان
دیدن دست حسینم بر کمر
کربلا ،داغ اذان گوی حرم
رفتن بابا به بالین پسر
کربلا ،سربازک شش ماهه ای
آن گلوی نازک وتیر سه پر
کربلا وقتلگه بی سر حسی
بانوی مرد آفرینِ مُلکِ غیرت زینب است
شیر زنِ میدانِ ایثار و شجاعت زینب است
شهرِ حلم و بینش و ایمان و احسان و وقار
بحرِ علم و دانش و عرفان و حکمت زینب است
چشمه ی صاف و زلالِ پاکی و شرم و حیا
قلّه ی کوهِ صبوری و صلابت زینب است
بر دلِ غمدیده ی تفتیده ی همچون کویر
بارشِ ابرِ بهارِ جود و رحمت زینب است
دستِ خالی رد نمی گردد زِ درگاهش کسی
دخترِ مردِ بزرگِ با کرامت زینب است
ای سلیمان ، بر جلال و شوکتت ، کمتر بناز
صاحبِ جاه و جلال و قدر و شوکت زینب است
ظاهراً اسمش نباشد در میانِ چار و ده
باطناً امّا نگینِ آلِ عصمت زینب است
بابِ حاجت ، بر همه باشد ابوفاضل ولی
رمزِ قفلِ بر روی این بابِ حاجت زینب ا
یادم نرفته است که هنگام عزّتم
آن روزها که بود گلم همجوارِ من
دور و برم تمام یل هاشمی نسب
ابر محبّت همه شان سایه سارِ من
یادم نرفته است که هر روز با حسین
دل بود و خاطرات قدیم مدینه ای
وقتی که می زدم به سرش شانه آن زمان
دل می گرفت عطر شمیم مدینه ای
یادم نرفته است که هر وقت عزم او
می کردم و رفتن من با شتاب بود
بر روی ناقه تا بنشینم به زیر پا
زانوی ماه امّ بنینم رکاب بود
یادم نرفته است که خلخال پای من
حتی ز چشم اهل حرم استتار بود
چون که جواهرات سر و دست و پای من
از جانب علی پدرم یادگار بود
یادم نرفته است که تاری ز موی من
بیهوده پیش اهل حرم در نظر رسد
یا که تمام عمر بجز دشت کربلا
بر سایه سارِ م
اینک دوباره کرب و بلا ، زینب است این
توفان نگار خون خدا ، زینب است این
استاده بر چکاد حماسه ، چکاد زخم
قامت کشیده تا به خدا ، زینب است این
می آید از اسارت شب ، سربلند و سبز
بانوی نور و آینه ها ، زینب است این
سازش نمی کند به خدا ، با سکوت شب
فریاد زخم خورده ی لا ، زینب است این
بانوی صبر ، خواهر غم ، مادر امید
آیینه دار خوف و رجا ، زینب است این
صَبرأ عَلی بَلائِک و یا رَبُّکَ العَظیم
گلبو لبش ز یاس دعا ، زینب است این
چشمش ندیده منظره ای غیر نقش دوست
در قاب سرخ کرب و بلا ، زینب است این
من عاجزم ز وصف کرامات نور او
نورست و نور ، صَلَّ عَلی … زینب است این
شاعر : رضا اسماعیلی
دگر بارسفر بستم برادر
ببین که نیمه جان هستم برادر
تمام هستیم بودی حسین جان
که رفتی نا گه از دستم برادر
کجایی ای یار زینب
تویی تو غمخوار زینب
قرار ودلدارزینب
نشانی دارم از رنج واسارتها
زظلم کوفی و شامی حکایتها
(( ای حسین جان ))
به عشق تو برادر مبتلایم
منم زینب برایت جان فدایم
پس از تو تا در این لحظات آخر
عزادار غمکرببلایم
زداغ تو من تب کردم
ببین از غم کوه دردم
بدون تو برگی زردم
برای تو همیشه روضه میخوانم
فدای تو همه هست وتن و جانم
(( ای حسین جان ))
نمی شد باورم آنجا به گودال
ببینم پیکرت گردیده پامال
خودم دیدم کنار قتلگاهت
نماند از تو بجز مشتی پروبال
روم با قلب بشکسته
ز پیشت با دست بسته
آه ، خواهر خون خدام ، سفیر کرببلام
سینه پر از ناله و ، شمع محفل شهدام
روی دوشمه بار غم کربلا
روی شونمه اصابت نیزه ها
توی جونمه شراره ی خیمه ها
آوای من ، حسین وای
******
وای ، از غم کرببلا ، شمشیر و نیزه ها
آتیش و خیمه ها ، گوش و گوشواره ها
تویی ذکر دل بیقرار من
تویی روشنای شب تار من
تویی مرهم این دل زار من
لیلای من ، حسین وای
******
وای ، زینب و قلب صبور ، سختی حین عبور
سینه وسم ستور ، یک سری کنج تنور
پیش چشممه پاره های پیکرت
توی قتلگاه ناله های مادرت
روی نیزه شکسته شده سرت
ای وای من ، حسین وای
شاعر : منصور عرب
دانلود سبک
کیست این بانو که خلقی واله و شیدای اوست
گرمی بازار عشق از گرمی سودای اوست
کیست این بانو که دین را او مسخّر کرده است
کشور قرآن مصون از همّت والای اوست
فاش گویم زینب است این پاره قلب بتول
زینب است این کآسمانها فرش زیر پای اوست
مریم و سارا و هاجر بر در دارالسرور
روز محشر هرسه تن محتاج یک ایمای اوست
زینبی را در فصاحت آنکه هنگام سخن
عالمی سوزان همه از نطق آتش زای اوست
کربلا دارد نوا هرلحظه از بهر حسین
چون نکو بینی نوای یاحسین از نای اوست
کوفه را ویرانه گر بینی و درهم ریخته
این ز تأثیر فغان و ناله و غوغای اوست
شاعر : غلامرضا شکوهی
ای پرچم كربلا به دوشت زینب!
قربانِ تو و خَشم و خروشت زینب!
تا مویِ سرت سپید شد از غمِ دوست
شد كعبه ی دل سیاه پوشت زینب!
شاعر : دکتر علی موسوی گرمارودی
زینب اگر نبود امامت تمام بود
شکر خدا که سایه او مستدام بود
بعد از حسین پایه گذار قیام بود
او خشم ذوالفقار علی در نیام بود
در انقلاب ماریه صاحب سهام بود
اخت الحسین و واجبه الاحترام بود
اعجاز کار اغلب اوقات زینب است
تسخیر شام و کوفه فتوحات زینب است
قرآن و روضه جزو مهمات زینب است
بانوی ما برای خودش یک امام بود
ناموس حق عقیله عفیفه مکرمه
طبق حدیث عالمه بی معلمه
ارواح و جن و انس و ملک خادمش همه
روحش شبیه شیشه ای از نور قائمه
اما برای دیدن اولاد فاطمه
در کوچه های شام چرا ازدحام بود
در خیمه گاه شور و نشور قیامت است
معجر به باد و هنگام غارت است
او نور مطلق است به معجر چه حاجت است
او را اسیر سلسله خوان
غرق ماتم شد دلم امشب برای خواهرت
دست خالی من و لطف و عطای خواهرت
چونکه چیزی در بساطم نیست جز شعر و غزل
چندی بیتی شعر میگویم برای خواهرت
از میان شغل های خوب این دنیا فقط
افتخارم اینکه من هستم گدای خواهرت
من به جز این جان ناقابل ندارم تحفه ای
کاش گردد عاقبت روزی فدای خواهرت
نوکرانی که هوای کربلا دارند هم
بیشتر هستند محتاج دعای خواهرت
شاعر : محسن زعفرانیه
حسین خواهر تو بر غمت دچار شده
دلم هوای تو کرده که بی قرار شده
تمام موی سرم ، پینه های دستانم
خودت بیا و ببین که چه گریه دار شده
مگر نگفتم عزیزم که بی تو می میرم
همیشه قاتل عاشق غم نگار شده
در احتضار کنار تمامتان بودم
برس به داد دلم وقت احتضار شده
اگر تو کشته ی اشکی دو دیده ی تر من
برای روضه ی تو سفره دار شده
ز خاطرم نرود خاطرات کرببلا
دوباره دور و بر من پر از غبار شده
به روی چادر من جای پای قاتل توست
لگد به روی لگد بر تنم نثار شده
دم غروب به آتش گرفته ای گفتم
بدو عزیز دلم موقع فرار شده
میان آن همه نامحرمان خودت دیدی
چگونه خواهری بر ناقه ها سوار شده
سر تورا سر بازار بس که رقصاندند
گلوی خشک تو د
عاشق همیشه قسمتش حیران شدن بود
پاره‌گریبان ، بی سر و سامان شدن بود
اول قرار ما دو تا قربان شدن بود
رفتی و سهم من بلاگردان شدن بود
یکسال و نیم آتش‌گرفتن سهم من بود
تقدیر پروانه از اول سوختن بود
یکسال و نیم از رفتن تو گریه کردم
با هر نخ پیراهن تو گریه کردم
خیلی برای کشتن تو گریه کردم
با خنده‌های دشمن تو گریه کردم
هرشب بدون تو هزاران شب گذشته
دیگر بیا آب از سر زینب گذشته
آخر مرا با غصّه‌ی ایّام بردند
با خاطرات سیلی و دشنام بردند
بین همان شهری که بزم عام بردند
این آخر عمری مرا در شام بردند
پروانه ها خاکسترم را جمع کردند
از زیر سایه بسترم را جمع کردند
گفتم به عبدالله که یاد قَرَن کن
کمتر کنارم صحب
بار دیگر محرم آمده است
ماه وصل حسین با زینب
از ورود به کربلا تا شام
روضه ها خوانده میشود امشب
مثل امشب در اوج تنهایی
در دلش با حسین نجوا کرد
چشمهایش دوباره ابری شد
زخم کهنه دوباره سر وا کرد
در خیالش دوباره در میدان
حرمله با دو دست پر آمد
عکس نیزه به قاب چشمش بود
یا دوباره سپاه حر آمد
ای برادرهمیشه چشمانم
کربلا را مرور میکردند
صحنه ها یک به یک همه روز از
پیش چشمم عبور میکردند
بعد از این مدت از دو طفل خود
باز چیزی نگفته خواهر تو
گفته بودم فقط به عبدالله
هر دو طفلم فدای اکبر تو
زخمهای عمیق روی دلم
تا قیامت نمیشود ترمیم
از سنان بیشتر مرا آزرد
ظلم بی حد بجدل ابن سلیم
کس نپرسید از تو ای بجدل
ب
من نگاهم نگاهِ بر راهم
ناله ام گریه های بی گاهم
حِق حق ام سرفه ام نفس زدنم
من بریده بریده ام آهم
بوی گودال می دهد دستم
تشنه ام روضه های جانکاهم
چشم نه سر نه جان را نه
آه تنها حسین می خواهم
حرم گرم و ساده ام پاشید
رفتی و خانواده ام پاشید
چشم ها تار می شود گاهی
درد بسیار می شود گاهی
درد پهلو چقدر طولانیست
سرفه خونبار می شود گاهی
روضه ای که سکینه هم نشنید
سرم آوار می شود گاهی
پیش ام البنین نشد گویم
حرف دشوار می شود گاهی
گرمی آفتاب یادم هست
التماس رباب یادم هست
شانه وقتی که خیزران بخورد
دست سخت است تا تکان بخورد
و از آن سخت تر به پیش رباب
ضربه ای طفلِ بی زبان بخورد
من صدایش شنیده ام از دور
تیر وقت
قلبم پر از درد و ماتمه ، غصه دارم من یه عالمه
صبر زیادم برام کمه ، آروم جونی
یه سال و نیمه تو انتظار ، ندارم آروم و قرار
مونده برام این یادگار ، پیرهن خونی
یادم نمیره اون صحنه هایی که دیدم
از روی تل تا گودال و مقتل دویدم
دوید و من دویدم ، برید و من بریدم
غریب مادر
دست رو سرم میزارم ، ابرم و هی می بارم
برید ز تو سر
(ای وای من ، ای وای من)۳ ، داداش حسینم
*******
دلم برات میگه از سفر ، تنها شدم بین یک لشگر
راحت خیالت برا معجر ، ندادم از سر
چی بگم از مجلس حرام ، بازار شام و ملأعام
بارون سنگ از روی بام ، آه ای برادر
یه عده بی حیا دور ناقه میگردن
با دست به ناقه هامون اشاره میکردن
نبودی که ببینی ، چه
در دل شبیه بیت الاحزان ، شور ِ عزای زهرا افتاد
یادم نمیره اون روزی که ، یارم به روی خاکا افتاد
ز باد کفر و فتنه ، بهار ِ من خزونه
چادر خاکی او ، قاتل جونمونه
گریم گرفت به یاد سیلی و روی تو
گریم گرفت به یاد درد پهلوی تو
یازهرا یازهرا
******
وقتِ وداع ِ عالَم سوزش ، وقت ِ عُروج ِ از این دنیا
میگفت که گریه کن یا حیدر ، بر اون تشنه لب ِ عاشورا
حسین ِ من یه روزی ، دور از وطن می مونه
میون قتلگاه بی ، غُسل و کفن می مونه
کرببلا ، وادیِ غربت و ابتلا
اونجا میشه ، سر ِ حسینم از تن جدا
یازهرا یازهرا
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
زينب آخر اين شبِ تاريك را سر مي‌كند
ياد از ياس و شقايق، يا صنوبر مي‌كند
اين وداعِ آخر و جان دادنِ بانوي عشق
عاقبت وصل حسينش را ميّسر مي‌كند
ز تو دارم دلِ پر آه و دردي
نديدم قدري از سوي تو مردي
به هر جا رو نمودم ذره‌اي هم
الا دنيا وفا بر من نكردي
امشب چه کنم در این هوا می سوزم
با خاطره ی کرب و بلا می سوزم
چون شمع ميان حجره زینب تنها
با ذکر شهید سر جدا مي‌سوزم
من و این همه غم زهرا زهرا
سپرم شده خم زهرا زهرا
تویی بهونه ی اشک حسنین
همیشگی شده گریه ی حسین
کجایی ای زهرا
کجایی ای زهرا
******
رفتی از بر من زهرا زهرا
گل پرپر من زهرا زهرا
فِراق تو شده غصه ی دلم
حلال کن علی و از تو خجلم
حبیبه ی طاها
کجایی ای زهرا
******
غمِ من بی حساب زهرا زهرا
سلامم بی جواب زهرا زهرا
ببین که گواه ِ غربتم اینه
شده انیس من چاه مدینه
واویلا وویلا
کجایی ای زهرا
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
از جفای اهل کینه ، شد ترک ترک آیینه
مادرم زخمی بالش ، از ستم های مدینه
نکردن احترامش ، گرفتن جلو راهش
میون کوچه ها
رخ اون شده نیلی ، ز سنگینی سیلی
نداره دیگه نا
زینب و قلبی که خونه، مادر مرو مادر
حال بابام پریشونه ، مادر مرو مادر
******
رنگ مادرم پریده ، دیگه از دنیا بریده
معلومه از حال و روزش ، توی کوچه چی کشیده
کبوده روی ماهش ، منو کشته اون آهش
بی تاب و مضطرم
براش دل نگرونم ، همش روضه میخونم
خمیده مادرم
زینب و قلبی که خونه، مادر مرو مادر
حال بابام پریشونه ، مادر مرو مادر
شاعر : رضا رسولی
دانلود سبک
دل و دلدار کیست زینب است
سر و سردار کیست زینب است
عشق شرر بار کیست زینب است
در دل ما شور کیست زینب است
بانوی مستور کیست زینب است
آنکه بود نغمه ی او صور کیست
زینب است
عمه ی صاحب زمان زینب است
حسرت افلاکیان زینب است
جان و دل بیدلان زینب است
رهبر آزادگان زینب است
رهبر دلدادگان زینب است
مرغ غزل خوان عشق زینب است
لنگر و فرمان عشق زینب است
جان عشق زینب است
روح عشق زینب است
اصل عشق زینب است
عشق عشق زینب است
ماه عشق زینب است
مهر عشق زینب است
جان عشق زینب است
فاتح میدان عشق زینب است
بسم طرب زینب است
بسم جنون زینب است
بسم عشق زینب است
بسم وفا زینب است
بسم صفا زینب است
بسم عشق
چقدر با شعف و تاب و تب شهید شدند
برای دختر شاه عرب شهید شدند
برای حفظ حرم سینه را سپر کردند
شبیه عابس و حر و وهب شهید شدند
من الغریب به آنها رسید نامه عشق
مدافعان حرم منتخب شهید شدند
برای او نوه های غلام ترکی و جُون
چقدر آدم عالی نسب شهید شدند
به احترام قدمهای حضرت زینب
دمشق یا که نشد، در حلب شهید شدند
برای روضه ی آن دست بسته می مردند
میان روضه ی او شب به شب شهید شدند
مسیر قافله تا شام گریه ها کم داشت
گریستند و وجب در وجب شهید شدند
نوای بر لب آنها ذبیح العطشان بود
گمان کنم که همه تشنه لب شهید شدند
به اقتضای ادب بر سر بریده شاه
همه بدون سر و با ادب شهید شدند
شاعر : محسن حنیفی
باید سرود از حلم زینب ایها الناس
باید که گفت از رکن مذهب ایها الناس
با اشک چشمم در مقاماتش نوشتم:
"استاد بی همتای مکتب" ایها الناس
آیا کسی مانند او در وادی عشق
کرده ادای حق مطلب ایها الناس؟
چادر نمازش سوخت اما کم نیاورد
گرچه شد از ماتم لبالب ایها الناس
دروازه ی ساعات بود و زینب ای وای
رقاصه ها بر دور مرکب ایها الناس
ناموس حق را بر سر بازار بردند
با حال و روز نامرتب ایها الناس
بزم شراب و خیزران... قاری قرآن
کوه حیا می سوخت از تب ایها الناس
جای تمام بچه ها او کعب نی خورد
در شام، قدش شد مورب ایها الناس
آنقدر این عالم بلا در جام او ریخت
بر کعبه ی غم شد ملقب ایها الناس
مانند زهرا
ذکر لبهام یکسره زینب
هست علیا مخدّره زینب
از امامش محافظت میکرد
میمنه تا به میسره زینب
می کشم از مصیبتش فریاد
چقدَر بین راه می افتاد
پای این روضه باید اصلا مرد:
«دخَلَتْ زینبُ علی بْنِ زیاد»
دوری از یار سهم زینب شد
مایه ی اقتدار مذهب شد
موی او شد سپید از بس که
پدرش در مقابلش سَب شد
گوییا اینکه برده اند از یاد
که علی کرده کوفه را آباد
کوفه با دخترش چه ها کرده
خوب مزد امامتش را داد
قد زینب زطعنه ها تا شد
بعد سقا اسیر غم ها شد
آنقدَر در جهان بلا دیده
لقبش «کعبةُ الرّزایا» شد
زینب و چشم بی حیا ای وای
زینب و شاه سرجدا ای وای
او سوارِ کجاوه ی عریان
دلبرش روی نیزه ها ای وای
شا
آنانکه مشق اشک مرتب نوشته اند
باخط عشق این همه مطلب نوشته اند
آنانکه بال گریه درآورده اند را
هم دوش انبیاء مقرب نوشته اند
این چندخط مختصراما مفید را
هر روز خوانده اند که هرشب نوشته اند
تقدیر دو پیاله ی ما را هزار سال
پیش ازشروع گریه لبالب نوشته اند
تکلیف چشم های مرا ازهمان نخست
از روی اشک حضرت زینب نوشته اند
یعنی که تشنگی ام ازین مشرب است وبس
یعنی امام گریه ما زینب است و بس
شاعر : محسن عرب خالقی
