شهادت حضرت فاطمه زهرا (س)

دربسترم وخسته ام وتاب ندارم
شبها من ازآن ضربه در خواب ندارم
انگار بعید است دگر زنده بمانم
برگونه به جز گریه وسیلاب ندارم
با بازوی بشکسته قنوتم شده ناقص
غیر از دل پر آه به محراب ندارم
از شعله چو شمعی شدم و رو به زوالم
جز خون که زسینه رودم آب ندارم
از روی علی بسکه رخ خویش گرفتم
خجلت زده ام چهره شاداب ندارم
در صورت من نقش زپستی و بلندی است
جز روی ورم کرده در این قاب ندارم
از ضربه آن دست نشست ابر به رویم
خاموش شدم هاله مهتاب ندارم
چندی ست نشُسته م تن و قامت طفلان
آخر چه کنم دست بدن ساب ندارم
شاعر: مجتبي صمدي شهاب

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:34
• نوشته شده توسط
• یحیی

بانو! نباش فكر سفر ، خوب مي شوي
هنگام صبح ، وقت سحر ، خوب مي شوي
اين رو گرفتنت به خدا احتياج نيست
از زخم ها نمانده اثر ، خوب مي شوي
اسم از قرار با پدرت خواهشاً نيار
قبل از نگاه روي پدر خوب مي شوي
اصلا بذار بانوي من راحتت كنم
تو با وجود درد كمر ... خوب مي شوي
با چشم هاي خسته ي تو حرف مي زنم
پلكي بزن ز ديده ي تر خوب مي شوي
دست تو سرد گشته دلم شور مي زند
زهرا ! نباش فكر سفر ، خوب مي شوي
مسعود يوسف پور

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:36
• نوشته شده توسط
• یحیی

دوباره هيئت ما در عزاي مادرتان
رسيده است به زير كساي مادرتان
ميان ذكر مصيبت عجيب نيست اگر
شنيده ميشود اينجا صداي مادرتان
تمام فاطميه گريه ميكنم اما
خدا گريسته اول براي مادرتان
گرانبها تر از اين چشم ها نداشته ايم
همين دو چشمه زمزم فداي مادرتان
امام عصر ! دل زخم خورده ي ما را
شكسته تر نكن از ماجراي مادرتان
به چشم هاي عزادار ما نمي گويي
كجاست آن حرم با صفاي مادرتان؟
اگر كه قسمت مان نيست لااقل ما را
ببر مدينه ، همان كربلاي مادرتان
شاعر: مسعود يوسف پور

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:44
• نوشته شده توسط
• یحیی

می آمد از آن دور و به دستش تبری بود
انگار در آن كوچه خاكی خبری بود
دیری نگذشت از غم خاتم كه زمانه
آبستن پیشامد جانسوز تری بود
ای كاش مسیرت سر آن كوچه نمی خورد
آن كوچه كمین كرده كفتار نری بود
از سرخی سیمای شما فال گرفتم
در فال شما شعله و دیوار و دری بود
بین در و دیوار...علی... گفتی و تاریخ
خود شاهد ترتیب عروج پسری بود
هر لحظه هلالی تر و هر لحظه مدینه..
مبهوت تماشای افول قمری بود
مجروح به دیدار پدر رفتی و آن شب..
فرخنده شبی بود و مبارك سحری بود
بادی به در ختی زد و برگی به هوا برد
بادی كه پی یافتن همسفری بود.
شاعر: علي آمره

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:45
• نوشته شده توسط
• یحیی

امّ امامان هدا ای صاحب لوح وقلم
تک ياور شير خدا ای محور اهل حرم
سرچشمه مردانگی تو چشمه ی کوثر شدی
بر احمد مرسل نگر تو مادر ديگر شدی
هم نورحق را نورعین هم دست حق را یاوری
ازمرتضی دل می بری هم برامامان رهبری
ای مادر هستی بیا نفس مرا تهذیب کن
گر ماتورا رنجانده ایم خود ماراتنبیه کن
مارا به دست دیگران جان حسن رسوامکن
حق علی مرتضی پرونده ام را باز مکن
عف از تو می ریزد مرا مادر رها مکن
گنه ما را ببخشا به ابر تار مویی از حسن
دل را پر از احساس کن مارا سگ عباس کن
ما را به حق مرتضی از نوکران خاص کن
دل را زعشقت سیر کن مارا دراین در پير کن
قلاده را با دست خود بر گردنم زنجیر کن

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:47
• نوشته شده توسط
• یحیی

میخواست زخم کهنه مداوا شود نشد
صاحب عزای روضه ی بابا شود نشد
میخواست کوچه ای که پر از خشت و سنگ بود
راهی برای رفتن زهرا شود نشد
نا محرمی مقابل و فرزند ارشدش
قامت کشید تا که مهیا شود نشد
فرصت نداد دست حرامی فرشته را
گلبرگ بود و خواست شکوفا شود نشد
افتاده بود مادر و میخواست کودکش
تا مانع هجوم لگد ها شود نشد
زخمی کبود روی دو چشمش نشسته بود
کوشید چشم بی رمقش پا شود نشد
بر خاک میکشید به سختی دو دست را
تا تکه ای جدا شده پیدا شود نشد
از شانه های کودک خود هم کمک گرفت
شاید ز روی خاک کمی پا شود نشد
شاعر : پوریا روح نواز

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:49
• نوشته شده توسط
• یحیی

این هجمه ها نمی بردم از قرار خویش
هرگز دمی شکسته ندیدم وقار خویش
بار بلا و باد مخالف اگر زند
از کف نمی دهم به خدا اختیار خویش
کاری به کس ندارم و ذکرم فقط علیست
مشغول خویش هستم و سرگرم کار خویش
در چشم های تو به جز از خود ندیده ام
عمری بود که گشته ام آئینه دار خویش
چون من کسی تمامیت اش صرف تو نشد
خرج تو کرده ام همه ی اعتبار خویش
با اینکه گوشواره ام افتاد روی خاک
اما نکاستم ز تراز و عیار خویش
این روز ها به روسری ام میکنم طلوع
حائل زدم به جلوه ی *روزی سه بار* خویش
جهریه شد نماز شب استخوان من
هنگام خواب میشنوم انکسار خویش
پیراهن سپید من از باغ رد شده
لاله گرفته پیرهنم در بهار خویش
با هر نفس تمام تن

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:51
• نوشته شده توسط
• یحیی

این هجمه ها نمی بردم از قرار خویش
هرگز دمی شکسته ندیدم وقار خویش
بار بلا و باد مخالف اگر زند
از کف نمی دهم به خدا اختیار خویش
کاری به کس ندارم و ذکرم فقط علیست
مشغول خویش هستم و سرگرم کار خویش
در چشم های تو به جز از خود ندیده ام
عمری بود که گشته ام آئینه دار خویش
چون من کسی تمامیت اش صرف تو نشد
خرج تو کرده ام همه ی اعتبار خویش
با اینکه گوشواره ام افتاد روی خاک
اما نکاستم ز تراز و عیار خویش
این روز ها به روسری ام میکنم طلوع
حائل زدم به جلوه ی *روزی سه بار* خویش
جهریه شد نماز شب استخوان من
هنگام خواب میشنوم انکسار خویش
پیراهن سپید من از باغ رد شده
لاله گرفته پیرهنم در بهار خویش
با هر نفس تمام تن

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:51
• نوشته شده توسط
• یحیی

آهی ز جنس آه پیمبر کشید و بعد
بر طاق عرش سوره کوثر کشید و بعد
در هیئتی که حضرت زهرا حضور داشت
با اشک یک بهشت کشید و بعد
ما فوق کرسیش که کسی جز علی نبود
تصویر یاس و غنجه پرپر کشید و بعد
چندی گریست ... بال فرشته که پهن شد
پای مرا به مجلس مادر کشید و بعد
اقلیم پای دار خدا بوی خون گرفت
یک پادشاه زخمی و بی سر کشید و بعد
پای همان حسینیه وقتی که گریه کرد
چشمان بی قرار مرا تر کشید و بعد
از شش جهت دل همه ساکنان عرش
تا گنبد طلای حسین پر کشید و بعد
بر روی بوم خویش کنار حریمتان
عکس مرا شبیه کبوتر کشید و بعد
پائین آن نوشت که نقاش لم یزل
امضا ، برای فاطمه ، تاریخ : در ازل

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:56
• نوشته شده توسط
• یحیی

تمام شمع وجود تو آب شد مادر

دعای نیمه شبت مستجاب شد مادر

گل وجود تو پرپر شد و به خاک افتاد

بهشت آرزوی ما خراب شد مادر

به یاد نالهء مظلومیت دلم سوزد

که چون سلام پدر بی‌جواب شد مادر

حمایت از پدرم را گناه دانستند

که کشتن تو در امّت ثواب شد مادر

میان آن همه دشمن که می‌زدند تو را

دلم به غربت بابا کباب شد مادر

نشان غصب فدک ماند تا به ماه رخت

گرفته نیمه‌ای از آفتاب شد مادر

به محفلی که پدر بر تو مخفیانه گرفت

سرشک دیدهء زینب گلاب شد مادر

به جای شمع که سوزد به قبر پنهانت

پدر کنار مزار تو آب شد مادر

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:58
• نوشته شده توسط
• یحیی

ای شیعه به ناصبی بجای کل کل
برگو که عقیده اصل باشد نه عمل
وهابی خــر! بدان که فردا ، محشر
صاحب علی ، است مابقی ول معطل
احمد )صکه دو دست دخترش را بوسید
وز سـینه او بـوی خــدا می بوئیــد
گفتند " فلانیه " حسادت می کرد
تاکــور شود هــرآنکه نتواند دید
شاعر:یاسر حوتی

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:00
• نوشته شده توسط
• یحیی

معصوم ترین صبح سپیدی محسن
آن روز کبود را ندیدی محسن
در راه علی حق بزرگی داری
الحق که تو اولین شهیدی محسن
*
با ضرب در سوخته ماهم را کشت
در آتش و خون نور نگاهم را کشت
فریاد بزن «بأیّ ذنب ٍ قُتلت»
ای وای که طفل بی گناهم را کشت
*
در کوچه به پا کرد دوباره ‌محشر
با مادر دلسوخته، یاس پرپر
آن روز اگر ‌مجال صحبت می‌داشت
می گفت چنان فاطمه : حیدر حیدر
*
ای مونس داغهای من محسن جان
ای یاور با وفای من ‌محسن جان
با سرخی خون من و تو حق برپاست
قربانی کربلای من ‌محسن جان

شاعر:یوسف رحیمی

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:05
• نوشته شده توسط
• یحیی

افتاده ام کنار تو در داغ اضطراب
در پشت چشم بسته ات ای روح آفتاب
از اشک من سوالِ « چرا زود می روی »
از سمت تو نمی رسد آخر چرا جواب ؟
گاهی میان فاصله رفت و آمدت
چشمی گشا که مُردم از این درد بی حساب
تکیه بزن به سینه من تا که بشنوی
دارم خراب می شوم از غصه ات خراب
دارد غروب می کند این صبح چهره ات
یا دست شب گرفته تو را در میان قاب
از صبح تا نیمه شب گریه کرده ای
حالا بیا به خاطر من اندکی بخواب

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:08
• نوشته شده توسط
• یحیی

چون موج چرا غرق تلاطم شده اي
در وادي حيدرانه ات گم شده اي
در هاله اي از دود چنان شير شدي
با ناله ي خود حريف هيزم شده اي
در پلك دو چشمان علي جا كردي
در آينه ي عشق ، تجسّم شده اي
بر روي كوير خستگي تابيدي
خورشيد زمين و ماه أنجم شده اي
تو يار ولايتي و پس بيزار از
آن اوّلي و دوّم و سوّم شده اي
انگار دوباره رو به راهي مادر
مشغول به آسياب گندم شده اي
همسايه ي تو زِ گريه ات مي خندد
اي واي كه تو ( اسيرِ ) مردم شده اي
اي مادر پنهان شده ،‌ پيدايي تو
ساكن شده در مدينه ي قم شده اي
شاعر: حميد رمي

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:12
• نوشته شده توسط
• یحیی

بسترِ بيمار پهن و بسترَّم ناخوش است
ياس سرخ ونيلیُّ وخاکستريَّم ناخوش است
نيمه شب گاهی صداي آه مخفی ميرسد
تا بدانم زخمیِّ نيلوفريَّم ناخوش است
پيش پاهاي علی برخواست ازجايش ولی
تکيه برديوار زد همسنگريَّم ناخوش است
سعی دارد تا بخندد بر رويم امّا خدا
خنده ي تلخ سلام آخريَّم ناخوش است
قوت قلبم قرارم بي قرارم رفتنی ست
آنکه در شادیُّ وغم شد مشتريَّم ناخوش است
روي بستر روي در گوشه کنار خانه ام
لَخته هاي خون به من گويد پريَّم ناخوش است
چادرش َبررو ودستش را به پهلويش گرفت
آيه هاي کوثر پيغمبريَّم ناخوش است
سينه ي اين عاشق و آه مدينه گفته اند
مادر اين کودکان مادريَّم ناخوش است
شاعر: حسين ايماني

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:13
• نوشته شده توسط
• یحیی

رقص آتش به در خانه چه غوغا می کرد
دود و خاکستر و خون معرکه برپا می کرد
بند بر دست، کسی، ناله ی جانسوزی داشت
هق هق خامُش او لعن به دنیا می کرد
آتشی سوخت گل و غنچه و بستانش را
او ولی زیر لبش داشت خدایا می کرد
دربِ سنگین و چهل سنگِ قسی تر از سنگ
مدفنی بهر گل یاس مهیا می کرد
ماه در قامت یک بدر هلالین قامت
خویش را داشت به آیینه تماشا می کرد
گوش کن، می شنوی؟! درد دل دیوار است
«غنچه ای بهر گلی داشت تمنا می کرد»
«آخ، بابا چقَدَر میخ، دلی پر دارد...»
ذره ای کاش که با سینه مدارا می کرد
آخر از زخم جفا، جایگهش بستر شد
زخم ها داشت، ولیکن همه حاشا می کرد
گاه گاهی نگران سوی حسینش می شد
بوسه ها زیر گلو بهر مب

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:15
• نوشته شده توسط
• یحیی

زانو بغل گرفته ام و مات چشم تو
يعنی منم تلاطم اوقات چشم تو
يک زخم تازه روی تنت کشف کرده ام
هر بار آمدم به ملاقات چشم تو
درد کبود صورت تو داد می زند
سيلی کمی نکرده مراعات چشم تو
سرتا به پای عرش همگی گوش می شدند
تا می رسيده وقت مناجات چشم تو
حالا همه شبيه دلم بغض کرده اند
از هاله کبود جراحات چشم تو
گيرايی بهار منی ! سبز رو به زرد
دستان من به دامن سادات چشم تو

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:17
• نوشته شده توسط
• یحیی

تنهایم و به غربت خود گریه می کنم
بر وسعت مصیبت خود گریه می کنم
من آن امیر خسته دل و بی جماعتم
از دوری جماعت خود گریه می کنم
مردم مرا به جرم عدالت نخواستند
در حسرت عدالت خود گریه می کنم
دین خدا خانه نشین شد نه مرتضی
بر دین بی جماعت خود گریه می کنم
رحمی به قلب خسته ی اهل مدینه نیست
بر غربت امامت خود گریه می کنم
با یاد فاطمه که کتک خورد و دم نزد
تا قبر و تا قیامت خود گریه می کنم
آن لکه خون روی لباسش دلم شکست
بر یاور ولایت خود گریه می کنم
وقتی حسن لب از لب خود وا نمی کند
نو گفته بر مصیبت خود گریه می کنم
وای از عبور نیمه شبم از کنار قبر
بر صبر و استقامت خود گریه می کنم
سنگ مزار فاطمه بالین من شده
ب

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:22
• نوشته شده توسط
• یحیی

کـنـار قـبـر آن پهـلـو شکسته
کنون جای علی، مهدی نشسته
بریزد اشک مهدی، همچو حیدر
ولی ذکرش بود مظلومه مادر
کـنـار تـربت مـخـفی زهــــرا
دوباره بیت الاحزان کرده بر پا
همانجا که علی از پا فتاده
همانجا که علی صورت نهاده
خداوندا به پهـلـوی شکسته
به آن چشم ز سیلی گشته بسته
به آن شش ماهه ی نشکفته پرپر
به سـوز سیـنـه مجـروح مـادر
بـده اذن ظـهـور مهـدیـش را
رسان روز سرور مهدیش را

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:24
• نوشته شده توسط
• یحیی

ای که محراب نمازم خم ابروی تو بود
دل من بسه برآن سلسله ی موی تو بود
ای که شد قامت دین راست ز قد و قامت تو
از چه رو همچو هلال آن قد دلجوی تو بود
چه سبب داشت که حتی ز علی پنهان بود
آن ملالی که عدو بستهبه بازوی تو بود
کاش می مرد علی تا که نمی دید آن شب
نیلی از سیلی بیدادگران روی تو بود
لاله ی پرپر من کی رود از یاد علی
که زبطن تو جدا غنچه ی خوشبوی تو بود
وقت غسل بدن اطهرت ای بحر عفاف
خون روان از صدف سینه و پهلوی تو بود

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:27
• نوشته شده توسط
• یحیی

من علی شب زنده دار غربت کوی تو ام
عابد قد قامت محراب ابروی توام
تا تو رفتی چلچراغ خانه ام خاموش شد
پرده یک سوزنکه من مشتاق سوسوی تو ام
ذوالفقارم از غلاف خود نمی آید برون
چون به فکر آن غلاف و نقش بازوی تو ام
ای نشان قهرمانی تو قبر بی نشان
من نشان سینه مجروح و پهلوی توام
بر طناب خصم دستان مرا حاجت نبود
چون که از روز ازل دلبسته ی موی توام
آه مظلومی من از چرخ گردون هم گذشت
ای همه هستی من من زنده از بوی توام
ماجرای کوچه را از همسرت پنهان مکن
چون سرا پا چشم بهر دیدن روی توام
آنچه نیرو داشتم با رفتنت از دست رفت
ای همه نیروی من محتاج نیروی توام

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:35
• نوشته شده توسط
• یحیی

ای سیب سرخ حضرت ختمی ما بمان
بر تو سلام از طرف شیخ و شابمان
ما آمدیم سینه زن ماتمت شویم
ای مادر همیشگی انقلابمان
هرگز غم قیامت خود را نمی خوریم
وقتی که با شماست حساب و کتابمان
ممنون مهر مادریت می شویم چون
کردی برای فاطمیه انتخابمان
دستی بکش روی سرمان مادر حسین
امشب بگیر زیر پر آفتابمان
در میزنیم خانه ی آتش گرفته را
جان علی بیا مکن امشب جوابمان

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:37
• نوشته شده توسط
• یحیی

تا دست را به قبضه ی شمشیر می برم
عالم گواه می شود این را که حیدرم
فرمان حق رسیده علی جان! صبور باش
بانو نمی شود که از این امر بگذرم
این ها که با طناب به دنبالم آمدند
از یاد برده اند که من مرد خیبرم
امرم به صبر، کرده خدا، ورنه هیچکس
قادر نبود تا که بیاید برابرم
دست خدا اگر که به روی دلم نبود
هرگز طناب خیره نمی شد به پیکرم
بانو! بمان تو را به خدا پشت در نرو
هی آیه آیه زرد نشو فصل کوثرم
اصلا مهم که نیست برایم تمام شهر
دشمن شوند، تا که تویی یار و یاورم
شاعر : علی اصغر ذاکری

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:38
• نوشته شده توسط
• یحیی

روبهان بر همسر شیر خدا سیلی زدند
در بهشت وحی بر خیر النسا سیلی زدند
نا مسلمانان که از دین و قرآن می زدند
بر رخ تطهیر و قدر و هل اتی سیلی زدند
گر من آزاها فقد آزانیت خورده به گوش
آن ستمکاران به روی مصطفی سیلی زدند
فاطمه آیینه ی توحید و وجه کبریاست
بر رخ توحید و وجه کبریا سیلی زدند
صورت انسیه الحورا کجا سیلی کجا؟
با که گویم دیو ها حوریه را سیلی زدند
اینکه رویش نیلگون گردیده ناموس خداست
فاش می گویم به ناموس خدا سیلی زدند
چهارده قرن است می پرسند آل فاطمه
اهل عالممادر ما را چرا سیلی زدند
روی زهرا شد کبود و سوخت رخسار من
بر گل روی امام مجتبی چرا سیلی زدند
(( میثم )) آن سیلی به روی فاطمه تنها نخورد
ب

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:39
• نوشته شده توسط
• یحیی

یک زن تمام خلقت حق را بهانه شد
یک زن میان عالم و آدم یگانه شد
یک زن که بود که مظهر تکثیر آفتاب
هم درد مرد چاه به آه شبانه شد
در سینه داشت نغمه ی شبهای تار تار
آهنگ بی ترانه ی شب را ترانه شد
یاس سپید روی شقایق تبار عشق
آماج شعله ، میخ درو تازیانه شد
یک قبر بی نشان از او ماند زیر خاک
آن قبر بی نشانه خدا را نشانه شد
شاعر : اسماعیل رضازاده

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:41
• نوشته شده توسط
• یحیی

آسمان ،هروله در لحظه ی باران شده است
کشتیِ صبرِ علی واردِ طوفان شده است
کوچه ها با دلِ حیدر شده در جنگ و سپس
مو سپیدی علی وارد میدان شده است
آتش اینجا همه را دعوت سوزاندن کرد
یاسِ خشکیده چراسوژه بحران شده است
نفسِ میخ که بند آمده از خون زیاد
موجِ خون بر تن دریاچه خروشان شده است
آینه ، گم شده در حجم بزرگ تنِ دود
میزبان یک لگد و آینه مهمان شده است
گوش کن آخرِ نامردی این شهرِ شلوغ
بچه ای بدوِ شروع ، نقطه ی پایان شده است
هیجده سال تلاوت شده در گوشِ فلک
سوره ی کوثر و حالا.....ختمِ قرآن شده است

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:42
• نوشته شده توسط
• یحیی

زهرا بهانه ایست که عالم بنا شود
او آمده که مادر آئینه ها شود
او آفریده گشت که یک چند مدتی
نور خدا به روی زمین جا به جا شود
او آفریده شد که در این روزهای سخت
زهرا شود، علی شود و مصطفی شود
او مادر تمامیِ دل های حیدری ست
باید که کُفو فاطمه شیر خدا شود
هر کس مگر که مادر معصوم می شود؟
او آمده که مادر کرب و بلا شود
زهرا اگر نبود چگونه به عالمی
صدها روایت از مِی کوثر عطا شود
بی اذن فاطمه کسی اصلاً اجازه داشت؟
بر روی خاک و اوج فلک پیشوا شود
ای خوش به حال آن که در آن لحظۀ حساب
با انتخاب مادری او سَوا شود
مادر سلام روز ظهورت مبارک است
لعنت بر آن که منکر صدق شما شود
ما را گدای خانه ي لطفت حساب کن
ما را ب

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:44
• نوشته شده توسط
• یحیی

وقتي شكست پهلوي زهراي خانه را
افتاده ديد قامت آقاي خانه را
فرياد زد سَر همه : هيزم بياوريد
آتش ، گرفت دامن ِ درياي خانه را
حدسش درست از آب در آمد ، ميان در
شش ماهه سقط گشت و سراپاي خانه را
بويي شبيه ياس گرفته كه مي كُشد
از اين به بعد حيدر تنهاي خانه را
ياد آوري ز قد كماني فاطمه است
بايد عوض كني مصلاي خانه را
زهرا كه رفت از نفس افتاد و رنگ باخت
اينگونه خواستند مسيحاي خانه را
شاعر: مسعود يوسف پور

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:46
• نوشته شده توسط
• یحیی

شب ها که گرم اشک و مناجات می شویم
قدری شبیه مادر سادات می شویم
از نور فاطمه به سحر فیض می بریم
تا معتکف به کنج خرابات می شویم
ما آمدیم تا که گرفتارمان کنی
زلفی نشان دهی همه اثبات می شویم
لب وا نکرده برگه ی عفو تو می رسد
از این همه گذشتن تو مات می شویم
این نفس ، دست از سر ما که نمی کشد
در عمر خویش خرج مکافات می شویم
ذکر "علی علی" است که آزادمان کند
وقتی اسیر دام بلیات می شویم
حق من است تا بزنی ام ، نمی زنی
با چشم رحمت تو مراعات می شویم
با روضه ی حسین ز بس گریه می کنیم
غافل ز عرض کردن حاجات می شویم
هر چه صلاح ماست به کشکول مان بریز
ورنه گدا به شیوه ی عادات می شویم
در پیش روزی است که انگشت بر دها

• سه شنبه
• 27
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:49
• نوشته شده توسط
• یحیی

باغبان ،بیقرار و غمگین است
روی پیشانی اش پر از چین است
برگ زیباترین گل هستی
پاره پاره به دست گلچین است
کوثرِ هَل اَتیٰ و زمزم که ...
جانِ طاها و قلبِ یاسین است
آسمانِ مدینه بارانی است
ماه مشغول غسل و تدفین است
زخم پهلو به او نشان داده
ضربِ پایِ مغیره سنگین است
گفت مولا به زیر لب... آری
قاتلِ جانِ محسنم این است
بی امان گریه می کند آرام
آه .. دشمن چقدر بی دین است
سربلندِ جهان به پیشِ نبی
از خجالت سرش به پایین است
ارغوانی شده است یاسِ علی
این پسند کدام آیین است؟!!

• سه شنبه
• 4
• دی
• 1397
• ساعت
• 16:47
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور