دوبیتی شهادت حضرت ابالفضل(ع)
خون و خاک و تیر با چشم شما آغشته بود
دور تا دورت شکسته تیغ بود و دشنه بود
خون فرقت در میان هر دو ابرویت نوشت
ساقی لب تشنگان عباس خود لب تشنه بود
چه می شد ای خدا مشكم مرا حاجت روا می كرد
به حق هر دو دستانم همه دردم دوا می كرد
به یاد اصغر نالان كه عطشان و پریشان است
كمی از آبِ باقی را برای او سوا می كرد
خدایا عاقبت دیدی شدم شرمنده ی اصغر
چه می شد این فراتِ غم مرا در خود فنا می كرد
ز روی كودكان هر دم خجالت می كشم یا ربّ
چه می شد ناله ی آن ها دلِ من را رها می كرد
توانِ دیدنِ روی رقیه كرده مجنونم
چه می شد دشمنم اكنون سر من را جدا می كرد
به فکر اشک مولایم شدم شرمنده ی زینب
خدایا کاش مشک من به من قدری وفا می كرد
كنار علقمه آید نوای شیون و زاری
شنیدم مادرم زهرا مرا هر دم صدا می كرد
این فرات بی وفا خود تشنه ی جانِ من است
مشكِ پاره مرحمِ طفلان عطشانِ من است
من كنارِ علقمه مادر نشسته در برم
هدیه ی دیدارِ مادر اشكِ چشمانِ من است
جان دهم آهسته آهسته كنارِ علقمه
مادرِ پهلو شكسته چونكه مهمانِ من است
چون برادر آمده اكنون كنارِ پیكرم
هر دو دستش خون شده از خونِ دستانِ من است
منكه با صورت زمین خوردم ز روی مَركبم
این چنین جان دادنم از لطفِ یزدانِ من است
گر ببیند زینبم این جسمِ صد چاكِ مرا
تا ابد ناله كنان پیوسته گریانِ من است
از سكینه من خجالت می كشد یاربّ مدد
چون كه دانم تشنه لب هر دم پریشانِ من است
من كه افتادم به خاك و دست من گشته جدا
دشمنم با این چنین حالم هراسانِ من است
كیست این سینه سپر همچو حیدر با وقار
می كند با غرشش دشمن از هر سو فرار
هر زمان با یك رجز با تمامِ قوّتش
در حرم آرامشی می نماید برقرار
با دو چشمانِ ترش لحظه لحظه می زند
بوسه ای بر مشكِ آبِ با فغان و با فكار
كیست این شیرِ غَدَر، پاسبان خیمه ها
بر شهنشاهِ غریب، اوست تنها غمگسار
كیست او زینب دلش هر كجا دنبال اوست
چشم زینب بهرِ او، می شود ابرِ بهار
او كه باشد این چنین سوی میدان می رود
لرزه افتد بر دلِ دشمنانِ نابكار
رفته تا آب آورد بهرِ طفلانِ عطش
گر نیاید جان دهد این حرم از انتظار
شاهِ مردی و ادب، عشق و ایمان و وفا
نامش عباسِ علی، كربلا را تكسوار
یاربّ اكنون لحظه ی موعود شد
اشكِ چشمانِ حرم چون رود شد
تشنگی غالب به طفلان گشته است
قطره آبی قیمت جان گشته است
آمدش عباس سقای كرم
سر زدش بر خیمه ی آبِ حرم
دید طفلان تشنه لب با سنِ كم
می كِشند مشكان خالی بر شكم
سخت آمد جان او بر لب نشست
پای دیده شیشه ی عمرش شكست
*
مشك را برداشت از روی صفا
رفت تا بنماید الوعده وفا
گفت من بر این حرم آب آورم
زاده ی ام البنین و حیدرم
دشمنان سوی جهنم می روید
گر كه یك دم سدّ راهِ من شوید
می زنم شمشیر در راه خدا
می نمایم عمرِ هر یك را فنا
من كه سر داده به عشقِ داورم
من علمدارِ سپاه و لشكرم
قاتل دشمن منم در كربلا
ساقی طفلان منم در نینوا
می زنم اكنون به خیل دشمنان
تا بر
به سمت آب زدی و زدی به آب سپس
کشید آب ز تصویر تو عذاب سپس
خجالت همه ی خیمه را کشیدی بعد
هزار بار شدی عاجز از رباب سپس
سوار اسب شدی راه زیر پایت رفت
زدی به چهره ی خود با عطش نقاب سپس
به سمت خیمه ولیکن تو خود نمی رفتی
نمود راه تو را اصغر انتخاب سپس
نخست راه تو را بست لشکری از تیر
کشید تیغ دو دم باد و آفتاب سپس
«هوا ز جور مخالف چو قیر گون گردید»
به هیبت تو در آمد ابوتراب سپس
و تیغ دست تو را برد و تیر چشمت را
و گیر کرد دو پای تو در رکاب سپس
گلی به اسم اباالفضل شد اباال...فضل و
گرفت عمود ز فرق عمو گلاب سپس
مورخان همه گفتند اگر عمو می ماند
نمی گرفت کسی مجلس شراب سپس
دردیم و قطعاً مرهمی داریم با تو
هر بار عهد محکمی داریم با تو
با دیدن ماه شب تاریک...عبّاس ع
شب ها همیشه عالَمی داریم با تو
می رفت و جز شریعه به جایی نظر نداشت
از بیقراریِ دلِ او کس خبر نداشت
تنها به فکرِ تشنگیِ اهلِ خیمه بود
با مشک، احتیاج به تیغ و سپر نداشت
چشمِ ترش به خشکیِ لب خنده می زد و
یک جرعه بهرِ رفعِ عطش آب بر نداشت
پُر کرد مشک آب و روان سوی خیمه شد
طفلِ حرم نیاز، جُز این مختصر نداشت
دستانِ او به آب چو تَر شد به گریه گفت:
باید برای رفتنِ تا خیمه پَر نداشت
دستی که بود نیروی خیمه، بُریده شد
اَمَّن یُجیبِ خواهرِ او هم اثر نداشت
وقتی که مشکِ آب به دندانِ خود گرفت
در یاد، غیرِ دخترِ خونین جگر نداشت
می خواست تَر کند لبِ اصغر به جُرعه ای
اما مگر که حرمله تیرِ سه پر نداشت!
یک تیر، آب و آبرویش را به خاک ریخت
تیری
شراره می‌کشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟
قلم که عود نبود آخر این چه خاصیتی است
که با نوشتن نامت شود معطر دست؟
حدیث حسن تو را نور می برد بر دوش
شکوه نام تو را حور می‌برد بر دست
چنین به آب زدن، امتحان غیرت بود
و گرنه بود شما را به آب کوثر دست
چو دست برد به تیغ، آسمانیان گفتند:
به ذوالفقار مگر برده است حیدر دست؟
برای آن‌که بیفتد به کار یار، گره
طناب شد فلک و دشت سراسر دست
چو فتنه موج زد از هر کران و راهش بست
شد اسب، کشتی و آن دشت، بَحر و لنگر دست
برید باد دو دستی که با امید امان
به روز واقعه بردارد از برادر دست
فرشته گفت: بینداز دست و دوست بگیر
چنین معامله‌ای داده
آغاز حکایت ابوالفضل به‌خیر
پایان روایت ابوالفضل به‌خیر
هر نخلِ شکسته‌ای که دیدم گفتم:
یاد قد و قامت ابوالفضل به‌خیر
برخیز ای علمدار ای میرسپاهم
افتادی روی خاک در پیش نگاهم
ادرک اخا گفتی و در خون نشستی
پشت مرا از غم داغت شکستی۳
وای واویلا
امّید خیامم بی تو نا امیده
بی تو رنگ و روی خواهرم پریده
پاشو بریم که حرم چشم انتظاره
بدون تو خیمه ها آروم نداره
وای واویلا
بنگر ای برادر ای روح و روانم
می خندد عدو بر اشک دیدگانم
وقتی نباشی حرم میره به غارت
(بدون تو معجرا میره به غارت)
بدون تو خواهرت میره اسارت
وای واویلا
بند اول
ای سرو به خون خفته
برخیز علمدارم۳
بر خیز و ببین خورده
بی تو گره بر کارم
ای ساقی حرم ماه عشیره
آسمان پیش چشمم گشته تیره
یا اخا یا اخا اخا ابالفضل
بند دوم
در علقمه با پیکان
شد دیده تو بسته۳
برخیز و ببین پشتم
از داغ تو بشکسته۳
ای امید حرم ساقی عطشان
چشم انتظار تو دیده طفلان
یا اخا یا اخا اخا ابالفضل
رو دلـم آتیش غم نشست
تا گرفتی مشک آب به دست
وقتی که نفس نفس زدی
قامتم ز داغ تو شکست
می سوزونـه دلمو
این دو دستِ قلمت
باورش خسته برام
رو زمینــه علمــت
مثله تـو ندیده لشکر (اباالفضل ۲)
پاشو ای امیده لشکر (اباالفضل ۲)
....
بعد تو کارم عزا میشه
قسمتم درد و بلا میشه
پاشو که اگه نباشی تو
پای شمر به خیمه وا میشه
پا نکش روی زمین
کمرم تیر میکشه
دشمن از گریه ی من
داره تکبیر میکشه
اومده پیش تو مادر( اباالفضل ۲)
باز صدام بزن برادر ( اباالفضل ۲)
....
محاله نا امیدم کنی
کاش منو رو سفیدم کنی
پایِ درس نهضت حسین
چی میشه که شهیدم کنی
من که تو خیمه ی تو
غیر خوبـی ندیـدم
بـرایِ حفظ حـرم
همه هستیمو میدم
دیدنی گشته در گوشه ی علقمه
اشک چشم حسین گریه ی فاطمه
ای ابو فاضلم...
ای پناه حرم خیمه مضطر شده
دشمنم بعد تو بی حیاتر شده
ای ابو فاضلم....
دیدنی گشته است پاره پاره تنت
گریه های من و خنده ی دشمنت
ای ابوفاضلم
فکر دشمن بود غارت خیمه ها
از اسیری بود صحبت خیمه ها
ای ابو فاضلم
چشم تو همچو مشک دریده
بر زمین ردی از خون کشیده
پای من گر بلرزد عجب نیست
پای دشمن به خیمه رسیده
آه ای پناه حرم
آه دست تو شد قلم
آه نوحه خوان مادرم
آه الوداع یا عباس
بر زمین خورد اگر پرچم تو
تا ابد شد علم ، ماتم تو
غارت پیکرت شد غم من
غارت خیمه ها شد غم تو
آه صحبت از غارت شد
آه وقت مصیبت شد
آه حرف اسارت شد
آه الوداع یا عباس
یابن حیدر یابن زهرا زا ه ی ام البنین
ماه آل هاشمی افتاده بر روی زمین
نوحه خوان گشته حسین
بهر ( مقطوع الیدین )
حضرت عباس
جای دستان جدایت حق تو را داده دو بال
تو قمر بودی چرا در خاک و خون گشتی هلال
چهره ی ماهت چه شد
آن قد و قامت چه شد
حضرت عباس
اولین زائر کنار پیکرت شد فاطمه
تا ابد دارالزیاره می شود این علقمه
میزنم ای با وفا
بوسه ها دست تو را
حضرت عباس
بسته شد چشمت ز تیر و پشتم از داغت شکست
چشم خیمه خواب راحت را دگر داده ز دست
خیمه بی امنیت است
صحبت از غارت است
ای آرزوی دیرینه
ای عشق سر تا پا احساس
غلام درگاهت هستم
باب الحوائج یا عباس
عباس نجل مرتضی
عباس ساقی حرم
عباس چشم ما به توست
عباس صاحب کرم
رویای شیرین ماهه
دیدار روی تو عباس
با دست خالی نرفته
کسی ز کوی تو عباس
دارم دست التجا
سویت شاه علقمه
ساقی رد مکن مرا
امشب جان فاطمه
ای تشنه لب سقا عباس
ساقی بی همتا عباس
تشنه لعل لب هایت
لعل لب دریا عباس
عباس ای ذخر الحسین
عباس یار با وفا
عباس صاحب لوا
عباس شیر کربلا
مجید رجبی
۹۸
تا که شنیدم ادرک اخا را – بر خاک دیدم دست جدا را
داغ تو عباسم شکسته کمر من
دیدم به بالینت نشسته مادر من
یا ابوفاضل (2)
******
داده رقیه پیغام برگرد – آبی نخواهیم بر خیمه برگرد
داغ تو عباسم شکسته کمر من
دیدم به بالینت نشسته مادر من
یا ابوفاضل (2)
******
خیمه به خیمه در التهاب است – بعد تو زینب خانه خراب است
داغ تو عباسم شکسته کمر من
دیدم به بالینت نشسته مادر من
یا ابوفاضل (2)
******
دیگر نداری حسرت به سینه – دیدی تو اخر ماه مدینه
داغ تو عباسم شکسته کمر من
دیدم به بالینت نشسته مادر من
یا ابوفاضل (2)
ای ماهِ شب رقیه
از چه بین خاک و خون تپیده¬ای تو
در راهِ ، قرآن برادر
این همه تیر به جان خریده¬ای تو
وای، ای امید سپاهم ـ بعد تو بی پناهم
وای، ای برادر نظر کن ـ بر من و سوز و آهم
عباس اباالفضل
برخیز و ببین پس از تو
شده¬ام تنها میان خیل دشمن
دست تو جدا ز پیکر
فرق تو شکسته با عمود آهن
وای، ای علمدار زینب ـ حامی و یار زینب
وای، بر رهت مانده اکنون ـ چشم خونبار زینب
عباس اباالفضل
امّید و پناهم عباس
بعد تو من شده¬ام بی کس و تنها
برخیز و بگو که اینک (اکنون، حالا)
چه کنم با خنده¬ی لشکر اعدا
وای، هستیِ من تو هستی ـ از چه رو دیده بستی
وای، من کسی را ندارم ـ کمرم را شکستی
عباس اباالفضل
گو بر من (برگو چه)
دل من اسیر نگاه حسین – یه عمره منم در پناه حسین
همه آرزومه باشم تکیه گاش – روزی روزگاری تموم پناش
مولانا یا حسین مولا یا حسین
****
تا مشک آبم در صحرا چاره شد – انگاری حسین از کَفَش چاره شد
تا که صدا زدم من ادرک اخا – افتاد کنار من او از دست و پا
مولانا یا حسین مولا حسین جان
*********
ماه عالم آرا – ای عزیز زهرا
تو بیا تماشا – ای قبله ی من روی ماهت
ای امام عطشان – شده ام پریشان
جای گل حسین جان – افتاده دستم سر راهت
دریا ببیند دیده ی دریایی من
ای وای من زین منصب سقایی من
حسین حسین حسین حسین عزیز زهرا (2)
**********
مشک آب طفلان – گیرمت به دندان
تا مرا بود جان – تویی تمام آرزویم
کن مرا تماشا – من فتادم از پا
در کنار دریا – بشنو تو التماس سقا
اشک خجالت ریزد از چشم تر من
تو روی خاکی ، خاک عالم بر سر من
حسین حسین حسین حسین عزیز زهرا (2)
**********
روی تو چو ماه است – دل من پر اه است
دیده ام به راه است – ای دلربا ای نازنینم
بشتو تو سلامم – دلبر و امامم
من تو را غلامم – خواهد دلم
( صد بار اگر علقمه را فتح کند عباس دوباره تشنه بر می گردد)
صددفعه عدو پنجة او قطع کند عباس دوباره تشنه بر می گردد
لب با لبِ مشک آب هم سطح کند عباس دوباره تشنه بر می گردد
******
یک ساقی و یک وادی و یک مشک بس است
یک جان و دو دست و چشم پُر اشک بس است
کادوی عطش هـدیه به اربـاب شود
تا پـای وفــا به نیـنـوا بـاب شود
با واژة ساقـی، لقبِ مـاه خوش است
یک یوسف لب تشنه لبِ چاه خوش است
تنـهـا قمـر علـقـمـه میـراب شود
تا دیـدة یعـقــوب، پُـر از آب شود
صددفعه عدو پنجة او قطع کند عباس دوباره تشنه بر می گردد
( صد بار اگر علقمه را فتح کند عباس دوباره تشنه بر می گردد)
******
صدبـار اگر دونیـمـه ابــرو افـتـد
یا نور
سرچشمه ی اشک و شور و احساس تویی
یادآور عشق اشجع الناس تویی
بر دست بریده همچنان گریانی
سرلوحه ی عاشقان عباس تویی
----------------------
به شوق دیدنت نجوا گرفتیم
میان مجلس تو جا گرفتیم
شما فرموده ای حتماً می آیی
بیا که روضه ی سقا گرفتیم
----------------------
برگرد به خیمه ای کس و کار حسین
عباس دلاور من ای یار حسین
پشت من و خیمه ها شکست از وقتی
دست تو جدا شد ای علمدار حسین
----------------------
دلیرم، یاورم، مردی ابالفضل
تو که جان بر لبم کردی ابالفضل
تنت را زیر بار تیر دیدم
حسابی پر درآوردی ابالفضل
◾توسل به حضرت ام‌البنین(س)
◾در محرم
حضرت ام‌البنین وا کن گره از کار من
بشنو بانو از لب خسکیده این اذکار من
کاش میشد موسم وصل من و دیدار من
در میان علقمه بین دیده‌ی بیدار من
گرم گشته با ابوالفضلت همه بازار من
تا غلام درگه عباس مه‌طلعت شدم
درنجف‌ازدست‌حیدرصاحب‌خلعت‌شدم
دست من در دست حق تا لایق بیعت شدم
بعد از آن بوده که ناگه وارد هیئت شدم
هرگلی درهرگلستان گشته دیگر خار من
تشنه‌ام من تشنه جام ولای مرتضی
مس جانم با ابوالفضل تو گشته کیمیا
درعراق و سوریه لبنان یمن یا هرکجا
من همان‌جایم همان‌جایم همان جا از ولا
آنقدر هوهو کنم تا نخل گردد دار من
قسمتم کن تا شراب عشق جام خود شوم
قسمتم کن تا که شم
لعلِ لبش خازنِ آبِ حیاتِ همه
پرچم فتح و ظفر زد وسطِ علقمه
صولتِ قهاریش وردِ زبانها شده
هیبتش انداخته بین عدو همهمه
وقتِ فرار آمده یکه سوار آمده
علقمه در همهمه بینِ عدو زمزمه
کاین پسرِحیدر است چون پدرش صفدر است
ذره ای از این سپاه نیست در او واهمه
واهمه انداخته در دل نسلی که از
بعدِ پیمبر شده خصمِ بنی فاطمه
این قمرِ هاشمیست عصمت او فاطمیست
بغض عدویِ علی در دلِ او دائمیست
رحمتِ حیِ مبین باد بر ام البنین
شیر شرف داده بر شیرِ نبردی چنین
پرورشش داده این مؤمن وارسته را
از دل و جان تا شود ساقیِ سلطانِ دین
هیچ سلاحی به جز نیزه ندارد ولی
نیست حریفی شود تا که جلودارِ این
فاتحِ علقم شده آب نخورده
نعره‌ی هَل مِن مبارز تا دلِ لشکر رسید
وای عباس آمده-وای عباس آمده
عَمروَد فریاد میزد بازهم حیدر رسید
وای عباس آمده-وای عباس آمده
(حسن لطفی ۹۸/۰۶/۱۷)
اگر من تا قیامت فخر دینم
ز ردِّ آن امان نامه چنینم
که گفتم ای حرامی کور خواندی
بدان من زاده ی ام البنینم
شاعر:دانیال تقوی
حضرت عباس
پاشو که ذکر خیمه ها اباالفضله
پاشو ببین ذکر زهرا اباالفضله
انکسر ظهری ای نور چشمانم
بعد تو عباسم زنده نمی مانم
####
مشک تو صد پاره قلم شده دستات
تیر تو چشماته هیهات و صد هیهات
با صورت افتادی روی خاک صحرا
سر تو رو پای مادر ما زهرا
####
دست علم گیرت چرا جداست از تن
پاشو ببین داره می خنده این دشمن
علی داده پیغام عمو نمی خوام آب
پاشو بیا خیمه رقیه رو دریاب
چشم خـود را بـاز کن ای ساقـی بی‌ساغرم
کـن تماشـا و ببیـن مــن از همـه تنهاترم
در کجایی هر چه می‌گـردم نمی‌بینـم تو را
لا بـه لای نیزه‌هــا گـم شـد امیــر لشگرم
ســر بدامـان کـه بـودی ای یـل ام‌البنیـن
می‌دهـد سرتـابـه‌پایت بـوی عطر مادرم
ساقـی بـی‌دست مـن از روی دستم ریختی
من چسان جمعت کنـم ای پاره پاره پیکرم
این تو هستی کم شده یا نور چشمم کم شده
تـو امیــر لشگــری هرگــز نیــاید بـاورم
نیزه‌باران کـم شـده یـا نیـزه کم آورده‌اند
قاتلت مـی‌گفت فکــر نیزه‌هایــی دیگـرم
از تــو کوچکتــر نبــاشد ای امیـر علقمه
فکر کـردم مـن که تـو هستی علی‌اصغرم
از برای بردنت در خیمه یک معجر بس است
مختصر هستی تو را در خیمه راهت می‌برم
دشمنان هم خسته‌اند از بس به من خندیده‌اند
سر نداری تا که خود ببینی چه آمد بر سرم
ای لالــه خوشبـوی خیمه
پاشــو ببین عمـوی خیمه
حرملـهرفت بـهسویخیمه ای وای
چشم تو روشن ای علمـدار
ای پســـر حیـــدر کــرار
خواهـــر مــا و سـر بـازار ای وای
اون و پریشـون می‌پسندند
دارن به اشک او می‌خندند
دارن دو دستش و می‌بندند ای وای
دیدیچهخاکیبهسرمشد
وقتی که دست تو قلم شد
حرامــی وارد حـــرم شد ای وای
با تو چـه کردن ای امیرم
با تو چه کردن ای رشیدم
من از تو کوچکتر ندیدم ای وای
در علقمه بـه پیچ و تابی
مختصــری کنــار آبـی
انــدازه طفــل ربابـــی ای وای
همیشه در یادی اباالفضل
بدجوریجوندادیاباالفضل
با صورت افتادی اباالفضل ای وای
بغضـم و تـو گلـو فشردم
خسته‌ام از خستگی مُردم
از بسکه من نیزه شمردم ای وای
بــردن تــو تنهـا نمیشه
چرا دو چشمات وا نمیشه
سـرت چـرا پیـدا نمیشه ای وای
