دوبیتی شهادت امام محمد باقر(ع)
از دشمن و کینه پیکرش مسموم است
هر گوشه ای از صحن تنش مصدوم است
این آبله ی کوفه و شام است مگر
یا تاول روی بدنش معلوم است
دوبیتی شهادت امام محمد باقر(ع)
تنش در بین بستر آتشین بود
دلش با روضه ی کوچه حزین بود
از این پهلو به آن پهلو که می شد
به یاد مادری بستر نشین بود
دوبیتی شهادت امام محمد باقر(ع)
دیده ی عرش ز بارانِ مصیبت تر شد
تسلیت صاحب شیعه که غمی دیگر شد
بس که بر ساقه ی گل ریخت عدو زهر جفا
پنجمین گل ز گلستان علی پرپر شد
شعر شهادت حضرت امام محمّد باقر(ع)
در بسترِ گریه ها زمین گیر شده
راوی حدیثِ غل و زنجیر شده
این مصحفِ روضه یادگاری از اوست
با دیده ی خون گرفته تحریر شده
او ایده و ابتکارِ اشک و روضه ست
هیئت ز تلاشِ اوست تکثیر شده
صد روضه ی مکشوف به خاطر دارد
اکنون که ز غم های جهان سیر شده
نوشیده چهل زهر هلاهل تا شام
از کودکی اش به کربلا پیر شده
او دیده چگونه جد عطان آن روز
بی تاب ز سنگ و نیزه و تیر شده
او دیده شلوغ است حریم گودال
ذبحی که شهید تیغ و شمشیر شده
او دیده پدر به منزل کوفه و شام
بیمار تب و طعنه و تکفیر شده
او شاهد خطبه خوانی زینب بود
آن جا که قیامِ خطبه تقدیر شده
می دید که مجلس یزیدی آن شب
با حرف و کلا
شدکشته زهرجفاحضرت باقر
محبوب ذات کبریاحضرت باقر
رفته سویِ خدا
وارثِ کربلا
.
.
ازماجرای کربلاقلب اوخون شد
قلبش کباب ودیده اش همچوجیحون شد
تالحظه جان دادنش زارومحزون شد
ازبندغصه شدرهاحضرت باقر
.
.
اووادی پرغصه نینوادیده
شام بلاوکوفه وکربلادیده
راس شهیدان برسرنیزه هادیده
دیده حسین راسرجداحضرت باقر
.
.
دیده به زیرنیزه هاجسم بی سررا
آماج تیروغرق خون خسته پیکررا
یعنی حسین وبی سروبی برادررا
دل خسته ازآن غصه هاحضرت باقر
.
.
رخت اسارت ای خدا برتن اوشد
درکودکی ویرانسرا مسکن اوشد
سوی سما هرروزوشب شیون اوشد
غرق غم وآه ونواحضرت باقر
زمین و آسمان ای شیعه در حزن و غم است امشب
همه اوضاع عالم زین مصیبت در هم است امشب
.
امام پنجمین شد کشته از زهر هشام دون
مدینه غم سرا از این غم و زین ماتم است امشب
.
یتیم و نوحه گر گردید اکنون حضرت صادق
به بر او را ز مرگ باب،زانوی غم است امشب
.
ولی راحت شد از رنج ومشقت حضرت باقر
به جنّت میهمان نزد رسول اکرم است امشب
.
به روی زین چو بنشستی ز دل نالید یا جدا
به فریادم برس مسموم جانم از سَم است امشب
.
عزیزانش چو بلبل زین مصیبت وا ابا گویان
به اندوه و غم و محنت سراسر عالم است امشب
.
هر آنچه اشک ریزی این زمان از دیدگان ” #تابع ”
ز بهر حجت حق گر چه خون باری، کم است امشب
.
زهر جفا زده آتش به پیکرم
گریه مکن به من کنار بسترم
گریه کن از داغ عزیز زهرا
که شد تنش پاشیده بین صحرا
ای پسرم واویلتا واویلا
غم های کودکی کی می رود ز یاد
دیدم که جد من روی زمین فتاد
با عمه ام از روی تل می دیدم
هماره می دیدم و می لرزیدم
ای پسرم واویلتا واویلا
دور و بر حسین دیدم که صف زدند
او دست و پا زد و یه عده کف زدند
با دیدنش به سینه ام کوبیدم
شکاف زخم سینه اش را دیدم
ای پسرم واویلتا واویلا
دیدم به چشم تر جور و جفای شام
دیدم که بد زدند به نی سر امام
حرامیا قلب مرا بشکستند
دیدم که دست عمه ام را بستند
ای پسرم واویلتا واویلا
******
شائق
باقرم من کشته ی جفایم
در نوایم
شهید زنده ی کربلایم
در نوایم
به یاد عمه ی قد کمانم
نیمه جانم
به یاد راس از تن جدایم
در نوایم
******
شائق
نقل چهار سالگی ات نقلِ کربلاست
این جمله خود به خود به خدا ختمِ روضه هاست
ای که امامِ پنجمِ مظلومِ شیعه ای
ذکر توسلِ به تو مشکل گشای ماست
باید که طولِ عمر تورا غرق غم نوشت
بس که به قابِ چشمِ تو تصویر نیزه هاست
تو کشتۀ مصائب کرببلا شدی
گر که شهیدِ زهر بخوانم تو را خطاست
ده سال در منا به عزایت گریستند
تا صبحِ روز حشر ، عزادار تو مناست
محنت کشیدهء دلِ ویرانه های شام
بخشی زِ خاطراتِ تو بین خرابه هاست
قدری زِ خاطرات تو هم در میان راه
دنبالِ نیزهء سرِ سلطان اولیاست
داغی که چند سال ، زِ عمر تو کاسته
بزم شراب و طعنه به ناموس مرتضاست
ای با کفن چه سخت شده شعرِ روضه ات
وقتی که سهمِ بی کفنی ، قطعه
عالم همه گدای تو یا باقر العلوم
محتاج خاک پای تو یا باقرالعلوم
محتاج یک دعای تو یا باقر العلوم
جلدیم در هوای تویا باقر العلوم
معنی علم معنی آیات محکمه
هستی فدای یک نظرت یابن فاطمه
باید همه به پشت سرت اقتدا کنند
باید به نام تو همه عالم دعا کنند
باید گدایی در تو ماسوا کنند
باید به عرش منبر علمت به پا کنند
تیر و کمان بگیر به دست و مرا بزن
َای صاحب کمان نوه ی ارشد حسن
خورشید سایه بان شده روی مزار تو
روح الامین ملازم تو در کنار تو
دانش همیشه در کنف سایه سار تو
حب الحسین شد همه دار و ندار تو
از کودکی است روضه و غم آشنای تو
دلها گرفته از تب سوز و نوای تو
عمری است اشک من شده وقف منای
گرفته دور و برم را دوباره آه غریبی
هجوم خاطره ی تلخ روسیاه غریبی
دوباره شعله ی غربت به خرمن دل من خورد
کشانده بیشترم در دل سپاه غریبی
ورم نموده تنم بسکه آتش دل این زهر
هجوم برده به دامان بی پناه غریبی
پر است ردّ جراحات مانده بر دلم از شام
به التماس غریبانه ی گناه غریبی
هنوز خاطره ی شام شعله می زند و من
هنوز شعله ورم بین قتله گاه غریبی
هنوز مانده به یادم سکینه در دل بازار
فرار کرده ز چنگال رو سیاه غریبی
چقدر هلهله کردند دور اشک رقیه
مسیر برده فروشان و شاهراه غریبی
چقدر فاصله افتاد بین کاخ و درِ شهر
چقدر عمه پس افتاد از نگاه غریبی
دوباره مرغِ دلم با پرِ شکسته سفر کرد
تمام همسفران را پرید و باز، خبر کرد
نیاز نیست، به منبر؛ به روضه‌خوان؛ به مصیبت
دو چشمِ خشکِ مرا روضه‌ی مزارِ تو تر کرد
زمین برای تو با هق‌هقش به زلزله افتاد
و لرزه‌هاش، حرم را گرفت و زیر و زبر کرد
تو گنجِ روضه‌ی مکشوفه‌ای؛ که مدفن پاکت
میان بزم عزایت نشست و خاک به سر کرد
به گَردِ قافله‌ی اشک‌های تو نرسیدیم
تو دیده‌ای همه‌ی آنچه را که ما نشنیدیم
تو دیده‌ای همه‌ی داغ‌های کرب‌وبلا را
به نیزه‌زارِ بلا؛ رویشِ سرِ شهدا را
تو دیده‌ای که تنِ کشتی نجات، به خاک است
و موجِ زخمی دریای سرخ خون خدا را
شنیده‌ای وسط سوزِ لای‌لای عطشناک
صدای هلهله و خنده‌های
وقتی که زهر کینه ز زین تا جگر رسید
انگار قصّه ی غم عمرش به سر رسید
از سوز زهر ناله ی جانکاه می کشید
از فرط تشنگی چِقَدَر آه می کشید
او سروِ دانشی ست که قدش خمیده است
خود را به کنج حجره به زحمت،کشیده است
پروانه ای که پر زدنش فرق می کند
شمعی که شکل سوختنش فرق می کند
حالا به یاد خاطره ها گریه می کند
با یاد داغ کرببلا گریه می کند
او امتداد غُصّه ی فردای کربلاست
همبازی سه ساله ی صحرای کربلاست
دریای غیرت و غضبش پر تلاطم است
بین تمام قافله او مرد دوم است
او آشنای هق هق اشک شبانه هاست
زخمیِّ دست سلسله و تازیانه هاست
طفل آمده ولی چِقَدَر پیر گشته بود
بی جان و خسته از غل و زنجیر گشته بو
با زهرِ کینه، تاب وتوانم گرفته شد
قوّت نماند و باز زبانم گرفته شد
ماندم در این حوالیِ غمها چه می شود؟
در این شرایطی که توانم گرفته شد
تا خاطرم رسید مراثیِ کربلا
ای وایِ دل که امانم گرفته شد
وقتی زدند عمّه ی مظلومه بر زمین
آوار شد زمین و زمانم گرفته شد
بر عمّه ی سه ساله ی من حرفِ بد زدند
حسّی غریب آمد و جانم گرفته شد
گودالِ قتلگاه دلم را شکسته است
با یک سری تمامِ بیانم گرفته شد
ای وای از اسارت و از زجرِ کوفیان
غیرت رسید و‌اشکِ روانم گرفته شد
از شامِ پُر بلا چه بگویم چها گذشت
از صحبتش عجیب دهانم گرفته شد
بزمِ شراب و مجلسِ نامحرمانِ شهر
دیگر بس است نام و نشانم گرفته شد
شاعر :
از دیده ام گرفت نگاه تو خواب را
انداخت دوری ات به دلم اضطراب را
خون مرا به عالم و آدم حلال کرد
عشقت حرام کرد اگر خورد و خواب را
جز سر به آستان تو دادن، بزرگی ات
از ما گرفت فرصت هر انتخاب را
ما را محبت تو به اینجا کشانده است
کاری نداشتیم گناه و ثواب را
از راه دور در طلب لطف آمدیم
در می‌زنیم خانه عالیجناب را
آورده هر که قطره اشکی به محضرت
برده ست با خود ادعیه مستجاب را
حتی به پادشاهی عالم نمی‌دهیم
یک تار موی طایفه بوتراب را ...
وقتی که حب آل علی نیست، هر نفس
بت خانه ای بساز و بسوزان کتاب را
ای مهربان محض! بیا با تبسمی
بردار از تمام جهنم عذاب را
لب تشنه بین حجره هر آیینه دیده ای
عطر حضور داشت نفس های آخرش
آغوش جان گشود جنان در برابرش
تنگ غروب "دره ی ازناوه " شوق وصل
پیچید شور نعره ی الله اکبرش
سلطانعلی ادامه ی خط حسین بود
در این مسیر خون خدا بود رهبرش
جان داد یک قبیله ی عاشق به پای او
در غربتی عجیب که سخت است باورش
کرببلای دیگر شیعه شد اردهال
یک باغبان و این همه گلهای پرپرش
حسن ختام بهتر از این می شود مگر ؟
در سجده بود کز تن او شد جدا سرش
در جمعه ای که جلوه ی شور و شعور بود
پیچیده شد به قالی اندوه پیکرش
جان ها فدای غربت جدش که بارها
سیلی زدند بعد شهادت به دخترش
اشک "کمیل" اگر که نمی شد روان ز چشم
می سوخت در شراره ی اندوه دفترش
در سجده ی حضور سرش چون بریده شد
زیباترین حماسه ی عشق آفریده شد
فریاد و شور و رزم و عطش چون حسین داشت
سلطانعلی شهید مرام و عقیده شد
اندوه او تداعی داغ محرم است
پشت فلک دوباره ز ماتم خمیده شد
یک دشت در برابر او پرپر از خزان
او باغبان این همه گلهای چیده شد
تا شد دلش هوایی دیدار روی دوست
بر قامتش لباس شهادت بریده شد
جریان گرفت در رگ خشکیده ی زمین
خون خدا ز حنجر سرخش چکیده شد
خورشید سر بریده بر آمد ز کوهسار
در گوش شب پیام رسان سپیده شد
در آن غروب تا که غریبانه پر کشید
خطی ز خون به صفحه ی صحرا کشیده شد
آغوش جان گشود به رویش بهشت قرب
آوای" ارجعی" ز ملائک شنیده شد
ای سائل مهر تو نجوم ادرکنی
ای قاتل تو هشام شوم ادرکنی
قبرت به بقیع ، قبله ی حاجات است
یا حضرت باقر العلوم ادرکنی
نور است بر مدار تو یا باقرالعلوم
خورشید ریزه خوار تو یا باقرالعلوم
هستی است در تصرف دست اشاره ات
"جبر" است اختیار تو یا باقر العلوم
در جبهه ی جهاد ، علی ذوالفقار داشت
علم است ذوالفقار تو یا باقر العلوم
تا که یزید خطبه ی غرای تو شنید
شد مات اقتدار تو یا باقر العلوم
آقا شنیده ام که در اندوه و درد بود
«یا فاطمه» شعار تو یا باقر العلوم
باغ وجود در غم تو شد سیاهپوش
تا شد خزان بهار تو یا باقرالعلوم
تنها نه من که خاطر هفت آسمان شده است
آشفته بیقرار تو یا باقر العلوم
سر می کشد ز سینه ی من شعله های آه
دل گشته داغدار تو یا باقر العلوم
گلقطره های پرپر اشک مرا ببین
همراه جان نثار تو یا باقر العلوم
طوف بقیع و تربت افلاکی تو را
خواهم ز کردگار تو یا باقر العلوم
شعر "کمیل" را ز محبت قبول کن
لطف و صفاست کار تو یا باقر العلوم
همرزم بودم یک زمانی با سه ساله
من داشتم اشکِ روانی با سه ساله
در کربلا بودیم پشتیبانِ زینب...
دریافتم نام و نشانی با سه ساله
شاهد خدا باشد که بودم دیده گریان
خیلی کشیدم ناگرانی با سه ساله
لعنت به شمر و خولی و بر تابعانش..
کردند چون نامهربانی با سه ساله
روز دهم ..هنگامِ غارت مانده بودم
که می شوم من آسمانی با سه ساله
(آتش گرفتم در جوارِ عمّه ی عشق)
(خیلی لگد خوردم کنارِ عمّه ی عشق)
دیدم به چشمِ خویشتن..جور و جفا را
زیر کتک دیدم نوای بینوا را..
روزِ دهم بود و همه جا پُر ز آتش..
دیدم میان دود و آتشِ خیمه ها
رحم و مروّت را ندیدم بینِ دشمن
بر خارها راندند تمامِ غنچه ها
دیدم به چشمِ خویشتن که عمّه هایم
گم کرده بودند در هیاهو ..دست و پا را
فریادِ واویلا ز هر سویی بلند است
فریادها پُر کرده کلّ کربلا را
(من راوی کرببلای پُر بلایم )
(من ناله های بی ریای بی صدایم )
در شام دیدم چه جسارت ها نمودند
بر آل حیدر چه شقاوتها نمودند
لعنت به شام و شامیان که با عدوات
تحقیر کردند و حقارت ها نمودند
باسنگ و چوب و پاره ی آتش دمادم
بر آل پیغمبر عنایت ها نمودند
الفاظِ زشتی را مهیّا کردند و بعد
در آن شلوغی ها چه صحبت ها نمودند
در پیشِ چشمِ عمّه زینب مانده بودم
از مرتضی خیلی برائت ها نمودند
(دیدم میانِ آل عصمت ..فصلِ ذی را)
(،دیدم به چشمِ خویشتن من بزمِ می را)،
پنجمین حجت حق لاله ی نینوایم
آخرین یادگار دشت کرب و بلایم
کربلا غم کشیدم مثل عمّه دویدم
من غریبم غریبم
دیدم از کودکی من رنج و درد و بلا را
در شلوغی گودال ناله کردم خدایا
دیدم از تل سپاه و فرقه بالرماح و
من غریبم غریبم
جسم جدّ غریبم پاره پاره رها بود
تن او زیر نیزه سر، روی نیزه ها بود
دیدم از دشمن آزار وسط کوچه بازار
من غریبم غریبم
********
شائق
اللّهم عجّل لولیک الفرج
زمینه_احساسی
شهادت_امام_محمد_باقر_علیه_السلام
سبک جدید
بند۱️⃣
جلو چشاش،همه عالم سیاه وتاره
بی رَمَقه، تنش دیگه جونی نداره
میخواد مث،جدّ غریبش بشه آروم
صورت روی خاک کف حجره میذاره
میخنده توی گریه،خوشحاله خیلی انگار
دنبالش اومدن چون،رقیه و علمدار
پیچیده تو ی خونه ،عطر علی اکبر
اومده آخه اونم،این نفسای آخر
وقتشه که
دیگه از بار غم رها شه
از بند این
زندون غصه ها جداشه
وقتشه که
راهی آغوش خداشه
غریب آقام امام باقر
بند۲️⃣
جمع شده اشک،پای چشاش این دم اخر
میاد یادش،بازار شام و سنگ و یک سر
محلّه ی،یهودیا و رقص شادی
نامحرما،به دُورِ زینبِ بی معجر
یادش میادسه ساله،با یک قد خمیده
اون صورت کبود و،موهایی که سپیده
یادش میاد خرابه،داره هوای گریه
میپیچه تو گوشش،گریه های رقیه
پیش چشاش
یه طشت و چوب خیزرونه
لبِ حسین
پاره شده وُ غرق خونه
به زیر لب
میگه أمون ازین زمونه
غریب آقام امام باقر....
گروه_الزهرا
سید_ناصراسماعیل_نسب
سید_مرتضی_پیرانیان
چگونه او جگر تفته روبراه کند
توانِ آه ندارد که آه آه کند
نشد که راه رود مثلِ مادرش شده بود
نشد که خیزد و دیوار تکیه‌گاه کند
نشسته است جوانش به بستر مرگش
خداکند که ننالد فقط نگاه کند
چه داشت زهر که جسمش چنین تورم کرد
که دست و پا زدنش را چه جانکاه کند
هنوز غرقِ جراحات شام و کرببلاست
بگو که رویِ پدر را به قتلگاه کند
برای او همه‌اش روضه است وقتی که...
نظر به آب کند یا نظر به ماه کند
کنارِ عمه به زنجیر بود و حیف نشد
که خویش را سپرِ طفلِ بی‌گناه کند
به چنگِ پیر‌زنی سنگ بود و او می‌گفت :
خدا کند نزند یا که اشتباه کند
بنداول
از کودکی،دائم به سوز و گریه ام
همبازیه رقیه ام
من شاهده،ظلم بنی امیه ام
من دیده ام،لحظه ی آخره حسین
صد پاره پیکره حسین
همراهه کاروان به نی سره حسین
دو دیده ام،شده پر از ستاره
جلو چشام غارت شد گوشواره
برتنه ما،لباسه پاره پاره
یادم نرفته،داغه اسارت،درد و عذاب و
اون خیزران و مجلس اغیار،حاله رباب و
غریب امام باقر
بنددوم
از سوزه زهر،داره میسوزه جگرم
آتیش گرفت پا تا سرم
بزاربگم این لحظه های آخرم
یادم میاد،آسمونه سرخ و سیاه
آتیش سوزی تو خیمه گاه
بیرون اومد شمره لعین از قتلگاه
سره حسین رو از غفا بریده
خدایا مادرش چیا کشیده
قامته خواهرش ز غم خمیده
یادم نرفته،جده غریبم،میونه گودال
پیکره پاکش،به زیره مرکب،شده لگدمال
غریب امام باقر
بندسوم
آه ای خدا،پر غصه گشته سینه ام
مسمومه زهره کینه ام
گریه کنه،روضه های مدینه ام
شنیده ام،غلاف به بازویش زدند
در را به پهلویش زدند
بابغضه حیدر،سیلی بر رویش زدند
تو کوچه راهه مادرم رو بسته
رده کشیده رو گونه نشسته
حسن شده غمین و دل شکسته
جان میدهم من،دلم حزینه،به یاده مادر
اون وقت و ساعت،که شده زخمی،به پشت اون در
غریب امام باقر
باقرم؛ازهمه اغیارجفامیبینم
دهررا،خالی ازآثاروفامیبینم
گرچه ظلمتکده گردیده جهان امامن
جلوه گردرهمه جانورخدامیبینم
دردلم ذره ای ازجوروجفاباکی نیست
من که ازکودکیم دردوبلامیبینم
دهرفانیست،همه رفتنی و،امامن
درپس پرده حق،رمزبقامیبینم
میرودمرغ خیالم به گذشته شب وروز
تشنگی،کرب وبلا،آه و نوامیبینم
تیروخنجر،سپرونیزه وشمشیر ای وای
روی نی هاهمه رٵس شهدامیبینم
به روی خارمغیلان همهٔ دخترکان
عمه را دروسط معرکه ها میبینم
صحنه غارت وغارت زدگان راهمه زار
تازیانه به کف قوم دغا میبینم
آتش وخیمه وپیراهن وانگشترشاه
دست عباس علمدار،جدامیبینم
طفل شش ماهه وتیری سه پروحرمله را
مادری ناله کند واوَلَدا،میبینم
سُمّ اسبان وتنی بی سروعریان شده را
خواهری غرق تماشا،همه رامیبینم
سرشاه شهداراکه زتن گشته جدا
غرق درخون،نگهش براُسرا،میبینم
گاه برنیزه وگاهی شب غم،کنج تنور
گاه اماوسط طشت طلامیبینم
"ناعمم"ازغم باقردل زاری دارم
لطف اوراسحرِ روزجزامیبینم...
ظهریک روز گرم و طولانی
الامان تابه آسمان میرفت
پیش چشمم صدای واویلا
تابلندای کهکشان میرفت
سیدی پیر و تشنه و تنها
درهیاهو،،وحیدِ میدان بود
قامتش خم زجور نااهلان
دشمنش از کنـاره خندان بود
یک تنه بین آن همه جلاد
محشری از ظفر به پا کرده
خطی ازخون کشیده تاخیمه
بس جنازه،به شانه آورده
لحظه لحظه در آن دیار غم
پابه پایش نگاه من میرفت
عابر یک مسیر تکراری
بی سخن میرسید،بی سخن میرفت
گاه با پیکر ِغلامِ سیاه
گاه با شیرخوار می آمد
گاه با یک عبا گلِ پرپر
بادلی بیقرار می آمد
بارآخر نگاه من بااو
همسفرگشت تا ته گودال
دیدم آنجا که چند اهریمن
میهمان را نمود استقبال
خنجری تیز و حنجری تشنه
سینهٔ شاه و چکمــهٔ جلاد
پشت و رو کرد آن لب عطشان را
شد مهیای ذبح(نحر) او،ای داد...
اندر آن واقعه خودم دیدم
سیدی خسته،،قاتلی فَـربه
شمر ملعون چه پشتکاری داشت
باغضب زد دوازده ضربه...
بادوچشم ترم،خودم دیدم
ناگهان نبض آسمان اِستاد
وای از آن دم که آن سر خونین
گشت تا دست نیزه بان افتاد
روزعاشور و حمله دشمن
آتش خیمه را خودم دیدم
در هیاهوی شعله ها میسوخت
دامن عمه را،خودم دیدم
آسمان تیره بود وبارانِ
دردو غم بیکرانه می آمد
درجواب صدای یا جدّاه
بارش تازیانه می آمد
باقرم ، راوی همان روزم
دگراز سلسله نمیگویم
همه غمهـا به یک طرف،اما
خندهٔ حرمله.....،نمیگویم....
دوباره موسم آه و نوا شد
دل ما با غم یار آشنا شد
دلا! دانشسرای حضرت دوست
برای دوستانش غمسرا شد
امام پنجم ما گشت مسموم
به قرآن مبین و دین فدا شد
هشام پَست ظلمی آنچنان کرد
که باقر کُشته ی زهر جفا شد
گل باغ ولا پژمرد آخر
هَزاران همدم اهل ولا شد
الا ای بلبل شیدا نوا کن
که دیگر صحن گلشن بی صفا شد
بزن بر سینه و بر سر که اینک
عزای حضرت باقر به پا شد
به وقت کودکی در کربلا بود
از آن رو روز و شب کارش بُکا شد
ز دنیا رفت با قلبی پر از غم
به ماتم قلب عالم مبتلا شد
دلش دریای غم بود و پر از درد
دگر راحت شد و دردش دوا شد
عزیز حضرت سجّاد، باقر
مشرّف بر حضور مصطفا شد
چنان افغان نمودند آل هاشم
که گویا شهر یثرب کربلا شد
ز جان شد باقرالعلم النبیّین
عزادارش تمام انبیا شد
عزاداران خورشید غریبیم
ز هجرش روز ما شام عزا شد
«بشیر»ا کن دعا بر سوگواران
دلت بشکست و هنگام دعا شد
غم داری و آرامش خاطر نداری
دور و برت یک خادم حاضر نداری
بر خاک قبرت آفتاب افتاده گریان
میسوزد از اینکه چرا زائر نداری؟!
آخر چرا کنجِ بقیعِ سوت و کورت
گریه کن و سینه زن و ذاکر نداری؟!
یا باقرَ العلم ِ النّبي از تو سرودم
تا که نگوید هیچکس شاعر نداری
خیلی غریبی! ذاکر و شاعر بماند...
حتی کنار قبر خود عابر نداری
من در مقاتل خواندم و اما تو دیدی
یک روزِ خوش در باطن و ظاهر نداری
از آتش ِ در خیمه تا خار مغیلان
از کودکی جز داغ در خاطر نداری!
ای کاشف علم ازلی یا باقر
ای پور حسین بن علی یا باقر
خورشید عدالت و امامت باقر
فرموده رسول حق سلامت باقر
مدیون تو با علم و کلامت هستیم
چون سائل درگاه وغلامت هستیم
همچون پدر وعموی خود مظلومی
از صحن وسرا و حرمی محرومی
هم نام نبّی العربی یا باقر
ای عالم سرّ ازلی یا باقر
در مکتب زهرا و علی خلق شدی
از نور خدا تو یک ولی خلق شدی
درمحضر باب و جدّ خودبحر شدی
سرچشمه ی علم بودی و فخرشدی
حُجاج همه مُحْرِم دلدار شدند
بر خاک بقیع تو گرفتار شدند
جز یوسف زهرا به تو ذاکر نبود
خالیست مدینه هیچ زائر نبود
شد شمع فروزان حریمت مهدی
مولای غریب بسته با تو عهدی
روزی به بقیع ات حرمی می سازد
شیعه ز وجود تو به خود می نازد
سبک :مگه یادم میره
--------------------------
امشب دیگر مهمانم من نور عین
امشب دیگر میخوانم من از حسین
جانم حسین ،جانم حسین ،یا حسین(2)
مگه یادم میره کرب و بلا و غصه و درد
مگه یادم میره سیلی صورت ،دست نامرد
مگه یادم میره که صورت سه ساله شد زرد
-----------------------------------
مگه یادم میره من بودم و به طفل محزون
مگه یادم میره سه ساله عمه ولی دل خون
مگه یادم میره شعله آ تش تو گلستون
-------------------------------------------
مگه یادم میره از کربلا تا کوفه و شام
مگه یادم میره بزم شراب و مجلس شام
مگه یادم میره خطبۂ عمه پیش بابام
----------------------------
مگه یادم میره به روی نی رأس شهیدان
مگه یادم میره به تازیانه گشته مهمان
خودم دیدم به نی یه حافظ و قاری قرآن
--------------------------
مگه یادم میره کبودی صورت و پهلو
مگه یادم میره کافر می بُرد ماها رو هر سو
مگه یادم میره اشک چشام شد آ ب وضو
---------------------
مگه یادم میره پر زدن به شیر خواره
مگه یادم میره یه مادری که بی قراره
مگه یادم میره چشم هایی که ابر بهاره
----------------------------
امشب دیگر مهمانم من نور عین
امشب دیگر میخوانم من از حسین
جانم حسین ،جانم حسین ،یا حسین(2)
