باقر علم دین کشته شد از زهر کین
پنجمین حجت و نور خدای مبین
دل از این غم کباب دیده ها پر ز آب
وا اماما واشهیدا
دیده در کودکی لاله ی پرپر شده
دیده در قتلگه پیکر بی سر شده
دیده بر نی سری غرق خون حنجری
وا اماما واشهیدا
آن زمان باقر علم نبی جان سپرد
تا که دید عمه کعب نی ز بیگانه خورد
دیده روی کبود جای دست یهود
وا اماما واشهیدا
******
شائق
درسوگ امام باقر(ع)
مدینه غرق عزا شد عزای حضرت باقر
گریست عالم بالا برای حضرت باقر
مثال حضرت بابا قتیل زهر جفاشد
هزار جان گرامی فدای حضرت باقر
به واپسین لحظاتش به یاد کرببلا بود
نوای کرببلایی نوای حضرت باقر
به یاد جد غریبش گریست در دم آخر
فغان وناله بیامد ز نای حضرت باقر
به یاد گریه ی زینب به قتلگاه برادر
سرای گریه وماتم سرای حضرت باقر
دوباره فزت ورب شد نوای حضرت دیگر
زبعد آن شده ساکت صدای حضرت باقر
فدای تربت پاکش که بی چراغ فتاده
چنین حریم نباشد سزای حضرت باقر
گدای کوی علی وگدای کوی حسینم
گدای زین العباد و گدای حضرت باقر
خدا کند که بیاید شبی کنار بقیع و
زدن به سینه و برسر برای حضرت باقر
شعر:اسماعیل تقوایی
از کودکی دائم رنج و بلا دیدم
پیکر جدّم رو به زیر پا دیدم
نمی ره از یادم غروب عاشورا
سرو جدا کردن وای از دل زهرا
ای وای غریبم من ای وای غریبم من
از بس کشیدم آه تیره شده روزم
یه عمره با یاد قتلگاه می سوزم
ده تا سوار با هم تو قتلگاه رفتن
رو سینه ی جدّم دیدم که راه رفتن
ای وای غریبم من ای وای غریبم من
دیدم به چشم خویش من طعنه و آزار
عمّه کتک می خورد تو کوچه و بازار
دیدم رباب داره یه گوشه می لرزه
دعا می کرد اصغر نیفته از نیزه
ای وای غریبم من ای وای غریبم من
********
شائق
اللّهم عجّل لولیک الفرج
روضه دارِ منا توئی آقا
شاهدِ کربلا توئی آقا
پیش تو مادرت زمین خورده
نوه‌ی مجتبی توئی آقا
همره عمه آمدی گودال
راویِ ماجرا توئی آقا
آنکه دیده گروه گروه زدند
سنگ و چوب و عصا توئی آقا
آنکه دیده به زیرِ چکمه ی شمر
شاه ، زد دست و پا توئی آقا
آنکه دیده تمام قرآن شد
با لگد جا به جا توئی آقا
آنکه دیده ضریح مویِ حسین
دستِ یک بی حیا توئی آقا
آنکه دیده سرِ عزیزِ خدا
رفت بر نیزه ها توئی آقا
بعد از آن شاهدِ هجومِ سپاه
سویِ آل عبا توئی آقا
آنکه همراه قافله رفته
سویِ شامِ بلا توئی آقا
سخت بر تو گذشت آن ساعات
بد شکستند حرمت سادات
اوج بی غیرتی نشان دادند
سنگ در دست این وآن دادند
اول شهر عنان مرکب را
دست یک مشت بد دهان دادند
جای عرضِ سلام ، پیرو جوان
ناسزاها به کاروان دادند
رأسِ جدت به زیرِ پا افتاد
بسکه سر نیزه را تکان دادند
دستِ سادات بر سرِ بازار
صدقه تکه های نان دادند
سرِ هر کوچه با سرِ انگشت
دخترِ فاطمه نشان دادند
بوسه گاهِ رسول خاتم را
به دمِ چوبِ خیزران دادند
◾نوحه ی امام باقر (ع)
◾با سبک و ملودی جدید
◾بنداول
بقیع. ....خرابه
دلم....کبابه
دیگه.... امیدم
نقشِ....بر آبه
دلم همش در تب و تابه
زائر قبرت آفتابه
بوسه به خاک و تربت تو
خدا میدونه که ثوابه
مولانا....یا امام باقر (۴)
◾بنددوم
برام.... امامی
خودِه.....سلامی
به کام..... تشنه
شراب و ....جامی
تویی تویی وارث ارباب
تویی تویی سید احباب
تو شبهای تاریک دنیا
تویی برام به مثل مهتاب
مولانا....یا امام باقر (۴)
بندسوم
سلام....ای آقا
روم....به صحرا
منم.....مجنون و
تویی....تو لیلا
باقر علم مصطفایی
تو یادگار کربلایی
حجت پنجم امامت
فرزند مشعر منایی
مولانا.....یا امام باقر (۴)
از کودکی درد آشنای کربلایی
راوی گریان بلای کربلایی
پلک تو زخمی شد ز بس باران ببارید
گریان به پای روضه های کربلایی
بی گریه روزت شب نشد ای زخمی درد
هر لحظه دمساز نوای کربلایی
از کودکی غیر بلا یادت نمانده
هم بازی آن بچه های کربلایی
مانند آیینه ترک خوردی شکستی
بشکسته از سنگ بلای کربلایی
دیدی جسارت ها به همراه اسارت
زخمی دست جای جای کربلایی
ای چشم هایت شاهد خورشید نیزه
ای شاهد غارت گری و خون تازه..
◾روضه‌های امام باقر(ع)
◾به بهانه‌ی شهادت آن حضرت
◾توجه:
با حال خاص
این روضه‌ها را مرور کنید
من باقر العلم رسول الله هستم
من پنجمین حجت ولی الله هستم
با سن کم من کربلایی گشته بودم
من وارث سجاده و ذکر و سجودم
من دیده‌ام سقای دشت کربلا را
من دیده‌ام دست ز تن گشته جدا را
من دیده‌ام شور قیامت گشته برپا
من دیده‌ام مشک تهی از آب سقا
دیدم میان خیمه گهواره تکان خورد
دیدم ز بی آبی گل و گلزار پژمرد
دیدم تن غرق به خون اکبرم را
دیدم گلوی شیرخواره اصغرم را
من شاهد زخم لب و گودال بودم
من در کنار عمه‌ام بد حال بودم
من شاهد پای پلیدی روی سینه
دیدم کنار ذوالجناح اشک سکینه
من دیده‌ام شام غریبان یتیمان
من دیده‌ام تاریکی و جمع پریشان
پای برهنه سوی صحرا میدویدم
من غارت خلخال را از عمه دیدم
با طعنه و زخم و زبان دیدیم آزار
دیدم به عمه شد جسارت بین بازار
سرهای پر خون را به روی نیزه دیدم
با سن کم در کنج ویرانه خمیدم
بین طبق سر آمد و بر عمه سر زد
داغ رقیه بر دل زارم شرر زد
بر موج دریا بلا من مثل سدم
من اربعین زائر شدم بر قبر جدم
دیدم سکینه بر عمو و مشک سر زد
دیگر کنار قبر عمه شکوه میکرد
شرمنده عمه بود و من هم بودم آنجا
شور عزا بهر رقیه گشت برپا
گر باغبان سرخ لاله عمه‌ام بود
صاحب عزای این سه ساله عمه‌ام بود
با دست لرزان و تن از کین کبودش
تنها به فکر لاله‌های مانده بودش
میگفت اینها خسته و رنجور راهند
این اختران آسمان مدیون ماهند
راس‌ت به روی نیزه چون ماه شبم بود
در مجلس نامحرمان جان بر لبم بود
#مرتضی_محمودپور
@haajmorteza
از «ندانستن»، از این خسران خجالت میکشند
عالمان عمریست از علم تو منّت میکشند
حرفهایت درّ ناب و سیرهٔ تو معتبر
در احادیث تو سبک بندگی شد جلوه گر
ارث بردی از پدر فقه و اصولِ در کلام
با صحیفه میشدی مأنوس صبح و ظهر و شام
تا قیامت در مدار توست! محتاجِ کرَم
دور تو با احترامی خاص میگردد قلم
باقرالعلم النّبی(ع) قدری گشایش لطف کن
از وجودم جهل را بردار و دانش لطف کن
جهل تاریک است و من با نور، خوبم بیشتر
میدهد آزار قلبم را عیوبم بیشتر
آمدم با توبه، تا با حالِ ناب و روبراه
دست بردارم به عشقت از گناه و اشتباه
ای امیدِ پنجمینم؛ ای امام بی حرم
سایه ات را برندار ای عشق از روی سرم
بی حرم گفتم دلم شد زائر خاکِ بقیع
میکُشد آخر مرا اوضاعِ غمناکِ بقیع
کاش صحنی مثل سلطان خراسان داشتی
یک نگهبان لااقل از اهلِ ایران داشتی
هست اطراف تو اما فرقه ای از کافران
عده ای إبلیس-زاده در لباسِ پاسبان
داده ظلم و کینه و خشم و تشر را یادشان
غصب کردن هست سبک و سیرهٔ اجدادشان
سخت نفرت دارم از آن برده هایِ لعنتی
جمع میشد کاشکی آن نرده های لعنتی
میزند آتش به جانم این همه غربت مدام
اشک میریزم! نداری خادمی با این مقام
دیده ای دور خودت در غربت و ماتم دچار
هم عمو را، هم پدر را، هم پسر را بی مزار
روضه میخوانَد زمین و میکشد قبرِ تو آه
روزها شد زائرت خورشید و شبها نور ماه
باز هم شد سوت و کور و نیست زائر باز هم
حاجیان رفتند مکه! کاش من می آمدم...
کاش من می آمدم تا روضه خوانَت میشدم
روضه خوانِ سوختن های نهانت میشدم
تار میدیدی و نور از دیدگانت رفته بود
زهرِ سوزانی به خوردِ استخوانت رفته بود
زهر؛ آن زهری که پایت را سراسر زخم کرد
ذره ذره شعله ور کرد و مکرر زخم کرد
ذهن تو یادآوری میکرد داغی کهنه را
گریه میکردی به یاد روضه هایِ کربلا
خیمه ها میسوخت در آتش؛ «علیکُم بالفرار»
بار اول پایَت آنجا زخم شد با سنگ و خار
چشمهایت شد دمادم با بلایا روبرو
دستهای بسته و رنج اسارت پیش ِ رو
در میان خاک و خون با آه و واویلا گذشت
کودکی های تو در اوج مصیبتها گذشت!
نوحه شهادت امام باقر(ع)
خاطرات کودکی ام، قلب من را می فشارد
جز غم وحزن فراوان، خاطرم دیگر ندارد
کربلائی باقرم من2
آه و واویلا از این غم، آه واویلا از این غم2
_______________________________
عمه زینب را بدیدم، در وداع با برادر
با پدر گراییده ام من، روز خون را بین بستر
وامصیبت، وامصیبت2
آه و واویلا...
__________________________________
پیش چشمانم جدا شد، سر ز تنهای شهیدان
دیده ام بالای تل من، عمه زینب دیده گریان
رأس جدم، را بریدند2
آه و واویلا...
___________________________________
در شب شام غریبان، در دل صحرا دویدم
همره عمه رقیه، درد بسیاری کشیدم
عمه زینب، شد پناهم2
آه و واویلا....
___________________________________
نا مرادی زمانه، شد به آل ما جسارت
وای از شام بلا و، مرگ عمه در اسارت
وای از شام، وای از شام2
آه و واویلا..
__________________________________
راحتم کرد، زهر کینه،میروم سوی شهیدان
کربلا آمد به یادم،گشته ام گریان ونالان
واحسینا ، واحسینا 2
شعر:اسماعیل تقوایی
ای دوّمین محمد و ای پنجمین امام
از خلق و از خدای تعالی تو را سلام
چشم و چراغ فاطمه خورشید هفت نور
روح و روان احمد و فرزنـد چـار امــام
آن هفت نور، روشنی چشم هفت اب
آن چار امام خود پدر این چهار امام
وصف تو را نگفته خدا جز به افتخار
نام تو را نبرده نبی جز به احترام
هم ساکنان عرش به پایت نهاده رخ
هم طایران سدره به دستت همیشه رام
حکم خدا به همّت تو گشته پایدار
دین نبی به دانش تو مانده مستدام
با آن همه جلال و مقامی که داشتی
دیدی ستم ز خصم ستمگر علَی الدّوام
گه دید چشم پاک تو بیداد از یزید
گاهی شنید گوش تو دشنام از هشام
گریند در عزای تو پیوسته مرد و زن
سوزند از برای تو هر لحظه خاص و عام
گاهی به دشت
یادگار كربلامنم،عزادار كربلا منم
حسین و با لب تشنه كشتن،مارو بردن اسارت
خدایا دلم می خواد برم باز،به كربلا زیارت
وای وای وای، روی لبمه شهادتین
وای وای وای، السلام علی الحسین
مونده فقط ای خدا برام
خاطرات كربلا و شام
خدایا كی گفته جای زینب،تو مجلس شرابه
مزار رقیه شد بمیرم،یه گوشه ی خرابه
وای وای وای شیرینی زندگیم كجاست
وای وای وای همبازی بچه گیم كجاست
وای وای وای روی لبمه شهادتین
وای وای وای السلام علی الحسین
دلی كه تا كربلا میره
تو گودی قتلگاه میره
خدایا خودم دیدم حسین و به خاك و خون كشیدن
خدایا خودم دیدم با خنجر سر از تنش بریدن
وای وای وای روی خاكا دست و پا می زد
وای وای وای مادرش رو هی صدا می
از غم دیرینه ای
دلها شد مدینه ای
ما که به جمع لاله ها نپیوستیم
ز جام سرخ عاشقی مستیم
سائل باقرالعلوم هستیم
جانم فدای راه حضرت باقر(ع)
******
تربت پاک شما
در بقیع قلب ما
آقا در این تهاجمات بی همتا
کنیم حمایت از شریعت ما
به ذوالفقار قال باقر ها
جانم فدای راه حضرت باقر(ع)
******
ناظر رنج و بلا
شاهد کرببلا
آقا نموده ای راه بلا را طی
تو دیده ای غصه ی پی در پی
سر حسین فاطمه(س) بر نی
حسین آقام آقام آقام...
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
امام باقر
مسموم کینه
دار العزا شد
شهر مدینه
جانفدا شد از کینه ی اعدا
نوحه میخواند
مادرش زهرا
آه و واویلا آه و واویلا...
******
چون سبط اکبر
غرق شرر شد
شیعه حزین و
خونین جگر شد
ظلم پنهان فتنه شد ظاهر شد فدای دین
حضرت باقر
آه و واویلا آه و واویلا...
******
ای یادگار کرببلایی
تو روضه خوان دشت بلایی
دیده ای سیبِ سرخ برچیده
بر سرِ نیزه رأس ببریده
آه و واویلا آه و واویلا...
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
ای جانِ جهان امام باقر
وی قبلۀ جان امام باقر
وی کهف امان امام باقر
وی فوق بیان امام باقر
وی نور عیان امام باقر
مولای زمان امام باقر
تو باقر علم کبریایی
تو آینۀ خدا نمایی
تو قبلۀ جانِ انبیایی
حق است که حجت خدایی
ما یکسره درد و تو دوایی
ما جسم و تو جان امام باقر
تو مظهر رب العالمینی
تو هستی زین العابدینی
عیسای مسیح آفرینی
سر تا قدم آیت مبینی
سلطان جهان، امام دینی
در کون و مکان امام باقر
ای دوستی تو اعتبارم
من آرزوی مدینه دارم
تا روی به درگه تو آرم
تا چهره به تربتت گذارم
شاید به بقیع، جان سپارم
با اشک روان امام باقر
ای قلۀ عرش، خاک پایت
ای جان جهانیان فدایت
گل‌واژۀ وحی در صدایت
تو پادشهی و ما
نگاه کودکی ات دیده بود قافله را
تمام دلهره ها را، تمام فاصله را
هزار بار بمیرم برات، می خواهم
دوباره زنده کنم خاطرات قافله را
تو انتهای غمی، از کجا شروع کنم
خودت بگو بنویسم کدام مرحله را؟
چه قدر خاطره ی تلخ مانده در ذهنت
ز نیزه دار، که سر برده بود حوصله را
چه کودکی بزرگی است این که دستانت
گرفته بود به بازی گلوی سلسله را
میان سلسله مردانه در مسیر خطر
گذاشتی به دل درد، داغ یک گِله را
چقدر گریه نکردید با سه ساله، چه قدر
به روی خویش نیاورده اید آبله را
دلیل قافله می بُرد، پا به پای خودش
نگاه تشنه ی آن کاروان یک دله را
هنوز یک به یک، آری به یاد می آری
تمام زخم زبان های شهر هلهله را
مرا ببخش که مجبو
کی‌ام من تا ثنای حضرتش را خوانم و گویم
خدا باشد ثناگویش، نبی باید ثناخوانش
فروغ دانشش بگرفت چون خورشید، عالم را
که هم انوار ایمان بود و هم اسرار قرآنش
گهی دادند در اوج جلالت نسبت کفرش
گهی بستند بهتان و گهی بردند زندانش
ولی عصر در شبهای تاریک است، زوارش
تمام خلق عالم پشت دیوارند مهمانش
کنار قبر او جرات ندارد زائری هرگز
که ریزد قطرۀ اشکی بر او از چشم گریانش
مگو در روضه‌اش شمع و چراغی نیست، می‌بینم
که باشد هر دلی تا بامدادان شمع سوزانش
به عهد کودکی از خورد سالی دید جدش را
که مانده روی زخم سینه، جای سم اسبانش
اگر در روز محشر هم ببینی ماه رویش را
نشان تشنگی پیداست بر لب‌های عطشانش
دوید از بس که با
بـــــــــاقر آلِ رسولم نــــــجل زهرای بتولم (2)
« پاره شد قلبم از هر کینه
جان سپردم به شهر مدینه»
وا مصیبت، مصیبت، مصیبت (2)
قبــــــــــلۀ اهل ولایم شد مدینه کربلایم (2)
« زادۀ سیّد الســـــاجدینم
گشته ام کُشتۀ راه دینم»
وا مصیبت، مصیبت، مصیبت (2)
من در ایّــــــــــام صغیری دیده ام رنج اسیری (2)
« با اسیران به ویرانه خُفتم
درد پنهان خود را نگفتم»
وا مصیبت، مصیبت، مصیبت(2)
جـــــــان مادر کن نگاهم صدر زیـــن شد قتلگاهم (2)
« ناله آمد برون از نهادم
چهره بر خاک غربت نهادم»
وا مصیبت، مصیبت، مصیبت(2)
شد گـــــــــــــــواه درد و داغم قـــــــــبر بی شمع و چراغم2
« گر چه خاک وطن تربتم شد
تــــــ
امشب از آسمان چشمانت
دسته دسته ستاره مي چينم
در غزل گريه‌ي زلالت آه
سرخي چارپاره مي بينم
**
زخمهاي دل غريبت را
مرهم و التيام آوردم
باز از محضر رسول الله
به حضورت سلام آوردم
**
در شب تار تيره فهمي ها
روشني را دوباره آوردي
آسمان را کسي نمي فهميد
تا که با خود ستاره آوردي
**
ساحت مستجاب سجاده!
بندگي را تو يادمان دادي
دل ما شد اسير چشمانت
دلمان را به آسمان دادي
**
آيه آيه پيام عاشورا
در احاديث روشنت گل کرد
امتداد قيام عاشورا
در تب اشک و شيونت گل کرد
**
دم به دم در فرات چشمانت
ماتم کربلا مجسم بود
چشمه تو لحظه اي نمي آسود
همه‌ي عمر تو محرم بود
چلچراغي ز گريه روشن کرد
در دلم اشک بي امان تو
تا هميشه من
با غم و غربت شبای آه اومده
بوی محرم میگن از راه اومده
صدای یوسف از دل چاه اومده
دادازغریبی...
دادازغریبی...
شکسته قلب عالم وآدم
نشسته تو دلای ما ماتم
کشتن امام مارو باز با سم
با سم کینه...
آه ای مدینه...
تو این داغ، اگه بمیریمم کمه
این شبها، شروع ماه ماتمه
آی عشاق! محرمه محرمه
(ای آقا، شهید شام وکربلا)
دلا میسوزه برا غربت شما
برای قبر زار و خلوت شما
چرا نمردیم تو شهادت شما
ای وای بر ما...
صد وای بر ما...
با زهر کینه گشته ای مسموم
از غربت زهرا شده مغموم
مولای کربلائی مظلوم
مظلوم و تنها...
مانند زهرا...
این شبها، بقیع تو اوج غربته
قبر تو، مث همیشه خلوته
با اینکه، امشب شب شهادته
(یامولا، شهید ش
شبی میان همین روضه ها قبولم کن
به حرمت غم آل عبا قبولم کن
درون سینه ی من حبّ مرتضی جاریست
به حق فاطمه و مرتضی قبولم کن
برای اینکه به وصل تو دلربا برسم
گذاشتم همه را زیر پا، قبولم کن
ز لطف بی حدت آقا که کم نمی آید
بیا کرم کن و این دفعه را قبولم کن
گناه کرده ام آقا، ببخش، شرمنده
قبول، من بدم امّا شما قبولم کن
سلام منتقم کشته های دشت منا
به غربت شهدای منا، قبولم کن
به حق آن شهدایی که تشنه جان دادند
شبیه تشنه لب کربلا، قبولم کن
**
به ناله های جگر سوز حضرت باقر
به روضه خوان غم نینوا قبولم کن
به لحظه های پر از ماجرای کوفه و شام
به رأس رفته روی نیزه ها قبولم کن
شاعر : وحید محمدی
آه یادم نمی رود هرگز
غم جانسوز غارت خلخال
حمله ی نابرابر لشکر
به زنان و به خیمه و اطفال
صحنه اش بین صحن چشمانم
میدهد زجر هر شب و روزم
ذوالجناح آمد از دل میدان
با دو صد زخم بر سر و کوپال
چه بگویم از آن غروب غریب
در هیاهوی نیزه و شمشیر
تنی از روی شیب قربانگاه
غلت می خورد تا ته گودال
چه بگویم که تیزی خنجر
به روی حنجری فشار آورد
یک نفر بین قاتلانش شد
بر سر سر بریدنش جنجال
هم غرورم شکست هم قلبم
آن زمانی که دختری خسته
از روی ناقه بر زمین افتاد
دشت تاریک بود و رفت از حال
شاعر : محمد حسن بیاتلو
لحظه وداعه شده وقت سفرم
بیا کنارم پسرم
می‌خوام بگم برا تو از
وصیتای آخرم
وقت کفن، پیکر خسته مو بپوشون ، با سه تا جامه (1)
کاش نباشه تنِ شهیدی نه بی کفن نه بی عمامه
قُتِلَ الحُسَین بِالسَّیفِ وَ السَّنان وَ الحَجَرِ وَ العَصا (2)
مظلومٌ عطشانٌ بکربلا
******
بگو که برام گریه کنن گریه کنا
تا ده سال توی منا (3)
پاینده می‌شه این مسیر
با روضه‌های کربلا
گریه کنن آخه یه عمره یاد غمش دل و سوزونده
گریه کنن برا شهیدی ، که بدنش رو خاکا مونده
قُتِلَ الحُسَین بِالسَّیفِ وَ السَّنان وَ الحَجَرِ وَ العَصا
مظلومٌ عطشانٌ بکربلا
******
حالا که نمونده رمقی توی پاهام
از اثر زهر هشام
یادم میاد م
غم جانسوز
آه یادم نمی رود هرگز
غم جانسوز غارت خلخال
حمله ی نابرابر لشکر
به زنان و به خیمه و اطفال
صحنه اش بین صحن چشمانم
میدهد زجر هر شب و روزم
ذوالجناح آمد از دل میدان
با دو صد زخم بر سر و کوپال
چه بگویم از آن غروب غریب
در هیاهوی نیزه و شمشیر
تنی از روی شیب قربانگاه
غلت می خورد تا ته گودال
چه بگویم که تیزی خنجر
به روی حنجری فشار آورد
یک نفر بین قاتلانش شد
بر سر سر بریدنش جنجال
هم غرورم شکست هم قلبم
آن زمانی که دختری خسته
از روی ناقه بر زمین افتاد
دشت تاریک بود و رفت از حال
شاعر : محمد حسن بیاتلو
دسته‌ی اول
همچو نی در نوایم شاهدِ کربلایم
زائر قتلگاه و راس بر نیزه‌هایم
باقر العلم زهرا
میکند روضه بر پا(۲)
من غریبم غریبم(۳)
دسته‌ی دوم
دستِ بسته مرا تا شام و کوفه کشاندند
کنج ویرانه‌ی شام خسته ما را رساندند
عمه ام بال و پر زد
بوسه دیدم به سر زد(۲)
من غریبم غریبم(۳)
دسته سوم
زهر کین زد شراره جان من بر لب رسیده
گریه‌ها میکنم من بر گلوی بریده
میروم پیش بابا
میهمانم به زهرا(۲)
من غریبم غریبم(۳)
شاعر : مرتضی محمودپور
دانلود سبک
دانلود سبک
یه آرزو دارم تو سینه
دلم می خواد بیام مدینه
مزار خاکی و غریبِ
تو رو چشای من ببینه
یه عمره روز و شب ندارم با حسرت
دعوتم کن آقا تو برای زیارت
آه قسم به داغ دل زهرا
که به این حسرت دلخوشم آقا
آتیش زده به سینه ما
غریبی ی مزارت آقا
بگو چرا تموم سهمت
یه قبرخاکیه تودنیا
کاش می شد که یه شمع رو قبرت بزارم
تو شب شهادت کنارت ببارم
تو امیر جود وکرم هستی
من بمیرم که بی حرم هستی
شاعر : محسن طالبی پور
دانلود سبک
عمریه می بارم می سوزم
مثل یه شمع دارم می سوزم
آتیش کربلاس تو سینم
از غصه رو زمین می شینم
تا آب می بینم
کرب وبلا از آسمون انگاری که آتیش می بارید
آبی توی مشکا نبود از تشنگی چشمای ما دیگه نمی دید
واویلتاه واویلتاه واویلتاه آه و واویلاه
هر جا میرفتم قتلگاه بود
هر جا رو خاک یه تیکه ماه بود
هر جا می رفتم نیزه زار بود
بعضی بدنها روی خار بود
دشمن سوار بود
بی حیاها جلوی ما با مرکبا جولون می دادن
بعضیا که زنده بودن لب تشنه زیر سم اسبا جون می دادن
واویلتاه واویلتاه واویلتاه آه و واویلاه
شاعر : محسن طالبی پور
دانلود سبک
عاشقم عاشق حضرت باقرم
من برا نوکریش تا ابد حاضرم
زندگیم فناس بی کرمش
روی چشم من هر قدمش
فدای قبر محترمش 2
داده با آبروش به دلم آبرو
می برم نامشو هر نفس با وضو
ای غریب بی حرم باقر
من فقیر بودم وبا تو دارا شدم
گم شده بودم و با تو پیدا شدم
با دعای توغیرتیم
من کنار تو قیمتیم
از تلاش تو هیاتیم
راوی ماتم کربلای حسین
مونده از تو برام روضه های حسین
ای غریب بی حرم باقر
شاعر : محسن طالبی پور
دانلود سبک
#نذر_غربت_امام_محمد_باقر_ع
#نو_سروده_شنبه_ششم_ذی_الحجه
داغِ تو روشن می کند شمعِ محرم را
در شعله ی غم می کشاند جانِ عالم را
مثلِ پدر میراث دارِ کربلایی تو
چون از مسیرِ کربلا آوردی این غم را
قلبی شکسته داری و لبریزِ از آهی
بر گونه ات داری هنوز هم اشکِ نم نم را
درد است طفلِ چار ساله از سرِ بغضی
در قلبِ کوچک جا دهد این حزنِ اعظم را
کاری که با گل کرده است تیغِ عدو حتی
آسان دیده بر تنش وان جرعه ی سَم را
آقا! زیاد از کربلایِ تو نوشتتد و
اما دریغ آن درد و غمهای مجسم را
آن چشم هایت راویِ تصویرِ گودال است
در سینه ات جا داده ای این دردِ مبهم را
پیش از تو بر جدت ملائک روضه ها خواندند
با ندبه بابت
امام محمد باقر علیه السلام
واحد
زمین گریه کرد و سما گریه کرد
منا گریه کرد ، کربلا گریه کرد
مدینه به سینه زد و نوحه خواند
غریبانه خیر النسا گریه کرد
امان ای امان آه و واویلتا
مدینه صفای حرم کشته شد
به سر زن که لوح و قلم کشته شد
دوباره دل عرش آتش گرفت
امامی ز زهر ستم کشته شد
امان ای امان آه و واویلتا
چو شمع سحر قطره قطره چکید
شبیه پدر شد ، اسارت کشید
گهی بین کوفه گهی بین شام
سر جد خود را روی نیزه دید
امان ای امان آه و واویلتا
ز داغ گل و یاسمن گریه کرد
به راس جدا از بدن گریه کرد
لباس نمازش کفن شد ولی
بر آن کشته ی بی کفن گریه کرد
امان ای امان آه و واویلتا
#این_شعر_با_سبک_سنتی_خوانده_میشود
#کار_قدیمی
امشب تمام سینه ها در شور و شین است
شامِ عزایِ باقر آن سبطِ حسین است
جنّ و مَلک نالان همه از این مصیبت
عالم ز غم ویران همه از این مصیبت
بارانِ خون بارد که آمد موسمِ غم
امشب نشسته فاطمه در سوگ و ماتم
در چهره ی ارض و سما غم آشکار است
از این مصیبت قلبِ زهرا داغدار است
بین گشته خاموش نورِ ولایت
مهدیِ زهرا سرت سلامت
گردِ عزا بر چهره ی عالم نشسته
در سوگِ غم پیغمبرِ خاتم نشسته
ای حضرتِ قائم به سر شالِ عزا کن
مولا بیا جدِ غریبت را صدا کن
گو جدِ زارم مشعلِ دین گشته خاموش
عرشِ خدا از داغِ او گشته سیه پوش
قلبِ رسولِ عالَمین زار و حزین است
فرزند او باقر ب
