تو اسمان علی هستی و پری علی
تویی کمال عروج کبوتری علی
نشان دهنده والایی تکامل توست
همین روایت با تو برابری علی
علی به همسریت باید افتخار کند
ویا تو فخر بورزی به همسری علی
هزار سال دگر هم نمیرود از یاد
حماسه ای که تو دادی به حیدری علی
قسم به حرمت تو مثل تو نمیخواهیم
حکومتی که نباشد به رهبری علی
مادر چرا شمیم تنت هم عوض شده
آن لهجه صدا زدنت هم عوض شده
باشد نگو ولی تو بگو از چه رو دگر
رنگ به چهره حسن ات هم عوض شده
از من نهان مکن رخ چون بدر تار را
صورت که هیچ ، فرم بدنت هم عوض شده
این جای پای کیست که بر چادرت نشست
چون نحوه قدم زدنت هم عوض شده
چشمت که تار نیست ، چرا دست میکشی
طرز نگاه سوی من ات هم عوض شده
این خون گوش توست و یا خون سینه است
گلهای روی پیرهنت هم عوض شده
مادر میان کوچه زمین خورده ای مگر
چندیست شکل پا شدنت هم عوض شده
این بالهای خونی تو میکشد مرا
در آشیانه پر زدنت هم عوض شده
اين روزها كه ديدنتان كيميا شده
اين خانه بي نگاه تو دارالعزا شده
باور نميكنم چقدر آب رفته اي
حتي براي ناله لبت بي صدا شده
من ميخ بر دلم نه به تابوت ميزدم
هرچند خنده اي به لبت آشنا شده
شرمنده ام كه بودم و پاي غريبه ها
با شعله هاي سرخ به اين خانه وا شده
شرمنده ام كه بودم و نامحرمان شهر
آنگونه در زدند كه از هم جدا شده
فهميده ام چه بر سرت آن روز آمده
از وضع چادري كه پر از رد پا شده
وقت نفس كشيدن تو اين صداي چيست
اين استخوان سينه چرا جابه جا شده
پيراهن حسين مرا دوختي ولي
افسوس حرف روز و شبت بوريا شده
با زينبم بگو سه كفن مانده پيش ما
با زينبم بگو كه به غم مبتلا شده
با او بگو كه بوسه زند بر گلوي خشك
ب
داری چه زود می روی ای روح چادری
از دست نانجیب و ضخیم که دل خوری؟
این مخمل کبودی یکدست کار کیست؟
هرگز ندیده ایم کبودی به این پُری!
جزء مطهرات، یکی خون زخم توست
آبی که نام داده امش قرمز کُری
با احتیاط رد شو از این کوچه ی وقیح
دارد نگاه می کندت چشم آجری
امشب مگر که شام زفاف مزار توست؟
داری کفن برای عروسیت می بُری
قیچی نزن به پارچه اندازه ی تو نیست
باید به قد عرش بدوزند چادری
سنگین ترین روایت تاریخ اهل بیت
باید برای روضه دلی دست و پا کنم
خون گریه می کنم به هوای نگاه تو
تا حق اشکهای شما را ادا کنم
من از حکایتت چه بگویم که بعد تو
قدّ فرشته های خداوند هم خم است
کو آن قلم که وصف صفات تو را کند
مادر برای وصف تو این بیت ها کم است
روضه دوباره دور سرم چرخ می زند
وقت زحال و روز وخیمت نوشتن است
شاعر بیا که وقت زیارت رسیده است
خون گریه کن که وقت مصیبت نوشتن است
شیطان میانه دارِ چنین هتک حرمتی
در اجتماع اینهمه نامحرم حسود
بیعت شکن٬سقیفه ای و تازیانه زن
در بین آن جماعت نامرد کم نبود
حتما برای غصب ولایت رسیده اند
دشمن چقدر کینه ای و بی مروّت است
هیزم تمام عرض گذر را گرفته است
ای
بانو دوباره ذکر تو و فاطمیه شد
من مانده ام که با چه برابر بخوانمت
بانو خدا یکی،تو یکی،اصلا از چه رو
باید که مریم،آسیه،هاجر بخوانمت؟
دخت نبی و همسر مولا گمان کنم
زیباترست امّ پیمبر بخوانمت
تا ادعای ابتر این قوم رو کنم
با آیه آیه سوره ی کوثر بخوانمت
رنگ رخت کبودیِ یک یاس حک کنم
یا بال و پر شکسته کبوتر بخوانمت؟
کوچه...فدک...اراذل و اوباش...مادرم
با اشک های چشم حسن،تر بخوانمت
"بازو"ی مرتضی،"درِ"خیبر شکن بُدی
حالا فتاده "دست"،پسِ "در" بخوانمت
محسن سپر برای تو و تو به پشت در
اینجا سزاست فاطمه سنگر بخوانمت
تنها به پشت در،لگد و میخ وبعد از آن
من ناگزیر لاله ی بستر بخوانمت
بانوی آب و آینه بگذار بگذرم
ب
کسی ندیده به عمرش غمی که من دارم
ز ذاغ غم به خدا شوق پر زدن دارم
زمانه بر دل هر کس غمی نهاده ولی
کسی ندیده به عمرش غمی که من دارم
گذشته مدتی از ماجرای کوچه ولی
هنوز هم به خدا درد در بدن دارم
اگر نبود حسن بین کوچه می مردم
هزار شکر به همراه خود حسن دارم
در این مدینه که مردان همیشه نامردند
غریب شهرم و اما ابوالحسن دارم
برای حفظ ولایت برای جان علی
هزار لاله قرمز به پیرهن دارم
کنار بستر من ، تو شبیه پروانه
منم به بستر خود میل سوختن دارم
شب است و همچنان شبهای دیگر
دوباره مادر من درد دارد
شده باغ گل رویش خزانی
بمیرم از چه رویی زرد دارد
هنوز از آن هجوم وحشیانه
گمانم مادرم سردرد دارد
پس از چندی نوازش کرد من را
وحس کردم که دستی سرد دارد
همه اینها گواهی می دهدکه
چرا بر روی چادر گرد دارد
رخ نیلی مادر آگهم کرد
مدينه در خودش نامرد دارد
کنارش تا سحر بیدار ماندم
بداند دختری همدرد دارد
شاعر:مجید رجبی
خدایا خاطری افسرده دارم
ز کف رفته همه صبر و قرارم
چکد از نوک مژگانم ستاره
شب است و می کنم مه را نظاره
خسوف ماه من را دیدی ای ماه
زقلب داغدارم هستی آگاه
به سینه عقده دارم از جدایی
نمانده بهر من عقده گشایی
گلستانم میان شعله ها سوخت
پر پروانه ي پروانه ها سوخت
خزان شد باغ امیدم کنارم
خداوندا دگر زهرا ندارم
دگر خورشید عمرم روی بام است
پس از زهرا دگر کارم تمام است
پس از زهرا دگر یاری ندارم
انیس و یار و غمخواری ندارم
خودم دیدم به باغم آذر افتاد
گل صد برگ من پشت در افتاد
خودم دیدم میان آتش و دود
نگاه فاطمه بر دست من بود
صدا می زد مرا ای دست بسته
ببین زهرا میان خون نشسته
هنوز از پشت در آید صدایش
رسد بر
سلام،آمده ام تاسفارشي بدهم
دري بسازبرايم دوباره؛ اي نجار
دري كه كنده نگردد به ضربه ي لگدي
دري مقاوم ومحكم ز بهترين الوار
دري كه رد نشود يك غلاف از لايش
دري بساز بدون شيارو بي مسمار
براي اينكه كسي مشت روي در نزند!
بيا سه چار كلون اضافه تر بگذار
دري بساز برايم ز چوب هاي نسوز
دري كه ديرتر آتش بگيرد اي نجار
دري به عرض من و جبرئيل ويك تابوت
دري به طول قدوقامت خم عمار
درانتها، سرهرميخ تيزرا كج كن
مهم ترازهمه اين است؟! خاطرت بسپار
شاعر:وحید قاسمی
خداحافظ ای شهر پر خاطره
زدی از جفا ها به کارم گره
خداحافظ ای بیت الاحزان من
نبینی دگر چشم گریان من
خداحافظ ای مردم بی وفا
که تنها علی مانده بین شما
بیا زینب ای نازنین محرمم
که بر روی زانو گذاری سرم
به گرد حسینم تو پروانه ای
از این پس تو بانوی این خانه ای
علی را به امواج غم یار باش
به هر غصه او را مدد کار باش
خداحافظ ای خانه ی سوخته
اجل چشم خود را به من دوخته
خداحافظ ای بی وفا میخ در
نمودی مرا از جفا بی پسر
خداحافظ ای بستر خالی ام
خداحافظ ای چادر خاکی ام
خدا را به جان و دلم بنده ام
که تنها به عشق علی زنده ام
حلالم کن ای یار خانه نشین
بیا روی نیلوفریم ببین
تو جسم مرا نیمه شب خاک کن
ز دیوار و در
شب عروج رسیده حجاب را بردار
ز روی خاک بیا بو تراب را بردار
پس از کشاکش کوچه ندیده ام رویت
بیا در این شب آخر نقاب را بردار
صدا زدی حسنین و همه دعا کردید
تو را به جان علی این خطاب را بردار
بگو عزیز دلم این دعا چه بود آخر
شتاب مرگ نمودی ، شتاب را بردار
حسین تشنه و آب از شما طلب کرده
ز جای خیز و بیا ظرف آب را بردار
اگر عدو به دو دستم طناب بسته چه باک
بیا به دست شکسته طناب را بردار
ظفر به گوشه چشمت امید دارد و بس
به روز حشر مدد کن عذاب را بردار
دلداده دیده روی که بسته عجیب نیست؟! پرواز باپری که شکسته عجیب نیست؟
هرروز در به روی علی باز می نمود... این اوج غربت مردی غریب نیست؟!
او بود واین مدینه امانم بریده بود حالا که رفته طاقت وصبروشکیب نیست
روزیِّ یار و همدم صدِّیقه بعدازاین جزطعنه وکنایه ی اهل فریب نیست
یک لحظه هم که واشده چشمش کلام او جزروضه های خنجروشیب الخضیب نیست
پهلوشکسته قلب علی را شکست و رفت
پشت وپناه من کمرم را شکست و رفت
امشب بساط نافله ام طور دیگراست اشکم برای شستن خونهای پیکر است
گفتم به کودکان که مبادا فغان کنید بازوی تو بهانه ی فریاد حیدر است
غسل شبانه ی بدن ازروی پیرُهن!!! این هم نشان عشق و تولّای کوثر است
حس می کنم تو
نقش برخاکم ولی این خاک خاکی دیگراست ریگ نَه گلبرگ یاس نیلیِّ پیغمبراست
قطره ی اشک وِلا در کربلا حس می کنم درفراتم یا نَمِ ساقیِّ حوض کوثر است
بوی خاک از فرش زیرصورتم آید ولی عطریاس آمد مگراین قدکمانی مادراست؟!
قدکمانی دست بر پهلو پذیرایم شده مادرم زهراست پس أدرک أخا زیباتراست
دست زخمی پیکربی دست راتیمارکرد چشم خونین شاهد کم سوییِّ چشم تر است
جای دست کیست این؟ چادرچراخاکی شده؟ قاب تار و ارغوانی آشنای حیدر است
دیده ام خون بود وشدبا دیدنش دل خون حسین دردخوداز یادبردم دردمادر بدتر است
من همینجا پیش مادر می روم از دست تو مرگ ساقی برروی دامان کوثر بهتراست
گفت این عاشق از عبّاس وعزای یاس در.... علقمه
هیچکس مثل من عزا نگرفت رازدارم دلم بهانه گرفت
جزمن اینجا ندیده مادرجان کوچه ای که تورانشانه گرفت
سندی بود وضرب شصتی که حقِّ ما را چه وحشیانه گرفت
چشم کم سوء و نونهالی که دست تو درمسیر خانه گرفت
کاش قد می کشیدم آن لحظه لحظه ای که دل زمانه گرفت
غم تو بغض ودیده دریا شد اشک برگونه آشیانه گرفت
العجل گفت مجتبی وقتی زیرتابوت را شبانه گرفت
قبر من مثل مادرم خلوت نیمه شبها چه عاشقانه گرفت
شهری برای بردن من صف کشید آه قلب تودر هوای علی می تپید آه
دست طناب و گردن ودست ابوتراب آه غریب قائله را می شنید ماه
ماهی که جای پنجه ی طوفان به چهره داشت خورشید می کشید به سوی امید گاه
گاهی که کین به شکل غلافی شد وگرفت دامان آسمان و به ضربی برید راه
راه حرم سیاه شد و دست روزگار درکوچه با طمع به اسارت کشید شاه
شاه ولا ولیِّ خدا مَحرمی نداشت آه دل شکسته ی حیدر خرید چاه
چاهی که رأفتش سَر ازاین شهرفتنه بود با روضه ی غریبیِّ ماآفرید.... آه
وقتی که نام فاطمه روی لب من است نادعلی علیست که تاب وتب من است
باید برای فاطمیِّه زیر ورو شوم چون مدّعی شدم که علی مذهب من است
برروی ضربه های دلم کارکرده ام زهرا صدای هرتپش و مطلب من است
شایسته نیستم ولی از لطف فاطمه یافاطمه مدد دم روز و شب من است
زهرائیَّم به مرحمت شیر مادرم روضه تمام دَبدبه و کَب کبِ من است
دارم یقین که عاشق و معشوق حیدرم برهانم اشک و ناله ی یازینب من است
عجِّل علی ظهورکَ یابن الحسن بیا اینجا که نام مادرتو برلب من است
فکری به حال زار غریب حجاز کن جان علی برای علی دیده باز کن
حرفی بزن عزیزدلم زار ومضطرم رحمی نما به حال من واین دودخترم
ای مادررسول خدا در غم وعذاب این دخترسه ساله ی تو...این ابوتراب
جاروزدن به خانه شده کاردخترت زانوبغل گرفتن وغم کار شوهرت
اوغصِّه دار چادر خاکیُّ وبسته ات من داغدار پهلو و دست شکسته ات
اوفکر مجتبی و تب وبغض درگلو من یاد شاه تشنه لب وخنجر عدو
غصِّه به نام ما شده انگار فاطمه شد روضه خوان تو درودیوار فاطمه
دیوار تکیه گاه علی رانگاه داشت یاسی که شد شقایق ورنگی سیاه داشت
حالابرای غسل وکفن آمدم ولی گُل کرده لاله برکفنت همدم علی
با من نگفتی از وَرَم بازویت چرا؟! خونابه می چکد گلم از پهل
چشم امیدفاطمه ازغصِّه تر شده غمهای یار غایب ما بیشتر شده
روزیِّ بستریِّ علی ازعیادتِ.... همسایه های شهرفقط نیشترشده
زینب خودش شنید کسی باکنایه گفت زهراچقدر پیرتر ازپیشتر شده
در پچ پچِ زنانه کسی گفت رفتنی ست گفت وگذشت ورفت ودلم ریشترشده
مادربه انتظارسفربوده....دختراست که دیده اش برای غم خویش ترشده
درشهرفقر معرفت و پاسخ سلام وای ازابوتراب که درویشتر شده
*********
خودم عصای توهستم بیابیا مادر توراقسم به دل مرتضی بیامادر
نمیزنم سخنی باعلی ولی چادر نگفته فاش کندرازکوچه رامادر
تمام قصِّه آن گوشواره که گم شد مشخَّص است دراین صورت وصدامادر
پریده رنگ من ولرزه صدایم را دلیل نیست مگر سیلیِّ جفامادر
سند که پاره شد وروی خاکهاافتاد بلارسید و زد و زار ومبتلا مادر
برای رفتن اندوه جاودانه بخوان دعای ندبه که آید امید ما مادر
گلبرگ یاس باغچه ی حق سفید نیست در خِس خِسِ نفس نفسِ توامید نیست
شاهد برای اشک غریبیِّ ما به جز این خانه دار وچاه که آهم شنیدنیست
چیزی نگفتیُّ و حرکتهای دست تو معلوم کرد چشم تورا نورِدید نیست
زهراخودت بگو به علی خاک چادرت آیا دلیل رنگ رخی که پرید نیست؟!
آیا برای چیدن گل استفاده از.... میخ و فشارضربه وآتش شدیدنیست؟
در باور زمانه جنین وجوان پیر یا سینه ای که درد ولایت کشید نیست
تو شاهراه رفتن دل سوی منزلی آنکس که فاطمه نخریدش شهید نیست
یارب به حقِّ فاطمه مهدی شناس کن ما راکه هرکه دلبر خود راندید نیست
ای نورذات لم یزلی همدم علی سمت وصراط مصطفوی مَحرم علی
آئینه تمام قدِ شأن مصطفی همپای اشتیاق و شریک غم علی
سرچشمه ی تمامیِّ عرفان و معرفت عالِم به علم کاملی ای عالَم علی
افلاک رابرای شما آفرید و داد خالق به دست لایقتان پرچم علی
خشنودیَّت رضایت حق بود وخشم تو اسباب قهر احمدیُّ و ماتم علی
طوبای خانه علوی دست روزگار کم کم خمیدم می کندت محکم علی
بازوی یاوریِّ غریبیُّ وبا غلاف افتاده ای به کوچه تو درمقدم علی
درمان درد مردخدابستری شدی دردت دوا نمی شود ای مرهم علی
آخرین نفسهایم ذکریاعلی مولا می روم ولی فکرم پیش حیدرتنها
نیمه جان زدم شانه موی کودکانم را سوختم ولی پختم نان برای این گلها
شب که شدبده غسلم یاعلی حلالم کن کنده میشودخونِ لَخته سخت ازاعضاء
مخفیّانه وآرام روی شانه از خانه جسم یاس نیلیُّ و پرپرت ببر مولا
یک نفرنباشد ازدشمنان نامردت قبرفاطمه پنهان ظاهراً بماند تا
روز وعده احمد روزجمعه موعود ساعتی که بر کعبه تکیه میزندآقا
وعده تووزهرا لحظه تقاص یاس درمدینه باشورِ یاعلی ولیُّ الله
عشق است پای عشق علی بستری شدن قامت کمان وزخمیُّ ونیلوفری شدن
برهان آه فاطمه این دردسینه نیست سخت است شاهدغم بی یاوری شدن
جان میدهم که راه ولارا نشان دهم این است اصل واقعیِّ حیدری شدن
بازوی من به ضربه قنفذ کبود شد امّا خوش است بازوی همسنگری شدن
رویم گرفته ام تونبینی که نیلیَّم دور ازوفاست دردسرِ همسری شدن
تنها عذاب فاطمه تنهاییِّ علیست بایدبه باغ دین خدا نوبری شدن
دستورصبر آمده ونیست چاره جز چشم انتظار وصل گل عسگری شدن
ازفاطمیُّون میشوم ان شاءالله لاحول ولاقوة الّاباالله
بالاست سرنوکرزهراوَالله لاحول ولاقوة الّاباالله
ازفاطمه دم میزنم ومولایش ازعاشقیِّ خالص وبی همتایش
دلداده ودل بسته به مولاوالله لاحول ولاقوة الّاباالله
سرچشمه عشق اَزلی زهرابودسرمشق تولّای علی زهرابود
مرضیّه وانسیِّه ی حوراءوالله لاحول ولاقوة الّاباالله
بانوی علی بازوی یاریِّ خدا یک لحظه نشدازاسدالله جدا
عشق علیِّ عالیِّ اعلاء والله لاحول ولاقوة الّاباالله
راضیِّه وهانیِّه وامُّ النُّجباء نوردل خیرالبشر وبی بیِّ ما
علم وعمل اوست چوباباوالله لاحول ولاقوة الّاباالله
اوعصمت کبراست خدامیداند کاروکس مولاست خدامیداند
کوثرشده در فاطمه معنی والله لا
گدای فاطمه و نوکر اباالحسنم هزارشکر که در فاطمیِّه سینه زنم
هزارشکر که عطرولایت مولا گرفته است دراین کوچه ی صفابدنم
میان کوچه سینه زنان فاطمه ام کبود میشود از داغ یاس کوچه تنم
به یادکوچه تنگ ودلی که سنگی بود به یادبغض گلوی غریب انجمنم
چرابه یاس پیمبر مدینه سیلی زد؟! دوباره در تب وتاب غم دل حسنم
نوای خاکیُّ وافلاکیِّ حرم زهراست ندای فاطمه گوید غریب بی کفنم
فدای ناله ی زهرا فدای ذکرحسین به یاد کرب وبلا سرخ میشودسخنم
میان فاطمیُّون سینه میزنم ارباب به انتظارظهورم خوشم که سینه زنم
فکری برای خانه ی درد ومَلال کن زانو بغل نگیر و بتولت حلال کن
از این به بعدتازه غمت میشودشروع غسل شبانه ی بدنم راخیال کن
درخانه ام گرفتم اگر روی صورتم راز عجیبش ازحسن من سوال کن
شبها برای تشنه لب کربلا ببر آبیُّ و فکر تشنگیِّ نونهال کن
پَرمی کشم اگرچه پرم راشکسته اند حیدربرو برای عزا فکر شال کن
شال عزای فاطمه بنداز و ناله ای بهر ظهور روز قصاص و قتال کن
اشک یعنی مادری درکوچه ها شانه های یک پسر جای عصا
اشک یعنی آفتابی درغروب بغض یک دُردانه در حنجر رسوب
اشک یعنی کوچه های بی کسی کودکی مأنوس با دلواپسی
اشک یعنی اضطراب و واهمه ناله یعنی انقلاب فاطمه
اشک یعنی انقلابی در سُجود صورتی در قابی ازسیلی کبود
اشک یعنی ضربه سنگین مرگ سیلی ودیوار وروی وکوی تنگ
اشک یعنی هرقدم یکبار آه دردُدل با نخل وتنگستان وچاه
اشک یعنی غسل ازروی لباس ارغوانی دیدن بازوی یاس
اشک یعنی داستان سایه بان بیت الاحزان خراب وکودکان
اشک یعنی آستینی بر دَهن نیمه شب غسل وکفن بغض حسن
اشک یعنی درب نیمه سوخته سینه ای بامیخ بر در دوخته
اشک یعنی کودکانی هاج و واج دست جای دیده میجوید سِراج
اش
بسترِ بيمارپهن و بسترَّم ناخوش است ياس سرخ ونيلیُّ وخاکستريَّم ناخوش است
نيمه شب گاهی صداي آه مخفی ميرسد تا بدانم زخمیِّ نيلوفريَّم ناخوش است
پيش پاهاي علی برخواست ازجايش ولی تکيه برديوار زد همسنگريَّم ناخوش است
سعی دارد تابخندد بر رويم امّا خدا خنده ي تلخ سلام آخريَّم ناخوش است
قوت قلبم قرارم بي قرارم رفتنی ست آنکه در شادیُّ وغم شد مشتريَّم ناخوش است
روي بستر روي در گوشه کنار خانه ام لَخته هاي خون به من گويد پريَّم ناخوش است
چادرش َبررو ودستش را به پهلويش گرفت آيه هاي کوثر پيغمبريَّم ناخوش است
سينه ي اين عاشق و آه مدينه گفته اند مادر اين کودکان مادريَّم ناخوش است
داغ فراق مصطفي کم نيست امّا!!! هيزم که آوردند رفت از ياد زهرا
هيزم که آمد حال و روزم زيرورو شد لرزيد از غم سينه ي اولاد زهرا
ميسوخت درب خانه پيش چشمهايم آمد فقط فضِّه به استمداد زهرا
سلمان ومقداد واباذر شاهد من بيداد بود وکينه ها وداد زهرا
بردند از خانه علی را دست بسته با پوسخندي دشمنان شاد زهرا
زهرا يداللهِ يدالَّـــله بود و قنفذ زد ضربتی بر بازو وافتاده زهرا
اشک علیُّ وآه زهرايی درآميخت ناد علی بود ونوا وناد زهرا
شد العجل ذکر لب مولا ومادر قلب شکسته شد علی آبادزهرا
********
