فضای غم
مدینه خانه ای را غم گرفته
درونش مرتضی ماتم گرفته
به سوگ همسرش زهرای اطهر
بغل او زانوان غم گرفته
به دورش کودکان گریان ونالان
به نوحه زینب او دم گرفته
به سوز ناله طفلان زهرا
عزایش را همه عالم گرفته
یل خیبر شکن حامی ندارد
قدوبالاش شکل خم گرفته
برای سوگ دختر مجلسی را
به جنت حضرت خاتم گرفته
شاعر : اسماعیل تقوایی
بی تو چسان بسر کنم همسر مهربان من
گشته زداغ مرگ تو غم زده آشیان من
زود نصیب من شده درد فراق فاطمه(س)
خون شده دل زهجر تو تازه گل جوان من
ای تو پناه مرتضی حامی بی قرینه ام
بی تو غریب مانده ام رفته زکف توان من
شیر خدای بوده ام در صف جنگ با عدو
حیرت دیگران شده قامت چون کمان من
زاری کودکان تو در غم چون تو مادری
درد گران وخون دل می کند ارمغان من
چادرخاکی تو را زینب تو بسر کند
دختر پنج ساله شد بانوی آشیان من
دور زچشم کودکان سر به مزار می زنم
خاک غمت بسرکنم مه شده نوحه خوان من
زیاد من نمی رود ضرب در وفغان تو
خاطره اش همی زند لطمه به روح وجان من
شاعر : اسماعیل تقوایی
با زهرا
لگدی بر در آتش زده ای کوبیدند
گل نیلوفری باغ علی را چیدند
بین دیوار ودری ناله زهرا(س) برخاست
عرشیان همره او ضجه زده گرییدند
مرتضی دست ببستند به مسجد ببرند
کودکان گریه کنان سخت به خود لرزیدند
پیش چشمان علی فاطمه بر خاک افتاد
نانجیبان به علی وغم او خندیدند
آتش ودود بپا بود که زهرا نالید
ابتا..غنچه نشکفته ما را چیدند
جانیانی که به آن خانه هجوم آوردند
جمله در آتش دوزخ به ابد جاویدند
شاعر : اسماعیل تقوایی
مهبط وحی
خانه ای را که بودمهبط وحی
هیزم آورده در بسوزاندند
بر در سوخته لگد بزدند
داخلش اسب کینه را راندند
گل یاسی وغنچه ای نارس
بین دیوار ودر غلطاندند
ناله زد یاس، فضه دریابم
بر دلم داغ غنچه بنشاندند
ناله فاطمه به عرش رسید
عرشیان نوحه ی عزا خواندند
عده ای حمله بر علی کردند
کودکان را به قهر ترساندند
دست حیدر به ریسمان بستند
سوی مسجد بزور بکشاندند
ناله زد فاطمه، علی مبرید
ناله با تازیانه خواباندند
فضه وزینبین با حسنین
اشک خون از دو دیده افشاندند
روزهایی گذشت ودر یکشب
خاص اصحاب را فرا خواندند
نعش زهرا به دوششان بردند
درمیان مزار خواباندند
وامحمد ندای آنها بود
ناله سر داده قبر پوشاندند
امشب دلم گرفته برای دلت حسن
قربان بیقراری و چشم ترت حسن
یک گوشه ای نشستی و هی آه می کشی
تصویر کوچه آمده در خاطرت حسن
هر بار وقت ضربه ی سیلی که میرسد
خود را گذاشتی عوض مادرت حسن
او پیش چشم تو به زمین خورد و ناله زد
این داغ تا ابد نشود باورت حسن
تو بهر گوش پاره ی او ناله ها زدی
او گفت زیر لب که فدای سرت حسن
امشب کمی ملاحظه کن آه کم بکش
در پیش چشم خواهر غم پرورت حسن
شاعر : حسین شادمند
این ناگهانی مرگ تو باور ندارم
باور ندارم سایه ات بر سر ندارم
تو رفتی وگشته دعایت استجابت
من ماندم واین غم،دگر مادر ندارم
زاندم که دیدم آن هجوم جانیان را
جزاشک چشم ولرزه ی پیکر ندارم
من زینبم دخت یتیم پنج ساله
کاری بجز دلداری حیدر ندارم
در روز آخر شانه بر مویم کشیدی
دیگر توان شانه ای بر سر ندارم
فریاد مادر مادرم بر عرش رفته
جز چادر خاکی تو در بر ندارم
سرمی نهم بربسترت با اشک وناله
مادر دعاکن سر زبستر برندارم
شاعر : اسماعیل تقوایی
میان دود وآتش زند ناله زنی زار
بیا فضه مدد کن شده زهرا گرفتار
در بیت پیمبر به ضرب کین شکستند
شدم آزرده پهلو میان درب ودیوار
خدایا کودک من در این غوغا فدا شد
گل نشکفته من شده پرپر به گلزار
علی را دست بسته به مسجد می کشانند
نگاه شرمگینش بمانده بر من زار
مگر رفته پیمبر زیاد اهل یثرب
که تنها یادگارش دهند اینگونه آزار
چه رسمی باشد اینجا، که بعد مرگ بابا
اسیر ظلم دونان شود دخت عزادار
بود مرگم دعایم خدایا کن اجابت
که هستم بعد بابا زدنیا سیر وبیزار
شاعر : اسماعیل تقوایی
بر گردنم عمری ست حق مادری دارد
خورشید گونه رسم ذره پروری دارد
وقتی خدا فرمود: لو لا فاطمه...یعنی
بر کل مخلوقات زهرا برتری دارد
وقت نمازِ با شکوهش فاطمه انگار
پشت سر خود از ملائک لشکری دارد
روز قیامت بی گمان گریان نخواهد بود
هر کس برای فاطمه چشم تری دارد
زهرا خریدار است، از این جمله معلوم است
اینجا غلامِ بی نوا هم مشتری دارد
هم زهره هم زهراست، هم آیینه ی طاهاست
صدیقه ی کبری ست اهل عالم بالاست
زمزم ببین می جوشد از رد قدم هایش
جبریل هم بوده ست در خیل خدم هایش
آموخته درس نجابت مریم از زهرا
عمری ست می گیرد مدد این عالم از زهرا
نذر یتیمان می کند نان شب خود را
خرج علی کرده همه تاب و تب خود را
زهرای من هجران تو آتش به جانم می زند
داغ تو همچون نیشتر براستخوانم می زند
با مرگت ای یار جوان احساس پیری می کنم
باخنده دشمن طعنه بر قد کمانم می زند
هرگه به یادم آورم افتاده بودی پشت در
خجلت ز رویت لطمه بر روح وروانم می زند
بی تو دگر این زندگی لطفی ندارد فاطمه
آه ای بهارم رفتنت رنگ خزانم می زند
مخفی نمودم قبر تو از دیده ی نامحرمان
قلبم همیشه بهر تو در نهانم می زند
زینب به جای مادر خود خانه داری می کند
با اشکهای خود شرر برآشیانم می زند
یارب عطا کن صبر را بر حیدر بی فاطمه
سختی بی زهراییم برجان زیانم می زند
شاعر : اسماعیل تقوایی
خانه بی روی تو ماتمکده ایی ویران است
فاطمه س بعد تو این دهر فقط زندان است
کودکانم همه بی تاب بگو تا چه کنم
دیده بر داغ دلم تا به ابد گریان است
شاعر: کاوه خلیلی
زینب ومادر
زینبت تنهای تنها می شود با رفتنت
جانم از تن می رود با رفتن جان از تنت
کودکم، از بهر من بی مادری زود است زود
دوست دارم سر گذارم باز روی دامنت
من نمی دانم چه می سازد پدر با هجر تو
ترسم او نابود گردد از پس نابودنت
درکنار بستر تو اشک می ریزد پدر
چشم پوشانده نبیند لحظه جان کندنت
خیز مادر بار دیگر شانه بر مویم بزن
کن نصیب دختر خود لذت بوسیدنت
تو دعا کردی بمیری، من دعا بهر شفا
مستجاب الدعوه،کردی قسمت ما مردنت
ابرهای غم فضای خانه را پر کرده است
چشم خود بگشا ببر غم با کمی خندیدنت
حال من خوش نیست اما می دهم دلداریش
مرتضی را که نباشد باورش نادیدنت
زینبت ام المصائب می شود از بعد تو
بنگر
بانو سلام روضه ی مادر شروع شد
شبهای بی قراری حیدر شروع شد
آتش زبانه می زد و می سوخت بال و پر
بی حرمتی به زهره ی اطهر شروع شد
گفتند روز واقعه زهرا شفیع ماست
آن سوی در شکستی و محشر شروع شد
تابوت را شبانه ببر ... در سکوت شهر
اینها وصیت است به شوهر... شروع شد
بغض علی شکست ، حسن بی قرار شد
اشک حسین و زینب مضطر شروع شد
فضه ... بریز آب ، بر این آیه های زخم
غسل شکسته پهلوی کوثر شروع شد
شرمنده ام امانتی ات پرشکسته است
درد دل علی به پیمبر شروع شد
در دست شانه دارد و گیسوی بی قرار
هر دم بهانه گیری دختر شروع شد
سیلی نشست بر رخ مادرکه خیمه ها
آتش گرفت و غارت معجر شروع شد
جان دادن حسین تو د
خون می بارد از چشم شعله پشت در
میخ شیون دارد از سقیفه پشت در
شرم دارد سیلی روی گونه پشت در
یاس می سوزد می گردد خمیده پشت در
شاعر: مریم موسوی
میان دود وآتش زند ناله زنی زار
بیا فضه مدد کن شده زهرا گرفتار
در بیت پیمبر به ضرب کین شکستند
شدم آزرده پهلو میان درب ودیوار
خدایا کودک من در این غوغا فدا شد
گل نشکفته من شده پرپر به گلزار
علی را دست بسته به مسجد می کشانند
نگاه شرمگینش بمانده بر من زار
مگر رفته پیمبر زیاد اهل یثرب
که تنها یادگارش دهند اینگونه آزار
چه رسمی باشد اینجا، که بعد مرگ بابا
اسیر ظلم دونان شود دخت عزادار
بود مرگم دعایم خدایا کن اجابت
که هستم بعد بابا زدنیا سیر وبیزار
شاعر : اسماعیل تقوایی
سینه اش بویید پیغمبر که مینوی من است
فاطمه هم فکر و هم سیما و هم خوی من است
یاد از بشکستن پهلوی او چون کرد گفت
بضعه من، روح ما بین دو پهلوی من است
شاعر : حبیب الله چایچیان
شرمنده ی روی یاس زهرا حیدر
غم خوار شکسته بال بادا حیدر
آخر چه کند علی ز غم با یک چاه
فریاد کند خدا خدا را حیدر
شاعر : مریم موسوی
بیمارداری
مولا علی اینروزها بیمارداری می کند
بیمار بیت وحی را در خانه یاری می کند
حال علی اینروزها حال غریبی مضطرست
ازبهر حفط دین حق او برد باری می کند
هرناله ای زهرا زند قلب علی خون می شود
شبها کنار بسترش شب زنده داری می کند
بعد از پیمبر ظلمها بردخترش گشته روا
دوران به زهرا(س) وعلی(ع)ناسازگای می کند
اهل سقیفه منتخب بنموده فرد غاصبی
با خوردن حق علی بدعت گذاری می کند
باغ فدک بگرفت او از یادگار مصطفا
اینگونه ظلمی ناروا بر یادگاری می کند
زهرا چنان رنجید از اعمال این نامردمان
ازبهر دیدار پدر او بیقراری می کند
باهر دعای مرگ او،زینب پریشان می شود
همراه دیگرکودکان افغان وزاری می کند
شاعر : اسماعیل ت
عالم اسیر جزر و مد بی قراری ات
طوفان چه کرده با دل دریا کناری ات
رخ در محاق برده ای ای ماه نیمه جان
نیلی شده ست روی تو از زخم کاری ات
دریای صبر…کوه نجابت…شکوه عشق
حیرت زده ست عاشقی از بردباری ات
در راه عشق صرف نظر کردی از وجود
جان جهان فدای ولایتمداری ات
تشبیه تو به هرچه به جزتو قشنگ نیست
پیش رخ تو نیلی دریا که رنگ نیست
درخانه سادگی و صفا موج می زند
در هر طرف حضور خدا موج می زند
لب بسته ایم و ناله ی دلهایمان بلند
در این سکوت محض، صدا موج می زند
مادر کنار پنجره پهلو گرفته است
بابا میان اشک و دعا موج می زند
سجاده ات دریچه ی بازی ست رو به عرش
درآن عبادت دوسرا موج می زند
گرچه دلش از آنهمه غم در ت
هزار مرحله سائل نشسته بر در تو
مگر که نور بگیرد ز فیض محضر تو
گدا چو من که نه بی بی! شبیه جبرائیل
که مشق شب بنویسد ز روی دفتر تو
ندیده ایم به عالم کسی شبیه علی
که غرق مانده به ژرفای درک باور تو
مسیح و آدم و نوح و کلیم و ابراهیم
نشسته اند دو زانو به پای منبر تو
حیای مریم و سارا و هاجر و حوا
نمی رسد به نخی از حجاب دختر تو
خدا سرشته تو را تا کنیز او باشی
خدا کند که بمانم همیشه قنبر تو
***
خبر رسیده که از کوچه ای گذر کردی
نشست خاک کف کوچه روی معجر تو
خبر رسیده که دستت ز کار افتاده
و سخت تر که کسی بسته دست حیدر تو
خبر رسیده که چشمان تو ورم کرده
و سخت تر که مقابل به چشم همسر تو
خبر رسیده نفس
پاشو
تموم دلخوشی من
پاشو
جلوچشام قدم بزن
پاشو
زهرا تورو جون حسن
پاشو
بنداول
توی تب میسوزی و میسوزه باتو هستی من هردقیقه
زخمای جامونده روی پیکر تو هم زیاده هم عمیقه
آه ازاین دنیا که باحیدر همیشه بی وفا و نارفیقه
درده
حال وخیمه تو برام
درده
اینکه نمیکنی نگام
درده
داره میلرزه زانوهام
پاشو
بند دوم
تامیشی پهلو به پهلو بندقلبم ذره ذره میشه پاره
نصفه جونم میکنه این سرفه های بی امون تو دوباره
غصه ناموس وسیلی حیدرت رو آخر ازپا در میاره
کشته
منو خیال رفتنت
کشته
عجل وفاتی گفتنت
کشته
دست علی به دامنت
پاشو
بندسوم
واسه ی مرگ منم هرشب دعا کن ای فدای اشک وآهت
جون به لب کردی منوزهرا سه ماهه باسکوتت بان
همسری سر به راه را کشتند
بانویی بی پناه را کشتند
کینه جویان تیره دل آخر
روشنی پگاه را کشتند
"جبت" و "طاغوت" عصمت اللهِ
بری از اشتباه را کشتند
دست شان که به مسندش نرسید
صاحب جایگاه را کشتند
در نبود مدافعان حرم
والی بارگاه را کشتند
غیرِ خوبی از او ندید کسی
خانمی خیرخواه را کشتند
کوچه های مدینه آرام است
بانی اشک و آه را کشتند
یک تنه لشگر علی شده بود
یک به یک آن سپاه را کشتند
همه پشت و پناه مولا بود
حضرت تکیه گاه را کشتند
جلوی شوهرش چهل نامرد
مادری پا به ماه را کشتند
شاعر : علیرضا خاکساری
بسترت جمع شد اما اثرت هست هنوز
بالشی خیس ، ز چشمان ترت هست هنوز
رنگ این پارچه ی بستر تو گلگون ماند
اثری از بدن مختصرت هست هنوز
ای پرستوی مهاجر سفرت کشت مرا
کوچ کردی و در این لانه پرت هست هنوز
رسمش این بود که تنها بروی بی حیدر ؟
شوق رفتن به دل همسفرت هست هنوز
راستی حال تو خوب است ، خوشی بانویم ؟!
اثر زخمِ همان میخ درت هست هنور ؟
خوب شد پهلوی تو ، درد نداری دیگر ؟
با تو آن دردِ شدید کمرت هست هنوز ؟
ناله های حسنت از همه جانسوزتر است
نیمه های دل شب نوحه گرت هست هنوز
زینبت زنده کند یاد تو را در خانه
اصلا انگار ، که چادر به سرت هست هنوز
جای من هم به روی محسن مان بوسه بزن
پشت این در ، اثری از
رفتی و روز و شبم یکسره غمبار شده
نیستی خانه به روی سرم آوار شده
سهم دستان منم مثل تو دیوار شده
پسرت فاطمه تب کرده و بیمار شده
نفسم!همنفست بی کس و بی یار شده
موقع غسل تنت بود ،سرم درد گرفت
تا نگاهم به پرت خورد پرم درد گرفت
بیشتر دیدمت و بیشترم درد گرفت
زیر تابوت تو زهرا کمرم درد گرفت
دم در خیره به من تیزی مسمار شده
آب غسلت همه از چشم تر حیدر بود
ورم بازویت از صورت تو بدترد
تازه بو بردم اگر پوشیه ات بر سر بود...
..روی پیشانی تو جای کلون در بود
شصتم از وضع وخیم تو خبردار شده
با چنین وقت کمم کار تنت را چه کنم؟
خون جار شده روی کفنت را چه کنم؟
رد سیلی کنار دهنت را چه کنم؟
نیمه شب گریه ی سخت حس
دارم عذاب می کشم و آب می‌کشم
با چاه آه از دلِ بی‌تاب می‌کشم
اُفتاده عکسِ ماه در این چاه و عکسِ من
دارم خجالت از رُخِ مهتاب می‌کشم
کِی در کنارِ خاکِ تو من خاک می‌شوم
کِی رَختِ خویش از دلِ سیلاب می‌کشم
سلمانِ پیر زیرِ بغلهایِ من گرفت
خود را به رویِ شانه‌یِ اصحاب می‌کشم
عکس تو مانده است به دیوارِ خانه‌ام
دستی که بسته شد رویِ این قاب می‌کشم
من هرچه می‌کشم همه از دستِ قنفذ است
داد از مغیره از غم خوناب می‌کشم
من هرچه از تو مانده در این بقچه‌ی غریب
دارم به چشم خسته‌ی بی خواب می‌کشم
دارم لباسِ سوخته را جمع میکنم
این میخ این در همه را آب می‌کشم
شاعر : حسن لطفی
بهاره باز داره بارون می باره
چشام خیلی هوای گریه داره
بارون وقتی میاد غصه میاره
واسه اینه که دردم بی شماره
**
همش چند روزه از این خونه رفتی
می بینی جای خالیت پر نمی شه
فقط درد من و می فهمه اونکه
دلش تنگه ولی مادر نداره
**
تو تقویم نگاه خیس بابا
خودم خوندم که میلادت رسیده
درست امسال نوزده ساله میشی
چقد خوب بود اگه بودی دوباره
**
قراره وقتی که خورشید خوابید
بیایم ازخونه بیرون با بابامون
شبونه روز مادر رو بگیریم
برای مادری که بی مزاره
**
قراره خواهرم قرآن بخونه
داداشم گل بریزه روی قبرت
بابا هم قول داده هر چی آورد
بیاره با خودش جز گوشواره
**
بهشتم زیر پات روزت مبارک
حسینت اومده دورت بگرده
میشه زیر
بوى نانت مدينه را پر كرد
با تن خسته كار كردى باز؟
من كه گفتم غذا نيازى نيست
از چه رو پس تو بار كردى باز؟
ظاهراً بهترى خداراشكر
نفست جا به جا نشد ديگر؟
تبت افتاده ظاهراً امروز
زخم سينه كه وا نشد ديگر؟
بچه هارا ببين چه خوش حال اند
رنگ شادى به خانه ام برگشت
خوب كردى كه پا شدى خانم
چشمم از شوق ديدنت تر گشت..
راستى!براى اين در هم
فكر هايى ميان سر دارم
قصد دارم خدا اگر خواهد
در سالم به خانه بگذارم
فكرِ چيزى نباش زهرا جان
تو فقط استراحتت را كن
خانه دارىِ خانه ات با من
فكر زخم و جراحتت را كن
آرمان صائمی
کفنم را ببر ولی طفلِ
بی کفن را بیاور ای فضه
از میان امانتی هایم
پیرهن را بیاور ای فضه
روز آخر کنار بستر خود
میزنم بوسه نور عینم را
با همین بازوی ورم کرده
بغلش میکنم حسینم را
گفتم امروز نان درست کنم
آمدم خسته باز پای تنور
ناگهان تا تنور روشن شد
یادم افتاد روضه های تنور
یادم افتاد خانه خولی
حق بده سینه ام‌کباب شود
خانه او‌کجا حسین کجا
کاشکی خانه اش خراب شود
به علی گفته ام برای حسین
سایه در آفتاب بگذارد
نیمه شبها کنار بالینِ
پسرم ظرف آب بگذارد
پسرم تشنه آمده دنیا
پسرم تشنگی ش آبم کرد
شیر من خشک شد دلم‌خون شد
اناالعطشان او کبابم‌کرد
داده ام دست دخترم زینب
نذر اصغر ، لباس محسن را
برسانید ب
امشب که ناله از لبت اُفتاده رو مَگیر
بعد از سه ماه که تبت اُفتاده رو مَگیر
دیدار تو اگرچه غم انگیز می‌شود
بعد از سه ماه قسمتِ من نیز می‌شود
دردِ عیال دارم و پیرم نموده‌اند
سی و سه سال دارم و پیرم نموده‌اند
این آشیانه داغِ پرستو ندیده بود
من را مدینه دست به زانو ندیده بود
امروز فضه گفت که خانم وضو گرفت
بعد از سه ماه خانه‌ی ما رنگ و بو گرفت
گفتم که کار کم بکن اینجا عزیزِ من
ممنونِ نان تازه ام اما عزیزِ من
نان را بدونِ قوَت بازو نمی‌پزند
نان را که با جراحت پهلو نمی‌پزند
این خانه مدتیست که جارو ندیده بود
من را مدینه دست به زانو ندیده بود
اصرار می‌کنیم که نانی -کمی- بخور
ای پلکِ نیمه باز تک
ای زُهْرَهُ الزَّهرای عالم ! کَلِّمِینِی
بنت رسول الله خاتم ! کَلِّمِینِی
یک بار دیگر باز کن چشمان خود را
من حیدرم -مظلوم عالم – کَلِّمِینِی
`هذا فِراقٌ بِینیُ و بِینکْ ” نخوانی
دق میکنم ازفرط ماتم ، کَلِّمِینِی
چشمان پر اشک تو اشکم را در اورد
همراه این باران نم نم کَلِّمِینِی
خانه خرابم میکنی با رفتن خود
من هستم و دنیایی از غم کَلِّمِینِی
غیر از شفایت حاجتی دیگر ندارم
ای مظهر فیض دمادم ! کَلِّمِینِی
غیر از توزهرا جان کسی فکرعلی نیست
درد مرا همواره مرهم ! کَلِّمِینِی
ای چاره سازم!خواهشت بیچاره ام کرد
تابوت هم که شد فراهم ، کَلِّمِینِی
من چه دهم آخر جواب دخترت را؟
محض رضای زینبت هم... ک
گريه نكن اول قصه ي من
تموم حرفامو به تو نميگم
اشكاتو پاك كن تو چشام زل بزن
گريه كني بقيه شو نمي گم
سلام كه ميكنم جواب سكوته
تو جمعشون علي رو را نمي دن
شونه ها رو مي چسبونن به هم آه
نماز جماعت منو جا نمي دن
مني كه خيبر رو يه دستي كندم
ببين چي آورده غمت به روزم
بعد نماز ديدم مي لرزه دستام
نعلينمم نمي تونم بدوزم
قراره قصه اينجوري پيش بره
نمي تونم هميشه دوري كنم
دسمال زردم توي گنجه س ولي
حيف بابات گفته صبوري كنم
وقت زياده واسه كار خونه
اين روزا بايد استراحت كني
موهاي زينبت رو گل ببندي
با پسرات بخندي صحبت كني
تموم فكر و ذكرم اينه خانوم
بدجوري زير دين تو اسيرم
من يه زره فقط دادم برات و
تو داري
