شهادت امام جواد(ع)

الهي سينه ام مجروح و غمگيــــــــن
شد از زهر جفــاي دشمـــــــــن ديــــــــن
براي خاطــــــر دنيــــــــاي فانـــــــــي
رسيدم بـــــــــر حيــــــات جاودانـــــــــي
همين ملعـــــونه شــــــــوم ستمكــــــار
مرا مسموم كـــــرده در شـــــب تــــــــار
دل فرزنــــد زهــــــــرا را شكستــــــــه
به روي سينه تيـــر غــــــــم نشستــــــــه
دلم غمگين و در سوز و گداز اســــت
مرا با كبريــــــــا راز و نيــــاز اســـــــــت
به هنگــام شبــــــــاب و كامرانــــــــي
خزان شد گلشنــــم فصـــــــل جوانـــــــــي
غزالانـــــــم به محنـــت مبتلا شـــــــــد
جهان در ماتمم ماتــــم ســــــــرا شــــــــد
ب

• جمعه
• 7
• مهر
• 1391
• ساعت
• 15:37
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

دارم دلي درياي خون از ظلــــــم و عــــــدوان
بهر بصر ، از درد و قسمــت كــــرده طغــــــيان
مرغ دلم را كــــــــرده صيـــــــادي نشــــــــانه
مي سوزم و مي ســــــازم از دســــت زمانــــــــه
بر دام محنت ، مبتلا شـــد مــــــــرغ جانــــــم
ديگــــر نمــــــانده طاقــــــــت و تاب و توانـــــــم
در ماتم فرزنـــــــد سلطــــــــان خراســــــــان
يعني جواد ، ابن الرضـــا ، محبــــــوب جانــــان
شا هي كه رويش قبله اهــــل وفـــــا بــــــــود
هم كان علم و حلــــــم وهم بحــــــــر عطـــــا بود
ان تالي قران ، ولــــــي حـــــــــي سرمــــــــد
كشــــــاف اهل نهـــــــــان ، مــــــــرات احمـــــد

• جمعه
• 7
• مهر
• 1391
• ساعت
• 15:57
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

بعد سلطـــان ســـــــرير عــــــــــدل و داد
تكيــــه زد بر تخـــت (كرمنا )‌جـــــــواد
نور چشمان علي موســــــي الرضــــــــا
زينت افــــــزاي بهــــــشت جــــــان فزا
راحت جان و عزيـز نــــــــور عيـــــــــن
زاده فرزند پيغمبــــــــــر ، حسيـــــــــن
بود درياي سخا، حســـــــــن افــــــــرين
ان جـــــواد جـــــــــــود رب العالميــــن
دشمن ملعونه اش تزويـــــــــر كـــــــــرد
كاشف اسرار را دلگيـــــــــر كــــــــــرد
سينـه صندوقـــــــــه قـــــــران شكســـت
زهر در قلب شه خوبـــــــان نشســــــت
در جواني شد خـــــــــزان گلـــــــــزار او
نيلي از زهر جفــــــــــا رخســـــــــار او
ان زن

• جمعه
• 7
• مهر
• 1391
• ساعت
• 14:01
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

اهل عالم ، از چه رو محزون ، پريشان خاطرنـــــــــد
قلب محزون ، ديده گريان ، عترت پيغمبــــــرند
سر نهاده بر سر زانــــــــوي غــــــــم روح الامــــــين
خون به جاي اشك مي ريزد ز چشــم مرسليــــن
حلقه ماتم زده در حضــــــــــرت حبــــــل المتيــــــــن
زينت اغوش زهرا ، نور چشــــــم حيدرنــــــــد
حجت پروردگـار و ان جــــــواد جــــــود حــــــق
انكه دريا شد زالطـاف وجــــــــــودش فانفلــــــــق
ثبت گشته رتبه و نامــــــش به طومــــــار ورق
خلق ، زاد راحلــه از خرمـــــــــن جودش برنـــــد
خاك ماتم ريخت بر فرق ملــك از ماتمـــــــــش
كوه ، مندك شــــــد زاه ناله و بــــــــار غمــــــــش
ريخت

• جمعه
• 7
• مهر
• 1391
• ساعت
• 16:02
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

دل افســــرده ام با غــم قــــرين اســــت
كه در فكر جواد العارفيـــــن اســــــت
چــرا غمگيــــن در اين عالــم نبـاشــم
پريشان قلب ختم المرسليـــــن اســــت
شــد از زهر جفــــا و كينــه مسمـــــوم
جهان از ماتمش با غم قــــرين اســـت
بــه هنگــام شبــاب ، از كـيـــد دشمــن
خزان ، گلزار سلطان مبيـــــن اســـــت
ميـــان حــــجـــــره در بســـتــه بــــراو
زاهش ، لرزه بر عرش بريــن اســــت
غبار غـــم نشســتــــه بــــر رخ مـــــاه
گه قتل شـــه دنيــــــا و ديـــن اســــــت
لبــش عطشان و جانـش بر لبــــش بود
چنان جدش كه دريا افريــــــن اســـــت
هنــــوزم در تمــــام كــــون ، قطــــــره
بپا شور عـ

• جمعه
• 7
• مهر
• 1391
• ساعت
• 16:18
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

من ان زينــــــت ده عــــرش برينـــــم
كه جا داده خــــــدا انــــــدر زمينـــــــــم
امـــــــام مقــــتــــــــداي كائنــــــاتــــم
بــــــه امـــــر ذات رب العالـمـــينـــــــــم
كتاب الله ناطــــق ، معـــــدن علـــــــم
وصي مصطفــي ، حبــــــل المتــيـنـــــــم
جهان باشد چو انگشتـــر به دستـــــم
كه بر انگشتــــري نقــــــش نگـــينــــــم
زمين و اسمان باشـــــــد مطيعــــــــم
كه حاكم ؛ هم بر ان و هــــم بر اينــــــــم
من ان ظــــــل خداونــــــد جهانـــــــم
گهي در عــــرش گه عــــرش افرينــــــم
براي حفظ دين و حفـــــــظ قـــــــران
بود جبـــــــار و دشمــــــــن در كمينــــــم
از اين

• جمعه
• 7
• مهر
• 1391
• ساعت
• 16:36
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

تا مرا از تو ياد مى‏آيد
به لبم يا جواد مى‏آيد
پى وصلى شكسته‏بال‏توام
منتسب بر توام كه مال توام
تا مگر لب نهم به‏لعل لبت
گوئيا كوزه سفال توام
جز تو را گر حرام مى‏دانم
پى يك بوسه حلال توام
صبغة اللَّه، روى ديدنى‏ات
سائل رنگى از جمال توام
نقص را مى‏كشم به پرده اوج
ناقصم گرچه، با كمال توام
گر جنون رابه غير، ميلى نيست
جز دل ما مزار ليلى نيست
تا روم از دلم تو باز بيا
مى‏كشم ناز با نياز بيا
خانمان سوزتر ز عشق تونيست
گل يثرب، مه حجاز بيا
خانه‏ام را خراب ساز خراب
با من خسته دل بساز بيا
تنگ شد خانه معاش دلم
دست كن زير جانماز بيا
دست بگشاى بر شفاى دلم
تا هدايت شوم به راز بيا
تا گريبان درم به حيرت عشق
همت

• جمعه
• 7
• مهر
• 1391
• ساعت
• 17:16
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

در غمت گفته هزار است، غریب بن غریب!
دل غمین است و فکار است، غریب بن غریب!
در شبِ سرد فراقت دلِ عالم خون است
چون که پایانِ بهار است، غریب بن غریب!
چه کسی دیده که همسر بشود دشمنِ مرد
قاتلت حیله ی یار است، غریب بن غریب!
زهرِ سوزنده چها کرده میانِ جگرت
که چنین حالِ تو زار است، غریب بن غریب!
چشم خونبارِ رضا، چشم به راهت به جنان
بین که بی صبر و قرار است، غریب بن غریب!
پدرت بود غریب و تو شدی غربت کش
غصه بی حد و شمار است، غریب بن غریب!
کمی از خاک حریمت به دو چشمِ فطرس
سرمه ی چشمِ خمار است، غریب بن غریب!

• چهارشنبه
• 19
• مهر
• 1391
• ساعت
• 04:02
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

دست ستم بناى عدالت خراب كرد
وز آتش الم دل ما را كباب كرد
اى واى امّ فضل امام جواد را
مسموم از عناد به فصل شباب كرد
با اين ستم كه كرد به فرزند فاطمه
افسرده قلب حضرت ختمى مَآب كرد
مانند شمع زآتش زهر جفاى خويش
جسم عزيز فاطمه را نيز آب كرد
چون ديد آن كنيز امام غريب را
لب تشنه جان دهد، به سوى او شتاب كرد
با ظرف آب رفت سوى حجره امام
آن گاه ديد رو به جنان آن جناب كرد
بگرفت ظرف آب و به روى زمين بريخت
آن دشمنى كه ظلم و ستم بى حساب كرد
(محسن حافظى)

• شنبه
• 8
• مهر
• 1391
• ساعت
• 06:36
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

ايّام سوگوارى ابن الرضا بود
اى اهل دل عزاى عزيز خدا بود
جارى كنم ز ديده خود سيل اشك را
در ماتمى كه فاطمه صاحب عزا بود
از جور امّ فضل غريبانه جان سپرد
آن كو امام و رهبر اهل ولا بود
همچون حسين با لب عطشان شهيد شد
كز ماتمش جهان همه ماتمسرا بود
فرياد آب آب ز حجره رسد به گوش
چون تشنه لب ز آتش زهر جفا بود
بر گرد شمع عشق چو پروانه شد فدا
آن عاشقى كه مظهر عشق و وفا بود
امشب بگير دامن او را تو «حافظى»
كو مظهر عنايت و لطف خدا بود
(محسن حافظى

• شنبه
• 8
• مهر
• 1391
• ساعت
• 06:41
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

نه تنها اين دل ما بر جواد ابن رضا سوزد
كه بر احوال او جان تمام ماسوا سوزد
از آن آتش كه زد زهر ستم بر جان آن مولا
فلك نالد ملك گريد زمين لرزد سما سوزد
شهيد از كينه همسر چو شد آن نوگل زهرا
به جنّت زين غم عظما دل خيرالنّسا سوزد
چو ديد از او به جز خوبى؟ كه آخر كرد مسمومش
دل اهل ستم بر حال مظلومان كجا سوزد
به جان سبط خيرالمرسلين زد آن چنان آتش
كه از داغش به رضوان جان ختم الانبيا سوزد
نترسيد از خدا و پيكرش را روى بام افكند
چنان كز بهر آن مولا دل مرغ هوا سوزد
خدا لعنت كند آن همسر نامهربانش را
به دوزخ پيكرش در آتش قهر خدا سوزد
ز ياد شيعيان هرگز نخواهد رفت اين ماتم
دل از ياد غريبيش به هر صبح و مسا سوزد

• شنبه
• 8
• مهر
• 1391
• ساعت
• 06:54
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

هرگاه قصد روى تو ابن الرضا كنم
با نام تو خداى دلم را صدا كنم
گويند جود توست فزون از جوادها
با ذكر يا جواد دلت را رضا كنم
بى‏طعم‏چشمهاى‏توعاشق‏نمى‏شدم
كاش اى حبيب حقّ نمك را ادا كنم
بى توشه دعاى تو امداد كى شوم
كى مى‏توان بدون اجابت دعا كنم
هردل‏كه‏فيض‏دوستى‏ات‏داشت‏كوثرى‏است
دل‏راچنين‏قرين‏بهشت‏خداكنم
اى در صحيفه ازلى ثبت، نام تو
نام تو را به اسم محمد صدا كنم
ذكر جواد سوره قلب و لسان ماست
صل على جواد سرود زبان ماست
اى كعبه‏اى كه كعبه تو را گم نمى‏كند
دل قبله‏اى به جز تو تجسم نمى‏كند
اى خنده مليح تو لبخند كبريا
بى خنده تو غنچه، تبسم نمى‏كند
اى همصداى وحى، تويى نفس ناطقه
عيسى به مَهد وَرنَه تكلّ

• جمعه
• 7
• مهر
• 1391
• ساعت
• 17:54
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

طائر عرشم ولى پر بسته‏ام
ياد دلدارم ولى دلخسته‏ام
آسمانم بى ستاره مانده است
درد من را سوى غربت رانده است
ناله‏ها مانده است در چاه دلم
قاتلى دارم درون منزلم
من رضا را همچو روحى بر تنم
هستى و دارو ندار او منم
ضامن آهو مرا بوسيده است
خنده‏ام را ديده و خنديده است
بر رضا هركس دهد من را قسم
حاجتش را مى‏دهد بى بيش و كم
لاله‏اى در گلشن مولا منم
غصه دار صورت زهرا منم
زهر كين كرده اثر رويم ببين
همچو مادر دست بر پهلو غمين
در ميان حجره‏اى در بسته‏ام
بى قرارم، داغدارم، خسته‏ام
اين طرف يا فاطمه باشد جواد
آن طرف دشمن ز حالش گشته شاد
اين طرف درد و غم و آه و فغان
آن طرف هم دختران كف زنان
كس نباشد بين حجره ياور

• جمعه
• 7
• مهر
• 1391
• ساعت
• 18:14
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

از من گرفته همسر من خورد و خواب را
زهر جفا زجان ودلم برده تاب را
وای از عناد دختر مأمون که از جفا
مسموم کرد زاده خیر المئاب را
تنها نه جان من که از این شعله سوختند
جان رسول و فاطمه بوتراب را
ای آنکه التهاب عطش را شنیده ای
بنگر به عضو عضو من این التهاب را
افکنده است شعله به جان من و هنوز
ازمن کند دریغ یکی جرعه آب را
من میکنم به العطش از او سؤال آب
او می دهد به هلهله بر من جواب را
یارب تو آگه یکه برای بقای دین
بر جان خریدم این ستم بی حساب را
جان می دهم به غربت و عطشان که خون من
تضمین کند تداوم اسلام ناب را
باشد زفیض دوستی ما اگر به حشر
آسان کند خدا به مؤید حساب را

• جمعه
• 7
• مهر
• 1391
• ساعت
• 18:24
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

خونین تر است از همه لاله ها دلم
میسوزد از شراره زهر جفا دلم
آتش فتاده است زسر تا به پای من
یارب ببین که زهر چه کرده است با دلم
دل در میان سینه من نیست آتشی است
ازبسکه سوخته است نمانده به جا دلم
دشمن به کشتنم شده راضی چرا چو نیست
هرگز به رنج مورچه ای هم رضا دلم
من در میان حجره در بسته ام ولی
بگشوده چشم در همه ارض و سماء دلم
چندان به درد طی شده عمرم که جز به مرگ
دیگر به هیچ نگردیده وا دلم

• جمعه
• 7
• مهر
• 1391
• ساعت
• 18:40
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

گشود ديده چو بر اين جهان امام جواد
به روى خلق در مرحمت خداى گشاد
شكفت تا گل رويش ز بوستان رضا(عليه السلام)
بداد مژده به اهل نياز، پيك مراد
عيان تجلّى حق شد ز روى اين مولود
جهان پير جوان شد ز شوق اين ميلاد
نهم امام كه روز دهم ز ماه رجب
ز ديدن رخ او ثامن الحجج شد شاد
زآسمان بركات خداى، نازل شد
ز يمن مقدم او بر زمين چو گام نهاد
گرفت چنگ به چنگ وز اشتياق سرود
مَلَك ز بام فلك نغمه مباركباد
خداى، جود و كرم را به خلق كرد تمام
چو ديده مظهر جود خدا به دهر گشاد
زهى مقام كه جسته است علم از او يارى
زهى شرف كه گرفته است عقل از او ارشاد
اميد بسته به الطاف او سياه و سپيد
پناه در كنفش جسته بنده و آزاد
ز فيض د

• جمعه
• 7
• مهر
• 1391
• ساعت
• 18:48
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

غربت هیچ کسی مثل تو مولا نشود
گره بی کسی تو به خدا وا نشود
نیست یک خواهر غمدیده پرستار شما
هیچ کس همقدم زینب کبری نشود
به لب تشنه ی تو آب گوارا نرسید
مقتلت گر چه به جانسوزی صحرا نشود
پسر ضامن آهو، تو جوانمرگ شدی
مثل تو هیچ کسی وارث زهرا نشود
جگر سوخته از زهر تو را طعنه زدند
جگر سوخته با خنده مداوا نشود
قدرت زهر چه بوده که ز پایت انداخت
گفت با خنده دگر ابن رضا پا نشود
جان فدای پسرت حضرت هادی که سه روز
دید تشییع تن خسته مهیا نشود
***جواد حیدری***

• شنبه
• 8
• مهر
• 1391
• ساعت
• 07:23
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

کيستم من هفت چرخ نور را شمس الضحايم
مظهر جود خدا شمع وجود مصطفايم
سرو باغ آرزوهاي علي مرتضايم
قلببه ملک جان قرآن، رکن دين، روح خرد، جان دعايم
بحر علم و کوه حلم و دست جود کبريايم
من کريم بن کريمم من جواد بن الرضايم
*****
من به ملک جان و ملک دين و ملک دل زعيمم
من کتاب ا... را طاها و نور و حا و ميمم
من به چشم اهلم عني وجه رحمن الرحيمم
من به خيل سالکان حق صراط مستقيمم
من چراغ و چشم سلطان سرير ارتضايم
من کريم بن کريمم من جواد بن الرضايم
*****
بوي عطر جنت آيد از غبار کاظمينم
از سنين کودکي فرمانرواي عالمينم
هفت خورشيد سپهر معرفت را نور عينم
پاي تا سر مجتبي سر تا به پا جدم حسينم
باب هادي نازنين فرزند

• دوشنبه
• 17
• مهر
• 1391
• ساعت
• 05:35
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

این پسر محتضری که پدرش نیست
فرق میان شب تار و سحرش نیست
بسکه هلهله است زحجره خبرش نیست
غیر شعله بر تمامی جگرش نیست
بهر عطش آب بجز چشم ترش نیست
پا به سن گذاشتنش فلسفه دارد
سوختن و ساختنش فلسفه دارد
زود خمیده شدنش فلسفه دارد
غربت مثل حسنش فلسفه دارد
سوخته و آب شده بیشترش نیست
باز آفتاب دل ماه گرفته ست
باز گریبان بی گناه گرفته ست
دست روزگار به ناگاه گرفته ست
پنجه ی بغض از نفسش راه گرفته ست
حجره ی در بسته دوای جگرش نیست
درد بی کسیش مداوا شدنی نیست
ناله دوای تو نه تنها شدنی نیست
در هجوم هلهله پیداشدنی نیست
چشم بسته اش دگر واشدنی نیست
منتظر هیچکسی جز پسرش نیست
در به روی این غریب خسته نبندید
آینه ی ق

• شنبه
• 15
• مهر
• 1391
• ساعت
• 04:06
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

لب می زند كه مادر خود را صدا كند
یا حق واژه ی جگرم را ادا كند
او ناله می زند جگرم سوخت هیچ كس
گویا قرار نیست به او اعتنا كند
می خندد امّ فضل به همراه عده ای
تا خون به قلب حضرت ابن الرضا كند
یك ظرف آب ریخت روی زمین پیش او
نگذاشت تا كسی به لبش آشنا كند
در حجره دست و پا زدنش یك بهانه بود
تا روضه ای برای خودش دست و پا كند
می خواست با خیال غم جد بی كفن
آن حجره ی ستم زده را كربلا كند
وای از دقایقی كه به گودال یك نفر
بالای سر رسید كه سر را جدا كن
باید عقیله بعد برادر در آن میان
فكری به حال سوختن بچه ها كند
حالا غروب یك نفس افتد به خواهری
لب می زند كه مادر خود را صدا كند
شاعر : مسعود اصلانی

• شنبه
• 15
• مهر
• 1391
• ساعت
• 04:12
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

کسی خبر نشد از غربت نهانی من
نیامده به سرم بهر هم زبانی من
فقط غریب مدینه غم مرا فهمد
که همسرم شده در خانه خصم جانی من
کجایی ای پدرم؟ حال و روز من بینی
کمی تو گریه کنی بهر ناتوانی من
برای مادرم آن قدر گریه کردم تا
غم جوانی اش آمد سر جوانی من
بیا و خوب ببین کوچه ی بنی هاشم
به جلوه آمده در وقت قد کمانی من
بیا و در رخ من روی مادرت را بین
کبود گشته چو او روی ارغوانی من
میان هلهله ها گمشده نوای دلم
ز بس که کف زنند وقت روضه خوانی من
چگونه جسم مرا تا به روی بام کشید
عیان بود ز مچ پای ریسمانی من
هزار بال کبوتر نیابتاً ز حسین
رسید تا که کند کار سایه بانی من
سلام بر بدن بی عزیز خدا
سلام بر تن عریان سیدا

• شنبه
• 15
• مهر
• 1391
• ساعت
• 04:15
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

آیات تشنگی است سرود زبان من
مرثیه های داغ عطش ترجمان من
جز آیه های درد، ترنم نمی کنم
یعنی که زهر برده تمام توان من
سوز عطش گلوی مرا زخم کرده است
بیخود نشد شکسته شکسته بیان من
از بس که تشنگی تب و تاب مرا ربود
خشکیده ذره ذره زبان در دهان من
این حُجره نیست مقتل جان کندن من است
خود قاتل است همسر نامهربان من
آیا جواب آه غریب است کف زدن؟
هر هل هله ست خنجر تیزی به جان من
نفس به سینه من حبس می شود
دشمن نشسته منتظر نیمه جان من
گیرم چراغ عمر مرا هم کنی خموش
خاموش کی کنی فروغ نهان من
از حجره تا به بام تنم زخمه زخمه شد
این راه پله می شکند استخوان من
افسوس قاتل پسر فاطمه شدی
خیری کجا رسد به تو از دشمنان من

• شنبه
• 15
• مهر
• 1391
• ساعت
• 04:27
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

این واژه ها عمریست دنبال تو می گردند
تا عاقبت از دفتر من سر درآوردند
این واژه هایی که فقط از وصل می گفتند
امروز با دل های تنها مانده هم دردند
هر کس که عاشق می شود از شوق می سوزد
اما چرا دستان تو این قدر یخ کردند؟
در این جهان یک عده بی حد مهربان هستند
در این جهان یک عده بی اندازه نامردند
بر پیکرت خیره شده خورشید با صد چشم
اما کبوتر ها برایت سایه آوردند
شاعر: آقای سورنا جوکار

• دوشنبه
• 17
• مهر
• 1391
• ساعت
• 07:41
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

اى جهان ريزه خوار خوان عطاى تو جواد
اى ز جود تو كرم گشته گداى تو جواد
من چه گويم به مديحت كه به قرآن كريم
گفته در آيه ‏ى تطهير خداى تو جواد
عاشر ماه رجب داد خدايت به رضا
كه تو راضى به حقى حق به رضاى تو جواد
گل لبخند به لبهاى پيمبر روييد
تا شنيدى خبر نشو و نماى تو جواد
گشت از يمن قدوم تو دل فاطمه شاد
كه على گفته جهانى به فداى تو جواد
محو از صحنه تاريخ شود واژه فقر
هر كجا خيمه زند جواد سخاى تو جواد
حاتم از لطف تو بيند نكند دعوى جود
اى بنازم به تو و قدر و بهاى تو جواد
عالمى گشت مصفا ز صفاى قدمت
اى صفا بخش دل خلق صفاى تو جواد

• دوشنبه
• 17
• مهر
• 1391
• ساعت
• 08:02
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

«فروغ دل زهرا»
از دل حجره‏ ى تاريك كه بسته است درش
مى‏ رسد ناله‏ اى و دل شده خون از اثرش
چيست؟ اين ناله ‏ى سوزنده و از سينه ‏ى كيست
صاحب ناله مگر سوخته پا تا به سرش
اين فروغ دل زهراست كه خون است دلش
اين جگر گوشه ‏ى موسى است كه سوزد جگرش
اين جواد است كه از تشنگى و سوزش زهر
جان سوزان بود و ناله جان سوز ترش
خانه‏ اش قتلگه و همسر او قاتل اوست
بار الها تو گواهى كه چه آمد به سرش
همسر مرد برايش پرو بالى است ولى
همسر سنگدل او بشكسته پرش
آتش زهر چنان كرده به جانش تاثير
كه كند هر نفس سوخته ‏اش تشنه ترش
شهر بغداد بود شاهد مظلوم دگر
پسرى را كه دهد جان ز ستم چون پدرش
كاش مى‏ بود غريب الغربا در آنجا
تا زمان

• دوشنبه
• 17
• مهر
• 1391
• ساعت
• 08:28
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

اول راه، غزل داغ و پریشان بشود…!!
بیت بیت غزل از داغ تو بی جان بشود
روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا بیت خودت, بهر تو زندان بشود؟
مرغ باغ ملکوتی و زمین جای تو نیست
پس عجب نیست مقامات تو کتمان بشود
خواست قتل پدرت پاک شود از اذهان
دخترش را به تو داده ست که جبران بشود
بلکه یک گرگ صفت آمده تا در حرمت
پشت آقایی بی حد تو پنهان بشود
ام فضل است و یا شمر، چه فرقی دارد؟
خواست با تشنگی ات درد، دو چندان بشود
کربلایی شده ای لحظه آخر ز درون
زهر نیزه ست اگر وارد میدان بشود
فرق دارد غمت اما, ز غم و داغ حسین
کفتری کو برسد, سایه ایشان بشود؟
****
غزلم گرچه پر از زخم, ولیکن ای کاش
مرهم زخم دل شاه خراسان

• دوشنبه
• 7
• مهر
• 1393
• ساعت
• 21:09
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

به تنگناي قفس ميزباني اش كردند
فراق و زخم زبان مهرباني اش كردند
جواد بود و تلافي جود و احسانش
به سوز زهر و عطش قدر داني اش كردند
به جشن مرگ عزيز بتول صف بستند
نگه به خاتمه ي زندگاني اش كردند
به خاك حجره كه از تاب درد مي غلتيد
چه خنده ها كه به سوز نهاني اش كردند
گلي كه اول شادابي و بهارش بود
گرفته آن همه گلچين خزاني اش كردند
شرار و آه دلش را كسي نمي فهميد
كه پاره هاي جگر همزباني اش كردند
ميان رقص كنيزان شهادتين مي خواند
چگونه بدرقه اي آسماني اش كردند
علي اكبر سلطان توس را كشتند
كه گريه اهل سما بر جواني اش كردند
به جاي فاتحه مشغول كف زدن گشتند
به پاي كوبي خود نوحه خواني اش كردند
به آفتاب روي بام

• چهارشنبه
• 2
• مهر
• 1393
• ساعت
• 02:53
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

از داغ تو آقا دل من بیچاره است
گرد حرمت کبوتری آواره است
امسال نه تنها ز غم کشتن تو
چشمم ز اهانتِ به تو خونبار است
آن کس که تو را به نام بد می خواند
قطعاً به خدا مادر او بدکاره است
از روز ازل همیشه بودی مظلوم
آقا غم تو هزاره و چند بار است
یک بار به سَم پیکر تو سوزاندند
این قطره ای از بحر غمین یار است
از داغ تو آقا دل من بیچاره است
آن ماتم تو هنوز ادامه دار است
این بار کسی آمده از نسل عمر
امّا همه ی شهر پُر از عمّار است
در سوگ شما تمام مردم جمعند
هر جا بنگر ز روضه ها پر بار است
با بد دهنی قبر خودش را کنده
با دست تو شیعه سر او بر دار است
در سامره امشب بزنم حلقه ی غم
آقا جگرم چون جگرت صد پاره است

• شنبه
• 14
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 17:45
• نوشته شده توسط
• یحیی

شرر خیزد ز آهم گر زنم فریاد مادر جان
غریبانه فغان دارم از این بیداد مادر جان
شبیه تو جوان بودم ولیکن زود افسردم
خزان داده بهار عمر من بر باد مادر جان
ز سوز زهر می سوزد سراپای جواد تو
ولیکن آتشم زد شادی صیاد مادر جان
میان حجره تنهایم به روی خاک می پیچم
تماشا کن شود روحم ز غم آزاد مادر جان
ز یادم رفت سوز زهر و شادی های ام الفضل
چو چشمم بر کبودی رخت افتاد مادرجان
به روی بام خانه پیکر بی جان من دیدی
دوباره کربلا شد زنده اندر یاد مادرجان

• یکشنبه
• 15
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 17:16
• نوشته شده توسط
• یحیی

از شـرار زهــر کـیـنـه پـیـکــرم آتـش گــرفـت
از جـفـای همسـرم خـاکـستـرم آتـش گـرفـت
هـمــدم نــا آشنــایــم قــاتــل جـــانــم شـده
از جسـارت هـای او پـا تـا سـرم آتـش گـرفـت
بــا کـنیـزان خـنده بـر لـب دارد و کـف می زنـد
قلب من از خنده هـای همسرم آتـش گـرفـت
در مـیـان حجـره ام پــا می کـشم روی زمـیـن
از شــرار آه سیــنــه،بــسـتـرم آتـش گـرفـت
روضه ی شهـر مـدیـنـه ذکـر لـب هـایـم شـده
خـاطـرم از غـصّـه هـای مــادرم آتـش گـرفـت
یــاد آن روزی بـسـوزم کــه ابَــر مــرد حـنـیـن
بـا قـد خـم نــالـه می زد کـوثـرم آتـش گرفـت
آن قـدَر گـــریــه نــمــودم از غـم سـنـگـیـن او
ای خـدایـا پـلک چـشمـان

• یکشنبه
• 15
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 17:26
• نوشته شده توسط
• یحیی