ما سوی تو از روز الست آمده ایم
با جلوه و جان حق پرست آمده ایم
ما را به کرامتی دگر مهمان کن
امروز همه کاسه به دست آمده ایم
شاعر : استاد سید هاشم وفایی
گاه هرجا می گذاری پای درها بسته است
پافشاری می کنی پشت در اما بسته است
خانه ای را می شناسم من که خیلی حرفها
دیگران درباره اش گفتند الا بسته است
هرکه را او می شناسد در به رویش بسته نیست
هرکه را من می شناسم هم به او وابسته است
کار را فرزند موسی کرد و جز این نیز نیست
معجزاتی را که این دریا به موسی بسته است
یا نمی دانم کجا دارالشفای دردهاست
یا نمی بینم دخیلی را که عیسی بسته است
مطمینم هرکسی یکبار مشهد می رود
بار و بندیل سفر تا کربلا را بسته است
مثل شاعرها به روی شیشه ها ، ها می کنم
شیشه هم مانند من دل را به این ها بسته است
شاعر : محسن ناصحی
دل را مقیم درگه جانان نوشته اند
ما را غلام حضرت سلطان نوشته اند
آتش ز سوز سینۀ ما آفریده شد
چون عشق تو به سینۀ سوزان نوشته اند
تو سفره دار عشقی و ما ریزه خوار تو
ما را کنار چشم تو مهمان نوشته اند
دل ذره ذره می شود از یک نگاه تو
گویا ز روی چشم تو قرآن نوشته اند
روز ازل که قرعه به نام تو می زدند
ما را برای عشق تو قربان نوشته اند
دل می تپد به سینه ز فکر حمال تو
اصلا مرا ز عشق تو حیران نوشته اند
از آن شبی که دل ز دل ما ربوده ای
ما را انیس دیدۀ گریان نوشته اند
ما از محرم و صفر و فاطمیه ایم
ما را یتیم سورۀ انسان نوشته اند
شاعر : مجتبی روشن روان
مهمان بارگاه توأم یا ابا الحسن
محتاج یک نگاه توأم یا ابا الحسن
هرچند روسیاهم و درمانده و بدم
اما مرا تو تذکره دادیٌ و آمدم
ای هشتمین ولیّ خدا روح پنج تن
جدّت علی، ابا الحسن و تو ابا الحسن
هرکس در آستانۀ تو نوکری کند
تا بام عرش سر زده و سروری کند
تو مصطفی شمایلی ای مرتضی نژاد
ما را مران ز درگه خود یا ابالجواد
ای قامتت به خیمه ی اخلاص قائمه
نور دو چشم حیدر و دلبند فاطمه
مولا شما چهارده آیت، مؤیدید
تک تک همه ذوات مقدس، محمدید
ای بهترین وسیله قرب خدا رضا
مولا تو باش واسطه بین خدا و ما
هستیم، از فراق ولیّ حق اشكریز
خواهیم از خدا فرج مهدی عزیز
ای قاضی اریکۀ حق داوری نما
بر بی کسان روی زمین
وا می کنم سوی تو تا بال و پرم را
حس می کنم شیرینی طعم حرم را
تا که حواسم پرت این و آن نباشد
خالی کن از غیر خودت دوروبرم را
در دفتر ثبت نذوراتت ببین که
نذر تو کردم هم خودم هم همسرم را
یک جلوه کن با پرتو شمس الشموسی
از دامن خود جمع کن خاکسترم را
حالا پر از بغضم که دارم می گذارم
بر شانه ی گلدسته های تو سرم را
آیینه کاری رواقت هم گواه است
پر کردی از زوار خود سرتاسرم را
این چندمین باراست می آیم ولی کاش
یک دفعه هم می شد بیارم مادرم را
ایمان چشمانت مرا از شک در آورد
لبریز عشقت کن تمام باورم را
شاعر : محمد حسن بیاتلو
نگاهم کن! دلم یک خلوتِ جانانه می خواهد
کبوتر وار آمد روی گنبد! دانه می خواهد
عطش دارم! تو در جریانی و دیریست میدانی
دلم یک جرعه از دریای سقاخانه می خواهد
ضمانت کردی و از دست های مهربان تو
برای بستنِ پیمان؛ دلم پیمانه می خواهد
فدای آن گلایل هایِ بالایِ ضریحت که-
ملائک پرور است و دورِ خود پروانه می خواهد
گدا آدابِ درباری نمیداند فقط از تو
سلامی مهربان و کاملا شاهانه می خواهد
سر از دیوارِ گوهرشاد عمری برنمی دارم
که غم هایِ وسیع و بیشمارم شانه می خواهد
به گنبد عادتم دادی کنار صحنِ آزادی
کبوتر بچه ات را رد نکن که لانه می خواهد
به دعوتنامه محتاجم نگاهم خیره مانده ست و
براتِ کربلا از دستِ صاح
ای مُحبّانِ ولی نعمتِ عشق
خادمان حرم حضرت عشق
سینه چاکان امام هشتم
دلتان پُر، زغم غربت عشق
ای که بر شاه شهان پابوسید
با غریب الغربا مانوسید
دگران اهل کویرند و، شما
چوگهر در دل اقیانوسید
سروران تاج فضیلت دارید
که به تن جامهٔ خدمت دارید
حق بود راضی از افعال شما
کز رضا لوح رضایت دارید
(مرحبا جلوه و جاه آمده است
موکب عشق، ز راه آمده است
ارمغان از حرم پُر نورش
پرچم گنبد شاه آمده است)
شاعر : ولی الله کلامی زنجانی
ماییم و انس و الفت تو یا اباالجواد
در جان ماست محنت تو یا اباالجواد
با اذن فاطمه به دل ما رسیده است
سرمایه محبت تو یا اباالجواد
این قلبهای ما که بنام تو می تبد
جامی است از ولایت تو یا اباالجواد
ای نیت تو یاری زوار خسته ات
قربان قصد قربت تو یا اباالجواد
بیمار لاعلاج نداری در این مطب
محشر کند طبابت تو یا اباالجواد
هر شاخه گل ز گلشن بالای مرقدت
داروی درد امت تو یا اباالجواد
صحن و رواق و باب و ضریحت بهشت ما
دارالشفاست تربت تو یا اباالجواد
باب الجواد روزی هر صبح و شام ماست
کو دوری از ضیافت تو یا اباالجواد
آنچه ز وصف جنت اعلا شنیده ایم
بالاتر است جنت تو یا اباالجواد
ما دل بریده ایم ز دولت م
یا غریب الغربا ما همه انصار توایم
تو شه عالم و ما سائل دربار توایم
سفره ی جود تو گسترده و ما محتاجیم
لطفی ای یوسف زهرا که خریدار توایم
دردمندان جهان بر در تو محتاجند
چاره ای ساز طبیبانه، که بیمار توایم
پرچم گنبد تو عزت ملک عجم است
ای عجب غافل از الطاف سزاوار توایم
ای شه عقده گشا عقده ی دل را وا کن
جلوه در جان بنما عاشق دیدار توایم
فخر در روز قیامت به ملائک بکنیم
که به کویت رَهِمان دادی و زوّار توایم
شاعر : ولی الله کلامی زنجانی
من که با گرد و غبارت هم برابر نیستم
از همه کمتر منم از هیچ کس سر نیستم
زائرانت جای خود ... حتی به کفترهای تو ...
غبطه خواهم خورد ، حالا که کبوتر نیستم
من اگر یک لحظه هم جز خانه ات جایی روم
مادرم شیرش حرامم باد ... نوکر نیستم
من برای استلام کعبه ات در نوبتم
یک نگاهی به تَهِ صف کن ، من آخر نیستم
قایق بی بادبانم روی موج زائران
هیچ جایی بهتر از اینجا شناور نیستم
از ضریح تو گلاب ناب می جوشد فقط
تا که عطرآگین شوم دنبال قَمصَر نیستم
میهمانت هستم آقا جان ..."بفرمایی" بگو
تا ببینی "داخلم" ... دیگر دَمِ در نیستم
تا که دیدم یک فلج بر روی پایش ایستاد
غبطه خوردم که چرا من مبتلاتر نیستم
هر کسی که دی
بدونِ یک بلیطِ رفت و برگشت
دلم زائر شد و دورِ تو می گشت
هماغوشِ ضریحت بود و می خوانْد
زیارتنامه رأس ساعت هشت!
شاعر : مرضیه عاطفی
حج فقیران
دل من گم شد اگر پیدا شد بسپارید امانات رضا
و اگر از تپش افتاد دلم ببریدش به ملاقات رضا
از رضا خواسته ام تا شاید بگذارد که غلامش بشوم
همه گفتند محال است ولی دلخوشم من به محالات رضا
از ازل حج فقیران شده است کعبه ی مردم ایران شده است
ساکن مسجد گوهرشادم ، من و بیتوته و میقات رضا
هرکه زایر شده برمی دارد ارمغانی ببرد سمت وطن
چه نیازی به گز و سوهان است ، زعفرانی شده سوغات رضا
واژه در واژه نیازم یکسر بیت در بیت به او محتاجم
مثل مضمون زیارتنامه بسته ام دل به مناجات رضا
شاعر : محسن ناصحی
رزق محرم
کریمی و گدایت میکند مهمان دو عالم را
تهی دست فقیرت دیده ام دستان حاتم را
ضریح تو زمان معجزاتت مات خواهد کرد
شبى موسى بن عمران را ، شبى عیسى بن مریم را
بنازم پیر پالاندوز سلطان خراسان را
که بر شیخ بهایى درس داده اسم اعظم را
رجب ، ماه مبارک، ماه شعبان ،ماه ذیقعده
تبرک کرده ام با دیدنت این چند ماهم را
دم باب الجوادتو دم گرمى به من داده
غنیمت میشمارم تا دم محشر همین دم را
به مشهد با دل پر آمدم اما دلم وا شد
فدایت که دوباره از دلم برداشتى غم را
من از حاجات خود خیری ندیدم پس بیا اینبار
خودت یادم بده چه حاجتی از تو بخواهم را ...
دو قطره گریه آوردم ... همین آقا ... همین آقا
قبو
پنجره فولاد هر دم یک گره وا می کند
نام تو در این حرم کار مسیحا می کند
روشنای پر فروغ گنبد و گلدسته ات
چشمه ی خورشید را در اصل معنا می کند
از گذشته هر زمان تا روزگارم تیره شد
دل مرا در گوشه صحن تو پیدا می کند
کاسب اهل دلی میگفت رزق خویش را
صبح ها از گوشه ی چشمت تمنا می کند
عشق یعنی اینکه در هر گاه و بی گاهی دلم
فارغ از دنیای بیرون میل اینجا می کند
تا به اسانی ببوسد این ضریح پاک را
زائرت با سختی راهش مدارا می کند
حال من دور از حرم مانند یک ماهی ست که
خسته از تنگ بلور اهنگ دریا می کند
هر کسی اینجاست دارد با زبان مادری
در قنوتش زیر باران با تو نجوا می کند
هر شب جمعه گریز کربلای روض
قصد کن زیارت و پا به پای دل بیا
می رویم مشهد و شاه می خرد گدا
از نگاه خود بیا إذن را بگیر و بعد
اشک حلقه زد ببین! راه دادنت بیا!
ألسلام یا غریب٬ باز حال خوش بده
با علیکِ نابتان ای امام ِ خوب ها
صحن تان چه صحنهٔ بکر چشم های من
پلک میزنم! عجیب می چکد از آن طلا
از لب نقاره ات می وزد ثنای تو
یاأبالحسن رضا(ع) یاأبالحسن رضا(ع)
پر کشیده از حرم تا حرم دلم... ولی
قسمتم نمی شود یک نظر بکن مرا
زیر قبّةُ ٱلرضا(ع) یادِ قبّةُ ٱلحسین(ع)
جور کن برای من یک برات کربلا!
شاعر : مرضیه عاطفی
خوشبحال هرکسی که دل به حضرت میدهد
خادم این آستانه بودن عزت میدهد
از شکوه و ازجلال نوکرش فهمیده ام
نوکری بر نوکر آقا ابهت میدهد
هیچ کس مانند مولا دست و دلبازی نکرد
دست پینه بسته ی سائل شهادت میدهد
عمر اگر پشت در این خانه طی شد نعمت است
رزق رعیت را خود ارباب برکت میدهد
جز در این درگاه جای دیگری زانو نزن
بوسه ها بر پای صاحبخانه لذت میدهد
از ثواب یک زیارت نامه خواندن غافلیم
روز محشر این خود اقاست قیمت میدهد
بی گمان موی سفید خادم این بارگاه
آبرو و اعتباری در قیامت میدهد
هر که عشقش بیش پس ارج و مقامش بیشتر
عاشقانش را رضا اذن شفاعت میدهد
هرچه ما بد میکنیم اقا محبت میکند
با محبت کردنش ما را خجالت میده
السلام علیک یا ابالحسن یا علی بن موسی الرضا
سلامی می فرستم بانسیمی تاخراسانت
دلم را می فرستم تانشیند برسرخوانت
یقین دارم خداازروز اول مقصدش این بود
تورا از بهر سلطانی فرستاده به ایرانت
عجب صحنی عجب حالی عجب فواره ای داری
بهشتی را که می گویند گم گشته در ایوانت
شنیدم خسته هارا بیشتر تحویل می گیری
زمن هم خسته تر داری چنین باشد پریشانت؟!
دل بشکسته ای دارم تو از من می خری آقا؟
دلم را می سپارم دست پیرمرد دربانت
نه در دنیا نه درعقبا نداردهیچ جا جایی
کسی که می کشد دست گدایی را ز دامانت
یقینا دست خالی ازدرتو برنمی گردد
گر از باب الجواد تو بیایدصحن، مهمانت
شفا،نقاره،ایوان،صحن،گنبد پنجره فولاد
بد
حرفِ من حرف دلای بی کَسه
یه امام رضا دارم واسم بَسه
میدونم صدام به آقام میرسه
یه امام رضا دارم واسم بسه
من همون کبوترم که جا نداشت
لونه حتی رویِ شاخه‌ها نداشت
هیچ نگاهی آب و دونم نمیداد
مثل هر غریبه آشنا نداشت
حالا اما عمریه رو گنبدام
بچه ی محله ی امام رضام
دنیا بی صحن و رواقش قفسه
یه امام رضا دارم برام بسه
حرف دل من حرف دلای بی کسه
یه امام رضا دارم برام بسه
(حسن لطفی)
#یاشبیر
#کانال_اشعار_دکتر_حسن_لطفی
@yashobeyr_hassan_lotfi
شور امام رضا علیه السلام
میون دلم یه آهو دارم، همیشه بیقرار طوسه
یه آهویی که شب و روزاش و، مسافر دیار طوسه
بیقراریام امون نمیده، آهوی دلم آروم بمونه
وقتی می بینه تنگه دلش، میره سقاخونه
باز می‌گیره بارون، توی صحن این چشامون
تا که تو به ما آقاجون، می‌دی گنبدت رو نشون
بی تو من، زندنی تو قفسم
می‌گیره، بی عشق تو نفسم
می‌پرم تا پیش تو برسم
ای همه کار و کسم
یا علی، علی موسی الرضا
----------
کرامت دست مهربونت، چه محشره چه بی‌نظیره
دعای چشام همیشه اینه، خدا تو رو ازم نگیره
تو آشوب صحرای قیامت، میام آقا پیدات می‌کنم
عاشقونه من فقط تو رو، تماشات می‌کنم
عشق دلپذیرم، ای آقای بی‌نظیرم
بیا وقتی من می‌میرم،
شور مناجاتی
امام رضا علیه السلام
من باشم گدای تو ، مست و مبتلای تو ، خیلی خوبه
می افتم به پای تو ، تو ایوون طلای تو ، خیلی خوبه
شب تا صب تو مرقدم ،باز خیره به گنبدم ، خیلی خوبه
هی میگم اگه بدم ، نکرده آقا ردم ، خیلی خوبه
خیلی خوبه که هنوز هوامو داری
که منو به جا میاری
بخدا تو حرف نداری
خیلی خوبه که به من محل میذاری
من خزونم تو بهاری
بخدا تو حرف ندار ی
سلام ای ، آقای آقاها
سلام ای ، لیلای لیلاها
سلام ای ، امید فردا ها
سلام ای ، آقاجونم رضا
وقتی که تورو دارم ، با اینکه گنهکارم ، من خوشبختم
تو باشی کس و کارم ، به عشقت گرفتارم ، من خوشبختم
من امام رضایی ام ، با لطفت خدایی ام ، من خوشبختم
ب
حضرت امام رضا علیه السلام شور
پدر و مادر و جسم و جان
بفدای حضرت سلطان
ملکا ذکر تو گویم که تو نور ربنایی
که تو سرّ در زمینی که تو شمس در سمایی
نه بشر توانمت گفت نه که گویمت خدایی
به علی قسم علی یی به رضا قسم رضایی
پدر و مادر و جسم و جان
بفدای حضرت سلطان
تو شهی و با نگاهی بنواز این گدا را
همه هست آرزویم که ببینمت نگارا
بخدا ز دیدن تو بشود اجل گوارا
پسر همای رحمت تو چه آیتی خدا را
به نگاه رافت تو همه دم امیدوارم
اگرم جدا شود دست ز تو دست برندارم
بخداست آرزویم که به وقت احتضارم
تو قدم نهی به چشمم تو نشینی در کنارم
به مشام جان رسیده نفحات عطر مشهد
به طواف مرقد تو دل ما به رفت و آمد
چه شود که
هوای بارون دارم هوای حرم
یه قلب مجنون دارم برای حرم
دوباره یادم افتاد شبای حرم
آی زائری که بااشک روون
رفتی سلام مارم برسون
منم ازاینجا میخونم برات
بازائرای آذری زبون
قوربان اولوم او آدیوه ای شاه خراسان
آقا سنه قوربان
بیچاره گلیب محضریوه حضرت سلطان
آقا سنه قوربان
کرببلای ایران
مشهدته رضاجان
قبله ماه و خورشید
گنبدته رضاجان
یاعلی موسی الرضا
*
دلم شبیه آهو تودام توعه
لبم همیشه گرم سلام توعه
عادتکم الاحسان مرام توعه
نقاره خونه ت وقتی می زنه
حس قشنگی آدم می گیره
دست خودم نیست تو رواق تو
اذون که می گن گریه م می گیره
رخصت بده صحنو بزنم بامژه جارو
یاضامن آهو
اصلا اومدم که بزنم پیش تو زانو
یاضامن
به بهانه‌ی روز زیارتی مخصوص
حضرت رضا(ع)
(بالای سر حضرت ایستاده بودم یک روستایی ساده با امام رضا(ع) بلند بلند صحبت میکرد گویی‌که‌درمحضر امام حاضر و امام را میبیند بسیار تحت تاثیر قرار گرفتم تصمیم گرفتم تمام درد و دل آن زائر ساده‌ی امام رضا(ع) را در این قالب به عاشقان آن امام همام عرضه کنم)
روستایی زاده‌ام از راه دوری آمدم
با هزار امید از بهر حضوری آمدم
سینه‌ام از مهرتان آکنده از امید بود
با تمام اشتیاق از بهر نوری آمدم
من‌دراین‌ظلمتکده گم‌کرده‌‌راهم یارضا
بین ره چشم انتظار روی ماهم یا رضا
دست خالی آمدم گفتم تو آقای کریم
پر کنی دستم اگرچه روسیاهم یارضا
گفته‌ام من با همه حکم برائت میده
ماه خراسان، سلام علیک
ماه خراسان، سلام علیک
مامن ایران، سلام علیک
کعبه دلهای همه شیعیان
قبله ایمان، سلام علیک
ای که شفا می دهی وشافعی
شمس فروزان، سلام علیک
ای که خدا راضی از اعمال توست
مرضی سبحان، سلام علیک
مشهد تو مرکز امید هاست
منبع احسان، سلام علیک
بیسر و سامان توام یا رضا
ای سر وسامان، سلام علیک
ما همه بیمار ومسیحا تویی
دارو ودرمان، سلام علیک
هشت زتو آبرویی یافته
هشت امامان، سلام علیک
گشته دلم تنگ شبستان تو
شمع شبستان، سلام علیک
کاش حرم آیم وگویم به اشک
آه..رضا جان، سلام علیک
شاعر:اسماعیل تقوایی
از زمانی كه به درگاه تو راهم دادند
آبرو مند شدم عزت وجاهم دادند
به مقامی كه نبردند سلاطين راهی
من مسكين بخدا رفتم و راهم دادند
تاشدم معتكف كوی تو ای شمس شموس
مژده روشنی شام سياهم دادند
گرمی وشور طلب كردم ازاين جا چون شمع
چشمه اشك غم و آتش آهم دادند
خواستم با تو بگويم كه خجالت زده ام
عرق شرم به عنوان گواهم دادند
درحريم تو خدا را به تو دادم سوگند
نامه عفو گنه بهر گناهم دادند
چه غم از تابش خورشيد قيامت دارم
تا كه درسايه مهر تو پناهم دادند
سوخت درآتش غم جان«وفایی» وسرود
درغم آل علی حال تباهم دادند
درگلشن خود به احترام آقاجان
دادی به همه تو بار عام آقاجان
گفتم که کلید اشنایی ها چیست؟
گفتند سلام است ،سلام آقا جان
کسی که تا حرم تو پیاده می آید
سوار بال ملائک به جاده می آید
چقدر جذبه ی عشق تو می کشد او را
که با اراده ی تو بی اراده می آید
چنان غبار براین آستان رحمت خیز
گهی نشسته وگاهی ستاده می آید
تمام رنج سفر را خریده بر جانش
«فقط به خاطر روی گشاده» می آید
به پاس درک مقام تو ای امام رئوف
هزار عاشق وعارف فتاده می آید
کسی که گوهری ازمعرفت به کف دارد
توحاجتش بدهی یا نداده می آید
رسیده بردر بیت الجواد زائر تو
به پای اشک به دار العباده می آید
چه دیدنی است شبی که سلاله ات مهدی
پی سلام، به دارالسیاده می آید
چه حاجت است«وفایی» دری دگربزند
همیشه در پی این خانواده می آید
مشهد حرم مطهر سلطان است
قم مرقد پاک بانوی باران است
گویند که حد فاصل این دو حرم
بین الحرمین کشور ایران است
به کارم گیر افتاده خودت مشگل گشایی کن
در این دریای طوفانی دوباره ناخدایی کن
اجابت با دعای توست، عنایت در عطای توست
کرامت با خدای توست،خدایی کن خدایی کن
به جای تو به مردم رو زدم نومید برگشتم
اگرچه بی وفا بودم تو اما با وفایی کن
ببین خالی تر از هیچم، نه یاری نه کمک حالی
دخیل افتاده ام بر غربت تو آشنایی کن
سلام من به سقاخانه هایت، کفش کن هایت
به شوق گنبدت رنگ نگاهم را طلایی کن
کبوتر بچه قلبم پر پرواز میخواهد
کمی گندم بیاور باز هم ما را هوایی کن
تویی مشهور شرق و غرب در آقایی و احسان
به جان مادرت زهرا، علی موسی الرضایی کن
تو هشت و چهار هستی در عبایت پنج تن پیدا
دلم شش گوشه میخواهد مرا هم کربلایی کن
دل را نظر لطف تو بی‌تاب کند
مس را به خدا، طلا کند، آب کند
اشکم که چکید پشت این «پنجره»، گفت:
«فولاد» که دیده، درد را آب کند
آیینه‌دلان از تو صفا می‌گیرند
آیین محبت و وفا می‌گیرند
باور کنم این پنجره از فولاد است؟
اینجا که شفاعت و شفا می‌گیرند
این روضه، محل بار عام دل‌هاست
این صحنِ مبارک امام دل‌هاست
«فولاد» اگر آب شود نیست عجب
این «پنجره» محو ازدحام دل‌هاست
