ای که در دست خودت رزقِ فراوان داری
تا قیامت به لبم نام حسین جان جاری
من به مهر و کرم و لطف تو ایمان دارم
اربعین داغ حرم بر دلمان نگذاری
علیرضا عسگری
هرشب دلم حوالی ایوان کربلا است
عاشق همیشه بی سرو سامان کربلا است
اکبر، علیِ اصغر و قاسم به جای خود...
عالم بدان حُسین ع که سلطان کربلااست
پای دفاع ز کرب و بلا جان فدا کنم
جانی که هست در تنم از آن کربلا است
" در سایه ی عنایت فرزند فاطمه"س"
ایران فقط نگین سلیمان کربلا است
در روز اربعین همه عشاق را ببین
این ها کمی ز گوشه ی طوفان کربلا است
حال کسی نرفته حرم را توأم بدان
نوکر همیشه دست به دامان کربلا است
زیباترین تجلی رنگین کمان عشق
در لحظه های بارش باران کربلا است
بگذار تا که باز بگویم ز روضه ها
حال دلم همیشه پرشان کربلا است
در قتلگه امام زمان عج گو چه دیده که؟
هر صبح و شام یکسره گریان کر
یا امام حسین ع
.
مستمندیم ، نگاهِ کرمت ما را بس
از فراوانیِ جودِ تو کمت ما را بس
نسلِ اشکیم و بدهکارِ دعای زهرا
شادمانیم ، غمِ مُحترمت ما را بس
سر به پای تو نهادیم و سرافراز شدیم
قدمی نِه ، که غبار قدمت ما را بس
عزّتِ نامِ تو ما را سر پا داشت حسین
که همین نوحه ی جانسوزُ دمت ما را بس
میزبان فاطمه باشد چه نیازی به جنان
لحظه ای گریه به زیرِ عَلَمت ما را بس
تا خدا را به زیارت بنشینیم حسین
سحرِ یک شبِ جمعه حرمت ما را بس
غرقِ در زخم ، ببین مرهمِ اشک آوردیم
صله ی مادرِ تو ، این نِعَمَت ما را بس
عرش لرزید بخود ، کیست تحمّل بکند
به زمین خوردنِ آن قدِ خمت ما را بس
تا بمیریم برای ، غم ِ ناموس ِ خ
بند اول:
با هوای حرم دلمو می بری
من خودم میدونم که چقد محشری
لطف تو زیاده شبیه مادرت
راست میگن که میشن پسرا مادری
تویی مادری(3)
بیا و به حق مادر منو مجنونم کن
وسط سینه زنی مست و پریشونم کن
منو راه بده میون خوبای درگاهت
اگه آدم نشدم ایندفه بیرونم کن
(حسین)(اربابم)(4)
بند دوم:
آرزومه برم یه سری به حرم
که معطر شم از بوی سیب حرم
یه سلام بدم به قمر العشیره
یه سلامم بدم به غریب حرم
(غریب حرم)(3)
من فدای غربت اهل و عیالت آقا
بذا تا عشقی بگم عشقه جمالت آقا
من دارم تو روضه ی تو پا به سن میذارم
جوونیم که هیچی خونمم حلالت آقا
(حسین)(اربابم)(4)
بند سوم:
حرم خدا حدّ حریم حسین
طلب کرم کن که کریمه حسین
من فق
کوچه به کوچه میروم در پی روضه ها حسین
شکر از این در به دری ای شه کربلا حسین
مهر تو در وجود من ذکر تو در سجود من
ولای تو در دل من دل به تو مبتلا حسین
نان تو در سفره من نان من از سفره تو
خرج مرا تو داده ای درد مرا دوا حسین
خیمه تو خانه من خانه من خیمه تو
وای به حال من اگر از تو شوم جدا حسین
خون تو از خون خدا خون خداست خون تو
از تو به جوش آمده خون من و خدا حسین
عشق تو در هر نفسم هر نفسم به عشق تو
ثبت به لوح سینه ها عشق من و شما حسین
نام تو در جان و دلم جان و دلم به نام تو
گشتم اسیر روضه ها بی تو روم کجا حسین
کرببلاست حج من حج مرا قبول کن
مروه تویی منا تویی قبله خدا صفا حسین
محمد قاجار
کاسه ی چشم مرا از آب زمزم پر کنید
کاسه ی خالی من را نیز نم نم پر کنید
من به اینکه روز و شب اینجا بیایم دلخوشم
راضی ام این کاسه را هر بار، کم کم پر کنید
کربلایی شد کسی که صبر او لبریز شد
لطف کرده، کاسه ی صبر مرا هم پر کنید
این همان شورِ غمِ عشقِ حسین بن علی است
سینه ی ما را از این شور دمادم پر کنید
شیعیان باید قیام دیگری بر پا نمود
عالمی را از دم جانم حسینم پر کنید
بر سر نام علی این جنگ ها بر پا شده
هر کجا را باید از این ذکر و پرچم پر کنید
زینبش با دست بسته تا سر بازار رفت
دفتر اشک مرا این بار زین غم پر کنید
بعد از این دیدید اگر که خانمی خورده زمین
دور او را زودتر با چند مَحْرَم پر کنید
كم ما و كرم و سفره احسان ابا ابدالله
زحمتم بوده هميشه به گريبان ابا عبدالله
تا دلم سوخت به لب نام حسين آوردم
ناگهان داد ندا جان ابا عبدالله
مادرم آب كه ميخورد مداوم ميگفت
به فداي لب عطشان ابا عبدالله
كاش ميشد چو شهيدان حريم زينب
لحظه ي مرگ سرم بود به دامان ابا عبدالله
روز محشر بخرد فاطمه اعمالش را
هركه در مجلس روضه شده گريان ابا عبدالله
جرم من عشق حسين است مرا حبس كنيد
تا ابد گوشه زندان ابا عبدالله
من همان فارس زبانم كه به تاييد شما
ميشود حضرت سلمان ابا عبدالله
افتخارم شده خاك وطنم وقف شماست
سرزمينم شده ايران ابا عبدالله
ايل ما نوكر زهرا و علي و حسنند
چون كه خوردند همه نان ابا
ـزیباترین ترانه ی روی لبم، حسین
نامی که هست علّت تاب و تبم، حسین
من در کلاس هیئت تو درس خوانده ام
شاگرد پا رکاب همین مکتبم حسین
من عهد کرده ام که به پایت بایستم
سرباز لشکر حرم زینبم حسین
گریه برای توست همان اصل دین ما
با این حساب مؤمن این مذهبم حسین
با یاد اربعینِ حرم گریه می کنم
شکر خدا که خادم این موکبم حسین
شیرین ترین عبادت من گریه بر شماست
شیرین ترین عبادت روز و شبم حسین
من را غلام خانه ی زینب حساب کن
نه مقبلم، نه محتشم و حاجَبم حسین
لطفی کن و دوباره به من کربلا بده
رحمی کنید، کرببلا واجبم حسین
تا وقت مرگ نام تو را جار می زنم
زیباترین ترانه ی روی لبم حسین
شاعر : وحید محمدی
دوباره مثل همیشه خجالتم دادی
برای عرض ارادت لیاقتم دادی
تعجبم توکجا این حقیرساده کجا
همیشه گفته ام آقا تو عزتم دادی
همین که خط نکشیدی به نام من ممنون
چه شدکه این همه شوق و ارادتم دادی
وفا ندیده ای ازمن قبول اما خوب
خودت به رحمت شاهانه عادتم دادی
شاعر : حسن کردی
شام جمعه
شام جمعه رو به قبله دیده راتر میکنم
با سلامی یادی ازمولای بی سر می کنم
مرغ دل را می فرستم روبسوی کربلا
شامه را با بوی سیب آن معطر می کنم
تل زینب می روم رویم به سوی قتلگاه
یادی از آن خواهر تنها ومضطر می کنم
سر گذارم پیش پای حضرت خون خدا
یاد از اشکش کنار نعش اکبر می کنم
شیرخواری را بروی دست گیرم در حرم
اشک خون افشان برای حلق اصغر می کنم
نهرعلقم می روم با یاد قطع دستها
یاد جانبازی عباس دلاور می کنم
می روم در قتلگه بر سینه وسر میزنم
یاد قطع راس مولایم زپیکر می کنم
گرکه با این یاد ها جان را دهم نبود عجب
عاشقم جان را فدای عشق دلبر می کنم
شاعر : اسماعیل تقوایی
دوباره آوایی نشسته بر این لب
نوای ثارالله نوای یا زینب
حافظ مکتب و قرآنیم
تا ابد پای دین می‌مانیم
در خاک سوریه باعشق و شورو شین
طوفان به پا کنیم با ذکر یا حسین
لبیک یا حسین(ع)
***********
رعیت حیدر زنسل سلمانیم
فدای این خاک و فدای ایرانیم
ما اشداء للکفاریم
دشمن ظلم و استکباریم
عشق به رهبری باب المراد ماست
#آتش_به_اختیار اذن جهاد ماست
لبیک یا حسین(ع)
***********
من آبرو دارم از آبروی تو
گذشته عمرم با هوای کوی تو
راه ما راه سرخ شهادت
در دفاع از حریم ولایت
کی میشود حسین مهمان تو شوم
همچون زهیر و حر قربان تو شوم
لبیک یا حسین (ع)
شاعر : محمد زنجانی
دانلود سبک
کاش اسم تو آخرین کلامم باشد
پروانه شدن حُسن ختامم باشد
مانند کبوترانِ در خون خفته
عنوان "شهید" قبل نامم باشد...
شاعر : سید علیرضا شفیعی
برپا بشود محشر کبری شب جمعه
آید ز حرم ناله ی زهرا شب جمعه
یک هفته نگه داشته غم های دلش را
تا لحظه ی دیدارِ پسر تا شب جمعه
زیر بغل فاطمه را فضّه گرفته
با مریم و آسیه و حوّا شب جمعه
با قامت خم، چادر خاکی، رخ نیلی
تا صبح کند زمزمه برپا شب جمعه
پیراهن خونی شده بر دست بگیرد
آشفته شود عرش معلّا شب جمعه
مادر گره ی معجر خود باز نموده
در لحظه ی بوسیدن رگها شب جمعه
آن موی به هم ریخته که در پَسِ در سوخت
گردد ته گودال هویدا شب جمعه
این بوسه کجا! بوسه ی گودال کجا و
یادی کند از زینبِ تنها شب جمعه
شاعر : قاسم نعمتی
خوب است روضه روضه ی ارباب بهتر است
از این جهت که گریه کُنِ روضه مادر است
باید که طفل اشک بیاید به گونه ام
وقتی که پلک ، دست به سینه دم در است
سر روی شانه چونکه به ذکرت بلند شد
سر نیست، واعظی ست که بر روی منبر است
ای سر بریده بعد تو سر در مرام ما
از نوکران خاصِّ درگاه حیدر است
حق می دهم اگر ببرد ارث از پدر
گریه کن حسین برایم برادر است
بالا ترین سِمَتِ درِ این خانه نوکری ست
این اعتبار حسرت سلمان و قنبر است
《نوکر بهشت هم برود...》نه بدون شک
نوکر بهشت هم نرود باز نوکر است
شاعر : مهدی رحیمی
رحم کن به من
خود را حراج کرده ام آقا بیا بخر
من بی نواتر از همه ام ، `بی نوا” بخر
چانه نمی زنم بخدا حرف ، حرفِ توست
بی ارزشم اگر چه ... مرا بی بها بخر
دیگر به روی دست خودم باد کرده ام
یا ورشکسته ام بکن آقا ... وَ یا بخر
آتش زدم به مال خودم ، رحم کن به من
من بی وفا ... قبول ... تو ای باوفا بخر !!!
درهم قبول کن همه ام را هر آنچه هست
دیگر نکن تو خوب و بدم را سوا ... بخر
بی آبروتر از همه ام ، بدترم نکن
یک گوشه مخفیانه مرا بی صدا بخر
من برده ی توام که به بازار برده هام
گر چه سیاه چهره ام ... این برده را بخر
تو پادشاه های جهان را خریده ای
این بار را ضرر بکن و یک گدا بخر
با من کتیبه ی
قصه ی نوکری ام را همه جا بنویسید
و برای منِ مسکوت ، صدا بنویسید
حسرتی که به دلم مانده ، خودش دیوانی ست
مو به مو خط به خطش را ... همه را بنویسید
بنویسید ، حرم رفت ، ولی در رویا
جای من را وسط صحن و سرا بنویسید
و مرا زائر ارباب ، شما فرض کنید
گوشه ی قصه ی من کرب و بلا بنویسید
بنویسید که دستم به ضریحش خورد و ...
روی یک پنجره اش نام مرا بنویسید
داغ جاماندگی ام گر چه مرا کشت ، ولی
ننویسید که دق کرد ، ... شفا بنویسید
سرگذشت دل من روضه ی مکشوفه شده
مقتلم را روی ایوان طلا بنویسید
من کلاغم که به خانه نرسیدم آخر
قصه ی سر شده ام را همه جا بنویسید
شاعر : رضا قاسمی
سنگ لحد
بنویسیـد به سنگ لحدم من فقط مشق حسین را بلدم
نوحه هایم همه باشد سندم من فقط مشق حسین را بلدم
دست حق بوده همیشـه مددم من فقـط مشق حسین را بلدم
بنویسید نـواخــوان بوده
ذاکر شـاه شهیـدان بوده
راوی واقعـة کـرب وبـلا
عشق او ساقی عطشان بوده
از علی اکبر و اصغر می گفت
از رقیّه گُل پرپر می گفت
از گُل باغ حسـن ، عبداله
از عزاخانة حیدر می گفت
بنویسیـد به سنگ لحدم من فقط مشق حسین را بلدم
بنویسید نوایـش غم بود
دیده از داغ حسین پُر نم بود
عاشق وادی بین الحرمین
تشنـة آب شط علقم بود
با محـرّم لب او وا می شد
در دلش شیون وغوغا می شد
خـادم بـارگـَـه ثــارالله
سینه اش خانة مولا می شد
بنویسید صداقـت گو بود
من نوکر حسینم
هر چند که از داغ تو مرثیه به دوشم
یک آهِ عزا را به دو عالم نفروشم
من طایر قدسم به زمین آمده ام تا
از برکه ی اندوه تو یک جرعه بنوشم
شور تو شعوری به من آموخت که تا مرگ
در بزم غمت کم نشود جوش و خروشم
با روی سیاه آمده ام نوکری تو
لطف تو به من گفت که چون جون بکوشم
عمری است که روی لب من نام `حسین” است
ذکری به جز این ذکر نرفته است به گوشم
بر تو نکنم گریه کم از مرغ هوایم
در سوگ تو زوزه نکشم کم ز وحوشم
ای کاش به جای کفن ای بی کفن ارباب
پیراهن مشکی عزای تو بپوشم
شاعر : امیر عظیمی
(( سراغ غم ))
هرجا سراغی ، از غم گرفتیم
در سینه بزم ، ماتم گرفتیم
در هر مقامی ، خدمت گزیدیم
سینه زدیم و ، پرچم گرفتیم
اکسیر اعظم ، ذکر حسین است
عالم به هم ریخت ، تا دم گرفتیم
سنگ دل ما ، با گریه شد آب
از چشمه ی چشم ، زمزم گرفتیم
از قطره تا به ، دریا رسیدیم
اینگونه از جام ، تا جم گرفتیم
گریه برای ، داغ تو بوده
ارثی که ما از ، آدم گرفتیم
ما سنگ بودیم ، با گریه بر تو
حکم نگین از ، خاتم گرفتیم
لطف تو بیش از ، این حرف ها بود
لطف تو خیلی ست ، ما کم گرفتیم
شاعر : مجتبی خرسندی
می پرم گرد کوی و بام حسین
تا بیفتم دمی به دام حسین
با تواضع و دست بر سینه
رو به قبله به احترام حسین
السلام علیک یا عطشان
تشنه ام تشنه ی سلام حسین
سند بندگیم را مادر
روز اول زده بنام حسین
پدرم بین سجده ی شکرش
خواست تا که شوم غلام حسین
کاش تا پیری ام همین باشد
من و عشق علی الدوام حسین
من و یک عمر نوکری کردن
سایه ی لطف مستدام حسین
هرکسی جون این تبار شود
می برد بهره از مرام حسین
من کی ام ؟ خانه زاد این درگاه
ریزه خواری که از طعام حسین
قد کشیدم ولی نبردم پی
به سر سوزن از مقام حسین
راز آزادگی و دینداری
همه پیداست در کلام حسین
زیر بار ستم نباید رفت
سرفرازی شده پیام حسین
ذوالفقار است در کف
بند اول
ای همه‌ی کائنات بسته به موی حسین
چشم همه عالمی گشته به سوی حسین
روضه‌ی رضوان بود در نظر اهل دل
ذره‌ای از تربت کوی نکوی حسین
عالمی از غمش در نواست
جنت الماوایم کربلاست
بند دوم
آرزوی سینه‌ها کرببلای حسین
بر لب هر عاشقی شور و نوای حسین
زمزمه فاطمه غریب مادر حسین
عالم و آدم ز جان گشته گدای حسین
سینه‌ام گردیده پر بلا
عاشقم عاشق کربلا
شاعر : مرتضی محمودپور
دانلود سبک
حالی برای روضهٔ آقا درست کرد
اشکی چکید و عالم معنا درست کرد
داغت نشست کنج حسینیهٔ دلم
وقتی خدا برای غمت جا درست کرد
دیدم به زیر پای تو ای کشتی نجات
زمزم به جوش آمد و دریا درست کرد
چون تشنهٔ نگاه برادر شدی؛ چه خوب-
دست ادب برای تو سقّا درست کرد
درمان رسید و اسم تو نِعمَ ٱلطّبیب شد
چشم ِ تو را گرفت و مسیحا درست کرد
بیراهه رفته را کرَمت کرد سر به راه
اصلا خدا به عشق تو دل ها درست کرد
با اشتیاق کعبهٔ شش گوشه آفرید
محض طواف روی ِ تو ما را درست کرد
دستت همین که دید به پابوس دلخوشم
پای برات آمد و امضا درست کرد!
شاعر : مرضیه عاطفی
سر ما خاک قدمهای اباعبدالله
بنویسند مرا پای اباعبدالله
زیر پرونده ام امضای اباعبدالله
خاک صحرا نبود جای اباعبدالله
قبله‌ی اهل ولا کوی اباعبدالله
شب جمعه حرمت حال و هوایی دارد
هر سلامی که دهم بر تو صفایی دارد
نوکرت در حرمت شور و نوایی دارد
هر که در سینه خود کرببلایی دارد
لیله قدر همه موی اباعبدالله
بگذارید من از علقمه، حرفی بزنم
من در این دشت به جای همه، حرفی بزنم
جای هر نوحه و هر زمزمه، حرفی بزنم
آمده مادرتان فاطمه، حرفی بزنم؟
چشم عباس بود سوی اباعبدالله
ناله‌ی یا ولدی میشنوم، از صحرا
با قد خم ز جنان آمده اینجا زهرا
همه جا ریخت بهم، زین تن اربا اربا
بوریا گر نبود، هست عبای بابا
غرقه خون از
اشک روضه ات
از کریمان هر عطایی می رسد بی منت است
پس گدایی از شما در اصل عین عزت است
از همان روزی که ادم توبه اش مقبول شد
می توان فهمید اشک روضه ات بی قیمت است
از حسین بن علی یک عمر هر چه می رسد
مثل ایات خدا نور و شفا و رحمت است
سایه سار چشمهایت جنت فردای اوست
هرکه امروزش عرق ریزان کار هیأت است
می درخشد مثل مروارید در شبهای قبر
دانه ی اشکی که نذر روضه های حضرت است
ادمی با گریه بر تو تازه مؤمن می شود
روضه ات یعنی که دانشگاه انسانیت است
فرش روضه بال جبریل و یقین داریم که...
مستمع اینجا فقط با حکم زهرا دعوت است
می رویم و عاقبت از ما چه می ماند به جا؟
غیر مهری که نثار اهل بیت عصمت ا
یه فکری برای
وصالم کن ارباب
اگه کم‌گذاشتم
حلالم کن ارباب
ببخش آخرش هم
بدردت نخوردم
محرم تموم شد
براتو نمردم
بدی دیدی اما
جوابم نکردی
پیش سینه زنهات
خرابم نکردی
خدایی همون یک...
دهه زندگیمه
ورودی صحنت
ته زندگیمه
خودت زنده کردیم
خودت میکشیمو
نگیر گریه هامو
نگیر دلخوشیمو
همه اومدیم تا
که دورت بگردیم
سیاهی زدیمو
چقد گریه کردیم
چقد گریه کردیم
کمم رو قبول‌کن
همین اشک ناقا...
بلم رو قبول کن
عزاداریامو
نمیدم به دنیا
به رسم امانت
سپردم به زهرا
چه حال و هوایی
میون محل بود
سر کوچه پرچم...
سیاه و کتل بود
به لطف نگاهه
شما حر عوض شد
دیدم تو‌محرم
عرق خور عوض شد
گره هام
رفت میدان ماند درگهواره بوی کودکش
ماند مادر باخیال گفتگوی کودکش
حرمله،سوز عطش،تیرسه شعبه،آفتاب
لشگری بی رحم بوده روبروی کودکش
اودعا میکرد برگردد بلا سمت خودش
تیراما تندتر میرفت سوی کودکش
واژه ها راگشت ،اما تیرهم پیدا نکرد
معنی نازکتری را ازگلوی کودکش
تیر ازخون گلوی او سه جرعه نوش کرد
آسمان نوشید مشتی ازسبوی کودکش
سرنوشت عالم هستی به مویی بند بود
به گلوی زخمی بسته به موی کودکش
آب شد مردش چراکه درجواب تشنه اش
خاک را با پشت دستش ریخت روی کودکش
طفل خودرا درمیان قلب بابا دفن کرد
ماند خاک کربلا درآرزوی کودکش
بیشتر دلواپس آقای درگودال بود
بود گرچه نیزه ای درجستجوی کودکش
شاعر : محسن حنیفی
روزیم را از سر خان کرم برداشتم
از تو چیزی کم نیامد هرچه هم برداشتم
روز محشر که شود، بسیار حسرت میخورم
که چرا از سفره های روضه کم برداشتم
نیست محدودِ به دنیا عشق من بر اهل بیت
از ازل عشقی به اولاد پیمبر داشتم
با تفکرهای پوچ و شبهه‌ها جنگیده‌ام
در دفاعِ از حریم تو قلم برداشتم
احترام دستمال اشک روضه لازم است
هرکجا افتاد آنرا محترم برداشتم
ذره ای از ماتم داغ عظیمت کم نشد
هرچه هم از روی قلب خویش غم برداشتم
خواستم مردم ببینند آمدم پابوس تو
عکس های یادگاری از حرم برداشتم
هر زمانی از مسیر مستقیمت کج شدم
گام در بیراهه‌ای پُر پیچ و خم برداشتم
گرچه آلوده است دستم به گناه اما حسین...
...با همین دس
این حسین کیست که در قلبِ همه جا دارد؟
این همه عاشقِ دیوانه وو شیدا دارد
این حسین کیست که نامِ کرمش در دو سرا
این چنین پیشِِ خدا رتبه ی اعلا دارد
این حسین کیست که از کشتنِ او چشمِ خدا
اشکِ خون از حرمِ عالمِ بالا دارد
این حسین کیست که در قتلگهِ کرببلا
رقصِ او در برِ شمشیر تماشا دارد
این حسین کیست همان زینتِ دامانِ نبی
از لبِ پاکِ نبی بوسه ی زیبا دارد
این حسین کیست که در سلسله ی عرشِ خدا
این همه از غمِ این داغ مُعَزٌا دارد
این حسین کیست گلِ فاطمه وُ جانِ علی
ریشه در باغِ خداوندِ تعالی دارد
این حسین کیست که با مشعلِ فرزانه ی خویش
عالمی سر به سر از نورِ تولٌا دارد
این حسین کیست که خ
با حال زار و مضطرم بوسه گرفتم
از عکس صحن دلبرم بوسه گرفتم
با گریه خوابم برد دیشب، تا خودِ صبح
در خواب از کل حرم بوسه گرفتم
روی نگین خاتمم نام حسین است
با نیت از انگشترم بوسه گرفتم
کارم جلو افتاد تا از مهر تربت
در سجده با چشم ترم بوسه گرفتم
من که نشد از مرقدش بوسه بگیرم
جایش ز دست مادرم بوسه گرفتم
خیلی دلم بر غربت و تنهایی اش سوخت
از قاب عکس رهبرم بوسه گرفتم
***
جانم فدایش زیر لب ارباب می گفت:
از لاله های پرپرم بوسه گرفتم
مانند صفحه صفحه ی قرآنِ پاره
از قطعه های اکبرم بوسه گرفتم
می گفت با مشک پُر از تیر علمدار
از بازوی آب آورم بوسه گرفتم
جای رباب و اهل خیمه پشت خیمه
از کام خ
زمینه/شور (کربلا)
کاش بودم کربوبلا
من کنارزائرا
باهم میخوندیم همه
حسین غریب سرجدا
➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰
شب جمعه هاحرم چه حالیه
توی بین الحرمین صفائیه
بلاتکلیفی کدوم حرم بری
این بلاتکلیفیم چه حالیه
(اللهم الرزقنا حرم حرم)
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
سهم من دوری شده
صبوری کارم شده
توی خوابم میبینم
قسمتم حرم شده
➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰
هرکی کربلائی شددیوونه شد
تشنه ی جرعه ای ازمی خونه شد
میپره مرغ دل وجونش آقا
آخه جل تو وایوون توشد
( اللهم الرزقناحرم حرم)
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
شاعر:میلادرهبر
۱۳۹۶/۱/۱۰
