مناجات با خدا

وقتی وجودِ گُل بدونِ خار ممکن نیست!
مهمانی ات بی بنده ی بَدکار ممکن نیست!
خواهم بِبَندم کوله بارِ بندگی ام را
وقتی نباشم هر سَحَر بیدار ممکن نیست!
راهِ وصالم با گُناهانم شده مَسدود
دیگر عبور از این همه دیوار ممکن نیست!
عَفوِ خُداوندی چگونه شامِلم گردد؟
تا که گُنه را می کُنم تکرار، ممکن نیست!
شرطِ قبولِ توبه تنها صِدق و اِخلاص است
اینجا فریبِ قاضیِ سَتّار ممکن نیست!
کَسبِ رضای دوست، در دُنیا و در عُقبی
تا قَلبِ "مَهدی" را دَهَم آزار ممکن نیست!
از دیدنِ نامَحرَمان، دیده شُده سیراب!
حالا که چَشم آلوده شد، دیدار ممکن نیست!
تا نانِ شُبهه در میانِ سُفره ی ما هست
یادی از آقا هم دَمِ اِفطار، ممکن نیست

• سه شنبه
• 18
• دی
• 1397
• ساعت
• 18:30
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

سوگند ميخوريم هميشه به جان فقر
ما را بس است آب گدائي و نان فقر

كفران نعمت است نگويد اگر كسي
حمد خداي عزوجل با زبان فقر

آب فرات و تربتمان داد و بعد گفت
در گوش ما به وقت تولد اذان فقر

آمد نوشت دلبر اهل قلم شبي
از رونوشت زندگي ما رمان فقر

منهاي عشق هر چه كه دارم زيادي است
او كرده ضرب حال مرا در توان فقر

نزديك ميشوم به خداي خودم اگر
دور از تعلقات شوم در زمان فقر

از شدت تعجب خود باز مانده است
در اين همه صبوري عاشق دهان فقر

• چهارشنبه
• 10
• بهمن
• 1397
• ساعت
• 20:39
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

بر کامِ من طعمِ رطب رسیده
ماهِ خدا ماهِ رجب رسید
زيباترين ماه خداست اين ماه
هر ناله اي مشگل گشاست اين ماه
اصلاً خدا باشد پِيِ بهانه
تا بنده را راهش دهد به خانه
اين ماه اذن ِ بندگي بگيريم
از يار ، درسِ زندگي بگيريم
جا دارد از دل عقده وا نماييم
تا سفره هاي درد دل گشاييم
آمد به گوشم نغمه منادی
در خانه ات مارا تو راه دادی
يك عمر پوشاندي تو عيب هايم
تا يك سحر در كوي تو بيايم
يك جمله گويم شرح حالِ يك سال
از عيد فطر پيش تا همين حال
با درد هجران ساختم الهي
دارو ندارم باختم الهي
شيطان به قلب غافلم كمين زد
هر جا كه شد بار مرا زمين زد
اين بنده روز خوش نديده بي تو
كارش به رسوايي كشيده بي تو
اما بدان دل خا

• سه شنبه
• 21
• اسفند
• 1397
• ساعت
• 11:26
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

مناجات نامه
در محضر قاضی‌الحاجات

الهی سوی تو روی نیازم
تویی آن خالق بنده‌نوازم

الهی من اگر که روسیاهم
اگرکه در دوعالم‌بی‌پناهم

امیدم‌برتووبررحمت‌توست
به‌الطاف‌تو وبرعزت توست

عوض کردم ردیف‌شعروشورم
که شاید بازجویم این‌حضورم

اگر تنهاترین تنها شوم من
فدایی تن تنها شوم من

اگر ره سوی بیراهه گذارم
اسیرغصه‌و غمها شوم من

اگر نوشم شراب بردباری
نهان گردم اگر پیدا شوم من

اگر در وادی غفلت بمیرم
چگونه روز محشر پاشوم من

اگر از معصیت توبه نکردم
چگونه زائر مولا شوم من

الهی بنده‌ات را پاک گردان
وگرنه زین مصیبت تا شوم من

تو دستت از سرم گربازگیری
درعالم‌محو برق‌آسا شوم‌من

گره از کارمن یارب تو بگشا
وگ

• دوشنبه
• 9
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 15:55
• نوشته شده توسط
• حاج مرتضی محمودپور

از ابتدای کار جهان تا به انتها
دیباچه‌ای نبود و نباشد بِه از دعا...

وقت است اگر به دعوت «أدعونی أستجب»
دستی برآوریم به درگاه کبریا

یارب به حق نقطۀ «أَنّی أنا الغفور»
کاندر بسیط مرکز عالم نیافت جا

یارب به حق آیت «لاتقنطوا» که هست
سرمایۀ سعادت و پیرایۀ رجا

یارب به حق سبع مثانی که بر رسول
آمد به پنج واسطه از عالم عُلا...

یارب به حق لوح که بر وی کشیده‌ای
نقش وجود «ما هُو کائن کَما تَشا»...

یارب به حق وسعت کرسی که بر فلک
«تعظیم وُسعِه وَسعَ الأرض و السما»

یارب به حق صاحب صور و به نفخ او
آندم که گوش را نبود هوش از صدا...

یارب به حق قوّت «ذوالقوَّةِ المَتین»
روح‌الامین که سدره بدو داد منتها

• چهارشنبه
• 11
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 12:56
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

اگر عاصی، اگر مجرم، اگر بی‌دین، اگر مستم
به محشر کی گذارد دامن عفوت تهی‌دستم؟

ز بس خواناست از پیشانی‌ام خط گنهکاری
تواند نامۀ اعمال شد آیینه در دستم...

نگاه ظاهر و باطن، یکی کردم، تو را دیدم
رسا شد، این دو کوته رشته را با هم چو پیوستم

ندیدم کلفت از کس تا نکردم کلفتی با کس
نرنجیدم ز رنجانیدن کس تا زبان بستم

نرنجانیدم از خود هیچ‌کس را غیر این «واعظ»
که با سر پنجۀ تأثیر افغان خاطری خَستم

• پنج شنبه
• 12
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 13:54
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

خسته ام از روز و سال و ماه؛ عمرم شد تباه
یا کریم الصفح، یا ألله؛ عمرم شد تباه

امر کردی بندگی کن! عرض کردم غرقِ اشک-
حیف دل با تو نشد همراه، عمرم شد تباه

یاغیاث المستغیثین، دستهایم را بگیر
آمدم ألعفو یا ربّاه، عمرم شد تباه

این «منِ عاصی» به آسانی «تو» را از من گرفت
درگذر از بندۂ گمراه، عمرم شد تباه

«یا رجاءَ المُذنبین» شرم ِ من از این است که؛
آرزوهایم نشد کوتاه، عمرم شد تباه

خوابِ غفلت آمد و حالِ دعایم را گرفت
تا که جُنبیدم به خود ناگاه! عمرم شد تباه

پا به پایِ نفسِ سرکش رفتم و افسوس که...
راه را نشناختم از چاه؛ عمرم شد تباه

لطف کن گاهی دلیل گریه هایم را بپرس
حسرت شش گوشه دارم آه، عمرم ش

• جمعه
• 13
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 17:14
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

یارب به حق منزلت و جاه مصطفی
آن اشرف خلائق و خاتم به انبیا

یارب به حق پادشه انس و جان علی
زوج بتول و شیر خدا شاه لا‌فَتا

یارب به حق فاطمه آن بضعة‌الرسول
اُمّ‌الائمه عصمت و ناموس کبریا

یارب به حرمت حسن مجتبی که اوست
بعد از علی امام و به خلق است مقتدا

یارب به خون تشنه‌لب کربلا، حسین
آن کشته‌ای که جان جهانش بُوَد فدا

یارب به حق زین‌العباد نکوخصال
نور خدا که بوده به عبّاد پیشوا

یارب به جاه و منزلت باقرالعلوم
پنجم امام و بر همه مولا و رهنما

یارب به جعفر بن محمد ششم امام
آن صادق مصدَّق و مصداق اتقیا

یارب به حقِّ موسی جعفر همان که بود
عبدی مطیع و صالح و تسلیم بر قضا

یارب به حقّ خسرو دین ثامن

• جمعه
• 13
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 18:00
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

چشمۀ دیدار تو سراب ندارد
ساحت دل، بی‌تو آفتاب ندارد

آن‌که پناهش دهی چه بیمش از اغیار؟
وآن‌که شفیعش تویی حساب ندارد

گفتم و بستم دهان مدّعیان را
حرف حسابی دگر جواب ندارد

رحمتی ای آشنای جان که دل من
از تو دگر طاقت عتاب ندارد

چون که تو را خواست، پس هر آن‌چه تو خواهی
عاشق تو حق انتخاب ندارد

«صدق» دعا را بَرَد به‌سوی اجابت
برگِ گُل کاغذی، گلاب ندارد

• جمعه
• 13
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 18:07
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

بنده چون شد وارد وادی ایمان بهتر است
نقش بندد چونکه ایمان بر دل و جان بهتر است

بنده باید انس گیرد با مناجات سحر
نیمه شب اشک و نماز و ذکر و قرآن بهتر است

نور راه ماست نور جلوه صاحب زمان
در شب تاریک نور ماه تابان بهتر است

«در جوانی پاک بودن شیوه پیغمبری است»
توبه کردن خوب، اما از جوانان بهتر است

اولین منزل برای توبه حزن قلبی است
بنده باشد از گناه خود پشیمان بهتر است

هیئتی بودن فقط با گریه بر ارباب نیست
سینه زن وقتی که باشد اهل عرفان بهتر است

سینه زن را آخرش ارباب آدم می کند
اشک روضه رحمتش از آب باران بهتر است

****

جرعه ای آب فرات از ما عمویی را گرفت
تشنگی از بی عمو بودن به قرآن بهتر است

• سه شنبه
• 17
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 11:53
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

ای خالق دو دنیا پاک از گناهمان کن
ما بنده و تو مولا پاک از گناهمان کن
ماه خدا دمیده مهمان تو رسیده
رحمی دوباره بر ما... پاک از گناهمان کن
با درد بی دوایی من آمدم گدایی
ما تشنه و تو دریا پاک از گناهمان کن
ای صاحب سخاوت مولای با کرامت
دریاب بی نوا را پاک از گناهمان کن
ما مذنب و تو غفار ما رو سیه تو ستار
ما بی پناه امّا پاک از گناهمان کن
عمرم تباه کردم خیلی گناه کردم
اشکم ببین خدایا پاک از گناهمان کن
ما گرچه رو سیاهیم یا غرق در گناهیم
شرمنده ایم مولا پاک از گناهمان کن
بال و پرم شکسته مولا به حق دستِ
از تن جدای سقا پاک از گناهمان کن
مهتاب من حسینه ارباب من حسینه
جان عزیز زهرا پاک از گناهمان کن

• سه شنبه
• 17
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 11:54
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

تو آرزوی منی با تو قلب من زنده‌ست
و با وجود تو دنیای من فروزنده‌ست

به عشق توست درختان و ابر پربارند
به لطف توست اگر آفتاب بخشنده‌ست

به اذن توست اگر رودها روان هستند
و رودخانه و دریا اگر خروشنده‌ست

به شوق دیدن روی تو باد می‌گردد
نسیم هم به هوای تو از گل، آکنده‌ست

بهار، وصف دل‌انگیز مهربانی تو
جهان ز رایحه‌ات... باغی از گل خنده‌ست

کسی‌که عشق تو در دل ندارد آدم نیست
و مثل خار و خسی در هوا پراکنده‌ست

تو منتهای همه آرزوی انسانی
کسی‌که از تو جدا می‌شود سرافکنده‌ست

دلی که فارغ از عشق تو است می‌میرد
به یاد توست اگر قلب عاشقان زنده‌ست...

• سه شنبه
• 17
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 13:46
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

تا برویم ریشه‌ای چون تاک می‌خواهم که هست
نور می‌خواهم که هستی؛ خاک می‌خواهم که هست

قصد قربت کرده‌ام چون در طریق دوستی
اجتناب از نیت ناپاک می‌خواهم که هست

یک بیابان تشنگی می‌خواهم و شوق و جنون
قدر لب تر کردنی ادراک می‌خواهم که هست

سینه‌ای مشروح می‌خواهم: «ألم نشرح لکَ...»
سوره‌ای مانند «اعطیناک» می‌خواهم که هست

خاطری آشفته یا آسوده! -فرقی می‌کند؟-
ناله‌ای محزون، دلی صدچاک می‌خواهم که هست

جانماز و مُهر و قرآن و دلِ سیری قنوت
سجده بر سجاده‌ای نمناک می‌خواهم که هست

خلوتی دارم که در آن با کمی راز و نیاز
ربنا در ربنا پژواک می‌خواهم که هست

پس چرا این‌قدر دور افتاده‌ام از اصل خویش؟
فرصت پرواز ت

• سه شنبه
• 17
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 14:11
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

دلم ز کوثر رحمت پیاله میخواهد
جلا ز حضرت جل جلاله میخواهد

بدون سوز درون دم مزن ز عشق خدا
که عاشقی دل همرنگ لاله میخواهد

نگاه خیس گنهکار سرشکسته ز غم
ز نور جلوه ی عفو تو هاله میخواهد

دریدن همه هفت گانه های حجاب
سلاح گریه و سرباز ناله میخواهد

خودت بیا و بپوشان گناه پنهان را
رضایتت قسم بر سه ساله میخواهد

بیا که ماهی زخمی در عمق اقیانوس
برای سیر در امواج باله میخواهد

تمام خواهش یک ماهه طاعتم این است
دلم برای زیارت حواله میخواهد

بدون واسطه هرگز جمال بخشش نیست
کمی کرامت دست سه ساله میخواهد

چنان شكسته شدم از غمت كه مدهوشم
بیان خستگی ام صد رساله میخواهد

میان پنجه غربت مبین مچاله شدم
ببین سه ر

• چهارشنبه
• 18
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 11:35
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

یارب این جان‌های غربت‌دیده را فریاد رس
روح‌های گِل به رو مالیده را فریاد رس

با کمند جذبه‌ای، ای آفتاب بی‌نیاز
سایه‌های بر زمین چسبیده را فریاد رس

از کشاکش‌های بحر، ای ساحل آرام‌بخش
این خس و خاشاکِ توفان‌دیده را فریاد رس...

ای بهار عشق کز رخسارت آتش می‌چکد
این ز سرمای هوس لرزیده را فریاد رس...

بلبلان، گل‌ها ز باغ کامرانی چیده‌اند
این گل از باغ جهان ناچیده را فریاد رس

گرچه می‌دانم به داد پاک‌بازان می‌رسی
این به خونِ آرزو غلطیده را فریاد رس

در جهانِ پر ملال ای کیمیای خوشدلی
رحمتی کن «صائب» غمدیده را فریاد رس

• پنج شنبه
• 19
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 17:07
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...

دو عالم خلعت هستی از او یافت
فلک بالا، زمین پستی از او یافت

فلک اندر رکوع اِستادۀ اوست
زمین اندر سجود افتادۀ اوست...

نگه کن ذرهْ ذره گشته پویان
به حمدش خطبه و تسبیح‌گویان

تو را بر ذرهْ ذره راه بینم
دو عالم «ثَمَّ وجه الله» بینم...

چو من دیبای توحید تو بافم
چنان خواهم که جان را برشکافم...

خدایا زین حدیثم ذوق دادی
چو پروانه دلم را شوق دادی

چو من دریای شوق تو کنم نوش
ز شوق تو چو دریا می‌زنم جوش...

اگر هر موی من گردد زبانی
نیابد جز ز نام تو نشانی

گر از هر جزو من چشمی شود باز
نبیند جز تو را در پردۀ راز

گر از من ذره‌ای مانَد و گ

• جمعه
• 20
• اردیبهشت
• 1398
• ساعت
• 18:22
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

ز هرچه بر سر من می‌رود چه تدبیرم
که در کمند قضا پای‌بند تقدیرم...

خیال شام جوانی نمی‌رود ز سرم
اگر چه صبح دمیده‌ست بر سر پیرم...

کنون که قوت اعضا برفت و ضعف بماند
مبین به علت تقصیر و خیر و تأخیرم

چه چاره گر نپذیری ز راه لطف مرا
کدام حیله اگر رد کنی به تقصیرم...

چو باد روی به کوی تو دارد این خاکی
اگر چو خاک بیفتم چو باد برگیرم

شبی که برکشم از سینه دود آه سیاه
دل ستاره بگیرد ز آه دل‌گیرم...

گشایشی ز نسیمت که من ز دل‌تنگی
چو غنچه منتظر فیض باد شب‌گیرم

مرا به گنج قناعت چنان توان‌گر کن
که احتیاج نباشد به خواجه و میرم...

ز روی کردۀ من پرده برمدار که من
به فعل و قول سزاوار حدّ و تعزیرم

گواه

• چهارشنبه
• 1
• خرداد
• 1398
• ساعت
• 17:32
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

دوباره سُفره ی اشک است و فیضِ ماهِ خودم
دوباره نیمه شبی و بساطِ آهِ خودم

به محضرِ تو رسیدم که اعتراف کنم
نشان به کَس ندهم نامه ی سیاهِ خودم

کسی به جز تو خبردار نیست از حالم
میانِ مَحکمه آرَم تو را گواهِ خودم!

قُشونِ اشک فرستاده ام به درگاهت
ذلیلِ عفوِ توام با همه سپاهِ خودم

همیشه راه نشان دادی و نفهمیدم
فقط دویدم و رفتم به کوره راهِ خودم

چه ظلم ها که نکردم به خود در این دنیا
چه چوب ها که نخوردم من از نگاهِ خودم

حیا نکردم و دنبالِ معصیت رفتم
شدم من عبد فراری و دلبخواهِ خودم

چه صبر داری و خسته نمی شوی از من
خودم که خسته ام از این همه گناهِ خودم

چنان ندیده گرفتی تو اشتباهم را
که پی نبرده

• چهارشنبه
• 1
• خرداد
• 1398
• ساعت
• 18:49
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

رسیده است گدایَت که آه آه کند
مَگر که چَشمِ کریمَت به او نِگاه کند

اگر کُمَک نکُنی، این گِدا چِکار کُند؟
کُجا رَوَد سَحر و گریه گاه گاه کند

فرار کرده گدا و پَناه آورده
به آنکه رَحم به عاصیِ بی پناه کند

اگر که بارِ گِدا را به قِیمَتَش بِخَری
همیشه شُکرِ تو و شُکرِ بارگاه کند

چقدر دور شدم از تو! دورتر مَپَسَند
که آنکه دور شد از تو فقط گناه کند

قَسَم به عِزّتِ تو خورده است این شِیطان
که گوشه گوشه ی قَلبِ مَرا سیاه کند

به وعده های بهشت آنکه سَر به راه نَشُد
جهنَّمِ تو مُهیّاست، سر به راه کند

به چَشمِ رَحمت و لُطفَت ندیده می گیری
هرآنچه بنده ی بیچاره اِشتباه کند

اُمیدوار به دَریای جود و بَخ

• چهارشنبه
• 1
• خرداد
• 1398
• ساعت
• 18:51
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

یا مُغِیثَ الْمُذنِبین مُعْطِی السّؤال
یا انیسَ العارفین، یا ذوالجلال

ای ز عشقت هر دلی را مشکلی
وی ز شوقت در جنون هر عاقلی...

شور عشقت شعله در عالم زده
بی‌تو در هر گوشه صد ماتم زده

عقل دانا در رهت بی‌خویشتن
بحر عشقت در دل ما موج‌زن...

جان مشتاقان به دردت شادمان
بندگان خاصت، آزاد جهان...

ای زبان‌ها در ثنایت مانده لال
در هوایت مرغ وَهم افکنده بال...

ای غم عشق تو با جان سازگار
از کرم‌های تو دل امّیدوار

ای خداوند جهان‌دار کریم
لایزال لم یزل، حَیِّ قدیم...

نیست بی فضل تو جان را قوّتی
یا غیاثَ ‌المستغیثین، رحمتی

خانۀ دل را به لطف آباد کن
جانم از بند جهان آزاد کن

مرغ روحم را به وصلت راه ده

• پنج شنبه
• 2
• خرداد
• 1398
• ساعت
• 16:39
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

امشب شب آدینه و فردا رمضان ا‌ست
تن در ذَوبان آمد و جان در طیران است

بربند ره لقمه و بگشا ره دیدار
تن طالب نان آمد و جان طالب جان است...

خرسند از آن است که بر سفرۀ ارزاق
هر چند که نانش نرسد، بر سر خوان است

من بندۀ شوقم که بُراقی‌ست سبک‌رو
پروانۀ عشق است ولی شمع جهان است...

کوریِّ تو شد مانع راه تو، وگر نه
چون ماه شب چارده آن دوست عیان ا‌ست...

• پنج شنبه
• 2
• خرداد
• 1398
• ساعت
• 16:40
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

همیشه در میان شادی و غم دوستت دارم
چه شعبان‌المعظم، چه محرّم دوستت دارم

دلم با عشق، خویشاوندی دیرینه‌ای دارد
از آغاز جهان، از عهد آدم دوستت دارم

وضوی گریه می‌گیرم در استغفار و می‌ریزم
به پایت جان که ای جانان دمادم دوستت دارم

برای این دل بیچاره همدم، عاشقت هستم
برای زخم‌های سینه مرهم، دوستت دارم

نگو از چشم من افتاده‌ای من چشم در راهم
که از تو بشنوم یک‌بار من هم دوستت دارم

خودم را بین آغوش تو می‌بینم شبیه حُر
که با اشک خودش می‌گفت نم‌نم دوستت دارم

در این دنیا نبردی آبرویم را در آن دنیا
چه خواهی کرد؟! من در هر دو عالم دوستت دارم

مرا حتی اگر در آتش خشمت بسوزانی
زنم فریاد در بین جهنّم دوستت

• پنج شنبه
• 2
• خرداد
• 1398
• ساعت
• 17:04
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

ای در تو عیان‌ها ونهان‌ها همه هیچ
پندار یقین‌ها و گمان‌ها همه هیچ
از ذات تو مطلقاً نشان نتوان داد
کآن‌جا که تویی بُوَد نشان‌ها همه هیچ

راه تو به هر روش که پویند خوش است
وصل تو به هر جهت که جویند خوش است
روی تو به هر دیده که ببینند نکوست
نام تو به هر زبان که گویند خوش است

ای آنکه گشایندۀ هر بند تویی
بیرون ز عبارت چه و چند تویی
این دولت من بس که منم بندۀ تو
این عزت من بس که خداوند تویی

عصیان خلایق ار چه صحرا صحراست
در پیش عنایت تو یک برگِ گیاست
هر چند گناه ماست کشتی، کشتی
غم نیست که رحمت تو دریا دریاست

ای قبلۀ هر که مُقبَل ‌آمد، کویت
روی دل مُقبِلان عالم سویت
امروز کسی کز تو بگرداند روی
فردا

• جمعه
• 3
• خرداد
• 1398
• ساعت
• 16:27
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

انس سجاده را اگر داری
قدر بشناس کوه زر داری

سمت نامحرمان نگاه نکن
گر به لطف خدا نظر داری

جای اینکه به مرگ فکر کنی
چقدر آرزو به سر داری!

کوله باری ببند کاری کن
توشه آماده کن! سفر داری!

از گناه و حرام بگذر چون
از صراط آخرش گذر داری

خیر دیدی ز عمر خود وقتی
گریه های دم سحر داری..

به امام زمان توسل کن
غصه ات چیست تا پدر داری؟!

کاش میش همیشه با تقوا
باری از شانه هاش برداری

در حسینیه ها پناه بگیر
درحسینیه ها سپر داری

خنده محشر تو دیدنی است
تا که در روضه چشم تر داری

یک سفر کربلا برو حتما
آرزوی بهشت اگر داری

دم افطار یا حسین بگو...
عطش آب هرقدر داری..

نکند کربلا کفن بخری!
تو که از روضه اش خ

• چهارشنبه
• 8
• خرداد
• 1398
• ساعت
• 14:23
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

با بار گناه آمده‌ام بر در تو
با روی سیاه آمده ام محضر تو

در دست من نامه‌سیه چیزی نیست
جز دامن پر ز مهر پیغمبر تو

• جمعه
• 10
• خرداد
• 1398
• ساعت
• 22:49
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

الهی آمدم سویت دگر بار
به آهی سینه سوز و چشم خونبار

نموده توبه و توبه شکستم
نه یکبار و دو باره بلکه صد بار

به درگاه تو باز آورده ام رو
دو دستی بر دعا زار و دل افکار

به دو شم کوله باری از گناهان
گنه کارم جفا کارم خطا کار

ز جرم و معصیت آینیه دل
شده تار و سیه همچون شب تار

منم گوید منم گوید به هر جا
زبانی را که دادی بهر اذکار

امان از این زبان آتش افروز
برد آخر مرا در دامن نار

ز بسکه این زبان بنموده غیبت
دیگر خارج شده از دستم آمار

الهی آگهی در این زما نه
چه ها با دل نموده نفس بیمار

چو عبدی روسیه در بارگاهت
بُود دستم تهی و شرم بسیار

دو چشما نی که دادی بهر دیدن
شده بر محرم و نامحرمان یار

ا

• شنبه
• 1
• تیر
• 1398
• ساعت
• 15:20
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

ای پر سرود با همۀ بی‌صدایی‌ات
با من سخن بگو به زبان خدایی‌ات

در عرصه‌عرصۀ ملکوتی کز آنِ توست
پَر ده مرا، به بال بلند رهایی‌ات...

فرخنده طالعی که گُزیده‌ست گوشه‌ای
در سایۀ خجستۀ فرّ همایی‌ات

ای مُعجز پیمبر مکّی! که هر فصیح
خیره‌ست در فصاحت مُعجزنمایی‌ات...

در تو چه آیتی‌ست که هر کس به گوش جان،
یک‌بار چون شنید تو را، شد هوایی‌ات

پر می‌زنند در تو ملائک که صد بهشت
بالیده در کرانۀ قدسی‌سرایی‌ات...

چون یافتم کلید تو را، مهربان‌تری،
با من ز هر چه، با همه دیرآشنایی‌ات

گفتا: بخوان به نام خدا تا که پا نهد
روح‌القدس به حاشیۀ هم‌نوایی‌ات

اینک وضو گرفته به دیدارت آمدم
تا سر نهم به سجدۀ مُشکل‌گشایی‌

• چهارشنبه
• 5
• تیر
• 1398
• ساعت
• 14:20
• نوشته شده توسط
• علیرضا گودرزی

سلام بر تو کتاب ای که آفتاب تویی
گران‌ترین و گرامی‌ترین کتاب تویی

کتاب‌های جهان از بدایتِ تاریخ
تمام مشق تو هستند اگر کتاب تویی

سلام بر تو که هم‌صحبتم به بیداری
سلام بر تو که بیداری‌ام ز خواب تویی

نه شعر، ای همه حکمت که در فضیلت تو
بس است این‌که خدا را کلام ناب تویی

همان تجلیِ اعظم که از نهایتِ مهر
خدا نمود به انسانِ خود خطاب تویی

بدون نور تو عالم کویر ظلمت بود
که در زمان و زمین روشنی و آب تویی

وَ در هبوط زمین، تشنگی انسان را
به هر سؤال گواراترین جواب تویی

گواهِ آنچه رسولان رفته آوردند!
میان آن همه خود حُسن انتخاب، تویی...

امانتی که نبی هم‌طراز عترت خویش
به جا گذاشته تا موعد حساب تویی

• چهارشنبه
• 5
• تیر
• 1398
• ساعت
• 14:24
• نوشته شده توسط
• علیرضا گودرزی

دریاب از این همه پراکندگی‌ام
عمری‌ست که شرمندۀ این بندگی‌ام
یک سجدۀ سهو بود بر ساحت عشق
ای کاش تمام فرصت زندگی‌ام

• چهارشنبه
• 5
• تیر
• 1398
• ساعت
• 14:42
• نوشته شده توسط
• علیرضا گودرزی

دریاب من، این خستۀ بی‌حاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
باز آمده‌ام پیش تو تشریح کنم
این مشت گره‌کردۀ خون را، دل را

• چهارشنبه
• 5
• تیر
• 1398
• ساعت
• 16:20
• نوشته شده توسط
• علیرضا گودرزی