زمزمه ، زمینه ، نوحه و واحد
( سربند )
السلام علیک
یا بنت نبی الله
زهره ی خانه ی ماه یا زهرا
ای ناموس الهی
سیده ی دو عالم
ای نور چشم خاتم یا زهرا
در عزایت آسمان سینه زن
دیده گریان حجت بن الحسن
فاطمه جان فاطمه یا زهرا
(در و دیوار )
هیزم آورده دشمن
گلخانه بین آتش
پروانه بین آتش واویلا
در پیش روی زهرا
آتش کم کم قد افراخت
چهره ی او گل انداخت واویلا
گو به مسمار بوسه ات جانکاه است
مادر است او کودکی در راه است
وا مصیبت فاطمه یا زهرا
شاخه شکست و افتاد
میوه ی نا رسیده
یارب زهرا چه دیده واویلا
صدا زد باغبان را
آتش به لاله ها زد
تا فضه را صدا زد واویلا
بر روی خاک عرش اعلا افتاد
کودکی مرد مادر از پا افتاد
وا مصیبت فاطمه یازهرا
( شهادت )
دارم دل شکسته
دارم دل غمینی
یا زهرا کلمینی یا زهرا
وا کن چشمان بسته
تا اینکه جان بگیرم
یا دعا کن بمیرم یا زهرا
رو به قبله گشته قبله گاهم
غربت آمد می رود پناهم
فاطمه جان الوداع یا زهرا
خبر دهد ز هجران
اشک این آشیانه
تابوت کنج خانه یا زهرا
تو میدانی چه سخت است
مرد از محن بگرید
در پیش زن بگرید یا زهرا
بین شکسته بغض در گلویم
داغت افکند لرزه بر زانویم
فاطمه جان الوداع یا زهرا
(شام غریبان )
امشب با گریه ی ماه
با اشک چشم اختر
شسته شد جسم کوثر واویلا
سینه زن باغبان و
نوحه خوان یاسمن شد
گلی پرپر کفن شد واویلا
تازه گشته ماتم پیغمبر
گو به زینب که کفن بیاور
فاطمه جان الوداع یا زهرا
اهل مدینه خواب و
علی با چشم خونبار
سر نهاده به دیوار واویلا
می گرید چون رسیده
چشمش به چهره ی او
دستش به زخم بازو واویلا
اشک و خون شد از نگاهش جاری
شد خجل از این امانت داری
فاطمه جان الوداع یا زهرا
دست حق در پیش پایت ، آسمان ها ریخته
عرش را و فرش را بهر تو زهرا ریخته
مادری کردی به عالم، کز فراز دامنت
سوره های نجم و شمس و تین و طاها ریخته
قبله یعنی چشم تو ، کز مشکی آن کردگار
کعبه را نازل کند، در قلب دنیا ریخته
آرزوی عارفان یک رشته از سجاده ات
در نمازت التماس صد کلیسا ریخته
طور از نور تو روشن شد قسم بر اسم نور
چلچراغ فاطمه در طور موسی ریخته
ای عصای بت شکن، ای خطبه های مصطفی
ای غریو مرتضی ، لطفت کجاها ریخته !!!
نام تو ورد مدام مرتضی بوده که بر
روی لب هایش خدا لعل معلّا ریخته
دانه دانه ذکرهای خاکی تسبیح توست
این که در قرآن خدا این آیه ها را ریخته
دست های خالی ما دائماً سوی شماست
بین محراب دع
(شهادت حضرت زهرا س)
دریغ از درد و داغِ بیکرانه
که غم از دل زند هر شب جوانه
مدینه من سؤالی از تو دارم
چه کردی با علی در آن زمانه؟
چه کردی که علی در نیمه ی شب
که می شد سوی نخلستان روانه
چه کردی با علی تا رازِ خود را
به نخل و چاه گوید محرمانه
چرا باید که قبرِ یاسِ پرپر
بماند تا همیشه بی نشانه
چرا مولای ما مظلوم و تنها
بماند سالها در کنجِ خانه
چه کردی تو؟بگو با جانِ زهرا
در و دیوار بود و تازیانه
مگر روزِ خدا پایان گرفته؟
که مولا غسل داد او را شبانه!
#هستی_محرابی
عالم هرچه دارد
از فاطمه(س)است
هرچه دارم من به عالم از دعای فاطمه‌ست
ناله دارم آه دارم درعزای فاطمه‌ست
اشکهایم روز محشر دستگیرم میشود
گریه‌هایم روز و شب از گریه‌های فاطمه‌ست
کوچه و گودال در عالم چه فرقی میکند
پهنه عالم تمامی کربلای فاطمه‌ست
اولین حامی خط رهبری تا پای جان
این‌همه‌درد و غم و رنج ازبرای فاطمه‌ست
فاطمیه آمده مرغ دلم پر میزند
مرغ‌دل‌هردم‌غزلخوان‌درهوای‌فاطمه‌ست
فاطمه گفتم تمام پیکرم آتش گرفت
سینه‌ی سوزان من والله جای فاطمه‌ست
تازمین افتاد طفلی گفت بابا مادرم
آهِ درکوچه صدای مجتبای فاطمه‌ست
بیشترازهرکسی گریان مادر مجتباست
چونکه شاهدبرغم‌ورنج‌وبلای‌فاطمه‌ست
وصف زهرا گفته د
شورفاطمی
بنداول
فاطمه گشته کشته ولایت
ز امتی کند به حق شکایت
امام من علیست
تا قیامت ولیست
حامی راه مرتضایم
من مادر کرببلایم
بنددوم
پیام فاطمه به عالم این است
علی ولی‌اله مومنین است
امام من علیست
تا قیامت ولیست
حامی راه مرتضایم
من مادر کرببلایم
بندسوم
علی‌چوکعبه و منم در طواف
احرام بسته آمدم در مطاف
کوچه سعی و صفاست
مروه‌ام مرتضاست
گرچه به قرآن گشته کوثر
جان میدهم در راه حیدر
بندچهارم
نفس نفس میزنم از بهر دین
پیام من بر همه‌ی مومنین
امام من علیست
تا قیامت ولیست
رسد به عالم این ندایم
من پیشمرگ مرتضایم
السَّلاَمُ عَلَيْكِ يَا سَيِّدَةَ نِسَاءِالْعَالَمِينَ
دوباره تازه شد داغِ کبودیِ سر و رویت
که حتی سنگ میگرید برای زخمِ بازویت
پرو بالِ کبوتر را کسی حتی نمی بندد
عجب! از دستِ نامَردَم کمین کرده به پهلویت
بگو ای کوثرِ قرآن تو که این صحنه را دیدی
چه حالی بر علی آندم فتاده شعله بر مویت؟
تو می سوزی ولی کاری ز دستتش بر نمی آید
که آندم تیغِ ظالم با غضب می آمده سویت
گناهت گو چه بوده که، به این تاوان تو محکومی
ز پا میزد به پهلویت میانِ دست گیسویت
میانِ کوچه انگاری غمِ محشر شده بر پا
مگر بابا کشد دستِ نوازش بر سر و رویت
الهی بشکند دستی که پرپر کرده ریحان را
شکسته با چه بیرحمی پرو بالِ پرستویت!
شور فاطمی
بنداول
ناله دارم آه دارم
یک لشکرو سپاه دارم
تو آسمان غریبی
ستاره و ماه دارم
ستاره‌ها بچه‌هام و
سپاه من فاطمه شد
شلوغ شد پشت در و
به لبهام این زمزمه شد
(وای من وای من وای من
میخ در و سینه‌ی زهرای من)
بند دوم
کوچه‌ها تنگ و باریکه
همسر من گیر افتاده
حسن داره داد میزنه
انگار که مادر جون داده
فاطمه افتاده زمین
دستش تو دست حسنه
برای فاطمه دیگه
خونه چو بیت الحزنه
(در وسط کوچه تورا میزدند
کاش به جای تو مرا میزدند)
بندسوم
فاطمه بی جرم و گناه
نفس به سختی میکشه
میان دیوار و دره
تنش میون آتیشه
زینب داره داد میزنه
حسین تموشا میکنه
کریم آل فاطمه
نگاه به بابا میکنه
(گوشه چشم ترا شد کبود
فاطمه جان
السَّلاَمُ عَلَيْكِ يَا سَيِّدَةَ نِسَاءِالْعَالَمِينَ
پای جنان می خرَند تاجِ کرامتِ تو را
زمزمه ی نیمه شبِ شوقِ عبادتِ تو را
ای که تو یاسِ پَرپَری حمایت از حریمِ عشق
دستِ خدا بپرورد باغِ ولایتِ تو را
ولایت امرِ حجّت و تکاملِ دینِ خداست
فراتر از کوثر است مقام و طاعتِ تو را
کتابِ زندگیِ تو محضِ اداءِ بندگی
هر ورقش بیان کند شرحِ قداستِ تو را
سیّدة النَّساء تویی خیرِ همه عالمیان
نورِ خدا دمیده آن روحِ طهارتِ تو را
گوهرِ آفرینشی فخرِ تمامِ کائنات
کیست که تا بیان کند جاه و جلالتِ تو را؟
وصفِ کرامتِ تو را نشنویم از زبانِ غیر
خدا گواه میدهد شأن و شرافتِ تو را
وجودِ نازنینِ تو گرمیِ
بنداول
ناله دارم آه دارم
یک لشکرو سپاه دارم
تو آسمان غریبی
ستاره و ماه دارم
ستاره‌ها بچه‌هام و
سپاه من فاطمه شد
شلوغ شد پشت در و
به لبهام این زمزمه شد
(وای من وای من وای من
میخ در و سینه‌ی زهرای من)
بند دوم
کوچه‌ها تنگ و باریکه
همسر من گیر افتاده
حسن داره داد میزنه
انگار که مادر جون داده
فاطمه افتاده زمین
دستش تو دست حسنه
برای فاطمه دیگه
خونه چو بیت الحزنه
(در وسط کوچه تورا میزدند
کاش به جای تو مرا میزدند)
بندسوم
فاطمه بی جرم و گناه
نفس به سختی میکشه
میان دیوار و دره
تنش میون آتیشه
زینب داره داد میزنه
حسین تموشا میکنه
کریم آل فاطمه
نگاه به بابا میکنه
(گوشه چشم تر
#شبهای_جمعه_فاطمه_در_کربلا_است
امشب شبِ مهمونیه، هوای دل بارونیه
واسه ی مادر این سفر، مگه به این آسونیه؟
از مدینه تا کربلا، راهش چقد طولانیه
آخه این دفعه مادرم، از سر تا پایش خونیه
زینب داره باهاش میره، با تاولِ پاهاش میره
دَس به کمر یواش میره، این رسمِ هم زبونیه
آخه قدَش خمیده شد، گلِ بهارش چیده شد
گرفته دسِ مادرش، مادر رنگش پریده شد
خون میباره ابرِ چشاش،میگه مامان میشد اِ کاش
حالا میریم پیش داداش، کمی آب ببریم براش
مامان تو رو خدا یواش، تا عدو در نیاد صداش
خودت که بهتر میدونی، حسینم تشنهء لباش
مادر دلِ شب چی میگه، جوابِ زینب چی میگه
این که میگی خیلی خوبه، ولی دلم چه آشوبه
آخه مامانت
السَّلاَمُ عَلَيْكِ يَا سَيِّدَةَ نِسَاءِالْعَالَمِينَ
تشنه ی اذانم و رو به مناره می کنم
گنبد و گلدسته رو امشب نظاره میکنم
بابا جون چیزی دیگه تا موقعِ اذان نموند
نگاهی به صورتِ ماه و ستاره می کنم
میگم اے ستاره ها امشب و با من بمونید
گر مؤذن نیومد یه فکرِ چاره می کنم
از سحر گذشته وُ توی دلم چه آشوبه
گر اذان و نشنوم شب و دوباره می کنم
غمِ عالم انگاری همه نشسته رو دلم
جلو چِشمِ بچه ها ز غم کناره می کنم
چرا گوشم نیومد بانگِ خوشِ بلالِ تو
چه کنم ز مصحفِ تو استخاره می کنم
از شماتتِ زمان تو بیت الاحزان میمونم
غم خود رو اینجوری بهت اشاره می کنم!
غریبم امشب، غریبم امشب
بگو کجایی، طبیبم امشب
دوتا پيراهن تو تاريخ اهل بيت عليهم السلام خبر ساز شد
يكي پيراهن رسول اكرم صلوات الله عليه ،
هنگامي كه امير مؤمنان علي (ع) جنازه ي پيامبر (ص) را از همان زير پيراهنش غسل مي‌داد، فاطمه (س) چنين مي‌گفت:
پيراهن پيامبر (ص) را به من بده ، وقتي آن پيراهن را بوئيد بيهوش شد وقتي كه علي (ع) فاطمه (س) را چنين يافت، پيراهن را از او پنهان كرد.(١)
اين يه پيراهن بود ، كه تاريخ ساز شد يه پيراهنى هم تو كربلا تاريخ ساز شد ، همان پيراهن كهنه اى كه ، اباعبدالله اول پاره پاره كرد بعد پوشيد ، راوى مي گويد به اين دليل چنين كرد كه آن پيراهن را بيرون نياورند. ولي به همان پيراهن كهنه را هم غارت كردند راوى مي گويد : اسحا
صحنه ای برهم زده عرش خدا را
ناله آورده به جنت مصطفی را
مادری بهر نوازش بر یتیمان
از کفن آورده بیرون دستها را
ایستاده همسرش گریان ونالان
برده سوی عرش دستان دعا را
ای خدا بی فاطمه حیدر چه سازد
خود بده صبر وتحمل مرتضارا
حلقه ماتم به دور نعش زهراست
پر نموده اشک آن ماتمسرا را
گریه ها اما بود آرام،آرام
وه چه مظلومانه کرده این عزا را
غمزده مولا علی آماده گردد
تا کند برپای دفن در خفا را
السَّلَامُ عَلَيْكِ أَيَّتُهَا الصِّدِيقَةُ الشَّهِيدَة
وصیتم بهت اینه، که وقتِ غسل و کفنم
فقط کمی آهسته تر، اونم زیرِ پیراهَنم
بهت دلیلش و میگم ، بس که تو رو دوسَت دارم
نکنه آقا ببینی، کبودیِ روی تنم
اگه نشونت ندادم، جای غلاف و نیزه رو
اسما میدونه علّتِ،ِ این راز و این نگفتنم
بشور ولی آهسته تر، داره تنم تب میکنه
ردََِّ غلاف و نیزه ها، مونده هنو رو بدنم
خدا نکنه که چِشت، بیوفته رو پهلویِ من
مبادا آزرده بشی، تو گیر و دارِ شستنم
اگه تو آزرده نشی، دردِ منم دوا میشه
دارم بهت قسم میدم، جونِ حسین و حسنم
میخ و دیگه دسَش نزن ، اصلاً بزارش بمونه
خودم یه جوری با بابا، آهسته اونو می
#السَّلَامُ_عَلَيْكِ_أَيَّتُهَا_الصِّدِيقهًُ_الشَّهِيدَة
صبحگاهان لاله ای مسرور و شاد
مقدمش بر پهنه ی گیتی نهاد
لاله ای گو از چمن زارانِ پاک
نورِ او رخشنده بود و تابناک
از قدومش قدسیان در هلهله
روی لب دارند نامِ فاطمه
فاطمه مشتقِِّ نامِ فاطر است
چون خدا این میزبانی حاضر است
عرش و فرش بینی جمله بی قرار
سر به تعظیم اند از این افتخار
باغبانی از تبارِ انبیاء
باغبانی می کند این لاله را
آری آن باغِ شقایق بوده است
در طراوت پاک و صادق بوده است
در صلابت، در کرامت، در صفا
جلوه ی رویِ حقایق بوده است
با دو صد بستان بهارِ معرفت
سوره ی کوثر چو لایق بوده است
چند روزی باغبان رفته سفر
رنگِ لاله می
زمزمه فاطمیه(سبک ایران)
زهرا....
مرو مرو زخانه یارم
تویی همه باغ و بهارم
خانه بدون تو خزونه
بنما نظر به حال زارم
آقا.....
بخاطرت قدم خمیده
چشم فلک چون من ندیده
در کوچه تا زمین فتادم
دیدم مغیره هم رسیده
زهرا.....
با اینکه من مرد نبردم
گریانم از بهر تو هر دم
دست مرا بستند از پشت
شرمنده‌ام کاری نکردم
آقا.....
در خانه شد شکسته بالم
بنما نظر یکدم به حالم
جان تو و جان حسینم
من میروم بنما حلالم
زهرا.....
در راه من شدی فدایی
مگو مگو تو از جدایی
بعد تو من چه چاره سازم
بااین غریب کربلایی
آقا....
از سوی من بنما سلامش
شبها رسان آبی به کامش
گر تشنه لب جان میسپرد
دین جاودان ماند ز نامش
زهرا....
قرار
#روی_صحبت_حضرت_زهرا_سلام_الله_علیها
#با_سقیفه_برای_اثبات_حقانیت_ولایت_مولا #امیرالمومنین_علی_علیه_السلام
چارده قرن است و کارِ من غم است
زیرِ این آوارِ غم پشتم خم است
چارده قرن است و میسوزد درَم
نه فقط در، بلکه این بال و پرم
چارده قرن است و نامم درد است
حال و روزم از سقیفه زرد است
چارده قرن است و میسوزم ولی
《بر لبم دارم فقط ذکرِ علی》
چارده قرن است و چشمانِ ترم
عالمی دارد به زیرِ معجرم
چارده قرن است و پهلویم شکست
بغضِ سنگینی سر و رویم نشست
چارده قرن است و هجران میکشم
روی زخمم دستِ پنهان میکشم
چارده قرن است و من در بسترم
در میانِ شعله وُ خاکسترم
..........................................
.
بنده ای که فراتر از بنده است
دختری که چو ماهِ تابنده است
همسری مثل او نبوده و نیست
مادری که پناه فرزند است
ما همه ریزه خوار فاطمه ایم
شاهد حرف من خداوند است
فاطمه ، فاطمه ست پیش خدا
او شفیعه ست ، آبرومند است
هر که با فاطمه ست پیروز است
هر که بی فاطمه ست بازنده ست
فاطمه دختر پیمبر ماست
فاطمه مادر پیمبر ماست
غزل عاشقانه ی حیدر
شعر ناب ترانه ی حیدر
آفتاب نگاه پر مهرش
روشنی بخش خانه ی حیدر
ماهِ تکیه به آسمان زده ، چیست؟
سر زهرا و شانه ی حیدر
نام زهراست دُرِّ بین صدف
در قنوت شبانه ی حیدر
یا الهی به حق زهرا بود
قسم عارفانه ی حیدر
فاطمه در بلا سپر دارد
تا به سر سایه ی پدر دارد
شهر در سیل رفت و
مقام حضرت زهرا(س)
گریز روضه کوچه
بنددوم
زنده‌است شیعه از غرور فاطمیه
بالاترین شور است شور فاطمیه
در اعتکاف اینجا کلیم الله آید
بالاتر از طور است طور فاطمیه
جبریل آید بهر دلجویی زهرا
کل ملائک در حضور فاطمیه
هرسال چشمم در مسیر راه باشد
تا که ببینم من عبور فاطمیه
از برکت زهرا دوعالم غرق نور است
نور"علی نور است نور فاطمیه
هر روز و شب دست دعا بالا بگیرم
روزی هر ساله من از زهرا بگیرم
بنددوم
در کوچه‌ی باریک گیر افتاده مادر
درپیش چشمان حسن جان داده مادر
دستش،سرش پیشانی و پهلو شکسته
مردانه در راه علی استاده مادر
قنفذ زیک سو میزد و یکسو مغیره
بهر حمایت از علی آماده مادر
با پوشیه رف
#مرثیه_شهادت_جانسوز_حضرت_زهرا_س
#زبانحال_ حضرت_ علی_ ع_با_سبک_در
#کودکی_شد_قسمت_من_خانه_داری
زهرا نرو بی تو علی بیچاره میشه
در سوگِ نخلستانِ غم آواره میشه
داری وداعی آهسته بر لب
جانِ تو سوزد در آتشِ تب
زهرا برایم نخل و چَه محرم نمیشه
غیرِ تو بر زخمم کسی مرهم نمیشه
بینی غریبم ای مهربانم
بر کی سپارم این کودکانم؟
زهرا تو که از حال و روزِ من گواهی
اینجا مرا بی تو نه یار و نه پناهی
زینب ندارد تابِ فراقت
هر شب بگیرد از من سراغت
آخر علی بی تو چگونه جان بگیرد
گو در کجا پهلو از این طوفان بگیرد؟
داغِ غمِ تو بر من گرانه
دلگیر و خستم از این زمانه
این کوهِ غم از شانه هایم کم نمیشه
این دربِ سوخته ک
از لحظه ای که از در ،آتش زده زبانه
بگرفته تیر ماتم ،قلب مرا نشانه
باضربه ای که در خورد، افتاد روی زهرا(س)
وای از تماس پهلو ،با میخ درب خانه
زد ناله همسر من، بابای من ببین که
با دختر عزیزت، چون کرده این زمانه
زد ناله فضه دریاب، نو غنچه ام فدا شد
فضه بسوی بانو،با اشک شد روانه
آندم نگاه خود را،دزدیدم از نگاهش
شرمنده، دست بسته،بودم در آن میانه
اندر هجوم کینه، طفلان خردسالم
در حال گریه بودند،با ترس کودکانه
باشد دعای حیدر،مردی نبیند هرگز
یارش فتاده بر خاک،با ضرب وحشیانه
ای وای از زمانی، چون یار خود نمودم
با گریه های آرام،غسل وکفن شبانه
آن شب شب غریبی،بر کودکان ومن بود
شد قسمت گل من،
زبانحال حضرت فضه
بروی خاک فتادی خدا مرا بکشد
سرت به خاک نهادی خدا مرا بکشد
جوان خانه حیدر چقدر پیر شدی
تو از مدینه زیادی خدا مرا بکشد
میان کوچه زدی بال و پر چرا بانو
وطفل رابه که دادی خدا مرا بکشد
شب زفاف، لباست، فقر را پوشاند
کنم ز لطف تو یادی خدا مرا بکشد
شده‌ست ذکر لبت یاعلی‌علی جانم
علیست زنده، تو شادی خدا مرا بکشد
منم کنیز شما، فضه، دورتان گردم
نفس نفس زدی و پاک، خونتان کردم
بند دوم
بیا بیا به کنارم تو فضه جان بنشین
به‌پیش‌بانوی‌خودیکدم‌این‌زمان‌بنشین
تو محرم همه راز نهان من شده‌ای
زچشم زینب و طفلان من نهان بنشین
وصیتی به تو گویم بگو توباحیدر
کنارقبر من آقا بمان بمان بن
در کام من از اسم تو غم ریخته شد
در شأن تو واژه ها چه کم ریخته شد
جبریل بدون اذن وارد نشده
آن خانه که با لگد به هم ریخته شد
آن خانه که انبیاء به آن مفتخر است
جبریل نشسته، منتظر پشت در است
در بین هیاهوی چهل تن امروز
از آتش کینه ی علی، شعله ور است
میان شعله ها غوغا به پا شد
شکسته حرمت خیرالنساء شد
دری که جبرئیلش پاسبان بود
به ضرب یک لگد بی اذن وا شد
پوست بر استخوان شدی بانو
چقدر مهربان شدی بانو
شمس خانه به اشک های علی
مثل رنگین کمان شدی بانو
من برای تو روضه خواندم و تو
بر علی روضه خوان شدی بانو
بین کوچه ندیده فهمیدم
سرخی آسمان شدی بانو
عمر کوتاه تو پر از درس است
برترینِ زنان شدی بانو
فضه گشته کنیز خانه تو ...
تو چرا فکر نان شدی بانو؟
با علی درد دل نمی گویی؟
نکند کم توان شدی بانو؟
دم آخر به فکر بی کفنی
چقدر مهربان شدی بانو ...
زهرا ، شبیه آینه ای (ها) گرفته ای
عین زلال و پاکی و اما گرفته ای
از خطبه بلیغ تو حیدر عزیز شد
راه بروز فتنه گری را گرفته ای
تاریخ شاهد است که زهرا شهید شد
تاریخ عالمی به تماشا گرفته ای
اینجا میان کوچه و آنجا به پشت در
مزد نبوت پدرت را گرفته ای
با اشک های نیمه شبت ای گل علی
صبر و قرار از دل دنیا گرفته ای
کردی دو انقلاب به مسجد، به کوچه ها
اجر دو انقلاب خودت را گرفته ای
این راه فاطمه است که اهل ولایتیم
این بیرق خدا است که بالا گرفته ای
تو نوری و تمام جهان مستمند تو
عین زلال و پاکی و اما گرفته ای
زیرا که در صراط علی جانفدا شدی
تنها خودت فشار دری را گرفته ای
مسمار در کمی به گلم احترام کن
در گوشه ا
فضه بیا ببین که تنم تیر می کشد
احساس می کنم بدنم تیر می کشد
از روز شوم واقعه ی سرد کوچه ها
هفتاد و چند شب بدنم تیر می کشد
یادت که هست ضربه در بر تنم نشست
حالا گمان کنم کمرم تیر می کشد
بیش از دو ماه هست که نیلی شدم ولی
هر شب تنم ، سرم ، جگرم تیر می کشد
احساس می کنم ز غلاف مغیره هست
اینکه چنین تمام سرم تیر می کشد
اصلاً دلیل این همه دردم مشخص است
با یاد کربلاست دلم تیر می کشد
---
گودال قتلگاه شلوغ است و یک نفر
بر روی حنجر پسرم تیر می کشد
