#السلام_علیک_یا_باب_الحوائج
امشب پرستوی دلم پَر میکشد پَر
بر آسمانِ گنبدِ موسی ابن جعفر (ع)
آنجا که مهرش بر دو عالم سایه دارد
یک بابِ رضوانش به دو عالم برابر!
#شهادت_غریبانه_امام_موسی_کاظم_تسلیت_باد
التماس دعا، بداهه نوشته شده
غزل مصیبت
سیاه چالِ بلا سایه بر پرم انداخت
چه شعله ها به دلم دوری از حرم انداخت
برای خندة معصومه ام دلم تنگ است
غمی به سینه ى من هجر دخترم انداخت
اگرچه واسطة رزق عالمین منم
یهودی آمد و نان در برابرم انداخت
ازآن شبی که نوک چکمه زد به پهلویم
مرا به یاد نفس هایِ مادرم انداخت
تمام واقعه ى کوچه خوب فهمیدم
چنان به صورتِ من ضربه زد سرم انداخت
میان ابروی من چند تا شیار افتاد
زبسکه لطمه به این دیدة ترم انداخت
برای اینکه ز سجده مرا بلند کند
زپُشت پنجه به مویِ مطهرم انداخت
زمانِ تنگیِ جا دست وپازدن سخت است
تمامِ وزن خودش را به پیکرم انداخت
میانِ گودیِ مقتل حسین زانو زد
نگاه مضطربی جانبِ حرم اندا
#حضرت_امام_موسى_ابن_جعفرع
حديث53
عن موسى بن جعفرعليه السلام قال:
ولا تأخذوا من تربتى شيئا لتبركوا به فأن كل
تربة لنا محرمة الا تربة جدى الحسين بن على
عليهماالسلام فأن الله عزوجل جعلها شفاء
لشيعتنا و أوليائنا؛
حضرت امام كاظم (عليه السلام) در ضمن حديثى كه از رحلت خويش خبر مى داد فرمودند:
چيزى از خاك قبر من برنداريد تا به آن تبرك جوييد؛ چرا كه خوردن هر خاكى جز تربت جدم حسين (عليه السلام) بر ما حرام است، خداى متعال تنها تربت كربلا را براى شيعيان و دوستان ما شفا قرار داده است.
جا دارد عرض كنيم يا موسى ابن جعفر جان همه ى عالم فداى شما كه در هر كجا كه بوديد مردم را ياد امام حسين و كربلا مى انداخ
#امام_کاظم_شهادت
#حضرت_موسی_بن_جعفر_شهادت
پیکرش را به روی در به کجا می بردند
چار حمال غریبانه چرا می بردند
پایش از یک طرف افتاده، سرش از طرفی
لااقل کاش تنش بین عبا می بردند
کاش معصومه خبردار نگردد، او را
باهمان سلسلهء بسته به پا می بردند
بدنش ماند روی خاک، ولی بعد سه روز
بر روی دست، چو قرآن و دعا می بردند
جسر بغداد، چو بازار گل و لاله شده
چقدر گل به هوایش به هوا می بردند
کاش آنها که بر او پنج کفن آوردند
یک کفن هم که شده کرببلا می بردند
کوفیان. بر تن صد چاک حسین ابن علی
عوض شاخهء گل سنگ جفا می بردند
بدنش روی زمین بود و به روی نیزه
سر او را به سوی شام بلا می بردند
یا اباالفضل: ببند بر س
یابن مرتضا - یا ابَ الرضا
کاظمینت دلارو می بره آقا
روضه میخونیم - پره بارونیم
بتو و به بچه هات خیلی مدیونیم
توکه داری از خدا نام و نشون
شان تو فراتر از هفت آسمون
این عبارت دلِ ما رو کرده خون
(اَلمُعذَّبِ فی قَعرِ السُّجون )
واااای بارونِ اشکام
واااای میخونه باسوز
وااای خیلی غریبی
وااای ذی السّاقِ المرضوض
یا باب الحوائج - یا موسی بن جعفر
منِ روسیاه - منِ بی پناه
بخدا دلم خوشه به یه نیم نگاه
ماتورو داریم - ما گرفتاریم
آقاجون عنایتی که مریض داریم
نفساتو به دلامون برسون
تا بگیره دلامون دوباره جون
السلام ای باب حاجت آقاجون
(اَلمُعذَّبِ فی قَعرِ السُّجون )
بااااا دستای بسته
تووو مشکل گشایی
اِ
بیقرارم۲
ابر چشمامون میچکه بارون
از غمت آقا کنج این زندون۳
بمیرم، دل معصومه خونه
تو عالم ، شده داغ عظیمی
یه بغضی ، تو گلوی رضا شد
رو چهرش ، غم و گرد یتیمی
یاباب الحوایج یا موسی بن جعفر
غم گرفته ۲
سینه ی زارم زخمه بال و پر
گریه کردم از غربت مادر ۳
خدایا ، دیگه طاقت ندارم
قدم از، غم و محنت کمونه
نصیبم ، شده غم مثل مادر
روشونم ، مونده جا تازیونه
یا باب الحوایج یا موسی بن جعفر
غصه دیدی، غم کشیدی
کِی پیش چشم دخترت آقا
شد جدا رأست رفت روی نِی ها۳
یه خواهر ، بود و یک سر بریده
گُلایی، که شدن زار و پرپر
یه مادر، با یه گهواره خالی
یه دختر ، بود و بابای بی سر
ای مظلوم عالم ای بابای خوبم
بند اول
زندانیه بغدادم،اسیر دست صیادم
به کنج این قفس من بی گناه افتادم
غریب مادرزادم،کسی نمیکند یادم
شکسته در گلو بغضم به سینه فریادم
روزم چون شب شده؛جانم بر لب شده
کار دشمن فقط؛دشنام و سَب شده
تازیانه شده؛قوت روز و شبم
مشغول گفتنه؛خلصنی یا ربم
آزارم میدهد،زنجیر گردنم
شلاقم میزند،هر لحظه دشمنم
میسوزد دائما،زخمای رو تنم
(غریب بن غریب،از نسل حیدرم
پسر فاطمه،موسی بن جعفرم)
آه و واویلتا...
بند دوم
تو گریه کن بر حالم،شکسته شد پر و بالم
امام عالمم لیکن در این سیه چالم
منی که ناخوش احوالم،به هر بهانه مینالم
به هر بهانه می آید عدو به دنبالم
میزند طعنه ها،میخندد بی حیا
گوید به مادرم،او هر دم ن
بند اول
عبد صالح خدا،ید تو مشکل گشا۲
مددی امام هفتم،پسر حضرت زهرا۲
مادرم به تو کنیز،عبد درگاهت عزیز۲
مددی امام هفتم،نظری به این گداها۲
به فدای تو،جان ناقابل
دل به تو مایل،دل به تو مایل
نام زیبایت،رافع مشکل
دل به تو مایل،دل به تو مایل
(باب الحوائج و،از عالمی سری
تو والد رضا،موسی بن جعفری)
(مددی مولا مولا مولا)
بند دوم
تو سجیّت الکرم،تو عزیز و محترم۲
ای به زخم همه دلها،نام تو شفا و مرهم۲
تویی استاد کلیم،کریم و ابالکریم۲
خود جنت حرم تو،و گدای توئه حاتم۲
ای سلام ما،بر روان تو
بر همان جسم،ناتوان تو
ای سلام ما،بر جوان تو
آنکه خفته در،آسِتان تو
(باب الحوائج و،از عالمی سری
تو والد رضا،موسی ب
رسن بر پنجه ی تقدیر بستند
دو دست آیه ی تطهیر بستند
به گردن شال مشکی باید انداخت
که دور گردنش زنجیر بستند
ای گل پر پر.....آه و واویلا یا موسی بن جعفر
غریب مادر....آه و واویلا یا موسی بن جعفر
امشب فلک غرق عزای کاظمین است
امشب خراسان همصدای کاظمین است
امشب دل ما هم گدای کاظمین است
ای گل پرپر.....
یا ضامن آهو بیا در شهر بغداد
شد طائر قدسی اسیر دام صیاد
در کنج زندان باب مسموم تو جان داد
ای گل پرپر...
دریا به روی تخته ای از در که دیده
افلاک را زنجیر بر پیکر که دیده
یاس بهشتی را چنین پرپر که دیده
ای گل پرپر.....
چشمان زنجیر از غم او غرق خون است
خورشید ما محبوس در "قعر سجون" است
روی لبش "انا الیه الراجعون" است
ای گل پرپر....
سوره ی نور است در کنج زندان
بسته در زنجیر شد دست قرآن
باب الحوائج موسی ابن جعفر
سجاده ی او از خاک نمناک
در ظلمت محبوس شد ماه افلاک
باب الحوائج..........
به ملاقاتش چه ظالمانه
دشمن می آمد با تازیانه
............
نوحه خوان گشته زهرای اطهر
زینت عرش است بر تخته ی در
.............
یوسف زهرا افتاده در چاه
حضرت رضا آجرک الله
زهرا می خونه با چشمای گریون
موسی بن جعفر غریبه تو زندون
دلگیره از تموم این دنیا
قامت کمون شده مثه زهرا
جونی نداره پیکر آقا
لعنت به بی وفایی تقدیر
از نا سزای دشمنا شد پیر
سخته نماز تو غل و زنجیر
ای وای ، ای وای
مادر رو کنجه ، زندون صدا کرد
با تازیونه روزه اش رو وا کرد
باب الحوائج ، موسی بن جعفر
بند دوم
سویی نمونده ، تو چشمای آقا
خلصنی یا رب ، رو لبهای آقا
شد آب تموم پیکر آقا
ای وای شکسته شد پر آقا
خالیه جای دختره آقا
ای وای شکسته حرمت آقا
بد جور اسیر غربته آقا
سیلی زدن به صورت آقا
ای وای ، ای وای
خون جاریه از ، هر جای این تن
بر حال و روزش می خنده دشمن
باب الحوائج ، موسی بن جعفر
بند
در کنج زندان گر چه فرسوده گشتم
با زهر کین از غمها آسوده گشتم
گرم نوایم غم،آشنایم
دلتنگ روی معصومه و رضایم
هر دم که می آمد سندی روبرویم
با تازیانه می زد بر سر و رویم
شد قامتم تا از ظلم اعدا
هر ضربه ای که می زد گفتم یا زهرا
گر چه مداوم زد سیلی بر روی من
اما نخورده نیزه بر پهلوی من
در این سیه چال زدم پر و بال
ایندم آخر هستم به یاد گودال
*****
شائق
گوشه ی زندان کین آقا چو گل پر پر شدی
لحظه ی آخر شبیه حضرت مادر شدی
یاس خوش بوی علی از چیست آه و زاریت
خاک عالم بر سرم آقا چرا لاغر شدی
در غل و زنجیر آقا خیره بر کنجی شدی
گوئیا دلتنگ روی نازنین دختر شدی
استخوان پایت ای آقا چرا بیرون زده
خون جگر آقا در این روز و شب آخر شدی
ناله ها داری عزیز فاطمه انگار که
منقلب با یاد جدت آن شه بی سر شدی
ای دوصد شکر لحظه ی آخر ندیدت دخترت
در غل و زنجیر مانند گلی پر پر شدی
#وحید_زحمت_کش_شهری
ما خاک پای حضرت موسی ابن جعفریم
در سایه سار رحمت موسی ابن جعفریم
داده به ما زیادتر از انچه خواستیم
شرمنده ی عنایت موسی ابن جعفریم
مدیون لطف بی حد این خانواده ایم
ما نوکران عترت موسی ابن جعفریم
ما نسل پشت نسل گدایان سفره ی
دولت سرای عزت موسی ابن جعفریم
ایثار او عقیده ی ما را درست کرد
ما شیعه ی کرامت موسی ابن جعفریم
با یاد روضه های سیه چال سال ها
گریه کنان غربت موسی ابن جعفریم
زنجیر و ساق پا و نم خاک های سرد
خونین دل از اسارت موسی ابن جعفریم
با روضه خوان و سینه زن و خادم آمدیم
در مجلس عزای تو یا کاظم آمدیم
شکر خدا که دور نبودیم از شما
در روضه ها و مجلستان دائم آمدیم
گر دور هم شدیم دمی از کنارتان
اما دوباره خسته دل و نادم آمدیم
مهدی سیاهپوش عزای شما شد و
ما بهر تسلیت به دل قائم آمدیم
ما از همان ازل همه در بندتان شدیم
همسایه های خانۀ فرزندتان شدیم
ای وای من شکسته پرو بال بودی و
عمری اسیر کنج سیه چال بودی و
هر روز روزه بودی و اما دم اذان
در زیر تازیانه تو پامال بودی و
یک روز و ماه و سال روا نیست این جفا
تو چارده بهار به این حال بودی و
گاهی به یاد مادر خود بین کوچه ها
گاهی به یاد زینب و گودال بودی و
عمری غریب در دل زندان تو زیستی
هر
در این قفس بعد از حدودِ چارده سال
از من به جز مشتِ پری مانده ؟ نمانده
زیر غل و زنجیرها ، زیر شکنجه
اصلا بگویی پیکری مانده نمانده
پیکر که نه ، از بس که در تب سوختم من
حتی بگو خاکستری مانده نمانده
انواع و اقسامِ اهانت ها به من شد
یک ناسزایِ بدتری مانده ؟ نمانده
جز سیلی و شلّاقشان در جیرهء من
آب و غذای دیگری مانده نمانده
جز مرگ، مثل مادرم زهرا برایم
هیچ آرزوی بهتری مانده نمانده
*******
از پیکرِ صد قطعۀ شاه شهیدان
پیراهنی ، انگشتری مانده نمانده
از بس که سنگ انداخت سمتِ نیزه دشمن
بر نیزه ها آیا سری مانده نمانده
از آستینهایی که پوشانده سری را
پیداست بر سر معجری مانده نمانده
قلب تو در این گوشۀ دلگیر گرفته
دیگر نفست را غل و زنجیر گرفته
اصلاً غم عالم ز تو تأثیر گرفته
این حصر ، جوانی ز تو ای پیر گرفته
در کنج سیه چال ، یکی ، روز وشبت بود
یا حیدر و یا فاطمه دائم به لبت بود
شد گوشۀ زندان تو محراب عبادات
نه هم سخنی داشته ایّ و نه ملاقات
وقت سحر و وقت دعا وقت مناجات
کردی طلبِ مرگِ خود ای قبلۀ حاجات
از زهر جفا یوسف زهرا تنِ تو سوخت
کنعان به امید تو و برگشتن تو سوخت
ای کاش که می شد که ببینی پسرت را
تسکین بدهی بلکه تو زخم جگرت را
با ضربۀ شلّاق شکستند پرت را
زنجیر هم آزرده تنِ مختصرت را
دل سوخت به احوال تو ای سید مظلوم
مظلومیتت بود ز چشمان تو معلوم
هر نیمۀ شب با تن تبدار ت
دو چشم آل الله دوباره گریان است
که یوسف زهرا به کنج زندان است2
بابِ حاجات عالم تنهاست غربتش از دو چشمش پیداست
غم ریزد از لبش با حرفِ هر شبش
آتش زند به دل خلِصنی یاربش
آقام غریب آقام4
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
چو عمه اش ، سهمش غمِ اسارت شد
به دست زندانبان به او جسارت شد2
دیگر از زندگانی سیر است پیکرش در غل و زنجیر است
دلها مکدر است دیده ز خون تر است
بر سینه ها غمِ موسی بن جعفر است
آقام غریب آقام4
شد دیده گریان موسی ابن جعفر
دلها پریشان موسی ابن جعفر
از داغ او عالمی شد سیه پوش
گردیده نالان موسی ابن جعفر
آه ، زنم در عزایش به سینه
آه ،که شد کشته از ظلم وکینه
(آه واویلا آه واویلا )
سندی شاهک به جانش شرر زد
با تازیانه به وقت سحر زد
آمد به یادش گل یاس پرپر
وقتی که محکم لگد را به در زد
آه که دشمن به زخمش نمک زد
آه غریبـــــانه او را کتـــــک زد
(آه واویلا آه واویلا )
زندان هارون شده قتلگاهش
تا عرش حق میرسد سوز آهش
با اشک چشمش رضا را صدا زد
باشد سوی درب زندان نگاهش
آه ، کجایی تو ای نور دیده
آه ، که وقت عزایت رسیده
(آه واویلا آه واویلا )
ما جان به کف در راه عشق توایم
ماسائل باب المراد توایم
تو شاه وفایی / تو بحر عطایی
باب الحوائج در دو دنیا
نور دل و فرزند زهرا
(یا سیدی موسی ابن جعفر ) ۲
موسی ابن جعفر شد شهید کینه
زهرا زند در ماتمش به سینه
تمام پیکرش / شبیه مادرش
سیلی زدست کینه خورده
از زهر دشمن جان سپرده
(یا سیدی موسی ابن جعفر ) ۲
در آن دم آخر به چشم گریان
گوید کجایی دلبرم رضاجان
بیا نور دیده / به آخر رسیده
عمر من ای آرام جانم
ای راحت روح و روانم
( یا سیدی مولا رضا جان )
یا ثامن الحجج سیه به تن کن
بر قامت بابا خودت کفن کن
فدای غربتت / نثار تربتت
دسته گل اشک محبان
بنما نظر از لطف و احسان
( یا سیدی مولا رضا جان )
آرزوی دلها ای شفیعِ محشر
دلبندِ فاطمه نور چشمِ حیدر
یا بابَ الحَوائج یا موسی بنِ جعفر...
سوزد وجودم از سوز عزای تو
زندانیِ بغداد جانم فدای تو
یا بابَ الحَوائج یا موسی بنِ جعفر...
غُل و زنجیرِ کین بر پایت بسته شد
قلبِ زهرا از این ماتم شکسته شد
یا بابَ الحَوائج یا موسی بنِ جعفر...
جان دادی در زندان آقای دو دنیا
شکرِ خدا نشد سَرَت از تن جدا
ثارَالله ثارَالله یا اباعبدالله...
روی خاک گودال غرقِ خون افتاده
حسینِ فاطمه لب تشنه جان داده
ثارَالله ثارَالله یا اباعبدالله...
بند اول:
امان از زندون
زِ ظلمِ هارون
بمیرم واست
شدی تو دلخون
تو بودی اسیر
به غل و زنجیر
میزدنتو
میگفتن بمیر
شکنجه میدادن تو رو آقا
یه عده رذل و پست و بی حیا
می بستن درها رو به روی تو
از روی ظلم و کینه و جفا
واااای
میزدن چه بی امون
تازیونه ، خیزرون
شد لب و تنت آقا
پر زِ خون و بی توون
وااااای ( موسی بن جعفر واویلا ۳)
بند دوم: (زبان حال)
به غم دچارم
رمق ندارم
با تازیونه
میدن آزارم
خدایا پیرم
زِ دنیا سیرم
چه غریبونه
دارم میمیرم
با بی رحمی دائم میزدنم
کبوده و زخمیه بدنم
لحظه ی آخر گریه میکنم
برا غم جد بی کفنم
واااای
شعله وره خیمه ها
مونده زیر مرکبا
پیر مردی اومد و
میزدش با یه عصا
وااااای
موسی بن جعفر شد از غصه آزاد
قتلگاهش بود زندان بغداد
از ظلم هارون دلها پر از خون
یا فارس الحجاز عجل ظهورک
بی جوهر گردیده دیگر صدایش
خون می چکد مدام از دست و پایش
شد کند و زنجیر با جسمش درگیر
یا فارس الحجاز عجل ظهورک
طایر فاطمه شد بی بال و پر
تابوت او شده بر تخته ی در
از زنجیر کین سینه اش سنگین
یا فارس الحجاز عجل ظهورک
******
شائق
نشسته شیعه در غم و سوگ موسی بن جعفر
گشته ز داغش در شهر بغداد صحرای محشر
موسی بن جعفر(3)
درکنج زندان مولای مابی صبروشکیب است
تنهاومظلوم چون جدخود تنها و غریب است
موسی بن جعفر
از بسکه سندی براو ستم ها نموده هر شب
ذکر لب او هر روز وهرشب خلصنی یا رب
موسی بن جعفر
آنکس که بوده از ظلم دشمن در غل و زنجیر
مرگ خودش را خواهدز خالق با آه شبگیر
موسی بن جعفر
افتاده هفتم گل ولایت در کنج زندان
ذکرلب او گشته دمادم بابارضا جان
موسی بن جعفر
ازظلم وکین سندی شاهک خون شددل او
شررزده با زهر هلاهل بر حاصل او
موسی بن جعفر
آنکس که بوده همچون ائمه غریب و مظلوم
در کنج زندان با دست سندی گردیده مسموم
موسی بن جعفر
صید
بار دگر عالم نشسته در غم
سوزدرضازین سوز و داغ و ماتم
شد کشته از کین موسی بن جعفر
زین داغ وماتم الله اکبر
هفتم امام و مقتدای معصوم
با زهر کین هارون نموده مسموم
شد کشته از کین موسی بن جعفر
زین داغ و ماتم الله و اکبر
زهرش زده شرر به جسم و جانش
سوزانده است تا مغز استخوانش
شد کشته از کین موسی بن جعفر
زین داغ و ماتم الله و اکبر
سندی ز ظلم و کینه ظالمانه
بر پیکرش میزد به تازیانه
شد کشته از کین موسی بن جعفر
زین داغ وماتم الله اکبر
در گوشه ی زندان به تاب ودرتب
گوید خلاصم کن دگر تو یارب
شد کشته از کین موسی بن جعفر
زین داغ وماتم الله و اکبر
زهر عدو بر حاصلش شرر زد
داغ پدر را بر دل پسر زد
شد کشته از
امشب گل باغ علی و زهرا
واویلا واویلا
راحت شود از درد و رنج و غم ها
واویلا واویلا
در کاظمین شوری دگر به پا شد
واویلا واویلا
از داغ کاظم در غم و عزا شد
واویلا واویلا
هفتم امام آن ماه بی قرینه
واویلا واویلا
شد از ستم مسموم زهر کینه
واویلا واویلا
آنکس که بودی نور چشم امت
واویلا واویلا
جان داده از زهر ستم به غربت
واویلا واویلا
سندی زده آتش به جسم و جانش
واویلا واویلا
سوزانده زهر تا مغز استخوانش
واویلا واویلا
هفتم امام از کینه گشته خاموش
واویلا واویلا
گردیده از داغش رضا سیه پوش
واویلا واویلا
کاظم شده شهید ظلم و بیداد
واویلا واویلا
جسمش سه روز مانده به جسر بغداد
واویلا واویلا
شکرِ خدا نبوده دخ
زندانی زندان بغداد
کنج قفس از نفس افتاد
از درد و غم گردیده آزاد
مولا رضا آجرک الله(۳)
هفتم گل گلزار طاها
راحت شده از رنج و غم ها
رفته سوی عالم عقبا
مولا رضا آجرک الله
هفتم گل باغ ولایت
ای که تویی شمس هدایت
بنشسته عالم در عزایت
مولا رضا آجرک الله
بر شیعیان یاروحبیبی
بر درد عالم تو طبیبی
جان داده ای تو در غریبی
مولا رضا آجرک الله
بیت شما ماتم سرا شد
در هرکجا ماتم به پا شد
از داغ تو کرب و بلا شد
مولا رضا آجرک الله
تو گل گلشن ولایی
بابای مظلوم رضایی
در راه دین گشتی فدایی
مولا رضا آجرک الله
خون شد دل جمله محبان
چها کشیدی کنج زندان
فرموده ای بیا رضا جان
مولا رضا آجرک الله
از زهر کین خون شد دل
◾به بهانه‌ی شهادت
◾زبانحال
◾حضرت موسی‌بن‌جعفر(ع)
جسم من در جسر بغداد از جفا افتاده بود
دخترم معصومه از این ماجرا جان داده بود
یک یهودی با لگد میزد مرا ای وای من
تازیانه داشت دیدم در برم استاده بود
از مدینه تا بیاید نور چشمانم رضا
چشم من مانده براهش در مسیر جاده بود
پیکرم را چار تن از این غلامان میبرند
اوج غربت اینکه تشیع جنازه ساده بود
سندی‌ابن شاهک آمد تا کنارم گوئیا
شمر با خنجر کنار قتلگه آماده بود
تاکه‌افتادازنفس‌برسینه‌اش‌دشمن‌نشست
بر روی تل دختر حیدر که کوثر زاده بود
یک زن تنها حرامیها همه دور و برش
عمه‌ی مظلومه‌ام تنها، ولی آزاده بود
گل باغ ولا موسی بن جعفر
توئی باب رضا موسی بن جعفر
تو نور چشم زهرایِ بتولی
توئی مشکل گشاموسی بن جعفر
شب و روزت مناجات و دعا بود
به زندان بلا موسی بن جعفر
به زهرِ سندیِ مردودِ کافر
شدی حاجت روا موسی بن جعفر
به راه دین و قران کرده ای تو
سر و جان را فدا موسی بن جعفر
به زیر کنده و زنجیر بودی
به یاد کربلا موسی بن جعفر
دم اخر بُدی چشمت به راهِ
علی موسی الرضا موسی بن جعفر
دراین غم ،گردن مهدیِ زهرا
بود شال عزا موسی بن جعفر
به زیر تازیانه کرده ای تو
به جدت اقتدا موسی بن جعفر
بُدی جسمت میان تخته ی در
به روی دوش ها موسی بن جعفر
دگر جسمت نشد مانند جدت
ز کینه توتیا موسی بن جعفر
سرت گر روی خاکستر نهادی
به زن
