تو پادشاهی و من مستمند دربارم
مگر تو رحم کنی بر دو چشم خون‌بارم
مرا اگر به جهنم بیفکنی ای دوست
هنوز نعره برآرم که دوستت دارم...
ردای عفو، برازندۀ بزرگی توست
وگرنه من به عذاب تو هم سزاوارم
امید من به خطاپوشی تو آنقدر است
که در شمار نیاید گناه بسیارم
تو را به فضل تو می‌خوانم و امیدم هست
اگر به قدر تمام جهان خطاکارم ...
نام من جلوه ء آیات خداوندی هست
توی چشمان تو آنگاه که می بندی هست
تکیه کن بر من و از سختی این راه مترس
بین دستان من و عاطفه پیوندی هست
داغ من سینه نواز است و نگاهم آتش
لب من روی لبت، خوب که می خندی هست
تلخ می داری و شیرین ترم از هرچه عسل
چای را تلخ بنوشید اگر قندی هست
من همان عشقم و از طایفهء بارانم
که میان من و تو نسبت خویشاوندی هست
آخرین حرف من این است که عاشق بشوید
آخرین حرف من اینست – خداوندی هست
اول هر کار او- آنگاه عشق
دوره گرد پیر را همراه عشق
امر امر توست فرمان می بریم
حکم حکم توست – بسم الله عشق
با زلیخا تهمتِ همراه عشق
با علی خلوت نشین چاه عشق
هر کسی یک نوع معنا می کند
عده ای بیراه و برخی راه عشق
در ازل عاشق به دنیا آمدیم
آه عشق و آه عشق و آه عشق
دستهایت، چتر سبز مهربانی! ربّنا
ای شما تفسیر پاک زندگانی! ربّنا
ای تو در من با من و ای مونس دلدادگی
در نگاهت جاری الطاف نهانی، ربّنا
این منم، تنپارهام، تنپوشی از لبخند تو
همدم افتادگی، یار جوانی، ربّنا
ای همیشه در دلم، احساس پاک بودنم
ای تمام شعر، ای عشق نهانی! ربّنا
سبزِ سبزِ سبز، اگر سبزم برای خاطرت
اولینی، آخرینی، جاودانی، ربّنا!
همیشه پاره ای از حرف های من با توست
همیشه دست نیازم ، خدای من با توست
من از دریچهء شب های قدر لبریزم
ولی گشودن زنجیر پای من با توست
شکوفه های قیام است و شاخه هاس قعود
نماز، زمزمهء ربنای من با توست
مرا ببر به تماشای باغ های بزرگ
به قصر های رفیعی که جای من با توست
نه من توام ، نه تو من – هم تو در منی ، هم من
که ابتدای من و انتهای من با توست
همینکه با تو بخوانم برای من کافیست
همینکه پاره ای از حرف های من با توست
مهربانا تویی پناه همه، نبض دنیا به خاطرت جنبان
رنگ دریا برای تو آبی، عطر گلپونه ها اگر افشان...
روی بال پرندگان قشنگ روی دست رُز و اقاقی ها ...
از سرانگشت توست می بارد، درّ ناب و زلال اگر باران
این صدای من است پیچیده، در هوایی که جز تو و من نیست
ای تو در من، من از شما پیدا! ای تو پیداترین اگر پنهان
این منم یک زمین پر از ماندن، آسمان را چقدر دلتنگم
می رسم عاقبت به اصل خودم، از دو دست دعا سحرگاهان
خسته ام از همیشه من بودن، سوخته بال های پروازم
جرعه ای آسمان به من بدهید، سخت دل تنگم از زمین و زمان
ای خداوند دو عالم حضرت پروردگار
آمده در محضر تو بنده ای دلخون و زار
پر گناه و دل تباه و بی پناه و رو سیاه
گم شده از راه و افتاده به چاه و شرمسار
یک شبم با یاد تو نامد به صبح و غافلم
یا الها چاره ای تا دل بگردد هوشیار
عمر در راه خیال و وهم رفته از کفم
جز گناه و تیرگی دل را نباشد هیچ بار
گشته دل بت خانه و جایی دگر بهر تو نیست
ای خدا بهر خلیلت می کشد دل انتظار
در جهان مقداد دل بر مرتضی داری و بس
تا علی باشد شفیعت از چه داری اضطرار
در طبع گرفتار به جز عجز و دعا نیست
درمانده هر آن دیده که لبریز بکا نیست
از نفس خطاکار که فرمان به بدی کرد
از رب خطاپوش که جز جود و سخا نیست
پیوسته بیا بر در این خانه طلب کن
در محضر او لفظ برو حرف نیا نیست
عمری سر این سفره نمک خورده ام حالا
مسکین برود جای دگر شرط وفا نیست
افتاده به کارم گره از دست گناهان
در دام هوس مانده ام و راه رها نیست
آنجا که فقط قلب مرا می کند آرام
جایی به جز از پنجره فولاد رضا نیست
حالا که شفیعم شده آقای خراسان
مرهم بگذارید به دردی که دوا نیست
"اشک" آمده سلطان بدهد رزق محرم
نوکر نشود کرببلایی که روا نیست
درمان گرفتار فقط ذکر حسین است
جز گوشه بین الحرمین خانه ما نیست
حسین جمالی(اشک)
دیدی از غصه و غم، خسته و مالامالم
آمدی باز خودت زود به استقبالم
از وفایت چه بگویم که شبیه مادر
هر کجا رفتهام و آمدهای دنبالم
مرگ همسایه و اقوام مرا زنده نکرد
بسکه با حرص و طمع در طلب آمالم
از سیهرویی و احوال بدم هیچ مپرس
شرمسارم چه بگویم به همان منوالم
چه گرفتاری و بیماری سختی دارم
شب به شب وقت مناجات و دعا بی حالم
نظری کن که فقط جَلد نجف باشم و بس
نکند گم بشوم مُهر بزن بر بالم
بی علی هر دم و هر بازدمی معصیت است
با علی حکم عبادات، گرفت اعمالم
سفر کرب و بلا تذکرهاش با زهراست
آه مادر چه شده تذکرهی هر سالم
من همان سینه زن داغ حسینت هستم
که پریشان شده از تشنگیاش احوالم
کاش بودم به کنارش که تنش پا نخورد
سالها گریهکن آن بدن پامالم
کاش بودم که به او این همه نیزه نخورد
یاد آن جسم مقطع شده در گودالم
کاش بودم که شوم غارت و غارت نشود
داغدار تن غارت شده در جنجالم
مناجات
ای خالق اعلا تو را من می پرستم
قالو بلی گوی تو از روز الستم
گفتی که شکرت نعمتم افزون نماید
اما نمک خوردم نمکدان را شکستم
دلگرمیم لا تقنطو من رحمت ا..
آویزه ی گوشم بود تا زنده هستم
حائز نبودم من شروط بندگی را
اما به لطف بیکرانت دل ببستم
ای از رگ گردن به من نزدیکتر تو
من بنده ی بیچاره ای در دوردستم
بر من نه با عدلت، با رحمت نظر کن
گر روز محشر آیدم خالیست دستم
شعر:اسماعیل تقوایی
زمزمه مناجات
شبهای جمعه
شبهای ماه رمضان و
شبهای احیاء
بنداول
یارب ارحم ضعف بدنی
به حق شاه بی کفنی
یکبار دیگر دستم بگیر
به حق سادات حسنی(۲)
یا من اسمه دوا
وذکره شفا(۲)
منو ببخش به آیه های وتین
منو ببخش به حق آل یاسین(۲)
ابکی ابکی لشدته عذابی
ابکی ابکی به تشنگان تو آبی
بنددوم
اغفر لنا شد شعار من
یارب افتاده بار من
من بر درت التجا کنم
ای شمع شام تار من
اللهم اغفر ذنوبا
اللهم والدنا
منو ببخش به آیه های کوثر
منو ببخش به اشک چشم حیدر
ابکی ابکی لشدته عذابی
ابکی ابکی به تشنگان تو آبی
یارب ارحم ضعف بدنی
به حق شاه بی کفنی (۳)
#مرتضی_محمودپور
@haajmorteza
#یا_نور_و_یا_قدوس
امشب سکوتِ غم با دردِ مالامال
با من چه می کند در خلوتِ خیال
هر لحظه سوزم از دردِ فراقِ تو
کی می رسد مرا هنگامه ی وصال
می جویمت تو را دشتِ ستاره ها
می بینمت تو را در قابِ بی مثال
باور نمی کنم این شرحِ قصه را
دلبر شدن بلی دلدادگی محال
سیلابِ اشکِ من از حد شده فزون
بر گونه مےچکد چون چشمه ے زلال
سرگشته ام چنان از روے ماهت اے
زیباترین جمال زیباترین کمال!
#هستی_محرابی
#بداهه
رسید عطر مناجات و گَردِ غم رفته
به شوق بخشش یارم چنین دلم رفته
یقین که اشک پشیمانی‌اش زیاد شود
هر آن کسی که به قربان دوست کم رفته
امان از این لبِ از فیض توبه جا مانده
امان از این دلِ در خواب دم به دم رفته:
خدا که هست! چرا رفته در پی خلقش
صمد که هست! چرا در پی صنم رفته
گناه کرده‌ام و قلب من شده تاریک
گناه کرده‌ام و نور صورتم رفته
نظیر ماه مبارک کجا کنم پیدا!
درنگ اگر کنم این وقت مغتنم رفته
زمان پاک شدن شد، تمامی اسباب
برای توبه مهیاست، روی هم رفته!
حسین گفتم و راهم دوباره شد هموار
بس است هر چه دلم بین پیچ و خم رفته
دوباره با منِ هجران‌زده چه همدرد است
هر عاشقی که شب جمعه‌ای حرم رفته
آئینه‌ی موج‌دار دارم
قلبی به گنه دچار دارم
آلوده شدم خراب کردم
بیچاره‌ام اضطرار دارم
تلقین مرا بخوان همین‌جا
چون حالت احتضار دارم
محتاجم و بینِ دستِ خالی
معصیَّت بی‌شمار دارم
شب آمده‌ام مرا نبینی
ردّم نکنی که کار دارم
من کار به هیچکس ندارم
اما ز تو انتظار دارم
گفتم به همه فقیرم اما
یک ربّ بزرگوار دارم
سرمایه‌ام از دعای زهراست
پس پیش تو اعتبار دارم
من هرچه که دارم و ندارم
از چادر پُر غُبار دارم
می‌گفت علی: نشد بمیرم
از غُصه‌ی یارِ باردارم
من هر #شب_جمعه با حسینش
در کرببلا قرار دارم
با مادر خود حسین می‌گفت
شرمنده شدم مزار دارم
گفتم ازین گنهکار، بدتر کسی ندیده
گفتی بیا ازین غم بگذر، کسی ندیده
با پرده پوشی خود، کردی مرا خرابت
بنده نوازی‌ات را، کمتر کسی ندیده
یاذالکرم بنازم خوان کرامتت را
مهمان‌پذیرتر از، این در کسی ندیده
دلبستگی به دنیا بال مرا شکسته
در وقت کوچ، مرغی بی پر کسی ندیده
خیر و صلاحِ طفلِ بی دست و پای خود را
از ابتدا به غیر از مادر کسی ندیده
چاره‌گشاتر از آن دست گره گشایش
وقت دعای خیرش آخر کسی ندیده
دستان مرتضی را نامیده حق: یدالله
بالاتر از دو دستِ حیدر کسی ندیده
گوهر، ولایت اوست ما بین ظرف سینه
جز حُب او وگرنه گوهر کسی ندیده
تنها برای حیدر سینه دریده کعبه
کور است مستجارش را هر کسی ندیده
باب نجات امت در گریه بر حسین است
باب نجاتی از او بهتر کسی ندیده
**
زینُ العباد، یک عمر با گریه زیر لب خواند:
چون من تن پدر را، بی سر کسی ندیده
وای از مصیبت شام، دشنام پشت دشنام
آن صحنه‌ها که دیدم دیگر کسی ندیده
جز من که در تقلا، با دست بسته بودم
ناموسِ خویشتن را مضطر کسی ندیده
گفتم ازین گنهکار، بدتر کسی ندیده
گفتی بیا ازین غم بگذر، کسی ندیده
با پرده پوشی خود، کردی مرا خرابت
بنده نوازی‌ات را، کمتر کسی ندیده
یاذالکرم بنازم خوان کرامتت را
مهمان‌پذیرتر از، این در کسی ندیده
دلبستگی به دنیا بال مرا شکسته
در وقت کوچ، مرغی بی پر کسی ندیده
خیر و صلاحِ طفلِ بی دست و پای خود را
از ابتدا به غیر از مادر کسی ندیده
چاره‌گشاتر از آن دست گره گشایش
وقت دعای خیرش آخر کسی ندیده
دستان مرتضی را نامیده حق: یدالله
بالاتر از دو دستِ حیدر کسی ندیده
گوهر، ولایت اوست ما بین ظرف سینه
جز حُب او وگرنه گوهر کسی ندیده
تنها برای حیدر سینه دریده کعبه
کور است مستجارش را هر کسی ندیده
باب نجات امت در گریه بر حسین است
باب نجاتی از او بهتر کسی ندیده
**
زینُ العباد، یک عمر با گریه زیر لب خواند:
چون من تن پدر را، بی سر کسی ندیده
وای از مصیبت شام، دشنام پشت دشنام
آن صحنه‌ها که دیدم دیگر کسی ندیده
جز من که در تقلا، با دست بسته بودم
ناموسِ خویشتن را مضطر کسی ندیده
با اسمت عالمو دیوونه کردی
چقد دل می‌بره آوازه‌ی تو
واسَه‌ت فرقی نداره خوب یا بد
فدای لطف بی اندازه‌ی تو
همین که اشک می‌ریزم به یادت
عزیز چارده معصوم می‌شم
بدونِ تو به هم می‌ریزم اما
صدات که می‌زنم آروم می‌شم
می‌دونم که فراموشم نکردی
می‌گیرم کربلامو آخر از تو
منو مادر به دست تو سپرده
خودمونیم آقا کی بهتر از تو؟!
به این امّید جون دادی گمونم
که قلب مُرده‌ی ما جون بگیره
بمیرم اونقده سختی کشیدی
که این دنیا به ما آسون بگیره
یه جوری دوستت دارم که می‌خوام
اگه نباشی تو، دنیا نباشه
بعیده واسه‌ی بی سرپناها
تو کشتیِ نجاتِت جا نباشه
هنوزم تشنه‌ی "یاری" می‌دونم
هنوزم بازه راه خونه‌ت آقا
هنوزم خواهرت می‌خونه با اشک
((گلی گُم کرده‌ام می‌جویم او را))
تب تنهایی من بود که تاب از تو گرفت
فکر نوشیدن یک جرعه ی آب از تو گرفت
به جمال حسنی دست درازی کردند
تازه داماد حرم نیزه نقاب از تو گرفت
هرکسی از پدرم از پدرت بغضی داشت
انتقامی عوض آن دو جناب از تو گرفت
پدر تو شتر مادرشان را پِی کرد
کینه ی جنگ جمل خُرده حساب از تو گرفت
تا به حالا نشده بود جوابم ندهی
من صدایت زدم و سنگ جواب از تو گرفت
بوی خونِ بدنت کرب و بلا را بر داشت
گل نیلوفری ام نعل گلاب از تو گرفت
ورمِ پلکِ لگد خورده دو چشمت را بست
ورنه فکر حرم آرامش و خواب از تو گرفت
گریه ی تازه عروست وسط صدتا مرد
گریه ها در وسط بزم شراب از تو گرفت
درد من قیمت دوا رو نداشت
آخه دل شوق وصل یار و نداشت
من زمستونم و بهار اونه
این هوا عطر اون هوا رو نداشت
این غباری رو که به‌پا کردم
ارزش اشک اون چشارو نداشت
نکنه توی غربت اینو بگه
شیعه‌ی ما هوای ما رو نداشت
دل من واسه هرکسی جا داشت
جا برا خلوت خدا رو نداشت
شدم اونی که درد دنیا داشت
غصه‌ی غربت آقا رو نداشت
غافل از عشق میشدم گاهی
عشق ، از من این انتظار و نداشت
بر میگردم به اون روزایی که
تو دلم این برو بیا رو نداشت
روزایی که بگم عزیز دلم
جون ما قابل شما رو نداشت
برمیگردم به روزایی که دلم
تاب دوری کربلا رو نداشت
برمیگردم به روضه های حسین
آخه دنیا هوای ما رو نداشت
ته گودال جوری آروم بود
تو نماز مومن این قرار و نداشت
سر پیراهنش هیاهو بود
اون ولی غصه‌ی عبا رو نداشت
خامس خاندان آل کسا
نای پیکار با ناکسا رو نداشت
جای سالم نموند رو بدنش
حتی قدر نگین یه جا رو نداشت
شمر فهمید مادرش اومده
نانجیب اما اون حیا رو نداشت
نتونس تو چشش نگاه کنه
چاره جز ذبح از قفا رو نداشت
خیلی آروم بود حسین اما
تاب آتیش تو خیمه ها رو نداشت
درد من قیمت دوا رو نداشت
آخه دل شوق وصل یار و نداشت
من زمستونم و بهار اونه
این هوا عطر اون هوا رو نداشت
این غباری رو که به‌پا کردم
ارزش اشک اون چشارو نداشت
نکنه توی غربت اینو بگه
شیعه‌ی ما هوای ما رو نداشت
دل من واسه هرکسی جا داشت
جا برا خلوت خدا رو نداشت
شدم اونی که درد دنیا داشت
غصه‌ی غربت آقا رو نداشت
غافل از عشق میشدم گاهی
عشق ، از من این انتظار و نداشت
بر میگردم به اون روزایی که
تو دلم این برو بیا رو نداشت
روزایی که بگم عزیز دلم
جون ما قابل شما رو نداشت
برمیگردم به روزایی که دلم
تاب دوری کربلا رو نداشت
برمیگردم به روضه های حسین
آخه دنیا هوای ما رو نداشت
ته گودال جوری آروم بود
تو نماز مومن این قرار و نداشت
سر پیراهنش هیاهو بود
اون ولی غصه‌ی عبا رو نداشت
خامس خاندان آل کسا
نای پیکار با ناکسا رو نداشت
جای سالم نموند رو بدنش
حتی قدر نگین یه جا رو نداشت
شمر فهمید مادرش اومده
نانجیب اما اون حیا رو نداشت
نتونس تو چشش نگاه کنه
چاره جز ذبح از قفا رو نداشت
خیلی آروم بود حسین اما
تاب آتیش تو خیمه ها رو نداشت
بر لب اهل مناجات و سحر جان می‌رسد
رفته‌رفته وقت مهمانی به پایان می‌رسد
عبد رسوا و گریزانی که هر جا رفته است
آخر مهمانیِ مولا، پشیمان می‌رسد
در شب قدرش، همه بستند بار خویش را
یک نفر جا مانده و با چشم گریان می‌رسد
تا گنهکاری، پشیمان از گناهش می‌شود
سوی او فوراً خدا لبیک‌گویان می‌رسد
بر سر این سفره تا هستیم، بر دل‌های‌مان...
دائماً انوار لطف حیِّ سبحان می‌رسد
سائل معرفت از بیت بتول و حیدریم
هرچه بر ما می‌رسد، از لطف ایشان می‌رسد
تا که یک ذره فقط احساس غربت می‌کنیم
بر سر ما دست آقای خراسان می‌رسد
رزق آب و نان رعیت‌های این خانه فقط
از عطای سفره‌ی بابای سلطان می‌رسد
**
غربت موسی بن جعفر بر دلم آتش زند
تا که هر دفعه به گوشم اسم زندان می‌رسد
از رخ زرد و تن همچون خیالش شد عیان
ارث از مادر به اولادش فراوان می‌رسد
ساق پایش را چه کرده سندی ملعون مگر
تا به محراب دعا افتان و خیزان می‌رسد
بر لب اهل مناجات و سحر جان می‌رسد
رفته‌رفته وقت مهمانی به پایان می‌رسد
عبد رسوا و گریزانی که هر جا رفته است
آخر مهمانیِ مولا، پشیمان می‌رسد
در شب قدرش، همه بستند بار خویش را
یک نفر جا مانده و با چشم گریان می‌رسد
تا گنهکاری، پشیمان از گناهش می‌شود
سوی او فوراً خدا لبیک‌گویان می‌رسد
بر سر این سفره تا هستیم، بر دل‌های‌مان...
دائماً انوار لطف حیِّ سبحان می‌رسد
سائل معرفت از بیت بتول و حیدریم
هرچه بر ما می‌رسد، از لطف ایشان می‌رسد
تا که یک ذره فقط احساس غربت می‌کنیم
بر سر ما دست آقای خراسان می‌رسد
رزق آب و نان رعیت‌های این خانه فقط
از عطای سفره‌ی بابای سلطان می‌رسد
**
غربت موسی بن جعفر بر دلم آتش زند
تا که هر دفعه به گوشم اسم زندان می‌رسد
از رخ زرد و تن همچون خیالش شد عیان
ارث از مادر به اولادش فراوان می‌رسد
ساق پایش را چه کرده سندی ملعون مگر
تا به محراب دعا افتان و خیزان می‌رسد
بر لب اهل مناجات و سحر جان می‌رسد
رفته‌رفته وقت مهمانی به پایان می‌رسد
عبد رسوا و گریزانی که هر جا رفته است
آخر مهمانیِ مولا، پشیمان می‌رسد
در شب قدرش، همه بستند بار خویش را
یک نفر جا مانده و با چشم گریان می‌رسد
تا گنهکاری، پشیمان از گناهش می‌شود
سوی او فوراً خدا لبیک‌گویان می‌رسد
بر سر این سفره تا هستیم، بر دل‌های‌مان...
دائماً انوار لطف حیِّ سبحان می‌رسد
سائل معرفت از بیت بتول و حیدریم
هرچه بر ما می‌رسد، از لطف ایشان می‌رسد
تا که یک ذره فقط احساس غربت می‌کنیم
بر سر ما دست آقای خراسان می‌رسد
رزق آب و نان رعیت‌های این خانه فقط
از عطای سفره‌ی بابای سلطان می‌رسد
**
غربت موسی بن جعفر بر دلم آتش زند
تا که هر دفعه به گوشم اسم زندان می‌رسد
از رخ زرد و تن همچون خیالش شد عیان
ارث از مادر به اولادش فراوان می‌رسد
ساق پایش را چه کرده سندی ملعون مگر
تا به محراب دعا افتان و خیزان می‌رسد
بر لب اهل مناجات و سحر جان می‌رسد
رفته‌رفته وقت مهمانی به پایان می‌رسد
عبد رسوا و گریزانی که هر جا رفته است
آخر مهمانیِ مولا، پشیمان می‌رسد
در شب قدرش، همه بستند بار خویش را
یک نفر جا مانده و با چشم گریان می‌رسد
تا گنهکاری، پشیمان از گناهش می‌شود
سوی او فوراً خدا لبیک‌گویان می‌رسد
بر سر این سفره تا هستیم، بر دل‌های‌مان...
دائماً انوار لطف حیِّ سبحان می‌رسد
سائل معرفت از بیت بتول و حیدریم
هرچه بر ما می‌رسد، از لطف ایشان می‌رسد
تا که یک ذره فقط احساس غربت می‌کنیم
بر سر ما دست آقای خراسان می‌رسد
رزق آب و نان رعیت‌های این خانه فقط
از عطای سفره‌ی بابای سلطان می‌رسد
**
غربت موسی بن جعفر بر دلم آتش زند
تا که هر دفعه به گوشم اسم زندان می‌رسد
از رخ زرد و تن همچون خیالش شد عیان
ارث از مادر به اولادش فراوان می‌رسد
ساق پایش را چه کرده سندی ملعون مگر
تا به محراب دعا افتان و خیزان می‌رسد
بر لب اهل مناجات و سحر جان می‌رسد
رفته‌رفته وقت مهمانی به پایان می‌رسد
عبد رسوا و گریزانی که هر جا رفته است
آخر مهمانیِ مولا، پشیمان می‌رسد
در شب قدرش، همه بستند بار خویش را
یک نفر جا مانده و با چشم گریان می‌رسد
تا گنهکاری، پشیمان از گناهش می‌شود
سوی او فوراً خدا لبیک‌گویان می‌رسد
بر سر این سفره تا هستیم، بر دل‌های‌مان...
دائماً انوار لطف حیِّ سبحان می‌رسد
سائل معرفت از بیت بتول و حیدریم
هرچه بر ما می‌رسد، از لطف ایشان می‌رسد
تا که یک ذره فقط احساس غربت می‌کنیم
بر سر ما دست آقای خراسان می‌رسد
رزق آب و نان رعیت‌های این خانه فقط
از عطای سفره‌ی بابای سلطان می‌رسد
**
غربت موسی بن جعفر بر دلم آتش زند
تا که هر دفعه به گوشم اسم زندان می‌رسد
از رخ زرد و تن همچون خیالش شد عیان
ارث از مادر به اولادش فراوان می‌رسد
ساق پایش را چه کرده سندی ملعون مگر
تا به محراب دعا افتان و خیزان می‌رسد
بر لب اهل مناجات و سحر جان می‌رسد
رفته‌رفته وقت مهمانی به پایان می‌رسد
عبد رسوا و گریزانی که هر جا رفته است
آخر مهمانیِ مولا، پشیمان می‌رسد
در شب قدرش، همه بستند بار خویش را
یک نفر جا مانده و با چشم گریان می‌رسد
تا گنهکاری، پشیمان از گناهش می‌شود
سوی او فوراً خدا لبیک‌گویان می‌رسد
بر سر این سفره تا هستیم، بر دل‌های‌مان...
دائماً انوار لطف حیِّ سبحان می‌رسد
سائل معرفت از بیت بتول و حیدریم
هرچه بر ما می‌رسد، از لطف ایشان می‌رسد
تا که یک ذره فقط احساس غربت می‌کنیم
بر سر ما دست آقای خراسان می‌رسد
رزق آب و نان رعیت‌های این خانه فقط
از عطای سفره‌ی بابای سلطان می‌رسد
**
غربت موسی بن جعفر بر دلم آتش زند
تا که هر دفعه به گوشم اسم زندان می‌رسد
از رخ زرد و تن همچون خیالش شد عیان
ارث از مادر به اولادش فراوان می‌رسد
ساق پایش را چه کرده سندی ملعون مگر
تا به محراب دعا افتان و خیزان می‌رسد
بر لب اهل مناجات و سحر جان می‌رسد
رفته‌رفته وقت مهمانی به پایان می‌رسد
عبد رسوا و گریزانی که هر جا رفته است
آخر مهمانیِ مولا، پشیمان می‌رسد
در شب قدرش، همه بستند بار خویش را
یک نفر جا مانده و با چشم گریان می‌رسد
تا گنهکاری، پشیمان از گناهش می‌شود
سوی او فوراً خدا لبیک‌گویان می‌رسد
بر سر این سفره تا هستیم، بر دل‌های‌مان...
دائماً انوار لطف حیِّ سبحان می‌رسد
سائل معرفت از بیت بتول و حیدریم
هرچه بر ما می‌رسد، از لطف ایشان می‌رسد
تا که یک ذره فقط احساس غربت می‌کنیم
بر سر ما دست آقای خراسان می‌رسد
رزق آب و نان رعیت‌های این خانه فقط
از عطای سفره‌ی بابای سلطان می‌رسد
**
غربت موسی بن جعفر بر دلم آتش زند
تا که هر دفعه به گوشم اسم زندان می‌رسد
از رخ زرد و تن همچون خیالش شد عیان
ارث از مادر به اولادش فراوان می‌رسد
ساق پایش را چه کرده سندی ملعون مگر
تا به محراب دعا افتان و خیزان می‌رسد
لحظه‌های آخر و احساسِ غربت می‌کنیم
ای خدا داریم کم‌کم رفع زحمت می‌کنیم
درگذر از ما اگر بزم تو را بَرهَم زدیم
پیشِ تو از حال و روزِ خود شکایت می‌کنیم
معصیت کردیم و رفت از یادمان مهمانی‌ات
میزبانی کردی! احساس ِ خجالت می‌کنیم
"یا غیاثَ المُستغیثین" گفته و با التماس
با همین دستان ِ خالی عرض حاجت می‌کنیم
یا رفیقَ، سَیدي، مَن لا رفیقَ غیرِ تو
سودِ بسیاری از این نوع ِ رفاقت می‌کنیم
ما به ماهِ تو، به إعجازِ سَحَر دل بسته‌ایم
بیشتر از قبل وقتی کسبِ رحمت می‌کنیم
سفرهٔ افطارهای آخرین است و مُدام
با تو داریم از قبولِ توبه صحبت می‌کنیم
راستی بخشیدی آخر یا نه؟! ما را ای کریم
درگذر حالا که مستأصل صدایت می‌کنیم
ما به شب‌هایِ مناجات ِ تو عادت کرده‌ایم
بعد از این با گریه هَرشَب با تو خلوت می‌کنیم
عهد می‌بندیم با تو زیرِ ایوان نجف
بعد از این، جانِ علی بهتر عبادت می‌کنیم
**
جانِ آقایی که می‌گفتند رو به زینبش
از حسینت هر چه می‌خواهیم غارت می‌کنیم
سر به روی نیزه، انگشتر به دستِ ساربان
در دل از این داغ، احساس ِ حرارت می‌کنیم!
نصیحت پدرم مانده است در گوشم
که روز فقر، شبش نان روضه نفروشم
غم گرسنگی‌ات قوت غالب من شد
همیشه در وسط روضه اشک می‌نوشم
قسم به کِتری جوشیده در حسینیه
که با کسی که نخواهد تو را نمی‌جوشم
گرفت نور خدا زندگیِ تاریکم
به لطف شعله‌ی در چلچراغِ بر دوشم
"حسین" گفت پدر جای لای لایی شب
شرابْ ریخت به جانم هنوز مدهوشم
به چار گوشه‌ی قبرم قسم که بعد از مرگ
برای تنگی قبرم گدای شش‌گوشم
کفن که دستِ مرا بست؛ دست تو باز است
وَ دست باز تو یعنی بیا در آغوشم
چرا به یاد لب تشنه‌ات نمی‌میرم
مرا ببخش عزیزم که آب می‌نوشم
مصیبت پدر و مادرم ز یادم رفت
مصیبت پسر تو نشد فراموشم
**
میان روضه‌ی بزم یزید فریادم
به یاد شام غریبان اگر که خاموشم
عزیز فاطمه خیلی برای من سخت است
تو پاره پیرهنی، من لباس می‌پوشم
سلیمانی و من مورم
همون وصله ی ناجورم
ز تو دورتر از دورم
با عشق تو محشورم
یا غیاث المستغیثینی
تو مجیری تو بهترینی
تو خالق عرش برینی(2)
یارب الهی العفو
یارب الهی العفو
««««««««
با آ ه جگر سوزم
من چشم به در دوزم
در هر شب و هرروزم
میسوزم و میسوزم
یا غیاث المستغیثینی
تو مجیری تو بهترینی
تو خالق عرش برینی(2)
یارب الهی العفو
یارب الهی العفو
««««««««
تو گوهر نایابی
تو روشنی آ بی
تو پرتو مهتابی
برخلق تو اربابی
یا غیاث المستغیثینی
تو مجیری تو بهترینی
تو خالق عرش برینی(2)
یارب الهی العفو
یارب الهی العفو
«««««««
من عبد گنه کارم
ازعشق تو بیمارم
بر درگه تو زارم
آ ن خادم دربارم
یا غیاث المستغیثینی
تو مجیری تو بهترینی
تو خالق عرش برینی(2)
یارب الهی العفو
یارب الهی العفو
