کبوترا تو آسمون بالهاشونو بهم دادند
به پیکر امام جواد مانع نور آفتابند
آی کفترا که اون روزا سایه بون آقا بودید
سوالی تو قلب منه تو کربلا کجا بودید
دیگر به خلوت های من یک نم نمی باری
در دفتر دلتنگی ام شعری نمی کاری
لحن سکوتت در دلم هر روز یک جور است
قهری؟ نه؟ دلگیری؟ نه؟ آقا!دوستم داری؟
من – بی تعارف- هستی ام را از شما دارم
آقا خلاصه مطلبی ؛ فرمایشی ؛ کاری...
من خوانده ام دربارتان یک خیمه ی سادَه ست
جایی در آن دارند شاعرهای درباری؟
***
اما من و این رتبه و این منزلت ، هرگز
اما تو و این بخشش و این مرحمت ،آری
توفیق دادی یک غزل هم صحبتت باشم
از بس که گل هستی و رو دادی به هر خاری
حسن بیاتانی
از پشت درب بسته كسي آه مي كشد
يوسف دوباره ناله ز يك چاه ميكشد
در زير پاي هلهله ها اين صدا ي كيست
اين پاي كوب دست فشاني براي كيست
از ظرف آب ريخته بر اين زمين بپرس
از يك كنيز يا كه از آن يا از اين بپرس
زرد است از چه گندم روي دل رضا
بر باد رفته است چرا حاصل رضا
زلف مجعد پسرش را نگاه كن
آنگاه ياد يوسف غمگين چاه كن
اي كاش دست كاسه ي انگور مي شكست
تا چهره ي جواد به زردي نمي نشست
اي كاش زهر قاتل و مسموم خويش بود
اي كاش كشته ي اثر شوم خويش بود
ديدند چند طايفه اي از كبوتران
با بال روي بام كسي سايه گستران
چراغ و چشم رضا محمد بن علي
شهيد زهر جفا محمد بن علي
اي شده خون بر دلت، يار جاني قاتلت
يا جواد بن الرضا(2)
*****
سلام ما به تو و نگاه آخر تو
چگونه کشته تو را ز کينه همسر تو
بر تو بي‌جرم و گناه، خانه‌ات شد قتلگاه
يا جواد بن الرضا(2)
*****
سرشک ديده ي من نثار تربت تو
هميشه گريه کنم به ياد غربت تو
اي عزيز فاطمه، باب حاجات همه
يا جواد بن الرضا(2)
*****
الا عطا و کرم هميشه عادت تو
شرر زند به جگر غم شهادت تو
تو غريب خانه اي، بر رضا ريحانه اي
يا جواد بن الرضا(2)
*****
شنيده ام که ستم رسيده بر بدنت
فتاده روي زمين ز بام خانه تنت
بر روي خاک آن بدن، بوده بي غسل و کفن
يا جواد بن الرضا(2)
*****
به
زهر به جان زد شررم اي پدر
سوخت ز پا تا به سرم اي پدر
جواد مظلوم تو از دست رفت
نمانده ديگر اثرم اي پدر
من که غريبانه زدم دست و پا
مگر تو گيري به برم اي پدر
شمع شدم آب شدم سوختم
لخته ي خون شد جگرم اي پدر
حجره ي دربسته مرا شد قفس
ريخت همه بال و پرم اي پدر
کاش که مي‌بود به بالاي سر
اين دم آخر پسرم اي پدر
يار مرا کشت به فصل شباب
زد به جگر نيشترم اي پدر
تشنه‌ام و به ياد جدم حسين
اشک فشان از بصرم اي پدر
با نفس «ميثم» دلسوخته
ريخت به دل‌ها شررم اي پدر
شاعر :استاد سازگار
پسر سلطان با نگاه پریشون گوشه ی حجره داره میباره بارون
خون دل میون چشم ترشه قاتلش خنده های همسرشه
داره میون خونه میمیره
دلش از این زمونه میگیره
به زیارت فاطمه میره
یا بن ازهرا واویلا یاجواد ابن الرضا
شده نفسهاش همه دیگه بریده با آه و ناله رو خاکا پاکشیده
شبیه طائر افلاکی شده ای خدا موهاش چقدرخاکی شده
همه ی هستی امام رضا
داره می سوزه از زهر جفا
میون خنده و هلهله ها
یا بن ازهرا واویلا یاجواد ابن الرضا
روضه ی آقا دلارو میسوزونه وقتی تنش رو بوم خونه می مونه
پرای کبوترا سایبونه که تن آقا تو آفتاب نمونه
داره دلا میره کرببلا
به سوی مقتل خون خدا
که بی سره به زیر مرکبا
یا بن ازهرا واویلا یاجواد ابن الر
يارب ببين زمانه چه کرده است با دلم
رنج و بلا عجين شده يک عمر با گلم
افتاده ام به حجره ي دربسته بي پناه
غير از اجل کسي نبود در مقابلم
آيا کسي چو من غم غربت کشيده است
آخر شريک زندگيم گشته قاتلم
لحظه به لحظه جان و تنم آب مي شود
پا تا به سر در آتش زهر هلاهلم
از بسکه دست و پا زده ام در هجوم درد
ريزد ز گوشه ي لبم آلاله ي دلم
درياي تشنگي به درون مي کِشد مرا
آنسوي حجره هلهله ها گشته ساحلم
آتش زدند از کین دل، اهل ولا را، اهل ولا را
کشتند و از زهر جفا، ابن الرضا را، ابن الرضا را
آه و وا ویلا ، آه و وا ویلا
کرببلا شد کاظمین، زین محنت و غم، زین محنت و غم
چون ماه ذیقعده شده، ماه محرم، ماه محرم
آه و وا ویلا، آه و وا ویلا
گردیده از ظلم و جفا، خون بر دل او، خون بر دل او
همسر بی مهرو وفا، شد قاتل او، شد قاتل او
آه و وا ویلا، آه و وا ویلا
در حجره در بسته ،از کید زمانه،از کید زمانه
زد بال و پر آن طایر، عرش آشیانه، عرش آشیانه
آه و وا ویلا، آه و وا ویلا
یا فاطمه دلهای ما ،خون شد به یادت، خون شد به یادت
مانده به زیر آفتاب، جسم جوادت، جسم جوادت
آه و وا ویلا، آه و وا ویلا
خسته و دلشکسته و زارم
گره افتاده است در کارم
جز به کویت کجا پناه آرم
یا جواد الا ئمه ادرکنی
ای که روح عبادتی ما را
عذر خواه قیامتی ما را
جان زهرا عنایتی ما را
یا جواد الا ئمه ادرکنی
یاد کوی تو میکنم امشب
گفتگوی تو میکنم امشب
رو بسوی تو میکنم امشب
یا جواد الا ئمه ادرکنی
عزت عالمین می خواهم
سفر کاظمین می خواهم
طوف قبرحسین می خواهم
یا جواد الا ئمه ادرکنی
ای مسیحا نفس حیاتم بخش
خائفم از گنه براتم بخش
زین پریشان دلی نجاتم بخش
یا جواد الائمه ادرکنی
ای گل پر پر ثامن الائمه
جواد اهل بیت یوسف فاطمه
ای سپهر کرم ای یم جودم
کاظمین تو کعبة مقصودم
سیدی مولا سیدی مولا
سیدی مولا سیدی مولا
ای که از کودکی خون شده بر دلت
در جوانی شده همسرت قاتلت
به فدای تو و قلب مسمومت
تشنه جان داده چون جد مظلومت
سیدی مولا سیدی مولا
سیدی مولا سیدی مولا
آخر از زهر کین پاره شد جگرت
قاتلت دختر قاتل پدرت
تشنه لب گوشة خانه جان دادی
مثل بابت غریبانه جان دادی
سیدی مولا سیدی مولا
سیدی مولا سیدی مولا
آسمان و زمین بر دلت گریه کرد
برغریبی تو قاتلت گریه کرد
می زدی دم به دم با تن خسته
دست و پا در حجرة در بسته
سیدی مولا سیدی مولا
سیدی مولا سیدی مولا
کاظمین شاهد قصة غربتت
بوی خ
ای باب حاجت همه ای قبلة مراد
نورالهدی ولی خدا سیدالعباد
خیرالامم محیط کرم آسمان جود
ابن الرضا امام نهم حضرت جواد
باب عطا و مظهر جود خدا تویی
مولا تویی، امام تویی، مقتدا تویی
قرآن بود ز مدح و ثنای تو شمّه ای
جز مهر تو به گردن ما نیست ذمّه ای
بحر سه گوهری گهر هشت بحر نور
کل ائمه را تو جوادالائمه ای
روح رضا، روان رضا در وجود توست
تا روز حشر جواد اگر هست جود توست
دشمن خجل ز لطف و عطا و کرامتت
از کودکی به عالم خلقت امامتت
از ماه عارضت شده شرمنده آفتاب
دل برده از امام رضا سرو قامتت
آیینة جلال و جمال محمدی
مجموعة تمام کمال محمدی
نامت ز کار خلق گره باز می کند
علمت به سن کودکی اعجاز می کند
مأمون چو
در میان حجره جان میداد و یک یاور نداشت
غیر درد و غم نهان در سینه آن سرور نداشت
آفتاب عمر کوتاهش نهان می شد ولی
آسمان دیده اش جز اشک وخون اختر نداشت
او میان حجره جان میداد و قاتل پشت در
پای کوبی کرد و شرم ازروی پیغمبر نداشت
تا کند رفع عطش آن لاله ی باغ رضا
غیر سقای دو چشمش هیچ آب آور نداشت
بوی عطر غربت آمد از حریم حجره اش
باغبان باغ حق چون او گل پرپر نداشت
چه پیش آمد که جان را غم گرفته
جهان را سر به سر ماتم گرفته
چو گل مردم گریبان چاک کردند
به داغ لاله بر سر خاک کردند
مگر خورشید عالم تاب دین رفت
که شادی اززمان واز زمین رفت
تقی ، پور رضا با زهر بیداد
ز پا افتاده همچو سرو آزاد
جواد آن پاره ی جان پیمبر
امام راستان ، فرزند حیدر
فروغ دودمان پاک زهرا
چراغ نور بخش آل طاها
شبستان جهان را مهر تابان
دل سر گشته را آئینه جام
امید عارفان ، مهر ولایت
شب تاریک را ، شمس هدایت
از او شد زنده آئین محمد
اساس دین یزدانی سرمد
در بين آسمانها مملو از فغان است عرش خدا سيه پوش برحجت جوان است
اين نور آسماني مهتاب عدل و داد است مظلوم شهر بغداد مولاي ما جواد است
مولا مو لا مولا يا مظلوم
رب سخاوت و جود خاتم به هر کلام است پور شه خراسان جانم نهم امام است
شيري دگر بود او از بيشه ي ولايت برده ز مرتضي او ارث صفا و غيرت
مولا مو لا مولا يا مظلوم
او هديه ي دگر بود برسينه ي پيمبر که از وجودش آمد شان نزول کوثر
دست فلک چو زهرا غرق مصيبت و آه پيراهن حياتش بر تن گرفته کوتاه
مولا مو لا مولا يا مظلوم
از دل چاهِ سینه ی بی تاب
در شب غصه آه می جوشد
تا که هم رنگ خاکیان بشود
آسمان هم سیاه می پوشد
چشم و بغضم دوباره همراهند
تا مرا سمت آسمان ببرند
زائرم دست بر دعا دارم
تا مرا لحظه ی اذان ببرند
گریه ارثی ست مادرانه که هر
شیعه با آن همیشه مأنوس است
ولی این بار گریه ایرانیست
روضه اش از هوالی طوس است
دلشان می تپد کبوترها
خاک ماتم به بال و پر دارند
از روی گنبد امام رضا
عزم یک گنبد دگر دارند
ای عزادارهای پَر خاک
کمی آهسته تر که جا ماندم
کاظمینی کنید بال مرا
بشکن ای بغض بی صدا ماندم
السلام علیک جود خدا
آشنا هستم اهل ایرانم
پدرت آبروی کشور ماست
سائل سفره ی خراسانم
تو جوان مرگ دوم ایلی
پدرت پا به پات می سو
ای که هنگام کـرم مظهـر الطاف خدایی
باب حاجات و یم جود، جواد ابن رضایی
غیر تـو کس گـره از کار خـلایق نگشاید
که تو از عقده گشایان جهان، عقده‌گشایی
ز چه کس جود بخواهم؟ تو کریمی تو جوادی
بـه کجـا درد بیـارم؟ تـو طبیبـی تو دوایی
ز که حاجت طلبم غیر تـو ای بـاب حوائج
بـه کـه امیـد ببنـدم تـو امیـد دل مـایی
تو که همچون پدر خویش کریمی و رئوفی
شـود آیـا کـه دم مـرگ بـه بالین من آیی
ای همـه آینــۀ آیــۀ تطهیــر، خــدا را
چـه شـود گـر دل آلـودۀ مـا را بربایـی؟
آمـدم دست توسـل به حریمت بگشایم
چه دعایی به حضور تو بخوانم؟ تو دعایی
نیست امکان گذشتن ز گذرگـاه صراطم
تو مگـر اینکـه گذرنامه‌ام امضـا بنمایی
تـو مگ
در حجره ی در بسته تنها جان سپارم
صورت به دیوار غریبی می گذارم
از زهرِ کین خون شد دلم ـ بابا رضا جان
شد همسرِ من قاتلم ـ بابا رضا جان
وا غربتا وا غربتا بابا رضا جان (۳)
افتاده در اعماقِ جانم آتشِ تَف
من می زنم ناله ولی او می زند کَف
بابا به فریادم برس ـ بابا رضا جان
افتادم از آه و نفس ـ بابا رضا جان
وا غربتا وا غربتا بابا رضا جان (۳)
من اشکِ غم می ریزم از هجرِ عزیزان
او دَف زند در ماتمِ من با کنیزان
دارم به لب این زمزمه ـ بابا رضا جان
هستم عزیز فاطمه ـ بابا رضا جان
وا غربتا وا غربتا بابا رضا جان (۳)
عمری غم و اندوه و محنت شد نصیبم
تا جان سپارم تشنه چون جدّ غریبم
اشکِ روانم را ب
ای کعبۀ امید دل ای قبلۀ مراد!
ریحانۀ امام رضا، حضرت جواد
باب الکرم، امام نهم، سیدالعباد
جن و بشر به مهر تو دارند اتحاد
ای کوثر امام رضا نجل فاطمه
جود جوادیِ تو شده شامل همه
ای خاک کاظمین تو عطر بهشت من
مهر شما ز روز ازل سرنوشت من
بوی گل محبت تو در سرشت من
خطی بکش به نامۀ اعمال زشت من
بر قلب من ولای علی را نوشته‌اند
نـام محمّدابـن علـی را نوشته‌اند
من کیستم گدای تو یا حضرت جواد
خاک در سرای تو یا حضرت جواد
یک عمر آشنای تو یا حضرت جواد
دارم به لب ثنای تو یا حضرت جواد
تا صبح حشر گردن من زیر دین توست
هر جا سفر کنم دل من کاظمین توست
احسان و بذل و جود و کرامت مرام تو
در چارده جواد، جواد است نام تو
اگرچه ديده در خون نشسته اش تر بود
دوچشم بي رمقش نيمه باز بردربود
ميان حجره به گريه نفس نفس ميزد
عزيز فاطمه زخمي ترين كبوتربود
زبسكه بركف اين حجره دستُ پازده بود
تمام حجره پُرازتكه تكۀ پربود
ميان هلهله هابرامام خنديدند
صداي خنده آنها ززهربدتربزد
زتشنگي جگرش بين شعله ها مي سوخت
فضاي حجره او كربلاي ديگر بود
كسي نبودبراي غريبي اش گريد
درآن ميانه كسي كاش جاي خواهربود
چقدر خواست زجاخيزد او ولي افتاد
همينكه پشت درافتاد ياد مادر بود
به ياد مادرو ميخُ شراره آتش
به ياد حيدرُآن جنگ نا برابر بود
بياد مادر پهلو شكسته در كوچه
كه دست بسته كنارش فتاده حيدر بود
مهدی نظری
الا کرم ز تو مشهور یا امام جواد
کلام توست همه نور یا امام جواد
ائمه‌اند جواد و توئی جواد همه
که گشته جود تو مشهور یا امام جواد
سزد ز لعل لب حضرت رضا ریزد
به مدح تو دُر منثور یا امام جواد
اگر چه نزد شما آبروی نیست، مرا
مکن ز درگه خود دور یا امام جواد
گدایی‌ام به درت جز بهانه‌ای نبوَد
مراست وصل تو منظور یا امام جواد
به روی زائر تو بوسه می‌زند جبریل
به ذکر «سیعک مشکور» یا امام جواد
به کاظمینِ تو روی نیاز برده کلیم
سلام می‌دهد از طور یا امام جواد
جحیم اگر تو نگاهش کنی حدیقۀ گل
بهشت بی تو کم از گور یا امام جواد
اگر چه ران ملخ هم ندارم ای مولا
مرا بخوان به درت مور یا امام جواد
قضا به حکم تو محکوم، ا
مظهــــــــر اسمــــاء رب العالميـــــــن
هســـــت در عالــــــــم جواد العارفيـــــن
هست در حسن و ملاحت بي نظيــــــر
اسمــان وحــــــــي را باشــــــد بشيـــــر
نور چشمان علي موســــي الرضـــــا
اي پناه خلــــــق و جملــــــه ماســـــوي
كشتي درياي جــــــود و رحمتــــــــي
نوح و فيض و ناخـــــــــــــداي قدرتــي
تاج بخـــــش تاجـــــداران ، تاجـــــدار
حجت بر حق ، شه گــــــــردون مــــــدار
چون زمام هر دلي در دست تســــــت
هستي عالم ، همـــه از هســــــت تســـت
خوان احسان تو بــــــي پايان بــــــود
مهر رويـــت ، دارو و درمــــــان بـــــود
پرچم دين از تو جاويـــــــدان شـــــده
از طفيلت ،
از پشت درب بسته کسی آه می کشد
یوسف دوباره ناله زیک چاه می کشد
در زیر پای هلهله ها این صدای کیست؟
این پای کوب و دست فشانی برای کیست؟
از ظرف آب ریخته بر این زمین بپرس
از یک کنیز یا که از آن یا از این بپرس
زرد است از چه گندم روی دل رضا
بر باد رفته است چرا حاصل رضا
زلف مجعد پسرش را نگاه کن
آنگاه یاد یوسف غمگین چاه کن
ای کاش دست کاسه انگور می شکست
تا چهره جواد به زردی نمی نشست
ای کاش زهر قاتل و مسموم خویش بود
ای کاش کشته اثر شوم خویش بود
دیدند چند طایفه ای از کبوتران
با بال روی بام کسی سایه گستران
رضا جعفری
بابا بیا جان کندن من را نظر کن
بابا بیا فکری به حال این پسر کن
از درد صورت می کشم بر خاک حجره
خاکی تماشای رخ قرص قمر کن
خورشید می سوزد از آه آتشینم
یک چاره بهر این وجود پر شرر کن
کف می زنند این جا به جای ذکر قرآن
تو آبرو داری سر این محتضر کن
هستم جگر گوشه تو را بابا بیا زود
با آستین پاک از لبم خون جگر کن
گفتم که عطشانم ولی آبم ندادند
حدا اقل کام مرا با اشک تر کن
وقت وصیت کردنم محرم ندارم
حتما بیا و مادرم را هم خبر کن
چون مادرم هم دست و پهلویش شکسته است
خود را عصای مادر بی بال و پر کن
بالا سرم وقتی رسیدی روضه خوان شو
همراه من تا مقتل اکبر سفرکن
من می شوم اکبر ولی نه قطعه قطعه
تو نیمه جان ایفای
بحر جود و احسان در جهان جواد اســت صاحـــــــب لـوا و حكم عدل و داد اســــت
كز حريم جاءالحــق هسـت والي منطق يا كريــــم يــــــــا رب
جان به جسم عالم نوح كشتــي جـــــان مظهر جلال اســت دستگيـــر امكــــــــان
سدره قوانين اســت او مروج دين است يا كريـــــــم يــــــا رب
شد شهيد از كيـــن از جفا و نيرنــــــگ پيشــــــواي اييـــن شد زغصه دلتنـــــــگ
در مصائب ان شـاه يا كريم و يــــا رب يا كريـــم و يـــــــا رب
كام خشك وعطشان همچــــــــو جد اطهر دل شكسته، محزون زاده پيـــمــــــــبـــــــــر
انكه قلب او خستــــه در به روي اوبستـه يا كريــــــم يــــــــا رب
چون حسين جسمش بوده وا مصيبــــــت
الهي سينه ام مجروح و غمگيــــــــن
شد از زهر جفــاي دشمـــــــــن ديــــــــن
براي خاطــــــر دنيــــــــاي فانـــــــــي
رسيدم بـــــــــر حيــــــات جاودانـــــــــي
همين ملعـــــونه شــــــــوم ستمكــــــار
مرا مسموم كـــــرده در شـــــب تــــــــار
دل فرزنــــد زهــــــــرا را شكستــــــــه
به روي سينه تيـــر غــــــــم نشستــــــــه
دلم غمگين و در سوز و گداز اســــت
مرا با كبريــــــــا راز و نيــــاز اســـــــــت
به هنگــام شبــــــــاب و كامرانــــــــي
خزان شد گلشنــــم فصـــــــل جوانـــــــــي
غزالانـــــــم به محنـــت مبتلا شـــــــــد
جهان در ماتمم ماتــــم ســــــــرا شــــــــد
ب
دارم دلي درياي خون از ظلــــــم و عــــــدوان
بهر بصر ، از درد و قسمــت كــــرده طغــــــيان
مرغ دلم را كــــــــرده صيـــــــادي نشــــــــانه
مي سوزم و مي ســــــازم از دســــت زمانــــــــه
بر دام محنت ، مبتلا شـــد مــــــــرغ جانــــــم
ديگــــر نمــــــانده طاقــــــــت و تاب و توانـــــــم
در ماتم فرزنـــــــد سلطــــــــان خراســــــــان
يعني جواد ، ابن الرضـــا ، محبــــــوب جانــــان
شا هي كه رويش قبله اهــــل وفـــــا بــــــــود
هم كان علم و حلــــــم وهم بحــــــــر عطـــــا بود
ان تالي قران ، ولــــــي حـــــــــي سرمــــــــد
كشــــــاف اهل نهـــــــــان ، مــــــــرات احمـــــد
بعد سلطـــان ســـــــرير عــــــــــدل و داد
تكيــــه زد بر تخـــت (كرمنا )جـــــــواد
نور چشمان علي موســــــي الرضــــــــا
زينت افــــــزاي بهــــــشت جــــــان فزا
راحت جان و عزيـز نــــــــور عيـــــــــن
زاده فرزند پيغمبــــــــــر ، حسيـــــــــن
بود درياي سخا، حســـــــــن افــــــــرين
ان جـــــواد جـــــــــــود رب العالميــــن
دشمن ملعونه اش تزويـــــــــر كـــــــــرد
كاشف اسرار را دلگيـــــــــر كــــــــــرد
سينـه صندوقـــــــــه قـــــــران شكســـت
زهر در قلب شه خوبـــــــان نشســــــت
در جواني شد خـــــــــزان گلـــــــــزار او
نيلي از زهر جفــــــــــا رخســـــــــار او
ان زن
اهل عالم ، از چه رو محزون ، پريشان خاطرنـــــــــد
قلب محزون ، ديده گريان ، عترت پيغمبــــــرند
سر نهاده بر سر زانــــــــوي غــــــــم روح الامــــــين
خون به جاي اشك مي ريزد ز چشــم مرسليــــن
حلقه ماتم زده در حضــــــــــرت حبــــــل المتيــــــــن
زينت اغوش زهرا ، نور چشــــــم حيدرنــــــــد
حجت پروردگـار و ان جــــــواد جــــــود حــــــق
انكه دريا شد زالطـاف وجــــــــــودش فانفلــــــــق
ثبت گشته رتبه و نامــــــش به طومــــــار ورق
خلق ، زاد راحلــه از خرمـــــــــن جودش برنـــــد
خاك ماتم ريخت بر فرق ملــك از ماتمـــــــــش
كوه ، مندك شــــــد زاه ناله و بــــــــار غمــــــــش
ريخت
دل افســــرده ام با غــم قــــرين اســــت
كه در فكر جواد العارفيـــــن اســــــت
چــرا غمگيــــن در اين عالــم نبـاشــم
پريشان قلب ختم المرسليـــــن اســــت
شــد از زهر جفــــا و كينــه مسمـــــوم
جهان از ماتمش با غم قــــرين اســـت
بــه هنگــام شبــاب ، از كـيـــد دشمــن
خزان ، گلزار سلطان مبيـــــن اســـــت
ميـــان حــــجـــــره در بســـتــه بــــراو
زاهش ، لرزه بر عرش بريــن اســــت
غبار غـــم نشســتــــه بــــر رخ مـــــاه
گه قتل شـــه دنيــــــا و ديـــن اســــــت
لبــش عطشان و جانـش بر لبــــش بود
چنان جدش كه دريا افريــــــن اســـــت
هنــــوزم در تمــــام كــــون ، قطــــــره
بپا شور عـ
من ان زينــــــت ده عــــرش برينـــــم
كه جا داده خــــــدا انــــــدر زمينـــــــــم
امـــــــام مقــــتــــــــداي كائنــــــاتــــم
بــــــه امـــــر ذات رب العالـمـــينـــــــــم
كتاب الله ناطــــق ، معـــــدن علـــــــم
وصي مصطفــي ، حبــــــل المتــيـنـــــــم
جهان باشد چو انگشتـــر به دستـــــم
كه بر انگشتــــري نقــــــش نگـــينــــــم
زمين و اسمان باشـــــــد مطيعــــــــم
كه حاكم ؛ هم بر ان و هــــم بر اينــــــــم
من ان ظــــــل خداونــــــد جهانـــــــم
گهي در عــــرش گه عــــرش افرينــــــم
براي حفظ دين و حفـــــــظ قـــــــران
بود جبـــــــار و دشمــــــــن در كمينــــــم
از اين
