خودم عصای توهستم بیابیا مادر توراقسم به دل مرتضی بیامادر
نمیزنم سخنی باعلی ولی چادر نگفته فاش کندرازکوچه رامادر
تمام قصِّه آن گوشواره که گم شد مشخَّص است دراین صورت وصدامادر
پریده رنگ من ولرزه صدایم را دلیل نیست مگر سیلیِّ جفامادر
سند که پاره شد وروی خاکهاافتاد بلارسید و زد و زار ومبتلا مادر
برای رفتن اندوه جاودانه بخوان دعای ندبه که آید امید ما مادر
گلبرگ یاس باغچه ی حق سفید نیست در خِس خِسِ نفس نفسِ توامید نیست
شاهد برای اشک غریبیِّ ما به جز این خانه دار وچاه که آهم شنیدنیست
چیزی نگفتیُّ و حرکتهای دست تو معلوم کرد چشم تورا نورِدید نیست
زهراخودت بگو به علی خاک چادرت آیا دلیل رنگ رخی که پرید نیست؟!
آیا برای چیدن گل استفاده از.... میخ و فشارضربه وآتش شدیدنیست؟
در باور زمانه جنین وجوان پیر یا سینه ای که درد ولایت کشید نیست
تو شاهراه رفتن دل سوی منزلی آنکس که فاطمه نخریدش شهید نیست
یارب به حقِّ فاطمه مهدی شناس کن ما راکه هرکه دلبر خود راندید نیست
ای نورذات لم یزلی همدم علی سمت وصراط مصطفوی مَحرم علی
آئینه تمام قدِ شأن مصطفی همپای اشتیاق و شریک غم علی
سرچشمه ی تمامیِّ عرفان و معرفت عالِم به علم کاملی ای عالَم علی
افلاک رابرای شما آفرید و داد خالق به دست لایقتان پرچم علی
خشنودیَّت رضایت حق بود وخشم تو اسباب قهر احمدیُّ و ماتم علی
طوبای خانه علوی دست روزگار کم کم خمیدم می کندت محکم علی
بازوی یاوریِّ غریبیُّ وبا غلاف افتاده ای به کوچه تو درمقدم علی
درمان درد مردخدابستری شدی دردت دوا نمی شود ای مرهم علی
آخرین نفسهایم ذکریاعلی مولا می روم ولی فکرم پیش حیدرتنها
نیمه جان زدم شانه موی کودکانم را سوختم ولی پختم نان برای این گلها
شب که شدبده غسلم یاعلی حلالم کن کنده میشودخونِ لَخته سخت ازاعضاء
مخفیّانه وآرام روی شانه از خانه جسم یاس نیلیُّ و پرپرت ببر مولا
یک نفرنباشد ازدشمنان نامردت قبرفاطمه پنهان ظاهراً بماند تا
روز وعده احمد روزجمعه موعود ساعتی که بر کعبه تکیه میزندآقا
وعده تووزهرا لحظه تقاص یاس درمدینه باشورِ یاعلی ولیُّ الله
عشق است پای عشق علی بستری شدن قامت کمان وزخمیُّ ونیلوفری شدن
برهان آه فاطمه این دردسینه نیست سخت است شاهدغم بی یاوری شدن
جان میدهم که راه ولارا نشان دهم این است اصل واقعیِّ حیدری شدن
بازوی من به ضربه قنفذ کبود شد امّا خوش است بازوی همسنگری شدن
رویم گرفته ام تونبینی که نیلیَّم دور ازوفاست دردسرِ همسری شدن
تنها عذاب فاطمه تنهاییِّ علیست بایدبه باغ دین خدا نوبری شدن
دستورصبر آمده ونیست چاره جز چشم انتظار وصل گل عسگری شدن
ازفاطمیُّون میشوم ان شاءالله لاحول ولاقوة الّاباالله
بالاست سرنوکرزهراوَالله لاحول ولاقوة الّاباالله
ازفاطمه دم میزنم ومولایش ازعاشقیِّ خالص وبی همتایش
دلداده ودل بسته به مولاوالله لاحول ولاقوة الّاباالله
سرچشمه عشق اَزلی زهرابودسرمشق تولّای علی زهرابود
مرضیّه وانسیِّه ی حوراءوالله لاحول ولاقوة الّاباالله
بانوی علی بازوی یاریِّ خدا یک لحظه نشدازاسدالله جدا
عشق علیِّ عالیِّ اعلاء والله لاحول ولاقوة الّاباالله
راضیِّه وهانیِّه وامُّ النُّجباء نوردل خیرالبشر وبی بیِّ ما
علم وعمل اوست چوباباوالله لاحول ولاقوة الّاباالله
اوعصمت کبراست خدامیداند کاروکس مولاست خدامیداند
کوثرشده در فاطمه معنی والله لا
گدای فاطمه و نوکر اباالحسنم هزارشکر که در فاطمیِّه سینه زنم
هزارشکر که عطرولایت مولا گرفته است دراین کوچه ی صفابدنم
میان کوچه سینه زنان فاطمه ام کبود میشود از داغ یاس کوچه تنم
به یادکوچه تنگ ودلی که سنگی بود به یادبغض گلوی غریب انجمنم
چرابه یاس پیمبر مدینه سیلی زد؟! دوباره در تب وتاب غم دل حسنم
نوای خاکیُّ وافلاکیِّ حرم زهراست ندای فاطمه گوید غریب بی کفنم
فدای ناله ی زهرا فدای ذکرحسین به یاد کرب وبلا سرخ میشودسخنم
میان فاطمیُّون سینه میزنم ارباب به انتظارظهورم خوشم که سینه زنم
فکری برای خانه ی درد ومَلال کن زانو بغل نگیر و بتولت حلال کن
از این به بعدتازه غمت میشودشروع غسل شبانه ی بدنم راخیال کن
درخانه ام گرفتم اگر روی صورتم راز عجیبش ازحسن من سوال کن
شبها برای تشنه لب کربلا ببر آبیُّ و فکر تشنگیِّ نونهال کن
پَرمی کشم اگرچه پرم راشکسته اند حیدربرو برای عزا فکر شال کن
شال عزای فاطمه بنداز و ناله ای بهر ظهور روز قصاص و قتال کن
اشک یعنی مادری درکوچه ها شانه های یک پسر جای عصا
اشک یعنی آفتابی درغروب بغض یک دُردانه در حنجر رسوب
اشک یعنی کوچه های بی کسی کودکی مأنوس با دلواپسی
اشک یعنی اضطراب و واهمه ناله یعنی انقلاب فاطمه
اشک یعنی انقلابی در سُجود صورتی در قابی ازسیلی کبود
اشک یعنی ضربه سنگین مرگ سیلی ودیوار وروی وکوی تنگ
اشک یعنی هرقدم یکبار آه دردُدل با نخل وتنگستان وچاه
اشک یعنی غسل ازروی لباس ارغوانی دیدن بازوی یاس
اشک یعنی داستان سایه بان بیت الاحزان خراب وکودکان
اشک یعنی آستینی بر دَهن نیمه شب غسل وکفن بغض حسن
اشک یعنی درب نیمه سوخته سینه ای بامیخ بر در دوخته
اشک یعنی کودکانی هاج و واج دست جای دیده میجوید سِراج
اش
بسترِ بيمارپهن و بسترَّم ناخوش است ياس سرخ ونيلیُّ وخاکستريَّم ناخوش است
نيمه شب گاهی صداي آه مخفی ميرسد تا بدانم زخمیِّ نيلوفريَّم ناخوش است
پيش پاهاي علی برخواست ازجايش ولی تکيه برديوار زد همسنگريَّم ناخوش است
سعی دارد تابخندد بر رويم امّا خدا خنده ي تلخ سلام آخريَّم ناخوش است
قوت قلبم قرارم بي قرارم رفتنی ست آنکه در شادیُّ وغم شد مشتريَّم ناخوش است
روي بستر روي در گوشه کنار خانه ام لَخته هاي خون به من گويد پريَّم ناخوش است
چادرش َبررو ودستش را به پهلويش گرفت آيه هاي کوثر پيغمبريَّم ناخوش است
سينه ي اين عاشق و آه مدينه گفته اند مادر اين کودکان مادريَّم ناخوش است
داغ فراق مصطفي کم نيست امّا!!! هيزم که آوردند رفت از ياد زهرا
هيزم که آمد حال و روزم زيرورو شد لرزيد از غم سينه ي اولاد زهرا
ميسوخت درب خانه پيش چشمهايم آمد فقط فضِّه به استمداد زهرا
سلمان ومقداد واباذر شاهد من بيداد بود وکينه ها وداد زهرا
بردند از خانه علی را دست بسته با پوسخندي دشمنان شاد زهرا
زهرا يداللهِ يدالَّـــله بود و قنفذ زد ضربتی بر بازو وافتاده زهرا
اشک علیُّ وآه زهرايی درآميخت ناد علی بود ونوا وناد زهرا
شد العجل ذکر لب مولا ومادر قلب شکسته شد علی آبادزهرا
********
ریزد از هجر تو اشکم ز بصر، یا زهرا!
شده تاریک جهانم به نظر، یا زهرا!
تا تو از دست من ای نوگل رعنا! رفتی
شد مرا خم ز فراق تو کمر یا زهرا!
خیز از جا و ببین ناله و افغان دارم
ز غم هجر تو شب تا به سحر، یا زهرا!
کاش با نالۀ من جان من آید بیرون
تا نمانم به جهان بی تو دگر! یا زهرا
تو که از پهلوی بشکسته نگفتی با من
آخر این درد نهان کرد اثر، یا زهرا
تا نرنجد ز غمت قلب نبی در جنت
غم خود را تو نهان کن ز پدر یا زهرا
از کبودی رخ و شانۀ آزرده مگو
هم مگو با پدر از صدمۀ در، یا زهرا!
من کنار تو و، در خانۀ تو منتظرند
کودکانت همه با دیدۀ تر یا زهرا!
با که این درد جگر سوز بگوید (خسرو
که بود قبر تو مخفی ز نظر یا ز
ای شمع سینه سوختۀ انجمن، علی
تقدیر توست ساختن و سوختن، علی
ای رهبری که منزویَت کرده جهل خلق
ای آشنای درد! غریب وطن! علی
من پهلویم شکسته و، تو دلشکستهای
من بر تو گریه میکنم و، تو به من، علی
من سینهام شکسته و، تو سینه سوخته
من با تو گفتم و، تو به کَس دم مزن علی
بازوی من سیه شده، تو دست روی دست
برگو کجاست بازوی خیبر شکن علی؟
سر بسته بِهْ، که بَعد حمایت ز حقّ تو
در اختیار من نبوَد دست من، علی
گفتم که: شب کفن کن و شب دفن کن، ولیک
از تن نمانده هیچ برای کفن، علی
شاعر:علی انسانی
تازیانه، خصم اگر بر دخت پیغمبر نمیزد
کعب نی هرگز کسی بر زینب اطهر نمیزد
گر نمیشد حقّ حیدر غصب، تا روز قیامت
پشت پا کس بر حقوق آل پیغمبر نمیزد
دشمن بی رحم اگر بر بیت وحی آتش نمیزد
عصر عاشورا کسی بر خیمهها آذر نمیزد
محسن شش ماهه گر مقتول، پشت در نمیشد
حرمله تیری به حلقوم علی اصغر نمیزد!
فاطمه گر کشتۀ راه امام خود نمیشد
زینب غم دیده هم بر چوب محمل، سر نمیزد
فرق مولا گر نمیشد منشق از تیغ مخالف
تیغ: هرگز خصم بر فرق علی اکبر نمیزد
خار اگر بر دیدۀ مولا علی از کین نمیرفت
تیر، کس بر دیدۀ عباس آب آور نمیزد
دختر غم دیدۀ ویران نشین، سیلی نمیخورد
خصم اگر در کوچه، سیلی بر رخ مادر نمیزد
شاع
محل دهید جماعت، غریبه ام این جا
غبار پردۀ دل را كمی تكان بدهید
چرا جواب سلامم، نگاه سرد شماست؟
كجاست خانۀ زهرا؟ به من نشان بدهید
شنیده ام كه سه ماهی عجیب بیمار است
گمان کنم که ز حالش کمی خبر دارید!؟
نرفته اید چرا پس عیادتش مردم
از این لجاجت دیرینه دست بر دارید
كجاست حجرۀ یك گل فروش با انصاف؟
كه چند شاخۀ یاس سپید از او گیرم
كجاست مسجد افلاكی پیمبر عشق؟
كه من ز قبل عیادت در آن وضو گیرم
عبور می كنم از كوچه های تنگ شما
شبیه پیر عصادار، كند و آهسته
خدا به داد زمین خورده هایتان برسد
هراس دارم از این سنگ های برجسته
سلام حضرت مولا، چه آمده به سرت؟
بگو به جان حسینت سراب می بینم
دلم شكست چرا گریه كرده ا
نبى به بوى بهشتى تو ارادت داشت
على به جلوۀ هر روزه تو عادت داشت
کدام نور ز مصراع بیت تو جوشید
که شعله هم به در خانهات ارادت داشت
براى خاطر حیدر به تازیانه نشست
کدام دست چنان دست تو عبادت داشت؟
براى ضربۀ دیگر به دیدنت آمد
که گفته دشمن تو نیّت عیادت داشت؟
پس از تو اى گل نشکفته پرپر این بلبل
ز شام تا به سحر نالهها به یادت داشت
قسم به سورۀ خاکى چادرت بانو
به درک قدر تو باید فقط سعادت داشت
شاعر:رضا جعفری
عزیز من چه شده دست بر کمر داری
گذشته نیمه ای از شب هنوز بیداری؟
دوباره پیرهنت پر ز خون شده مادر
برای شستن این جامه درد سر داری
دعا نکن اجلت زودتر از من برسد
فقط بگو چه کنم تا که دست برداری
سه ماه گوشه این خانه بستری هستی
سه ماه می شود اما هنوز بیماری
اگر چه زخم تو را شسته ام ولی انگار
به باغ پیرهنت باز لاله می کاری
به یاد محسن خود باز می روی از حال
زیاد فکر نکن، مادرم نکن زاری
تن تو آب شده بی رمق شده اما
هنوز عین سپاه علی علم داری
همین که قوت قلب پدر شدی کافی ست
نیاز نیست بگیری به دوش خود باری
سه ماه می گذرد از اصابت مسمار
ولی دوباره از این زخم، خون شده جاری
شاعر:سهیل عرب
خانم شما كه سر زده از عرش نورتان
روشن شده زمین ز شعاع حضورتان
آیا مرا به خانۀ خود راه می دهی
امروز تا كنم كمكی در امورتان
تا رد شدم ز كوچه تان گریه ام گرفت
بر ماجرای سیلی و داغ عبورتان
مولا نشسته گوشه ای و زار می زند
تنها به یاد ماهی و تنگ بلورتان
ای كاش بین كوچه همان لحظه می شكست
دست كسی كه لطمه زده بر غرورتان
پیداست از تجلّیِ یاریِ مرتضی
احساستان قرینه شده با شعورتان
نامی هم از علی و محمد نمانده بود
بی شك اگر نبود وجودِ غیورتان
این اشك ها كه روی زمین غلط می خورد
حاكی بود ز رنج نگاه صبورتان
روحت بزرگ بود و دو عالم حقیر بود
گنجایشی نداشت برای ظهورتان
یادش به خیر روز غدیری كه داشتی
دیگر به سر ر
حریم امن زهرا را شکستند
ز شاخه یاس مولا را شکستند
خدا داند که با این ظلم عظمی
دل پیغمبر ما را شکستند
به سر داری اگر سر بند زهرا
به دل خون کرده‌ای دلبند زهرا
در این ایام باشد این دعایم
خدا صبرت دهد فرزند زهرا
زمان بغض و غسل و پیرهن بود
چراغ اشک، نور انجمن بود
طلب می‌کرد حیدر آن کفن را
کفن در دست طفل بی کفن بود
جهاد کوچه جنگی تن به تن داشت
چهل مرد و علی یک شیر زن داشت
اگر دستان حیدر باز می‌شد
مگر کس قدرت زهرا زدن داشت
دردت به دلم آتش افروخته مادر
قلبم چو درِ خانۀ تو سوخته مادر
گویند صدایم زده‌ای، غم زده وقتی
گلبرگ تنت میخ به در دوخته مادر
دوای مردمان خسته، هیزم
كلیدِ خانه‌های بسته، هیزم
چگونه،
اصل دین است احترام شما
(فَدَنیٰ) جلوه ی مقام شما
هر سحر جان تازه ای می داد
به علی نغمه ی سلام شما
چقدر مشکل است تشخیص
سخن وحی از کلام شما
تا گره می خورد به کار مسیح
متوسل شود به نام شما
و عجب رفت و آمدی دارند
خیل حور و ملک به بام شما
لیلة القدر هستی و مخفی ست
مثل شأن شما، ختام شما
درب خیبر اگر ز جا کنده
فاتحش برده است نام شما
شعله ی در، به خیمه آتش زد
کربلا حاصل قیام شما
ذکر عجّل وفاتی آخر شد
ذکر هر صبح و ظهر و شام شما
نام گل بردی و، بلبل گشت خاموش ای بلال!
مادر مظلومهی ما رفت از هوش، ای بلال
بوستان وحی را بیتالحزن کردی، بس ست
با اذان خود مکن ما را سیه پوش ای بلال!
دیر اگر خاموش گردی، زودتر گردد ز تو
مادر ما را چراغ عمر، خاموش ای بلال!
مادر ما بر اذانت گوش داد، اینک تو هم
بر صدای گریۀ زینب بده گوش، ای بلال!
مرگ پیغمبر، شکسته قامت ما را به هم
بار غم مگذار ما را بر سر دوش ای بلال!
غنچه، پرپر گشت و گل از دست رفت و باغ، سوخت
کرد حق باغبان، گلچین فراموش ای بلال
گرد غم بر روی ما بنشسته و دانسته ایم
خاک گیرد لالۀ ما را در آغوش، ای بلال!
تا زبان حال ما یکسر به نظم (میثم) است
اشک و خون از چشم اهل دل زند جوش، ای بلا
رفتی و، زینب تو میماند
خط تو، مکتب تو میماند
بر کف زینب، این زبان علی
رشتهی مطلب تو، میماند
تا حسینی و کربلایی هست
زین اَبْ، زینب تو، میماند
از علی دم زدی، و نام علی
تا ابد بر لب تو میماند
تا ابد در صوامع ملکوت
نالهی یا رب تو، میماند
هم، نماز نشستهی تو به روز
هم، نماز شب تو میماند
منصب تو، حکومت دل هاست
تا ابد منصب تو میماند
در سپهر شهامت و ایثار
پوتو کوکب تو، میماند
خون تو، پشتوانهی دین ست
تا ابد مذهب تو، میماند
خصم دون! گاه رو سیاهی توست
روز ما و شب تو، میماند
قصه را، تازیانه میداند!
در و دیوار خانه، میداند!
داری چه زود می روی ای روح چادری
از دست نانجیب و ضخیم که دل خوری؟
این مخمل کبودی یکدست کار کیست؟
هرگز ندیده ایم کبودی به این پُری
جزء مطهرات، یکی خون زخم توست
آبی که نام داده امش قرمز کُری
با احتیاط رد شو از این کوچه ی وقیح
دارد نگاه می کندت چشم آجری
امشب مگر که شام زفاف مزار توست؟
داری کفن برای عروسیت می بُری
قیچی نزن به پارچه اندازه ی تو نیست
باید به قد عرش بدوزند چادری
شاعر:حجت الاسلام رضا جعفریم
هی بال بال می زند این روز آخری
گشته هوای خانه مادر کبوتری
آغوش باز کرده به دنبال بچه هاست
گل کرده باز در دلش احساس مادری
دست شکسته اش به قنوت دعا شده
مشغول بچه ها شده با دست دیگری
پا شد که باغ پیرهنش را بشوید از
گل های زخم خورده ی ایام بستری
گاهی میان گریه ی خود حرف می زد و
می گفت آه ای پدر آیا دم دری؟
اسپند دود می کند اسما برای او
کوری زخم چشم مدینه که بهتری
اسما غروب شد دل خانم گرفته است
باید لباس رفتن او را بیاوری
شاعر:رحمان نوازنی
شاعر برای فاطمیه کم می آورد
هر بیت یک مصیبت اعظم می آورد
قافیه هاش شال عزا بسته بر کمر
در هر ردیف دستۀ ماتم می آورد
از کوچه های سینه زنی رد که می شوم
یک خاطره ز کوچه به یادم می آورد
باز این چه شورش است که در کوچه های شهر
حال و هوای ماه محرم می آورد؟
دیگر نیاز نیست به سبک و به مرثیه
"مادر" فقط همین کلمه غم می آورد
اصلاً تو تا کنون غم مادر چشیده ای؟
دیدی غمش چه بر سر آدم می آورد؟
مادر، پسر، غلاف، پدر، تازیانه، در
این واژه ها خدا چه به روزم می آورد
نامردی است بازی این دهر حقه باز
هجده بهار برده، قدی خم می آورد
دیگر توان شعر نوشتن نمانده است
شاعر برای فاطمیه کم می آورد
***
اما تمام می شود این درده
حبل کین بر گردن حبل المتین افتاده است
لرزه بر عرش برین و رکن دین افتاده است
کاش از مهدی بپرسم کای امام منتقم!
مادرت زهرا چرا روی زمین افتاده است؟!
آتش کین، میخ در را چون گل آتش نمود
روی سینه، جای میخ آتشین افتاده است
عذر میخواهم اگر میپرسم از درگاه تو
جای دست کیست بر آن مه جبین افتاده است؟
از سر شب تا سحر با دیدۀ گریان، علی
روی قبر فاطمه زار و حزین افتاده است
(ملتجی)! چون مهبط جبریل را آتش زدند
شعله بر بال و پر روحالامین افتاده است
شاعر:علی اصغر یونسیان
نرو ای همدم تنهایی بابا، مادر
می شود بعد تو بابا تک و تنها، مادر
چه مگر بر سر تو رفته در آن کوچه ی شوم
پس از آن حادثه افتاده ای از پا، مادر
آخرین بار که گیسوی مرا شانه زدی
لرزه دست تو لرزانده دلم را مادر
من و بی مادری، ای وای، برایم زود است
کاش می شد که از این جا بروم با مادر
شاعر:سید محمد جواد شرافت
وقتی بگو بخند تو در خانه جا نشد
لفظ بیا ببند، به زخمت روا نشد
صبح دراز تو سر مغرب شدن نداشت
مویت سفید گشت و رفیق حنا نشد
قدری غذا بخور جگرم ریشِ ریش شد
شاید كه ماندی و سفرت از قضا نشد
در خانه روسری به سرت قاتل من است
قتل كسی به پارچه ای نخ نما نشد
قحط طبیب اشك علی را مضاف كرد
قحطی چنین پر آب، عیان هیچ جا نشد
جان خودم قسم كه همین چند روز پیش
گفتم كه كج كنم سر این میخ را نشد
پهلوی و روی و موی و وضوی جبیره ات
چون من بساط قتل كسی رو به را نشد
شاعر:محمد سهرابی
وزیده باز به قلبش هوای دلتنگی
نشسته گوشه ی حجره خدای دلتنگی
هنوز هم كه هنوزست یاد آن كوچه ست
رسیده باز به گوشش صدای دلتنگی
هنوز ماتِ كبودیِّ صورتِ یاس است
پُر از سكوت شد از غصه های دلتنگی
نگاه خسته ی خواهر به چشم های حسن
كه موج می زند از های های دلتنگی
مُغیره و دَر و مسمار و هیزم و آتش
و ... روضه ها شده تنها دوای دلتنگی
طنینِ دستِ حرامی هنوز می آید
كه با همان، شده زهرا فدای دلتنگی
در این هوای زمستانی دلِ حیدر
كنار پنجره می سوخت پای دل تنگی
همین كه چشم به چشم حسین می دوزد
شود (اسیرِ) همان كربلای دل تنگی
شاعر:حمید رمی
مردم شهر چه ها بر جگرت آوردند
شعله بر سوختن بال و پرت آوردند
دست سمت رخ همچون قمرت آوردند
گل یاسم چه بلایی به سرت آوردند
خواب بودی ورم پلک ترت را دیدم
رفتی از هوش کنارم، به خودم لرزیدم
بعد از آن روز که من سوختنت را دیدم
مُردم و زنده شدم زخم تنت را دیدم
باورم نیست بمانی کفنت را دیدم
غیرت کوچه و اشک حسنت را دیدم
چند وقتیست که خوابش پر کابوس شده
غیرت کودکمان زخمی ناموس شده
وای اگر بال و پرت میل به پرواز کند
زخم سر بسته ی پهلوت دهن باز کند
از تب نیمه شب تو سخن آغاز کند
باید امروز نگاهت کمی اعجاز کند
ورنه از خس خس راه نفست می میرم
آه، از شهر مدینه چقدر دلگیرم
اشک چشمان ترت کاش امانت می داد
سوزش بال
