شهادت امام جواد(ع)

دل من را چه مبتلا کرده
جلوه هايي که دم به دم داري
حضرت عشق! حضرت باران!
در دل خسته ام حرم داري
در هواي زيارت حرمت
در به در مي شويم مثل نسيم
السلام عليک يابن رئوف
السلام عليک يابن کريم
دل به آفاق جود مي بندد
هر کسي آمد و اسيرت شد
در جواني دل شکسته‌ی ما
سرو قامت خميده پيرت شد
از نگاهت مراد مي گيرم
شده قلبم مريد چشمانت
شاهد لحظه هاي دلتنگي!
دل تنگم شهيد چشمانت
جان من! بين خانه‌ی خود هم
به خدا آنقدر غريبي که
غربتت را کسي نمي فهمد
تويي و قلب بي شکيبي که
قفس غربت و دلي مجروح
پر و بال پرنده مي ريزد
گريه مي باري و کنارت باز
ام فضل است خنده مي ريزد
سر به ديوار بي کسي داري
در غروب غريب فاصله ها
گم شده ن

• شنبه
• 15
• مهر
• 1391
• ساعت
• 04:40
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

یک نفر بین حجره ، ناله زند ای وای
یاد مادر فتاده ، گریه کند های های
مسموم از جفا شد ، جامش پربلا شد
همچون جد عطشان ، لب تشنه فدا شد
یا جوادالائمه باب الحوائج
******
ای خدا دارم از این غصه به نزدت گله
همسرش پشت درب حجره کند هلهله
سمی در دل جام ، ریزد آن سیه کام
بنهاد آن سیه رو ، جسمش بر روی بام
یا جوادالائمه باب الحوائج
******
کاظمینت اماما ملجأ روح و دلم
عشق تو شد سرشته تا به ابد با گلم
تو عین صفایی ، مظهر سخایی
عشق من تو هستی ، چون ابن الرضایی
یا جوادالائمه باب الحوائج

شاعر : حسین رضائیان

دانلود سبک

• چهارشنبه
• 2
• مهر
• 1393
• ساعت
• 07:37
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

به زمین خوردی و آهت دل ما را سوزاند
جگرت سوخت و این؛ قلب رضا را سوزاند
پشت این حجره در بسته چه گفتی تو مگر
که صدای تو مناجات و دعا را سوزاند
عمر کوتاه تو پایان غم انگیزی داشت
جگر تو جگر ثانیه ها را سوزاند
بی حیا لحظه سختی که به تو آب نداد
با چنین کار دل عرض و سما را سوزاند
بس که در فکر رخ حضرت زهرا بودی
داغ آن صورت مجروح شما را سوزاند
گرچه مثل پدرت سوختی از زهر ولی
مجتبائی شدنت آل عبا را سوزاند
شیشه عمر تو را هلهله ها سنگ زدند
این جوان بودن تو بود خدا را سوزاند
طشت ها تا که به هم خورد خودت میدیدی
خیزران روی لب خشک، حیا را سوزاند
تا کبوتر به تو و صورت تو سایه فکند
ماجرایی دل خون شهدا را سوزاند

• شنبه
• 15
• مهر
• 1391
• ساعت
• 04:00
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

در عزایت فَلک عزادار است

دردِ هجرت، مَلک گرفتار است

ناله های دلِ پر از خونت

لحظه لحظه رضا خریدار است

خانه را مأمنی برایت نیست

همسر بی وفا تو را یار است

خنده های جفای ام الفضل

سینه ات را چو تیغِ آزار است

می زنی ناله از درون نای

آن چنان که نی از نوا زار است

بین حجره به خود چو می پیچی

فاطمه مادر از تو غمخوار است

یادِ مادر تو را کند گریان

ذکر مادر چو آخر کار است

جان دهی در هوای جد خود

کار قلبت سرشک خونبار است

شاعر: حسن فطرس

• چهارشنبه
• 19
• مهر
• 1391
• ساعت
• 04:06
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

سر را ز خاك حجره اگر بر نداشتي
تو رو به قبله بودي و خواهر نداشتي
خواهر نداشتي كه اگر بود ميشكست
وقتي كه بال ميزدي و پر نداشتي
از طوس آمدم كه بگِريَم در اين غمت
ياري به غير چند كبوتر نداشتي
وقتي كه زهر بر جگرت چنگ ميكشيد
جز يا حسين ناله ي ديگر نداشتي
ختمي گرفته اند برايت كبوتران
لبخند ميزدند و تو باور نداشتي
تو تشنه كام و آب زمين ريخت قاتلت
چشمت به آب بود و از آن بر نداشت
كف ميزدند دور و برت تا كه جان دهي
كف ميزدند و تاب به پيكر نداشتي
كف ميزدند وليكن به روي دست
دست ز تن جداي برادر نداشتي
شكر خدا كه پيرهني بود بر تنت
يا زير نيزه ها تن بي سر نداشتي
شكر خدا كه لحظه ي از هوش رفتنت
خواهر نداشتي ، غ

• شنبه
• 15
• مهر
• 1391
• ساعت
• 04:18
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

میان حجره غریبانه دست و پا میزد
همانکه ناله اوشعله تاخدامیزد
میان اشهد خود گاه یا رضا میگفت
و گاه مادر مظلومه را صدا میزد
تمام حاجت او انتقام سیلی بود...
....از آن که مادرشان را به کوچه ها میزد
صدای ناله ی او: آه سوختم ،جگرم
شراره ها به دل حضرت رضا میزد
صدای هلهله و تشنگی و کاسه آب
گریز روضه او را به کربلا میزد
دلش گرفت برای کسی که در گودال
عدو به پیکر او نیزه بی هوا میزد
همین که چشم به هم میگذاشت او می دید
که روی نیزه سر شیر خواره را میزد
همان کسي كه سر شاه را جدا کرده
سه ساله را طرفی برده و جدا میزد
برای اینکه نبیند دوباره این ها را
میان حجره غریبانه دست و پا میزد
شاعر: کربلایی مهدی نظری

• شنبه
• 15
• مهر
• 1391
• ساعت
• 04:25
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

سوخت از زهر هلاهل جگرم مادر جان
تيره شد روز به پيش نظرم مادر جان
من در اين حجره ‏ى در بسته خود مى ‏پيچم
كس نداند كه چه آمد به سرم مادر جان

نكشد گر كه مرا زهر جفا خواهد كشت
خنده‏ ى همسر بيدادگرم مادر جان
من جوادم كه به ياد تو سخن مى‏ گويم
چون ترا از همه مشتاق ترم مادر جان
همچو شمعى اثر زهر ستم آبم كرد
سوخت پروانه صفت بال و پرم مادرجان
همسرم پشت در خانه به دست افشانى
من به ياد تو و مسمار درم مادر جان
چون تو در فصل جوانى ز جهان سير شدم
كه زده داغ تو بر جان شررم مادر جان
به لب خشك من غمزده آبى برسان
كز عطش سوخته پا تا به سرم مادر جان
شعر (ژوليده) گواهى دهد از غربت من
دوست دارم كه بيايى به برم ماد

• پنج شنبه
• 28
• مهر
• 1390
• ساعت
• 14:37
• نوشته شده توسط
• سعيد رضايي

همه بابالهای خود اثر استاد لطیفیان
این­ها به جای اینکه برایت دعا کنند
کف می زنند تا نفست را فدا کنند
یا جای اینکه آب برایت بیاورند
همراه ناله­ی تو چه رقصی به پا کنند
باید فرشته ها، همه با بال­های خود
فکری برای چشمِ پر اشک رضا کنند
هر چند تشنه ای ولی آبت نمی دهند
تا زودتر تو را ز سر خویش وا کنند
این قدر پیش چشم همه دست و پا مزن
اینها قرار نیست به تو اعتنا کنند
بال فرشته های خدا هست پس چرا؟
این چند تا کنیز تو را جابجا کنند
حالا که می­برند تو را روی پشت بام
آیا نمی­شود که کمی هم حیا کنند
تا بام می­برند که شاید سر تو را
در بین راه، با لبه­ای آشنا کنند
حالا کبوتران پر خود را گشوده اند
یک سایبان برا

• سه شنبه
• 26
• مهر
• 1390
• ساعت
• 10:15
• نوشته شده توسط
• ایمان

عرض تسلیت بمناسبت شهادت امام جواد ع
ایمان غلامی(باب الجنه)
پاى عشقى فتاده از نفسم
کاروانى نهفته در جرسم
مفلسى از تبار شوق توام
دامن آلوده­ی تو در هوسم
موج آهم، شکسته ‏تر ز دلت
غیر یار کریم نیست کسم
نَفَسِ من مقیم سینه­ی توست
من صدایى شکسته در قفسم
سایه مرحمت شدن چه‏خوش‏است
نور تو مى‏رسد ز پیش و پسم
تا مرا از تو یاد مى‏آید
به لبم یا جواد مى‏آید
پى وصلى شکسته‏ بال‏ توام
منتسب بر توام که مال توام
تا مگر لب نهم به ‏لعل لبت
گوئیا کوزه­ی سفال توام
جز تو را گر حرام مى‏دانم
پى یک بوسه حلال توام
صبغة اللَّه، روى دیدنى‏ات
سائل رنگى از جمال توام
نقص را مى‏کشم به پرده اوج
ناقصم گرچه، با کمال توام
گر جنون

• سه شنبه
• 26
• مهر
• 1390
• ساعت
• 10:42
• نوشته شده توسط
• ایمان

چشمای آسمونیا مثه دریاس سینه ی اهل جنت خدا غوغاس
نوحه ی دسته ی فرشته های عرش آه و واویلتای حضرت زهراس
دوباره رو قلب پاک مادر
نشسته داغ علی اکبر
دیده های همه ز غم شده گریان می رسه صوت غصه داری قرآن
با عزای جواد ابن الرضا امشب تمومه فرصت زیارت سلطان
گرفته بازم دلم بهونه
به یاد دم نقاره خونه
دوباره خیره ی گنبد طلاشم من کفتر خسته ی ایوون طلاشم من
دوباره تشنه ی نفس کشیدن تو هوای مشهد و صحن و سراشم من
نوای امام رضاگرفتم
برات کرببلا گرفتم
کربلا وادی حسین و توحیده چشم حق اوج بندگیش و می دیده
خدا میگه مثه مناجات ارباب صدایی عاشقانه تر که نشنیده
حسینه؛ تموم زندگیمه
حسینه؛ شکوه بندگیمه

شاعر: رضا تاجیک

• یکشنبه
• 16
• مهر
• 1391
• ساعت
• 06:45
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

آتيشي افتاده به جونم مي بره تشنگي امونم
با لب تشنه توي حجره روضه جدمو مي خونم
رو خاك حجره سر مي ذارم آخه من محرمي ندارم
كه بشه بر سر مزارم بعد مرگم فاتحه خونم
تو آتيش مي سوزم ببين حال و روزم 2
خدا! ؛ من عزيز فاطمه ام من جواد الائمه ام 2
آقام يا ابن زهرا(س) 4
شده عاشق اين دل ساده دلم امشب پي مرادِ
يه دلم توي كاظمين و يه دلم تو باب الجوادِ (ع)
اگه مي خواي سعي و صفا رو دم مردن امام رضا (ع)رو
يا شب جمعه كربلا رو همه اين ها دست جوادِ (ع)
گرفتارم آقا تو رو دارم آقا 2
آقام! ؛ بده تو در راه خدا شب جمعه كرببلا 2
آقام يا ابن زهرا(س) 4
تو جوون امام رضايي نفس تو حق خدايي
بده امشب به ما مدينه يه شب جمعه كر

• یکشنبه
• 16
• مهر
• 1391
• ساعت
• 06:51
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

من مریدم مراد می‌خواهم
وصل خیرالعباد می‌خواهم
کمم اما زیاد می‌خواهم
از امام جواد می‌خواهم

یا جوادالائمه ادرکنی

خاک ابن‌الرضاست در گِل من
مهر او روز حشر، حاصل من
همه جا اوست شمع محفل من
نقش بسته به مصحف دل من

یا جوادالائمه ادرکنی

روسیاهم سفید شد مویم
گرد عصیان نشسته بر رویم
هر چه هستم گدای این کویم
با تمام وجود می‌گویم

یا جوادالائمه ادرکنی

گر چه یا سیدی گنهکارم
تو مرا یار و من تو را عارم
تو سراپا گلی و من خارم
به همه گفته‌ام تو را دارم

یا جوادالائمه ادرکنی

ای ولایت تمام ایمانم
کاظمین تو قبلۀ جانم
من همه دردم و تو درمانم
کی گذاری ز درد درمانم

یا جوادالائمه ادرکنی

تو جوادی و من گدای توا

• یکشنبه
• 16
• مهر
• 1391
• ساعت
• 07:02
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

لب تشنه بود ، تشنة يك جرعه آب بود
مردي كه درد هاي دلش بي حساب بود
پا مي كشيد گوشة حجره به روي خاك
پروانه وار غرق تب و التهاب بود
از بسكه شعله ور شده بود آتش دلش
حتي نفس نفس زدنش هم عذاب بود
در ازدحام و هلهله هاي كنيزكان
فرياد استغاثة او بي جواب بود
يك جرعه آب نذر امامش كسي نكرد
هر چند آب دادن تشنه ثواب بود
آخر شبيه جد غريبش شهيد شد
آري دعاي خسته دلان مستجاب بود
غربت براي آل علي تازگي نداشت
در آن ديار كشتن مظلوم باب بود
تا سايه بان پيكر نورانيش شوند
بال كبوتران حرم را شتاب بود
اما فداي بي كفن دشت كربلا
آلاله اي كه زخم تنش بي حساب بود
هم تيغ و نيزه خون تنش را مكيده بود
هم داغديدة شرر آفتاب بود

• پنج شنبه
• 28
• مهر
• 1390
• ساعت
• 14:43
• نوشته شده توسط
• سعيد رضايي

نوحه شهادت امام جواد ع
بسوزد از عطش، لب خشكيده ‏ام
به ياد مادر است، دل غمديده‏ ام
به بالينم بيا، نما دردم دوا، فدايت مادر را
فدايت مادرا...... غريبم من غريبم
به بام خانه‏ ام. تن افتاده است
غم آن بى كفن، به دلها مانده است
بسوزم ز اين جفا، به ياد كربلا، ز داغ لاله ‏ها
فدايت مادرا......غريبم من غريب
لبم از تشنگی .دل از داغ نگار
بسوزد هر دو از.رخ نيلى يار
دگر یابم شفا، نمايم ناله ‏ها، به يادت مادرا
فدايت مادرا....غريبم من غريب
صداى خنده ‏اى .رسد از همسرم
ميان خانه هم، چنين بى ياورم
خاتمه، نمايم زمزمه، فدايت فاطمه غمم شد
فدایت مادرا.......غریبم من غریب
ایمان غلامی

• چهارشنبه
• 4
• آبان
• 1390
• ساعت
• 10:05
• نوشته شده توسط
• ایمان

گلچین به باغ پرپر من خنده میکند
بر حال زارو مضطرمن خنده میکند
این درد خویش را به که گویم که ای خدا
در بی کسیم همسر من خنده میکند
از دشمنان دگر چه توقع به یاریم
وقتی به من یاور من خنده میکند
زهرا زند به سینه و سربین حچره او
بر اشک چشم مادر من خنده میکند
چون پای میکشم به زمین از شرار زهر
میاید و برابر من خنده میکند
من آب آب میکنم از سوز تشنگی
او هم به سوز حنجر من خنده میکند

• چهارشنبه
• 4
• آبان
• 1390
• ساعت
• 23:27
• نوشته شده توسط
• حیدریم

من که از سوز عطش در تب تابم مادر
تشنه ام تشنه ی یک جرعه ی آبم مادر
عجل آمد به سراغ من و در این دم مرگ
نه به بالین پسرم هست نه بابم مادر
ز غریبیم همین بس که مرا همسر من
کرده مسموم در ایام شبابم مادر
دست در دست کنیزان و به دست افشانی
ناله کردم ندادن جوابم مادر
گرچه از آتش زهرش جگرم سوخت ولی
بیشتر خنده ی او کرده کبابم مادر
آب مهر تو و آخر به چه جرم و گنهی
کرده اند منع ز یک جرعه آبم مادر
با لبی خشک و دلی سوخته از آتش زهر
یاد لب تشنگی طفل ربابم مادر
حسین میرزایی

• چهارشنبه
• 4
• آبان
• 1390
• ساعت
• 23:32
• نوشته شده توسط
• حیدریم

آتش زهر اگر شعله به پیکر میزد
شعله بر جان و دلش یار ستمگر میزد
نوجوان بود ولی سیر دل از زندگی اش
بسکه آذربه دلش یار ستمگر میزد
گله از دشمنی دشمن و بیگانه نداشت
ناله از کینه و بی مهری همسر میزد
طائر باغ رضا بود ولی کنج قفس
همچو مرغی که پرش سوخته پر پر میزد
همسرش پشت در حجره به دست افشانی
مادرش فاطمه بر سینه و بر سر میزد
همچو جدش طلب آب زدشمن میکرد
ناله ی وا عطشا تا دم آخر میزد
تشنه لب بود ولی کی عوض جرعه ی آب
خصم بر پیکر اونیزه و خنجر میزد
کس نگفتا که دگر تشنه به زیر خنجر
دست و پا پیش دو چشم تر خواهر میزد

• چهارشنبه
• 4
• آبان
• 1390
• ساعت
• 23:37
• نوشته شده توسط
• حیدریم

شعر شهادت امام جواد ع
بار ديگر عالمــــي غمخــــــــانه شـــــــــد
غــم فـــــــزا از ناله جانانـــــــــه شـــــــد
در عـزاي نـــــــور چشــــــــــم احمـــــــدي
غـــــــرق ماتـــــم شـــــــد جهان سرمدي
قلزم كون و مكــــــان امــــد به جــــــــوش
مي رسـد بر گـوش دل ، بانگ ســــروش
شد پريشـــــان خاطــــــــر بدر الدجـــــــــي
ان سمــــــي مصطفــــــي ، پـــور رضـــــا
ان جـــواد جـــــــــود رب العالمـــــيــــــــن
شد مشــــــوش خاطــرش از زهر كيـــــن
در جوانــــــي شــــد خــــزان گلــــــــزار او
زرد گشتـــــــه چــــــهـــــــره گلنــــــار او
همســـرش ظلم و ستــــــم بنيــــاد كـــ

• پنج شنبه
• 5
• آبان
• 1390
• ساعت
• 17:56
• نوشته شده توسط
• مهدی نعمت نژاد

در بین حجره ناله ای ، بر گوش عالم می رسد
از غربت و غصه ی او ، غم بر روی غم می رسد
ناله ای ، که غم به دل آورد
با هلهله می رسد ، بر گوش هر خوب و بد
صد آه و واویلتا
******
روی زمین پا می کشید ، چون جد عطشانش حسین
غرق عطش گردیده بود ، آن قبله گاه عالمین
همسرش ، شد قاتل جان او
شد مادرش فاطمه ، آن لحظه مهمان او
صد آه و واویلتا
******
بر روی بام خانه بود ، جسمش به زیر آفتاب
از سرخی خون جگر ، گردیده روی او خضاب
مرغکان ، چون آمدند در برش
یک باره آنجا زدند ، سایه روی پیکرش
صد آه و واویلتا

شاعر : حسین رضائیان

• چهارشنبه
• 2
• مهر
• 1393
• ساعت
• 08:03
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

دردامو به کي بگم من اشک تو چشمام حلقه بسته
همسرم پشت در و منتظر مرگم نشسته
جگرم مي سوزه از تشنگي و قلبم کبابه
يه کمي آب ، بخدا آب دادن تشنه ثوابه
رو به قبله شدم و اومده مادرم کنارم
پيش پاش مي خوام بلند شم بخدا رمق ندارم
اگه جسمم سه روز اينجا به روي بام لاله گون بود
اگه بال چند کبوتر روي جسمم سايه بون بود
ديگه بي کفن نبودم پيکرم يه پيرهن داشت
تابوتم کوهي ز گُل بود بدن من يه کفن داشت
ديگه طفلي نبود اينجا روي خاکا بکشونند
ديگه خيمه اي نداشتم پيش چشمم بسوزونند
سر جدمو بريدند تنش و بخاک کشيدند
خيمه هاش آتيش گرفت و بچه هاش رو خار دويدند

• یکشنبه
• 16
• مهر
• 1391
• ساعت
• 17:29
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

بنده ام بنده ي ولاي توأم
عاشق صحن با صفاي توأم
تو جوادي و من گداي توأم
يا جواد الائمه ادركني
*****
قامتم خم شده ز بار بلا
حاجتم باشد از تو يا مولا
نجف و کاظمين و کرببلا
يا جواد الائمه ادركني
*****
ايكه از زهر ، خون شده جگرت
به تو و جد و مادر و پسرت
من بيچاره را مران ز درت
يا جواد الائمه ادركني
*****
سائلم سائلم جوابم ده
تشنه ي جام وصلم آبم ده
چشم گريان ، دل کبابم ده
يا جواد الائمه ادركني
*****
بعلي و به مادرت زهرا
به امامان ، به حرمت شهدا
دست خالي نمي روم ابدا
يا جواد الائمه ادركني
*****
اي ترا يار بي وفا کشته
با لب تشنه از جفا کشته
با چنان پاکي و صفا کشته
يا جواد الائمه ادركني
*****
بسته با د

• دوشنبه
• 17
• مهر
• 1391
• ساعت
• 03:33
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

بسوزم از جفاي همسر و زهر جفا مادر
شرر افكنده زهر كينه از سر تا بپا مادر
جوادم من كه بر هر درد بي درمان دوايم من
ولي درد مرا گويا نمي باشد دوا مادر
تو از ضرب لگد افتاده اي از پا وليكن من
ميان حجره ي در بسته افتادم زپا مادر
ندارم وقت جان دادن كسي را بهر امدادم
ولي تو فضه را بهر كمك كردي صدا مادر
تو را از ضرب در كشت و مرا از ضرب كين دشمن
بگيرد داد ما را از عدوي ما خدا مادر

• دوشنبه
• 17
• مهر
• 1391
• ساعت
• 03:36
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

معبود من خداي من اي حيّ داورم
ديگر به لب رسيده نفس هاي آخرم
همچون رضا به حجره ي در بسته جان دهم
در شهر غربت از پدرم ارث مي برم
در بسته ، دل شکسته ، بدن خسته از ملال
اين غم کجا برم که مرا کشت همسرم
اي امّ فضل مي شنوي ناله ي مرا
يک جرعه آب چيست؟ که ريزي به حنجرم
رويم بود به قبله و چشمم بود به در
اي کاش نازنين پسرم بود در برم
طاقت نمانده تا بزنم دست و پا دگر
بهتر که دست و پا نزنم نزد مادرم
از سوز زهر و سوز عطش سوخت جان من
آبم نداد قاتل و شد آب پيکرم

• دوشنبه
• 17
• مهر
• 1391
• ساعت
• 03:38
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

يکي بود يکي نبود زير گنبد کبود
روي بوم خونه اي يه بدن افتاده بود
غربت و بي کسي از حال و روزش حاکي بود
آخه خوني بود لباش آخه موهاش خاکي بود
جگرش پاره شده همه ي تنش کبود
گوئيا که پيکرش به يه زهري سوخته بود
پيدا بود که با چشاش کسي رو صدا زده
روي خاکا غلطيده خيلي دست و پا زده
چي بگم که از غمش خون ز ديده ها مياد
آخه قصه ي منه روضه ي امام جواد
نمي گم از ستم ام فضل بي حيا
آخدا حرف مي زنم از وفاي کفترا
کفترا پر مي زدند همگي بالا سرش
تا ز آفتاب نسوزه بدن مطهرش
اما کاشکي آخدا کفتراي با وفا
مي بودند تو کربلا مي بودند تو قتلگاه
جاي زينب غمين به حسين غرقه خون
همگي با پراشون مي زدند يه سايه بون
آخه زينب نتو

• دوشنبه
• 17
• مهر
• 1391
• ساعت
• 03:40
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

پدر مرا خبر کنيد که لحظه هاي آخر
بخواند او کنار من ز روضه هاي مادر
بابا رضا بيا(4)
*****
منکه چون شمع سحر مي سوزد از پا تا سرم
در ميان حجره پر شد بوي عطر مادرم
در ميان سينه ام نمانده ديگر نفسي
هر چه گويم تشنه ام آب نمي دهد کسي
بابا رضا بيا(4)
*****
جان من آمد به لب شد لحظه هاي آخرم
مي زند آتش بجانم خنده هاي همسرم
همسر من با کنزان پشت در صف مي زند
مي دهم من جان ز کف او در برم کف مي زند
بابا رضا بيا(4)

• دوشنبه
• 17
• مهر
• 1391
• ساعت
• 03:46
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

عزيز جان رضايي، تو اوج شور و صفائي، تو مروه اي تو منا
دلم شده حرم تو، بگيرم از کرم تو، برات کرببلا
نگاه با محبتت، دل منو جلا ميده
به عشق تو امام رضا، برات کربلا ميده
به قلبم، به جانم، به چشم من نور عين
شده اين، دل من، کبوتر کاظمين
واويلا واويلا واويلا واويلا(3)
*****
بدون عذر و بهانه، به دست مَحرم خانه، پاره شده جگرش
به اوج شور جواني، نه طاقتي نه تواني، زند صدا مادرش
او ناله مي کرد کنيزا، فرياد شعف مي زدند
ناله مي کرد که تشنه ام، ولي اونا کف مي زدند
کسي نبود جواب بده، به سوز و آه و ناله ها
ناله مي کرد واي جگرم، مي زد به حجره دست و پا
نه آبي، نه ياري، نه خواهري در برش
درونِ، صداها، صداي واي ماد

• دوشنبه
• 17
• مهر
• 1391
• ساعت
• 04:05
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

دل من تنگه برات مي خوام بيام به حرمت
تا ضريحتو بگيرم به اميد کرمت
کي ميام به کاظمين ، تا کنم شيون و شين
بعد از اون يه سر برم ، سر تربت حسين
مولا مولا ابن الرضا(4)
*****
آسمون سينه از داغ تو بي ستاره شد
دلم از ماتم تو انگاري پاره پاره شد
اسيرم به غصه هات، مث بال کفترات
چه خوبه پر بگيرم ، بالاي صحن و سرات
مولا مولا ابن الرضا(4)
*****
شنيدم تو خونه هم غريب بودي تو بخدا
فداي غريبيات اي پسر امام رضا
حرمت برام بهشت ، عشق تو يه سرنوشت
خدا اسم خوب تو ، روي قلب من نوشت
مولا مولا ابن الرضا(4)

• دوشنبه
• 17
• مهر
• 1391
• ساعت
• 04:16
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

اي کوثر دوم که مشهور است جودت
ظاهر تمام خير و خوبي از وجودت
اي آفرينش را چراغ رهنمائي
سر تا بپا رحمت جواد بن الرضايي
در اين جهان و اين همه لطف و کرامت
جودت قيامت مي کند روز قيامت
بر مصطفي گفتند ابتر کوثرش داد
يک دختر اما از دو عالم بهترش داد
گفتند ابتر بر رضا دادش جوادي
کز او گرامي تر به عالم کس نزادي
وقتي بر آيد دست جود از آستينش
گوهر فشاند در يسار و در يمينش
تنها نه او بر دوستان گوهر ببخشد
بر دشمن سر سخت خود هم زر ببخشد
گلبرگ زهرا و نشان ز آن لاله دارد
در کودکي از داغ مادر ناله دارد
گفت آن دو را از قبر بيرون مي کشانم
من انتقام از قاتلانش مي ستانم
هرگز گدا نوميد زين در نگردد
وز درگه او دست خا

• یکشنبه
• 16
• مهر
• 1391
• ساعت
• 17:25
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

در ميان حجره مولايم ز پا افتاده است
کز غمش اسلام در شور و نوا افتاده است
پشت در گريد کنيزي زير لب گويد که اي
نوجواني تشنه لب اينجا زپا افتاده است
بلبلي بشکسته بالي از جفاي قاتلي
بسکه ناليد است ديگر از نوا افتاده است
ناله ديگر از ميان حجره نايد اي فلک
جسم پاک يوسف زهرا کجا افتاده است
سينه پر آه و به چشمان ترم اشک غم است
عمر من هم مثل عمر مادرم زهرا کم است

• یکشنبه
• 16
• مهر
• 1391
• ساعت
• 04:12
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

ز سوز غم پر پروانه مي سوخت
ز داغ لاله اي گلخانه مي سوخت
وجودش را شرر زد آشنائي
که از جورش دل بيگانه مي سوخت
بنوشيد آب از پيمانه ي زهر
دل پاکش از اين پيمانه مي سوخت
ز آواي جواد آن جان زهرا
نهال گلشن جانانه مي سوخت
ميان حجره بود و ناله مي کرد
به حال وي دلي آنجا نمي سوخت

• یکشنبه
• 16
• مهر
• 1391
• ساعت
• 04:15
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان